Dus, ik was ziek. Nee, wacht, ik bén ziek. In principe zoudt ge dan thuisblijven, maar het is om allerlei redenen niet aan de orde.

En het lukte wel, het grootste deel van de dag vandaag. Alleen op de trein naar het werk was het even moeilijk, en toen ik thuiskwam ook.

Probleem heeft, denk ik, er ook wel mee te maken dat ik zo enorm veel in bed gelegen heb dit weekend, dat ik maandagochtend om kwart voor twee ’s morgens wakker was, en met geen stokken meer vast in slaap kon vallen.

Mijn uurwerk zégt mij wel dat ik geslapen heb, maar ik heb gewoon lang stilgelegen, en om de zoveel tijd eens van kant veranderd:

…en dus vandaar het dilemma. Het is nog geen acht uur ’s avonds. Ik ben doodop. Kruip ik nu in mijn bed, met het risico dat ik weer ergens midden in de nacht wakker word? Of blijf ik nog wat wakker, in de hoop dat ik heel de nacht door kan slapen?

Zo erg dat dat is: ik heb normaal namelijk geen enkel probleem om in slaap te vallen.

Hrmpf. Tot na Blind Getrouwd, denk ik. En dan slapen.