Projectblogboek zeg mij vandaag:

Weet ge wat ik denk? Dat mensen veel te veel in hun eigen kot zitten, en dat de manier waarop we tegenwoordig kunnen kiezen welk nieuws we willen lezen en –vooral– niet lezen, nefast is voor de maatschappij.

Als ik wil, kan ik mij enkel in een comfortabele cocon van ons-kent-ons weldenkende rood-groene medemensen hullen, en lachen met de N-VA en de domme racisten en de kwallen van Tsjeven en de opportunisten die zichzelf liberaal noemen.

En als ik wil, kan ik alleen maar luisteren naar gelijkgestemde verontwaardigden-slash-gedesinteresseerden, die weten dat het allemaal de schuld is van de sossen, enfin, dat het allemaal dezelfde zijn die polleNIEKSERS, en dat er maar één is die het kan oplossen ALS ZE HEM LATEN DOEN tenminste, en VOLHOUDEN BART.

Ik kan ook alleen maar kijken naar celebrity-vloggers op Youtube, of gewoon alleen naar VTM, of alleen naar Vitaya, of wat dan ook.

Wat ik vind: voer de verplichte legerdienst terug in. Of burgerdienst, maakt niet uit hoe het heet. Steek gedurende een volledig jaar kinderen van achttien ergens in het buitenland, samen met andere kinderen van achttien. Maak er meteen een Europees iets van, zorg ervoor dat nationaliteiten, geslachten, achtergronden en talen gemengd zijn, en gebruik dat leger van achttienjarigen om goede dingen te doen, overal ter wereld.

Maak er wereldburgers van, in dat ene jaar tussen het einde van de middelbare school en de rest van het leven: toekomstige Poolse chirurgen, Vlaamse loodgieters, Finse leraars — leer ze elkaar, de wereld en het leven kennen.

Hoe schoon zou dat niet zijn?

Een blik op mijn folder met opdrachten zegt mij dit:

Vanmorgen was de eerste dag van mijn tweedaagse vakantie deze week, en werd ik wakker met Siska Schoeters.

Ik haast mij te zeggen dat ik dat meisje van haar noch van pluimen in het echt ken: ongetwijfeld is ze in het echt sympathiek, aangenaam, proper op haar eigen, vriendelijk voor honden en kleine kinderen.

Hoe ze op mij overkomt in de media daarentegen… ik heb ze denk een tijd geleden verschrikkelijk irritant in dat akelig reclamevehikel voor Studio Brussel, Het Glazen Huis, weten zitten, ik kwam ze onlangs begot op televisie tegen (de knop kon snel genoeg omgedraaid worden), en sinds veel te lang heb ik er elke weekdag met veel tegenzin een afspraak mee op de radiowekker. Ik hoor u zeggen “Verander dan van radiozender, als het u zo tegen steekt” — wel, blijkt dat ergernis bij mij beter werkt dan om het even welke koffie, en bij gebrek aan Annemie Peeters ‘s ochtends vroeg, is het dus maar dit om klaarwakker te raken.

Wat mij nog het meest tegen steekt, is de gemaaktheid van het hele programma. Misschien dat ik dat absoluut verkeerd hoor, en misschien dat ik de enige ben die er zo over denkt, maar mensen wat heb ik een hekel aan dat geforceerde hip en cool en zo zijn voortdurend.

Ik kwam daarnet dit filmpje tegen:

Ja, knullig, en ja, slecht. En misschien is het een zoveelste cynische poging om het zoveelste “slechtste filmpje op het internet” te zijn, Rebecca Black en haar miljoenen Youtubehits achterna. Maar misschien is het ook maar wat het lijkt te zijn: een ontroerend slecht zingende familie die een ontroerend slecht nummer maken met een ontroerend slechte clip erbij, maar die wel een vakantie hebben gehad die ze nooit meer gaan vergeten, en die elkaar graag zien en er niet mee zitten dat ze niet de laatste juiste kledij dragen met de juiste muziek in de juiste koptelefoons.

Het totale omgekeerde van het gevoel dat ik heb als ik naar dat akelige ochtendprogramma van Schoeters luister, waar alles voortdurend ironiserend kapot moet gerelativeerd worden, waar mainstream per definitie gebashed moet worden en waar elke lach van plastiek klinkt.

Voorbeeld. Vanmorgen ging het over de snelst herkende liedjes als men de intro ervan speelt. Dat had een paar dagen geleden in de gazet gestaan in Engeland, meer dan dat is niet nodig om actueel en relevant te zijn, vermoed ik. Het was vooral een gedroomde okkasie, had ik de indruk, om nog eens lacherig te kunnen doen samen met die akelige gast die ook in dat ochtendprogramma opdraait. Zo van “ha ha, wat zijn de mainstream mensen toch dom“.

Ik zweer dat Siska Schoeters deed alsof ze “Wannabe” van de Spice Girls (“Yo, I’ll tell you what I want, what I really really want / So tell me what you want, what you really really want”), dat door de gemiddelde Brit die aan het experiment meedeed op 2,29 seconden herkend wordt, niet kende. Ik had eerst geen idee of het de bedoeling was om grappig te zijn of om te lachen met de domme mensen die dat wel herkenden, tot Schoeters het duidelijk maakte. Letterlijk weet ik het niet meer, maar het was iets in de zin van “nee, ik herken dat niet — ik luisterde in de jaren 1990 naar andere muziek”.

AAAAAARGHHHHHHH!!!

Het is niet grappig, het is niet indrukwekkend, een klein kind weet dat ge aan het liegen zijt, ge maakt u onnoemelijk onsympathiek. Doe dat toch niet!

Is het zo moeilijk om gewoon oprecht te zijn op de radio? Niet hyper doen alsof ge net negentien geworden zijt als ge er drieëndertig wordt? Niet doen alsof ge alleen naar de juiste muziek luistert — tot het in is om naar (juiste) “foute” muziek te luisteren – tot het weer fout is om naar “foute” muziek te luisteren?

Enfin ja. Misschien is het allemaal maar perceptie, natuurlijk.

Woke up, fell out of bed, dragged a comb across my head:

Gisteren zou een boeiende dag geweest zijn, maar hey, aangezien ik de opdrachten voor projectblogboek niet op voorhand lees, zal het met vandaag te doen zijn, een ordinaire door-de-band-dag. En de foto’s zijn voor één keer met mijn draagbare aardappel gemaakt en niet met een echt fototoestel.

Vanmorgen veel te laat wakker geworden: Sandra en de kinderen moesten vroeg vertrekken want de twee oudste gingen met een hele troep van Komaf naar Bobbejaanland, en de wekker stond niet, en de jongste twee zaten al achterovergezakt (en voor één keer muisstil) naar tv te kijken). Het uitzicht van in mijn bed, uit de nieuwe vensters en voorbij de geïmproviseerde kledingrekken, op het achterhuis van de buren:

Een zeker gevoel van uuuuurrgh later, beneden in de keuken, een lege tafel wegens iedereen weg (maar niets opgeruimd, ziet dat van hier). Ik heb voor één keer iets van ontbijt gedaan: een stuk vers stokbrood en een glas Nesquick:

Buiten het huis: check it out! de overburen hebben sinds blijkbaar gisteren of zo ook nieuwe vensters! Het is eens wat anders dan een kapotte persienne op het gelijkvloers en gebroken vensters op het eerste en tweede:

Op de fiets geklommen, en Melvyn Bragg en zijn vrienden in mijn oren gestoken:

Veel bijgeleerd over Rudyard Kipling: zeker, een djingoïstisch en virulent Duitshatende racistische conservatief, maar ook een machtige schrijver en dichter, waarvan het literaire kind ten onrechte met het politieke en ideologische badwater weggekapt is.

Dat er geen reden is waarom Gethsemane niet samen met andere War Poets zou vermeld mogen worden, of wat hij deed voor de Imperial War Graves Commission (onder meer er voor zorgen dat voor de eerste keer ooit officieren en gewone soldaten, overleden en verdwenen slachtoffers, allemaal samen alfabetisch vermeld werden en niet per rang en stand).

Altijd fijn om dingen bij te leren onderweg, gezwind op de velo (ja, hij staat nog op het zomeruur, ik weet het):

En hoe schoon de parken er tegenwoordig bij liggen, zelfs al is het in het rap voorbijfietsen — zoals hier het Keizerpark op het einde van de Keizerbrug:

Toegekomen op het werk, de fiets geparkeerd (aan het openschuifding dat we ooit eens hebben laten maken voor de één of andere beurs):

Het whiteboard in mijn bureau bekeken, bedacht dat ik dringend zou moeten verder werken aan wat daar op staat:

Voorgenomen om de papieren die ik eigenlijk niet nodig heb dan eens van mijn bureau te smijten, geconstateerd dat Zigi de bedrijfshond zijn been en een stuk caoutchouc onder het bureau heeft laten liggen:

Een Duvelglas vol Cola Light gegoten, en mijn mails gelezen:

De wedervarigheden van gisteren verteld aan collega Tim, en voor ge ‘t weet is het iets na negen en dachten we dat er een meeting zou beginnen, maar dat bleek dan maar later te zijn, en dus nog wat verder verteld van gisteren met collega Tim en collega Sven, en dan beginnen kijken naar… te laat! daar is de afspraak al, ‘t is tijd voor meeting.

Ja, als ik nota neem in een boekje is dat niet zo formeel, nee. “Meeting met Steven en zijne maat” is genoeg om te weten over wie het ging (zelfs, in dit geval, dat het drié mensen warenn ha!), en dan staat daar na afloop van de meeting een hele resem dingen geschreven, met citaten en dingen op te zoeken en tekeningen en notities waar ik jaren later nog altijd genoeg mee weet om te reconstrueren — maar die ga ik hier niet zetten, ah ha!

Damn, de meeting is uitgelopen: interessant gesprek, daar niet van, dat we zeker gaan vervolgen later, maar egad! het is kwart voor twee.

Honger! Wat nu gedaan? Een slecht broodje gaan halen bij de bakker naast de deur? Een expeditie naar Marc en Hilde? Tim en ik kijken naar mekaar, en –diepe zucht– ah well, de Goeie Goeste dan maar zeker?

Een kleintje met stoverijsaus en een brochette:

Even traditioneel als ten einde raad een pak frieten gaan halen: na een half pak frieten absoluut geen goesting meer hebben.

Hola, wat nu? Het is al na twee uur, tijd voor de tweewekelijkse demo- en sprintmeeting. In de rapte nog eens kijken naar de planning van wat er ging gedaan zijn, wat er in backlogs zit… ugh. Nog redelijk veel werk te doen voor deze sprint, en collega Jan is er niet… misschien voor één keer de sprint een week laten uitlopen? …yep. Sprint uitgesteld. Medegedeeld aan collega Ben die graag een aantal dingen zou opgelost gezien hebben, dat er goed nieuws (geen enkele vraag geweigerd!) maar ook slecht nieuws is (geen nieuwe tickets deze week).

Geen demo- en geen sprintmeeting, maar toch alsnog een korte meeting om over een heikel punt van gedachten te wisselen en te zien of we een knoop kunnen doorkappen. Collega Freek legt het probleem uit, en allerlei mogelijke oplossingen, elk met pro’s en contra’s passeren de revue.

Uiteindelijk is het een terloopse opmerking van collega Tom die de eindbeslissing inspireert. Enorm hyperproper is het niet, maar het is wel de beste oplossing.

…en dan verder doen aan een rapport dat morgen af moet. Wat over en weer gediscussieer en verzamelen van gedachten later is het iets na vijf en is het rapport in eerste prefinale versie klaar:

…en tijd om Het Een Dag Te Telefoneren, en naar huis te trekken. Salut zeggen tegen de collegae die er nog zijn (er zijn er meer dan twee, maar ik heb niet van alles foto’s genomen):

Hopla de fiets weer op, door de zonsondergang naar huis fietsen (met Melvyn Bragg ondertussen een week later, aan de Haïtiaanse Revolutie bezig):

Doorrijden tot aan Avothea en wat gerief kopen voor Halloween morgen:

…en thuis om 17u52:

Raprap zoeken waar mijn kookgerief is, naar boven gaan en vragen waar mijn vest is wegens dat ik ze niet vind, horen dat het deze week vakantie is op school, een zucht van diepe opluchting slaken (die rugpijn van gisteren is écht nog niet over), en de foto’s van mijn telefoon overpompen naar de computer.

Ding ding! Etenstijd!

Normaal gezien zou ik eten klaarmaken in de zeer snelle rapte, net voor we aanzetten naar school, maar wegens geen school en algemene leegheid van mijnentwege was het Sandra:

Ja, hoogstaande en gezonde voeding: valse cordonbleus met spinaziepuree. So sue us.

Na het eten terug naar boven, nog tién! minuutjes! echt waar! tien!! minuutjes! naar het einde van Violetta kijken (voor telenovela’s en Disney Channel, wij danken U o Heer, maar niet echt eigenlijk).

Het was zeer letterlijk maar tien minuten, en dan is Anna naar bed gegaan, wist Jan niet meer wat gedaan omdat hij zich verveelde, was Louis weet achter zijn computer geklommen en met League of Legends bezig, en zaten Sandra en Zelie naar Grey’s Anatomy de kijken.

Naar die ene aflevering waar Yang constant kijkt alsof ze enorm teleurgesteld is dat er wéér iemand een dooie rat in haar sacoche had gestoken — of wacht, dat kan eigenlijk om het even welke aflevering ooit van van Grey’s anatomy zijn.

Ik was ondertussen zo content als een katjen wegens:

Ah ha ha! Viér jar na datum is Hadean Lands klaar, en kan ik er aan beginnen. En het begint al meteen goed:

…dus dan ga ik bij deze dit bericht afsluiten. De rest van de dag zal nog minder boeiend zijn: Hadean Lands spelen, misschien wat Slimste Mens kijken, en dan met deze naar bed:

Alexandre Dumas is wijs, en le Comte de Monte-Cristo is vele keren spannender en dramatischer en vol pathos dan om het even welke telenovela.

Zegt Bert: Ne lek-m’n-lip, bedoelt ge?
En zegt Bart: ‘Ne stamper’, bedoelt u, toch?

Over een lekstok, of een “lolly”, zoals ze in het buitenland zeggen.

Voilà, dat telt, wat vervullen van de projectblogboekopdracht betreft:

Ik heb daar namelijk zeer veel schroom over, interageren met andere mensen.