Om de zoveel tijd bekijk ik dit filmpje eens.

Van harte aangeraden, ook voor niet-fotografen. De muziek is trouwens de muziek van zijn halve trouwboek.

Ik volg het al een tijd niet meer, maar kijk nu wat ik gemaild kreeg:

Het mens dat zich als “Kleuske” op de Nederlandstalige Wikipedia vooral bezighoudt met wat zij als niet-Wikipediawaardig beschouwt weg te krijgen, is zelf weg!

Bij dat soort mensen duurt zo’n hissy fit meestal niet lang, dus ik vermoed dat ze één dezer gewoon weer terug aan de slag zal zijn, als vanouds gebruikers “lik mijn reet” zal aanwrijven en daarbij enthousiast gesteund zal worden door haar schare fanbois, maar hey, ’t is toch iets.

De onmiddellijke aanleiding was blijkbaar dat ze — bimbam de klokken! het onmogelijk geachte werd mogelijk — toch eens geblokkeerd was geraakt. Voor och here één dagje, wegens maar niet kunnen ophouden mensen te pesten.

Ze had zich al heel erg kwaad gemaakt omdat iemand haar als “mijnheer of mevrouw Kleuske” aansprak, terwijl een minimaal onderzoek toch zou moeten duidelijke maken dat het mevrouw is. (Never mind dat andere mensen levenslang geblokkeerd werden omdat ze schreven dat een minimaal onderzoek meteen de naam van van mevrouw boven bracht, ah ha ha.) En toen bleef ze die gebruiker consistent aanspreken met een andere naam dan zijn gebruikersnaam, zelfs nadat die gezegd had dat hij er niet mee gediend was en hop: blok.

Niet, haastte men zich te zeggen, wegens het gedrag op zich — nieuwe gebruikers en “pr-mensen” mogen nog altijd gerust uitgescholden worden — maar omdat het een ervaren gebruiker was.

Natuurlijk werd het blok een uurtje of zo later door een fan van mevrouw opgeheven, maar mevrouw had blijkbaar toch nood aan een dramaqueenerig gebaartje.

Ach, ach, ach.

Een onverlaat had een niet-kleurgecorrigeerde versie de wereld ingestuurd, en de cinematograaf was daar het hart van in. Ik was er niet vies van, maar dit is dus de juiste versie:

The Expanse: ik had het al in de mot dat er een film of zo van zou komen, en bij deze dus.

Nu komt het wel heel erg verdacht dichtbij: vanmorgen zat er een mail in de elektronische brievenbus waar we eigenlijk al jaren op wachten. Met de woorden “coördinatieafspraken betreffende de achtergevel en fundering” erin, en met de aannemer erbij.

Ik ging eigenlijk gaan eten om het afscheid van een ex-collega bij een ex-klant te gaan vieren, maar dit konden we echt niet verzetten, en dus wordt het morgen spannende vergadering thuis in plaats van feestje in Brussel.

Als we er voor het gemak van uitgaan dat de met dure eden gezworen bloedbelofte dat het schrijnwerk klaar zou zijn op 24 februari 2015 deze keer ook écht zou nagekomen worden, dan spreken we morgen misschien af dat er pakweg in de week van 16 februari allerlei fundamenten en poutrellen en kaderconstructies gezet worden, en dat er pakweg in de week van 9 februari afbraakwerken zouden gebeuren, en dat er pakweg in de week van 2 februari voorbereidselen moeten getroffen worden om de keuken te ontruimen en allerlei plannen te finaliseren en alles en aaaaarrgh! dat is binnen een paar dagen!

Gniiiiiiiiiii!

Ik kwam in de loop van vandaag deze tegen op Facebook:

Anamorfose Curiosa is ongetwijfeld een bezoek waard (’t is dat het uit mijn fietsactieradius ligt, anders had ik Xavier al lang een bezoek gebracht), maar het is zo’n soort zaak waar ik niet te lang mag over nadenken.

Luciferdozen, ik heb dat zelf ook nog even verzameld, namelijk. Net zoals sigarenbanden (mijn grootvader deed de boekhouding van onder meer Caron in de Veldstraat, vandaar), net zoals postzegels (jaren en jaren aan een stuk, postzegelverzamelaar van de derde generatie), net zoals boeken (zoals mijn ouders), net zoals nog te veel dingen om op te noemen.

Maar die luciferdozen, dat was iets speciaals. Ik was naar een winkel gegaan om prentjes te kopen. Het was in de tijd vóór het internet, waarschijnlijk ergens in 1980 of zo, in zo’n winkel waar er hele vellen met prentjes te kopen waren (“goudvissen”, “de Condroz”, “de Oude Belgen”, dat soort dingen), telkens twaalf per A4-blad, in prachtige vierkleurendruk en soms zelf met een beetje reliëf ook. Het soort winkels waar ook rollen toile cirée hingen voor kleiboetseerwerktafelbescherming, en waar er ook wel eens gewoon brol te koop stond.

Die ene dag zag ik een grote doorschijnende plastiekzak ter grootte van een halve vuilniszak liggen, vol kleine rechthoekjes, voor 20 frank. Twintig frank, dat was denk ik toen ongeveer mijn maandgeld (een prachtig briefje met Boudewijn en Fabiola erop, nog nét niet die lelijke koperen stukken met olijftakachtige nonsens achteraan), en na iets nader onderzoek van de zak heb ik hem meteen gekocht.

Het waren meer dan vijftienhonderd verschillende luciferdoosjes. Uit heel de wereld. Alleen de voorkant, alleen van doosjes die openschuifden waar individuele lucifers in zaten, niet van die openklappende wegwerpdingen waar lucifers in geniet of geplakt zaten.

Mijn broer en ik waren er dagen mee bezig, met sorteren, op hoopjes leggen, de dubbels vergelijken (de meeste dubbels waren niet helemaal gelijk, er zaten subtiele verschillen in, met andere kleuren of iéts andere tekst), proberen per land te leggen, en dan per kleur, en dan gokken naar de tijdsperiode…

The point being: mijn tienjarige ik had wellicht het levenswerk van godweetwie gekocht. Met de afstand der jaren kan ik mij alleen maar inbeelden hoeveel werk daar moet in gekropen zijn, honderden en honderden doosjes van overal, proper uitgeknipt, wellicht ooit ergens gedocumenteerd en geïnventariseerd.

Om dan, na “een slepende ziekte” of “een plots heengaan”, of gewoon een verhuis naar het oudemensenhuis, in een plastieken zak gedumpt te worden, en nét niet in de vuilbak beland te zijn en voor een wellicht fractie van de geldelijke waarde — en zéker een minuscule fractie van de emotionele waarde — verpatst te worden.

Ik wil eigenlijk niet weten wat mensen later met mijn gerief gaan doen. Al die boeken, op de vuilnisbelt? Die harde schijven vol schrijfsels en programmeersels en foto’s, in de container? De postzegelalbums? De sigarenkistjes met sigarenbanden?

Brr.

’t Is al een hele tijd en het betert niet: ziekskes, lastig, niet slapen, geen goesting in niets, bleh, bah, bleh, meh, en al die dingen.

Ik heb dan twee reacties: aan de ene kant gewoon toegeven (niet naar buiten gaan, geen mensen zien, een aanval inzetten op het wereldrecord niets doen), en aan de andere kant toch ergens een beetje er proberen iets aan te doen.

En dus ga ik volgende week iets eten in Brussel met ex-collega’s en –gasp!– mensen die ik nog nooit gezien heb, naar aanleiding van het verlaten van de firma van een zeer fijne werknemer bij een aangename klant van vroeger. En doe ik nog eens een kwis mee, de week daarna.

En sleep ik mij elke week naar de kookles. Waar ik dan wel foto’s neem, maar waar ik eigenlijk niet de moed voor heb om die foto’s te bekijken en op het internet te sleuren.

’t Is erg. Ik denk dat alles misschien wel beter zou gaan als ik een kleiner, handiger fototoestel zou kopen. Dan zou ik weer wat meer foto’s nemen en zo.

Want zeg nu zelf: twee kweetniethoeveelgangenmenu’s gemaakt voor kerstmis en nieuwjaar, en dit is letterlijk de enige foto die ik genomen heb, van een stapel gequadrilleerd lam bij ons thuis:

En het is al een eeuw geleden dat ik nog de moed heb gehad om een foto van een beest te trekken — ik ben zó gefrustreerd door de beperkingen van mijn macrolens die géén MP/E 65mm is.

Ja, ik denk echt dat fotomateriaal kopen de oplossing is. Denk ik.

Word jij een van de 15 nieuwe VRT-experten op radio of tv?

Ik alvast zeker niet, wegens geen vrouw. Ook wegens geen expert, geen zin, geen ambitie, en nog een resem andere redenen, maar zeker al wegens geen vrouw.

Persoonlijk maakt het mij niet uit welke kleur, vorm of maat een expert heeft, en of die uit Oost-Vlaanderen dan wel uit pakweg Limburg komt, of het een man of een vrouw is, of zijn of haar grootouders uit Vlaanderen, Madagascar of Turkije komen. Ik ben al tevreden als er (a) experten op radio en tv aan het woord komen en geen “vox pop”, waar zogezegd aan de man/vrouw in de straat gevraagd wordt wat zij denken, maar waar eigenlijk de journalist/redacteur beslist welke opinies op ons moeten losgelaten worden, en (b) als de experten die aan het woord komen, een zekere expertise hebben, en (c) als die experten ook nog eens de ruimte krijgen om hun expertise in méér dan een soundbyte uit te drukken.

Ik besef ten volle dat dat me natuurlijk zeer duidelijk in één welbepaalde hoek plaatst: die van de reactionaire mysogiene “problematische” man, een likkebaardende vrouwenverdrukker en pleitbezorger van het patriarchaat.

Tja.