Morgen begint Zelie er aan. Vorig jaar heeft ze al examens van een reeks vakken van het tweede semester met goed gevolg gedaan, en er was de optie om vanaf nu alles te paard tussen twee jaar te doen, maar dat zag eigenlijk niemand echt zitten.

En dus begint ze nu gewoon samen met allemaal andere mensen voor techt aan de eerste bachelor Taal & Letterkunde, Duits-Engels.

Zo spannend. 🙂

Soms heb ik geen zin om na te denken en kijk ik gewoon naar wat Netflix mij voorschotelt.

Netflix stelde mij Maniac voor. Het speelt zich af in een alternatieve wereld (een ander Vrijheidsbeeld, computertechnologie die jaren-1980 aandoet, rare dingen met reclame en vrienden kopen), maar daar wordt eigenlijk niet echt iets mee gedaan.

Emma Stone en Jonah Hill doen mee aan een farmaceutisch-computer-achtig experiment, en het duurt even voor het allemaal duidelijk wordt wat er aan de hand is.

Tien afleveringen later: ik vond het wel goed. En zeer goed dat er geen tweede seizoen komt. Dat is al de tweede keer in korte tijd, na The End of the Fucking World een paar dagen geleden, dat ze een verhaal vertellen dat gewoon een einde heeft. Fijnzo.

Ik las daarnet dat de regisseur (Cary Joji Fukunaga, van onder meer het ongelooflijk goede eerste seizoen van True Detective, die ook de nieuwe Bond-films zal doen binnenkort) laatsteminuut allerlei afleveringen weggekapt heeft, en dat hij een aantal ideeën had die ik zeer graag had gezien, maar die teveel geld zouden gekost hebben.

Wel: ja dus. Zonder het te spoilen: het is “wel goed” en niet “uitstekend goed”, omdat er zo enorm veel méér had kunnen gedaan worden met de premisse dan dat er nu gedaan is. Met wat meer tijd en boterhammen zou het onvergetelijk kunnen geweest zijn.

Als ik beter mijn best had gedaan, had dit in het echt ook misschien wel gekund, wie weet. 🙂

En ook: kindjes beschuldigen van brandstichting en voyeurisme is wijs.

Kijk nu wat ik in mijn mail kreeg, toen ik toevallig mijn spamdoos aan het bekijken was op zoek naar een andere mail:

Ik ben helemaal bang: iemand heeft mijn emailadres (of beter, een emailadres in de vorm van myspace@domeinnaam) met mijn wachtwoord verbonden (of beter, met één van de honderden automatisch gegenereerde wachtwoorden die alleen mijn password managers door de jaren heen kunnen onthouden).

En oh zeker, de “webcam” op mijn desktop of telefoon heeft mij opgenomen. Uh huh. Ik ben héél ongerust.

Wat een uitstekende serie. Acht afleveringen van twintig minuten, een begin, een midden en een einde.

Gebaseerd op de comic met dezelfde naam:

Overgezet van de Midwest naar Engeland, en als ik comic en serie naast mekaar leg: ik vind de serie beter. De personages zijn vollediger. De acteurs zijn echt uitstekend. En het zit gewoon beter in mekaar.

Zeer aangeraden. Zeer zeer.

Morgen is het infovergadering over de Verapazbrug. Dat is die brug die er eigenlijk al jaren had moeten liggen, maar die er nog altijd niet ligt.

Helaas, ik zal niet op tijd terug zijn van mijn werk. Te hopen dat er vanalles op het internet zal gezet worden!

update: jawel, er zijn plannen en tekeningen en filmpjes en alles.

Het was debat in Gent, tussen alle lijsttrekkers.

Ik heb zinnige dingen gehoord, en een debat dat zo goed en zo kwaad mogelijk inhoudelijk verliep.

Ook een aantal onzinnige dingen, natuurlijk. En dé quote van het debat:

Ik heb er mij zelf ook wat vrolijk over gemaakt — “Ik heb ooit mijn rug gebroken toen een trap instortte. Ik vind dat op termijn Vlaanderen trapvrij moet worden”, arf arf — maar serieus: ik vind dat geeneens een slecht idee.

Zijn trams op lange termijn wel een goed idee? Ik weet het niet zeker, maar is het niet de moeite van het ondezoeken waard, kijken of een vloot van kleinere voertuigen efficiënter zijn dan die grote molossen? Of een soort trambussen in een eigen bedding? Ik weet het écht niet.

Pro trams: snel, duidelijk eigen plaats in het verkeer, comfortabel, grote capaciteit en schaalbaar. En rails besparen energie.

Contra trams: niet flexibel, trajecten duur in aanleg en niet verplaatsbaar (tramsporen, bovenleidingen), nemen exlusieve plaats in (en specifiek: moeilijk te delen met fietsen). En met het vele start-stoppen en de korte afstanden en de bochten weet ik niet hoeveel energie rails echt besparen, in Gent.

Ik zou het graag eens uitgezocht zien. Dan zijn we daar tenminste van af, van die discussie.

Maar los van dat: wel enorm stom van de lijsttrekker van N-VA om het op die manier op die plaats en die okkasie te zeggen. Mijn overweldigende indruk, toen ik naar het lijsttrekkersdebat keek? Dat ze er echt nog niet klaar voor is. Want elke andere persoon daar op het podium zou meteen aangevoeld hebben dat dit dé soundbyte zou worden van het debat.

Dat, en Mathias die zowel sp.a als Groen als N-VA (“ik ben uw rechtse prietpraat beu!”) stampen gaf, en weliswaar duidelijk verwoordde waarom hij burgemeeste wou worden, maar daarbij vergat dat hij nog een aantal coalitiepartners nodig heeft. (Alhoewel, iedereen daar op het podium wist ook dat wat er daar gezegd werd voor de kiezers was, en dus van nul en generlei tel zou zijn ná de uitslag, maar alla.)

Ex-collega Jan zette een stukje folder van de N-VA op de Facebooks:

Grafieken zijn altijd leutig. Wacht, ik maak even een grafiek die het wat beter voorstelt.

Mijn neus is verstopt, mijn keel doet pijn, hoofdpijn en niezen.

Vorige week had collega Johan er van, en ik vrees dat het aan mij is deze week: valling!

Zucht. Hopen dat het rap over is.

Ik heb mijn telefoon om 12u38 uit het stopcontact getrokken en dan op mijn bureau gelegd. Ik heb hem de hele dag niet uit zijn slaap gehaald — het scherm heeft geen seconde aan gestaan.

Om 23u18 was er een boodschap dat hij nog 5% pile had (ik heb het scherm even aangestoken omdat ik niet wist of het het geluid van 15% of dat van 5% was), en om 23u23 heeft hij helemaal de geest gegeven.

Als ik in Gent vertrek om 6u52 en ik luister naar een boek op de fiets en de trein en de bus, en af en toe kijk ik eens.op het interweb, dan is hij bijna leeg tegen dat ik om 9u op het werk ben.

En alles is traaaaaag. Gelijk een mug die verdrinkt in een pot olijfolie, meestal.

Ik vrees dat het eens tijd wordt voor een nieuwe telefoon. Iets dat snel is en dat degelijke foto’s trekt en dat veel geheugen heeft. Ah, en deze keer met een geheugenkaart die verwisselbaar is.

Maar echt. Ik klik op een link naar een website. Ik krijg dit te zien:

Ik scroll naar beneden en dat kruisje daar bovenaan verandert met het scrollen:

Hm tiens vreemd. Een kruisje ergens bovenaan een artikel op een beeld, dat interpreteer ik als “hier komt een filmpje dat bij het scrollen zal blijven staan, en als ge dat filmpje weg wilt, klik dan op het kruisje”.

Maar iets dat progressief opvult of groter wordt als ik scroll, dat interpreteer ik als “zoveel van de zoveel is al gelezen”.

En iets dat de twee doet, dat verwart mij.

Ik wil geen kruis over de tekst die ik lees, en dus klik ik erop. Resultaat:

Hu wat? Hands on met het horloge van Apple? Wat doe ik hier?

Ah, wacht, misschien ben ik naar het volgende artikel in de reeks gegaan of zo — de back-knop to the rescue!

Euh nee. Back doet niets.

Terug op de oorspronkelijke link geklikt, met mijn muis bovenop het kruis gaan staan, en tiens kijk:

Arghl. Beschouwen ze echt elk artikel als een “scherm” dat open gedaan is vanop een overzicht, en dat kan gesloten worden en dat het overzicht dan weer getoond wordt?

Ja, blijkbaar.

Takkoord, “every page is a home page” is niet altijd van toepassing, maar dit is echt stom. Kch.

Zoals de profeet al zei:

There shall, in that time, be rumors of things going astray, erm, and there shall be a great confusion as to where things really are, and nobody will really know where lieth those little things wi– with the sort of raffia work base that has an attachment. At this time, a friend shall lose his friend’s hammer and the young shall not know where lieth the things possessed by their fathers that their fathers put there only just the night before, about eight o’clock. Yea, it is written in the book of Cyril that, in that time, shall the third one…

Meestal als er hier in huis iets verloren gaat, is de schuld van de huisgenoten.

Ik heb iets ergens gelegd, ik weet perfect waar, maar dan is het plots weg en speelt iedereen de vermoorde onschuld.

Ik was al anderhalve maand mijn (nieuw) paspoort kwijt. De reis naar Iran was voorlopig on hold gezet, dus ik ging het niet dringend nodig hebben, maar toch.

Ik wist zeker dat ik het ergens had gestoken waar ik het altijd zou kunnen terugvinden, maar ik wist voor de dooie dood niet meer waar.

Of beter: ik had het ooit geweten, en dan was ik het weken aan.een stuk vergeten, dan had ik het teruggevonden, en dan was ik het weer vergeten.

Ik liep er al een tijdje lastig van — en ik geef ootmoedig toe — zie ik kán dat! — dat het mijn eigen schuld was.

Eén keer vergeten, tot daar, maar twee keer? Nee, niet goed.

En dan kijk ik vanavond in het op de trein zitten naar mijn rugzak, merk ik dat die een speciale zak heeft aan de achterkant onderaan, en wat graadt ge? Jawel, daar zit mijn paspoort in.

Voilà. Nu heb ik het opgeslagen in mijn extern geheugen. En zal ik het dus niet meer vergeten.

Ik ben de meest coulante en verdraagzame mens ter wereld. Het is onnoemelijk zelden dat ik ergens lastig van loop of mij ergens in opwind. Gelijkmoedigheid is my middle name, en alles.

Maar er zijn toch een klein aantal dingen waar ik irrationeel ambetant van word. Zoals bijvoorbeeld

• Mensen die in een normale situatie van mens tot mens spreken alsof ze voor een klaslokaal van dertig man staan.
  Er zijn precies twee soorten mensen: mensen die default op normale conversatietoon spreken, en mensen default in presentatiemodus staan. Bah voor dat tweede. Ik kan ook luid en duidelijk spreken als dat moet, maar ik vind dat ge dat standaard niet doet. En ja, dan wordt ge soms niet begrepen. Pech. Dat weegt niet op tegen heel uw omgeving storen.
• Mensen die een emailadres of intagramnaam of twitter dinges hebben met een verkleinwoord achteraan, als dat hun naam niet is. Pas op, ik heb ook een ding tegen voornamen die zelf een verkleinwoord zijn (sorry, Leentje, Lotje, Aagje en Wiebke) want waar slaat dat in ’t hemelsnaam op?, maar ’t is niet dat ge daar zelf iets aan kunt doen.
  Een zelfgekozen naam op de interwebs daarentegen… Een man van 43 die zichzelf victortje75 noemt, serieus? Christinetje, Lindseytje, Stefantje, Jeroentje, waarom?
• “Ik zal dan is komen met men vriendin”. Nee, consistentie is niet mijn ding, ik weet het. Ik heb zelf een reeks, euh, idiosyncratische manieren om dingen te schrijven, en yay voor taalparticularisme en alles, maar neen, “is” voor “eens” en “men” voor “mijn” is nooit OK.
• Armbandjes rond de enkel, en ringen rond de duim. Say no more.
• Engels met Vlaamse stopwoordjes ertussen: (met zwaar Vlaams accent) “So we’re going to first do this hé, and then we’re going to, allez, you know, do that hé.” Brrr. Daaraan verwant: mensen die accenten in het Engels schrijven om nadruk te leggen. Zoals die “The most romantic movie èver” die ik zonet zag passeren op de Twitters. En neen, dat een dichter ooit wel eens “learnèd friend” schrijft om ervoor te zorgen dat “learned” in twee lettergrepen uitgesproken wordt, dat is geen excuus.

Hm. Ik kan eigenlijk nog wel een tijdje door blijven gaan.

Hm.