cirQ-weekend in Rotterdam!

Nog eens een kans om Rotterdam nog een kans te geven!

Het verdict is binnen!

Neen, ik ben er nog altijd niet voor!

Het gezelschap maakt het natuurlijk helemaal anders, maar in het algemeen: miljaar wat een lelijke, deprimerende, kille, onaangename stad. Kitsch, hipsters, meer containers met afval langs de straten geparkeerd dan auto’s, alles ligt op tientallen kilometers van elkaar af, de meeste gebouwen lijken voor een jaar of vijftien twintig gebouwd en worden daarna weer afgebroken en vervangen, andere gebouwen worden afgebroken en precies heropgebouwd zoals ze vroeger (lelijk) neergepoot waren, maar dan met moderne technieken, urgh, urgh, urgh.

De mensen niet hé, maar de stad: niets voor mij.

Morgenochtend vertrek ik op weekend. Ik heb geen flauw idee waar ik mij aan moet verwachten.

‘t Is ook niet iets dat ik eigenlijk zou doen, wegens niet zo wreed voorstander van onder de mensen te komen. Maar ‘t is cirQ, en dus is het gegarandeerd wijs. Dus hey, uit de comfort zone stappen en al, en al.

Ik moet meenemen: wat zakgeld, een slaapzak, mijn kussen, een verse onderbroek, een stuk van twee euro, regenkledij, en “iets wijs”.

Urgh. Ik heb geen stuk van twee euro gevonden, ik moet morgen nog geld afhalen, ik heb al in geen veertig jaar nog in een slaapzak geslapen, ik moet nog een verse kussensloop voor mijn kussen zoeken, ik heb alleen een roze fietsboerka als regenkledij, en ik heb geen idee welk wijs iets ik zou kunnen meebrengen.

Voor de rest geen stress.

Alhoewel, dat is gelogen. Wél veel stress.

Zodus, ik moest wat dingen aanpassen aan een Django-ding dat ik gemaakt had voor Refu-Interim.

Ik dacht eerst dat ik het wel op een dag of twee zou kunnen doen, maar dan kwam ik plots iets tegen dat eigenlijk niet in standaard-Django ingebouwd zit, en ging ik er eens op zoeken, en toen was er werk, en dan waren er uitstappen, en aangezien ik er alleen maar aan kan werken buiten de werkuren en er dingen te doen waren, deed het time management niet wat er van time management verwacht werd, en hop, ‘t was plots twee weken later in plaats van twee dagen.

Maar niet getreurd! Vandaag is een vakantiedag dus kan ik werken!

Het probleem is dat er een admin-pagina is waar er een reeks dingen in een fieldset staan (een lijst van velden in categorieën), en een andere reeks dingen in een reeks inlines (een soort sub-formulier), en dat Django er op staat om altijd alle inlines na de fieldset te zetten.

Dus er staat iets als dit:

En dat geeft dan een formulier met in het begin allerlei veldjes zoals dit:

En daarna een reeks inlines die van zeer eenvoudig zoals dit:

Naar meer ingewikkeld gaan zoals bijvoorbeeld Adres (met het adres gestructureerd, van/tot, al dan niet nog geldig, type, …) of Talenkennis.

De logische vraag was om de zaken wat meer te structureren zoals ze tijdens een typisch intake-gesprek afgehandeld worden:

1. persoonlijke informatie (fields)
2. contactinfo (inline)
3. adressen (inline)
4. professioneel (fields)
5. vaardigheden (inline)
6. talenkennis (inline)
7. werkpoule (fields)
8. opmerkingen (inline)

Even in het haar scharten later: gekozen voor een oplossing waarvan ik niet zeker ben of ik ze vies of niet-vies vind.

Gegeven dat jquery toch standaard meegeladen wordt in die Django admin, heb ik besloten om de nodige stukken pagina gewoon met jquery te verslepen.

Aan het formulier zelf voeg ik twee read-only lege velden toe (eentje net na “persoonlijke informatie” en eentje net voor “werkpoule”):

En dan zeg ik dat er nog een bijkomend stuk javascript moet ingeladen worden:

En in die move_inlines.js steek ik de hardgecodeerde vieze (denk ik) instructies om de inlines te verhuizen en dan de lege placeholders weg te smijten:

Niet zeer elegant, da’s het minste wat er van kan gezegd worden, maar hey: dat doet dus wat het moet doen, zonder klagen, en zonder drama. 🙂

Ik heb er in de loop van de jaren al veel over gedroomd: een ding dat een boekje is en waarop kan geschreven worden maar dat ook digitaal is.

Begin de jaren 2000 had ik op mijn werk een TabletPC, en twee jaar voor de iPad zelfs maar had Microsoft de Courier in zijn pijplijn zitten:

Ik blijf er van overtuigd dat vingers en stylus beter zijn dan enkel vingers, en de form factor van een boekje is daarvoor perfect.

Helaas werd die Courier afgevoerd — naar verluidt omdat de makers absoluut iets volledig anders dan Windows wilden maken. Logisch vanuit hun standpunt, wegens Windows in 2008 was niet wat Windows nu is. Ze hebben dan jaren later Paper gemaakt, en dat geeft een idee van wat Courier ongeveer zou geweest zijn van UI:

En nu zijn we dus binnekort 2018, tien jaar later.

Microsoft is er weer klaar voor om iets als de Courier te maken. Er was een tijdje geleden al de (ook al) afgevoerde Surface Mini (die ik totally zou gekocht hebben), ze hebben hun patent op een vouwbare foon met twee schermen, ze hebben de ervaring van jaren, en hoe hard hoop ik dat het er van gaat komen? Zéér hard.

We zijn met een paar mensen van de IT-kant van Datakamp op uitstap geweest!

Naar Café De Tijger in Jabbeke, nu het nog niet gesloten is! Marie-Jeanne die gelijk 100 is en alles alleen doet! Een tapbiljart! Een heel café vol habitués die vastgeroest zijn aan het meubilair! Muren die alleen overeind blijven omdat ze stijf staan van 185 jaar aangekoekte sigarettenrook!

Daarna naar Knokke voor een wandeling in de Zwinduinen! Niet het Zwin, maar de Zwinduinen, met duuzd miljoen paddestoelen (het zandtulpje! de zwavelkop! meer bovisten dan ge ooit in uw leven nodig zult hebben!) en met een drie à viertal duingeiten! En wilde paarden! En wilde koebeesten met overal haar en hoorns en kleine kalvers!

Daarna zijn we gaan eten en er was ook veel drank.

Ik zeg wel eens om te lachen dat ik al twintig jaar een oude mens ben, maar nu word ik écht een écht oude mens.

Sinds ik aan mijn linkerarm geoperaard ben, kan ik daar niet echt veel kracht meer mee ontwikkelen, en daar leeft een mens dan mee.

Maar sinds een tijdje heb ik gewoon gewrichtpijn in mijn handen.

En dan denk ik dat het wel eens artritis of artrose of reumatoïde dingen zouden kunnen zijn.

En denk ik dat een bezoek aan de dokter misschien wel eens aan de orde zou kunnen zijn.

Dan kan die mij direkt ook mijn griepvaccin geven, want dat moet ik nu ook al verplicht doen elk jaar.

:/

‘t Is toch wel waar zeker, als een meerderheid beslist om uit Spanje te stappen, dan is het toch totaal onverantwoord dat die smerige Spanjaarden daar tegen zijn?

Dat is toch democratie?

(Ik vraag mij af hoe al die Vlaemsche Helden zouden reageren als, ik zeg zo maar iets, een democratische meerderheid in de rand rond Brussel zou een referendum organiseren over al dan niet afscheuren van Vlaanderen.)

(Ik zeg zomaar iets hé.)

Ik liep al een tijd rond met de dwanggedachte dat ik dringend Mousline wou eten.

Mousline: een halve liter water/melk met muskaatnoot en peper en zout doen koken, 200 ml kamertemperatuur melk/water toevoegen, aardappelvlokken in kappen, roeren, een minuut of twee laten staan, hey presto! de beste puree ter wereld.

Ik dacht dat er in de Colruyt wel zou zijn, maar ik vond ze niet, ondanks zeer hard zoeken. Gezocht op de website van Colruyt: blijkt dat ze het wel degelijk in huis hebben.

Volgende keer in deColruyt weer gezocht, weer niet gevonden.

En toen had ik een geniale ingeving: in de MyColruyt-app kunt ge een boodschappenlijst maken en dan sorteren op volgorde van winkelindeling (als ge de pijlen op de vloer volgt, dus).

Eerst Mousline toegevoegd, en dan biefstuk en aarbeienconfituur. Biefstuk is in het begin, confituur op het eind. Mousline lag ertussen. Score! Cola toegevoegd (ongeveer halfweg de winkel): vóór Mousline. Oikos toegevoegd (ongeveer halfweg tussen Cola en confituur): ná Mousline. Mayonaise (ongeveer halfweg tussen biefstuk en Oikos): ná Mousline. Hm. Peperbollen (halfweg tussen Cola en mayonaise): ná Mousline.

Dus Mousline moet ergens tussen de Cola-rayon maar vóor de volgende rayon waar de kruiden staan.

Het heeft nog een tijd geduurd voor ik ze vond: in de dwarsrayon, ergens na de rijst, maar helemaal onderaan links op een schap. Er waren nog twee dozen. Ik heb er één gekocht, en ik heb al spijt dat ik die andere heb laten staan.

Durf mij tegen te spreken en te zeggen dat dit niet een van de allerschoonste intromuzieken van een tv-serie is:

https://www.youtube.com/watch?v=mUBRbJPJtio

De muziek is gebaseerd op iets ouds, dat een tekst heeft die veel letterlijker is:

De tekst van dit is gebaseerd op een gedicht van Robert Louis Stevenson, dat over hetzelfde onderwerp gaat:

Sing me a song of a lad that is gone,
Say, could that lad be I?
Merry of soul he sailed on a day
Over the sea to Skye.

Mull was astern, Rum on the port,
Eigg on the starboard bow;
Glory of youth glowed in his soul;
Where is that glory now?

Sing me a song of a lad that is gone,
Say, could that lad be I?
Merry of soul he sailed on a day
Over the sea to Skye.

Give me again all that was there,
Give me the sun that shone!
Give me the eyes, give me the soul,
Give me the lad that’s gone!

Sing me a song of a lad that is gone,
Say, could that lad be I?
Merry of soul he sailed on a day
Over the sea to Skye.

Billow and breeze, islands and seas,
Mountains of rain and sun,
All that was good, all that was fair,
All that was me is gone.

 

En serieus: hoe triestig is deze tekst, als ge weet dat hij gaat over de vlucht van Bonnie Prince Charlie na de slag bij Culloden, waarbij de macht van de Schotse clans voor eens en voor altijd gebroken werd.

“All that was me is gone”: zo erg.

Maar dit is dus, ondanks dat het niet zo enorm hard afwijkt van de oorspronkelijke muziek en tekst, vintage Bear McCreary (die bodhrán! die doedelzak!).

En niet te vergeten, vintage zijn madam, Raya Yarbrough, waar hij al prachtige dingen mee doet sinds de soundtrack van Battlestar Galactica.

(Soms zijn er van die mensen waar ge van omver valt. Bear McCready en Raya Yarbrough zijn er zo.)

(En lees vooral Bear op zijn blog over de muziek zelf ook.)

In de zin van mental gloom and sadness wegens te veel zwarte gal.

Want ik weet niet hoe het met u zit, maar ik word depressief van de wereld. Het nieuws is dag na dag na dag belachelijker, en het lijkt alsof het een donkere tunnen zonder einde is.

En het helpt niet dat ik Devil’s Bargain aan het lezen ben.

Argh.