Als Peter Morville, de man van het ijsbeerboek, van Ambient Findability en van Search Patterns, een nieuw boek legt, dan is een mens in de branche zowat verplicht naar Amazon te trekken, het zonder veel nadenken te bestellen, en het te lezen.
Had ik dat maar niet gedaan. Het verbaast me niet dat deze verzameling pagina’s self-published is door ‘s mans Semantic Studios, want het trekt op niets.
Wát een irritant boek. Het leest alsof er geen eindredacteur aan te pas is gekomen, alsof het ternauwernood gepland was (pijnlijk, voor een informatie-architect), de lay-out is slordig, de illustraties kneuterig, overbodig en lelijk, en van toon lijkt het nog het meest op een bijzonder vervelend zelfhulp-boek. Zonder het aspect “hulp”, dan wel.
Er gaat bijna geen pagina voorbij of er wordt genamedropped, gehint naar hoeveel enorm belangrijke klanten hij wel heeft, hoe goed hij is in alles wat hij doet (lopen, fietsen, geld verdienen, op natuurexpeditie gaan), en dat alles in een soep zonder houvast, in een enorm vermoeiende stream of consciousness. En niet het goede soort stream of consciousness, het soort dat u meesleept: self-indulgent, rambling, incoherent.
Hij weeft voortdurend heen en weer tussen zijn persoonlijke leven (dat me geen zier interesseert, zijn levenslessen zijn van een enorm verregaande banaliteit), zijn professionele ervaringen (waar hij nooit genoeg in detail gaat, maar nét genoeg zegt om de indruk te geven dat hij een soort superman is die altijd gelijk heeft), een soort vage roodachtige draad over een trip naar een eiland met elanden en wolven, Readers Digest quotes van boeken die hij gelezen heeft, en een bijna lachwekkend soort boeddhisme-voor-beginners.
De indruk die ik ervan krijg, is van een consultant die enorm hard gewoon is dat iedereen naar hem luistert, en die zich een aantal niveaus intelligenter voelt dan mij. En daar graag blijft de nadruk op leggen.
Wanneer hij niet copy-pastet van elders (de helft van het boek lijken wel quotes), spuit hij platitudes die ongetwijfeld interessant klinken na een paar glazen teveel, maar die bij nader nadenken eigenlijk niets willen zeggen. Een voorbeeld, en ik had er honderd kunnen geven:
In 1941, Jorge Luis Borges, a blind Argentine librarian, wrote an amazing story, The Garden of Forking Paths, about a book and a labyrinth containing “an infinite series of times, a growing, dizzying web of divergent, convergent , and parallel times… all possibilities.” This use of analogy to connect the forks of space and time is poetic, irresistible, and recursive. In 1991, Herbert Simon, the polymath pioneer of artificial intelligence and decision theory, wrote “I have encountered many branches in the maze of my life’s path, where I have followed now the left fork, now the right . The metaphor of the maze is irresistible to someone who has devoted his scientific career to understanding human choice.” [78] It’s a powerful metaphor, but all maps are traps.
While divergent paths may seem obvious in hindsight, they aren’t easy to see in advance. All of our decisions are made without a complete understanding of the options and consequences; not that we don’t try. Our brains routinely imagine choices and outcomes, and when the possibilities are too fuzzy, we stall. We muddle around in a state of productive procrastination, and while muddling can be hard to defend, it’s precisely the right thing to do. We must buy time to find our way, because the relationships between choice, action, and cognition are far messier than we like to admit; and once we step from the handle to the tine, there’s no going back. Perhaps the utensil that affords the wisest decisions isn’t a fork but a spork.
Never mind dat Borges in 1941 nog niet blind was, en dat ik hem, ahem, nét iets anders zou geïntroduceerd hebben dan als “a blind Argentine librarian” — Perhaps the utensil that affords the wisest decisions isn’t a fork but a spork?? En voor de slechte verstaander is het zelfs geïllustreerd:
Ja, illustraties. Een afbeelding zegt meer dan duizend woorden of zoiets in die zin, zeker? Voor iemand als Morville verwacht ik dan toch wel dat hij iets beter kan dan knullige Word-diagrammen met Comic Sans:
En zou het niet ergens een goede regel zijn dat een illustratie ook moet illustreren, ‘t is te zeggen, iets toevoegen aan de tekst? Kan iemand mij zeggen wat de toegevoegde waarde van dit ivoorbeeld zou kunnen zijn?
of van dit, een paar bladzijden later?
En oh ja: naast Comic Sans is Morville blijkbaar een enorm grote fan van lelijke clipart:
En als er dan eens een afbeelding is die misschien iets had kunnen verduidelijken, is het gewoon konte-verkeerd. Ik bedoel maar — wat moet een mens hieruit begrijpen?
Met wat puzzelen kan een mens min of meer snappen dat bij een zeer goede user experience de ad revenue zeer laag is, en bij een zeer slechte user experience ook, en dat er ergens een middenweg is tussen user experience en ad revenue, maar ik begrijp vooral dat ik geen advies aan James Morville ga vragen als het aankomt op iets duidelijk te maken met een illustratie.
Nee, zeer teleurgesteld in dit boek.
Niet aangeraden.
Ik ben kwaad op mezelf dat ik hier geld voor gegeven heb. Ook al omdat ik het had moeten weten: zijn workshop op de IA Summit in Miami in 2008 vond ik ook al niets, en ik was niet de enige. ‘t Is de laatste keer dat ik mij laat vangen.
