Onze oudste dochter is 24. Vierentwintig. Ik vind dat gelijk een zeer rare gedachte.
Ze gaat wellicht in september in een ander huis wonen ook. Ik voorzie dat ze hier nog wel regelmatig eens zal langskomen, maar toch. Ook dat is een rare gedachte.
Tales of Drudgery & Boredom.
Onze oudste dochter is 24. Vierentwintig. Ik vind dat gelijk een zeer rare gedachte.
Ze gaat wellicht in september in een ander huis wonen ook. Ik voorzie dat ze hier nog wel regelmatig eens zal langskomen, maar toch. Ook dat is een rare gedachte.
β
‘t Was vandaag controle in het hospitaal. Het verdict is: nog altijd terminaal ziek, maar ‘t zal toch wellicht niet voor dit jaar zijn.
Natuurlijk is iedereen per definitie terminaal, maar hey: dokter arts heeft mij gezegd dat ik voor het eerst in zeven of jaar niet meer elke zes maand of elk jaar moet kopen. Als er geen acute problemen zijn, is mijn volgende afspraak in 2025.
Wahey.
β
β
Vrouw en dochter zijn naar Live Is Live.
De andere kinderen zitten in hun kamer.
Ik heb toegegeven aan de verleiding en ik ben dan maar naar See You In My 19th Life beginnen kijken. ‘t Is zo goed als ik had gehoopt dat het ging zijn.
β
Vrouw en dochters zijn naar Harry Styles.
Twee andere kinderen zijn gaan werken dan wel bij lief.
Ik ben alleen thuis, en ik ga dat vieren door eens om 20u in mijn bed te kruipen.
Exciting times.
β
Het is van “maak een computer in PowerPoint” geleden dat ik combinatie zo hard gelachen en mondopenvallenvanverbazing gedaan heb:
β
Ik zat in de keuken en ineens springt Nephthys die in den hof zit gelijk twee meter recht naar boven de lucht in en ze komt naar beneden met een mus in haar mond.
Tegen dat ik naar buiten kwam, was het een geriatrische kat en een ondertussen letterlijk dode vrouwelijke heggenmus, bien Γ©tonnΓ©s de se trouver ensemble.
Tja.
Ik weet dat er geen excuus is voor de hecatombe die huiskatten aanrichten. Ik kan alleen zwak aanvoeren dat die van ons het bijna nog nooit gedaan heeft.
Ooit eens een bijna-dood vogeltje in een kartonnen doos, ooit ook eens een vleermuis, en hier en daar wat muizen (maar alleen als ze niet in huis zitten, grr). Verder geen moordenaar.
Ze heeft het beest ook niet opgegeten. Ik ga er morgen iets aan moeten doen. π
β
Het is woensdag 16u en een beetje, en er wordt een kraan voor de deur gezet. Vanmorgen is de Man Van Het Dak langsgekomen om te zeggen dat ze er vrijdag aan beginnen.
De Man Van Het Dak vroeg ook of we nog verf van de net vernieuwde gevel hadden, want dat hij geen plaats zal hebben om een stelling te plaatsen en dat het allemaal met ladders te doen zal zijn en dat de gevel dus ongetwijfeld zal afzien van de werken.
Ik word daar wat droef te moede van, ik.
Want als er schade zal zijn, is dat natuurlijk niet alleen te repareren met een kwak verf: dat is textuur en verschillende lagen verf.
Echt serieus, soms: wat een kak.
β
Ik had gehoord dat het goed was, Silo. De premisse: een sciencefictionserie waar de hele mensheid in silo’s woont.
Dat is natuurlijk al meer dan veel keer gedaan — Logan’s Run is het eerste waar ik aan moest denken — maar het is een concept dat indien goed uitgevoerd degelijke dingen kan geven.
Ik dacht te wachten tot het hele seizoen uit was om te beginnen kijken, maar toen zat ik door mijn series en had ik geen zin om nog iets Koreaans of Japanees te beginnen kijken, en hoorde ik dat Silo een tweede seizoen gaat krijgen en tja.
Aflevering 8 is dit weekend gedropt, ik heb de eerste acht afleveringen ondertussen achter de kiezen en het draait om één silo en de mensen weten niet waarom ze erin zitten en er is een hele plausibele samenleving en hola beer wat een uitstekende serie.
Omdat de premisse zo standaard is als iets, weet ik op voorhand een manier of vier vijf dat het zou kunnen aflopen en dat ik niet verrast zal zijn, maar toch. Zeer zeer goed.
β
Ik kwam gisteren voor het eerst sinds lang voor niet-werkredenen mijn huis uit. Zoals wel meer gebeurt, kwam ik iemand tegen die ik ken.
Het was al lang geleden dat ik hem gezien had, en hij vroeg mij of ik binnenkort ook afkwam voor Iets Leutigs.
‘t Is erg om te zeggen, maar ik heb zelfs geen seconde moeten nadenken voor ik nee zei. Ik heb besloten, denk ik, dat ik het huis niet meer verlaat voor activiteiten waar mensen die ik niet ken bij betrokken zouden kunnen zijn.
En zo simpel is dat. Ik ken genoeg mensen. Ik heb al genoeg gedaan in mijn leven. Gewoon thuisblijven en heel soms om de zoveel maand eens met vrienden iets gaan eten of op wederzijds bezoek gaan, dat is genoeg voor mij. EΓ©n of twee keer per jaar op weekend met maten en om de zoveel jaar eens niets gaan zitten doen in een buurland: meer moet het niet meer zijn.
Het is genoeg zoals het nu is.
β
Het was de laatste quiz van het seizoen. Vroeger, lang geleden, toen we alleen nog maar in de Ploeg zaten en niet zoals nu afwisselend in de Vooruit en de Geus van Gent, kwam in de laatste quiz ook een prijs van Danny Van De Ploeg, die wij twee keer gewonnen hebben waarna we een traditie van op weekend te gaan hebben ingesteld.
Nu was het een gewone quiz met vier ronden en een beker voor de algemene winnaar en dat was het.
We hadden eigenlijk wel veel juist, maar we berusten in ons lot van ergens iets boven het gemiddelde te eindigen.
β
Ik kreeg een vragenlijst van hoe gaat het met dit en met dat en met dit.
Het is denk ik geen goed teken dat ik op alle gelijk 100 vragen “noch eens noch oneens” antwoordde.
Als het niet goed gaat en ge kunt er zelf iets aan doen (ongeacht of ge er iets aan doet), is het nog helemaal anders dan als het niet goed gaat en ge kunt er niets aan doen.
Bleh.
β
Het zou allemaal wat beter mogen gaan, op zeer veel verschillende vlakken.
β
Geen dakmens gezien vandaag. Ik had er hard op gehoopt, aangezien de verbodenparkerenborden voor de kraan en de container er sinds gisteren stonden, maar helaas.
Maandag misschien.
Maandag hopelijk.
β
Ik ging iets doen met winkels en online kopen en alles, en dan had ik dat gedaan met het ding dat mij gezegd was te gebruiken maar het deed niet helemaal wat de mensen wilden dat het deed. Gelijk shipping costs berekenen en voorraadbeheer en alles. Ah ja, eerst was gezegd dat het alleen digitale dingen waren, bleek dat het ook letterlijke analoge zaken zou zijn, waar dus geen eindeloze voorraad van is, en waar verschillende landen verschillende verschepingskosten voor zouden moeten betalen, en gedoe met al dan niet BTW als het bedrijven waren, en facturen en alles — enfin een beetje scope-aanpassing.
Er was een andere manier om het aan te pakken, maar ik moest daar eerst een OK voor krijgen aangezien het geld zou kosten. En dan liet die OK een tijdje op zich wachten, en dan was ik het uit het oog verloren.
En dan waren we gelijk een maand later en in mijn achterhoofd speelde al een maand aan een stuk dat ik dat eigenlijk zou moeten doen maar dat ik er niets van hoorde en dat ik geen slapende honden zou wakker maken.
En dan waren we gelijk twee maand van met een latent schuldgevoel rondlopen later en kreeg ik een mail met de vraag van “ha tiens hoe zat het daar nog mee?” en dan zag ik dat er een maand geleden wel degelijk een mail was geweest maar dat ik die niet gezien had wegens op andere mailaccount die niet altijd openstaat.
En dan ben ik er, na dus twee maand bijna elke dag in mijn hoofd van eurgh dat ding moet ik dan ook nog eens doen als het er uiteindelijk van komt gedaan te hebben, uiteindelijk maar aan begonnen.
Bleek dat het op een half uur gepiept was. Want ik had het zware werk al in de proof of concept gedaan.
Story of my life.
β