Elke maand is er algemene vergadering op het werk, en dan is het ‘s middags ook eten.

Vroeger lang geleden was dat op het werk klaargemaakt warm eten, tegenwoordig is het besteld eten. Er waren blijkbaar klachten dat het altijd hetzelfde was (of dat er altijd koriander in zat, ik was er toen nog niet bij), en dus was er beslist om naar een andere dan de gewone vaste traiteur te gaan.

Vorige maand was het wat minder meegevallen: het was om te beginnen allemaal vegetarisch alhoewel er alleen gevraagd was om ook rekening te houden met vergetariërs, er was niet bijzonder veel variatie, en de ster van de show was een wel zeer vreemde combinatie van zachtgekookte koude eieren in een massief grote kom guacamole.

Hm.

Deze maand was het wél in orde: L’Oriento Jourdan, hedendaagse Syrisch-Libanese gastronomie.

Vooral het gerecht linksonderaan, iets met rundsvlees en dacht ik citroen of limoen was serieus uitstekend. Yum.

Ik was gisteren ongelooflijk toevalligerwijs op Facebook bij Gent Wake Up terechtgekomen. Ik had het eerst niet door, maar twee zinnen ver in een verwarrend betoog over schoolkeuze en hoe Gent het allemaal verkeerd aanpakte, kreeg ik zo’n zinkend gevoel van urgh neee.

En dan was ik vandaag iets aan het schrijven over politiek, en was ik over politieke slogans aan het denken, en in mijn hoofd aan het zoeken naar hoe we helemaal over the top zou kunnen gaan of op de rand of over de rand maar toch niet te plat alhoewel who cares en allerlei en dingen en zaken, en toen dacht ik plots Ha! ik heb een leutige!

Ik zweer dat ik het niet door had.

Ik was aan het zoeken naar een Vlaamse versie van “Deutschland erwache aus deinem bösen Traum!” Een oude nazi-slogan hermaken en dat niemand het doorheeft, hoe wijs is dat, en zo? (Het liedje gaat namelijk verder met “Gib fremden Juden in deinem Reich nicht Raum / Wir wollen kämpfen für dein Auferstehn / Arisches Blut soll nicht untergehn!”)

https://youtu.be/_9pWjwp9W7Q

Ik zweer écht dat ik het pas doorhad toen ik aan het zoeken was en geen degelijke manier vond om het in het Vlaams te doen, en dan maar dacht dat een internationale slogan ook kon.

Gent erwache, dat is gewoon Gent Wake Up. Toeval of niet? YOU TELL ME.

We zijn aan maand drie van het budgeteren, en ik begin eigenlijk wel uit te kijken naar eens een maand zonder verrassingen in het uitgaven-departement.

En ‘t is niet alsof het kleine dingen zijn, ‘t gaat om serieus veel geld.

Het lukt allemaal wel, maar tegelijkertijd steekt het wel wat. Ik ben er redelijk hard van overtuigd dat er de afgelopen twintig jaar geen enkele periode van drie maanden is geweest dat ik persoonlijk minder uitgegeven heb aan zomaar dingen, en er is wel een béétje vooruitgang in de financies, maar ik vind dat die niet in proportie is tot de moeite die ik er in steek.

Het punt is natuurlijk dat we het nog niet lang genoeg doen om een zekere regelmaat te kunnen zien, en dat met van werk te veranderen (en bijhorend vervoegd uitbetaald worden van vakantiegeld) en een auto te kolpen (en bijhorende betalingen) en al die eenmalige grote kosten we eigenlijk niet één normale maand gehad hebben.

Ugh. Het zal doorbijten worden. En hopen dat we deze maand doorgeraken, om te beginnen.

Het was een onverwacht aangename dag vandaag. Hondsvroeg opgestaan om om 9u in Parijs te zijn en om 10u een vergadering te doen tot 12u30 en dan weer van 13u tot 14, hop terug in de Über naar het station en terug naar Gent, hop met de fiets van Gent Sint-Pieters naar Dok en weer vergadering om 18u30.

Waar we gelaveerd hebben van voorzichtig zoeken naar vertwijfeling om uiteindelijk nog vóór 23u te landen met iets dat eigenlijk wel moet lukken.

Morgen en overmorgen doe ik, erm, nog wat PowerPoint. En misschien een steepje React. En dan is het weer werk.

Hoera!

Eén van de redenen dat ik mijn doktersafspraak vergeten was, is dat de kalendersituatie er niet eenvoudiger op geworden is. 

We hadden al sinds jaar en dag allemaal dingen op Google Calendar staan, maar tegenwoordig is mijn nummer één kalender tijdens het grootste deel van de dag opnieuw Outlook. 

En die staat zo vol dat als ik daar ook nog eens alle Google-kalenderdingen zou in steken, ik gewoon niets meer van overzicht heb. (Nog naast mijn viscerale allergie aan persoonlijke zaken in werkkalenders steken.)

De omgekeerde beweging, mijn werk op Google steken, dat heb ik wel gedaan. Wat dan wel leidt tot redelijk volle kalenders, maar hey.  Op een groot scherm ziet het er nog overzichtelijk uit:

…maar als het kleiner wordt, is het een verloren zaak. 

Ambetant. 

Neen! Ik ben een doktersafspraak vergeten!

Maar zo erg. Er is niets dat ik zo… nee, okay, er zijn véél dingen die ik zeer erg vind, maar dat is er toch wel heel hard één van. Vooral omdat het een afspraak was die speciaal verzet was om het mij gemakkelijk te maken.

Serieus, ik ben er het hart van in.

Bleh.

Er zijn excuses — het was op een moment dat het anders nooit is, mijn telefoon stond op stil, ik moest koken voor de kinderen — maar het is vooral dat de tijd zo snel gaat dat ik in de verste verte niet dacht dat er al zes weken voorbij waren gegaan.

Echt kak. Bah.

Het was prijs vanavond. Er was een workshop op het werk, en die was wel rond een uur of vijf gedaan, maar dan moest er nog een wat gedebriefd en opgeruimd worden, en voor ge het weet, was het zes uur.

En dan was ik aangezet naar het station, maar tegen dat ik halverwege was, realiseerde ik mij plots dat ik een papier vergeten was dat ik nodig had om nog iets af te krijgen voor een vergadering morgenochtend om 9u. En moest ik dus weer de berg naar boven naar de Grensstraat, en tegen dat ik aan Noord stond, was het ergens rond twintig na zes of zo.

Waar alle treinen richting Gent gelijk meer twintig minuten vertraging hadden — die van 18u20 heb ik uiteindelijk om denk ik 18u47 genomen.

Natuurlijk zat die trein poeffende vol, ge ziet dat van hier. Ik in een hoek gescruncht, de conducteur, zoeken naar abonnement: onvindbaar!

Aargh!

Alle mogelijke zakken afgezocht, niets gevonden. Natuurlijk had ik het ding nog ‘s morgens, anders was ik de metro niet binnen geraakt. Als ik voorbij de automatische deuren van de metro ben, dan verdwijnt mijn abonnement-cum-mobib-kaart gewoon weer in mijn linkervestzak, en komt die er niet meer uit tot meestal de volgende dag, en heel soms eens tot er een conducteur langskomt.

Wat dus wil zeggen dat als die kaart niet in mijn zak zit, er veel kans is dat ze er ‘s morges gewoon niet in is terechtgekomen. In mijn vestzak gestoken maar eigenlijk er gewoon los naast en op de roltrap gevallen, dat soort situatie.

De conducteur gaf mij alle tijd, maar toen hij terugkwam, moest ik hem zeggen dat ik mijn papieren wellicht kwijt was. Hij had gelijk medelijden met de al wat oudere meneer die het ook allemaal niet meer zo wist, en in plaats van mij 75 euro aan te smeren een het gebod mij binnen de twee weken aan te bieden bij de bevoegde diensten or else, heeft hij mij aangeraden een duplicaat te vragen in Gent-Sint-Pieters.

Een groot verschil met de conducteur een aantal jaar geleden die mij wegens een één dag verlopen abonnement een schrikkelijk zware boete aangesmeerd had, awoert.

[Eum ah ja. Toen we toekwamen, viel mijn abonnement gewoon op de vloer. Ik had in mijn binnenzak nog dat papier gestoken dat ik vergeten was op het werk, en dat was een opgeplooide A3, en het abonnement zal ongetwijfels in een plooit terechtgekomen zijn. En dan tussen vest en palto gevallen. Zucht.]

Mijn avonden en weekends zijn vrees ik éventjes gevuld. Ze hebben verdorie RuPaul's Drag Race op Netflix.

Ik zit halverwege seizoen twee, en er is nog wel voor eventjes. 

Vorige keer niet geraakt wegens griep, maar vandaag wel.

Uitstekend.

Zelie heeft zich ingeschreven aan de universiteit, gelijk letterlijk twee dagen geleden. Vandaag krijgt ze deze mail in haar brievenbus:

Kijk, ik snap dat het belangrijk is dat er op tijd betaald wordt en alles, maar echt verwelkomend is dat toch niet, zo’n incassobureauachtige mail?

Ik was iets aan het maken voor het werk, in Axure. Omdat er veel mensen tegelijkertijd aan die files werken, is dat dan met een Team Project: iets met check out en check in, helemaal in jaren 2000-stijl.

De files staan centraal, maar ge kunt één of meer pagina’s uitchecken, en dan staan die remote gelocked voor andere mensen. Behalve dat denk ik de settings ook een “pagina” zijn, en dat de structuur van uw pagina’s, de “sitemap”, ook iets is en dat ik niet helemaal zeker ben van hoe het daar previes mee zit.

MAAR ALLA.

Het werkt, grotendeels.

Behalve dat ik blijkbaar iets stoms gedaan had: ik had de lokale versie van de files op OneDrive gezet. En Axure panikeert, of OneDrive panikeert, enfin, ze werken niet goed samen. Waardoor plots mijn OneDrive kloeg dat hij een file niet kon editeren (ha ja, Axure had die manu militari gelocked en ik kon er met geen stokken aan komen, de foder met de omineuze naam DO_NOT_EDIT was gewoon zelfs niet te verwijderen als ik Axure afgesloten had en met mijn administrator-account aan de slag ging).

En dus dat OneDrive dan maar vroeg ik ik OneDrive niet opnieuw zou installeren. Ik zei “ba nee gij zot”, en toen zei OneDrive “ah ok dan geen onedrive meer takkoord”.

GAH.

Dus dan toch maar ingegeven wie ik was en waar mijn OneDrive moest staan lokaal (“Hola beer, daar staat gelijk al een terabyte aan zooi,” zei OneDrive. “Ja kweet,” zei ik).

Waarna OneDrive één voor tergend trage één alle files weer begon te synchroniseren. “Ah tiens, backup blog.zog.org op 20170909.sql, dat staat hier gelijk al. Ik zal het voor de zekerheid nog eens overzetten van op tinternet. Ah tiens, Gentse Feestenplanning 2016, dat staat hier gelijk al. Ik zal het voor de zekerheid nog eens overzetten van op tinternet. Ah tiens, Menu nieuwjaaravond 2014.docx, dat staat hier gelijk al. Ik zal het voor de zekerheid nog eens overzetten van op tinternet.” — dat soort dingen.

De vorige keer dat ik OneDrive moest up & runnign krijgen, het het mij op en af denk ik een maand gekost, om die terabyte lokaal te krijgen.

MAAR!

Ik kom vandaag thuis en alles is in orde. Hij was gisteren nog even lastig aan het doen over één folder met een paar honderd bestandjes is, maar behalve dat heeft hij na een tijd blijkbaar geconstateerd dat alles hetzelfde is en dat hij toch niet alles moet terugzetten.

Oef, dus. En een les geleerd: géén Axure Team-dingen op een OneDrive zetten. Of een Dropbox. Of wat dan ook dat van zichzelf synchroniseert.