We’re writing to let you know what we are shutting down the 1000memories.com website.
During the next month, you can export your photos to Ancestry.com by visiting 1000memories.com/export or you can download your photos a ZIP file here. After September 15th, all photos will be deleted permanently.
We regret that this decision will adversely affect many people, but we are excited to continue serving many of you at Ancestry.com. Since being acquired last fall, we’ve launched a beautiful way to tell your ancestors’ life stories as well as a new and improved version of our Shoebox mobile app. We will now be working toward a new photo-sharing experience on Ancestry.com.
We can’t thank you enough for your support and input over the last several years. If you have any questions or concerns, please email us at [email protected].
Sincerely,
The 1000memories.com team
…en hoeveel mensen zijn er ondertussen overleden of veranderd van e-mailadres? Hoeveel gegevens gaan reddeloos verloren, down the memory hole?
Binnenkort (op den duur, misschien niet dit jaar maar zeker tussen dit en vijf à tien jaar) zal Tumblr verdwijnen, en Flickr, en WordPress, en Facebook, en uiteraard ook de over-overgrote meerderheid van de weblogs ter wereld. Ik loop daar lastig van.
Ironisch genoeg werd vandaag trouwens Er is een deadline op de Nederlands(talig)e Wikipedia genomineerd voor verwijdering.
…en zo leven we nu al een heel weekend en voor de volgende maanden met Zelie’s voet in een soort plaasterachtig iets, wegens dat er een stuk bot uit haar voet is gekapt wegens dat het er niet moest zijn en dat er een pees over liep die chronisch dreigde te ontsteken.
Krukken! En dat ze zal weten wat het is om als kreupele door het leven te gaan. Euh, als ongelukkige. Gehandicapte. Mindervalide. Andersvalide. Persoon met een voortbewegingsbeperking van voettechnische aard. Whatever.
Weinig zo goed voor een nieuw perspectief als een nieuw perspectief.
Vanaf 1 september 2013 is het genoeg om een academische bachelor te hebben en lerarenopleiding te volgen om les te mogen geven in de eerste en tweede graad aso, tso en kso, in het bso ook in de derde graad.
Bij de vakbond heerst nog scepsis. ‘Ik ga ermee akkoord dat we elke potentiële leerkracht zoeken’, zegt Rudy Van Renterghem, adjunct secretaris-generaal van de christelijke bond COC. ‘Maar heeft een academische bachelor genoeg body om in de hogere klassen les te geven? Je kunt daaraan twijfelen. Vergeet niet dat het nooit als uitstroomdiploma bedoeld was.’
Wat vreemd toch, dat iemand van 35 of 40, die een bachelordiploma heeft, en die al 15 of 20 jaar werkt, per definitie minder zou geschikt zijn om bijvoorbeeld geschiedenis of wiskunde of Nederlands of Frans te geven en al wat er van een leraar secundair onderwijs gevraagd wordt te kunnen, omdat zij of hij meer dan een half leven geleden die twee jaartjes master niet gedaan zou hebben.
Zeg, wat hoor ik nu op het nieuws en in de gazetten? Dat het mogelijk zou zijn om te betalen om te doen alsof iemand een filmpje op Youtube bekijkt? En dat je zoiets zelfs zou kunnen doen met likes en vrienden op Facebook? En met volgers op de twitters?
Man, man, man. Wat gaan we nog meemaken, en wat gaan ze nog uitvinden. Fraudekliks op reclame misschien binnenkort!
Maar wat een goed idee: mensen die dingen voor elkaar klaarmaken, en dan uitwisselen. Zou dat geen goed idee zijn om gewoon zelf te doen?
Daar geheel naast: Zelie wordt morgen geopereerd! Er wordt een stuk uit haar voet gezaagd! En dan moet ze een eeuw in de plaaster zitten en maanden niet sporten en zo! Zo erg!
Okay Kickstarter en zo, dus wat risico, maar toch: tempting, tempting. Werkt tot in een volume van 24 liter, da’s dus groot genoeg om véél voedsel te doen. En voor 164 euro inclusief verscheping: een mens kan niet sukkelen, denk ik.
Jan wou met zijn spaargeld van jaren en jaren een ipod touch kopen, maar uiteindelijk is het een Nexus 7 geworden.
Sandra en Zelie hadden al een tijd van die Android-telefoons, maar dit is de eerste die ik onder handen krijg. Al de beste apps vinden en erop zetten! was mijn eerste reflex.
Maar er staat al een GMail en een kalender op en een browser en nu dat Plex er op staat, Kindle, een comics-lezer (Komik, niet zo goed als Comic Zeal op ipad maar bon), en Yelo om naar televisie te kijken, en Feedly, en Spotify en Sonos, en bedenk ik eigenlijk dat ik niet zoveel meer nodig heb.
‘t Is Dunwich Horror meets James Bond met wat Terry Pratchett erbij!
Bob Howard wordt op missie gestuurd naar een tropische plaats, er zijn casino’s en auto’s en gadgets, er is een femme fatale en seks en een krankzinnige miljardair en een jacht: ‘t is helemaal een James Bond-verhaal. Oh, en er zijn ook Deep Ones en magie alles, natuurlijk.
Veel beter geschreven dan Atrocity Archive, vond ik. En even fijn om hap-snel-weg te lezen op vakantie.
Het begint met de naam van het hoofdpersonage, die niet zijn echte naam is omdat namen dingen zijn die tegen u kunnen gebruikt worden: Bob Oliver Francis Howard. En het gaat verder met de ene na de andere referentie die wel lijkt gemaakt voor triestigaards gelijk mij, opgebracht op computers en science fiction en spionageromans en Lovecraft.
En het is niet dat Stross heel de tijd bofh, get it? get it? zegt, wel integendeel, en dat maakt het zo fijn om lezen.
Niet, haast ik mij te zeggen, dat dit een uitstekend of zelfs een goed boek is: het voelt allemaal wat gemaakt aan, meer een opeenvolging van kunstjes en set pieces dan een boeiend verhaal. Maar het hart van Stross zit op de juiste plaats, en voor mij was de epiloog, een essay over spionageromans en horrorverhalen, en hoe het ene eigenlijk het andere is, zowat evenveel de moeite als de novelle en het extra verhaal dat er bij zat.
En meer dan het verhaal en de gimmicks, is de wereld de moeite waard: een wereld waar contact met buiten-wereldse entiteiten (noem ze “demonen” voor het gemak) mogelijk is, onder welbepaalde omstandigheden, die weliswaar wetenschappelijk verantwoord zijn, maar dan van het type “any sufficiently advanced technology”, met “technology” vervangen door “mathematics”.
Dan krijgen we een Duitsland waar het Thule-gezelschap naast anti-Joods en anti-communistisch ook echt occulte theorieën ontwikkelen en gebruiken, waar de Holocaust eigenlijk mensenoffers waren, waar de verschillende grootmachten elk hun eigen occulte departementen hebben.
En waar we nu in volle Koude Oorlog zitten, met Bob Howard als verse recruut in de Britse Laundry. Len Deighton meets Dr. Dee, als het ware.
Twee verhalen in dit boek: The Atrocity Archive, waar Howard te maken heeft met onder meer de Duitse Ahnenerbe-SS uit de Tweede Wereldoorlog, en The Concrete Jungle, waar het over een hacker gaat die vieze dingen wil doen met de veiligheidscamera’s in Engeland.
Fijn om lezen, maar vooral dan voor de wereld, en minder voor de personages en het verhaal. Wel benieuwd naar het vervolg.
Ja, we zijn een jaar of vijf of zo geleden eens op all-in-aan-het-zwembad-lig-week geweest, maar da’s eigenlijk gewoon hetzelfde als naar het dichtstbijzijnde hotel met zwembad gaan en dan rond dat zwembad blijven liggen.
Maar dit was de allereerste keer dat we bewust naar het buitenland gingen om er iets te gaan bekijken. Totaal onverwacht wegens totaal invlieging van het moment: een Airbnb-kamer geboekt op wandelafstand van Tower Bridge, treintiketten gekocht en hop, drie dagen Londen.
’t Was allemaal niet bijzonder hard gepland, maar toch een beetje: het stond zeker vast dat we British Museum, Science Museum en Natural History Museum zouden bezoeken, dat er naar de winkels zou gegaan worden, en dat we naar Wicked gingen kijken, en dat we afgesproken hadden met Graham, die ik –miljaar, wat oude, oude mensen zijn wij– al in geen twintig jaar meer in meatspace gezien had.
Zo gezegd, zo gedaan.
Woensdag vertrokken om ergens tussen 5 en 6 ’s morgens in Gent, toegekomen rond 11u aan de plaats waar we gingen slapen, geïnstalleerd, en dan aan ons appartement een foto genomen om te bewijzen aan de juf of meester van Anna volgend jaar dat we wel degelijk in Londen waren:
(Trouwens ook mijn afkeer voor geposeerde foto’s van familie bij toeristische dingen verloren: binnen dertig jaar, wat zouden de kinderen en kleinkinderen liever hebben? Een prachtige foto van een magnifiek in beeld gebrachte Londense skyline? Of een knullige foto met een GSM van de kinderen die rare gezichten trekken? Inderdaad.)
Eten in Tesco’s gehaald (bijzonder lekkere zelfbediening-slaatjes-buffet, eigenlijk), metro naar British Museum, rondgelopen tot onze voeten kapot waren, en haha, er moest een foto van Anna zijn:
Even stilgezeten in Russel Square, afgesproken met Graham aan een shoppingcenter, gaan eten in een lokale (zeer lekkere) burgertent, naar huis; dag één gedaan! Ah, en ik heb voor het eerste in mijn hele leven een boek laten signeren. Voor Louis, op een gedeelde eerste plaats grootste Dr. Who-fan in het huis —
Dag twee: metro naar Science Museum, uren en uren en uren en uren daar gezeten, (ik) barstende hoofdpijn opgedaan, (de kinderen) zich wreed geamuseerd en zo gelijk honderdduizend spelletjes gespeeld, en portretten laten tekenen door een robot in het zand en al.
Een deur verder het Natural History Museum ingestapt, mond open laten vallen voor de stenenverzameling, en als ze dachten dat dat alles was, doorgestoken naar de fossielen:
Gaan zitten (Sandra en ik) en in het water spelen (de kinderen) aan het monument voor Prinses Diana in Hyde Park, zeiknat de metro genomen (beetje nipt, er was een mens ziek gevallen in een wagon waardoor het allemaal wat strop liep), Wicked gezien (fantastisch, vonden de kinderen, het boek was beter maar ik ga niet klagen, vond ik), en terug naar huis.
Derde dag: op zoek gegaan naar English Breakfast, uiteindelijk een plaats gevonden maar hun frying implements werkten niet meer waardoor we enkel in een pot water gekookte dingen zouden kunnen gekregen hebben (your guess is as good as mine), de metro naar Harrods genomen, ongeveer evenveel oh my gods gehoord en openvallende monden gezien als in de musea, eten gekocht, metro naar Forbidden Planet, brol gekocht, metro naar M&M’s Superstore, nog brol gekocht.
En dan ben ik anderhalf uur in het station op een bank gaan zitten terwijl de kinderen en Sandra nog wat rondgelopen hebben.
Trein terug: een half uur vertraging wegens een zelfmoordenaar in Rijssel, maar uiteindelijk toch nog geluk gehad met een aansluiting in Lille-Flandres rechtstreeks naar Dampoort, en hop, om 21u33 weer thuis.
Lessen geleerd: met een minimum aan planning is dat allemaal redelijk pijnloos, met vier kinderen op citytrip gaan. En ook: ik heb op drie dagen tijd minstens 42,5 kilometer gewandeld, zegt mijn telefoon mij, en dat was er teveel. En ook: ik heb wegens gebrek aan goed bed veel te weinig geslapen (niet dat ik zó al veel overschot heb), en dat is ook niet fijn. En ook: goed dat ik mijn medicamenten meehad, of het zou een drama geweest zijn.
