We moeten nog sneller dan binnenkort een nieuwe autoverzekering afsluiten, awoert!
Blijven over: 2 kandidaten. Kandidaat (a) kost ons 859.32 euro per jaar, en heeft een Engelse franchise: elk schadegeval onder 650 euro moeten we helemaal zelf te betalen, elk schadegeval boven 650 euro wordt volledig terugbetaald. Kandidaat (b) kost ons 734 euro per jaar, en heeft een gewone franchise: we moeten altijd de eerste 500 euro betalen.
Het steekt niet echt op die 125 euro per jaar meer of minder, het is die franchise die mij parten speelt. Mijn redenering is: als we schade hebben van minder dan 650 euro, dan zal het wel niet zo erg zijn dat we de verzekering gaan aanspreken. Als we de verzekering aanspreken, dan is het voor duurdere dingen. En in geval (a) betalen we dan nooit iets, in geval (b) betalen we altijd 500 euro.
Ik vermoed dat ik het helemaal verkeerd zie, maar ik heb er in de loop van vandaag al te veel over nagedacht.
Dus, ik was ziek. Nee, wacht, ik bén ziek. In principe zoudt ge dan thuisblijven, maar het is om allerlei redenen niet aan de orde.
En het lukte wel, het grootste deel van de dag vandaag. Alleen op de trein naar het werk was het even moeilijk, en toen ik thuiskwam ook.
Probleem heeft, denk ik, er ook wel mee te maken dat ik zo enorm veel in bed gelegen heb dit weekend, dat ik maandagochtend om kwart voor twee ‘s morgens wakker was, en met geen stokken meer vast in slaap kon vallen.
Mijn uurwerk zégt mij wel dat ik geslapen heb, maar ik heb gewoon lang stilgelegen, en om de zoveel tijd eens van kant veranderd:
…en dus vandaar het dilemma. Het is nog geen acht uur ‘s avonds. Ik ben doodop. Kruip ik nu in mijn bed, met het risico dat ik weer ergens midden in de nacht wakker word? Of blijf ik nog wat wakker, in de hoop dat ik heel de nacht door kan slapen?
Zo erg dat dat is: ik heb normaal namelijk geen enkel probleem om in slaap te vallen.
Hrmpf. Tot na Blind Getrouwd, denk ik. En dan slapen.
This Mutant Crayfish Clones Itself, and It’s Taking Over Europe – The New York Times
Before about 25 years ago, the species simply did not exist. A single drastic mutation in a single crayfish produced the marbled crayfish in an instant. The mutation made it possible for the creature to clone itself, and now it has spread across much of Europe and gained a toehold on other continents. In Madagascar, where it arrived about 2007, it now numbers in the millions and threatens native crayfish.
3.000 huurders dreigen hun sociale woning te verliezen | VRT NWS
Wie een deel van een huis bezit, heeft geen recht meer op een sociale woning. En Veerle bezit een deel van een huis. Haar vader is 6 jaar geleden overleden, vlak na een scheiding met haar moeder. Haar moeder erft de helft van het huis. Veerle en haar drie broers krijgen de andere helft. Voor ieder een kwart van de helft van het huis. Veerle bezit dus één achtste van het huis, volle eigendom, ter waarde van ongeveer 30.000 euro. Die erfenis breekt Veerle nu zuur op. Op 1 maart van vorig jaar besliste de Vlaamse regering dat iemand die in een sociale woning woont, geen eigenaar mag zijn van een woning of bouwgrond, niet voor de helft, niet voor een kwart, niet voor één percent.
Wanneer gaat het eindelijk weer over ons eigen volk? – België – Knack.be
Uber en Deliveroo zouden namelijk het liefste helemaal géén sociale bijdragen betalen. En wat ook al disruptief is: ze winden daar geen doekjes om. Dat de Belgische werkgeversorganisaties officieel nog altijd het standpunt huldigen dat ook bedrijven een faire bijdrage moeten leveren aan de collectieve welvaart, zal hun worst wezen. Door zo weinig mogelijk kosten te maken, houden ze de tarieven voor hun klanten zo laag mogelijk en de winsten voor henzelf zo hoog mogelijk. Dat willen de meeste bedrijven, natuurlijk, maar de Ubers en Deliveroos van deze wereld passen die visie rücksichtslos toe – op de rug van de sociale zekerheid. Toch wordt tegen hén het argument ‘betaalbaarheid van de sociale zekerheid’ amper gebruikt.
Ik was vergeten hoe ambetant het is om ziek te zijn. Vrijdagochtend was het nog min of meer doenbaar, en was ik nog min of meer alert genoeg om een interview mee te doen bij een klant, maar tegen de middag lukte het minder en minder. En tegen een uur of drie was de pijp helemaal af: ik zat in een bureau waar het zeker weten zeer warm was, met mijn jas aan omdat ik het nog te koud had. Ik was iets aan het tekenen, en ik kon er gewoon mijn hoofd niet bij houden.
Helemaal stijf, koppijn, een droge hoest: niet zo fijn.
Ik ben op min of meer automatische piloot naar huis gegaan. Vraag mij niet hoe ik het juist gedaan heb, al wat ik mij herinner is dat ik heel de reis enorm, enorm koud had. En dat ik thuisgekomen ben, een banaan gegeten heb, en in bed gekropen.
Dit is wat mijn uurwerk mij zegt:
…maar ik herinner mij gelijk vooral dat ik bijzonder veel wakker heb gelegen, met enorm veel pijn aan mijn hoofd.
Ik ben nu even uit bed gekropen, en ‘t is nu het omgekeerde: ik ben helemaal een het zweten.
Vervolg van Soldier of the Mist: Latro is nu een Griekse slaaf, vecht samen met de Amazones in Thracië, en komt in Athene en Sparta terecht.
Alle steden en regio’s en goden en dergelijke hebben trouwens niet de namen die we ervan verwachten. Zo heet Athene “Gedachte” in het boek en Sparta “Touw”. Dat alleen al zorgt voor serieus wat vervreemding.
Minder dan het vorige boek: er zijn momenten waar ik het verhaal gewoon helemaal kwijt was, en achteraf besefte ik dat ik eigenlijk had moeten online gaan kijken naar uitleg van wat er precies aan het gebeuren was. Het was dat, of het zelf allemaal gaan opzoeken in Herodotus.
Het blijft wel een enorm boeiende reis in het verleden. En één van de weinige boeken die ik recent gelezen heb die ik meteen op een “te herlezen”-lijst zou zetten. Als ik zo’n lijst zou hebben. Quod non, wegens het leven is te kort en er zijn te veel andere boeken op de gewone “te lezen”-lijst, gedomme.
Ik heb mijn griepvaccin gehad, eind vorig jaar. Maar toch heb ik (denk ik, vrees ik) prijs. De tekenen zijn duidelijk: dat gevoel in de keel, dat gevoel in de gewrichten, de moeheid.
En dus dilemma, want dit is mijn agenda voor volgende week:
En wat daarop staat, moet hoedanook wel gedaan worden. Als het niet door mij is, dan door iemand anders. Aargh.
Ik hoop zeer hard dat ik er met een weekend en warm citroensap met honing van af ben.
[Mijn boekenleesweblog was een hele tijd kapot. Het ding is nog altijd kapot, maar iets minder kapot dan een tijdje geleden. Het is dus niet alsof ik sinds vorig jaar geen boeken meer gelezen heb, 't is gewoon dat het niet lukte op ze erop te zetten.]
Gene Wolfe Tor Books, 1987, 335 blz.
Latro heeft tijdens een gevecht in een oorlog een klop op zijn hoofd gekregen, waardoor zijn langetermijngeheugen aangetast is: hij kan zich dingen pakweg een uur of 12 herinneren, en daarna vergeet hij al wat ervoor kwam. Dus met andere woorden: elke morgen wordt hij wakker als een leeg blad.
Soldier of the Mist is een bundeling van de notities die hij zichzelf schrijft, à la Memento (of beter, Memento is à la Soldier op the Mist, want het boek was er 14 jaar voor de film). Wanneer hij tijd heeft, schrijft hij het verhaal van zijn dag, zodat hij de volgende dag de draad min of meer kan oppakken.
In de loop van het boek komen we te weten dat hij een Romeinse soldaat was in het leger van Xerxes, en dat het gevecht de slag bij Plataea was.
Oh, en ah ja: een neveneffect van zijn hoofdwonde is dat hij met goden en god-achtige wezens gelijk nymfen en zo kan spreken. En die zijn, gelijk, overal. Hij krijgt opdrachten van Apollo, Artemis en Demeter, hij maakt vrienden die hij niet herkent met zijn hersenen maar wel met de onbewuste emotionele respons die hij erop heeft.
’t Is een bevreemdend, boeiend, interessant boek. En het helpt eigenlijk als ge de context en de korte inhoud er al van weet, denk ik. Anders komt het misschien gewoon verwarrend over. Wat het ook is, natuurlijk: Wolfe neemt niemand bij de hand, hij doet in een raamvertelling alsof dit een vertaling is van een gevonden manuscript, en geeft hier en daar wel wat voetnoten over woorkeuze, maar gaat er voor de rest van uit dat iedereen weet redelijk duidelijk weet hoe de wereld er in de 5de eeuw voor Christus uit zag.
Ja, ‘t is dat ik geen tijd heb wegens deze middag buiten het werk gaan eten en dus een paar uur verloren en dus vanavond nog iets moeten afmaken, maar: ik ben deze middag een paar uur buiten het werk gaan eten, en ‘t was wel in orde.
Ik heb een museum gezien dat ik nog nooit gezien had, en schaam op mij.
Ik ga nog eens terug moeten gaan met de kinders, en dan veel fotoots pakken en reclame maken en alles.
(Maar nu eerst nog wat tekeningen maken voor het werk. Ahem ja.)
‘t Is nu dat verdriet. We hebben nog een aantal buizen- en chauffagezaken die moeten gedaan worden in huis: een chauffage in de keuken installeren, een chauffage in de badkamer installeren, en euh oh ja, een hele koer/tuin/binnenplaats in orde krijgen waar nu al denk ik twee of meer jaar alle buizen (gas, water, afvoer, electriciteit, netwerk) gewoon over de vloer lopen in plaats van er onder.
Het is bijzonder moeilijk om een loodgieter te vinden, maar er is er uiteindelijk toch een langsgeweest maandag. Gelukkig was onze oudste zoon thuis omdat er de voormiddag geen les was. Helaas blijkt alles verkeerd te zijn aan onze installatie.
De boodschap is tweede- of derdehands binnengekomen, maar voor zover ik begrijp, zijn de buizen te smal? en zou eigenlijk best alles weer uitgebroken worden? vloerverwarming in het achterhuis incluis? Oh, en geen nieuws wanneer de chauffage zou kunnen geïnstalleerd worden.
Ge moet er rustig bij blijven, vermoed ik. Maar we hebben het geld gewoon niet: budgeteren of niet, we moeten de laatste tijd zó enorm veel zó grote kosten doen (auto kopen, autoverzekering, orthodontisten, een reis naar het verre buitenland voor Sandra, kosten voor kampen, een nieuwe GSM voor Louis, het houdt niet op), dat het minder dan aangenaam wordt.
En dus kregen we de raad om aarde op de blootliggende leidingen te smijten. Maar zelfs dat hebben we niet: het is al steen en gruis wat er tussen ons huis en het achterhuis ligt.
‘t Wordt dus hopen dat er niets al te zwaar kapotvriest.
De eerste dag dat ik op mijn werk een echt formele afspraak heb ‘s morgens vroeg(achtig) bij een klant, dat is, ge raadt het, de eerste dag dat de trein ambetant doet.
Het had gevroren, dus natuurlijk zijn er dan problemen met de wissels. Enfin ja, ‘t was een half uur vertraging. En ik was tegen mijn gewoonte wegens vriend tegengekomen niét naar het begin van de trein gestapt en dus kon ik niet tegen het raam in slaap vallen wegens in het midden van de trein waren er geen plaatsen meer tegen het raam.
Grr.
Geen potten gebroken of zo, ‘t was geen afpsraak op de minuut-minuut, maar ik vind het toch lastig, te laat komen.
Ik kreeg een boodschap van Steam dat er nieuwe DLC te krijg was voor een spelletje dat ik ooit gesteund had op Kickstarter, en toen besefte ik dat ik het eigenlijk nooit echt gespeeld heb, alleen maar een paar keer open gedaan terwijl het nog in ontwikkeling was.
En dus dacht ik, “toch even kijken”. En dan waren we plots zeven uur later.
Ja, ‘t is dus zeer verslavend. Ik moet mij inhouden om niet verder te spelen.
Halcyon 6. Zeg niet dat ik u niet gewaarschuwd heb.
Hm. Mijn enthousiasme is even bekoeld. Ik heb net te veel tijd geworsteld met PowerApps.
Het ziet er allemaal indrukwekkend uit, en het idee is alvast in orde:
https://www.youtube.com/watch?v=-m8UqFp-6Pw
…maar als ge niet helemaal op Microsoft zit, dan is het toch een beetje huilen met een klak op uw hoofd. Ik heb een redelijke database in SQLite (stop met lachen, daar vanachter), en ik dacht, ik probeer daar eens iets meer te doen in die PowerApps.
Eerst omzetten naar MySQL (gepruts, de SQL syntax van de twee is nét een beetje verschillend, dus rechtstreeks importeren lukt niet, maar hey, ‘t is uiteindelijk een reeks search & replaces dus het valt wel mee), dan proberen daarmee te connecteren — ah nee, het zou wel kunnen volgens PowerApps, maar niet echt.
Tiens, “No gateways found”. Okay, dan maar klikken op “Install a Gateway”. Dat brengt mij naar deze pagina:
Ja, wel, vergeet het dus. Na redelijk lang rondklikken, ben ik er redelijk van overtuigd dat het niet zal lukken om te koppelen met MySQL. Er moet ergens iets zijn om MySQL met mijn eigen Azure te verbinden of iets in die zin, niets om op een uurtje ‘s avonds te zitten doen dus.
Volgende stap: proberen koppelen met Google docs. Ook dat: nee dus.
Veel zoeken later: een quota issue bij Google. Die al meer dan een jaar aan de gang is. Kak.
Ik heb dan in de rapte eens iets geprobeerd met een lokale file, en dat lukte wel, maar tegen dan was de leute er voor mij een beetje af.
…and good’s bad today, and black’s white today, and day’s night today. Anything goes, dat het dingen zijn.
Er was een workshop op het werk, en we waren er ons met twee over aan het verabzen dat we zo content zijn van Microsoft tegenwoordig.
Nu, ik ben nooit rabiaat anti of rabiaat pro geweest — Microsoft is een bedrijf zoals er zoveel andere zijn, ze proberen ook maar op hun manier geld te verdienen — maar sinds ik van werk veranderd ben en redelijk wat dieper in de Microsoft-stack zit: het is echt wel wijs, tegenwoordig.
Een SharePoint met honderden projecten erop die dingen doet die ge ervan verwacht, Office dat daar echt proper geïntegreerd is, de maandelijkse degelijke updates van Visual Studio Code, de manier waarop alles gewoon pijnloos doet wat ik er ongeveer van verwacht, de fantastische manier waarop OneNote tot zijn recht komt met stapels notebooks en stapels mensen die daar allemaal tegelijkertijd op werken: hoera.
Die Axure trouwens, dat is ondertussen denk ik al redelijk onder de knie. Maar ik zag een paar dagen geleden iets nieuws voorbijfloepen van Microsoft, en dat zag er ook al vaag veelbelovend uit. Ik denk dat ik al weet wat ik dit weekend zal doen.
Ahem. Elk weekend iets nieuws leren, hoe lang zou dat vol te houden zijn?
Er belde een meneer van de de velowinkel. Dat ze gingen beginnen aan de reparatie van mijn velo, en of ik nog de oplaadkabel had.
Euh ja, tuurlijk dat, waarom?
Ha, wel, we gaan het slot moeten uitslijpen om de batterij te kunnen testen. [Een paar maand geleden was de sleutel afgebroken in het wielslot, da’s dezelfde sleutel van de batterij, vandaar dat die er niet meer af kon.]
En ah ja, als de batterij niet kapot is, zal het de prijs van een nieuw slot zijn, maar als de batterij kapot is, dan is het minstens 600 euro voor een nieuwe batterij.
Double you the F? Zés honderd euroots? Voor een beetje meer heb ik daar een nieuwe voor, dedju.
Ik heb voor de mensen van Refu-Interim een database gemaakt, en daar dan een simpele interface op met Django, maar ik weet eigenlijk ook wel dat dat niet echt optimaal is.
En dus heb ik ook een ontwerp voor een front-end gemaakt.
Maar voor de dooie dood heb ik geen goesting om de front-end ook effectief te maken. Niet dat het enorm ingewikkeld is, maar omdat ik er niet genoeg van afweet om het goed genoeg te doen. Ik zou mij moeten verdiepen in iets van een modern-achtig framework, en prioriteitsgewijs zie ik dat niet zitten.
Ik vind van mezelf dat ik genoeg weet van de technische kant van hoe het allemaal werkt en zou moeten werken om mensen te kunnen zéggen wat ze moeten doen, ook wel om te begrijpen wanneer iets mogelijk of onmogelijk is, wanneer ze mij voor de zot aan het houden zijn en wanneer niet — en ik ben op een leeftijd gekomen dat het wat dat stuk ontwikkeling voor mij ruim genoeg is.
Niet dat het mij niet interesseert, maar het, prioriteiten. Er zijn zó enorm veel andere dingen die mij nog meer interesseren.
Dus als iemand iemand zou weten dat dat zou willen doen? Gratis zou fantastisch zijn, ahem ja. Ik wil er gerust veel van mijn tijd in steken om ervoor te zorgen dat alles zo duidelijk als mogelijk is, maar zoals ge zult aan de wireframes is het niet echt ingewikkeld. 🙂
Het hart van het ding is een lijst met mensen met allemaal eigenschappen. Die kunnen gekoppeld worden aan jobs, en er moet een systeem in komen om die mensen op een propere manier op te volgen (basically: sms sturen met een link ering, die komt terecht op een pagina waar ze kunnen zeggen of ze kunnen of niet).
Ge weet nooit dat er nog mensen zin hebben om concurrentievervalsing te doen en bedrijven die hier anders veel geld voor zouden vragen op de zenuwen te werken. 🙂
