Hrm. Quiz gedaan en we zijn tweede of derde geworden (één puntje verschil, wij redelijk overtuigd dat het een of twee punten meer zou moeten geweest zijn bij ons, maar we gaan niet klagen).

Maar punten laten liggen op een ronde met allemaal culturele dingen in Gent.

Gelijk: hoeveel kost een Uitpas voor volwassenen zonder reductie? (Vijf euro, zo bleek.) Of wat is nu ook alweer de naam van de kunstenares die dat ding met die ringen en alles gemaakt had? (Ayşe Erkmen, tjaha). Of wat is de bijnaam van het walvisskelet dat in Sint-Baafs hangt? (Leo, ‘t schijnt.)

Grmbl.

 

Morgen is er een workshop op het werk. Er worden dingen getoond van de vorige keer, er wordt nagedacht, gerangschikt, geprioritiseerd, gediscussieerd wellicht ook, gegeten, en dan ‘s namiddags nagedacht, gerangschikt, getekend, gepresenteerd.

Ik blijf dat fascinerend vinden: er moet ergens over gedacht worden, en in plaats van rond een tafel te zitten en zich samen af te zitten vragen “hoe zouden we dat kunnen doen?”, printen we posters op A0-formaat af om in te vullen, delen we post-its en zelfklevende bolletjes uit, delen we groepen in kleinere groepen in, en daar komt dan wonderwel (meestal) iets meer dan degelijk uit.

En dan denkt ge in het begin dat ge een dag nooit gevuld gaat krijgen, maar komt ge na wat schikken en schuiven aan een programma dat afhankelijk van de deelnemers misschien zelfs wat krap is voor één dag.

Magisch.

Ik had vandaag een spreekbeurt op het werk. De bedoeling was om in vogelvlucht een overzicht te geven van hoe websites tegenwoordig gemaakt worden, zowel aan de voorkant als aan de achterkant, met wat context om mensen een beetje een idee te geven wat nu juist de verhouding is tussen jQuery en Angular en Bootstrap en Vue en Foundation en Rails en React en Material Design en allerlei gelijkaardige dingen.

En dan een brugje naar de server-side kant van de zaak, met Django als voorbeeld.

Heb ik meer tijd dan strikt gezien noodzakelijk waren gespendeerd aan een tussenslide die alleen maar moest dienen om te zeggen dat we het eerst over de jaren 1990 zouden hebben? Umm… misschien.

Heb ik een Windows 95 geïnstalleerd, en daarop een NCSA Mosaic uit 1993? En een Mosaic uit 1994? En een Netscape 0.91? En een Internet Explorer 2? En 3? En 5? Alleen maar om waarheidsgetrouwe screenshots te kunnen nemen? Ik zeg niet neen en ik zeg niet ja. 

We zaten aan tafel deze middag met allemaal oude oude mensen en allemaal jonge mensen tegelijk. Ik weet al niet meer hoe we er op kwamen, maar plots ging het over vroeger.

Vroeger toen er nog diskettes waren. Geen 3.5 inch, geen 5.25 inch, maar 8 inch. Toen er nog impositiegeprint moest worden. De tijd van trommelscanners en van websites maken zonder tabellen, met alleen heel soms een script in /cgi-bin om een formulier te verwerken.

Het is wat, als de helft van de collega’s gelijk twintig jaar jonger zijn. 🙂

Elke maand is er algemene vergadering op het werk, en dan is het ‘s middags ook eten.

Vroeger lang geleden was dat op het werk klaargemaakt warm eten, tegenwoordig is het besteld eten. Er waren blijkbaar klachten dat het altijd hetzelfde was (of dat er altijd koriander in zat, ik was er toen nog niet bij), en dus was er beslist om naar een andere dan de gewone vaste traiteur te gaan.

Vorige maand was het wat minder meegevallen: het was om te beginnen allemaal vegetarisch alhoewel er alleen gevraagd was om ook rekening te houden met vergetariërs, er was niet bijzonder veel variatie, en de ster van de show was een wel zeer vreemde combinatie van zachtgekookte koude eieren in een massief grote kom guacamole.

Hm.

Deze maand was het wél in orde: L’Oriento Jourdan, hedendaagse Syrisch-Libanese gastronomie.

Vooral het gerecht linksonderaan, iets met rundsvlees en dacht ik citroen of limoen was serieus uitstekend. Yum.

Ik was gisteren ongelooflijk toevalligerwijs op Facebook bij Gent Wake Up terechtgekomen. Ik had het eerst niet door, maar twee zinnen ver in een verwarrend betoog over schoolkeuze en hoe Gent het allemaal verkeerd aanpakte, kreeg ik zo’n zinkend gevoel van urgh neee.

En dan was ik vandaag iets aan het schrijven over politiek, en was ik over politieke slogans aan het denken, en in mijn hoofd aan het zoeken naar hoe we helemaal over the top zou kunnen gaan of op de rand of over de rand maar toch niet te plat alhoewel who cares en allerlei en dingen en zaken, en toen dacht ik plots Ha! ik heb een leutige!

Ik zweer dat ik het niet door had.

Ik was aan het zoeken naar een Vlaamse versie van “Deutschland erwache aus deinem bösen Traum!” Een oude nazi-slogan hermaken en dat niemand het doorheeft, hoe wijs is dat, en zo? (Het liedje gaat namelijk verder met “Gib fremden Juden in deinem Reich nicht Raum / Wir wollen kämpfen für dein Auferstehn / Arisches Blut soll nicht untergehn!”)

https://youtu.be/_9pWjwp9W7Q

Ik zweer écht dat ik het pas doorhad toen ik aan het zoeken was en geen degelijke manier vond om het in het Vlaams te doen, en dan maar dacht dat een internationale slogan ook kon.

Gent erwache, dat is gewoon Gent Wake Up. Toeval of niet? YOU TELL ME.

We zijn aan maand drie van het budgeteren, en ik begin eigenlijk wel uit te kijken naar eens een maand zonder verrassingen in het uitgaven-departement.

En ‘t is niet alsof het kleine dingen zijn, ‘t gaat om serieus veel geld.

Het lukt allemaal wel, maar tegelijkertijd steekt het wel wat. Ik ben er redelijk hard van overtuigd dat er de afgelopen twintig jaar geen enkele periode van drie maanden is geweest dat ik persoonlijk minder uitgegeven heb aan zomaar dingen, en er is wel een béétje vooruitgang in de financies, maar ik vind dat die niet in proportie is tot de moeite die ik er in steek.

Het punt is natuurlijk dat we het nog niet lang genoeg doen om een zekere regelmaat te kunnen zien, en dat met van werk te veranderen (en bijhorend vervoegd uitbetaald worden van vakantiegeld) en een auto te kolpen (en bijhorende betalingen) en al die eenmalige grote kosten we eigenlijk niet één normale maand gehad hebben.

Ugh. Het zal doorbijten worden. En hopen dat we deze maand doorgeraken, om te beginnen.

Het was een onverwacht aangename dag vandaag. Hondsvroeg opgestaan om om 9u in Parijs te zijn en om 10u een vergadering te doen tot 12u30 en dan weer van 13u tot 14, hop terug in de Über naar het station en terug naar Gent, hop met de fiets van Gent Sint-Pieters naar Dok en weer vergadering om 18u30.

Waar we gelaveerd hebben van voorzichtig zoeken naar vertwijfeling om uiteindelijk nog vóór 23u te landen met iets dat eigenlijk wel moet lukken.

Morgen en overmorgen doe ik, erm, nog wat PowerPoint. En misschien een steepje React. En dan is het weer werk.

Hoera!

Eén van de redenen dat ik mijn doktersafspraak vergeten was, is dat de kalendersituatie er niet eenvoudiger op geworden is. 

We hadden al sinds jaar en dag allemaal dingen op Google Calendar staan, maar tegenwoordig is mijn nummer één kalender tijdens het grootste deel van de dag opnieuw Outlook. 

En die staat zo vol dat als ik daar ook nog eens alle Google-kalenderdingen zou in steken, ik gewoon niets meer van overzicht heb. (Nog naast mijn viscerale allergie aan persoonlijke zaken in werkkalenders steken.)

De omgekeerde beweging, mijn werk op Google steken, dat heb ik wel gedaan. Wat dan wel leidt tot redelijk volle kalenders, maar hey.  Op een groot scherm ziet het er nog overzichtelijk uit:

…maar als het kleiner wordt, is het een verloren zaak. 

Ambetant. 

Neen! Ik ben een doktersafspraak vergeten!

Maar zo erg. Er is niets dat ik zo… nee, okay, er zijn véél dingen die ik zeer erg vind, maar dat is er toch wel heel hard één van. Vooral omdat het een afspraak was die speciaal verzet was om het mij gemakkelijk te maken.

Serieus, ik ben er het hart van in.

Bleh.

Er zijn excuses — het was op een moment dat het anders nooit is, mijn telefoon stond op stil, ik moest koken voor de kinderen — maar het is vooral dat de tijd zo snel gaat dat ik in de verste verte niet dacht dat er al zes weken voorbij waren gegaan.

Echt kak. Bah.

Het was prijs vanavond. Er was een workshop op het werk, en die was wel rond een uur of vijf gedaan, maar dan moest er nog een wat gedebriefd en opgeruimd worden, en voor ge het weet, was het zes uur.

En dan was ik aangezet naar het station, maar tegen dat ik halverwege was, realiseerde ik mij plots dat ik een papier vergeten was dat ik nodig had om nog iets af te krijgen voor een vergadering morgenochtend om 9u. En moest ik dus weer de berg naar boven naar de Grensstraat, en tegen dat ik aan Noord stond, was het ergens rond twintig na zes of zo.

Waar alle treinen richting Gent gelijk meer twintig minuten vertraging hadden — die van 18u20 heb ik uiteindelijk om denk ik 18u47 genomen.

Natuurlijk zat die trein poeffende vol, ge ziet dat van hier. Ik in een hoek gescruncht, de conducteur, zoeken naar abonnement: onvindbaar!

Aargh!

Alle mogelijke zakken afgezocht, niets gevonden. Natuurlijk had ik het ding nog ‘s morgens, anders was ik de metro niet binnen geraakt. Als ik voorbij de automatische deuren van de metro ben, dan verdwijnt mijn abonnement-cum-mobib-kaart gewoon weer in mijn linkervestzak, en komt die er niet meer uit tot meestal de volgende dag, en heel soms eens tot er een conducteur langskomt.

Wat dus wil zeggen dat als die kaart niet in mijn zak zit, er veel kans is dat ze er ‘s morges gewoon niet in is terechtgekomen. In mijn vestzak gestoken maar eigenlijk er gewoon los naast en op de roltrap gevallen, dat soort situatie.

De conducteur gaf mij alle tijd, maar toen hij terugkwam, moest ik hem zeggen dat ik mijn papieren wellicht kwijt was. Hij had gelijk medelijden met de al wat oudere meneer die het ook allemaal niet meer zo wist, en in plaats van mij 75 euro aan te smeren een het gebod mij binnen de twee weken aan te bieden bij de bevoegde diensten or else, heeft hij mij aangeraden een duplicaat te vragen in Gent-Sint-Pieters.

Een groot verschil met de conducteur een aantal jaar geleden die mij wegens een één dag verlopen abonnement een schrikkelijk zware boete aangesmeerd had, awoert.

[Eum ah ja. Toen we toekwamen, viel mijn abonnement gewoon op de vloer. Ik had in mijn binnenzak nog dat papier gestoken dat ik vergeten was op het werk, en dat was een opgeplooide A3, en het abonnement zal ongetwijfels in een plooit terechtgekomen zijn. En dan tussen vest en palto gevallen. Zucht.]