Het was één van die dagen.

Ik ging thuis werken omdat er tussendoor vanalles te doen was:

• ‘s Morgens vroeg naar het Administratief Centrum mijn nieuwe identiteitskaart gaan halen. (De kaart had maanden geleden al moeten afgehaald geworden geweest zijn, maar bij bPoowst hadden ze de brief met mijn PIN en mijn PUK ergens mislegd, waardoor ik bij FOD BZ een nieuwe moest vragen wat drie weken kon duren en dat ik die dan moest komen halen aan het Administratief Centrum).
• Als ik daar toch was: geprobeerd een pasfoto te maken in het pasfotokot, wegens dat ik ‘s namiddags een paspoort moest gaan bestellen. Acht pogingen later een vel met volgens de biometrische scan een foute foto — te veel blink op mijn voorhoofd, mond zogezegd open, zogezegd te dicht bij de camera: ze gaan niet zo goed om met mensen zonder haar en baard, vind ik.
• Ik sta aan het loket, bright and early, pak mijn identiteitskaart in de linkerbinnenzak van mijn vest… euh, hang on. Geen id-kaart. Ik moet niet zoeken ergens elders: als ze daar niet zit, zit ze nergens (rechterbinnenzak bevat mijn doekje voor bril, mijn badge voor Eurocontrol en mijn vervangplastiekenbuis voor de loodgieterij, rechterbuitenzak bevat mijn leesboek, linkerbuitenzak bevat mijn kopfoon, borstzak bevat mijn telefoon). En thuis haal ik mijn kaart er ook nooit uit dus, begon ik al te denken aan aangifte van verlies… tot, ha! Sandra heeft mijn kaart meegenomen om een aangetekende brief af te halen die voor ons twee bedoeld was.
• Ik dus bellen naar Sandra die mijn kaart nog in haar portefeuille zitten had, rap naar haar werk en terug gereden, vijf minuten later had ik mijn nieuwe kaart.
• Terloops aan het loket gevraagd of die foto’s misschien toch niet goed waren? Neen dus, naar de fotograaf in het shoppingcenter gestuurd.
• Die nog dicht was op dat uur.
• Naar huis om te werken.
• Ik dus terug tijdens de middagpauze om foto’s te nemen. Tien euro kwijt en maar dus echt schijte lelijke foto’s.
• Terug naar huis om te werken.
• Afspraak om 16u40 bij de dienst paspoorten. Toch maar eens geprobeerd om degelijk-achtige foto’s te maken in het fotokot — ik zweer het u, ‘t is te stom om los te lopen maar ik heb zeker tien minuten gezocht naar fond de teint en poeder om mat te maken thuis, dat is niet gelukt en ik ben met een zak bloem aangezet om het blinken tegen te gaan.
• Uiteindelijk was de bloem niet nodig en ben ik bij mijn voorlaatste poging er in geslaagd om een voor het biometrische algoritme aanvaardbaar petret te trekken.

• Een kwartier moeten wachten bij de dienst Paspoortaanvragen, onder meer omdat de mevrouw vóór mij het niet met zichzelf eens kon raken welke foto’s ze wou: de lelijke die ze had, of de lelijke die ze dan uiteindelijk bij is gaan pakken in het fotokot terwijl meneer haar vent aan het loket bleef staan. Ze zeggen het dus letterlijk in de oproepingsbrief en -mail hé: maak uw foto’s vóór ge aan het loket komt!
• Foto’s afgegeven, oud paspoort (was niet nodig), nieuwe identiteitskaart, vingers afgedrukt, handtekening gezet, 87 euri betaald, afspraak volgende week donderdag om het ding af te komen halen.
• Naar huis gegaan, wat verder gewerkt.
• Préparé gemaakt, gegeten op het plankier op straat.
• Afspraak op café.
• Terug naar huis, nog wat gewerkt. Beetje gevloekt dat Men Mij Niet Vroeger Gecontacteerd Had Dan Wanneer Het Eigenlijk Al Te Laat Was, maar bon, à l’impossible nul est tenu en we zullen het morgen wel in orde krijgen allemaal.
• En nu in mijn nest kruipen. Het is nog net vóór middernacht hoezee!

Nog, ummm… zeven dagen werk te doen en het is vakantie.

Nog redelijk veel werk te verzetten op die zeven dagen, en nog allemaal papierwinkel in orde te krijgen ook, wegens ongeveer meteen na de Gentse Feesten naar Iran vertrekken. En dan nog doktersafspraken en andere erbij, en op het werk iets van handover voor één project en voorbereiden voor een andere project, en dan nog een paar ahem kleinigheden voor Batacratie.

Ik ga zeer zeer slim zijn en nú in mijn bed kruipen. En dan morgen thuis werken, dat spaart mij een paar uur vervoer uit.

Nog een kleine twee weken en het is vakantie! Een week lang in de zetel zitten zou ideaal zijn, maar ‘t zijn Gentse Feesten en dus wordt het vrees ik tien dagen lang Bijna Niet Slapen.

Misschien toch eens kijken hoe het zit met het geplande werk, en dan nog ergens later in het jaar een week of twee nemen. Ik merk namelijk dat ik eigenlijk een beetje moe ben.

We hebben vandaag uren en uren zonder electriciteit gezeten.

Niet dat het enorm lastig was voor ons — er zijn boeken in huis en alles — maar er was voetbal en het was warm en er zat eten in de frigo en in de diepvriezer en het is echt niet zo goed voor de computers in huis als alles gewoon bruutgaweg uitgetrokken was.

Het waren geen plombs bij ons of zo, nee: heel de straat lag uit. Meer nog: zo ongeveer heel het centrum van Gent. Uren en uren aan een stuk, dan weer even aan, en dan weer een half uur uit.

Ik wil niet weten hoeveel dat gekost heeft, zo op een warme zomerzaterdag, aan winkels en horeca en alles. Brr.

De democratie verkeert in hoge nood, maar er is – gelukkig – een oplossing: Batacratie. ‘Wij weten hoe het beter kan, dus doen we in oktober mee aan de gemeenteraadsverkiezingen. Tijdens de Gentse Feesten zullen we bewijzen dat ons systeem werkt’, zegt projectleider Michel Vuijlsteke.

Traditionele politieke partijen luisteren nauwelijks of niet naar de stem van het volk. Daardoor rukt het populisme op. Politieke partijen proberen wel om de kloof tussen burger en politiek te overbruggen, maar telkens vinden zij een vervelende hindernis op hun pad: de politieke partijen zelf. Wie zijn stem geeft aan een politieke partij, is ze kwijt voor de rest van de legislatuur.

Er is maar één oplossing voor dat probleem: burgers rechtstreeks laten meebeslissen, zonder tussenkomst van een partij. Waarom moet een mandataris luisteren naar zijn buikgevoel of, erger nog, naar de richtlijnen van de partijleiding om te weten op welk knopje hij moet drukken tijdens de stemming in de gemeenteraad? Dat is achterhaald, zeker nu moderne technologie ons perfect in staat stelt om de kiezer rechtstreeks te consulteren.

Geen ideologie

“Wij wéten dat ons systeem werkt”, zegt projectleider Michel Vuijlsteke. “Alleen moeten we de kiezer daar nog van overtuigen. Tijdens de Gentse Feesten zullen we daarom tien dagen lang illustreren hoe we de macht terug willen geven aan de burger.”

Batacratie geldt als een tiendaags partijcongres, alleen zal er geen enkele ideologie op punt worden gesteld. “Een ideologie hebben we niet”, benadrukt campagnedirecteur Xavier Cloet. “De inhoud komt volledig van de kiezer. Het enige wat wij doen, is ervoor zorgen dat die kiezer wordt gehoord. Daarom zijn wij geen partij, maar een lijst.”

Meer of minder stemgewicht

Eén van de basisprincipes van Batacratie luidt dat het enkelvoudig stemrecht inherent onrechtvaardig en ondemocratisch is. “Waarom krijgen ouderen medezeggenschap over speeltuintjes voor kinderen? Waarom beslissen Gentenaars die in Drongen wonen mee over wat er gebeurt in het centrum van de stad? En omgekeerd? Welke logica steekt daarachter?”, werpt Vuijlsteke op.

De oplossing die Batacratie voorstelt om dat democratisch deficit aan te pakken, bestaat erin om de kiezer meer of minder stemgewicht te geven. “Daarbij kun je allerhande parameters in overweging nemen, zoals leeftijd en geslacht, maar evengoed de woonplaats van de kiezer”, duidt Vuijlsteke. “Ook zijn of haar betrokkenheid bij specifieke dossiers of bij de werking van de lijst speelt mee.”

Superieur systeem

Batacratie heeft niet de bedoeling om beroepspolitici werkloos te maken. “Wij geloven oprecht dat mandatarissen ook liever luisteren naar hun kiezers dan naar hun bazen”, stelt Cloet. “Zij zijn evengoed slachtoffer.”

Batacratie wil de hand reiken naar de huidige verkozenen. “Zij zijn zeer welkom op ons congres. Als ze heel eerlijk zijn, zullen ze toegeven dat ons systeem superieur is. Wie weet staan ze hun mandaat wel vrijwillig af aan ons. Dat zou iedereen ten goede komen.”

Zo, dat was eenvoudig.

Dit zat daarnet in mijn maildoos:

…en drie minuten later, nadat ik het formulier had ingevuld:

En een minuut ot twee daarna:

Leve Fitbit!

Ik gisteren dus naar Fitbit op de sociale mediats. Met mijn klacht dat het uurwerk plots maar een dag meer opgeladen blijft.

Wat over-en-weer later:

When we checked your watch’s battery logs, we’re getting an alert that says your watch is being plugged into an insufficient power source. Please plug in your watch in an alternate power source. We recommend plugging your charging cable into a USB port on your computer. You can use a UL-certified USB wall charger. Don’t use a USB hub or battery pack to charge. Kindly try these tips then let us know if this persists.

Mja. Ik denk echt dat het daar niet mee te maken heeft, dat ik nu net mijn uurwerk één van de weinige keren niet aan de stroom maar aan een charger opgeladen heb. Maar bon, ik ben van goede wil en ik doe wat er van mij gevraagd wordt.

Fast forward 20 uur:

Mailtje gekregen, waar ze mij vragen:

Upon checking our system, we can see that your tracker doesn’t have any feature enabled that may cause fast battery drain issues.  […] In line with the situation we would like to investigate this behavior further. In order to do so, please:

• Restart your watch. For instructions see How do I restart my Fitbit device?.
• Fully Ionic  your tracker.
• Sync your Ionic 5-6 times a day.
• Wear your watch until it is fully depleted.​

When your battery is completely drained, meaning that your Ionic is no longer responsive and you no longer see the low battery indicator, let us know the day you fully charged your tracker and the day it was fully depleted.  With this information, we’ll be able to better research how long your tracker’s battery is lasting and what is the root cause of the issue.

Ahem ja. Da’s dus exact wat ik gedaan had gisteren en vandaag. Ik ga het nóg eens doen, voor de zekerheid.

Also, let us know the following:

• Are you using the original charging cable?
• Are you charging using a USB battery pack?
• Are you charging your Fitbit in extreme heat or cold?
• Are you charging the watch fully each time?​

Ha. We kunnen nekeer lachen. Ja, zeer soms, nee en 95+% van de tijd.

Punt is echt dat het van de ene dag op de andere veranderd is. Ik ben eens benieuwd wat ik morgen te horen krijg.

Ik heb een telefoon van bijna vier jaar oud, een Samsung Galaxy S6, die het met een beetje licht internetgebruik ongeveer een halve dag volhoudt. Sinds jaar en dag wordt het met de maand minder, mijn batterij.

Ik heb een uurwerk dat bijna een jaar oud is, een Fitbit Ionic, die het sinds letterlijk vorige zondag niet meer vier a vijf dagen uithoudt, maar minder dan een dag. Gewoon van de ene op de andere dag: hop, batterij slinkt zonder dat ik ook maar iets doe.

Gaan slapen met 54% batterij, wakker worden zes uur later zonder batterij.

De telefoon, dat begrijp ik nog, maar het uurwerk? Nee.

Ik heb een factory reset gedaan, ik heb alle laatste software geïnstalleerd, ik heb het ding instructies gegeven om geen contact meer te houden met mijn telefoon en de bluetooth af te zetten: geen resultaat.

Het internet zegt mij ermee terug te gaan naar de winkel waar het vandaan komt.

Amazon.

Ahem nee dus.

Ik was moe, mijn ogen deden pijn, en het weekend is enorm snel voorbij gegaan.

Er is niets gebeurd.

Ik heb naar series gekeken en naar films. En ik heb verder niets gedaan.

Mijn uurwerk heeft gelijk een batterijprobleem, waar het normaal gezien vier à vijf dagen zonder opladen kan, loopt het nu op minder dan een dag leeg. Ik heb het eens gefactory-reset en alles van bluetooth en dingen afgezet. Misschien dat dat helpt.

Ah, en “I look in the mirror and the only thing I recognize are these eyes in an old man’s face” — de grimlach van herkenning, toen ik daarnet The Shape of Water bekeek.

(Wat een mooie film, trouwens — Abe Sapien meets the Create from the Black Lagoon meets Swamp Thing, achtig.)

De vriendin van Zelie die om het einde van de examens te vieren, blijft slapen, had een fles vlierbloesemsiroop mee.

Hoera vlierbloesmensiroop! Heerlijk!

Ik heb direkt een scheutje in mijn waterfles gegoten, en hard geprobeerd de hipsterdinges die in de fles gekapt waren tegen te houden. Dat was grotendeels gelukt, yay!

Maar het was niet helemaal gelukt.

En nu heb ik net een fles leeggedronken waar ik de smaak van vlierbloesem niet eens in kon vinden. Want de maker van de vlierbloesemsiroop — subtiel van smaak, heerlijk van aroma — had er een paar soeplepels lavendel in gekapt.

Lavendel, en dus heb ik net een fles water opgedronken met de geur en smaak van zeep in.

Zo spijtig. 🙁

Twee van de kinders zijn helemaal uit Gent naar Brussel geraakt. Zonder volwassenen erbij, met de trein en de metro tot in Sint-Joost-ten-Node.

Ik denk dat ik in Amerika al in de gevangenis zat en mijn kinderen afgepakt waren. 🙂

In de cenakels van de Nederlandstalige Wikipedia wordt vrijdag over mijn lot beslist. Of ik al dan niet ten eeuwigen tijde verbannen blijf.

Ondanks mijn dure eden dat ik er nooit nog een voet zou zetten, was ik even geleden voor de zoveelste keer in een interview aan het uitleggen hoe Wikipedia eigenlijk werkt, en zag ik tijdens het interview zoveel plaatsen waar er eigenlijk meer en beter zou kunnen staan, dat ik wel goesting had om er hier en daar weer wat in te steken.

En dus heb ik een mailtje gestuurd naar de Bevoegde Instanties. Die er vrijdag over oordelen.

Spannend. 🙂

Maar wat een machtige serie, Westworld. Het is niet meer theorietje-zoek dit seizoen, het is personages en verhaal en alles.

Maandag finale, en ik kijk er zeer hard naar uit.

Al die goeie tv-series tegenwoordig.

Ik werk bij Namahn.

Het was daar vanavond een bijeenkomst voor UX-mensen, en ik heb een korte spreekbeurt gegeven.

[Foto van ex-collega Mieke, ik aan slide 6 van 153 van mijn spreekbeurt.]

Maar dat geheel terzijde: ik heb er heel erg in de snelte een ex-werkneemster leren kennen — zij deed net vóór mij ook een spreekbeurt.

(die van mij was ‘Design thinking a festival event’, die van haar ‘Language, design and ethics’)

Zij werkte er jaren, net in de periode dat ik er niet werkte. En dan spreekt ge even met elkaar, en dan denkt ge Yep, dit is iemand van Namahn. Het is zeer zeer vreemd en moeilijk te omschrijven, maar ik heb soms de indruk dat we daar na een tijdje allemaal iets ondefinieerbaars krijgen waardoor we voor eens en voor altijd “mensen van Namahn” zijn.

Dat betekent bijvoorbeeld dat ik er acht jaar weg kan zijn en dan weer terug zijn, en dat het lijkt alsof ik een lange vakantie van acht weken genomen heb en dan de draad weer oppak.

Of dat ik vanavond een ex-collega terugzie die al een tijdje niet meer bij Namahn werkt, en dat het ook lijkt alsof de tijd stilgestaan heeft.

Zeker dat, allemaal wat ouder en wat meer ervaring, dat wel. En kinderen in het zesde leerjaar en eerste middelbaar en universiteit begonnen of universiteit afgewerkt. Maar niet fundamenteel veranderd.

Ik ben echt zeer, zeer content dat ik mag werken waar ik werk. Beste werk ooit.

(Ah ja trouwens, we zoeken nog senior profielen, en voor wie goesting heeft: er zijn nog een paar plaatsen vrij voor ons Summer Camp. Zie mij reclame maken als een goede werknemer. Dance, monkey boy, dance. En het wordt mij niet eens gevraagd!)