Creeping like snail, unwillingly to the future.

BEN WEYTS IS EEN DIEF!

En de Faculty of Bioscience Engineering Ghent University ook! En de viezeriken van Full service web agency Code d’Or ook!* En nog allemaal mensen, maar deze drie zouden verdomme beter moeten weten!

Mijn foto dedju.

Serieus, gasten. We zijn ondertussen toch al een beetje meer op de hoogte van gebruik van beelden? Ik sta het (bijna) altijd toe, maar toch.

* de sympathieke mensen van Code d’Or hadden zich vergist, wat ironisch is omdat zij juist wel bezig zijn met copyright en copyleft en al. Hoezee! ‘t Is helemaal rechtgezet en er komy attributie en het is allemaal peis en vree en no hard feelings.

Voor de duidelijkheid: ‘t is dus echt niet dat ik daar heel erg lastig van loop. Een beetje wel, maar niet dodelijk ernstig. 🙂

In Our Time is door de band uitstekend, in die zin dat ik meestal wel iets weet van het onderwerp maar dat ik altijd bijleer. En dat het fijn is om drie experten aan het woord te horen, en nog fijner als ze het niet met elkaar eens zijn.

Ik zat door de meest recente afleveringen (Carl Friedrich Gauss, Thebes, Madame de Staël, The Picts, Picasso’s Guernica, Feathered Dinosaurs, om u een idee te geven van de breedte van de onderwerpen) en dus was ik at random dingen aan het beluisteren uit het enorm uitgebreide archief.

Om de zoveel tijd kom ik dan dingen tegen waar ik nog nooit van gehoord had, en die mij instant interesseren.

De aflevering van 8 december 2016 was er zo een, over Harriet Martineau. Negentiende-eeuws, ik vermoed zeker aan deze kant van het Kanaal quasi helemaal onbekend, maar in haar tijd wél enorm bekend en populair en gelezen.

De podcast geeft minder concrete informatie dan het droge artikel op Wikipedia, maar slaagt er wel in om Harriet weer tot leven te brengen.

Ik heb helemaal goesting om er meer van af te weten, om bijvoorbeeld haar brieven te lezen.

Heel erg iets voor Zelie, denk ik.

Thuisgekomen en in mijn bed gaan liggen, met de gedachte “ik zal even een half uurtje een oog dichtnijpen om te recupereren van drie nachten met tussen 3 en 5 uur slaap” — en dan de hele namiddag blijven liggen.

Blijven liggen, ‘t is te zeggen: meteen als een blok in slaap gevallen en meteen Afgrijselijke Nachtmerries. Van het type “ik moet ergens naartoe en hoe dichterbij ik kom, hoe moeilijker het wordt, en op het einde is het zo moeilijk dat ik over de vloer kruip en centimeter per centimeter mij probeer een steile trap op te heisen maar het lukt niet”.

Het was al een tijd geleden, zo’n nachtmerries. Ik ben er mij meestal redelijk bewust van dat ik aan het dromen ben, maar dat wil niet zeggen dat ik er altijd iets aan kan doen: in dat soort dromen zit ik meestal vast. Bewust dat ik een nachtmerrie aan het hebben ben, maar niet bij machte om te bewegen of wakker te worden. Deze keer lukte het nog juist: proberen wakker worden, “wakker worden” maar eigenlijk niet wegens nog altijd in een droom maar gewoon een niveau hoger (niet meer op de trap van een kerk op een stoffig dorsplein maar verlamd in een bed), en dan zeer hard met mijn hoofd proberen schudden in dié droom om dan uiteindelijk echt wakker te worden, rond te kijken, te zien dat ik wel degelijk in mijn kamer lig, en dan meteen weer in slaap te vallen en weer in de eerste droom terecht te komen.

En dan uiteindelijk een uur of vier later helemaal wakker geworden, met het gevoel dat ik uren aan een stuk een muur beklommen had, zó spierpijnig en stijf dat ik was.

‘t Zijn dingen.

Afijn, vanavond quiz, dus. 🙂

Zo enorm veel reden tot ongerustheid was er dus niet. ‘t Was allemaal redelijk relax — rondgelummeld, gesproken, gegeten in Durbuy (Le Fou du Roy, aangeraden) en van zelfgemaakte chili con carne, geslapen, kerstmarkt gedaan, in een piratenbar gezeten (Tortuga, ook aangeraden) — niet noodzakelijk in die volgorde.

Ah, en het risico lopend dat ooggerol ons deel zal zijn: ook een quiz gespeeld. We hadden de reis naar Durbuy gewonnen met de quizploeg, en dan hebben we zaterdag met drie ploegen van twee een quiz tegen mekaar gespeeld.

En ‘t is allemaal voor herhaling vatbaar ook. 😀

‘t Is nog eens van nostalgie vandaag.

Doctorin’ the Tardis van the Timelords, die eigenlijk gewoon de gasten van The KLF zijn:

https://www.youtube.com/watch?v=Adk1ujjmguo

Ziet, tekst en uitleg:

They’re taking the piss the whole time, ayep ayup.

https://www.youtube.com/watch?v=frIUgilfsWA

En die keer dat Tammy Wynette niet wist wat er aan het gebeuren was, maar het al met al wel redelijk wijs zal gevonden hebben hoe allemaal nieuwe mensen haar hebben leren kennen:

https://www.youtube.com/watch?v=2WsCf2xWvCE

En als we toch in de periode zijn, waarom geen leksken EMF?

En waarom niet afsluiten met het begin van de dubbelCD The Orb’s Adventures Beyond the Ultraworld?

Het is een periode van ongemakkelijke keuzes en buiten de comfortzone treden. Ik heb geen eeuwigheid meer op aarde, ik neem al heel mijn leven zo weinig mogelijk risico’s, en dat heeft ook zijn limieten.

En dus forceer ik mezelf om dingen te doen waar ik mij ongemakkelijk bij voel. Wat is het slechtste dat er kan gebeuren? Dat het tegenvalt. En in het omgekeerde geval? Dat ik heel de tijd achteraf zit te denken van “had ik maar”.

Ik heb dat vroeger al genoeg gedaan in mijn leven, “had ik maar” gedacht. Ondertussen ben ik daar min of meer van af — de leeftijd, zeker? berusting? ataraxia? — maar de tweede kant van die medaille, dat ligt nog een beetje moeilijk.

Niet alleen meer stoppen met achteruit kijken, maar ook vooruit in het ongewisse springen, ‘t is nog een beetje een werkpunt.

Om maar te zeggen: morgen vertrek ik op weekend naar Dardennen. Mannen onder mekaar. In een bungalowpark in Durbuy — on aura tout vu.

Ich bin ganz gespannt, en al. En al.

Ik ging iets gaan drinken/eten vanavond. (Ja, ik weet dat de Ridders Van De Nederlandse Taalpurismen zeggen dat niet mag schrijven, maar ik vind dat er een wezenlijk verschil is tussen “ik ga eten” en ik “ik ga gaan eten”, so sue me.)

De afspraak was in de lobby van het hotel aan het stadhuis — en natuurlijk gaat ge zien dat ik in de lobby van het verkeerde hotel zat: nH in plaats van Novotel.

Het gaf mij wel een half uurtje observatie van Grote Mensen, en da’s ook eens wijs. Geen flauw idee waar ze voor in town waren, maar het zagen er wel echt Professionele Grote Mensen uit.

Een mevrouw die in een mantelpak, dure juwelen en een kleurspoeling gehesen zat, en een half uur aan een stuk de ene na de andere Belangrijke Telefoon deed.

Een meneer die het gesprek met een andere meneer afsloot met “bon salut, on se voit au Japon, à la semaine prochaine”.

Een meneer die zich geen houding wist te geven omdat er geen zitplaatsen meer waren, en die dan maar heel de tijd ijsbeerde met een telefoon aan het oor waar denk ik niemand in aan het spreken was aan de andere kant.

Ik zelf was vermomd met een zwart kostuum en een das en een dure Kindle en een hemd met manchetknopen (lang verhaal, of eigenlijk nee, kort verhaal: ik heb twee hemden gekocht in de Crap&Awful die er goed uitzagen maar die bleken geen knopen aan de mouwen te hebben dedju), ik zat er als één van de eerste, ik denk dat ik er slaagde om relatief gecamoufleerd te blijven.

En dan plots een verdwaald koppel toeristen, een oudere meneer en een oudere mevrouw, helemaal in vrijetijdskledij met een knalgele plastieken valies. Ik kan mij vergissen, maar ik had de indruk dat de hele lobby, die ondertussen vol gelopen was met Belangrijke Mensen, collectief even zijn adem inhield.

Ik kreeg van collega Bart tijdens de schaft een link naar een tweet door.

Nog efkes en Groen verandert de status van SAMEN naar 't IS INGEWIKKELD

— Katastroof (@Katastroof) November 27, 2017

Haha, humor, haha: Opeens heeft ook de Antwerpse oppositie een immoprobleem.

Ik kan daar met mijn hoofd niet rond. Zonder het zelfs maar over de grond van het probleem te hebben: hoe ingewikkeld kan het zijn om als Tom Meeuws iets te zeggen als:

Ja, ik ben consultant, en ja ik heb wegens mijn werk contacten met onder meer LandInvest. Vandaar dat ik met kennis van zaken kan zeggen dat wat het Stadsbestuur van Antwerpen en N-VA doen, vér over de schreef gaat. Ik ben op dit ogenblik een privé-burger en ik houd me aan de deontologische regels. Van zodra ik in het stadhuis zit, zal ik mij in alle transparantie vér houden van deze materie.

Of iets dergelijks? Ik bedoel, er moet daar toch iémand zijn die iets van communicatie weet en die begrijpt dat een soort half-schuldig wishy-washy op de borst kloppen niets anders doet dan allerlei dingen bevestigen die niet hoeven bevestigd te worden?

En idemdito bij Groen, trouwens: in plaats van de dingen eerst onder elkaar uit te werken en dan eensgezind naar buiten te stappen met “deze beschuldiging is compleet naast ge kwestie”, doen ze het gelijk voor het oog van de camera.

Urgh.

Ik ging vandaag naar Brussel. Ik was er te vroeg, en ik ben dus maar een tijdje blijven zitten in de metro van het Zuidstation.

Als ge daar zo zit te kijken naar een koppel gezellige dikke zwarte madams die één en al code-switching zijn, vraagt ge u toch zwaar af in hoeverre dat hele Brussel Vlaams! nog leeft bij de Vlamingen. En of die Vlamingen van de opiniepolls eigenlijk in recente decennia nog in Brussel zijn geweest.

En dat er eigenlijk ook wel veel veranderd is, in Brussel. Te beginnen met de metro: dat ziet er tegenwoordig verdorie allemaal zo modern uit!

Vanavond moest ik nog een verslag maken van de wijkvergadering van vorige week. Een mens of veertig aanwezig, een ongelooflijke locatie (onze buren van een paar huizen verder, echt een machtig huis), een al met al aangename discussie over dingen die echt wel belangrijk zijn: zeer voor herhaling vatbaar.

Onze (zeer kleine) wijk is redelijk zwaar in verbouwing: er kwamen al een paar woonblokken bij, er is het circulatieplan en een bijkomende eenrichting op één van de twee manieren om de wijk te verlaten, er komt een woonerf erbij, het park zal helemaal heraangelegd worden — ruim genoeg redenen om nog eens met alle geïnteresseerde bewoners samen te zitten, en te kijken hoe het nu net zat met die informatie en inspraak.

Ik vond er nooit iets aan, The Punisher, in de jaren 1980. In mijn hoofd hangt hij samen met het moment dat Bill Sienkewicz X-Men overnam, met al zijn gekriebelkrabbel gedomme: niet aangenaam. Geen superheld; geen speciale krachten, gewoon zeer veel geweld.

Niet dat ik mij kan inbeelden dat er ook maar één van die reeksen uit de jaren 1980 echt overeind blijven, maar hey, misschien was ik er gewoon te jong voor.

2017 is geen 1985, en de Marvel-dingen op Netflix zijn in de regel niet ongenietbaar, dus dacht ik eens een snelle sessie binge-watching te doen vandaag. In afwachting van andere dingen die eigenlijk veel dringender moesten gedaan zijn, hoe gaan dergelijke zaken, nietwaar?

Wellllll… nee, ‘t is geen enorm happy reeks. En ‘t is helemaal niet voor kinderen. Veeeeel geweld, en al.

Ik had er geen problemen mee. Niet dat het traag op gang kwam, niet dat de personages tijd krijgen om uitgewerkt te worden, niet dat de slechte slechterik karikaturaal slecht is. Ook niet dat er twee climaxen in de reeks zijn, een grote in de voorlaatste aflevering en dan een minder grote in de laatste.

Ik werd er ook niet voortdurend zeer hard wil enthousiast van. Vaak wel — acteerprestaties galore! — maar het had denk ik in 9 afleveringen ook gekund, in plaats van 13,

7,5 à 8/10, maar niet voor wie eens warm vanbinnen wil worden.

Juich!

Iedereens favoriete vriend als de nuclaire catastrofe / alien invasie / zombie apocalyps alle technologie uitgewist zal hebben, heeft een nieuwe locatie gekocht.

In het oerwoud deze keer, met een stroom in de buurt, en helaas blijkbaar ook veel muggen. Vergeet de ondertitels niet aan te zetten.

Well, that was, erm… certainly something.

Ik vond Man on the Moon een zeer goede film. Jim Carrey als Andy Kaufman in Man on the Moon was beter dan de film: griezelig echt, namelijk, en een zoveelste rol-van-zijn-leven, na Ace Ventura: Pet Detective en The Mask en Dumb and Dumber en The Truman Show.

De documentaire werd mij aangeraden door Netflix, en om de zoveel tijd bekijk ik eens wat Netflix mij voorschotelt.

Terwijl Man on the Moon gefilmd werd, werd Carrey gevolgd door documentairemaakster Lynne Margulies en door Bob Zmuda. Oh ja: Margulies was de partner van Andy Kaufman, en Zmuda was Kaufman’s partner-in-crime, waar hij zowat alles mee maakte en schreef.

Carrey beslist tijdens de film Kaufman te worden, en ook Kaufman’s alter ego Tony Clifton. Of de camera’s nu draaien of niet.

Wat een redelijk pijnlijke zaak wordt, want die twee zijn niet echt aangenaam in hun rechtlijnige over-de-schreef-gaan. En het wordt ook creepy, als Carrey-als-Kaufman (of Carrey-als-Kaufman-als-Clifton) ook in de rol blijft als de regisseur probeert te regisseren, en als de mede-acteurs proberen een scène af te krijgen, of als bijvoorbeeld de dochter of de zus van de échte Andy Kaufman op de set komt.

Het werd zo erg en zo schaamtelijk en Carrey kwam als zó een klootzak over, dat de filmstudie verbood om de behind the scenes-documentaire uit te brengen.

Tot bijna twintig jaar later dus, met commentaar van Carrey nu. Carrey, die in een bijzonder donkere plaats zit, met beschuldigingen van verantwoordelijkheid voor de zelfmoord van zijn vriendin en zo.

Het is niet 100% onmogelijk dat het allemaal uitgedokterd is tussen Zmuda en Carrey (zoals vroeger tussen Zmuda en Kaufman), maar ik dénk het niet. Ik denk dat het allemaal echt was. Carrey is een verontrustend vreemde man.

Een zeer, zeer perturberende film. Ik ben er nog niet uit wat ik er precies van vind.