Ik heb sinds Datakamp een reeks Facebookvrienden die regelmatig schrijven in talen die ik niet begrijp. Facebook heeft daar dan een See translation-link bij staan, die mij meestal wel verder helpt. Al was het met de ruwe betekenis.

Maar soms dus helemaal niet. Amjad schreef iets over zijn Nederlands (dat hij een jaar geleden is beginnen leren samen met zijn broer, en dat ondertussen bijna griezelig quasi-perfect goed is).

Daarop reageert Amal met:

دخيل هالوجه الله يحميكن يارب اشتقتلكن ياغوالي

Ik ben benieuwd, dus ik klik op See translation, en dit is wat Facebook ervan maakt:

Whut? Intruder Intruder Allah protect God God yạgẖwạly? Als ik er niets van begrijp, dan ga ik naar Google Translate voor een andere vertaling — met een soort triangulatie is er dan soms wél nog iets van te maken.

Dit is wat Google Translate er van maakte:

Mhu?

Ah, maar wacht, onder het venstertje suggereert Google een verbeterde versie van het origineel:

Did you mean: دخيل هالوجه الله يحميكم يارب اشتقتلكم ياغوالي

Wat dan wordt:

Ah okay dan is ‘t goed. 🙂

Euh ja, er is nog een beetje werk aan de vertalingen van en naar Arabisch.

Oh.

Jerry Pournelle is gestorven. Hij was 84, en ik volgde hem al vijfendertig jaar lang. Eerst via zijn machtige Computing At Chaos Manor in de papieren Byte (wat een prachtige boeken waren dat, trouwens), en daarna online.

Zijn avonturen met zijn verschillende computers in het midden van de jaren 1980 zullen mij altijd bijblijven: een blog twintig jaar voor er blogs waren, en altijd het eerste dat ik las als er een nieuwe Byte was.

Hij schreef science fiction, vaak met ergens een militaire insteek — de man wist waar hij het over had. Zijn collaboraties met Larry Niven waren legendarisch: Footfall (roze olifanten!), Lucifer’s Hammer en vooral The Mote in God’s Eye zijn fantastische boeken vol machtige ideeën.

Snirf.

Ik heb een nieuwe Kindle cadeau gekregen. Niet dat ik een nieuwe Kindle nodig heb, want ik heb al een kleine drie jaar lang een uitstekende Kindle Voyage die ik elke dag gebruik en waar ik nog altijd zeer content van ben.

De Kindle Oasis is de eerste Kindle die ik niet blindelings gekocht heb van zodra hij uitkwam: ja, er zijn mensen die zeggen dat het de allerbeste e-reader ooit is, maar het overgrote deel van de mensheidzegt vooral dat de Oasis niet zó enorm veel beter is dan de Voyage om te verrechtvaardigen dat hij véél duurder is.

Ik zou aan iedereen een Kindle Paperwhite aanraden: 119 euro, doet alles wat het moet doen, ingebouwde verlichting voor in het donker. De Kindle Voyage (189 euro) is wat sneller, heeft (onzichtbare) knoppen aan de zijkant in plaats van enkel touchscreen.

De Kindle Oasis is bijna drie keer duurder dan de Paperwhite: 289 euro. Ik bevond mij in het gelukkige geval dat ik een cadeau mocht uitkiezen, en na veel over-en-weer op het internet in in mijn hoofd, heb ik alsnog voor een Oasis gekozen.

Die heeft (zichtbare) knoppen aan één kant, lijkt nog wat sneller, is nog wat kleiner en lichter (131 gram versus 205 voor de Paperwhite en 180 voor de Voyage) en is asymmetrisch (al het gewicht dicht bij de hand, lijkt dus nog lichter).

Hij ziet er in ieder geval fantastisch uit, met zijn bruine cover. En vederlicht, als de cover er niet aan hangt.

Er moest iets sneuvelen om het nog lichter te maken, en dat is de batterij geworden: die wordt in de Oasis in twee gedeeld. Eén stuk(je) in de Kindle zelf, het grootste deel in de afneembare cover.

Ik ben eens benieuwd wat het gaat geven. ‘t Wordt zeker wat gewoon worden aan de form factor, denk ik: merkbaar breder dan mijn vorige paar Kindles.

En ik ben een beetje bang van de batterijduur. Maar we zien dus wel.

Eerst het Ritueel Doorgeven Der Oude Kindle Aan Een Familielid. Louis, dus, die eindelijk niet meer overal met anderhalve kilo papier naartoe zal moeten gaan.

Er zijn geen tien manieren om het te zeggen: we hebben een loper in huis.

Ik heb een kind voortgebracht dat uit vrije wil loopschoenen aantrekt en kilometers en kilometers gaat lopen.

Nee, ik weet ook niet hoe het ooit zo ver is kunnen komen.

AWOERT FUCKING TRUMP!! Wat doet die nu?! Trump ends ‘Dreamers’ program, leaving fate of 800,000 uncertain.

Wat een GORE KLOOTZAK zeg. Het gaat om 800.000 onschuldige mensen die als (jonge) kinderen die in de Verenigde Staten toegekomen zijn, met weliswaar migranten als ouders, maar die toch heel die tijd opgegroeid zijn in de VS, en die dank zij Obama’s Deferred Action for Childhood Arrivals niet meer moesten leven in angst voor deportatie.

En dat is dus nu niet meer zo. In één pennentrek haalt die LAFFE SMEERLAP het leven onderuit van bijna een miljoen jongeren, allemaal met een Droom van een Betere Toekomst.

Godverdomme zeg. Hoe is dat in ‘s hemelsnaam mogelijk? Die kinderen hebben toch niets misdaan?

Alleen in het Amerika van Trump is zoiets mogelijk, denk ik. Dat onschuldige kinderen gestraft worden voor wat hun ouders al dan niet gedaan hebben.

[Enig sarcasme is mij niet vreemd, nee.]

Fantastisch.

Die middag net na de middag, aan de telefoon.

• Hallo, Michel Vuijlsteke.
• Goedemiddag meneer. Met de politie hier. Bent u de vader van Louis Vuijlsteke?

Pas op, niet dat ik hem niet vertrouw, maar mijn hart sloeg wel een slag over. Visioenen van ongelukken, spijbelen, vechtpartijen en andere miserie, zo op de tweede schooldag.

Het bleek Meneer Mijn Zoon te zijn, die zijn bankkaart in de automaat had laten zitten. Ik ben ze na mijn werk dan maar gaan afhalen.

Trrr.

We deden een feestje voor Zelie, wegens achttien, en wegens weg naar Engeland, en ook wel om bedankt te zeggen aan allemaal mensen die ons op de één of andere manier geholpen hebben de afgelopen jaren.

Geen drukgedoe of zo, gewoon muziek en fijne mensen en eten en niets moeten doen.

En schuim, en Marcel en Vicky aan de draaitafels en een hospitaal voor kindjes die nog gezond zijn, en een caravan met een warmwaterdink van het Instituut voor Volkswarmte met een eigen dj en cocktails voor de kindjes, en allemaal fijne mensen van cirQ aan de organisatie. 🙂

Morgen is het de laatste aflevering van Twin Peaks!

‘t Is raar waar een mens zich aan optrekt, soms.

Morgen als ik weer een beetje meer mens ben, post ik foto’s en verslag van Zelie’s verjaardagsfeestje. De afwezigen hadden ongelijk. 🙂

Twee lessenroosters binnen, twee.

Dat van Jan in het tweede jaar:

En dat van Anna in het eerste jaar:

Groen is taal, blauw is STEM-achtige dingen, geel is menswetenschappen-achtige dingen. En oranje zijn vakken die ik liever iets menswetenschappen- of taal- of STEM-achtig zou willen zien worden.

Enfin, denk ik. Want ik heb geen idee wat leefsleutels zijn. Ik heb wel een idee wat godsdienst is, en in het beste geval is het een vak dat leert over de inhoud en de ideeën van verschillende godsdiensten.

Mijn ‘beste geval’, welteverstaan. De onderwijskoepel denkt daar anders over, heeft het over gevaar voor relativisme en allerlei.

In het slechtste geval, zoals in het slechtste geval bij zedenleer, zijn het twee verloren uren in de week.

En ik heb het slechtste geval al veel meer meegemaakt dan het beste geval. Twee uren per week verloren aan geneuzel in de marge. Kijken naar films en wazige klasdiscussies.

Er wordt natuurlijk eindeloos gediscussieerd over zin of onzin van godsdienst en/of zedenleer — het internet staat vol lange (zéér lange, kijk ter voorbeeld hier eens, ik heb de indruk dat het vaak leraars godsdienst zijn die argumenteren 🙂 ) betogen pro — maar kunnen we het misschien toch over één ding eens geraken?

Twee uur per week, dat is dubbel zoveel tijd als pakweg geschiedenis, van het eerste tot het laatste jaar. Kunnen we dat niet terugbrengen naar één uur? Zou dat geen idee zijn?

Nooit een saai moment!

Anna moest gaan slapen gisteren, maar ze kreeg haar rechteroog niet dicht. En slapen met een open oog, dat is niet evident.

Ze had er verbandgaas en wat mefix voor gebruikt, maar dat deed het oog niet dicht. Ik heb nog eens geprobeerd met sterker plakkende plakband en ontschminkinsdoeken, maar dat hielp ook niet.

The Interwebs To The Rescue!

Ik heb gisteren gewoon het eerste resultaat dat ik voor “bell’s palsy tape eye shut” vond toegepast:

…en dat leek te werken. Nog goed dat ik niet verder gezocht heb, want nu ik nog eens zoek, zie ik dat er gelijk tientallen filmpjes zijn met allemaal tegenstrijdige instructies. 🙂

Voor de rest is Anna vandaag naar hospitaal gegaan voor bloedonderzoek, en zien we wel wat het geeft, zeker? Zoals altijd in alles kan het vanalles zijn (van zenuwpje gekneld over onschuldige ontsteking tot hersentumor die duwt op de gezichtszenuw), dus heeft het niet veel zin om ons nu al zorgen te maken.

Ik kijk elke zondag uit naar twee dingen op maandagavond: Game of Thrones, gewoon om de theorieën die al jaren de ronde doen bevestigd te zien en om te kijken wat ze deze keer aan speciale effecten gedaan hebben, en Twin Peaks.

Beter dan Hank Stuever in de Washington Post kan ik het niet zeggen:

A curious thing happened on the way to television greatness this summer: The highly anticipated return of a critically revered show that some viewers might avoid because of its reputation as a melodramatic, even lugubriously indulgent mess of complicated story lines instead turned out to be a stunning rumination on heroic good and innate evil, told through a refreshingly coherent, expertly paced plot that managed to keep its loyal fans and curious newcomers guessing the entire way.

At the same time, another show, also feverishly awaited and already occupying its rightful spot on the list of TV’s most provocative and original series, sacrificed nearly all of its slowly divulged, carefully constructed mythology in the name of predictable plot and implausible incident — so much plot and so much incident that its biggest fans groaned in mutual misery every week, wondering whether their favorite show had, after so long, turned itself into a cheap and even pretentious facsimile of the original material.

So, which show is “Game of Thrones” and which show is “Twin Peaks: The Return”?

[…]

And so it happens that while America spent its summer watching TV’s biggest show, it unfortunately missed TV’s best show. While “Game of Thrones” chose simple paths and explosive set pieces, “Twin Peaks” promoted and celebrated every quality we TV purists say we most want from the medium: It challenged us, surprised us and rewarded the minds that were the least inert and the most open.

Wat een ongelooflijk goede serie is het derde seizoen van Twin Peaks geworden. Ik denk niet dat ik hier in huis ook maar iemand zo ver zal krijgen om mee te kijken, maar het is zo hard de moeite waard.

: – ) ALL

Dus vanmorgen ging Anna ergens naartoe, maar toen ze er bijna was, belde Louis die met haar mee was gegaan naar Sandra dat het niet zou lukken wegens dat Anna bijna niet meer kon ademen.

Paniekmodus engage bij de halve trouwboek: ze dacht direkt aan Lyme, wegens Anna op kamp geweest en teken in de buurt.

Telefoon naar mij, of ik niet naar de dokter wou meegaan met Anna. Ik dus naar de dokter. Anna kon moeilijk ademen, had een pijnlijke bobbel in haar nek, had vage griepachtige klachten, at niet veel — ik dacht niet aan Lyme maar wel aan hondsdolheid en kanker, geen halve maatregelen in mijn hoofd dames en heres.

Volgens de dokter was het waarschijnlijk een verder onbepaalde huis- tuin- en keukeninfectie, maar voor de zekerheid toch een hele batterij bloedtesten besteld, om morgen ochtend nuchter uit te voeren.

Tegen de namiddag kwam er een symptoom bij: een lichte vorm van Bell’s palsy. Als Anna lacht, gaat één mondhoek naar boven maar de andere niet. En als ze haar ogen sluit, gaat er één toe maar blijft het ander half open staan.

Niets om ons a priori zorgen om te maken, die dingen gaan normaal gezien wel vanzelf over, maar hey, we houden het hier wel spannend, qua medische perikelen!