Lang verhaal kort: lees bij Ilse, en koop allemaal Noord voor Kerstmis en Nieuwjaarscadeau. Het kan onder meer bij uw favoriete boekhandel, bij bol.com, of waar ik het gehaald heb, bij Amazon.com.

Ge zoudt het niet zeggen soms, maar ik ben eigenlijk door de band een redelijk enthousiaste mens. Niet dat ik zwartwit pro of contra dingen ben, maar als ik iets graag heb, dan kan ik mij moeilijk inhouden om dat aan andere mensen te zeggen.

Zo'n weblog is daar gemakkelijk voor, dan moet ik niet allemaal mensen individueel aan hun elleboog trekken, en zelfs al leest geen kat waar ik van overloop of kijkt niemand naar het fimpje of de serie die ik absoluut wil delen, ik heb toch het gevoel dat het er uit is. 

De keerzijde van de medaille is dat ik oprecht ongelukkig kan worden als mensen die ik graag heb, dingen die ik graag heb, helemaal niet graag hebben. Natuurlijk dat niet iedereen dezelfde smaak als mij kan hebben, maar ik ben bijvoorbeeld elke keer verbouwereerd als ik besef "ah juist, die is zeer fijn, maar leest geen comics / kijkt niet naar series / moet niet weten van klassieke muziek / kan niet lachen met Blackadder". 

De logische tegenhanger daarvan is dat mensen mij al met veel enthousiasme dingen aangeraden hebben, die ik dan uiteindelijk helemaal niet zo goed vond. En ook daar word ik dan — by proxy — ongelukkig van. 

MAAR NIET DEZE KEER DUS. Ik heb Noord gekocht en nog niet gelezen. Maar als het op boeken aankomt, en zowel Ilse als Guy Mortier zijn het eens, dan moet er niet getwijfeld worden. Kopen die handel. 

Van wat ik op het internet zie, is er weinig dat Sommige Mensen zo hard op hun paard krijgt als nuance proberen aanbrengen in een verhit debat.

Als het gaat over mobiliteit in Gent, is het vaak Des Duivels voor één kant om te durven zeggen dat er ook goede dingen gedaan worden door Filip Watteeuw, en wordt er soms met wenkbrauwen gefronst door een andere kant als er pakweg durft opgemerkt worden dat Watteeuw gerust wat beter zou kunnen communiceren.

In alles wat het tegenwoorde grensoverschrijdend gedrag-debat is (ik had bijna “het hele #metoo-gedoe” geschreven, gelukkig hield ik mezelf nog net op tijd tegen, dát zou nogal wat gegeven hebben), lijkt het ook al uit den boze om kritisch te zijn of vragen te durven stellen.

Jean-Marie Dedecker, zijn eigen voeten-vooruit-zelve, zei “Ik kan me druk maken over de hypocysie van de #metootjes.” De kop op de foto bij het artikel zei dit:

Iemand op Facebook zei “Ik zou kunnen reageren op de persoon, maar dat dit ter perse gaat is even erg.”

Ik vind dat vreemd. Waarom zou zoiets niet ter perse mogen gaan. Het artikel in kwestie bevat dertig vragen, waar Dedecker het onder meer ook heeft over de judasmentaliteit in de politiek en over zijn dochter die overleed — en in een reeks van zaken waar hij zich boos over maakt, maakt hij zich ook boos over een bepaald soort hypocriete mensen.

Jean-Marie Dedecker zet vaak zijn identiteit als midden-twintigste-eeuwse man in de verf (“Bespaar mij de progressieve trutjes die me een zwijn vinden als ik blijf hangen bij hun decolleté. Nee, ik pleit niet schuldig. Waarom zou ik?”), en hij steekt geen moment weg dat hij het moeilijk heeft met wat hij “kaakslagfeminisme” noemt.

Maar om van daar naar “dat dit ter perse gaat is even erg” te gaan? Daarop reactie reageerde iemand anders op Facebook met “Er zijn echter wel gevallen waar het daadwerkelijk zo is, mag je de ogen niet voor sluiten.”

Reacties op de reactie op de reactie? Onder meer:

• stel nu dat dat zo is: dan zeg jij dat je iemand mag lastig vallen, aanranden of verkrachten?
• onder je woorden schuilt goedpraten van alles wat in de buurt komt van lastigvallen en erger
• Ik ben er nogal zeker van dat wanneer de #metoo zou slaan op iedereen die ooit al eens is bestolen, je daar niét aan zou twijfelen. That’s rape culture dude
• Het punt is dat JMDD zegt dat alle vrouwen eerst verticaal gaan door horizontaal te gaan. En dat ze hypocriet zijn. Wat jij zegt is: de man heeft gelijk. Ze moeten niet zagen dat ze aangerand of verkracht worden. Proficiat!

De manier van discussiëren is pijnlijk duidelijk en pijnlijk herkenbaar voor al wie meer dan even op het engelstalige internet gezeten heeft: een combinatie van nul nuance, en van intentieproces en de goede oude Siegfried Bracke-methode (“ik hoor u dus zeggen insert iets helemaal anders dan wat gezegd werd“).

Dat is om moe van te worden. Dat was gisteren, en ik moest eraan denken omdat ik vanmorgen een artikel over Matt Damon las:

The actor Matt Damon waded into the national conversation about sexual assault in an interview with ABC News on Thursday, observing that men are being lumped into “one big bucket” when in reality there is a “spectrum of behavior.”

“You know, there’s a difference between, you know, patting someone on the butt and rape or child molestation, right?” he told Peter Travers of ABC. “Both of those behaviors need to be confronted and eradicated without question, but they shouldn’t be conflated, right?”

Dat lijkt me inderdaad redelijk. Iemand die systematisch verkracht en intimideert en carrères kapot maakt, dat is van een andere orde dan iemand die dertig jaar geleden eens iemand zijn gat aangeraakt heeft.

Maar neen hoor:

Those comments were met with anger and frustration online, where many women, including the actress Alyssa Milano, rejected attempts to categorize various forms of sexual misconduct.

Alles. Is. Hetzelfde. Kinderverkrachting, te lang naar een decolleté kijken, iemand in mekaar timmeren, iemand met een knipoog “Mireille maasje” noemen, stalking, lijfgeur, alles, alles, álles is hetzelfde.

En het beste van al? Mannen hebben daar geen enkele medezeggingschap in:

“I honestly think that until we get on the same page, you can’t tell a woman about their abuse,” she said. “A man cannot do that. No one can. It is so individual and so personal, it’s galling when a powerful man steps up and starts dictating the terms, whether he intends it or not.”

Wat een geluk dat geen enkele man ooit in de geschiedenis van hele wereld ooit misbruikt is. Wat een enorm geluk.

Wohow zo wijs. De internets hadden het al gezegd dat het de moeite zou zijn, en het is helemaal de moeite: Dark, op Netflix.

Ik heb nog maar de eerste aflevering gezien, en ik zit er al helemaal in.

En ook: Duits! Leve den Duits, zelfs al heeft hij Veel Slechts Gedaan In Den Oorlog. Met allemaal woorden ontdekken en herontdekken — pak nu Redebedarf. Gelijk, als iemand Redebedarf heeft, kom gerust langs. Eén woord voor “het nodig vinden om eens te spreken”. Machtig.

En ook! Duitse muziek uit de jaren tachtig, toen er nog Duitse muziek op de vrije radio gespeeld werd, vóór de ambtenaren van Studio Brussel op de frequentie kwam waar wij naar luisterden.

https://www.youtube.com/watch?v=oas5nAlfrwg

Irgendwie fängt irgendwann irgendwo die Zukunft an, ge moogt er zeker van zijn.

We doen een stuk van het eten op Kerstavond. Maar er is een probleem: wegens redenen hebben we maar een paar uur om te koken de dag zelf, en dus moeten we dingen maken die klaar kunnen zijn tegen pakweg donderdagavond, en die dan zondag kunnen opgewarmd of klaargemaakt worden.

Een huis vol kookboeken, duuzd recepten van jaren kokschool, en nu nog kiezen. Niet gemakkelijk.

Hoe stom is dat niet? Ik ga nu bijna elke dag naar het kruiswoordraadsel van The New York Times. Dat is akelig verslavend, namelijk.

Dat van maandag is het gemakkelijkste van de week, en dan is elke dag iets moeilijker tot zaterdag, en zondag is er een groter model dat wel wat gemakkelijker is.

Ik zeg dat ik er elke dag naartoe ga, niet dat ik het elke dag oplos. Er staan er een aantal gratis, er is elke dag een gratis zeer gemakkelijk zeer kleintje, maar voor de rest moet er betaald worden.

Ziet, dit is het raadsel van maandag  11 oktober 2010, dat ik op minder dan tien minuten opgelost kreeg:

Nee, natuurlijk zijn ze niet allemaal zo gemakkelijk. Dit is tenslotte een maandag.

Dit is woensdag 12 november 2008, 22 minuten, en er zijn er geen gratis meer op de website. Grr.

Hoe zot is het, dat ik overweeg om er een abonnement op te nemen?

Update: ziet kijk! ik heb van Johan een abonnement gekregen!

OK, 13 minuten, maar ook: geen enkele keer nagekeken en geen enkele fout gemaakt. 🙂

 

Er zijn veel dingen waar ik stikjaloers op ben. Drummen, dat staat daar ergens bovenaan de lijst.

Ik moest eraan denken omdat ik vandaag ikweetnietmeerjuistwaar Andres Forero de drumpartij van ergens het begin van Hamilton zag doen:

Ik lees in de commentaren op de Youtubes dat hij na honderden keren nog altijd van de partituur leest — ‘t schijnt is het op Broadway soms genoeg om één noot verkeerd te spelen om, zelfs in het midden van een voorstelling, op staande voet aan de deur gezet te worden.

Youtube staat vol met allemaal dingen van alles, en dus staat Youtube natuurlijk ook vol met drumdingen. En omdat Youtube weet wie ik be, stelt hij mij dingen voor die ik in het verleden al meer dan veel bekeken heb, gemengd met dingen die ik wellicht wil zien.

Zoals daar bijvoorbeeld zijn! Neil Peart gaat loos op drums (al veel gezien):

Random veel te jonge Aziatisch meisje doet rare dingen met drums (eerste keer gezien):

https://www.youtube.com/watch?v=0xDAjGv5Cwc

Bernard ‘Pretty’ Purdie doet zijn Purdie Shuffle (klassieker, te bekijken in geval van u slecht voelen — instant gelukkigmaker):

https://www.youtube.com/watch?v=T1j1_aeK6WA

Ha, en terug naar Rush met Tom Sawyer:

En dan, ha grappigaard, komt Youtube met deze af:

Grmbl.

De kinders hebben examens. Op één examen na van één kind, komen ze allemaal thuis met de boodschap dat het goed gegaan is.

Zolang er geen rapport is, ga ik ervan uit dat ze de waarheid vertellen. Voor mij eigen gemoedsrust. 🙂

Oh, en de dochter in Engeland had een briljant rapport voor haar eerste semester. Een A*, gelijk ze in het Verenigde Koninkrijk zeggen. Woohoo! En nu is ze aan haar tweede deel bezig, en krijgt ze opdrachten gelijk “stel twee voorbeelden van postpositivistische research voor”.

Brrr.

Op de lagere school waren er drie dingen die ik ‘s middags in de refter niet binnenkreeg: de ziekelijk zoete ajuinsoep, de meelachtige erwtensoep, en de koetong.

Erwtensoep was het ergst van al — een bord met gestold zetmeel, en daarin canyons van waterachtig vocht — maar zeer dichtbij erwtensoep in mijn nachtmerrievoedsellijst: koetong, waarvan we gelijk altijd alleen het laatste stuk kregen, vol adres en pezen en vet.

Voor zover ik het begrijp, namen ze gewoon een volledige tong, dumpten die in een pot water, kookten ze die tot min of meer gekookt, lieten ze alles afkoelen, werden er dan plakken van een centimeter afgesneden helemaal van begin tot bitter einde, en werden de plakken in de tomatensaus gedumpt.

Tegenwoordig eten we regelmatig kalfstong of lamstong, maar koetong was er nog niet van gekomen. Tot vandaag, dus.

Het proces is wel wat ingewikkelder dan gewoon koken in water. ‘t Is koken in bouillon, en dan pellen, en alle viezigheid uit halen — de harde stukken, de aders, de pezen, alles. Blijft over: plakken fantastisch lekker vlees.

Die dan de dag erop in een madeirasaus gesmeten worden – madeirasaus gemaakt met niet meer dan roux, verse bouillon, tomatenpuree, peper, zout en madeira. (Normaal gezien ook champignons maar wegens teveel sneeuw geen zin om er te gaan halen.)

En dan puree erbij.

Morgen de overschot op het werk in de microgolf. Yumz!

Deze week ga ik nog eens een poging doen om voldoende te slapen.

Acht uur slaap, zegt de regel, maar die haal ik in de verste verte niet, en dus had ik mijn uurwerk op zeven uur slaap gezet. En dat lukt dus ook niet.

Het is lang niet zo erg als een paar jaar geleden, toen ik een jaar of drie of zo geen enkele nacht meer dan een half uur aan een stuk kon blijven slapen, maar het loopt toch ook een beetje de spuigaten uit. In de regel veel te weinig slapen, en dan om de zoveel tijd eens een halve dag in mijn bed blijven liggen, dat is niet echt houdbaar.

‘t Ambetante, weet ik uit bittere ervaring, is dat als ik helemaal mijn goesting zou doen, dan kom ik op dagen van 25-26 uur uit, waarbij ik elke dag een uur of twee later ga slapen en ook een uur of twee later opsta. Ik heb dat ooit eens een paar maanden aan een stuk gedaan toen Sandra in Finland zat met Erasmus, en dat is dus ook niet echt doenlijk.

En als ik op tijd en uitgeslapen wakker ben, dan houd ik het te lang uit, waardoor ik de dag veel te weinig uitgeslapen ben, maar toch nog wakker blijf, en dan aaaaargh.

Geen idee hoe andere mensen dat doen, maar ik ga toch eens iets proberen. Vroeger naar bed gaan, wat lezen, en dan ergens voor middernacht slapen, wie weet lukt dat wel.

Ik zag een link naar Youtube voor iets dat gebeurde in aflevering 10 van het 10de seizoen van Masterchef for Professionals.

En dan dacht ik, hey, er staan afleveringen van Masterchef op Youtube die ik nog niet gezien heb — waarom zou ik niet eens beginnen bij aflevering 1?

En zo is de hele zaterdagnamiddag opgevreten door Youtube kijken op de Chromecast. En ‘t zal zondag niet anders zijn, wegens dat er vijftien afleveringen van een uur te bekijken zijn.

Zie nu!

Elke dag opnieuw denkt ge dat het bereikt is, het absolute dieptepunt van het politieke discours, maar elke dag opnieuw bewijst Twitter het tegengestelde.

Allez, ge houdt dat toch niet voor mogelijk? We gaan er aan voorbij dat het stukje op het einde, “-salem” niet alleen te herkennen valt in “shalom” maar ook in pakweg “salaam aleikum” dat, euh, namelijk ook een semitische taal is gelijk het Hebreeuws, want natuurlijk dat Trump daar geen moment van wakker ligt.

Maar denk daar eens over na — dit is de president van de Verenigde Staten van Amerika, die lagereschoolniveau bezig is op de twitters.

Urgh.

Hoe goed is dit, jong?