Ik weet niet hoe het met u zit, maar in mijn hoofd heb ik niet de minste moeite om hier andere dingen dan dooie vissen in te zien vermalen worden. Brrr.

Een filmpje als dit, zou dat die “stomme zandnegers hebben het allemaal zelf gezocht”-mensen en de “ze hebben geld genoeg voor een rubberboot dus moeten ze maarhotelkamers betalen”-crowd van gedacht doen veranderen?

Of pakweg de Iran-foto’s van Humans of New York? Is dat genoeg om mensen te doen beseffen dat mensen overal ook maar gewoon mensen zijn?

I dunno.

Dat is volk dat op ons neerkijkt omdat dat in Parijs woont!

Ah… les Shadoks:

Never a dull moment, bij ons thuis.

Als ik me niet vergis, was Anna was na de voetbal vrijdag blijven slapen bij een vriendin, en na de voetbal zaterdag kwam haar vriendin naar hier slapen. En ergens in de loop van zaterdag hoorde ik ook dat er heel volgende week twee vriendinnen van Zelie blijven slapen.

Ah ja: ze doen volgende week allemaal monitordinges voor kinderkampen, en ze moeten toch op hetzelfde uur opstaan, waarom zouden ze dan ook niet allemaal samen slapen?

Drie zestienjarigen-of-daaromtrent in huis dus, gedurende een week. ’t Is een gemak, dat Zelie’s kamer in het achterhuis is, en dat daar plaats genoeg is.

Dit maakt me onredelijk gelukkig.

Ik heb een nieuwe programmeeromgeving ontdekt en ik ben een beetje verliefd.

Hoera voor pico-8, een soort mini-console met ingebouwde IDE en sprite editor en map editor en muziekschrijfprogramma en alles! ’t Is doelbewust heel erg beperkt gehouden: 16 kleuren, 128×128 pixels, alleen twee joysticks als input (up-down-left-right-A-B), 4 bleep bloop geluidskanalen.

Als ik een nieuw ding vind, dan doe ik altijd hetzelfde: een spelletje van vijf op een rij, tegen de computer, waarbij van onderaan en rechts stenen het veld op geschoven kunnen worden, en de nieuwe stenen doen de andere stenen verschuiven, enfin ’t is gemakkelijk en geestig.

Stap één is normaal gezien het allemaal werkend krijgen, en dan stap twee het een uitzicht geven — maar met pico-8 is het bijna vanzelfsprekend om het eerst te tekenen, en dan pas te beginnen denken aan programmeren.

Ik dus rap wat sprites getekend:

…waarmee dan een speelveld kan gemaakt worden:

Joystick selecteert de positie, button A schuift een pion in, en er is een geluidje als dat gebeurt. Hoera!

Volgende stap: een beetje opkuis houden in de code die de pionnen zet. Neen, het is geen goed idee om het zo te doen, foei:

Mijn excuus is dat ik het in de rapte wou doen en dat ik niet direct snel een manier vond om een beetje time-out te laten tussen de bewegingen en dat ik het dan dus maar allemaal maal 10 heb gedaan en dan gedeeld door 10, maar dat dat niet helemaal deed wat het moest doen en dat de volgorde dan verkeerd zat en dan.. aargh, ja, spaghetti.

Maar vóór ik er aan begin voor ’t echt, moet ik wel weten wat er allemaal mogelijk is met de gelobotomiseerde versie van Lua die in de pico-8 zit. Een beetje spel heeft een min of meer intelligente tegenspeler nodig. Minimax to the rescue, en dan recursief borden evalueren — maar lukt dat wel, recursie?

Eens kijken of ik faculteiten kan berekenen? Jawel! Hoppatey:

 

…zo lang het niet om al te grote getallen gaat, tenminste:

Tee hee. 🙂

Volgende stap: een functie schrijven om een spelpositie te evalueren, en dan iets in deze zin

evaluatie(ply, bord, speler)
  if (ply=computersterkte)
    return evalueer(bord)
  end
  waarde=-9999
  for move=1,10 do
    nieuwbord = [nieuw bord met move]
    dezewaarde = spelerwaarde*evaluatie(ply+1, nieuwbord, andere speler)
    if (dezewaarde>waarde) waarde=dezewaarde
  end
  return speler*waarde
end

Telkens alle zetten afgaan, een nieuw bord maken, en dan weer alle zetten als reactie op die zet maken en een nieuw bord maken, en blijven doen tot een bepaald maximum — dat geeft dan uiteindelijk, als alles goed gaat, een redelijk degelijke zet van de computer. Op voorwaarde dat de evalueerfunctie haar werk doet, natuurlijk.

L e u t i g !

Ik zou enorm graag hebben dat minstens één van onze kinderen daar evenveel plezier mee zou hebben als ik er mee had toen ik zo oud was. ’t Zit er niet in, vrees ik, maar ik geef het niet op.

Het heeft daarnet gelijk een half uur zeer hard geregend.

En een minuut of tien nadat het begon te regenen, drupte er water naar beneden op her eerste verdiep binnen bij de buur. Een minuut of tien later begon het hier ook te druppen in de living.

Shit, kak, dedju, kloterij, en meer van dat. Met een béétje geluk is het gewoon ergens een pan die los zit, of een aansluiting van een venster of zo. Maar we hebben écht geen geld voor een nieuw dak voor het moment, verdomme.

Het is ondertussen al van vorige week geleden, de laatste aflevering van The Daily Show met Jon Stewart. Spijtige zaak, natuurlijk, en ja, het waren traantjes hier voor de computer.

Maar dan zag ik daarnet toevallig deze:

Da’s nog maar een paar jaar geleden, maar het contrast met Stewart het laatste pakweg jaar kon niet groter zijn. In de tijd van het filmpje hierboven geloofde hij er nog in, de laatste tijd niet meer. De wereld, zei hij zonder enige overdrijving, is er aantoonbaar slechter aan toen dan toen hij met The Daily Show begon.

En het ziet er niet naar uit dat er beterschap in zicht is.

Het zijn dingen.