Ik keek serieus uit naar het weekend, wegens echt zeer moe.

Elke dag te laat gaan slapen en weten dat ik vroeg moet opstaan: een serieus slaapdeficit, alhier.

Takkoord, ik heb twee keer 35 minuten extra slaap op de trein elke dag, en die doen wel iéts. Maar toch niet alles: tegen vrijdag is het redelijk hard om zeep.

En dan is het zaterdag en kan ik uitslapen, maar wat graadt gij? Wakker om halftien. Gah.

Mijn telefoon is drie jaar oud. En staat al een paar maand eigenlijk bijna vol. En is een model waar ik geen extra geheugen kan in steken.

En dus is het al een paar maand schipperen en hier en daar een file verwijderen. Maar er stonden dus nog foto’s op van begin 2016 die wel gebackuped waren maar er ook nog op stonden.

En zodus: na veel te lang uitstellen, heb ik de telefoon met een kabel aan een computer gehangen en er folder na folder van gehaald. Een kleine drie gigabyte, en dat was teleurstellend weinig.

Als ik alles optel dat ik er van had kúnnen halen, kwam ik op minder dan vier gigabyte uit. De telefoon zelf zei mij dat ik 31 komma iets van de 32 gigabyte gebruikt had, en dat de grootste plaatsinnemer 8 gigabyte apps was.

Aargh! Er staat praktisch niets van apps op! En ik wis gelijk al mijn cache en andere brol om de zoveel uur! Het is zó bedriegtenboel die telefoons, bah.

Zo spannend! Het is weer bijna Gentse Feesten! En dat wil zeggen dat er weer Vanalles Gemaakt Kan Worden. 🙂

Het onmogelijke mogelijk maken, en niet te veel stil staan bij de gedachte dat het eigenlijk onmogelijk is: joechei!

We zijn bij, met Blind Getrouwd. Zo spannend dat het allemaal is!

Ik was er trouwens wonderwel in geslaagd om spoilers te vermijden, en kijken in blokken van twee weken is een uitstekende manier om te kijken.

Verder ben ik ook door seizoen 5 van RuPaul’s Drag Race geraakt. En ben ik door mijn boek over de Slag aan de Somme. En ben ik ongeveer 60% door mijn boek over de geschiedenis van de Sovjetunie. Maar ben ik ook net begonnen aan een boek over SAFe voor het werk, waar vrees ik redelijk wat tijd in gaat kruipen.

You win soms, you lose soms.

‘t Is altijd licht deprimerend om over politiek te spreken.

Nee, scratch that. ‘t Is altijd zwaar deprimerend om over politiek te spreken.

Ik ben voor de reality check nog eens gepasseerd langs een paar Facebookgroepen en twitterfeeds.

En nu ben ik helemaal depressief.

In een wereld in een beweging is het fijn dat er nog constantes zijn, hoe recent die constantes ook mogen zijn: wat een enorm plezier is het toch om telkens de release notes van Visual Studio Code te lezen!

Deze release notes zijn van februari, en ik kreeg ze te zien omdat er een 1.21.1-versie was, met een paar kleine wijzigingen.

Ik kan mij geen ander softwarepakket herinneren dat op zó korte tijd zó goed is geworden. En dat zó enorm veel mensen kon overtuigen.

*schudt vuist* Damn you, ex-collega Bart! Damn you to hell!

Heel het weekend naar de kloten wegens World of Warcraft, dedju. Akkoord, ik ben wat levels naar boven geraakt en ik heb veel peetjes doodgeklopt, maar toch: wat doet een mens met zijn leven?

En ‘t is niet alsof ik het niet weet: ik heb het jaren geleden ook al meegemaakt. Gah!

Het enige verschil is dat ik nu meer dan één monitor heb, en dat ik dus tegelijkertijd naar Netflix kan kijken én mindless Kittens Game klikken én WoW doen. Ik weet dat ik alleen mijzelf voor de zot houd, maar hey, zo voelt het nog een béétje productief aan.

En dat allemaal met boeken die moeten gelezen worden en dingen die moeten gedaan worden. Trr. Nog een geluk dat het maandag weer werkenweek is.

Zo. Nu zit dat ook in mijn Youtubegeschiedenis. Ik ben ik benieuwd wat het effect zal zijn op mijn Up Next en Recommended en dingen.

(Hoera voor Latrice Royale, trouwens. Mijn favoriet op seizoen vier.)

Het is een constante in mijn leven, tegenwoordig: hoe rap het allemaal gaat.

Ik herinner mij als was het letterlijk eergisteren, dat ik dacht “hoe raar is dat, dat het zaterdag is en dat ik uitkijk naar maandag?” En kijk, het is bijna weer zaterdag.

In totally unrelated news: RuPaul’s Drag show wordt echt wel gelijk beter met het seizoen. Het is zó een rare mix van bitch fights en helemaal ernstige onderwerpen en totaal over the top sex en gayness. Als ge een Netflix in huis hebt: zeker kijken!

Het enige is, met die tijd die zo vliegt, dat er nog meer tijd te weinig is. Ik dacht dat ik allerlei dingen ging kunnen doen op de trein, maar dat lukt gelijk niet zo hard. Het is namelijk opstappen, een halve poging doen om in een boek te lezen, en dan in slaap vallen.

Hrm. Ik ga toch eens moeten proberen vroeger te gaan slapen of zo. Maar dan is er nóg minder tijd!! ::aaaa::

Voor wie het zich nog zou afvragen wat ik doe overdag.

Deze is ook relevant, trouwens.

Zo spannend! Ik kreeg een brief van De Lijn, dat mijn gehandicaptenabonnement tegenwoordig op een MOBIB-kaart staat.

Dat als ik vijf euro overschrijf, ze mij zo’n kaart doorsturen en dat alles in orde is voor de volgende zeker vijf jaar.

Maar ik héb al zo’n kaart, voor het openbaar vervoer in Brussel en de trein van en naar Brussel. Ge zien van hier dat ik met twee van die dingen ga rondlopen. Ik peis dat ik morgen eens een kwartier vroeger vertrek en kijk of ze dat in het station kunnen regelen.

Wel spannend, één voor één alle puzzelstukken van uw leven in databases zien verdwijnen.

Fijne ex-collega Bart had een meesterplan: hij ging een gamingcomputer kopen, en dan zijn madam ook een computer geven, en dan regelmatig op het gemak wat spelletjes spelen on-line met een groepje mensen.

En of ik het niet zag zitten om dat ook te doen.

Welbaja, zei ik.

Het. Was. Al. Van. 2011. Geleden.

Dat ik nog eens World of Warcraft gespeeld had.

En daarvoor was het geleden van eind 2004, begin 2005 dat ik een jaar of twee bijna onafgebroken had gespeeld. In de tijd dat het allemaal nog zeer moeilijk was. Allemaal solo, wegens niet zo voor sociaal doen en alles.

Maar dus nu vanavond eens geprobeerd met drie.

Eerst gefrutsel met een peetje zoeken dat een beetje de moeite waard is — ik had allemaal level 85 peetjes staan, maar die waren Alliance. Mijn hoogste Horde was level denk ik 67, maar het was dus geleden van zeer lang geleden dat ik daar nog mee gespeeld had, en ik was het helemaal vergeten.

Niet getreurd, gewoon een randon dungeon gepakt, en Leroy Jenkinsgewijs op de vijand afgestormd. Wat ik ook deed, er gebeurde helemaal niets. Alle mogelijke toestsen mashen, maar de vijand bewoog geen millimeter.

En toen keek ik naar mijn chatvenster, als het gevecht afgelopen was:

&锑&锑&锑&锑&é”(&锧§§§&锑&锑&锑&é”
‘((((((&é””&锑&é””””é&”‘&锑&锑”‘&é”&é”&é”
é&”&é”&é”&é”&é””’&(“é'(&”(&”‘(

Ayep, ik was in de aanval gegaan met de focus op mijn chatvenster.

Ik dacht dat ik er in ging blijven van slappe lach.

Ik moest WordPress updaten. Om de één of de andere duistere reden kan dat bijna overal automatisch, maar op blog.zog.org, dat bij MediaTemple staat, niet.

[Which reminds me, ik moet ooit eens rationaliseren en opkuisen in het servergebruik. Ik sta ondertussen al jaren en jaren bij vier verschillende providers — MediaTemple, Openminds Combell, Exabytes en Dreamhost — en dat kost mij ongetwijfeld meer dan als ik bij één degelijke zou staan. Alle tips welkom, trouwens.]

Maar alla. Omdat ik WordPress moest update, kwam ik voorbij het dashboard, waar ik normaal gezien nooit moet zijn. En wat begroet mij daar? Een lijst van de meest populaire posts van vandaag (buiten de homepagina).

Populaire berichten

• Katrien Schotte naakt!
• Naam in japanse tekens (voor tattoo)
• Fuck de wereld
• Britney Spears Naakt!
• Santorini
• Rat-drawn shoes and a Stetson hat
• Morantisch!

Serieus. Maar echt: serieus. Een doordeweekse zondag in maart 2018. Nog altijd Katrien Schotte naakt, en nog altijd naam in japanse tekens voor tattoo.

Een zeer uitstekende Best of the Worst. Meer dan de moeite waard. Kijk vooral voorbij het eerste half uur.