Eén van de redenen dat ik mijn doktersafspraak vergeten was, is dat de kalendersituatie er niet eenvoudiger op geworden is. 

We hadden al sinds jaar en dag allemaal dingen op Google Calendar staan, maar tegenwoordig is mijn nummer één kalender tijdens het grootste deel van de dag opnieuw Outlook. 

En die staat zo vol dat als ik daar ook nog eens alle Google-kalenderdingen zou in steken, ik gewoon niets meer van overzicht heb. (Nog naast mijn viscerale allergie aan persoonlijke zaken in werkkalenders steken.)

De omgekeerde beweging, mijn werk op Google steken, dat heb ik wel gedaan. Wat dan wel leidt tot redelijk volle kalenders, maar hey.  Op een groot scherm ziet het er nog overzichtelijk uit:

…maar als het kleiner wordt, is het een verloren zaak. 

Ambetant. 

Neen! Ik ben een doktersafspraak vergeten!

Maar zo erg. Er is niets dat ik zo… nee, okay, er zijn véél dingen die ik zeer erg vind, maar dat is er toch wel heel hard één van. Vooral omdat het een afspraak was die speciaal verzet was om het mij gemakkelijk te maken.

Serieus, ik ben er het hart van in.

Bleh.

Er zijn excuses — het was op een moment dat het anders nooit is, mijn telefoon stond op stil, ik moest koken voor de kinderen — maar het is vooral dat de tijd zo snel gaat dat ik in de verste verte niet dacht dat er al zes weken voorbij waren gegaan.

Echt kak. Bah.

Het was prijs vanavond. Er was een workshop op het werk, en die was wel rond een uur of vijf gedaan, maar dan moest er nog een wat gedebriefd en opgeruimd worden, en voor ge het weet, was het zes uur.

En dan was ik aangezet naar het station, maar tegen dat ik halverwege was, realiseerde ik mij plots dat ik een papier vergeten was dat ik nodig had om nog iets af te krijgen voor een vergadering morgenochtend om 9u. En moest ik dus weer de berg naar boven naar de Grensstraat, en tegen dat ik aan Noord stond, was het ergens rond twintig na zes of zo.

Waar alle treinen richting Gent gelijk meer twintig minuten vertraging hadden — die van 18u20 heb ik uiteindelijk om denk ik 18u47 genomen.

Natuurlijk zat die trein poeffende vol, ge ziet dat van hier. Ik in een hoek gescruncht, de conducteur, zoeken naar abonnement: onvindbaar!

Aargh!

Alle mogelijke zakken afgezocht, niets gevonden. Natuurlijk had ik het ding nog ’s morgens, anders was ik de metro niet binnen geraakt. Als ik voorbij de automatische deuren van de metro ben, dan verdwijnt mijn abonnement-cum-mobib-kaart gewoon weer in mijn linkervestzak, en komt die er niet meer uit tot meestal de volgende dag, en heel soms eens tot er een conducteur langskomt.

Wat dus wil zeggen dat als die kaart niet in mijn zak zit, er veel kans is dat ze er ’s morges gewoon niet in is terechtgekomen. In mijn vestzak gestoken maar eigenlijk er gewoon los naast en op de roltrap gevallen, dat soort situatie.

De conducteur gaf mij alle tijd, maar toen hij terugkwam, moest ik hem zeggen dat ik mijn papieren wellicht kwijt was. Hij had gelijk medelijden met de al wat oudere meneer die het ook allemaal niet meer zo wist, en in plaats van mij 75 euro aan te smeren een het gebod mij binnen de twee weken aan te bieden bij de bevoegde diensten or else, heeft hij mij aangeraden een duplicaat te vragen in Gent-Sint-Pieters.

Een groot verschil met de conducteur een aantal jaar geleden die mij wegens een één dag verlopen abonnement een schrikkelijk zware boete aangesmeerd had, awoert.

[Eum ah ja. Toen we toekwamen, viel mijn abonnement gewoon op de vloer. Ik had in mijn binnenzak nog dat papier gestoken dat ik vergeten was op het werk, en dat was een opgeplooide A3, en het abonnement zal ongetwijfels in een plooit terechtgekomen zijn. En dan tussen vest en palto gevallen. Zucht.]

Mijn avonden en weekends zijn vrees ik éventjes gevuld. Ze hebben verdorie RuPaul's Drag Race op Netflix.

Ik zit halverwege seizoen twee, en er is nog wel voor eventjes. 

Vorige keer niet geraakt wegens griep, maar vandaag wel.

Uitstekend.

Zelie heeft zich ingeschreven aan de universiteit, gelijk letterlijk twee dagen geleden. Vandaag krijgt ze deze mail in haar brievenbus:

Kijk, ik snap dat het belangrijk is dat er op tijd betaald wordt en alles, maar echt verwelkomend is dat toch niet, zo’n incassobureauachtige mail?

Ik was iets aan het maken voor het werk, in Axure. Omdat er veel mensen tegelijkertijd aan die files werken, is dat dan met een Team Project: iets met check out en check in, helemaal in jaren 2000-stijl.

De files staan centraal, maar ge kunt één of meer pagina’s uitchecken, en dan staan die remote gelocked voor andere mensen. Behalve dat denk ik de settings ook een “pagina” zijn, en dat de structuur van uw pagina’s, de “sitemap”, ook iets is en dat ik niet helemaal zeker ben van hoe het daar previes mee zit.

MAAR ALLA.

Het werkt, grotendeels.

Behalve dat ik blijkbaar iets stoms gedaan had: ik had de lokale versie van de files op OneDrive gezet. En Axure panikeert, of OneDrive panikeert, enfin, ze werken niet goed samen. Waardoor plots mijn OneDrive kloeg dat hij een file niet kon editeren (ha ja, Axure had die manu militari gelocked en ik kon er met geen stokken aan komen, de foder met de omineuze naam DO_NOT_EDIT was gewoon zelfs niet te verwijderen als ik Axure afgesloten had en met mijn administrator-account aan de slag ging).

En dus dat OneDrive dan maar vroeg ik ik OneDrive niet opnieuw zou installeren. Ik zei “ba nee gij zot”, en toen zei OneDrive “ah ok dan geen onedrive meer takkoord”.

GAH.

Dus dan toch maar ingegeven wie ik was en waar mijn OneDrive moest staan lokaal (“Hola beer, daar staat gelijk al een terabyte aan zooi,” zei OneDrive. “Ja kweet,” zei ik).

Waarna OneDrive één voor tergend trage één alle files weer begon te synchroniseren. “Ah tiens, backup blog.zog.org op 20170909.sql, dat staat hier gelijk al. Ik zal het voor de zekerheid nog eens overzetten van op tinternet. Ah tiens, Gentse Feestenplanning 2016, dat staat hier gelijk al. Ik zal het voor de zekerheid nog eens overzetten van op tinternet. Ah tiens, Menu nieuwjaaravond 2014.docx, dat staat hier gelijk al. Ik zal het voor de zekerheid nog eens overzetten van op tinternet.” — dat soort dingen.

De vorige keer dat ik OneDrive moest up & runnign krijgen, het het mij op en af denk ik een maand gekost, om die terabyte lokaal te krijgen.

MAAR!

Ik kom vandaag thuis en alles is in orde. Hij was gisteren nog even lastig aan het doen over één folder met een paar honderd bestandjes is, maar behalve dat heeft hij na een tijd blijkbaar geconstateerd dat alles hetzelfde is en dat hij toch niet alles moet terugzetten.

Oef, dus. En een les geleerd: géén Axure Team-dingen op een OneDrive zetten. Of een Dropbox. Of wat dan ook dat van zichzelf synchroniseert.

Ik had er nog nooit van gehoord, maar hey, wat een eigenlijk interessant Youtubekanaal heeft Lance Armstrong. Ik kwam het –of all places– op Het Nieuwsblad tegen, omdat Mia Khalifa op het programma was.

Twee fijne mensen, die alletwee fouten gemaakt hebben in hun leven. Maar die goed overeen komen en een fijn gesprek hebben.

How we fuck up in life, and how we figure out a way to move forward. Ik ben een fan.

We hebben een nieuwe auto! Hij is toegekomen! Ik ben al vergeten wat voor auto het is! Al wat ik mij nog herinner is dat het een Citroën is en dat hij blauw is!

En dat we er allemaal in passen, maar dat er niet echt veel koffer overschiet — gelijk, een halve koffer als we er met zes in zitten.

Ja, geen automens hier, vrees ik. En het gaat ook niet veel veranderen voor mij, ik kan mij eigenlijk maar een keer of drie vier herinneren dat ik dit jaar in onze auto gezeten heb.

Maar we hebben dus een nieuwe auto. Hoera. Hij komt één dezer dagen toe. En dan rijden we misschien samen ergens naartoe. Of zo.

Ik had een lijst uit een database en ik wou die lijst wat beprutsen en daar dan een klein grafiekje van maken, en ik had geen zin om hard na te denken en dus deed ik dit:

<script>
var gradient = ['#C91818', '#D44B17', '#DF7E17', '#EBB217', '#EDC718', '#EFDC19', '#F2F21B', '#AFDD29', '#6CC837', '#29B345', '#23A98C', '#1EA0D4', '#206ED2', '#223CD1', '#6B30D8', '#B424E0'];
var cnt = 0;
{% for item in thisweekefforts|dictsort:'projectcode' %}
{% ifchanged item.projectcode %}
var {{ item.projectcode }} = document.getElementsByClassName('{{ item.projectcode }}');
for (i=0; i<{{ item.projectcode }}.length; i++) { {{ item.projectcode }}[i].style.backgroundColor=gradient[cnt]; } cnt+=1; {% endifchanged %} {% endfor %} </script>

Ik ben er tegelijk een beetje beschaamd en een beetje trots over. Het is een mengeling van Django-templatecodes en javascript, en het doet precies wat ik wou dat het deed, namelijk kleurtjes geven aan een stuk html dat anders geen kleurtjes zou hebben:

(Er staat al een reeks dingen die een breedte en een class hebben (de naam van een project), en hier pak ik een lijst van 16 op het oog geselecteerde kleuren (ja, met een HSV-wiel en daarin rondkoteren zou properder zijn maar ain’t nobody got time for that), en dan loop ik alfabetisch over de unieke projectnamen en geef ik alles met de juiste class dezelfde achtergrondkleur uit de lijst.)

Het leven is schoon als ge een heel klein beetje kunt programmeerderen. Dat geeft u zó een gevoel van macht over uw omgeving, ge kunt u dat niet inbeelden.

Ik dacht, ik maak eens een korte presentatie over web application frameworks en MVC en dingen.

En toen was het plots een dag later en had ik een beetje overdreven en allerlei geprogrammeerd dat eigenlijk helemaal niet nodig was.

Ahem ja. Data is verslavend, zullen we maar zeggen zeker?

Ik heb een pen, en die weigert sinds gisteren op mysterieuze nog open te gaan. Ze zit muurvast, wat dus wil zeggen dat ik geen inkt meer kan toevoegen.

’t Is niet dat ik ze geforceerd heb of zo — ik heb een hele reeks pennen, en ik forceer die dingen nooit. Ik vermoed dat de laatste keer dat ik ze open en weer dicht gedaan heb, dat het dan zeer koud of weer warm was. En dat er nu iets vast zit.

Ik hoop in alle geval dat de winkel weet wat ermee gedaan. En als ik daar toch ben, denk ik dat ik nog eens een nieuwe kleur inktpot koop. En zo’n slurp-vulling om inkt mee op te zuigen, ter vervanging van de wegsmijtbuizen in mijn rode inktpen. De meeste van mijn pennen hebben geen wegmijtbuizen meer, dit zal dan de laatste geweest zijn.

(En dat kan allemaal wegens alsdat ik morgen in Gent werk. ’s Morgens een fijne fietstocht over en weer naar de Blue Towers bij de Ghelamco-arena en vergaderen, ’s middags tijd voor voodschappen, ’s namiddags thuiswerken aan één, twee of drie van drie projecten: iets tekenen voor iets sociaal secretariaatachtig, of iets schrijven voor iets in de energiesector, of een design systeem voor een ingewikkelde app — hoera!)