’t Is erg: hoe ouder ik word, hoe meer gemeenschappelijke ervaringen ik heb met sommige mensen. Maar ook: hoe minder dingen van lang geleden ik gemeenschappelijk heb met de mensen rond mij.

Wie herinnert zich nog dit? Mijn vader kwam er van een congres in de Verenigde Staten mee terug, ergens begin 1982:

Of deze, die bij ons jaren aan een stuk boven de radiator aan de muziekinstallatie heeft gestaan:

Of dit, waar we echt niet goed in waren, ondanks het vele proberen om er toch maar iets uit te krijgen:

Of Capsela, waar we wel vanalles uit kregen, maar dat levensgevaarlijk was in bad:

Of mijn eerste kaiju, in het Italiaans dan nog wel — MEMEGAGALOLOMAN! — 100 meter hoog en 8000 ton zwaar! (Tous en cœur! Il piu’ famoso degli eroi, Super Megaloman; sai trasformarti in gigante, con un cuore bambino, hai nel corpo rovente forse un’anima blu, blu, blu!)

Of, verdomme, Cabu op RécréA2. Ici, il n’y a pas de censure, on montrera tout.

Verdju.

Hoe moet een mens in ’s hemelsnaam dingen gedaan krijgen, met al die goeie reeksen op tv?

Dan denk ik dat ik er wel zo ongeveer door ben, door de series die ik wou zien, en hop! iets dat helemaal onder mijn radar gebleven was, maar waar ik na een halve aflevering al helemaal mee mee was: Halt and Catch Fire, over de pioniersdagen van de eerste pc-compatibele computers.

Niet de echte geschiedenis, maar er dicht genoeg bij dat het allemaal enorm bekend voorkomt, voor wie het allemaal meegemaakt heeft zoals ik.

Ik zit aan aflevering vijf van de tien, en het steekt nog niet tegen — spannend!

’t Is helemaal spannend, de kinderen terug naar school en wij terug naar werk.

Ik heb de indruk dat het gelijk een nieuw schooljaar is, zo veel dat er gaat veranderen. En het is gelijk ook al zo enorm lang geleden dat ik nog op mijn werk geweest ben, dat ik enorm benieuwd ben naar wat er allemaal veranderd is en bijgekomen zal zijn.

Maar ’t is vooral heel erg spannend — en jawel, ik ben nét bijna helemaal van mijn hoest en slijm en ziekten en alles verlost. ’t Zal mij leren, nog eens lang op vakantie te gaan.

Pfoei, ’t is er eindelijk van gekomen. Het is al van de dag dat die film uit is dat ik probeer er naartoe te gaan, en het heeft verdorie tot vanavond geduurd eer ik er geraakte.

En hoezee, ’t was helemaal de moeite. Ik ben erin geslaagd om niets van spoilers of previews of wat dan ook te zien (goeie zaak), en het was al heel lang geleden dat ik nog eens een onbeschaamd echte science fictionfilm met een beetje ambitie gezien had.

Hoera!

Voilà, ’t is achter de rug, 2014.

Een marginaal beter jaar dan 2013, maar veel slechter dan dat kon eigenlijk niet echt, dus zó enorm veel zegt dat ook niet.

Helemaal op ’t einde wel wat goed nieuws van het werkfront bij Sandra, dat was wel goed. En op het verbouwingsvlak: we hadden heel hard gehoopt op een nieuwe achtergevel-met-glas tegen Kerstmis, en zelfs al is dat niet gebeurd, de achtergevel is toch voor 2/3 gerestaureerd geraakt, we hebben nieuwe vensters, en er is een nieuwe deadline eind januari voor de schrijnwerker.

Ik ben eigenlijk vooral zeer, zeer moe. Mogelijks gaat dat over als ik weer ga werken, misschien dat ik dan niet meer ziek zal zijn. 🙂

Er is er hier vandaag eentje naar de orthodontist geweest, en ’t is redelijk ingrijpend nieuws: eerst moet zijn kaak verbreed worden om er meer tanden in te krijgen, en dan moet zijn kaak verlengd worden, en dan nog eens blokjes.

Drie! apparaten na elkaar, tss.

En dat nu dat de oudste juist van haar blokjes af is begot.

Verder is het hier allemaal in elkaar aan het lopen, de dagen en de uren: ik moet hard nadenken om te weten welke dag van de week we zijn, mijn slaap- en waakpatroon is nog vreemder dan anders: ’t zal raar doen, mijn eerste werkdag, denk ik.

Nog een week of zo, als ik me niet vergis: eerst nog nieuwjaar vieren, en dan is het bijna weekend en daarna is het weer school en werk en alles. Voor het eerst sinds lang ook: werk voor alletwee, en dat het nog niet zo duidelijk is wat voor gevolgen dat allemaal gaat hebben voor de dagelijkse routine.

Jaha, spannend.