Zo.

Fascinerend.

Krankzinnig, maar wel fascinerend.

Waarschuwing: na een minuut of zes-zeven ontploft uw hoofd wel.

Meer op de website van :JUDGE: David-Wynn: Miller. Dingen zoals dit, bijvoorbeeld:

For this FEDERAL-JUDGE: David-Wynn: Miller’s-KNOWLEDGE of the CORRECT-SENTENCE-STRUCTURES-COMMUNICATION-PARSE-SYNTAX-GRAMMAR-PERFORMANCE=(C.-S.-S.-C.-P.-S.-G.-P.) ARE with the CLAIMS of the QUANTUM-PARSE-SYNTAX-GRAMMAR-NOW-TIME-WRITTEN-COMMUNICATION-FACTS with the DOCUMENT-CONTRACT-DUTY-FEDERAL-JUDGE-AUTHORITY: TITLE~42: D.-C.-C.-S.-~1986, with the KNOWLEDGE of the FRAUDULENT-PARSE-SYNTAX-GRAMMAR-MODIFICATIONS &: CONTRACTING-AUTHORITY of the STOPPING &: CORRECTING of the FALSE &: misLEADING-STATEMENTS, FICTIONAL-LANGUAGE, with an AUTOGRAPH-CONFESSION of the PERSONAL-WRONG-VOLITION with the QUANTUM-GRAMMAR-OPERATIONAL-CERTIFICATION-FRONTWARDS &: BACKWARDS with the CERTIFICATION of the KNOWLEDGE &: VOLITION of the CONSPIRACY with the GRAMMAR-FRAUD. “FRAUD-COURT-ACTORS-LYING-TOGETHER”

Het onvolprezen Language Log heeft een voorbeeld van gebruik in het wild. Zeer de moeite van het lezen waard.

Ik kan er helemaal niets aan doen. Telkens er iemand over “verliezen” spreekt, of het nu een arm of een been of een kind of wat dan ook anders gaat, kan ik maar aan één ding denken.

“Toch een beetje slordig”.

Ik heb zo’n ebooklezer.

Ik heb ook een bibliotheekkaart.

Ik hoorde dat er tegenwoordig in de bibliotheek ook e-boeken kunnen gehaald worden.

Ik ga naar de website van de bibliotheek, ik klik door en ik kom terecht op de website van Cloudlibrary, daar download ik een app, die installeer ik op mijn computer, ik kies een land en een provincie (opgelet, ‘t is “BE-VOV Flanders East”, niet de andere, “BE-EF East Flanders” of zo, die alfabetisch eerder staat), ik kies De Krook.

Ik moet mijn library card ID ingeven, zegt het programma. Eigenlijk moet ik mijn usernaam van op mijn.bibliotheek.be ingeven, en dan hop! zie nu! een aanbod van allerlei:

Ik kies er een aantal boeken uit, en kijk, dat downloadt proper en ik kan dat lezen op mijn computer, zowel in het programma als in mijn browser:

Fijn zo. En nu naar mijn apart leestoestel, dat ik daar speciaal voor gekocht heb?

Neen dus. Nergens een “send to Kindle”-knop. Ik kan wel naar de files kijken op mijn harde schijf, maar ik geraak er niet veel verder mee: de gedownloade files kan ik niet lezen op mijn Kindle, en ook Calibre vindt ze niet fijn wegens allerlei DRM-toestanden.

En tot zover dus. E-boeken uitlenen, maar alleen op de computer kunnen lezen. Oh, op de website van die CloudLibrary staat er wel dit:

…maar daar ben ik dus niet veel mee.

Als ik écht gemotiveerd zou zijn, zou ik wel bijvoorbeeld de instructies op deze pagina kunnen volgen: Calibre installeren als ik het nog niet zou staan hebben, DeDRM downloaden, de plugin voor Calibre installeren, en als ik dan die files over Calibre zou smijten, zoude die automatisch naar een niet-DRM-versie omgezet worden, en zou ik die kunnen omzetten naar een Kindle-formaat en zou ik die boeken gewoon zonder problemen kunnen lezen waar en wanneer ik wil:

Maar dat mag dus niet. Dus dan doen we dat ook niet. Toch?

Vanmorgen was het jobinterview op het werk.

Jobinterviews, daar is één ding het allerbelangrijkste: er na afloop zo zeker mogelijk van zijn dat uw aanvoelen van de eerste paar minuten juist was, of net fout was.

De meneer vanmorgen, daar wist ik het na denk ik vijftien seconden al. Een ex-zijdelingse-baas-zijdelingse-collega van mij, zo’n vijftien jaar geleden, dierf in zo’n situaties wel eens na minder dan een minuut te zeggen “ik stel voor dat we elkaars tijd niet meer verder verspillen en het hier bij houden”.

Het was een Hollander, en Hollanders zijn soms zo.

Ik durf dat door de band niet echt te doen. Ik houd het laffelijk meestal op een “we hebben nog een aantal andere kandidaten te zien, ik laat u zeker in de loop van deze of begin volgende week meer weten”.

Tenzij het zo erg is als vanmorgen. Ik heb de mens — niets tegen hem, het is het bureau dat hem gestuurd heeft dat in de fout is gegaan — gezegd dat we geen probleem hebben met junior profielen, maar dat waar hij gestopt is veel te ver staat van waar wij graag willen beginnen. En dat het wat ons betreft dan ook hier zou ophouden.

Met een analogie: ‘t was alsof we op zoek waren naar iemand om in de keuken van een sterrenrestaurant te werken, en dat er iemand naar ons gestuurd was die ooit mee had gedaan aan een kookavond bij de scouts. Serieus, die recruteringsbureaus, ge vraagt u soms af waar ze met hun christelijke gedachten zitten.

*
*      *

Deze namiddag had ik vakantie genomen op het werk, wegens dat het Refu-Interim intake-dag was.

Ik heb daar een crm-achtig database-achtig iets voor gemaakt, en het was de bedoeling dat ik de mensen die er zouden mee werken zou uitleggen wat en hoe, en standby zou zijn in geval het raar zou doen.

Het heeft niet raar gedaan, en uiteindelijk ben ik er de rest van de dag geweest en heb ik mee mensen geïnterviewd.

Naam, geboortedatum, afkomst, talen die ze spreken, bankrekening, rijksregisternummer, wanner in België toegekomen, statuut, zo’n dingen. (Veel persoonlijke data, jawel, en allemaal zo goed als mogelijk in orde met GDPR, ha!)

Als de droge gegevens achter de rug zijn, is het tijd voor de interessante vragen: welke ervaring heb je? welk werk heb je al gedaan? doe je nu werk? en de meest interessantste vraag van allemaal: wat zijn de dromen en ambities?

Er zit enorm veel verschil tussen de mensen die we zien: van mensen die bijna in stamverband leefden in Tsjetsjenië of Afghanistan, over alle mogelijke zelfstandigen uit Syrië of Somalië tot juristen en andere universitairen uit Iran of Irak. Mensen die het geld niet nodig hebben en gewoon contact willen, mensen die het geld hard nodig hebben en gewoon willen werken, mensen die geen flauw idee hebben wat ze zouden willen doen, mensen die zeer duidelijk weten wat ze willen (“voetbaltrainingen geven aan tieners want ik werk graag met kinderen maar ze moeten oud genoeg zijn dat ik mijn Nederlands bij kan schaven”, bijvoorbeeld).

Mannen, vrouwen, meisjes, jongens, oudere mensen. Een model, een pianolerares, een tandarts, iemand die Nederlands geleerd heeft op Youtube (oh, en ook Aramees, want dat leek hem ook wel wijs), iemand die naast Somali nog acht andere talen “een beetje” spreekt, iemand met nog 11 kinderen in zijn thuisland, iemand met vier kinderen hier, iemand die zegt 16 te zijn maar er zeker tien jaar ouder uitziet, iemand die 40 is maar er vijftien jaar jonger uitziet.

Meer dan zeventig interviews.

Mensen die het ongetwijfeld fantastisch gaan doen, mensen waar ge van ziet dat ze de moed aan het opgeven zijn, mensen die enorm veel gaan hebben aan Refu-Interim, mensen die gaan voortrekken, gaan volgen, zelf gaan bijleren en ons gaan bijleren.

En dat we het ook niet zouden kunnen doen zonder de mensen die er al langer bij zijn, de oude garde van Batahlan en de eerste lichting Refu-Interim: ambassadeurs en anciens, vertalers, collega’s.

Te veel vluchtelingen? Nee gij. Niet genoeg.

We hebben een tijd geleden onze naam opgegeven bij Colruyt en sindsdien krijgen we om de zoveel tijd allerlei dingen om te testen.

Vandaag waren het hamburgerbroodjes. Drie soorten broodjes, te testen op kleur en geur en smaak en textuur en hoe zout ze smaken en alles.

Ik heb een stapel hamburgervlees en cheddarkaas voor cheeseburgers gekocht, ajuin laten stoven, een pak sla en een fles Andalousesaus, ketchup, pepersaus en mayonaise erbij genomen en de kinderen op een feestmaal getracteerd.

Broodje 1 was veruit het beste. Broodje 2 was te droog en smakeloos. Broodje 3 viel ook mee, maar was gelijk dunner dan de twee andere. Broodje 1 was het best in twee gesneden, broodje 2 het slechtst, en broodje 3 was de ene keer niet gesneden, de andere keer zo-zo gesneden.

Producttester zijn, een stiel gelijk een ander.

cirQ-weekend in Rotterdam!

Nog eens een kans om Rotterdam nog een kans te geven!

Het verdict is binnen!

Neen, ik ben er nog altijd niet voor!

Het gezelschap maakt het natuurlijk helemaal anders, maar in het algemeen: miljaar wat een lelijke, deprimerende, kille, onaangename stad. Kitsch, hipsters, meer containers met afval langs de straten geparkeerd dan auto’s, alles ligt op tientallen kilometers van elkaar af, de meeste gebouwen lijken voor een jaar of vijftien twintig gebouwd en worden daarna weer afgebroken en vervangen, andere gebouwen worden afgebroken en precies heropgebouwd zoals ze vroeger (lelijk) neergepoot waren, maar dan met moderne technieken, urgh, urgh, urgh.

De mensen niet hé, maar de stad: niets voor mij.

Morgenochtend vertrek ik op weekend. Ik heb geen flauw idee waar ik mij aan moet verwachten.

‘t Is ook niet iets dat ik eigenlijk zou doen, wegens niet zo wreed voorstander van onder de mensen te komen. Maar ‘t is cirQ, en dus is het gegarandeerd wijs. Dus hey, uit de comfort zone stappen en al, en al.

Ik moet meenemen: wat zakgeld, een slaapzak, mijn kussen, een verse onderbroek, een stuk van twee euro, regenkledij, en “iets wijs”.

Urgh. Ik heb geen stuk van twee euro gevonden, ik moet morgen nog geld afhalen, ik heb al in geen veertig jaar nog in een slaapzak geslapen, ik moet nog een verse kussensloop voor mijn kussen zoeken, ik heb alleen een roze fietsboerka als regenkledij, en ik heb geen idee welk wijs iets ik zou kunnen meebrengen.

Voor de rest geen stress.

Alhoewel, dat is gelogen. Wél veel stress.

Zodus, ik moest wat dingen aanpassen aan een Django-ding dat ik gemaakt had voor Refu-Interim.

Ik dacht eerst dat ik het wel op een dag of twee zou kunnen doen, maar dan kwam ik plots iets tegen dat eigenlijk niet in standaard-Django ingebouwd zit, en ging ik er eens op zoeken, en toen was er werk, en dan waren er uitstappen, en aangezien ik er alleen maar aan kan werken buiten de werkuren en er dingen te doen waren, deed het time management niet wat er van time management verwacht werd, en hop, ‘t was plots twee weken later in plaats van twee dagen.

Maar niet getreurd! Vandaag is een vakantiedag dus kan ik werken!

Het probleem is dat er een admin-pagina is waar er een reeks dingen in een fieldset staan (een lijst van velden in categorieën), en een andere reeks dingen in een reeks inlines (een soort sub-formulier), en dat Django er op staat om altijd alle inlines na de fieldset te zetten.

Dus er staat iets als dit:

En dat geeft dan een formulier met in het begin allerlei veldjes zoals dit:

En daarna een reeks inlines die van zeer eenvoudig zoals dit:

Naar meer ingewikkeld gaan zoals bijvoorbeeld Adres (met het adres gestructureerd, van/tot, al dan niet nog geldig, type, …) of Talenkennis.

De logische vraag was om de zaken wat meer te structureren zoals ze tijdens een typisch intake-gesprek afgehandeld worden:

1. persoonlijke informatie (fields)
2. contactinfo (inline)
3. adressen (inline)
4. professioneel (fields)
5. vaardigheden (inline)
6. talenkennis (inline)
7. werkpoule (fields)
8. opmerkingen (inline)

Even in het haar scharten later: gekozen voor een oplossing waarvan ik niet zeker ben of ik ze vies of niet-vies vind.

Gegeven dat jquery toch standaard meegeladen wordt in die Django admin, heb ik besloten om de nodige stukken pagina gewoon met jquery te verslepen.

Aan het formulier zelf voeg ik twee read-only lege velden toe (eentje net na “persoonlijke informatie” en eentje net voor “werkpoule”):

En dan zeg ik dat er nog een bijkomend stuk javascript moet ingeladen worden:

En in die move_inlines.js steek ik de hardgecodeerde vieze (denk ik) instructies om de inlines te verhuizen en dan de lege placeholders weg te smijten:

Niet zeer elegant, da’s het minste wat er van kan gezegd worden, maar hey: dat doet dus wat het moet doen, zonder klagen, en zonder drama. 🙂