Ik had een reeks cocktails gekocht, deze zomer:

Houd u vast aan de takken van de bomen: er is één fles op geraakt vanavond!! De groene fles is op! One down, five to go. Hopen op een nog een paar vergaderingen, of op een paar dagen met goed weer en buren op het plankier.

Als er een auto in uw voorgevel rijdt, en daarbij net uw kat gemist heeft die op de vensterbank zat, dan is dat een geluk bij een ongeluk. Dat is niet “heftig”.

Als de kuisvrouw van de buren haar eerste marathon op vier uur en veertig minuten afgewerkt heeft, dan is dat een fantastische prestatie. Niet “heftig”.

Als een kindje van elf op de één of andere manier een betere cover van ‘Hurt’ dan Johnny Cash zingt, dan is dat ongelooflijk. Niet “heftig”.

Als Leonardo Di Caprio vervriest in Titanic omdat hij maar in het water bleef trappelen in plaats van minstens voor de helft op een drijvende deur te gaan liggen, dan is dat triestig of tragisch, eventueel niet echt slim of naar eigen persoonlijke inschatting belachelijk dan wel achterlijk. Écht niet “heftig”.

Er zijn andere woorden dan “heftig” om de ontdekking van een volledig skelet van een Giganotosaurus te omschrijven. Of de geboorte van een eerste kind. Of die keer dat uw kat een salamander had opgevreten. Of dat er een floater in het toilet bleef liggen. Of dat er een nieuwe versie van een merk telefoon uit is. Of dat de spaghetti op is. Of, eigenlijk, om het even wat.

Stop trying to make it happen, Hollanders en Vlaamse mediahoeren. Ge hebt ons het woord energie al afgepakt en vervangen door enerZHIE, en nu dit.

Is dan echt niets meer heilig?

Hoboy, wat was mij dat jong. We zijn naar een trouwfeest geweest, en het was zes uur toen we in ons bed lagen. Ik weet niet zeer goed hoe ik het daar uitgehouden heb: het moment dat we naar huis gingen was het van total system shutdown, en dat is pas weer in orde gekomen ergens in de loop van deze namiddag.

Maar ‘t was wel wijs, en al. Dat van die kermis en die geseling dus.

Voor Sandra was het wat minder: zij heeft een uur of twee in bed kunnen liggen, en dan moest ze met Jan op baan, naar balcontroletraining — waar hij een bal zó hard tegen zijn arm gekregen heeft, dat het linea recta dokter van wacht en van daar linea recta hospitaal en röntgenfoto’s was. Gelukkig niets gebroken, en dus kon hij (weliswaar met een zeer pijnlijke arm) alsnog naar AA Gent – Lokeren gaan kijken.

Ahem, eens kijken wat er op het programma van mijn boeiend leven staat voor volgende week. Werk, thuis, slapen, werk, vergadering, slapen, werk, thuis, slapen, werk, les, slapen, werk, thuis, slapen. En dan is het weer weekend. Les jours se suivent et se ressemblent.

Deel 1 en deel 2 van trouw gedaan (deel 2 ergens in de helft naar huis geslonken, de rug wou niet meer mee). Maar zometeen deel 3, en dat we gaan zien wat we gaan zien.

Vanmorgen vergadering, dat was allemaal geen probleem. Vanmiddag vergadering, dat was ook geen probleem.

Behalve dat het een slechte plaats in de trein was en dan over en weer te stappen was door zowat heel Antwerpen, vergaderen op eeen slechte stoel, en terug rijden met een slechte plaats in de trein, en dan kookles, met als highlight twee loodzware ketels fond zeven.

Ik ga nu even doodvallen in de zetel. En morgen een dag vrijaf pakken om te recupereren.

Uuuuugh.

Alles doet pijn!

Alles!

Maar vandaag specifiek: mijn knie! Ik ben verdomme met mijn voet blijven haperen aan de vloer en dan met mijn knie omgedraaid en tegen uitgerekend de muur gebotst en het doet pijjjjnnnn.

En morgen moet ik te voet de helft van bloederige Antwerpen door stappen, gedomme. Aaargh.

Ik zat te denken over een woordspeling op Kate Bush en bouche bée, en zelfs al ben ik er dan uiteindelijk toch maar van afgestapt: het is me toch wat, mevrouw Bush op 21 jaar:

ALL TICKETS FOR ALL DATES HAVE NOW SOLD OUT, zegt de website al maanden aan een stuk, maar als hij dat niet had gezegd een paar maand geleden, dan had ik een ticket gekocht om er naar te gaan luisteren, naar haar laatste ding.

Magisch, Kate Bush.

Andermaal finaal kapot, Jan zijn Nexus 7.

Het was begonnen met om de vijf voet “Google Kiosk is gestopt”. En dan wou geen enkele app nog starten “[naam van app] is getopt”. Updates geprobeerd, apps proberen desinstalleren en herinstalleren, geen resultaat. Uiteindelijk factory reset gedaan, tot in opstartscherm geraakt, verbonden met draadloos netwerk, en dan bij het aanmelden bij Google: “Unfortunaly, Google Account manager has stopped” en zwart scherm. Herstarten en niet aanmelden bij Google: “Unfortunately, Setup Wizard has stopped”.

Zucht.

Root toolkit, dus maar. Om alles weer terug te zetten zoals het was.

Want op orthodoxe manieren lukt het niet. Dedju.

Hoe zegt ge aan iemand die er van overtuigd is dat hij een uitstekende fotograaf is, dat hij eigenlijk slechte prutsfoto na slechte prutsfoto maakt? Of aan iemand die denkt dat hij goed bezig is, dat hij eigenlijk niét goed bezig is?

Hoe vervelend is het voor iemand die zeker is dat hij een uitstekende leider is, want altijd al leider geweest bij de scouts, om te constateren dat hij eigenlijk helemaal niét kan leiden als “komaan jongens, stil zijn” niet helpt om volwassen mensen bij de les te houden?

Hoe erg zou een persoon die denkt macht te hebben (een studiemeester, een politieagent, een grote baas ergens) het vinden om te merken dat zijn macht buiten zijn functie in het niets verdwijnt, en dat wat hij dacht respect te zijn eigenlijk niet meer dan angst is?

Hoe groot zouden sommige van die mensen zijn die zich op het internet achter pseudoniemen verschuilen, als ze met naam en toenaam zouden moeten tekenen?

Als mensen die u doodernstig zeggen dat er in hun tijd in hun klas gelukkig niemand gepest werd, en dat het toch erg is dat er tegenwoordig kinderen gepest worden op school, zouden te horen krijgen dat zij de meest gore klootzakken onder de pesters waren, die dertig of meer jaar geleden elke dag een levende hel maakten voor anderen — hoe zouden ze daar op reageren?

*
*     *

Soms denk ik dat de meeste mensen zichzelf een wereld opgebouwd hebben, waar alles min of meer klopt, en niets nog echt in vraag gesteld mag worden. Want als dat dan wel gebeurt, en er komen hier en daar wat barsten in de voegen, zou alles wel eens in elkaar kunnen storten.

Zoals die keer dat ik met mutatis mutandis iemand op café zat die een opgedreven sportauto met radardetector had, en blééf volhouden dat hij nog nooit sneller dan de toegelaten snelheid had gereden, meer nog, dat hij niemand kende die ooit sneller dan de toegelaten snelheid had gereden.

Of die keer met de amateurfotograaf die zichzelf de maat van alle dingen voelde. Of de leraar die écht verkeerd bezig was. Of de ex-scoutsleider die in tranen uitbarstte omdat mensen hem niet genoeg aandacht gaven naar zijn goesting. Of die talloze keren dat bleek dat de cursus “sarcastisch doen tegen gewone mensen” van studiemeesters en politieagenten niet pakte. Of de grote baas die dacht dat roepen tegen zijn personeel een goed idee was. Of de degoutanteriken in de reacties overal.

Of die mens die zei dat hij het ver-schrik-ke-lijk zou vinden als hij zou horen dat zijn zoon of dochter iemand anders zou pesten op school. Dertig of meer jaar nadat we in dezelfde klas hadden gezeten.