Kinderen hebben, dat is elke dag werken aan hun opvoeding. Vanmorgen zei Jan dat hij vanavond “één van die lekkere lolly’s” zou eten die ik eergisteren had meegenomen. Ik had gezegd dat dat mocht, als ze een goed rapport hadden, namelijk.

Er viel een diepe stilte aan tafel.

“Lekstok.”

“Hu?”

Ik heb Jan dus nog maar eens, ten overvloede, gezegd dat wij lekstok zeggen, en niet ‘lolly’. En dat als hij ‘lolly’ wil zeggen, dat hij dat uiteraard mag doen, maar dat hij dan ook al zijn zinnen moet beginnen met “Nou, sech”. En niet “zeg”, maar wel degelijk “sechchchchhhhh”, met een s vooraan en zo’n doodsreutel achteraan. En dat hij “doei” moet zeggen telkens hij een ruimte verlaat.

Serieus, waar zijn we in ‘s hemelsnaam mee bezig?

Sinds zaterdag was ik mijn Kindle kwijt. Ik hoopte dat hij niet verloren kon zijn, wegens dat ik hem nog had zaterdagmiddag toen we vertrokken naar de winkel, en dat ik hem niet meer had toen ik weer in huis was na het terugkomen van de winkel. En in de winkel ben ik hem zeker niet verloren, dus de enige mogelijkheden waren (a) uit mijn linkerjaszak gevallen in de auto en dus tussen de twee voorzetels geklemd, (b) uit mijn rechterjaszak gevallen in de auto en terechtgekomen in het vakje waar de boekjes van de luisterspelen zitten, of (c) uit mijn rechterjaszak gevallen in de auto maar tussen deur en zetel terechtgekomen en dus mogelijks bij het in- of uitstappen uit de auto gevallen en dus reddeloos verloren.

Ik ben het soort wijf dat dan niet zelf durft gaan kijken in de auto, voor het geval dat ik het ding niet zou vinden en dus onder ogen zou moeten zien dat het door mijn eigen stomme schuld kwijt is geraakt. Dus had ik Louis gestuurd, en die had niets gevonden. En een paar dagen later gevraagd aan Jan of hij iets had zien liggen, maar nee. En ook Sandra had niets zien liggen.

Mijn stylo om op mijn computerscherm te schrijven, die zat dan weer in de binnenzak van mijn jas. In mijn binnenzak zit normaal gezien: een opvouwbaar steakmes, een vulpotlood, de knopen die van mijn jas gevallen zijn over de jaren, een vingercondoom voor als ik in mijn vinger snijd tijdens het koken, en mijn Microsoft Surface-stylo. Zaterdag zat dat alles er nog in, behalve die stylo.

Het probleem: normaal hang ik mijn jas altijd op, maar de laatste tijd leg ik hem meer en meer opgeplooid op een stoel, thuis. En die binnenzak heeft een tirette en de tirette was zaterdag niet dicht. Dus voor hetzelfde geld was die stylo er uit gevallen en verdwenen in de natuur.

…maar vandaag was het één van die dagen dat het alsnog eens goed komt. Ik stond vanmiddag aan het bureau van een collega en daar lag mijn stylo gewoon op zijn tafel te liggen — wellicht had ik hem in de vergaderzaal laten rondslingeren vorige vrijdag.

En toen ik thuis kwam, kwamen Sandra en Jan ook juist thuis, en ben ik dan maar eens zelf gaan kijken in de auto — en jawel: Kindle zat links, tussen twee zetels.

En die twee heuglijke gebeurtenissen kwamen op de hielen van de ontdekking dat ik dit jaar nog 29 vakantiedagen moet op zien te krijgen, wegens nog geen vakantie genomen dit jaar. En dat we van de fijne mensen van Novotel, omdat ik kinderen heb en zo’n weblog heb met lezers en alles, een overnachting in Rotterdam krijgen, wat wil zeggen dat we op ons gemak naar Blijdorp gaan kunnen gaan en deze beesten gaan zien:

Jazeker.

Het was vandaag vergadering / gesprek / uitleg bij fijne klant Colruyt. ‘t Zijn leutige vergaderingen, als ge tijdens de vergadering mensen ziet gaan van “hey, wacht even, maar dan kunnen wij dit!” en van ” en van “hela miljaar! dat wil zeggen dat dat dat mogelijk wordt!”, en ‘t is ook leutig om te kunnen tonen hoe ge uit rapporten die er redelijk droog uit zien en deux temps trois mouvements behoorlijk interessante dingen kunt halen.

Wat daarentegen minder was: de vergadering was in Hol Van Pluto, Voorbij Brussel, om 8u30. Acht uren dertig mijne mens! Dat wil dus zeggen: aanzetten op het werk om zeven uur ten allerlaatste, en dus om kwart na zes uit mijn nest en met de fiets naar het werk. Nu, da’s niet zo verschrikkelijk anders dan andere dagen: ik ben meestal wakker om zes uur, zelfs al lig ik nog in mijn bed tot anderhalf uur later. En ik had vannacht redelijk lang geslapen (in totaal 4 uur en 49 minuten).

En op weg naar Halle heb ik denk ik drie kwartier min of meer geslapen in de auto (sorry), tijdens de meeting was ik zo klaarwakker als klaarwakker kan zijn, en dan zijn we nog iets gaan eten (een degelijke hamburger bij Mag’s, met een meer dan degelijke geuze van Boon) en dan in het naar huis gaan heb ik zeker een uur geslapen in de auto (nogmaals sorry).

Nochtans: ik heb dan nog een paar uur proberen werken, maar ik heb het uiteindelijk nog voor vier uur opgegeven en ik ben naar huis gefietst. Het was enorm lang geleden dat ik nog zó moe was. Thuisgekomen, in mijn bed gevallen, meer dan twee uur geslapen, en nóg moe wakker geworden.

Zo. Weird.

Geen enkele fysieke activiteit doen, meer slapen dan anders, en toch doodmoe zijn.

Er gaan hier ten huize regelmatig dingen verloren. Meestal is dat mijn eigen schuld, maar nog meestaller steek ik de schuld op iemand anders. Zo ben ik op dit moment een schrijfstok kwijt, die waarschijnlijk uit mijn binnenzak is gevallen toen ik mijn jas ergens gelegd heb en de binnenzakrits niet dicht had gedaan, en ben ik ook mijn Kindle kwijt, die waarschijnlijk uit mijn buitenzak gevallen is terwijl ik in de auto zat.

Zucht. Sandra en Zelie zijn boodschappen gaan doen, ze gaan in het voorbijgaan eens kijken in de auto om te zien of die Kindle er niet ligt, tussen stoel en vloer ergens. Ik had hem in ieder geval nog zaterdag, toen we naar ISPC trokken (onverrichterzake terug gekomen: we mochten wel binnen om ons te vergapen aan al de dingen die we wilden kopen, maar bij gebrek aan BTW-nummer mochten we niets kopen, dedjuë) — net zoals ik altijd mijn Kindle meeheb als ik om het even waar naartoe ga.

Net zoals ik altijd een boek meehad, toen ik nog geen Kindle had. Wat mij naadloos brengt tot opdracht nummer 8 van projectblogboek:

Boeken zijn onmisbaar voor mij. En de manier waarop ik de overgrote meerderheid van mijn boeken lees tegenwoordig, is op product/dienst/voorwerp Kindle.

Heel erg veel is daar niet over te vertellen: het voorwerp Kindle zag ik voor het eerst op mijn oud werk, waar er in 2008 een Kindle van de allereerste generatie lag, bij de andere toen-te-hebben gadgets (zo’n nutteloos plastieken beest dat notificaties gaf en zijn oren kon beweren, zo’n vierkantig ding in een beanbag waar kleine zwartwit-apps op konden, dat soort dingen). Gekocht in de VS, want niet te kopen in Europa (een liedje dat nog vaak zou voorkomen), en een erg lelijk voorwerp, vond ik toen:

…en weinig gebruiksvriendelijk: traag, verwarrende controls (een jog dial, een streep rechts van het scherm als progress bar dacht ik, een onhandig keyboard), en een lelijk scherm. Oh, en uiteraard waren niet alle boeken er op te lezen.

Nu ik er over nadenk, weet ik eigenlijk niet meer waarom ik minder dan een jaar later een Kindle 2 gekocht heb. Dat moest toen ook weer via allerlei kunstgrepen wegens enkel in de VS verkrijgbaar, maar toen ik hem uiteindelijk in handen had, was ik er machtig content van.

Het is een paar minuten gewoon worden aan het scherm, en dan is het precies zoals een papieren boek lezen, en even later wordt het veel beter dan een papieren boek. Een papieren boek, zeker als het een dik boek is, laat u geen moment vergeten dat ge een boek aan het lezen zijt: het gewicht, de pagina’s, de rug die riskeert te breken, etc, etc. En in bed is het nog erger: daar lees ik graag zonder bril, en omdat ik zo slecht zie dat ik bijna met mijn ogen op de pagina moet zitten, is het een hele miserie van bladzijde lezen, linkerbladzijde lezen, boek draaien, hoofd draaien, rechterbladzijde lezen, bladzijde omslaan, boek draaien, hoofd draaien, hand die moe wordt, aaargh.

Niet zo met die Kindle: lezen, klik volgende bladzijde, lezen, klik volgende bladzijde, herhaal. En een boek van tien of tienduizend bladzijden weegt even veel, met name: bijna niets.

Komt daar nog eens het gemak bij van nooit te vergeten waar ge in een boek zit, een ingebouwd woordenboek, notities: een groot gemak allemaal.

Een paar jaar later heb ik de volgende versie gekocht (omdat ik mijn oude kwijt was, dacht ik, maar hij is dan een paar maand later weer uitgekomen), en een paar jaar daarna de Paperwhite (omdat er een ingebouwde leeslamp in zat, en alweer voeten in de aarde), en dat toestel zou ik om het even wie aanraden die graag leest.

En nu ga ik binnenkort een Kindle Voyage hebben, jazeker, weer met voeten in de aarde. Met mijn ogen toe gekocht. Zo. En da’s dan wel weer genoeg reclame voor deze week, me dunkt.

De medicamenten tegen het ene hebben ervoor gezorgd dat ik weer het andere heb, en de medicamenten tegen het andere doen mij overgeven.

Weer één van die weekends, ja.

Andrew Plotkin heeft er vier jaar aan ontwikkeld, aan en af, maar nu is het klaar: Hadean Lands.

Ik ben enorm benieuwd.

Glenn Campbell was geen Johnny Cash, Waylon of Kristofferson. Hij was enorm populair in de jaren 1960 en 1970 en maakte eeb paar nummers onsterfelijk — By the Time I Get to Phoenix, Rhinestone Cowboy, Wichita Lineman, Galveston. Enorm veel talent, daar niet van, maar niemand zal een overdosis street cred krijgen door toe te geven een enorme fan te zijn. Niet dat dat veel uitmaakt, uiteraard.

In 2011 liet hij aan de wereld weten dat hij Alzheimer’s had. En in 2012 nam hij dit laatste nummer op:

Het begin met “I’m still here but yet I’m gone”: in 2014 is hij inderdaad helemaal weg, ergens tussen het voorlaatste en het laatste stadium van zijn ziekte. De clip is al erg genoeg, met montages van het verleden en het heden, en het arrangement doet zijn best om zoveel mogelijk emotie los te weken, maar het zijn de woorden die tegelijk verschrikkelijk schoon en verschrikkelijk vies zijn.

You’re the last person I will love. You’re the last place I will recall. Best of all: I’m not gonna miss you.

Beseffen dat ge het niet meer gaat beseffen, en er wrang mee kunnen lachen. Urgh.