We komen denk ik ondertussen redelijk dicht bij het punt dat het écht moeilijk wordt om nog dingen te vinden die we zouden kunnen kopen voor in de keuken. 

Zo’n sous-videspel is op komst, en nu heb ik er alvast bij gekregen voor mijn verjaardag:

Jawel, zo’n zuigding. Ik had geen biefstuk of zo bij de hand, of iets anders dat dringend vacuüm verpakt moest worden, en dan maar een koppel tomaten gepakt. Ha!

Hoera, hoezee, holadiejee, nog een jaar erbij, tralala!

Heelwelmerci voor alles, iedereen. En al. 

Er waren ongetwijfeld ook allemaal dingen waar ik een Ongezouten Mening over zou moeten hebben (bbqr, kloutparty, miley cyrus en al), maar de meningen kunnen allemaal den boom in. 

Dáár dient het internet voor:

Ja, vierdubbel ja. Het gaat op voor alles: muziek, boeken, comics, televisie, films: geef ons inhoud wanneer we willen, hoe we willen, voor een redelijke prijs — en we gaan ervoor betalen.

En ook: labels worden alsmaar irrelevanter. 

Ik was wat moe vanavond en ik dacht: vroeg in bed.

Na het eten en gedoe dus, nog wat zooi regelen en hoppa, tram 4 bedde binnen om kwart na negen.

Maar dan moest de cake van Zelie uit de oven. En dan kwamen de voetballers thuis. En dan moest ik nog Breaking Bad zien. En dan stond er nog ergens iets verkeerd op het internet.

En dan was die cake zowat afgekoeld en heb ik bij wijze van verrassing voor Zelie hem helemaal in het roze geglazuurd (een heel pak bloemsuiker, wat voedselkleurstof, een paar lepeltjes appelsap, mengen, spatelen).

Alla. Binnenkort weekend.

Sandra was met Jan naar voetbal. Ik kom thuis: Louis zit een uitgebreide wereld te maken in Towns, Anna heeft vleesbrood gemaakt dat klaar is om in de oven te steken, en Zelie had al een citroentaart gemaakt en was bezig aan een cake.

Ik heb nog wat eiwit geklopt, kleurstof door de tweede batch cakedeeg van Zelie gedraaid (cake met kleur is altijd wijs), vlees in de over gestoken, en dan later wat patatten gebakken, en voilà: klaar met eten maken.

En nu nog een stuk van die citroentaart. ’t Leven is gemakkelijk, soms.

Het zag er misschien niet uit, maar ’t was wel lekker.

Ik herinner mij in de afgelopen pakweg twintig jaar veel periodes dat het moeilijk was om volk te vinden, en dat plaatsingsbureaus en interimdinges en headhunters en zo grote sier konden maken. En ik herinner mij ook periodes zoals nu: dat het lijkt alsof er ergens iemand een grote emmer mensen op de arbeidsmarkt heeft uitgegoten. 

Het is wreed tegenwoordig: de ene na de andere sollicitant, op het werk. Van binnen- en buitenland, van 18 tot ouder dan zelfs mij, van geen ervaring tot ervaring up the wazoo, van geen diploma tot summa cum laude in allerlei, van zelfverzekerd tot nerveus, van communicatief tot teruggetrokken. 

Vanalles, dus.

Spannend, allemaal nieuwe collega’s krijgen. 

Het waren drie avonturiers, en ze waren elkaar tegengekomen toen ze de enige kamer moesten delen in de enige herberg van een onooglijk klein dorp aan de voet van de bergen. Louis was een elf en Jan een dwerg en Anna een tovenaar.

Het hele dorp gonsde van de geruchten. De zwarte magiër aan de andere kant van het bos was gestorven, of neen, hij was veranderd in een hagedis, of neen, hij was grootvizier geworden bij de Sultan van Zardestan, of het is niet helemaal duidelijk maar wat zeker is: hij is niet thuis, en zijn deur staat open, dat had de dorpshouthakker met zijn eigen ogen gezien. 

Of hij was binnen gegaan? Gek! Iedereen weet dat er een enorme schat in de kelder ligt, maar hij was wel slimmer dan zonder uitnodiging in het huis van een tovenaar binnen te gaan. 

Neen, hij had zijn oudste zoon naar binnen gestuurd. En dat was het probleem: de zoon ging binnen, de vader bleef op een veilige afstand staan, ze riepen wat over en weer (“en? ziet g’iets?” “euh nee, ’t is hier donker” “en nu?” “ja, er staat hier een lamp, momentje” “en? en?” “ik zie gelijk een trap naar boven, ik ga eens kijken” “en wat zegt dat daar?” “ah verdomme, mijn lamp gaat uit, wacht een momen—“) en toen werd het stil in het huis. En kwam de zoon niet meer tevoorschijn. 

Dat was eergisteren. Nu is het dorp bijeengestroomd in de gelagzaal en is het debat: wie durft het aan om de zoon van de houthakker te gaan zoeken? Wie gaat op onderzoek uit om te zien wat er met de zwarte magiër is gebeurd? En wie gaat op zoek naar die schat? 

Veel bedremmelde gezichten, veel voetengeschuifel en gekijk naar het plafond en de vloer, maar niemand die iets zegt. Tot Jan, die al een beetje teveel gedronken had, van aan de toog roept “Ik! Ik en mijn twee goede vrienden en mede-avonturiers, euh, Clovis en, euh, Dingske”.

…en zo bevinden ze zich de volgende dag bij valavond aan de rand van het bos, met voor hen een prachtig onderhouden grasveld rond een klein wit huis. Voor het huis staat een postbus. 

Louis vindt het verdacht, hij zegt: “ik haal mijn boog boven en ik schiet erop los”. Tsuk, tsuk, tsuk, tsuk, tsuk: vijf pijlen zitten tot voorbij de punt vast in de muur van het huis.

“Ik neem mijn zwaard in de hand en ik beklim de muur!” Louis steekt zijn boog weg, bekijkt beteuterd zijn twee overgebleven pijlen, haalt zijn zwaard uit zijn rugzak, en stormt op de muur af. Het is wat moeilijk, met een zwaard in één hand, maar hij geraakt toch naar boven via de klimop die tegen de muur hangt… tot hij ongeveer een meter of drie hoog is, en hij naar beneden valt, recht op zijn elleboog. Oei, zwaardvechten zal iets moeilijker zijn, met een verzwikte arm.

Jan wil al meteen met zijn bijl de muur te lijf gaan, maar ze beseffen dat het zo niet zal lukken: tijd om wat beter te plannen. Ze kijk eerst eens heel aandachtig naar het huis. Dat heeft een gelijkvloers en een eerste verdieping. Het is zo’n vijf meter breed, en het ziet er even diep uit. Als ze goed kijken: wat er eerst als een volledig witte muur uitzag onder de klimop, blijkt een stenen muur te zijn met een venster op het eerste verdiep. Het venster moet heel lang geleden dichtgetimmerd of dichtgemetst zijn, en dan is de hele muur overkalkt. En nog eens. En nog eens. En nog eens. Alsof iemand dat venster zéker weg wou. 

En is dat nu haar inbeelding of is het echt? Anna hoort precies gekraak of gepiep achter het venster. 

Ze besluiten de omgeving te verkennen: Anna zal voorzichtig de linkerkant van het huis bekijken, Louis sluipt rond aan de andere kant. En Jan, die zal ondertussen zijn bijl scherpen: sluipen is niet zijn beste eigenschap. 

Ho! Louis ziet een deur! En ze staat op een kier! Hij is een elf en kan heel goed zien: als hij zijn uiterste best doet, ziet hij in het duister achter de deur één… twee… vier… vijf geel-rode lichtpuntjes. Het lijken wel ogen van een vogel of een kat, maar natuurlijk heeft geen enkele vogel vijf ogen. 

Ik zie dat eigenlijk al helemaal zitten, Dungeons & Dragons spelen met de kinders. 

Ik sloeg mijn browser open en kijkt nu, het is zowaar Adhese op de televisie!

“Ik had toch wel iets beters verwacht”, was de review van Jan. 

De gratis opvolger van Plant vs. Zombies is helemaal de free-to-play-route gegaan: gratis om te downloaden, maar ze doen wel hun uiterste best om er veel geld uit te slaan. 

Over mijn dood lijk dat ik er geld voor ga uitgeven. Serieus: ik ben helemaal bereid om pakweg 10 euro te betalen voor een spel, maar met van die vuile truken moeten ze niet afkomen. ’t Is gelijk met dat Candy Crush-ding: soms moeten er drie kalenderdagen over gaan om van één level naar een volgende te kunnen gaan (tenzij er een “kleine som” betaald wordt, natuurlijk). Wel, dan duurt het gewoon drie dagen. Ik zit daar aan level denk ik 70 of zo, en ik weiger ook maar één powerup of credit te kopen. 

Getver. 

Het zou grappig zijn, als het niet zo zielig was. 

Stel u de volgende tijdslijn voor:

• 1998: een leraar maakt met een aantal leerlingen KlasCement, een website om oefeningen en dergelijke op te zetten
• 2002: de site groeit, de overheid detacheert zelfs iemand om er aan mee te helpen
• 2006: iemand maakt een pagina voor de site aan op Wikipedia
• 2007: de site wordt in handen genomen door een vzw, en groeit sterk
• 2009: meer dan een derde van de leraars in Vlaanderen zijn aangemeld op de (nog altijd gratis) site
• 2013: het Vlaams Ministerie voor Onderwijs neemt KlasCement over. 
• Later in 2013: iemand past het artikel op Wikipedia aan, en zet dan ongeveer dezelfde tekst op de website van het Ministerie van Onderwijs
• Twee weken geleden: het artikel op Wikipedia wordt genomineerd voor verwijdering. De redenen: het artikel is reclame, is niet neutraal geschreven, en het onderwerp is niet interessant genoeg voor Wikipedia. 

Er zijn, behalve de persoon die het artikel nomineert, welgeteld twee personen die een negatieve reactie hebben. Een zekere “Paul Brussel” zegt, zonder welk bewijs wat dan ook over wat er eerst was) dat het artikel een auteursrechtenschending is. En een zekere “ZeaForUs” (ja, anoniem reageren is gemakkelijk, maar zo gaat het daar nu eenmaal) heeft dit te zeggen over een al 15 jaar lang gratis website voor leraars:

we doen hier niet aan gratis reclame. Als deze gasten reclame willen kunnen ze aankloppen bij Amazon, Google, de tv en vele andere media die zich daar sterk voor maken

Verder is er geen discussie, en het artikel wordt na zeven jaar bestaan op Wikipedia proper verwijderd. Anderen spreken in dergelijke gevallen over “wikinazi’s” of steken het op het overwicht van Nederlanders en spreken over de Nederlandse Wikipedia in plaats van de Nederlandstalige, ik houd het gewoon op de Engelse termen deletionism en siege mentality. Dit was 2007 op de Engelstalige Wikipedia, beeld u hetzelfde in maar met letterlijk een handvol mensen die discussiëren over behoud en verwijderen. 

Een klein groepje mensen, veilig verscholen achter pseudoniemen als “Wikiklaas” en “BlueKnight” en “The Banner”, beslissen de facto wat er verwijderd wordt en wat niet. Iedereen mag een pagina nomineren voor verwijdering (de newspeak is “op de lijst met te beoordelen pagina’s zetten”, ah ha ha), en als één van die mensen niet zelfstandig beslist dat het artikel “nuweg” mag en het meteen verwijdert, dan heb je veertien dagen om het artikel te verbeteren zodat het toch gehouden kan worden. 

Dus: het artikel voor KlasCement was genomineerd, en geen discussie die er kon aan helpen: het artikel wordt verwijderd. Wegens reclame en wegens niet neutraal genoeg geschreven. “Hoe?”, hoor ik u zeggen, “als iets niet goed genoeg geschreven is, dan is de oplossing toch herschrijf dit en niet verwijder het artikel?”

Ja, inderdaad. Zo denk ik er ook over, maar de mensen bij “te beoordelen pagina’s” niet. Daar wordt een artikel met het ook alweer newspeakerige “werk in uitvoering” gemarkeerd, en da’s ook een reden voor verwijdering. Sta daar even bij stil: op de “encyclopedie die iedereen kan editeren” is “werk in uitvoering” een reden voor verwijdering. 

…maar goed, daar moest zelfs niet over gediscussieerd worden, want de afsluitende moderator heeft beslis dat KlasCement “niet-encyclopedisch (niet belangrijk genoeg)” was. Ik weet dat het verkeerd is om te vergelijken (een dodelijke zonde op Wikipedia, zeggen “ja maar X bestaat toch ook”), maar de regeltjes van de Nederlandstalige Wikipedia zeggen dat een voetbalspeler die letterlijk één minuut in een profwedstrijd is uitgekomen in 1972 een artikel “mag” hebben, en een site die al 15 jaar bestaat, in pers en boeken staat, door tienduizenden leraars in Vlaanderen gebruikt wordt, die is “niet belangrijk genoeg”? Welcome to Bizarro World. 

Oh ja: er is een beroepsmogelijkheid voor verwijderde pagina’s: de “verzoekpagina voor terugplaatsen”, waar men kan vragen om een artikel dat onterecht verwijderd werd, terug te plaatsen. Behalve, natuurlijk, dat het daar dezelfde mensen zijn die opnieuw een oordeel vellen. 

Ik had er een verzoek tot terugplaatsen gedaan, omdat ik er van overtuigd was dat er op Wikipedia een plaats is voor een artikel over KlasCement. 

Het verzoek is zonet afgewezen door “BlueKnight” omdat — houd u vast — bij terugplaatsen de auteursrechtenschending waar die “Paul Brussel” het over had, en waar ik zelfs het vermoeden van verwijderd had door de tekst te herschrijven, dat die auteursrechtenschending in de bewerkingsgeschiedenis van het artikel zou terug te vinden zijn. 

OK, zeg ik: mag ik dan de laatste versie van het artikel inzien, zodat ik op basis daarvan een volledig nieuw artikel kan schrijven, 

Neen, zegt “Wikiklaas”: dat zou tegen de regels van Wikipedia zijn, want dan zouden niet alle mensen die aan het artikel hebben geschreven sinds 2006 in de bewerkingsgeschiedenis terug te vinden zijn. 

TAG TEAM OVERWINNING! HOERA VOOR ONS!!! Hier is de mensheid weer een stuk beter van geworden! We zijn weer een beetje dichter bij ons doel: “Imagine a world in which every single person on the planet is given free access to the sum of all human knowledge. That’s what we’re doing.“

Er is mij vandaag aangeraden dat ik komieke sigaretten zou moeten roken. En dat ik onder valse voorwendsels Xanax-of-dergelijke zou moeten laten voorschrijven. 

Het internet: ze menen het soms goed, maar ’t blijft toch maar vreemd. 

Euh nee. Niet echt, nee. Ik heb het eens op een grafiek gezet (klik voor detail):

Een maand slapen (blauw) en op het werk zijn (oranje), en ’t is zo geen proper beeld. Op 13 augustus heb ik 5 uur en een kwartier na elkaar geslapen, en dat was meteen het langste sinds maanden: het gemiddelde dat ik aan één stuk doorslaap is iets minder dan een uur en drie kwartier.

Dat is slopend vervelend. En neen, ’t is geen slaapapneu of iets in die zin waarbij een masker kan helpen. ’t Heeft met mijn rug te maken en de gevolgen en er kan niets aan gedaan worden.

Mpfff.

Ge kunt dat zo soms hebben, met de grootste tegengoesting ter wereld naar een vergadering gaan, en dan blijkt uiteindelijk dat het allemaal meer dan meevalt. 

Hewel: ik ben vanavond met de grootste tegengoesting ter wereld naar een vergadering gegaan, en het bleek uiteindelijk allemaal meer dan mee te vallen.

Eigenlijk wel wijs, eigenlijk.