Vanmorgen was het jobinterview op het werk.
Jobinterviews, daar is één ding het allerbelangrijkste: er na afloop zo zeker mogelijk van zijn dat uw aanvoelen van de eerste paar minuten juist was, of net fout was.
De meneer vanmorgen, daar wist ik het na denk ik vijftien seconden al. Een ex-zijdelingse-baas-zijdelingse-collega van mij, zo’n vijftien jaar geleden, dierf in zo’n situaties wel eens na minder dan een minuut te zeggen “ik stel voor dat we elkaars tijd niet meer verder verspillen en het hier bij houden”.
Het was een Hollander, en Hollanders zijn soms zo.
Ik durf dat door de band niet echt te doen. Ik houd het laffelijk meestal op een “we hebben nog een aantal andere kandidaten te zien, ik laat u zeker in de loop van deze of begin volgende week meer weten”.
Tenzij het zo erg is als vanmorgen. Ik heb de mens — niets tegen hem, het is het bureau dat hem gestuurd heeft dat in de fout is gegaan — gezegd dat we geen probleem hebben met junior profielen, maar dat waar hij gestopt is veel te ver staat van waar wij graag willen beginnen. En dat het wat ons betreft dan ook hier zou ophouden.
Met een analogie: ‘t was alsof we op zoek waren naar iemand om in de keuken van een sterrenrestaurant te werken, en dat er iemand naar ons gestuurd was die ooit mee had gedaan aan een kookavond bij de scouts. Serieus, die recruteringsbureaus, ge vraagt u soms af waar ze met hun christelijke gedachten zitten.
*
* *
Deze namiddag had ik vakantie genomen op het werk, wegens dat het Refu-Interim intake-dag was.
Ik heb daar een crm-achtig database-achtig iets voor gemaakt, en het was de bedoeling dat ik de mensen die er zouden mee werken zou uitleggen wat en hoe, en standby zou zijn in geval het raar zou doen.
Het heeft niet raar gedaan, en uiteindelijk ben ik er de rest van de dag geweest en heb ik mee mensen geïnterviewd.
Naam, geboortedatum, afkomst, talen die ze spreken, bankrekening, rijksregisternummer, wanner in België toegekomen, statuut, zo’n dingen. (Veel persoonlijke data, jawel, en allemaal zo goed als mogelijk in orde met GDPR, ha!)
Als de droge gegevens achter de rug zijn, is het tijd voor de interessante vragen: welke ervaring heb je? welk werk heb je al gedaan? doe je nu werk? en de meest interessantste vraag van allemaal: wat zijn de dromen en ambities?
Er zit enorm veel verschil tussen de mensen die we zien: van mensen die bijna in stamverband leefden in Tsjetsjenië of Afghanistan, over alle mogelijke zelfstandigen uit Syrië of Somalië tot juristen en andere universitairen uit Iran of Irak. Mensen die het geld niet nodig hebben en gewoon contact willen, mensen die het geld hard nodig hebben en gewoon willen werken, mensen die geen flauw idee hebben wat ze zouden willen doen, mensen die zeer duidelijk weten wat ze willen (“voetbaltrainingen geven aan tieners want ik werk graag met kinderen maar ze moeten oud genoeg zijn dat ik mijn Nederlands bij kan schaven”, bijvoorbeeld).
Mannen, vrouwen, meisjes, jongens, oudere mensen. Een model, een pianolerares, een tandarts, iemand die Nederlands geleerd heeft op Youtube (oh, en ook Aramees, want dat leek hem ook wel wijs), iemand die naast Somali nog acht andere talen “een beetje” spreekt, iemand met nog 11 kinderen in zijn thuisland, iemand met vier kinderen hier, iemand die zegt 16 te zijn maar er zeker tien jaar ouder uitziet, iemand die 40 is maar er vijftien jaar jonger uitziet.
Meer dan zeventig interviews.
Mensen die het ongetwijfeld fantastisch gaan doen, mensen waar ge van ziet dat ze de moed aan het opgeven zijn, mensen die enorm veel gaan hebben aan Refu-Interim, mensen die gaan voortrekken, gaan volgen, zelf gaan bijleren en ons gaan bijleren.
En dat we het ook niet zouden kunnen doen zonder de mensen die er al langer bij zijn, de oude garde van Batahlan en de eerste lichting Refu-Interim: ambassadeurs en anciens, vertalers, collega’s.
Te veel vluchtelingen? Nee gij. Niet genoeg.
