Michel Vuijlsteke's weblog

Tales of Drudgery & Boredom.

  • Spaghetti: mislukt

    We gingen via Langres, waar ik niets over wist behalve dat er stadsomwallingen waren, naar huis gaan. Maar tussen Marcolling en Langres ginen we wel eerst een poulet de Bresse eten.

    Ik doe wat een mens normaal gezien zou doen en zoek naar de beste plaatsen om zo’n kieken te krijgen. Ik kom uit op een brasserie met goeie reviews in een gat met de naam Vonnas, dus ’t was rap beslist.

    Wij komen daar toe, en euh welja:

    Daar blijkt gewoon het driesterrenrestaurant van Georges Blanc te staan. In een soort volledig Georges Blanc-dorp:

    Ik heb nog geprobeerd of we in het driesterrenresto konden eten, maar dat was helaselijk niet open. Ook wellicht ondoenbaar om toe te stuiken en te verwachten dezelfde dag nog te kunnen eten, maar alla. De bistro was trouwens ook helemaal de moeite — ’t is al een goed teken als het vlees te rijpen ligt in de etalage:

    We hebben een kip à la Mère Blanc gevraagd, met een supplement om er ook morillen bij te krijgen, en ahem ja, dat was bijzonder lekker. We kregen er ook nog een hapje voor. Crème brulée van foie gras, en jazeker, dat wat ook uitstekend.

    …maar het plan was dus wel dat dat het laatste van luxe-eten zou zijn. Sandra wou een gewone spaghetti eten in Langres, dus dar gingen we dan op zoek naar gaan.

    ⁂

    Langres is een vreemde stad: middeleeuws, nooit uitgebrand, ingestort, veroverd of op een andere manier volledig vernietigd. Dus heel het grondplan is middeleeuws, de overgrote meerderheid van de huizen is middeleeuws, maar redelijk wat huizen hebben een meer moderne aankleding gekregen. Het is een relatief minuskule stad, maar het heeft een kathedraal met grote stukken uit de twaalfde eeuw. Het hotel waar we verbleven, blijkt zowaar het oudste hotel van Frankrijk te zijn (al ben ik er zeker van dat er nog wel meer plaatsen naast het Hôtel de la Poste in Langres voor die titel gaan).

    Oh, en in de kathedraal was er niet alleen een eenzame meneer aan het bidden (al zingend) bij elke statie van het kruis, er was gisteren ook een boze katholieke meneer gepasseerd:

    Ik moet toegeven dat het inderdaad het allereerste was dat mij opviel: geen water in het wijwatervat. De rest minder: geen klachten over licht (mooi licht van buiten, meer is niet nodig), katholieke toetsen (’t is een kathedraal gast, ge kunt niet naast de toetsen kijken), eucharistie in het tabernakel (in mijn ervaring is dat toch altijd dicht?), of over klokkengelui (pittoresk maar ik kan mij inbeelden dat het niet geautomatiseerd is en dat er geen personeel voor is).

    Wel ergens jammer, voor een kathedraal, maar ja.

    ⁂

    Het is ons ’s avonds trouwens niet gelukt om een spaghetti te vinden. We zijn gewoon naar de brasserie naast het hotel gaan eten — waar we meer dan uitstekende lamsbout (Sandra) en hammetje (ik) gegeten hebben. Ach ja. 🙂

    ⁂

  • Pastorale Gourmande 4-7

    Vervolg van het eten. Eén foto vergeten trekken dit jaar, ’t is al beter dan het ooit geweest is qua foto’s vergeten trekken van het eten hier.

    Dag 4

    • Avocado, terrine de crabe, garnaalchips
    • Aardpeer, noix de St Jacques, amandels
    • Tartaar van zalmforel, shimei, toast
    • Duivenbort, hamburger van duivenbil, witloof, peultjes
    • Bloempotje met chocoladecrumble, chocolademousse, slagroom en rood fruit

    Dag 5

    • Tomatenconfituur, sucrine, parmezaan, parmahesp
    • Crème van champignon, bulgur, terrine van konijn
    • Slaatje, haloumi, berloumi
    • Blauwe leng, bloemkoolpuree, bloemkoolcouscous, gebakken bloemkool, zeekraal, asperges
    • Brownie, vanille-ijs, frambozenbavarois, rood fruit

    Dag 6

    • Kruidenomelet, crème van komkommer en geitenkaas, lompvis- en foreleitjes
    • Slaatje avocado pompelmoes radijzen limoen, gerookte zalm
    • Tomaten, burrata
    • Varkenshaasje, boontjes, worteltjes, champignonsaus, mosterdsaus, aardappelen
    • Rijstpap met fruit

    Dag 7

    • Gazpacho van tomaat, gerookt varkenshaasje
    • Kadaif, gerookte tonijn, soyamayonaise
    • Vier soorten meloen, vier soorten ham, meloensorbet
    • Zalmforel, aubergine, prei op twee manieren, pepers
    • Frambozenbavarois met rood fruit

    Morgen nog een ontbijt en dan zijn we weg!

    ⁂

  • Terugkeerplan

    Zozie, het plan om terug te keren is ook in orde. We gaan overnachten in Langres (hotel al geboekt!), en tussen hier en Langres gaan we proberen een echte poulet de Bresse in de streek van die beesten te eten.

    En dan naar huis en dan peignoir!

    ⁂

  • Niets, en boeken lezen

    Dat is het leven.

    Ik heb ondertussen al vijf boeken uit plus een stuk of ikweetniethoeveel tientallen comics, en meer dan dat zou het niet moeten zijn, voor mij.

    Behalve dat ik het liever in een peignoir zou doen dan in een kostuum, maar bon, kleine verstervingen.

    ⁂

  • Brutalisme hey!

    Ik had niet echt iets gepland deze vakantie, maar ik had wel gehoopt wat Le Corbusier te zien. Meer specifiek: de kapel in Ronchamp en het Dominikanenklooster in Eveux.

    Ronchamp was gemakkelijk, daar zijn we blijven overnachten, en dan ’s morgens om 10u de kapel gaan bekijken. Zeer de moeite waard, absoluut. Betonrot van hier tot in Tokio, dat ook, maar zeer de moeite waard (nu ze er nog staat).

    Het klooster zou moeilijker zijn, wegens toch wel anderhalf à twee uur weg van waar we verblijven: een beetje ver om rap over en weer naar te gaan, maar ook veel te dicht om daar te overnachten in het terugkeren. Ik had het dus al wat afgeschreven — maar! dan was er juist slecht weer aangekondigd, en dus heb ik gisteren dan maar een rondleiding besteld voor vandaag om 14u, en hopla, daar stonden we dan.

    En hola wat was dat nog meer de moeite dan Ronchamp! Ik had mijn helicopter mee en de toestemming van de gids (alhoewel, ik ben er niet zeker van dat ze het doorhad wat ik precies vroeg), en dus:

    Ik vond het bijzonder indrukwekkend. De kerk alleen al, een enorme holle betonnen balk met lichtkanonnen en lichtmitrailettes, is de omweg waard. En de rest ook — voor het overgrote deel allemaal nog met de originele meubels en inrichting zoals door Le Corbusier zelf bedacht: met zwarte verf aan de deuren om vieze vingers te vermijden en op de vloer onder waar er kaarsen zijn om te vermijden dat er kaarsvetvlekken op het beton zouden komen, met minimalistische kasten, met ramen voor licht en andere ramen voor lucht, met niets te veel en niets te weinig.

    Hetzelfde verhaal als in Ronchamp — het beton rot en barst, en het is meer dan duidelijk dat dit geen Gebouw Voor De Eeuwigheid is. Misschien ook wel daarom: ga kijken voor het er niet meer is.

    ⁂

  • La Pastorale Gourmande (1-3)

    Het is niet overal waar een mens zoveel uitkijkt naar het avondeten in halfpension als waar we nu zitten.

    Omdat ik het vorige keren altijd vergat: deze keer mij voorgenomen om op te schrijven wat we voorgeschoteld kregen.

    Dag 1

    • Crème van paprika, zongedroogde tomaten, haring, tomatenconfituur, zwarte look
    • Kweepeergelei, rode biet, terrine grand mère
    • Kersen, rode ui, gerookte zalmforel & paling
    • Eend, wortel, appel, zoete aardappel, shiitake (met een heerlijke saus op basis van eendenfond met onder meer zeste van appelsien)
    • Chocoladenotengebak, gezouten caramelijs, gepocheerde peer

    Dag 2

    • Julienne van koolrabi en groene appel en gerookte zalm
    • Crème van champignon, vijg, gerookte eendenborst, macadamianoten
    • Rundscarpaccio
    • Zwaardvis met ratatouille, slaatje van venkel en appelsien
    • Pana cotta van witte chocolade met rode vruchten, gelei van rode bessen en gemarineerde rabarber

    Dag 3

    • Gazpacho van meloen en komkommer met gerookte makreel en gemarineerde radijs
    • Crème van zoete aardappel, bâton de berger, augurk
    • Crème van kropsla, rivierkreeftjes, aspergepuntjes, sjalot, mayonaise met cassismosterd, mosterdzaadjes
    • Kip in 4 smaken, courgette, suikerboontjes, boontjes met mango, gebakken krielaardappelen
    • Pavlova

    Nog vier dagen van dat, dames en heres.

    ⁂

  • Zevenentwintig juli!

    It is July, 27th
    Let’s line up with the veteran soldiers to military music
    Joining the parade
    Firmly trampling over the Yankee Devil’s surrender papers

    ⁂

  • Farniente

    We hebben al gezeten en gelezen en lekker gegeten, en meer moet dat niet zijn.

    Mijn voornemen dit jaar is alle gerechten op te schrijven die we in ons halfpension krijgen, met een foto erbij. Kwestie van mensen jaloers te maken.

    ⁂

  • To France

    Geen spoor van Maggie Reilly (behalve in de Spotify-vakantieplaylist), wel dat wij een week niets gaan doen in Frankrijk.

    Naar ergens in de buurt van Lyon, in twee dagen. Dag één tot in Ronchamp, de plaatselijke Corbusier bekijken, en dan hopla verder naar Marcollin.

    Daar toegekomen vat ik post op een bank onder een boom naast een vijver, kom ik er alleen weg om te eten en te slapen.

    En dan terug. We weten nog niet goed waar we gaan slapen, maar dat zien we dan wel.

    Oh en als er dieven zouden meelezen en denken dat het het moment is om ons huis leeg te roven: don’t bother, er zijn nog kinderen thuis.

    ⁂

  • Dochters ver weg

    Spannend! Zelie en Anna hebben jaren gewerkt en gespaard om het toch-wel-even-slikken-bedrag voor de scoutsjamboree bijeen te schrapen, en nu zijn ze toegekomen in Zuid-Korea.

    Zelie moest eerst met de bus naar Frankfurt, waar ze deze rechtstreekse vlucht heeft genomen:

    Anna is vertrokken in Zaventem maar heeft een tussenstop gedaan in Dubai. Ze heeft ook redelijk wat luxueuzer gevlogen, met Emirates:

    Allemaal spannend jong.

    Ze zijn er voor de volgende drie weken. Ik vraag mij zeer hard af hoeveel van haar Koreaans Zelie zal kunnen gebruiken. Dat die nog meer jaren kpop en kdrama’s en kvanalles uiteindelijk ook nog eens opbrengen (alhoewel, ik lieg: het heeft haar twee jaar Koreaans aan de universiteit al meer dan doenbaar gemaakt.)

    Ik hoop dat ze daar alletwee een fantastische tijd doorbrengen, de ene als leiding en de andere als lid. ’t Zijn van die dingen die een mens maar één keer meemaakt, denk ik.

    ⁂

  • DEATH METAL ENGLISH

    Ik kwam een artikel tegen dat een aantal regels van Death Metal English bespreekt. Natuurlijk kon ik niet aan de verleiding weerstaan om die regels aan ChatGPT uit te leggen. Dit is wat die maakte van de drie zinnen die ik net schreef:

    UPON THE ABYSSAL SEAS OF INFORMATION, A GRAVEN TOME OF LINGUISTIC ARCANA NAMED DEATH METAL ENGLISH WAS DISCOVERED BY MY EVER-WANDERING EYES. IN THRALL TO THE IRRESISTIBLE CACOPHONY OF ITS CALL, I UNDERTOOK THE GRAND CONSECRATION OF TRANSMUTING ITS SECRETS TO THE UNYIELDING ELECTRONIC CONSCIOUSNESS, THE ENTITY KNOWN AS CHATGPT. LO AND BEHOLD, THESE ARE THE TORTURED, RESURRECTED REMAINS OF THE TRIPTYCH OF PROCLAMATIONS THAT MY MORTAL HANDS HAVE WOVEN INTO THE VERY FABRIC OF EXISTENCE.

    Heerlijk.

    Thanks for these fun and challenging guidelines! Let’s give it a try:

    Normal English: “I’m watching a movie.”
    Death Metal English: “I AM INDULGING IN THE CINEMATIC CONJURATION OF HYPER-REALITY, A DRAMATIZATION OF LIFE WOVEN INTO THE FABRIC OF LIGHT AND SHADOW.”

    Normal English: “The book is on the shelf.”
    Death Metal English: “THE TOMES OF KNOWLEDGE LIE UPON THE SUSPENDED PLANE, OBSCURED WITHIN THE PERIPHERAL DIMENSION OF STATIONARY EXISTENCE.”

    Normal English: “I should do some laundry.”
    Death Metal English: “THE VESTMENTS OF MUNDANE INTERACTION DEMAND THE TURBULENT CLEANSING RITES OF WATER AND SOAP.”

    Normal English: “Let’s order pizza for dinner.”
    Death Metal English: “LET US SUMMON THE CIRCULAR NOURISHMENT OF YEAST AND TOMATO, AN OFFERING FROM THE FIERY FURNACE OF THE PIZZARIA REALM.”

    En met nog wat regels erbij:

    Thank you for the added challenge! Let’s incorporate archaic and pseudo-Biblical verbiage into the translations:

    Normal English: “I’m going to the store.”
    Death Metal English: “UNTO THE EMPORIUM OF MATERIAL ACQUISITIONS I AM COMPELLED TO PROCEED.”

    Normal English: “We are preparing for the party.”
    Death Metal English: “FOR THE FESTIVITY OF UNTAMED REVELRY, PREPARATIONS ARE BEING WROUGHT BY OUR COLLECTIVE HANDS.”

    Normal English: “You left your keys on the table.”
    Death Metal English: “UPON THE PLANK OF REPAST, THINE KEYS OF ACCESS HAST THOU ABANDONED.”

    Normal English: “The weather is quite cold today.”
    Death Metal English: “VERILY, THE ATMOSPHERE HATH DRESSED ITSELF IN THE RAIMENT OF ARCTIC FRIGIDITY THIS DAY.”

    Computers tegenwoordig jong.

    ⁂

  • Dag 10

    Niets om trots op te zijn, maar ik ben twee keer buiten mijn huis gekomen tijdens de Gentse Feesten: één keer naar de cinema en één keer naar mijn moeder.

    Geen optredens gezien, nergens gestopt bij het erdoorfietsen. Negatief goesting om mensen te zien en alles.

    Vanavond toch eens over en weer naar Karmaclan gegaan en dan nog rap eens gekeken in het Baudelopark. Niet persoonlijk, wel met de helicopter:

    Er was gelijk niet veel volk.

    ⁂

  • Verdwijnen

    Er stond een gruwelijk artikel in New York Times Magazine gisteren: The Vanishing Family, over een familie die blijkt erfelijke frontotemporale dementie te hebben. De ziekte van Pick, als ik het goed gelezen heb: ergens vanaf 40 jaar oud verandert hun gedrag, emoties en persoonlijkheid. Kunnen ze situaties niet meer inschatten. Krijgen ze koop- of eet- of drank- of andere verslavingen.

    In die familie had iedereen één kans op twee om het te hebben. En het was testbaar.

    Een aantal mensen die getest waren, wilden het resultaat van de test niet weten.

    Mezelf kennende zou ik het ook niet willen weten. Maar aan de andere kant: mezelf kennende, zou ik me bij elk ding dat ik me niet herinnerde, bij elke mislegde zaak, en bij elke verspreking ook afgevraagd hebben of dit dat het begin van het einde is.

    Dat is iets dat ik trouwens nu ook al regelmatig heb.

    Dingen kwijtraken: dagelijks. Ik troost mij met de gedachte dat altijd al verstrooid was, en dat het al van mijn vroegste jeugd is dat ik zeker weet dat ik iets dáár gelegd heb, onder dat ander ding en naast dát ding — maar dat het daar dan niet ligt en dat ik gelijk een zot de hele weg over en weer afleg van en naar waar ik het laatst 200% zéker weet dat ik het had, om dat te constateren dat het tóch ergens anders was.

    Het komt vaak genoeg voor dat ik er al jaren een grapje van maak, zo van “iemand had mijn GSM in mijn vestzak gestoken”. Ik denk ook niet dat het nu vaker voorkomt dan vroeger. Ik denk dat niet. Ik ben daar bijna zeker van. Ik hoop dat, in alle geval.

    Ik weet van mezelf bijvoorbeeld ook dat ik, als ik er niet op let, een stuk spraakpatroon van mijn vader overneem. Hij liet soms mediumlange pauzes in een zin, die hij opvulde met een vorm van “euh”. Ik doe dat ook, maar ik vul de pauze niet in — waardoor ik, als ik er niet op let een zin begin, die dan een seconde of langer stokt, en dan pas verder gaat.

    Ik vind dat zelf bijzonder irritant. Ik probeer er dan ook zoveel mogelijk op te letten.

    Het heeft er ook soms mee te maken dat ik sinds jaar en dag soms niet op een woord kan komen. Het ligt op het puntje van mijn tong, ik weet precies wat ik bedoel, maar ik kan er gewoon niet op komen. Ik heb het vaker in het Frans dan in het Nederlands, en vaker in het Nederlands dan in het Engels.

    Dan zoek ik een omweg, of zeg ik het in een andere taal, of omschrijf ik wat ik wil zeggen, of verbouw ik snel mijn zin. Maar soms blijf ik vastzitten en kom ik er gewoon niet op.

    Ik denk ook niet dat dat erger geworden is in vergelijking met vroeger, maar ik ben er wel wat minder zeker van. Ik heb de indruk van wel.

    Wat mij dan wat ongerust maakt.

    ⁂

    Ik heb namelijk geen goede genen op dat vlak, vrees ik. Twee van mijn grootouders, langs elke kant één, hadden op het einde van hun leven dingen aan de hand met hun hersenen.

    Mijn grootvader was 63 toen ik geboren werd en ik heb hem nooit anders gekend dan met de ziekte van Parkinson. Vele jaren absoluut niet erg — gewoon een bevende hand — maar naar het einde van zijn leven kwam daar zeer waarschijnlijk Lewy body smerigheid bij, waardoor hij onder meer dingen zag die er niet waren. Al helemaal kloterij omdat hij wegens andere genetische miserie zijn echte zicht verloor.

    Mijn grootmoeder, aan de andere kant van de familie, heb ik nooit anders geweten dan dat ze niet op namen van familieleden kon komen als het rap moest gaan — ze kon dan op een paar seconden de hele of halve naam van drie of vier familieleden erdoor haspelen om uiteindelijk op de juiste uit te komen. Ik weet niet of het ooit officieel gediagnosticeerd is als anomische afasie dan wel of het gewoon de manier was waarop ze sprak.

    Ik weet wel dat ze op het einde van haar leven, na een val en narcose en een operatie plots helemaal weg was. Het kan zijn dat ik het mij verkeerd herinner, maar de dokter zei dat ze wellicht al lang kleine embolieën in haar hersenen had, waardoor van de ene dag op een andere dit of dat kon verdwijnen.

    Waarbij dit “de linkerhand gebruiken” of “zich herinneren wat er gisteren gebeurd is” en dat “kunnen spreken” of “familieleden herkennen” kon zijn.

    ⁂

    Ik wens het niemand toe.

    En als het ooit in de buurt van iets dergelijks zou komen bij mij, maak ik er een einde aan. Ik meen het meer dan ik het kan zeggen.

    ⁂

  • Motmug

    Op de muur aan de straatkant: teken dat het vochtig weer is, heb ik de indruk.

    Toch echt wel een beetje de natten hond van de insectenwereld, motmuggen.

    ⁂

  • Alsnog buitenshuis

    ’t Was een van die situaties: we gingen naar de film gaan maar dan bleek de film onverwacht in een andere cinema te zijn dan ik dacht en dan werd het lastig, en lang verhaal kort de rest van het gezin in gisteren gaan kijken naar Barbie en vandaag zijn we dan naar de juiste cinema gegaan om Oppenheimer te zien.

    Ik weet niet of ik het een zeer goeie film vond.

    Het helpt ook niet dat het al zo lang geleden is dat atoomwapens top of mind waren, The Day After– en Threadsgewijs, en ook Three Mile Island en zelfs Tsjernobyl zijn al eeuwen geleden.

    Het helpt ook niet dat Trinity in mijn hoofd altijd onlosmakelijk verbonden zal zijn met Part 8, de achtste aflevering van het derde seizoen van Twin Peaks. En dat telkens ik Cilian Murphy zag, ik aan Half Life’s G-Man moest denken.

    Het stoorde me ook een beetje dat Feynman als een dansend aapje met bongo’s opgevoerd werd. Dan liever niet, vond ik.

    Misschien ben ik series meer gewoon ondertussen, waar een verhaal degelijk kan verteld worden waar personages tijd krijgen om te groeien en te veranderen. Een film is gelijk een kortverhaal: absoluut niet noodzakelijk minder goed, maar absoluut wel volledig anders.

    ⁂

    Alla. Ik ben dan toch nog eens de deur uitgeraakt.

    ⁂