Ik heb een uitstekende bureaustoel: een Giroflex 64, in het leer, met een hoofdsteun en armsteunen.

Hij ziet er een beetje uit gelijk de stoel op de foto maar niet echt, want ik heb de mijne al bijna tien jaar, en het is dus een ouder model.

De reden van die exacte bureaustoel was dat ik enorm content was van de stoel die ik bij Namahn had, de vorige keer dat ik er werkte.

Tien jaar trouwe dienst, tot hij vorige maand plots zeer luid KLAK zei, er een stuk metaal uitsprong, en hij vast zat op zijn laagste en meest achteroverleunende punt.

Het was een zeer dure stoel, dus toch maar eens gekeken of hij kon gerepareerd worden: naar de website van Giroflex, een formulier ingevuld, foto van het stuk dat er uit gesprongen was, verzonden.

Ik had er niets meer van gehoord.

Dacht ik.

Want toen keek ik mijn voicemail na, en ziet: een bericht van iemand van de firma, die mij vroeg om terug te bellen met nog wat informatie om een sluitende offerte te kunnen opsturen.

Wat ik gedaan heb, en wat hij zal doen gebeuren. Het probleem (KLAK en stoel plots helemaal achteruit) was de meneer aan de telefoon redelijk bekend, en ik dacht dat ik begrepen had dat hij precies wist hoe het moest opgelost worden.

Nu maar hopen dat het niet te duur wordt.

Ik had een afspraak waar ik niet meer van wist, ergens in de namiddag. Ik had een afspraak waar ik wél nog van wist, ergens in de voormiddag.

De voormiddagafspraak, daar doe ik vier uur verplaatsing voor. De namiddagafspraak halen, dat zou dus een zaak worden van hopen dat de voormiddagafspraak op tijd gedaan was. Maar gokken met dergelijke dingen is nooit een goed idee — vooral als de “voormiddagafspraak” meer iets was in de zin van “ik zit er de hele dag, kom gerust eens langs in mijn bureau”.

En dus heb ik de afspraak ‘s morgens vroeg maar afgebeld. En is het allemaal verzet naar binnen anderhalve maand (afspraken bij de oogmeester zijn niet zo evident, blijkbaar).

Ha, en dan gaat ge natuurlijk zien dat collega Xushuang, de mens waar ik ‘s morgens mee afgesproken had, ergens in de voormiddag een mail stuurt om te zeggen dat hij in de loop van morgen eens zal langskomt.

Damned. Had ik voor hetzelfde geld thuis kunnen werken. Daar heb ik meer en grotere schermen. En een betere zetel.

(Alhoewel, het bureau heeft airco. En mijn bureaustoel thuis is nog altijd kapot.)

Ik was aan het stappen naar Brussel-Noord toen ik telefoon kreeg, van een mevrouw die mij vroeg ik of mijn afspraak van morgennamiddag zou kunnen verzetten naar morgenochtend 8u.

Euh nee? Ik heb een vergadering in Brussel ‘s morgens en ik moet ergens rond 7u op de trein zitten om die te halen?

Ah okay, zei de mevrouw, niets aan te doen. Tot morgen dan.

Een half uur later zat ik op de trein en vroeg ik mij af wélke afspraak dat wel zou kunnen zijn die ik morgen had, en wanneer precies.

En toen stond er in mijn agenda: stuk niets. Niéts. En had ik niet alleen geen idee wanneer het was, maar wist ik niet meer zeker welke dokter het was die belde.

Een opzoeking van het telefoonnummer op het internet later wist ik dat tweede alsnog zeker: het was de oogmeester, waar ik elk jaar op controle moet gaan om te zien hoe het zit met mijn genetisch bepaalde onvermijdelijke afglijden naar blindheid.

Eurgh dus zucht: morgenochtend naar Brussel, vergaderen, bellen om te achterhalen wanneer de afspraak precies was, en dan zo hard mogelijk proberen op tijd weer terug in Gent te zijn.

Ik weet tienduizend procent zeker dat ik die afspraak, op het moment dat ik ze gemaakt heb, in mijn agenda heb gezet. Maar om de zoveel tijd verdwijnen er dingen in mijn agenda, en dan nog meestal dingen die ik er maanden op voorhand in had gezet.

Bijzonder vervelend. Bah.

Zelie heeft een vakantiejob in de haven. In een magazijn dozen vullen. Ze moet daar elke dag om vier uur of zo voor opstaan.

Ze kon er na haar eerste dag nog mee lachen, met de kleine absurditeiten en alles.

Ik vraag mij af hoe lang het zal duren voor ze helemaal uitgeblust met doffe ogen thuis komt. 🙂

Ik zat thuis in mijn bureaustoel naar de ene serie na de andere te kijken op de Netflixen. Mijn bureaustoel is al twee weken kapot, wat wil zeggen dat ik alleen nog op de laagste stand en helemaal achterover kan zitten.

Misschien lag het er aan dat ik al drie dagen aan het vegeteren was voor het scherm, misschien lag het aan Facebook. Waarschijnlijk meer aan Facebook, waar de ene na de andere mens die ik kan op vakantie aan het gaan was.

Want plots had ik ook goesting om op vakantie te gaan. Zeer specifiek, zelfs: met een gezin of twee en alle kinderen erbij ergens in een huis gaan zitten op een plaats die niet te warm en niet te koud is — pakweg het zuiden van Frankrijk buiten het seizoen, of ergens in Schotland of in Ierland.

In een huis met een zwembad of ander water in de buurt. Met het nodige comfort maar niet te veel: internet en een badkamer is genoeg. Een week of twee aan een stuk, overdag niets doen en ‘s avonds koken. Boeken lezen. Om de zoveel tijd eens naar ergens in de buurt gaan. Een keer of twee drie in het dichtsbijzijndste dorp iets gaan eten.

Met al die ouder wordende kinderen en alles is zoiets natuurlijk niet inplanbaar, of het moet een jaar op voorhand allemaal geregeld zijn. Misschien moeten we er maar eens aan beginnen dus. Voor volgend jaar.

Anna had geen identiteitskaart. De politie had haar vervangpapieren gegeven die, verzekerden ze ons, het enige waren dat ze nodig zou hebben om binnen de EU te mogen reizen.

Neen dus. Het papier was niet genoeg, en het rijksregister lag bovendien ook nog plat, wat wou zeggen dat Anna niet naar Milaan mocht vliegen. Reis in het water, geld in het water.

Bah.

Ik neem morgen een dag recup.

Sandra en Anna gaan naar Milaan voor een lang weekend, Zelie zal wel met vriendinnen bezig zijn, Louis zit in zijn kamer te doen wat hij normaal in zijn kamer doet, Jan zal ofwel op de computer spelen ofwel buiten spelen.

Ik zal denk ik de hele dag vegeteren voor het scherm. Het is te warm om andere dingen te doen. Nem.

Het eten op het Werk Van De Vliegtuigen is meestal wel degelijk. Er is een soortement salad bar, de keuze tussen een vegetarische en een gewone dagschotel, een vegetarische bar, een bar met pizza en pasta, en dan vis, vlees of kip op een bakplaat met keuze van saus en groentes.

Vandaag waren we wat aan de late kant, of misschien was het wel met het warme weer of met de vakantieperiodes, maar het was echt niet lekker.

Ik zag het vegetarische niet zitten, maar het gewone was niet veel beter: oude bloempatatten, droge varkenslap, onbestemde sla.

Bah.

Spijtig.

Het was niet gemakkelijk, opstaan om 7u en naar het werk gaan. En het was nog minder gemakkelijk in die tropische temperatuur.

Morgen moet ik nog vroeger op, en helaas vier uur openbaar vervoer — maar gelukkig wel werken in airconditioning.

Pff.

Ik ben een beetje leeg. Het waren tegelijk een zeer lange en een zeer korte tien dagen.

Enorm tevreden dat ik meer achter de schermen heb kunnen dingen doen. Schijnwerpers zijn soms wel wijs, maar zo op de achtergrond uw best doen, en in het beste geval hopen dat niemand merkt dat de dingen die gebeuren, eigenlijk door iemand gedaan worden, dat is misschien wel nog wijzer.

Vooral als het met fijne collega’s is. Tien dagen (letterlijk) naast Jannes aan het beeld gezeten, Wannes aan de regie, Jens en Eros aan het geluid, Kris aan de jingles, een reeks top-DJ’s aan de muziek, Willem en Jan aan de camera, Erwin en Erhan en Gunter aan de presentatie — het leven in de Toren is wijs, met lavalampen en een discobal en gay porn aan de muur.

Ook opnieuw zeer veel zeer fijne mensen leren kennen, nachten laat opgebleven, plannen gesmeed, gebabbeld, gediscussieerd, zot gedaan, tien dagen lang in een andere wereld geleefd.

Morgen terug naar het werk. ‘t Zal, al was het maar bioritmegewijs, een beetje moeilijk zijn. 🙂

Oh, en Jos stond op de voorpagina van de krant! Leve Jos! Jos is de beste!

Zozo. Dat is dan ook weer achter de rug.

Het zwarte gat lonkt: nog één dag en dan is het weer terug naar het echte leven.

Het was fijn vandaag: elk uur de Brabançonne gezongen, afgesloten met aftellen naar nieuwjaar en vuurwerk, en immens veel volk.

Mijn keel heeft wel een sluipaanval ingezet op de rest van mij — het zou mij niet verbazen als ik maandag gewoon helemaal ziek val. :/

Mhuhu. Vandaag Mathias De Clercq en Manuel Gonzalez van OpenVLD op bezoek gehad en wat later ook Mieke Van Hecke van CD&V.

En daarmee hebben we alle lijsttrekkers van alle partijen langsgehad, op die van Vlaams Belang, PVDA en N-VA na.

Omdat wij extreem democratisch zijn, laten wij ons publiek ook kiezen wat de bezoekers mogen doen:

(De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat Mieke Van Hecke het fenomenaal goed gedaan heeft, CD&V-propaganda rappen. In het Gents en met ritme en alles.)

We hebben nog geen N-VA-politici officieel over de vloer gehad, maar we houden wel regelmatig polls naar de beste Siegfried Bracke-imitator om de BDW-lijst in Gent te trekken. En ziet, wie daar vandaag won?

De dagen worden alsmaar korter, ‘t is gelijk moeilijk te bevatten dat het al zeven dagen is. En ook dat de tijd tussen pakweg 10u ‘s morgens en 3-4 uur ‘s morgens zo rap voorbij gaat.

Nog eum twee dagen. En dan trekt Batacratie de échte wijde wereld in.