Zelie is terug van het verre buitenland, en dus kunnen we gewoon weer goede tradities oppikken. Zoals daar zijn:

Yay! America's Next top Model! Cycle 24! Met (awoert) opnieuw Tyra aan de presentatie — al valt dat uiteindelijk nog min of meer mee, ze is niet zo irritant als ze in 22 was.

De deelnemers zijn deze keer niet alleen van alle kleuren en maten en gewichten en achtergronden, maar ook van alle leeftijden. Allez, 't is te zeggen: er zit een grootmoeder van 42 jaar is en nog wat dertigers. 

Verder natuurlijk de traditionele drama queens, de veredelde Instagrammodellen, de verplichte Dramatische Verhalen (ik kom uit Siberië en ik ben verkracht toen ik 11 was! ik had een tumor zo groot als een duivenei in mijn hoofd en ik was bijna dood! ik slaap in mijn auto! ik heb vijf kinderen en die kleinkinderen en ik heb met man die kanker had laten zitten en toen is hij doodgegaan!) en dit jaar gelijk ook twee zeer expliciet als trailer trash neergezette dames: Brendi K, spokeswoman voor fetal alcohol syndrome, en Shanice, spokeswoman for Skank Hos United. 

Ah, the fun. We zijn zeven episodes ver. Da's ongeveer de helft. 

En we gaan ook moeten beginnen kijken naar RuPaul's Drag Race, trouwens. Dat ziet er namelijk immens goed uit. 

Hoe zot is dit? Ik was ziek, twee weken geleden. Iets griepachtigs, compleet met ergens een donderdag- en een vrijdagnamiddag doodziek in bed, een hele zaterdag en een hele zondag in bed, een maandag redelijk tot zeer mottig naar het werk gegaan, en een week kortademig rondlopen.

De koorts was na een paar dagen gedaan — ik schat dat het dinsdag over was — maar ik ben nu eigenlijk nog altijd niet helemaal 100%. Vooral moe, van het genre “gisteren om halftien in mijn bed gekropen en vandaag zal het van hetzelfde zijn, en ja, ik weet dat ik eigenlijk dingen zou moeten doen en dat ik er niet aan geraak maar hey, ik ben écht moe”.

Alla. Moeilijk gaat ook en ’t is niet gelijk dat ik builenpest heb of zo, we gaan daar niet kleinzerig over doen.

Wat ik wél heb, is een uurwerk dan 24/24 mijn hartslag meet, en dat mij onder meeer een gemiddelde hartslag bij rust geeft elke dag. En dit is wat mijn uurwerk mij vertelt:

Yup, recht naar boven, en dan weer even recht naar beneden. Dat is dus géén grafiek binnen één dag, dat is een puntje per dag. En elke dag van 7 februari tot en met 13 is mijn gemiddelde dagelijkse hartslag gestegen, om vanaf dan weer naar beneden te gaan.

Ik zou nooit verwacht hebben dat het zó duidelijk zou zijn, dat patroon.

Het was staking vandaag in Brussel bij de MIVB. Ik weet niet direkt waar precies voor of tegen, maar hey, ’t is hun goed recht en alles.

Het maakte wel dat ik meer dan gewoonlijk heb mogen stappen vandaag, grr:

• 15 minuten steil naar boven van Brussel-Noord naar het werk
• 13 minuten van het werk naar Kunst-Wet
• 10 minuten van Schumann naar een klant
• 10 minuten weer terug van de klant naar Schumann
• de lange trek van het metrostation van Brussel-Centraal naar spoor 2
• de lange trek van spoor 11 in Sint-Pieters naar spoor 3

Met overstappen en rondzoeken was dat dus alles in totaal pakweg een uur verloren aan rondstappen. Mleh.

Zelie is terug uit Engeland hoera!

(Ze is er maar even, want ze moet nog terug voor een week examens, maar toch: ze is terug!)

’t Is bijna niet te geloven, maar morgen is Zelie terug uit Engeland.

Het heeft bloed, zweet, tranen en veel uitstel gekost, maar ik ben er eindelingen in geslaagd om de rest van het gezin naar Kimi no Na wa te doen kijken.

’t Was de moeite.

25 euro om de batterij te testen
45 euro om de foutcode op te zoeken en het electrisch systeem na te kijken
20 euro voor nieuwe remblokken
3 euroots voor een derailleurkabel
4 euro voor een remkabel
4.5 euro voor nog een soort derailleurkabel
5 euro voor nog een remkabel
40 euro voor een nieuw dink om mijn computer in te steken
bij de 60 euro voor een nieuw wielslot
en meer dan 600 euro voor een nieuw pile

Totaal: meer dan 800 euro reparatie.

Zucht. Zucht. Zucht.

Ik vermoed dat het tegenwoordig helemaal niet meer mag, The Mikado fantastisch vinden, wegens yellowface en racisme en dingen en al, maar fuck that. Gilbert & Sullivan zijn fantastisch, en The Mikado is zeer fantastisch.

Ik leerde Gilbert & Sullivan kennen via een autobiografie van Groucho Marx, die er blijkbaar zot van was. En omdat ik zot was van Marx Brothers, wou ik meer weten van Gilbert & Sullivan (ook omdat ik al van mijn geboorte denk ik meezong met Gilbert O’Sullivan, en dat toen pas de frank viel dat die zijn naam ergens gehaald had), en hopsa: fan voor het leven!

En ja, ’t ziet er op het eerste zicht soms allemaal zeer cringy en amateuristisch uit, maar dat maakt niet uit:

https://www.youtube.com/watch?v=-pS6e5NI1H0

Het blijft machtig.

Het filmpje hierboven komt trouwens uit de uitstekende film over Gilbert & Sullivan, Topsy-Turvy. Meer dan hard aangeraden! Met Gollum als dansmeester!

Ik ben misschien miskweekt, maar mijn favoriete versies blijven die van D’Oyly Carte, wegens ergens in de jaren 1980 het volledige werk gekocht, en dat die mensen Gilbert & Sullivan getrouw hebben uitgevoerd sinds de jaren 1870:

…maar er is gelijk geen beeldmateriaal van te vinden. Er zijn natuurlijk wel hertalingen naar minder “gekleurde” versies, zoals deze van 2015-2016, maar ik vind dat absoluut overbodig. En jammer, zelfs.

Niet dat het moét, slaafs gehoorzamen aan het origineel — zie bijvoorbeeld ettelijk vele moderne versies van I’ve Got aLittle List:

…of, op een andere manier, wat Groucho zelf deed met There is beauty in the bellow of the blast:

Kijk daar één keer naar en constateer dat het de Marx Brothers zelf hadden kunnen zijn, en niet negentiende-eeuwse Engelsmans:

Ko-Ko:
There is beauty in extreme old age —
Do you fancy you are elderly enough?
Information I’m requesting
On a subject interesting:
Is a maiden all the better when she’s tough?

Katisha:
Throughout this wide dominion
It’s the general opinion
That she’ll last a good deal longer when she’s tough.

Ko-Ko:
Are you old enough to marry, do you think?
Won’t you wait till you are eighty in the shade?
There’s a fascination frantic
In a ruin that’s romantic;
Do you think you are sufficiently decayed?

Katisha:
To the matter that you mention
I have given some attention,
And I think I am sufficiently decayed.

We hebben binnenkort een nieuwe auto, hoera!

We moeten nog sneller dan binnenkort een nieuwe autoverzekering afsluiten, awoert!

Blijven over: 2 kandidaten.  Kandidaat (a) kost ons 859.32 euro per jaar, en heeft een Engelse franchise: elk schadegeval onder 650 euro moeten we helemaal zelf te betalen, elk schadegeval boven 650 euro wordt volledig terugbetaald. Kandidaat (b) kost ons 734 euro per jaar, en heeft een gewone franchise: we moeten altijd de eerste 500 euro betalen.

Het steekt niet echt op die 125 euro per jaar meer of minder, het is die franchise die mij parten speelt. Mijn redenering is: als we schade hebben van minder dan 650 euro, dan zal het wel niet zo erg zijn dat we de verzekering gaan aanspreken. Als we de verzekering aanspreken, dan is het voor duurdere dingen. En in geval (a) betalen we dan nooit iets, in geval (b) betalen we altijd 500 euro.

Ik vermoed dat ik het helemaal verkeerd zie, maar ik heb er in de loop van vandaag al te veel over nagedacht.

Bah, geldzaken.

Dus, ik was ziek. Nee, wacht, ik bén ziek. In principe zoudt ge dan thuisblijven, maar het is om allerlei redenen niet aan de orde.

En het lukte wel, het grootste deel van de dag vandaag. Alleen op de trein naar het werk was het even moeilijk, en toen ik thuiskwam ook.

Probleem heeft, denk ik, er ook wel mee te maken dat ik zo enorm veel in bed gelegen heb dit weekend, dat ik maandagochtend om kwart voor twee ’s morgens wakker was, en met geen stokken meer vast in slaap kon vallen.

Mijn uurwerk zégt mij wel dat ik geslapen heb, maar ik heb gewoon lang stilgelegen, en om de zoveel tijd eens van kant veranderd:

…en dus vandaar het dilemma. Het is nog geen acht uur ’s avonds. Ik ben doodop. Kruip ik nu in mijn bed, met het risico dat ik weer ergens midden in de nacht wakker word? Of blijf ik nog wat wakker, in de hoop dat ik heel de nacht door kan slapen?

Zo erg dat dat is: ik heb normaal namelijk geen enkel probleem om in slaap te vallen.

Hrmpf. Tot na Blind Getrouwd, denk ik. En dan slapen.

Ik was vergeten hoe ambetant het is om ziek te zijn. Vrijdagochtend was het nog min of meer doenbaar, en was ik nog min of meer alert genoeg om een interview mee te doen bij een klant, maar tegen de middag lukte het minder en minder. En tegen een uur of drie was de pijp helemaal af:  ik zat in een bureau waar het zeker weten zeer warm was, met mijn jas aan omdat ik het nog te koud had. Ik was iets aan het tekenen, en ik kon er gewoon mijn hoofd niet bij houden.

Helemaal stijf, koppijn, een droge hoest: niet zo fijn.

Ik ben op min of meer automatische piloot naar huis gegaan. Vraag mij niet hoe ik het juist gedaan heb, al wat ik mij herinner is dat ik heel de reis enorm, enorm koud had. En dat ik thuisgekomen ben, een banaan gegeten heb, en in bed gekropen.

Dit is wat mijn uurwerk mij zegt:

…maar ik herinner mij gelijk vooral dat ik bijzonder veel wakker heb gelegen, met enorm veel pijn aan mijn hoofd.

Ik ben nu even uit bed gekropen, en ’t is nu het omgekeerde: ik ben helemaal een het zweten.

Ziek zijn! Een gemak!

Gene Wolfe
Tor Books, 1989, 368 blz.

Vervolg van Soldier of the Mist: Latro is nu een Griekse slaaf, vecht samen met de Amazones in Thracië, en komt in Athene en Sparta terecht.

Alle steden en regio’s en goden en dergelijke hebben trouwens niet de namen die we ervan verwachten. Zo heet Athene “Gedachte” in het boek en Sparta “Touw”. Dat alleen al zorgt voor serieus wat vervreemding.

Minder dan het vorige boek: er zijn momenten waar ik het verhaal gewoon helemaal kwijt was, en achteraf besefte ik dat ik eigenlijk had moeten online gaan kijken naar uitleg van wat er precies aan het gebeuren was. Het was dat, of het zelf allemaal gaan opzoeken in Herodotus.

Het blijft wel een enorm boeiende reis in het verleden. En één van de weinige boeken die ik recent gelezen heb die ik meteen op een “te herlezen”-lijst zou zetten. Als ik zo’n lijst zou hebben. Quod non, wegens het leven is te kort en er zijn te veel andere boeken op de gewone “te lezen”-lijst, gedomme.

Misschien verwant:
Soldier of the Mist
Persian Fire: The First World Empire, Battle for the West
The Expanse 5: Nemesis Games

[van op boeggn]

Ik heb mijn griepvaccin gehad, eind vorig jaar. Maar toch heb ik (denk ik, vrees ik) prijs. De tekenen zijn duidelijk: dat gevoel in de keel, dat gevoel in de gewrichten, de moeheid.

En dus dilemma, want dit is mijn agenda voor volgende week:

En wat daarop staat, moet hoedanook wel gedaan worden. Als het niet door mij is, dan door iemand anders. Aargh.

Ik hoop zeer hard dat ik er met een weekend en warm citroensap met honing van af ben.