Dat doet wel raar, een klop op uw hoofd krijgen.

Ik ben nu ook weer niet enorm hersengeschud, maar toch: bij al wat er nu gebeurt, stel ik mij de vraag “zou het dat zijn?”.

Mijn telefoon: vandaag al drie keer kwijtgeraakt. Mijn oortjes: gisteren verloren. Uren geslapen: gisterennacht normaal, vandaag al twee keer een uur of twee drie.

Lezen? Een kwartier en dat is het zowat. En misselijk, gelijk van een kater.

Maar hey, ‘t zal wel over gaan zeker? 😀

Ik was aan het rijden op de fiets en plots zoef! een andere fiets voorbij en clip! die moet mij geraakt hebben misschien aan mijn fietstas of zo maar dus fwiep! zegt mijn achterwiel en plets! ik lig op de vloer met een gabbe in mijn hoofd.

 

‘t Is dat ik op weg was naar een vergadering, dus dan toch maar doorgereden, daar ter plaatse met wat papieren zakdoeken (merci Ben!) het ergste bloed afgewreven, vergaderd (sorry jongens voor wat ongetwijfeld geen gezicht was, met dat bloed dat voortdurend naar beneden bleef druppelen), naar het werk, middageten gedaan en dan naar spoed gefietst.

 

Daar toch redelijk wat zitten wachten, maar bon, het was niet alsof ik aan het doodgaan was. De korsten en het bloed wegehaald, ontsmet, de scheur in mijn ooglid en de driehoekige flap vlees die op mijn voorhoofd los hing allebei weer opgekalefaterd, onder de scan voor barst aan de oogkas, instructies gekregen wat te doen met mijn hersenschudding, een week ‘vakantie’ gekregen, en hopla, we kunnen er weer tegen.

‘t Valt allemaal dus nog mee. 🙂

Ik was filmpjes aan het maken. Allemaal filmpjes van drie minuten of zo, met de bedoeling die dan bij elkaar te zettenin een soort collage in AfterEffects.

Uren mee bezig geweest. Stapels fimpjes geproduceerd. 24 filmpjes, een minuut of 25 per filmpje, rekent en telt.

Ik had een groot deel van de fimpjes af, en ik dacht: eens kijken hoe het er uiteindelijn finaal zal uitzien…

Pech. AfterEffect, en bij uitbreiding heel Adobe, moet niet zo hard weten van fimpjes in AVI-formaat met de antediluviaanse Cinepak-codec. En zelfs ffmpeg en VLC, om maar iets te zeggen, hebben het lastig met filmpjes die een oneven aantal pixels breed en/of hoog zijn.

Ik heb een uur gezocht, denk ik, voor ik het opgegeven heb. VLC kan ze niet converteren maar wel afspelen, dus wordt het afspelen op VLC en opnemen met OBS.

Low tech high tech en alles.

We gaan naar Oxford om Zelie af te zetten. We blijven één nacht slapen, en wel in de (volgens Tripadvisor) tweedeslechtste verblijfplaats van heel Oxford.

We waren al voorbereid op afstandse, stinkende kamers, waar de verf van de muur bladdert en de vuiligheid nog net niet in hoopjes in de hoek ligt — maar kijk, we werden alsnog verrast!

Toen we aanbelden, deed een mevrouw van Chinese afkomst open, die helemaal verbaasd was ons te zien. Haar Engels is ook niet om over naar huis te schrijven, dus het duurde even voor we doorhadden dat ze ons vroeger op de dag had verwacht. En dat ze dus al één van de drie gereserveerde kamers had verhuurd aan iemand anders.

Volgde een lange verwarde discussie, die eindigde in een compromis: we zouden twee en een halve kamer nemen (twee dubbele en één enkele), en in de twee dubbele zou er een matras bijgelegd worden. En in plaats van te betalen voor drie kamers, zoude we betalen voor twee kamers en twee extra matrassen, maar in plaats van 30 pond per matras, 20 pond.

Behalve dat, trouwens: geen klachten. Het is hier proper, rustig zelfs al zitten we aan drukke weg, er is een parking, ik zit in een kamer alleen maar er is wel tv en degelijke wifi, de badkamer is gedeeld met de kamer waar Sandra met twee kinderen zit maar is ook degelijk en proper.

AA++ would recommend. Maar kom wel op tijd toe, dus.

Ah en verder hebben we vandaag Stonehenge gezien. Na zoveel keer in de buurt geweest te zijn, ben ik er uiteindelijk eens geraakt: bucketlistmoment, hoera!

En ja, ‘t is duur om het te zien. daar Dankzij de vriendelijke meneer van English Heritage was het uiteindelijk toch nog redelijk goedkoop: hij raadde ons aan een Enghlish Heritage-negendagenticket voor families te nemen, dat was iets meer dan 50 pond voor ons gezevenen — as opposed to het familieticket voor Stonehenge alleen (57 pond voor wij en de twee kinderen jonger dan 15, plus drie keer 17 voor een een volwassene).

Daarvóór waren we naar Salisbury gaan kijken, wegens dat ik dat al wou zien sinds ik Sarum had gelezen. De kathedraal is enerzijds wat ik ervan verwachtte: monumentaal en indrukwekkend in zijn dertiende-eeuws zijn. Maar anderzijds: ik had geen moment gedacht dat ze los zou staan, in het midden van een enorm grasveld.

Ik had speciaal niet gezocht op het internet hoe ze er uitzag, en ik was er van uitgegaan dat ze wel in het midden van een middeleeuws weefsel zou staan. Maar nee dus. De achterkant:

En de voorkant:

De moeite van de omtoer meer dan waard.

Het fijne van de interwebs tegenwoordig: iedereen kan zich meten met iedereen over de hele wereld. Eén level playing field, talent van Århus tot Ulaanbaatar allemaal broederlijk en zusterlijk naast mekaar.

En dan is het niet verwonderlijk dat een mens op de meest onverwachte momenten de meest onverwachte parels ontdekt:

Historische duiding door de burgemeester van Grobbendonk:

Communisten! Zoals in de Franse Revolutie!

En ik die dacht dat er, op een verloren gelopen Gracchus Babeuf links en rechts, niet echt veel (proto-)communisten in de Franse Recolutie rondliepen.

Prutsen met dingen is wijs.

Nieuwe dingen ontdekken ook.

En nieuwe dingen ontdekken die u het gevoel geven dat het lang geleden is, dat is dubbel wijs.

Dave Winer heeft 1999.io gemaakt, in de aloude traditie van itch scratching. En omdat Dave Winer een blogger is zoals bloggers vroeger allemaal waren, is er veel kans dat zijn itch misschien ook wel de mijne is.

En dus dacht ik, op een vergeten moment ergens tussen wachten op andere dingen: waarom niet eens kijken?

Conclusie: yup, ‘t is wijs. Terug naar 1999, op een goeie manier. Voor wie wil zien hoe het werkt: 1999.io en het wijst zichzelf allemaal uit. Voor wie het in echt actie wil zien: scripting.com, Dave’s huis al sinds een eeuwigheid. Voor wie er zelf mee aan de slag wil gaan: het kan ook gratis gehosted (geen garanties dat het op blijft, maar alles is exporteerbaar) op my.1999.io.

Ik mis persoonlijk een aantal zaken: beeldbeheer (het is URL’s copypasten en één beeldje per post voor het moment, omdat Dave het al jaren zo doet) en eigen commentaren (commentaren zijn optioneel en als ze er zijn, zijn het bah vies Disqus-commentaren die niet van uzelf zijn) zijn de belangrijkste. De rest is niet onoverkomelijk.

En de vorm maakt de inhoud, wat ik mij ook bedacht toen ik overstapte van Radio Userland naar toen nog Typepad. Radio Userland deed precies wat 1999.io doet, te weten: titels niet verplicht maken. En dus schreef ik veel regelmatiger iets tussendoor, in de rapte. Iets als dit bijvoorbeeld:

Kittens Game, trouwens: perfect om op het werk te gamen. Om het kwartier of half uur of uur eens kijken, op een paar knoppen duwen, en ge kunt voort.

En ‘s avonds juist voor het slapengaan Tampermonkey en Kitten Scientists in gang zetten om de nacht door te raken en iets langeretermijndoeleinden te halen.

Zo heb ik elke dag wel twintig bedenkingen die ik vroeger hier zou zetten maar nu niet meer.

Bij Typepad en later WordPress waren titels niet verplicht, maar toch het eerste dat er gevraagd wordt. En hangt er enorm veel af van de titel (permalink, om maar één ding te zeggen), en is elke post een eigen pagina. Dat is veel verantwoordelijkheid, en dat is nadenkwerk, en het maakt het allemaal direkt zeer gewichtig en dus gebeurt het niet meer.

Eigenlijk hoeft het natuurlijk ook niet bij WordPress, er bestaan al zeer lang Post Formats genre ‘aside‘ en zo, die een eigen layout kunnen krijgen (en die trouwens wellicht specifiek gemaakt zijn wegens bovenstaand titelprobleem). Maar toch.

Euuuhhhmmm maar dus 1999.io: zeer wijs, maar voorlopig toch niet. Misschien kijk ik eens voor die asides in WordPress. Dan eens.

Het was 2000 of zo, en ik had nog nooit iets zo mooi gezien als de folder van Softimage|XSI.

Zachtgrijs, met zachte zachte glooiingen, en hier en daar een klein beetje kleur. De interface van Softimage toen, lang voor Autodesk het overnam, had er ook een beetje van.

Ik heb al sinds de jaren 1990 altijd wel ergens een scriptje draaien dat mij zegt hoe lang het nog is. Tot de dag gedaan, tot mijn pensioen, dat soort dingen. En ‘t is niet alsof ik de enige ben in het gezin: bij ons thuis op het bord in de keuken staat altijd wel iets waar naar afgeteld wordt.

En toen dacht ik plots aan die Softimage toen ik naar mijn aftelscriptje zat te kijken, en hoe eigenlijk al die zachte en afgeronde dingen tegenwoordig poepsimpel zijn in html/css.

Ik begin met een gewone <div> met daarin een tweede <div>, alletwee van een verschillende kleur. Iets gelijk dit dus:

<style>
  .total {
      width: 100px;
      height: 4px;
      background-color: #a7b7c9;
  }
    
  .amount {
      background-color: #1e5799;
      float: left;
      height: 4px;
      width: 47%;
      margin: 0;
  }
</style>
<div class="total">
  <div class="amount"></div>
</div>

Aan de buitenste div geef ik een witte schaduw naar beneden en naar rechts (box-shadow: 0 1px 2px #fff):

En dan ook nog een lichte donkere schaduw aan de andere kant (0 -1px 1px #666):

Met dezelfde box-shadow maar deze keer inset in plaats van standaard doe ik dan een schaduw aan de binnenkant van de <div> (inset 0 -1px 1px rgba(0, 0, 0, 0.25) — met doorschijnend zwart wegens nog niet zeker weten wat de kleur aan de binnenkant zal zijn, en ja, ik had dat aan de buitenkant ook kunnen doen natuurlijk):

…en ook zo’n witte schijn, deze keer aan de bovenkant (inset 0 1px 1px rgba(255, 255, 255, 0.48)):

Idemdito voor het balkje met de kleur:

Voor wat extra leutigheid in plaats van een gewoon blauw een verloop (background: linear-gradient(to left, #1e5799 0%, #2989d8 50%, #70beff 84%, #70beff 84%, #d3ecff 100%)):

En om het af te maken een simpele border-radius: 3px en hopladiejee!

Allemaal tesamen met wat javascript om de dingen te animeren geeft mij dat dit op mijn GSM:

Voor wie het in werking wil zien: ‘t staat op de Githubs, en wel op http://mvuijlst.github.io/time. Op desktop moet ge voor het moment wel nog een paar keer ctrl-+ duwen om het leesbaar op scherm te krijgen. Of het venster kleiner zetten natuurlijk. 🙂

Ik ga binnenkort voor een buitenschoolsewerkse activiteit meedoen aan een strategieworkshop. Vroeger lang geleden deed ik dat regelmatig, van die workshops, maar nu is het al een tijd geleden. En dat was nochtans wijs.

En zijn nog wel dingen die ik vroeger lang geleden deed en die ik meer zou willen doen —  interacties en dingen ontwerpen, foto’s maken, spreken voor mensen — maar ‘t is allemaal een geval van Ik Zou Er Dan Eens Aan Moeten Beginnen.

Misschien moet ik maar eens een schema maken of zo. Maandagavond programmeren, dinsdagavond lezen over design, woensdagavond iets van interfacewerk, donderdagavond aan iets schrijven en zo.

Of misschien moet ik één van de twintig ideeën die ik in mijn hoofd heb eens helemaal uitwerken, van programmeren tot interface en app en al?

Ik heb gewoon goesting om eens iets helemaal nieuws te leren. En niets houdt mij tegen, dus hey, waarom niet?

Morgen, dus. Da’k het morgen zal doen.