Er stond een gruwelijk artikel in New York Times Magazine gisteren: The Vanishing Family, over een familie die blijkt erfelijke frontotemporale dementie te hebben. De ziekte van Pick, als ik het goed gelezen heb: ergens vanaf 40 jaar oud verandert hun gedrag, emoties en persoonlijkheid. Kunnen ze situaties niet meer inschatten. Krijgen ze koop- of eet- of drank- of andere verslavingen.

In die familie had iedereen één kans op twee om het te hebben. En het was testbaar.

Een aantal mensen die getest waren, wilden het resultaat van de test niet weten.

Mezelf kennende zou ik het ook niet willen weten. Maar aan de andere kant: mezelf kennende, zou ik me bij elk ding dat ik me niet herinnerde, bij elke mislegde zaak, en bij elke verspreking ook afgevraagd hebben of dit dat het begin van het einde is.

Dat is iets dat ik trouwens nu ook al regelmatig heb.

Dingen kwijtraken: dagelijks. Ik troost mij met de gedachte dat altijd al verstrooid was, en dat het al van mijn vroegste jeugd is dat ik zeker weet dat ik iets dáár gelegd heb, onder dat ander ding en naast dát ding — maar dat het daar dan niet ligt en dat ik gelijk een zot de hele weg over en weer afleg van en naar waar ik het laatst 200% zéker weet dat ik het had, om dat te constateren dat het tóch ergens anders was.

Het komt vaak genoeg voor dat ik er al jaren een grapje van maak, zo van “iemand had mijn GSM in mijn vestzak gestoken”. Ik denk ook niet dat het nu vaker voorkomt dan vroeger. Ik denk dat niet. Ik ben daar bijna zeker van. Ik hoop dat, in alle geval.

Ik weet van mezelf bijvoorbeeld ook dat ik, als ik er niet op let, een stuk spraakpatroon van mijn vader overneem. Hij liet soms mediumlange pauzes in een zin, die hij opvulde met een vorm van “euh”. Ik doe dat ook, maar ik vul de pauze niet in — waardoor ik, als ik er niet op let een zin begin, die dan een seconde of langer stokt, en dan pas verder gaat.

Ik vind dat zelf bijzonder irritant. Ik probeer er dan ook zoveel mogelijk op te letten.

Het heeft er ook soms mee te maken dat ik sinds jaar en dag soms niet op een woord kan komen. Het ligt op het puntje van mijn tong, ik weet precies wat ik bedoel, maar ik kan er gewoon niet op komen. Ik heb het vaker in het Frans dan in het Nederlands, en vaker in het Nederlands dan in het Engels.

Dan zoek ik een omweg, of zeg ik het in een andere taal, of omschrijf ik wat ik wil zeggen, of verbouw ik snel mijn zin. Maar soms blijf ik vastzitten en kom ik er gewoon niet op.

Ik denk ook niet dat dat erger geworden is in vergelijking met vroeger, maar ik ben er wel wat minder zeker van. Ik heb de indruk van wel.

Wat mij dan wat ongerust maakt.

⁂

Ik heb namelijk geen goede genen op dat vlak, vrees ik. Twee van mijn grootouders, langs elke kant één, hadden op het einde van hun leven dingen aan de hand met hun hersenen.

Mijn grootvader was 63 toen ik geboren werd en ik heb hem nooit anders gekend dan met de ziekte van Parkinson. Vele jaren absoluut niet erg — gewoon een bevende hand — maar naar het einde van zijn leven kwam daar zeer waarschijnlijk Lewy body smerigheid bij, waardoor hij onder meer dingen zag die er niet waren. Al helemaal kloterij omdat hij wegens andere genetische miserie zijn echte zicht verloor.

Mijn grootmoeder, aan de andere kant van de familie, heb ik nooit anders geweten dan dat ze niet op namen van familieleden kon komen als het rap moest gaan — ze kon dan op een paar seconden de hele of halve naam van drie of vier familieleden erdoor haspelen om uiteindelijk op de juiste uit te komen. Ik weet niet of het ooit officieel gediagnosticeerd is als anomische afasie dan wel of het gewoon de manier was waarop ze sprak.

Ik weet wel dat ze op het einde van haar leven, na een val en narcose en een operatie plots helemaal weg was. Het kan zijn dat ik het mij verkeerd herinner, maar de dokter zei dat ze wellicht al lang kleine embolieën in haar hersenen had, waardoor van de ene dag op een andere dit of dat kon verdwijnen.

Waarbij dit “de linkerhand gebruiken” of “zich herinneren wat er gisteren gebeurd is” en dat “kunnen spreken” of “familieleden herkennen” kon zijn.

⁂

Ik wens het niemand toe.

En als het ooit in de buurt van iets dergelijks zou komen bij mij, maak ik er een einde aan. Ik meen het meer dan ik het kan zeggen.

Ik heb zelfs geen goesting om niets te doen.

Gewoon in bed liggen lijkt mij wel iets.

Ik zou wel dingen willen doen, maar ik heb niet echt goesting.

Het wordt een dag series kijken, denk ik.

Een ex-collega whatsappte een uitnodiging voor zijn zestigste verjaardag. Natuurlijk dat ik meteen ja zei, ‘t was in een groep van fijne ex-collega’s echt een zéér fijne ex-collega.

Ik keek er helemaal naar uit, tot een dag of tien voor de datum, en dan had ik helemaal maar dan ook helemaal geen goesting meer om mijn huis te verlaten. Hikikomorigewijs de rest van mijn bestaan binnenblijven, ik zou er geen probleem mee hebben.

Gevraagd aan Sandra dat ze een uitvlucht zou zoeken en afzeggen, maar dat wou zij ondanks meermaals aandringen niet, zelfs niet als ik meer en meer begon aan te dringen.

⁂

Het was natuurlijk een leutig feest en een meer dan aangenaam weerzien van allemaal mensen die ik met zeer veel plezier nog eens zag.

Ge ontziet u dat, maar als het zover is, is het altijd beter dan voorzien.

Philip Larkin verwoordt beter dan ik ooit zou kunnen waarom ik naar kerken ga als ik op vakantie ga.

Once I am sure there’s nothing going on
I step inside, letting the door thud shut.
Another church: matting, seats, and stone,
And little books; sprawlings of flowers, cut
For Sunday, brownish now; some brass and stuff
Up at the holy end; the small neat organ;
And a tense, musty, unignorable silence,
Brewed God knows how long. Hatless, I take off
My cycle-clips in awkward reverence,

Move forward, run my hand around the font.
From where I stand, the roof looks almost new-
Cleaned or restored? Someone would know: I don’t.
Mounting the lectern, I peruse a few
Hectoring large-scale verses, and pronounce
“Here endeth” much more loudly than I’d meant.
The echoes snigger briefly. Back at the door
I sign the book, donate an Irish sixpence,
Reflect the place was not worth stopping for.

Yet stop I did: in fact I often do,
And always end much at a loss like this,
Wondering what to look for; wondering, too,
When churches fall completely out of use
What we shall turn them into, if we shall keep
A few cathedrals chronically on show,
Their parchment, plate, and pyx in locked cases,
And let the rest rent-free to rain and sheep.
Shall we avoid them as unlucky places?

Or, after dark, will dubious women come
To make their children touch a particular stone;
Pick simples for a cancer; or on some
Advised night see walking a dead one?
Power of some sort or other will go on
In games, in riddles, seemingly at random;
But superstition, like belief, must die,
And what remains when disbelief has gone?
Grass, weedy pavement, brambles, buttress, sky,

A shape less recognizable each week,
A purpose more obscure. I wonder who
Will be the last, the very last, to seek
This place for what it was; one of the crew
That tap and jot and know what rood-lofts were?
Some ruin-bibber, randy for antique,
Or Christmas-addict, counting on a whiff
Of gown-and-bands and organ-pipes and myrrh?
Or will he be my representative,

Bored, uninformed, knowing the ghostly silt
Dispersed, yet tending to this cross of ground
Through suburb scrub because it held unspilt
So long and equably what since is found
Only in separation – marriage, and birth,
And death, and thoughts of these – for whom was built
This special shell? For, though I’ve no idea
What this accoutred frowsty barn is worth,
It pleases me to stand in silence here;

A serious house on serious earth it is,
In whose blent air all our compulsions meet,
Are recognised, and robed as destinies.
And that much never can be obsolete,
Since someone will forever be surprising
A hunger in himself to be more serious,
And gravitating with it to this ground,
Which, he once heard, was proper to grow wise in,
If only that so many dead lie round.

Christopher Hitchens, via wie ik vele jaren geleden dit gedicht leerde kennen, zei dat wie het numineuze of het transcendente niet aanvoelt van sommige plaatsen of muziek of poëzie, of van het besef dat we zullen doodgaan, niet echt menselijk is.

En dat hij eraan toevoegde dat het bovennatuurlijke daar niet alleen niets aan bijbrengt, maar er zelfs op een bepaalde manier afbreuk aan doet. Alsof onze menselijkheid niet genoeg zou zijn.

In tegenstelling tot Doom at Your Service: zowel King the Land als See You in My 19th Life blijven uitstekend goed. Alleen bijzonder spijtig dat het maar twee afleveringen per week zijn.

Behalve dat: drie weken vakantie!

Vandaag boodschappen gedaan in de Bio-Planet in de buurt, en ik had gelijk de indruk dat ik omringd was door mensen die heel goed beseffen dat ze beter zijn dan de rest van de mensheid — tot aan de meneer aan de kassa, die er meer als een fotomodel slash barista uitzag dan iets anders.

Dan naar mijn moeder gegaan, alwaar er mensen de tuin aan het bewerken zijn. Dat was al te lang geleden — de oude tuinier die het al twintig jaar doet, doet geen tuinieren meer — en dus is er redelijk wat te doen: hagen te scheren, druiven en klimhortensia’s en wingerd en rozen te snoeien, bomen uit te doen die geschoten zijn waar er geen bomen moeten staan, een hele stapel dode dingen weg te halen.

En dan waarschijnlijk volgende week, met de moed der wanhoop een hele stapel bramen weghalen.

Ik had bijna gevraagd of die mensen ook in ons tuintje zouden kunnen komen, maar ik ga maar blijven proberen aanmodderen, denk ik. De vuurdoorn moet om de zoveel tijd teruggedrongen worden, de witteregen heeft dringend nood aan betere ondersteuning en de lavendel zou dringend meer vorm moeten krijgen. Ik weet geen blijf met de clematissen die maar blijven over en door zichzelf te groeien, en ik heb het opgegeven om ooit iets meer dan een samenraapsel van mos en klaverzuring en muurleeuwenbek als bodembedekking te hebben.

Ploeteren en aanmodderen, ‘t is een constante.

• How the design of Disney parks affects our perspective – Disney Cicerone
  The layout of the Disney parks may not be something you think about except for at the end of the day when your feet are aching and sitting feels like the best ride ever. Or when you’re hiking around the Epcot World Showcase in the blazing sun and afternoon heat. But the ways the Imagineers have creatively designed the parks influence your experience more than you think, and in ways you might not have considered before.
• Africa’s Merchant Kings – Archaeology Magazine
  Two recent projects, at the sites of Beta Samati in Ethiopia and the ancient port of Adulis in Eritrea, have revealed what life was like in the empire more than 1,700 years ago. These excavations have highlighted the Aksumites’ sophisticated building techniques, drawn attention to the important role that Christianity played in their culture, and, above all, underscored the existence of the trade networks that were the kingdom’s lifeblood and key to its rarely paralleled success.
• LilyPond – Music notation for everyone
  LilyPond is a music engraving program, devoted to producing the highest-quality sheet music possible. It brings the aesthetics of traditionally engraved music to computer printouts. LilyPond is free software and part of the GNU Project.
• Meet Microsoft Office’s new default font: Aptos – The Verge
  Microsoft is replacing its Calibri default font with Aptos, a new sans-serif typeface that’s inspired by mid-20th-century Swiss typography. Previously known as Bierstadt, Microsoft has been on the hunt for its new Aptos default font over the past couple of years. The software giant commissioned five new custom fonts for Office in 2021, and the Aptos font was picked as the default after years of feedback.
• Missing Wings on an ‘Alien’ Beetle Pose an Evolutionary Mystery – The New York Times
  “OK, this is a prank,” Vinicius Ferreira, an insect taxonomist and evolutionary biologist, said to himself. “It’s a joke.”
  The beetle — only one-tenth of an inch and found in 1991 in Oaxaca, Mexico, among leaf litter of a pine and oak forest floor at an elevation of more than 9,500 feet by the naturalist Richard Baranowski — was most definitely a male. But it was missing one of the animal’s defining characteristics: the tough forewing casing known to scientists as the elytra.
• Essay: How Different Translators Bring New Life to the ‘Iliad’ – The New York Times
  Over the years, some 100 people have translated the entire “Iliad” into English. The latest of them, Emily Wilson, explains what different approaches to one key scene say about the original, and the translators.
• (4713) Beauvais Cathedral Construction Sequence – YouTube
  Of all the stories of the greatest Gothic cathedrals, the tale of Beauvais is the most exciting. Construction of the Gothic cathedral began in 1225 at a time of bitter turmoil when France was establishing itself as a nation within its familiar modern geographical bounds. Beauvais, the tallest cathedral in France, was never completed, having endured two major collapses and a series of structural crises that continues to this day. Our Sketchup animation follows this dramatic narrative.
• Alt-F4 #65 – Factorio in Unreal Engine 5
  FUE5 (short for Factorio in Unreal Engine 5) is an experimental project with a simple goal: to visualize the 2D world of Factorio in 3D space. It was created by 3D artist Hurricane and Factorio modder Nuke during a five month period, starting on January 10th 2023. While many creative people in the Factorio modding community create awesome large-scale mods like Space Exploration, Bob’s mods or Angel’s, we decided to take a slightly different approach. To put it simply, this project is a 3Dvisual…
• (4522) A1111 in Photoshop – One Click Install Plug-in – YouTube
  The Auto Photoshop Plug-in brings A1111 and Stable Diffusion directly into Photoshop.
• (4520) I Made a 32-bit Computer Inside Terraria – YouTube
  “I document my journey implementing Computerraria: a 32 bit CPU running inside the game Terraria. I’ve been working on this for over 6 months now and thought it’s cool enough that other’s might be interested in learning about it.”
• Monster gravitational waves spotted for first time
  These waves are thousands of times stronger and longer than those found in 2015, with wavelengths of up to tens of light years. By contrast, the ripples detected since 2015 using a technique called interferometry are just tens or hundreds of kilometres long.
  “We can tell that the Earth is jiggling due to gravitational waves that are sweeping our Galaxy,” says Scott Ransom, an astrophysicist at the US National Radio Astronomy Observatory in Charlottesville, Virginia.
• 100 years of Le Corbusier: what does he mean to today’s architects? | Le Corbusier | The Guardian
  Le Corbusier was to architecture what Picasso was to painting, a towering and egomaniacal creative force who transformed his discipline for ever. His buildingshave inspired admiration, sometimes devotion. He is an icon, granted the nickname “Corb” or “Corbu” by architects. He has also been vigorously attacked, as a mechanistic fanatic whose ideas inspired inhumane tower blocks and concrete jungles.
• Open-source “Davids” are taking on GPT-4 and other Goliaths
  A new wave of open-source LLMs, available to anyone, is knocking down the chatbot barriers.
• One Div Zero: A Brief, Incomplete, and Mostly Wrong History of Programming Languages
  1842 -Ada Lovelace writes the first program. She is hampered in her efforts by the minor inconvenience that she doesn’t have any actual computers to run her code. Enterprise architects will later relearn her techniques in order to program in UML.

‘t Was te schoon om waar te zijn. We hadden gehoopt dat het dak helemaal in orde zou komen in één keer — helaas. De veluxen werken nog niet en de kassementen moeten nog gemaakt en afgewerkt worden.

Voor na het bouwverlof, vrees ik.

Ne mens kan keer lachen, maar in ‘t echt: natuurlijk dat ik Vlaanderen fantastisch vind, en leve Vlaanderen.

Ik weet niet echt wat ik mij het meeste voel, van de verschillende overlappende identiteiten waar ik in zit, dat verandert voortdurend. Maar er is geen moment dat ik mij beschaamd voel om te zeggen dat ik een Vlaming ben. Ik weiger mij beschaamd te voelen Vlaming te zijn, poging tot kaping door Vlaams Belang of niet.

Vlaanderen is een fijn stuk land met grosso modo precies evenveel klootzakken en goede mensen en opportunisten en watnog als gelijk welk ander stuk land ter wereld.

We zitten in een moeilijk tijdsgewricht, ‘t is waar. Het zou helemaal kunnen dat het nu meer dan ooit om zeep is, en ik ben wat bang dat ik in het grote beeld zelfs niet aan een begin van manier kan denken om er op een redelijke termijn uit te raken. Maar dat is niet specifiek aan Vlaanderen.

Leve Vlaanderen, warts & all.

Wat voor zever de mensen die op een Vlaamse feestdag ineens hun innerlijke Belgicist gaan bovenhalen — niet dat ik iets tegen België heb, niet dat ik ook maar op welke manier dan ook Vlaams-nationalistisch aangelegd zou zijn, maar vraag die mensen eens om twee nieuwslezers van de RTBF op te noemen, of een paar populaire Waalse televisieprogramma’s, of een Waalse auteur en zie ze spartelen met hun zogenaamde Belgicisme. Dat is van hetzelfde allooi als het soort mainstream bashers dat, wanneer de Rode Duivels spelen, “om te lachen” vraagt of er iets te doen is of wat. Bah.

Ik ben een cynische oude misantroop, maar desalniettemin: hoera Vlaanderen voor zijn geschiedenis en zijn mensen van alle afkomsten en vormen en kleuren, en leve iedereen en alles die er op de een of andere manier naar beste oordeel en vermogen het beste van probeert te maken.

Met het ontslag van Rutte is het Caroliene? Help!-filmpje weer even in de actua. Het lijkt heel hard op het nog meer viraal gegane filmpje van Rick Perry:

En het deed me terugdenken aan een moment dat ik een gelijkaardig iets had — het klamme angstzweet breekt mij nog altijd uit. Het was een tijd geleden en ik moest in een live uitgezonden interview iets ernstigs komen verdedigen.

Met stellige zekerheid en aplomb, zonder verpinken of twijfel, doodslaan met onweerlegbare argumenten. Ik had het in de dagen en weken ervoor al ettelijke keren gedaan, in grote en kleine gelegenheden en zalen, voor politici, voor journalisten, voor vrienden en kennissen, voor medestanders en voor fellow travelers en criticasters, voor geïnteresseerden en niet geïnteresseerden.

Het was ook niet de eerste live uitzending.

Ik had een betoog met argumenten, en mijn idee was eenvoudig in drie duidelijke punten uit de doeken te doen: punt één zus en zo om die en die reden; punt twee dit en dat om déze redenen.

Ik wist al toen ik aan mijn eerst punt begon dat ik vergeten was wat het derde punt was.

Totaal, maar dan ook totaal wég. Geen flauw idee mee. Misschien omdat ik een aantal slapeloze nachten verder was, misschien wegens de verzengende hitte, misschien om ikweetnietwelke reden.

Ik had niet het minste idee wat mijn derde ding was, en terwijl ik het eerste punt uit ana het leggen was en kort de kritiek weerlegde en praktische vragen beantwoorde, en ik voor het tweede punt hetzelfde aan het doen was, bleef ik maar zoeken en graven en scharten naar wat-verdomme-dat-derde-punt-nu-ook-weer-was.

Na al die jaren weet ik niet meer wat het eerste, tweede of derde punt was, en ook niet meer hoe ik uiteindelijk aan dat derde punt raakte, alleen dat het mij net op tijd weer te binnen schoot volledig met bijhorende argumentatie. Maar wat mij vooral bij is gebleven: die urenlange kille paniek, een paar minuten lang, terwijl ik wist dat ik het niet meer wist, en het verwoede tegelijkertijd blijven luisteren en spreken maar ook het kil panisch zoeken, nadenken en tijdrekken om te kunnen blijven zoeken en nadenken.

Ik had er mij uit kunnen lullen, daar niet van, en het is goed afgelopen en geen mens heeft ooit een idee gehad van wat er in mijn hoofd gebeurde.

Maar sinds dan heb ik veel empathie voor de Ruttes en de Perry’s van deze wereld.

En godbetert ook begrip voor die oude dooddoener waar ik 4/5 van mijn leven geen begrip voor had: “ik had een blackout op het examen”.