Ik was een hele tijd ziek, en dan was ik een hele tijd zeer ziek, en dan ben ik uiteindelijk naar de dokter gegaan, en de dokter zei me dat ik me geen dingen inbeeldde, want dat ik niet gewoon ziek was, maar levensecht en niet om te lachen terminaal ziek.

Gelijk, als ik er een jaar of drie geleden niets aan had gedaan, was ik nu al een paar jaar overleden.

Maar hey, er zijn allerlei Chirurgische en Andere Ingrepen geweest, en ik neem alle dagen mijn pillen, en kijk: een paar jaar na datum ben ik (voorlopig) (even) (voor de tijd dat het duurt) buiten onmiddellijk levensgevaar.

Komt daar nog bij dat mijn bloeddruk normaal is, en mijn cholesterol en de rest van mijn bloed (op de te voorziene gevolgen van net-niet-meer-terminaal nierfalen na natuurlijk) allemaal ook normaal is.

We zitten op smalband. Een paar keer teveel een paar grote games geïnstalleerd op een paar computers teveel, schat ik.

Allemaal goed en wel, dat gebeurt wel eens meer naar het einde/begin van de maand, maar nu is het vervelender. Want er is iets kapot bij Telenet, waardoor we de “pas op ge gaat naar smalband gaan”-boodschap niet kunnen wegkrijgen.

Wegens op het moment dat die boodschap er zou moeten komen, er dit komt:

Zeer sympathiek. Want die boodschap komt niet alleen bij het webbrowsen, maar ook van tijd tot tijd bij het gamen. Waardoor het gamen dan gewoon ook kapot op zijn gat valt.

Telenet “zijn op de hoogte van dit probleem en proberen hier zo snel mogelijk naar een oplossing te zoeken”. Damned.

Ik keek er zó hard naar uit, maar ’t is mislukt bij gebrek aan slachtoffers: de beste 1 april ooit wegens Pasen en 1 april in één!

Ingrediënten: chocolade en eieren. Men neme een rauw ei, men dope het in chocolade, men geve het aan de buurkinderen.

De buurkinderen waren op vakantie. Ik stond er met mijn chocolade-eieren. Bah.

Ik keek serieus uit naar het weekend, wegens echt zeer moe.

Elke dag te laat gaan slapen en weten dat ik vroeg moet opstaan: een serieus slaapdeficit, alhier.

Takkoord, ik heb twee keer 35 minuten extra slaap op de trein elke dag, en die doen wel iéts. Maar toch niet alles: tegen vrijdag is het redelijk hard om zeep.

En dan is het zaterdag en kan ik uitslapen, maar wat graadt gij? Wakker om halftien. Gah.

Mijn telefoon is drie jaar oud. En staat al een paar maand eigenlijk bijna vol. En is een model waar ik geen extra geheugen kan in steken.

En dus is het al een paar maand schipperen en hier en daar een file verwijderen. Maar er stonden dus nog foto’s op van begin 2016 die wel gebackuped waren maar er ook nog op stonden.

En zodus: na veel te lang uitstellen, heb ik de telefoon met een kabel aan een computer gehangen en er folder na folder van gehaald. Een kleine drie gigabyte, en dat was teleurstellend weinig.

Als ik alles optel dat ik er van had kúnnen halen, kwam ik op minder dan vier gigabyte uit. De telefoon zelf zei mij dat ik 31 komma iets van de 32 gigabyte gebruikt had, en dat de grootste plaatsinnemer 8 gigabyte apps was.

Aargh! Er staat praktisch niets van apps op! En ik wis gelijk al mijn cache en andere brol om de zoveel uur! Het is zó bedriegtenboel die telefoons, bah.

Zo spannend! Het is weer bijna Gentse Feesten! En dat wil zeggen dat er weer Vanalles Gemaakt Kan Worden. 🙂

Het onmogelijke mogelijk maken, en niet te veel stil staan bij de gedachte dat het eigenlijk onmogelijk is: joechei!

We zijn bij, met Blind Getrouwd. Zo spannend dat het allemaal is!

Ik was er trouwens wonderwel in geslaagd om spoilers te vermijden, en kijken in blokken van twee weken is een uitstekende manier om te kijken.

Verder ben ik ook door seizoen 5 van RuPaul’s Drag Race geraakt. En ben ik door mijn boek over de Slag aan de Somme. En ben ik ongeveer 60% door mijn boek over de geschiedenis van de Sovjetunie. Maar ben ik ook net begonnen aan een boek over SAFe voor het werk, waar vrees ik redelijk wat tijd in gaat kruipen.

You win soms, you lose soms.

’t Is altijd licht deprimerend om over politiek te spreken.

Nee, scratch that. ’t Is altijd zwaar deprimerend om over politiek te spreken.

Ik ben voor de reality check nog eens gepasseerd langs een paar Facebookgroepen en twitterfeeds.

En nu ben ik helemaal depressief.

In een wereld in een beweging is het fijn dat er nog constantes zijn, hoe recent die constantes ook mogen zijn: wat een enorm plezier is het toch om telkens de release notes van Visual Studio Code te lezen!

Deze release notes zijn van februari, en ik kreeg ze te zien omdat er een 1.21.1-versie was, met een paar kleine wijzigingen.

Ik kan mij geen ander softwarepakket herinneren dat op zó korte tijd zó goed is geworden. En dat zó enorm veel mensen kon overtuigen.

*schudt vuist* Damn you, ex-collega Bart! Damn you to hell!

Heel het weekend naar de kloten wegens World of Warcraft, dedju. Akkoord, ik ben wat levels naar boven geraakt en ik heb veel peetjes doodgeklopt, maar toch: wat doet een mens met zijn leven?

En ’t is niet alsof ik het niet weet: ik heb het jaren geleden ook al meegemaakt. Gah!

Het enige verschil is dat ik nu meer dan één monitor heb, en dat ik dus tegelijkertijd naar Netflix kan kijken én mindless Kittens Game klikken én WoW doen. Ik weet dat ik alleen mijzelf voor de zot houd, maar hey, zo voelt het nog een béétje productief aan.

En dat allemaal met boeken die moeten gelezen worden en dingen die moeten gedaan worden. Trr. Nog een geluk dat het maandag weer werkenweek is.

Zo. Nu zit dat ook in mijn Youtubegeschiedenis. Ik ben ik benieuwd wat het effect zal zijn op mijn Up Next en Recommended en dingen.

(Hoera voor Latrice Royale, trouwens. Mijn favoriet op seizoen vier.)

Het is een constante in mijn leven, tegenwoordig: hoe rap het allemaal gaat.

Ik herinner mij als was het letterlijk eergisteren, dat ik dacht “hoe raar is dat, dat het zaterdag is en dat ik uitkijk naar maandag?” En kijk, het is bijna weer zaterdag.

In totally unrelated news: RuPaul’s Drag show wordt echt wel gelijk beter met het seizoen. Het is zó een rare mix van bitch fights en helemaal ernstige onderwerpen en totaal over the top sex en gayness. Als ge een Netflix in huis hebt: zeker kijken!

Het enige is, met die tijd die zo vliegt, dat er nog meer tijd te weinig is. Ik dacht dat ik allerlei dingen ging kunnen doen op de trein, maar dat lukt gelijk niet zo hard. Het is namelijk opstappen, een halve poging doen om in een boek te lezen, en dan in slaap vallen.

Hrm. Ik ga toch eens moeten proberen vroeger te gaan slapen of zo. Maar dan is er nóg minder tijd!! ::aaaa::

Voor wie het zich nog zou afvragen wat ik doe overdag.

Deze is ook relevant, trouwens.