Het was vergadering vanmorgen, met mensen lijfelijk aanwezig en ook virtueel aanwezig.
Dat is altijd een avontuur, dat virtueel aanwezig zijn: eens er een routine is, is het allemaal redelijk vanzelfsprekend — wij hebben dagelijks meetings via de Hangouts van Google en dat werkt helemaal naar behoren.
Het wordt lastig als het met dingen moet gebeuren die niet dagelijks gebruikt worden. Vanmorgen was het Lifesize, en is er aan de twee kanten geprobeerd om tegelijkertijd beeld en klank te krijgen — na 24 minuten hebben de twee partijen het opgegeven, en is het inbellen met de telefoon geworden en de Powerpoint per mail doorsturen om zo te volgen.
Ik heb zelf ook al meer dan een paar slechte ervaringen met die Lifesize achter de kiezen, en mijn “oplossing” is uiteindelijk: niét via de web client gaan, het programma voor Windows downloaden en installeren, de vergadering houden, en dan dat programma weer ontinstalleren.
Vanavond was het met GoToMeeting te doen, en zat ik zelf aan de knoppen. Geen te downloaden client, wel een web-ding. Eerst beeld en geen klant van de overkant, en niets van mijn kant. Daarna allerlei andere combinatie van wel en geen klant en/of beeld van mijn en de andere kant.
Het kan aan een reeks dingen liggen: ik heb een headset en mijn computer heeft twee camera’s, ik moet dus kunnen kiezen welke de video- en audiobron zal zijn, er zit een browser tussen die toestemming moet krijgen om die bronnen aan te kunnen spreken, er mag niets op mute staan, elk onderdeel van de keten moet zich aan de afspraken houden.
Uiteindelijk is het na wat frunniken met knoppen min of meer gelukt, al zat er blijkbaar van mijn kant delay op de audio en was die ook van lage kwaliteit, wat mij doet denken dat het ding in weerwil van mijn persoonlijk voorkeur niet de microfoon van de headset maar wel eentje van de computer zelf heeft gebruikt.
Zucht.
Waarom kan niet iedereen ofwel Skype ofwel Hangouts gebruiken? Grr.
Hoe wijs is dit niet? Pedro Medeiros maakt pixel art, van dat monnikenwerk waar het op elk individueel beeldpuntje aankomt. En Pedro Medeiros doet dat bijzonder zeer goed.
Er staan al tientallen en tientallen tutorials op zijn Patreon-pagina, en ze zijn voor het grootste deel lang niet alleen voor pixel art van toepassing. Kijkt! Dingen over animatie!
Meta alert! Bob Odenkirk (van Better Call Saul en als ge daar de hele serie nog niet van gezien hebt: schaam op u, rep u naar uw meest dichtbijzijnde Netflix en bingekijk u een verstuikte elleboog) doet Charles Manson doet Lassie.
Cargo cults zijn wijs. Beeld u in, ge woont ergens in de Stille Zuidzee, ge hadt tot nog toe nooit meer gezien dan eilanden en eilandgenoten en het meest technologisch geavanceerde ding in uw wereld is een kano. Ineens is het de Tweede Wereldoorlog, komen er mensen die er helemaal anders uitzien dan u toe, ze kappen een lange strook bos af, zetten er wat lichten rond, en vanaf dan komen er elke week stapels onbevattelijk grote vogels aangevlogen, die enorme pakketten vol eten, tenten, kledij en ander materiaal droppen.
Ge ziet dat een paar jaar gebeuren, en dan wordt alles afgebroken, en gaan alle roze mensen weg. Waarop ge met het hele eiland beslist om ook zo’n lange rechthoek te maken, want als ge die maakt, komen er voor u misschien ook grote vogels met gratis eten. Of misschien maakt ge een lap stof met rode en witte strepen en sterren erop, want dan komen de roze mensen misschien terug.
Dat is allemaal antropologisch en grappig, maar het leutige is dus dat dat in alle mogelijks omstandigheden ook gebeurt. Post hoc ergo propter hoc, gelijk ze zeggen: als X gebeurt en dan gebeurt Y, dan is X wellicht de reden voor Y.
Cargo cult science is al sinds de jaren 1970 een begrip (merci Richard Feynman), er is ook cargo cult programming (c2 wiki is nog steeds een ding) en er zijn nog zeer veel andere cargo cult dingen. Ik moest onlangs denken aan één van de meest flagrante gevallen die ik al tegengekomen ben in de afgelopen jaren.
In zowat alles dat met design of user interfaces of brainstorming of wat dan ook te amken heeft en dat uit de Verenigde Staten komt, spreken mensen over Sharpies:
Ik was een tijdje geleden ergens om iets brainstormachtigs te doen (een service blueprint, meer bepaald). Er werd met Post-it’s gewerkt en met echte Sharpies. Heel de vergaderzaal lag vol Sharpies! Die mensen wisten meer dan goed waar ze mee bezig waren, cargo cultisme is zo ongeveer het laatste waar ik ze van zou beschuldigen, maar het deed me wel denken aan een heel aantal jaar geleden, in een volledig andere context, bij een bedrijfje van een man of vier vijf dat mij gevraagd had om tussen de soep en de patatten eens een dag langs te komen voor ‘t een of ‘t ander.
Het ging toen over iets veel schimmigers, een soort halve uitleg, halve opleiding, halve brainstorm (uiteraard concurrentievervalsend gratis, zo ben ik dan wel weer). Het bedrijf zat in een gewoon woonhuis huis dat helemaal gebruikt werd als bureau. De vergaderzaal was de living met de rolluiken naar beneden om te projecteren, en de rolluiken naar boven om te kunnen zien wat er op een whiteboard dat rechtopstaand tegen de muur geplant stond, geschreven stond.
Zeer veel Post-it’s, een pakje (ongebruikte) field notes-boekjes, maar vooral: Sharpies! Stapels en stapels Sharpies! Ze waren er enorm trots op, op hun Sharpies. Wél allemaal van één dikte (terwijl het juist gemakkelijk is om iets zeer dik, gemiddeld en minder dik te hebben), en ook de helft leeg of bijna leeg, maar toch: ze hadden échte Sharpies. ‘t Was eigenlijk om medelijden mee te hebben.
Soms voel ik mij echt zeer, zeer oud. Als ik nog gewoon weblogs lees via een feedreader, bijvoorbeeld.
Ik doe dat met Feedly omdat Google verdomme Google Reader heeft doodgemaakt in 2013, maar voor de rest is het eigenlijk nog altijd precies zoals het meer dan tien jaar geleden was.
De indeling van wat ik lees, is nog altijd zoals ze was, te beginnen bij 0–Mensen die ik ken tot aan 9–Voedsel. Er zijn wel veel dingen bijgekomen, en hier en daar ook dingen weggesmeten.
“Mensen die ik ken” is nog het minst veranderd: het is daar vooral een kerkhof van tientallen en tientallen blogs die al geen jaren en jaren meer aangeraakt zijn, of die gewoon spoorloos van het internet verdwenen zijn, met hier en daar eens eentje dat om de zoveel weken, maanden of jaren een tekentje van leven geeft.
Praktisch iedereen die ik de afgelopen denk ik tien jaar heb leren kennen, die zouden wel gek zijn om nog zoiets antediluviaans als een weblog te beginnen. Twitter, ja. Hier en daar af en toe eens een post op Medium of gelijkaardige. En dinges, TheFacebook, natuurlijk. Veel TheFacebook.
Wat een idee ook, om zomaar in de leegte te blijven schrijven, elke dag.
Het zou nog iets anders zijn als ik mijn gedacht zou zeggen over de dingen die er voor mij écht toe doen, of als ik zou schrijven over hoe ik me écht voel. Niet dat het dan veel interessanter zou worden, daar niet van. Misschien zou het wel onderhoudender zijn.
Helaas: dáár lezen dan weer net iets te veel mensen wat ik schrijf. (Waarbij “net iets te veel” gedefinieerd kan worden als “minstens één persoon die niet mezelf is”, zó enorm veel illusies maak ik me niet in tijden van clickbait-kneejerk-reacties.)
Ik heb ook niet veel zin om me aan de handboeken voor goede blogs te houden (een niche kiezen en ervoor gaan, iets dat u definieert en uniek maakt, naar events gaan, giveaways doen, altijd eindigen op een vraag die commentaren lokt genre “En jij? wat vind jij van [vul iets in]? Denk je dat het [optie a] of [optie b] moet zijn? Laat iets weten in de comments!“), en ik heb vooralsnog wel veel inspiratie maar geen zin om een boek schrijven — dus blijft het vrees ik meer van dit, de volgende vijftien jaar.
En jullie? Wat denken jullie? Zijn er nog goede blogs die ik zou moeten lezen? Of zijn het alleen nog vrouwen* die blogs doen, tegenwoordig? Laat iets weten in de comments!
* Waarmee ik geenszins wil insinueren dat vrouwen geen goede blogs zouden kunnen hebben, maar een beetje controverse in zo’n vraag-naar-het-publiek is goed, ‘t schijnt.
[ik ben zó oud dat ik bovenstaande paragraaf in <small> wou zetten, maar dat werkt niet meer tegenwoordig, het moest <p style=”font-size: 0.8em”> zijn. bugger]
We hebben daarjuist naar een paar afleveringen van GBBO gekeken (de reeks van Chetna, ha!), en het was iets met kaas, en nu heb ik ongelooflijk goesting in goede kaas.
Het is al jaren dat de kaasboer waar we met de familie al generaties naartoe gingen ermee gestopt is. Het is ook al een tijd dat ik eigenlijk bijna geen kaas meer kan eten (damn you kidneys!), maar ik mag het wel nog eens af en toe.
En nu wil ik dus dringend goede kaas. Iets om uit te lepelen — een Epoisses, bijvoorbeeld. Of een Affidélice au Chablis.
Of echt goeie stinkkaas. Munster. Gris de Lille. Degelijke Herve. Of gewoon een perfect geaffineerde Brie de Meaux of Camembert.
Helemaal vroeger was het eenvoudig in WordPress: er waren pagina’s en er waren posts. Een post had een datum, een titel, een inhoud en een categorie, een pagina had een titel, een inhoud en een plaats ergens in een hiërarchie.
Een post is een blogpost, dat wordt automatisch in een archief gestopt op basis van de datum en de categorie, een pagina is iets zoals ‘about me’, dat staat ergens in de navigatie.
Maar in de loop der jaren is WordPress alsmaar groter en groter geworden, en waar er eerst alleen maar hier en daar eens wat extra velden toegevoegd werden om speciale dingen mee te doen (op mijn boekenspel doe ik daar bijvoorbeeld de sterrenquoteringen mee, en de auteur en uitgever, en ook een link naar Amazon ergens in de rechterbalk).
Dat zijn veldjes die ik apart gedefinieerd heb, waar ik iets kan in steken, en die dan door een template in de juist vorm gemasseerd worden. Op een detailpagina ziet het er uit zoals hierboven, op een overzicht geeft het iets als dit:
Met de jaren kwam er alsmaar meer bij in WordPress: post formats (aside, gallery, link, image, quote, …) zoals door Tumblr populair gemaakt, en uiteindelijk ook gewoon ook echte zelf te definiëren content types en heelder taxonomieën zoals die bij Drupal en andere veel prominenter zijn.
Da’s allemaal goed en wel voor de mens die weet waar hij mee bezig is, maar de mens die gewoon WordPress wil gebruiken om een website te maken zonde ral te veel te moeten nadenken, die in de snelte wat tekst wil zetten, daar een propere quote tussen plakken, een beeldje, eventueel een slide show-achtig iets, die is er redelijk aan voor de moeite.
Want jazeker: alles is mogelijk — ‘t is uiteindelijk niet veel meer dan hier en daaar wat inputvelden die herschikt worden, en waar een mens als het moet zelfs html kan in poten — maar dan moet ge natuurlijk wel weten hoe html in mekaar zit.
Enter block editors. Principe is zeer eenvoudig: in plaats van een opeenvolging van velden met elk een eigen inputveld die dan ergens in een template een layout krijgen of één lang veld waar alle layout in html gedaan wordt, bestaat een pagina of post uit een opeenvolging van blocks.
Er zijn al jaren block editors voor WordPress, maar vanaf 5.0 (één dezer maanden dus) zal Gutenberg, de block editor, de standaard-editor van WordPress vervangen.
Ze hebben vanalles in de pijplijn en wie wil kan nu al Gutenberg downloaden en als plugin installeren. Dat vervangt uw editeerscherm en geeft u een reeks voorgebouwde blokken:
Elke paragraaf is een blok, elk beeld is een blok, blokken kunnen overal toegevoegd worden, en naar boven en onder verschoven worden. Er staat ook een “classic text”-blok tussen, dat gewoon de oude editor weer geeft, voor wie nostalgie heeft.
Wil ik toevoegen waar ik nu naar aan het luisteren ben, dan klik ik op ‘insert block’, kies ik het Spotify-block en hopla:
Er schort natuurlijk nog altijd vanalles aan. Daarom is het ook beta, en niet aangeraden voor productie. Ik leef praktisch on the edge, en ik heb geen problemen met dergelijke dingen, maar ik kan mij inbeelden dat mensen er horendol van zouden kunnen worden.
Voorbeeld van iets dat niet voor de hand liggend is nu: als ik een tekst aan de ene kant wil, en een beeldje aan de andere kant, dan lijkt dat niet meteen te gaan. Een paragraafblok kan geen beeld bevatten en een beeldblok heeft wel een caption maar geen andere tekst.
Ik dacht even dat ik het gevonden had toen ik die collage-screenshot hierboven plakte van alle standaardblokken: ik dacht dat het met de layout-blok kon. Twee kolommen maken, en daar dan aan de ene kant tekst en aan de andere kant beeld?
Helaas nee. Het heet niet voor niets "text columns". Ik kan aan de ene kant een tekst schrijven, en aan de andere kant, euh, ook.
Minder dan interessant, dus: het is gewoon een wrapper rond wat css-gestuurde kolommen. Ziet:
En dus is het verder zoeken naar een manier om beelden in een tekstblok te krijgen. Niet dat ik het veel gebruik, maar één van de redenen dat mensen block editors maken voor WordPress, is om dingen zoals dit te kunnen doen:
Na wat zoeken op het internet en wat logisch nadenken — of nee, scratch that, na wat nadenken zoals een ontwikkelaar zou nadenken, heb ik het uiteindelijk gevonden. Denk ik.
De enige manier die ik nu gevonden heb om een beeld naast een paragraaf te krijgen, is vreemd genoeg de paragraaf een aligment te geven. Als ik een paragraaf links uitlijn, verandert dat niets aan de uitlijning van de tekst, maar maakt het de paragraaf half zo breed, geeft het hem een float: left, en hopla! als er een beeld-blok onder staat, floept dat naar boven:
…en als ik dan in het Settings Menu ga kijken, krijg ik dit veelbelovend ding te zien:
Ik weet niet of het definitief zo blijft, maar ik denk dat ik het met slepen zou doen, of met een plusje aan de zijkant. Nu hebben blokken al plustekentjes tussenin en onderaan, om toe te voegen:
Met een plusje aan de zijkant zou een blok kunnen ingevoegd worden links en/of rechts, en dan zou dat meteen ook kunnen vergroot of verkleind worden:
‘t Wordt dan wel een balanceeroefening van “hoever gaan we daarmee?”, want voor ge het weet moeten drie vier vijf blokken naast mekaar kunnen, en moeten blokken ook in de hoogte versteld kunnen worden en links en rechts verschoven worden, en aargh, zouden we niet gewoon heel grid herimplementeren? 🙂
Afijn. Het is nog zeer hard een work in progress, en de kritiek is absoluut niet mals (nee serieus: mensen zijn irrationeel boos), maar ik kijk er wel naar uit om te zien hoe ze de dingen gaan oplossen.
(Update: een Gutenberg-post editeren in iets anders dan Gutenberg, zelfs in WordPress’ eigen externe editor, is geen goed idee. Het maakt alles kapot op vreemde en interessante manieren. Voorlopig zal het dus ofwel het ene ofwel het andere zijn.)
(Update update: ik heb het gevonden, van de afbeeldingen en de paragrafen en hoe die naast elkaar moeten staan. ‘t Is eigenlijk gemakkelijker dan gedacht, en ook redelijk wat stommer van interface dan verwacht. Dit is een paragraaf die gewoon staat waar hij moet staan, en als ik een beeldblok toevoeg, staat dat er normaal gezien gewoon onder.
En als ik op de paragraaf sta, kan ik de paragraaf zoals ik hierboven zei links of rechts laten uitlijnen, waardoor het beeld onder de paragraaf in de paragraaf kan komen te staan. Blijkt dat de afbeeldingen hun eigen uitlijning hebben, maar dat die niet op dezelfde plaats staan rechts, maar wel bovenaan het scherm — zie onderstaand youtubefilmpje:
Gemakkelijk is anders, ja. En ik weet ook niet hoe het zit met de afbeeldingen zelf, want er is tegelijkertijd een mogelijkheid om ze met de muis te vergroten en verkleinen, én er is een menu om ze ook een bepaalde grootte te geven. Ik dénk dat het door elkaar loopt, en dat het nog moet proper gekregen worden.
Software: het kan enorm steken als er ergens een pixel verkeerd zit of als er iemand een verkeerd woord op de verkeerde plaats gebruikt, maar aan de andere kant: het kan zó wijs zijn als er iets aangenaam in zit dat ge eigenlijk niet hadt verwacht.
Een beetje gelijk het leven, dus eigenlijk.
Dit bijvoorbeeld, dat ik juist in Excel gemaakt heb:
Ziet ge’t?
Kijk, dit is hoe het er “normaal” uitziet:
De manier waarop de cijfers verschijnen? Vroeger was dat hap klaar ze staan er, zo snel als de computer het aankan. Maar sinds denk ik Excel 97 — da’s dus al twintig jaar — is het mogelijk om “provide feedback with animation” aan te klikken, om een beetje leven in Excel te steken.
Ik weet niet precies wanneer ze het de default gemaakt hebben. Ik dénk sinds Excel 2013, want daar zijn de meeste klachten over online. Ik snap helemaal dat sommige mensen het niet aangenaam vinden, maar ik vind het dus wél fijn. Ik kan er blijven naar kijken, soms.
De cijfers zelf trouwens, zijn net promoter score-berekeningen, voor wie er in geïnteresseerd zou zijn. En bij het bekijken zie ik net dat ik het fout berekend heb, maar ik heb geen goesting om de filmpjes aan te passen dus ha! 🙂
Ik had ergens in de zomer een pre-order gedaan voor de Definitive Edition van Age of Empires. For old times’ sake, en alles.
Een maand geleden kreeg ik deze mail:
Oh noes!
Ze hadden er bij Microsoft ter elfder ure nog eens aandachtig naar gekeken, en besloten dat het niet klaar was om te releasen. Ik vind het wel spijtig, een een volledig jaar later is toch wel zeer veel later, maar ik heb er geen echt probleem mee.
Helaas, een tijdje later kreeg ik een tweede mail, om te zeggen dat ze mijn order gewoon zelf geannuleerd hadden, en mijn geld teruggestort.
En dan, eergisteren:
Dus voor de duidelijkheid: ik kan Age of Empires Definitive Edition vanaf nu al gratis spelen, én ik krijg er het uitstekende Rise of Nations ook gratis bij.
Dat is redelijk serieus degelijk van Microsoft, vind ik gelijk.
Fijne collega Ben had een interessant probleem: een veel op veel-relatie op de één of andere manier proper visualiseren.
Zonder veel meer detail: een dacht ik kleine tienduizend items links, een kleine duizend items rechts, en proberen duidelijk maken dat een bepaald cijfer links wél opgeteld kan worden, maar rechts niet.
Ik dacht in eerste instantie aan een chord diagram, want dat kan als het een beetje meezit proper “veel op veel plus een waarde” visualiseren:
Helaas — met zeer veel waarden slaat dat allemaal een beetje in paniek:
Allemaal kapot, duidelijk.
Maar! Ondertussen was er al besloten om het met D3.js te doen. Want met D3 kunt ge redelijk gemakkelijk bijvoorbeeld zo’n chord-ding maken.
Ik dus wat rondgepookt in D3, op géén tijd iets totaal basic draaiend gekregen dat ik dan met geen stokken uitgebreid kreeg tot het ook maar in de buurt van iets functioneels kwam.
Omdat ik dacht dat het allemaal wel zou lukken met wat te knippen en te plakken zonder er eigenlijk met meer dan een half oog naar te kijken. En blijkt dat het geen goed idee is om dingen te doen als ge er eigenlijk niet genoeg van snapt.
Enfin, lang verhaal kort: in de loop van de voormiddag iéts aandachtiger naar gekeken, en alles aan de praat gekregen zoals ik het aan de praat wou krijgen.
Geen fancy schmancy visualisatie, gewoon twee tabellen en highlighten over en weer.
Waarmee dus achteraf redelijk duidelijk was dat ik helemaal geen D3 nodig had. En dat ik het gewoon met gewone javascript ook had kunnen doen.
Zucht.
Maar hey: nu weet ik wat meer van D3. En kan ik er eens wat andere dingen mee beprutsen.
Vier vragen over de rellen in Brussel – DeWereldMorgen.be Op sociale media circuleren vele gelijkaardige getuigenissen: er was feest, er leek niks aan de hand en plots greep de politie hardhandig in, waarna alles ontplofte. Dit betekent natuurlijk niet dat er geen incidenten waren voordat de politie ingreep. Maar het lijkt er wel op dat die incidenten klein waren aangezien velen ze zelfs niet opmerkten, en dat het optreden van de politie enkel olie op het vuur betekende.
«Géopoétique» de MC Solaar, la chute d’une idole | Slate.fr Claude et moi, on ne se comprend plus. Conscient d’avoir vieilli, l’assumant même au détour de certaines lignes, il clashe pourtant les plus jeunes tout en semblant rêver de faire partie de leur cercle. Un vrai paradoxe sur pattes. J'imaginais qu'après dix ans d'absence, le rappeur allait revenir avec un regard d'adulte mûr et sage sur le monde actuel. Ce n'est pas franchement ce qui s'est passé. Mes grands frères spirituels d'hier n'ont visiblement plus rien à m'apprendre, errant comme des zombies un dictionnaire de rimes à la main. C'est dur de grandir entre Solaar et Miossec: cela donne l'impression qu'il est impossible de bien vieillir, d'accepter son sort, de vivre en phase avec son époque. À moins que je n'aie simplement pas choisi les bonnes idoles.
UX Mapping Methods Compared: A Cheat Sheet Empathy maps, customer journey maps, experience maps, and service blueprints depict different processes and have different goals, yet they all build common ground within an organization.
Europa ‘is bezorgd’ over de Saudische kroonprins. Daarmee moeten we het voorlopig stellen | buitenland | De Morgen Stel dat een onverkozen autocraat de democratisch verkozen premier van een naburig land zou uitnodigen om vervolgens die premier onder huisarrest te plaatsen. Je zou verwachten dat dit straffe verhaal in alle Europese hoofdsteden voor verontwaardiging en afkeuring zou zorgen. Als diezelfde autocraat een dag later diezelfde premier zou dwingen om op televisie zijn ontslagbrief voor te lezen, zou je verwachten dat Europese leiders toch al een beetje met economische sancties beginnen te dreigen. Maar niets is zo selectief als internationale verbijstering. Als die autocraat leider is van een Afrikaans landje zonder grondstoffen spreken we vlotjes over een onbesuisde tiran. Maar als de betrokkene toevallig kroonprins Bin Salman is van oliegigant en wapencliënt Saudi-Arabië, blijft het ijzingwekkend stil. 0 SHARES
How Picasso Bled the Women in His Life for Art After Jacqueline Roque, Picasso’s second wife, barred much of the family from the artist’s funeral, the family fell fully to pieces: Pablito, Picasso’s grandson, drank a bottle of bleach and died; Paulo, Picasso’s son, died of deadly alcoholism born of depression. Marie-Therese Walter, Picasso’s young lover between his first wife, Olga Khokhlova, and his next mistress, Dora Maar, later hanged herself; even Roque eventually fatally shot herself.”Women are machines for suffering,” Picasso told Francoise Gilot, his mistress after Maar. After they embarked on their affair when he was sixty-one and she was twenty-one, he warned Gilot of his feelings once more: “For me there are only two kinds of women: goddesses and doormats.”
