“Oeioei”, zullen ze gezegd hebben op de periodieke vergadering van de Bazen Van De N-VA (volgens De Wever toch). “Oeioei. Wij hebben de nieuwe regeringen veel te veel goede punten gegeven, veel te gretig gezegd dat we tevreden waren, nu beginnen de mensen dóór te hebben dat dit écht is wat we wilden en dat het misschien niet zo ideaal is voor de Kleine Man. Straks gaan ze nog écht onze subsidies afschaffen, kom dat tegen!”
“Snel, een tegenmaneuver! Van Eetveld, schrijf eens iets tegen de nieuwe regering! Zoek eens ergens iets dat u niet aanstaat, en als het even kan, illustreer dat met ons Beproefde Recept: een uitzondering op een uitzondering, verheven tot de regel waartegen moet opgetreden worden. Maar doe het deze keer niet zo onpersoonlijk: ‘een gepensioneerde met 6000 euro per maand’ of ‘tijdskrediet om op wereldreis te gaan’ of ‘werkloze met twee huizen’, dat spreekt de mensen niet aan. Doe meteen maar gelijk bij de Amerikanen in al die presidentsdebatten, dat werkt goed: zeg dat iemand u aangeschreven heeft, maak het persoonlijk, en zo pathetisch mogelijk graag.”
Geen probleem voor Karel. Waar hij nijdig over gaat doen, is dat de federale regering wil dat zieke medewerkers de eerste twee maanden doorbetaald worden door hun werk. En hoe wordt dat geïllustreerd? Niet met cijfers — zoveel werknemers ziek gedurende meer dan twee maand, zoveel geld gaat dat kosten, zoveel werkgevers raken in de problemen, dit is wat ik voorstel in de plaats — nee, natuurlijk niet. Zo wordt dat geïllustreerd, onder het kopje “één voorbeeld uit de vele”:
Beseft de regering wat deze maatregel in de praktijk betekent? Ik denk het niet. Ik ben er zelfs zeker van. De ondernemer die mij deze week mailde wel. Een van zijn werknemers brak afgelopen weekend een voet. Niet tijdens het werk, maar wel na een glaasje te veel op een feestje. Volgens de dokter kan het gemakkelijk een maand en langer duren vooraleer hij weer kan komen werken. De ondernemer heeft maar twee werknemers. (De andere was trouwens eerder dit jaar al drie maanden out na een knieoperatie.) Voor een klein bedrijf als het zijne wegen de kosten voor een gewaarborgd loon nu al ongelooflijk zwaar. Zo zwaar dat hij dit jaar geen winst zal hebben. Hij en zijn vriendin verwachten een kind, maar qualitytime met de pasgeborene zit er niet in. De geplande werken blijven doorlopen en met één werknemer minder is het alle hens aan dek. Onze ondernemer had nochtans vroeger meer werknemers, vijf zelfs. Werk voor vijf heeft hij nog steeds. Maar de veel te hoge loonlasten en strenge arbeidsvoorwaarden verplichtten hem om er drie te ontslaan. Twee van die drie zijn vandaag nog altijd werkzoekend en leven van een uitkering, betaald door u en mij. Noemt de regering dat dan besparen?
Tgoh. Goed geprobeerd, Karel, daar niet van. Maar je moet weten wanneer op te houden: de werknemer die zijn voet breekt, okay, no problem. Insinueren, nee, gewoon zéggen dat dat gebeurde omdat hij zat was, buiten het werk: te ver. Een werkgever die maar twee werknemers heeft: tot daar aan toe. Die ene andere al drie maanden out laten zijn: te ver. Een KMO die geen winst zal hebben dit jaar; realistisch en geloofwaardig. Er een zwangere vriendin bij sleuren: niet meer geloofwaardig. Drie werknemers moeten ontslaan: het gebeurt. Misschien zijn dat wel mensen in de veertig, die te duur waren geworden voor de werkgever, die nu ook in de miserie zitten, wie weet hoe zoiets in mekaar zit? Er direkt bij zeggen dat twee van de drie nog altijd op onze kosten leven: overbodig.
Het zit in de details, soms. En soms zit het niét in de details en ligt het er zo dik op dat het echt te veel opvalt.
Beter proberen volgende keer.
