Clive James is bijna dood. Ik kan dat moeilijk bevatten: Clive James is in mijn hoofd even onsterfelijk als Stephen Fry en Tom Waits.

Hij schreef een gedicht over zijn sterven, en ik daag u uit om er met droge ogen door te raken.

Japanese Maple

Your death, near now, is of an easy sort.
So slow a fading out brings no real pain.
Breath growing short
Is just uncomfortable. You feel the drain
Of energy, but thought and sight remain:

Enhanced, in fact. When did you ever see
So much sweet beauty as when fine rain falls
On that small tree
And saturates your brick back garden walls,
So many Amber Rooms and mirror halls?

Ever more lavish as the dusk descends
This glistening illuminates the air.
It never ends.
Whenever the rain comes it will be there,
Beyond my time, but now I take my share.

My daughter’s choice, the maple tree is new.
Come autumn and its leaves will turn to flame.
What I must do
Is live to see that. That will end the game
For me, though life continues all the same:

Filling the double doors to bathe my eyes,
A final flood of colors will live on
As my mind dies,
Burned by my vision of a world that shone
So brightly at the last, and then was gone.

Zondag, koppijndag. Kut.

Sinds ik ergens midden februari van allerlei dingen migraine krijg, vermijd ik Ice Tea en muntsiroop en appelsap en druivensap en wind op mijn hoofd en nog een resem andere dingen als de pest. En dat helpt om geen migraine te krijgen.

Maar vanmorgen was het weer prijs, gedomme: gisteren teveel druiven gegeten, denk ik, en dus hoera! migraine van het “bleurgh, tiens, wat ligt dáár nu, ik dacht nochtans dat ik niets gegeten had vannacht”.

Opgestaan, kleren aangetrokken, een kwartier later overwogen om een ander hemd aan te trekken wegens hemd dat ik aan had, doorweekt van het klamme zweet, nog eens over en weer toiletkom, en uiteindelijk toch maar een mail gestuurd naar mijn werk dat het voor een andere keer zou zijn, en weer in mijn bed gesliederd.

(Insert slapstick-episode waarbij de radiowekker maar niet wou zwijgen, en bleek dat de snooze-knop niet gewoon wil zeggen “zwijg nu een minuut of vijf” maar wel “zwijg een minuut of vijf en verzet dan de eindtijd van de wekker naar vijf minuten later”, en waarbij ook bleek dat ik die wekker in al die jaren nog nooit met de hand had uitgezet, er vertwijfeld drie kussens en een dekbed op smeet, vijf minuten later overwoog om de draad uit de muur te trekken wegens dat ik niet vond waar de stekker was en teveel koppijn had om onder het bed te kijken, enfin, uiteindelijk op alle knoppen geduwd en het ding stil gekregen.)

Tot: telefoon van het werk. Dat ik een afspraak had om 9u, en dat die mensen er waren. Ik wist dat ook, dat ik een afspraak had, maar ‘t was eerder met iemand anders dan met mij, en die collega was ervan op de hoogte dus het zou wel in orde komen dacht ik. Ik dénk dat ik iets in die zin moet gefrazeld hebben aan de telefoon, maar ik zou er niet op durven zweren. En dan weer met een kussen op mijn hoofd proberen zo weinig mogelijk bewegen.

Tot: de werkmensen aan de gevel begonnen. Met slijpschijf en hamer en beitel. En voorhamer, denk ik, en voor de okkasie ook met drilboren en kettingzagen — dat is toch hoe het aanvoelde.

Ik heb dus maar wat kleren aangetrokken, een handvol van de beste pijnstillers in huis doorgespoeld met een glas chocomelk, en dan ben ik naar het werk aangezet.

Vergaderen met zoveel hoofdpijn dat er maar één oog tegelijkertijd focuseert, en al proberend niet over te geven op de notities van uw klanten: ge moet dat ook eens meemaken.

MAAR WAT IK EIGENLIJK WOU ZEGGEN.

Deze middag, tegen beter weten in, omdat het achteraf tóch altijd een slecht idee blijkt, naar de lokale frituur gegaan. En schets mijn verbazing: een kleintje met stoverijsaus, een brochette en een kaaskroket blijkt een uitstekend remedie tegen migraine te zijn.

Nu nog achterhalen of het ook werkt als ik dat op mijn nuchtere maag ‘s morgens vroeg probeer.

Ik vroeg aan Sandra “Wat is ‘t voor ‘t eten vanavond?”
En zij zei “Pasta, met kaassaus en champignons?”
En ik zei… “Oh, dat past altijd!”

Pasta / Past dat — get it? Get it?

En neen, het doet niets van de lol af dat ik dat elke keer zeg als er pasta is.

Sommige dingen blijven grappig. Gelijk alle keren dat er over de zeescouts gesproken wordt, en dat ik mij fijntjes afvraag of ze bij die zeescouts dan soms… waterleiding hebben.

In plaat van gewone leiding bij de gewone scouts hé. Woordspeling en al.

Ik was hier toch een hele tijd niet zo goed van.