Ik was net begonnen aan Mary Beard’s SPQR en toen bedacht ik plots dat ik me herinnerde dat er over het onderwerp waar ik over aan het lezen was — Romulus en Remus — een aflevering van In Our Time was geweest.

In het archief gedoken, op de telefoon beluisterd van en op weg naar allerlei, en hoboy, zo wijs.

Zoals Melvyn Bragg het zegt:

One of the things that I most enjoyed about this morning was that we had serious disagreements between the three academics and it was developed in a seriously polite and courteous way. That’s one of the things I like about the programme. These people have put their entire lives to the service of scholarship and very often to a theory, or a few theories, about the field to which they have dedicated themselves. When challenged head-on, they don’t scream and shout – like -politicians – or bicker and squeal – like crypto-politicians – they slightly raise the temperature of their tone but bat it back with great courtesy. It’s terrific.

En ja, hij zégt wel dat het “seriously polite and courteous” was, maar luister vooral zelf: het was bij momenten het academische equivalent van moddercatch, compleet met roepen en tieren.

Crux van de zaak is het meningsverschil tussen Peter Wiseman, die het ontstaan van het Romulus en Remusverhaal graag ergens ca. 320 voor Christus zou plaatsen (en het verhaal uitlegt als ‘gemaakt’ voor een bepaalde tijd en bepaalde politieke situatie), en Mary Beard en Tim Cornell, die het vroeger zouden plaatsen (en die het verhaal vooral zien als een potentieel zéér oud gegeven, dat dan weliswaar aan de tijd kan aangepast zijn, maar waar allerlei onverklaarbare dingen in blijven zitten).

Wiseman blijft erbij dat elk verhaal ooit eens voor de eerste keer verteld is, en Cornell en Beard vinden dat te simpel.

Heerlijk. Luister vooral naar de hele uitzending, maar wie alleen de boksmatch wil horen: die begint op op 21:35.

Ik wist vanavond even niet meer waar ik het had. De slager had een magisch  goed stuk filet pur, en ik heb daar met dank aan dacht ik Jan Buytaert Stéphane Buyens in De Garde Van Gert op Njam een variatie roomsaus bij gemaakt. (Ja,  room. Laat mijn hoofd gerust, soms eens een uitzondering mag.)

Steak bakken, flamberen met cognac, room bij doen en –hier komt het– een lepel ketchup,  een lepel mosterd en wat Worcestershiresaus. En dan peper en pimenten.

Smoutzacht vlees, saus om bij te sterven en naar de hemel te gaan, en een gebakken (gekookt (twee keer)) patatje erbij: ayup. Meer dan ayup. Ik  had er anderhalve kilo van kunnen eten in plaats van 150 gram. Zó extreem  goed, ge kunt het u niet voorstellen. En ik ga de slager persoonlijk bedanken morgen voor dat vlees.

Ah en behalve dat: volgende  week word ik waarschijnlijk geopereerd. Bleh.

De vakliteratuur zegt mij dat ik Hervekaas mag eten.

Ik lees op het internet (maar misschien zal een diëtist mij dat nog bevestigen) dat  een paar gram natriumcitraat geen kwaad kan.

Ik eet graag Herve.

Ergo, ik heb kaassaus gemaakt met Hervekaas en natriumcitraat. Omdat het moeilijk werken is met zeer kleine hoeveelheden: 125 gram water, 5 gram natriumcitraat, 150 gram Herve.  Werkwijze:  water met natriumcitraat  laten pruttelen, en dan Herve in kleine stukjes erbij doen en met de staafmixer mixen.

Dat geeft, zonder toevoeging van welke kruiden dan ook, een enorm lekkere en ook  enorm sterk smakende saus. Ik heb er gekookte broccoli in gedaan en dat was over, overheerlijk (zelfs al weet ik dat 90% van de mensen het veel te sterk zullen vinden).  Vervang de kaas door een andere kaas, vervang eventueel het water door melk, en het is een andere kaassaus. Die perfect gebonden is, waar de kaas niet uit elkaar gaat, en die fantastisch moet zijn met  macaroni in de oven. Of met kaasfondue.

’t Is een gemak: ze bellen mij tegenwoordig op van het hospitaal om afspraken te maken!

Overmorgen is het bij dokter uroloog, om allerlei slecht nieuws te horen van die keer met de radioactieve contrastvloeistof en dat de meneer van de scan zei “maar allez, da’s raar, ik  vind uw nieren gelijk niet”, en dat ik zei “haja, dat is dan ook de reden dat ik hier lig en gij niet”. Ik heb de indruk dat het urologisch allemaal wel in orde komt, in tegenstelling tot hoe het was in pakweg november, maar dokter uroloog heeft daar ongetwijfeld een andere opinie over.

En dan volgende week is het bij dokter nefroloog, om allerlei slecht nieuws te horen van bloedonderzoeken en dingen, en om af te spreken voor operatie.

Het volgende is die operatie, alwaarbij mijn arm opengekerfd wordt en er allemaal shunts gestoken worden tussen aders en slagaders, zodat ze dan daarna proper kunnen dialyse doen.

’t Is wel wat.

En ik zou eigenlijk ook graag eens een grondige afspraak maken met de diëtist, want de richtlijnen in de boekjes zijn niet noodzakelijk  genoeg, en de richtlijnen op het internet spreken elkaar allemaal tegen (wél champignons! nee, géén champignons!). Bovendien heb ik de indruk dat ze er van uitgaan dat de gemiddelde mens zich maar voor een bepaald percentage aan het dieet zal houden, waardoor het misschien allemaal wel wat te strikt zou kunnen zijn.

In ieder geval  ga ik eens langsgaan met de  lijst van wat ik gegeten heb, en zou ik graag specifieke feedback hebben voor mijn specifiek geval. Want ik heb geen anurie, ik ben niet diabetisch, ik heb geen ziekten die nierfalen veroorzaken, ik neem geen medicamenten — ik heb gewoon bijna geen nieren meer over. En ik heb de indruk dat die diëten er allemaal van uitgaan dat er ook wel iets anders mis is.

Allez ju, spannend dus wel.

Ik zeg al een eeuw dat ik morgen eens een dag vakantie neem, maar kijk zie: ik neem morgen eens een dag vakantie.

Ik snap het zelf niet zo goed, maar nu ik de nacht weer doorslaap, ben ik ’s morgens gelijk minder uitgeslapen dan toen ik nog vier keer per nacht op moest staan.

Gah.

Ik kook wel graag en zo, maar ik  deed het eigenlijk al met al niet zo enorm veel.

Sinds ik terminaal ziek ben (mwaha!) is dat helemaal veranderd, want nu kook  ik elke dag mijn eigen eten apart. Zonder zout,  alles afgemeten van hoeveelheden,  aardappelen twee keer gekookt, groenten platgekookt, en alles.

Zo. Wijs. Dat. Dat. Is.

Ik kan elke dag klaarmaken wat ik wil en ik moet met niemand  rekening houden. Zo zag de  laatste week er uit:

• maandag: stoofpot van varkenswang in appelbier
• dinsdag: stoverij (met Liefmans Gouden Band)
• woensdag: spaghetti aglio, olio e peperoncini
• donderdag: steak met erwtjes en gebakken patatten
• vrijdag: varkenshaasje met erwtjes en frieten
• zaterdag: stoofpot van lamsschouder met rijst (hoofdvogel van de week,  enorm lekker)
• zondag:  varkenstong in  madeirasaus met puree

Hoera! Ik denk dat ik wat meer avontuurlijk ga worden ook. Gewoon naar de slager gaan en zeggen dat hij mij mag verrassen. Ingrediënten en gerief uit de keuken thuis gebruiken.

Ik mag bijvoorbeeld  bijna geen enkele kaas meer eten en niet veel melk en dingen, maar  onder meer Herve mag wel nog. Ik dénk dat ik eens mijn natriumcitraat ga bovenhalen om herve-kaassaus te maken — dat kín niet slecht zijn.

Vandaag in de gazet:

Over de hele Belgische economie gemeten, verdient een vrouw per werkuur gemiddeld 9 procent minder dan haar mannelijke collega’s. Op maandbasis loopt dat zelfs op tot 20 procent. Dat blijkt uit het ’Loonkloofrapport 2015’ van het Instituut voor de gelijkheid van vrouwen en mannen, samengesteld op basis van gegevens uit 2012.

En een paar paragrafen hoger stond dit:

Anno 2016 kunnen we stellen dat mannen en vrouwen met gelijke kansen aan de start van hun carrière komen. Meer zelfs: binnen de populatie van alleenstaanden zonder kinderen verdienen vrouwen in ons land gemiddeld 4 procent meer dan hun mannelijke collega’s.

Ik zal wel niet slim genoeg zijn, maar ik begrijp dat niet goed. Is het zó  moeilijk om appels met appels te vergelijken?  Het lijkt mij logisch dat als je groep één waarvan pakweg 90% fulltime werkt vergelijkt met groep twee waarvan pakweg  30% halftijds werkt, je gemakkelijk tot grote verschillen in loon komt. En idem als je een gemiddeld hoger opgeleide groep met een gemiddeld lager opgeleide groep vergelijkt.

Ik zou graag  willen weten wat het verschil in loon is tussen vrouwelijke en mannelijke juristen die even oud zijn, even veel ervaring hebben en  die allebei fulltime werken.Tussen mannelijke en vrouwelijke verplegers, leraars, arbeiders met gelijke functies, uurroosters en ervaring.

Is dat nu zó moeilijk te doen?

Zie nu, de  nazomer is even onderbroken voor wat winter. Ze beloven ons céntimeters sneeuw, maar het ziet er gewoon smeltend uit.

Er zijn geen seizoenen meer, meneer. Vanmiddag  zat het vol met fruitvliegen in mijn bureau, en ik hoor ’s nachts nog muggen. Of  al muggen?

En andermaal kak, natuurlijk:

Ik heb geen flauw idee wat er precies aan de hand is. Twee mogelijkheden: ofwel hebben  ze mij in december in het hospitaal mismeesterd in het loodgieterijdepartement en heeft dat gevolgen gehad, ofwel heeft het iets te maken met wat ik wel en niet meer eet. In ieder geval — dit is hoe het er uitziet:

De laatste twee en een half jaar  van mijn slaap in een grafiekje. Ik hou het al een paar jaar bij, manueel: als ik  in slaap val duw ik op een knop, als ik wakker word duw ik er weer op. In het lichtblauw voor elke dag sinds 2013, de gemiddelde duur dat ik slaap die nacht. In het donkerblauw een lopend  gemiddelde per week.

Euh ja. De laatste paar jaar waren niet zo aangenaam van slapen, nee. En ja, nu is het daar alvast beter  mee.

(een afbeelding van bij de 80 megbyte, het is ver gekomen met het internet)

Nog iets waar ik aan weet dat mijn grootvader mijn grootvader is:

Dode vingers als het koud is. De ziekte van Raynaud, dat ze zeggen.

Soms eens een vingertop, soms eens de hele vinger, soms eens vier vingers tegelijk.  Vervelend en soms pijnlijk,  maar hey. ”t Zit in de familie.