Ha, zo zie ik ze graag: afwisselend iemand die gelijk nauwelijks kan schrijven en iemand met een degelijk geschrift, samen kliederend op een parochieregister in Wingene:
Ik ben op de een of andere reden de ene na de andere voorouder aan het vinden die ik tot voor kort niet kon vinden. Deze is Maria Joanna Boussery (Bousery, Bousserie), geboren in 1724 in Wingene, mijn oudovergrootmoeder van zeven generaties geleden:
Nog altijd dezelfde formule natuurlijk: geboren en gedoopt Maria Joanna, dochter van Jacobus Boussery en Maria De Wulf. Doopgetuigen Maria Waarvanikdeachternaamnietzekerben en Petrus Boussery.
Van dezelfde handdoek een neusdoek bij de huwelijken van de periode van haar ouders, trouwens:
…en ook hier stomgaweg toevallig het huwelijk van Jacob Boussery en Maria De Wulf geschreven door een pastoor met een meer dan degelijk handschrift, tussen het gekriebel van zijn collega’s.
Parochieregisters zijn vaak een beetje zoeken, afhankelijk van de vlijt en het handschrift van de pastoor. Het ziet er soms wat overweldigend uit, maar best case is het een variant op een standaardformule:
Op [datum] heb ik gedoopt [voornaam] zoon/dochter van [voornaam familienaam vader] [soms geboorteplaats] en [voornaam achternaam moeder] [soms geboorteplaats] echtgenoten, geboren op [datum en tijd], doopgetuigen [peter] en [meter].
Zoals hier:
Op [de eerste dag van december] heb ik gedoopt [Joanners Antonius] zoon/dochter van [Antonius de Waegenaere] [van Dendermonde] en [Joanna Petronela Van Goethem] [uit Stekene] echtgenoten, geboren op [vandaag rondhet midden van de nacht], doopgetuigen [Joannes Thomas] en [Florentina Van Goethem].
Klaar en duidelijk geschreven in dit geval, maar zelfs als het wat onduidelijker is, is nog altijd dat houvast van de standaardformule, waardoor we weten dat het hier om Livina gaat, dochter van Petrus Blomme en Paschasia Vandeveire, en dat ze geboren is op 5 april:
Soms zijn die doopakten origineel en is het allemaal niet zo uniform van handschrift en staan er nog handtekeningen of kruisjes van getuigen bij:
(En hoe leutig is het dan te lezen dat vader Judocus en peter/grootvader Joannes Baptista wel konden schrijven, maar dat meter/tante Anna Maria dat niet kon en een kruisje heeft gezet.)
Soms zijn ze overgeschreven en is het wel allemaal saai uniform:
…maar ik kan mij niet herinneren dat ik het al gezien had zoals de doopakten van de Sint-Salvatorparochie in Kessel (Nijlen) van 1657 tot 1757:
Gewoon in drie kolommen:
vader en moeder
datum naam kind wettig of niet
peter en meter
Het maakt het in alle geval zeer eenvoudig om dingen te vinden (in mijn geval de doop van Petrus Van Hoof / Van Hove, zoon van Joannes Van Hoof en Maria Peeters, op 10 november 1741, die mijn oudovergrootvader 7 generaties terug is).
Ik wist in eerste instantie niet of ik het lui dan wel slim vond, maar uiteindelijk helt het over naar lui: normaal gezien weet een mens aan een degelijke doopakte of het kind vandaag of gisteren of soms nog vroeger geboren is (en soms ook het uur van de dag), en waar de ouders van afkomstig zijn staat er ook nooit bij — terwijl er ongetwijfeld ouders zijn die niet in de parochier geboren zijn, en dat er anders vaak bij staat.
Grr.
update: ik denk dat ik van gedacht verander. De doopakte van Joannes Van Hoof twintig jaar vroeger ziet er ook zo uit. Met een geschrift en layout die mij doen denken dat het gewoon origineel zo was, en niet in batch overgeschreven. En dat ze daar in Kessel dus blijkbaar niet aan standaardformules deden maar wel aan tabellen:
Ik word er onredelijk content van: drie mensen op leeftijd met een youtubekanaal dat nominaal een filmkanaal zou moeten zijn, maar dat ze er zich niets van aantrekken en gewoon nonsens maken zoals deze quiz. Enige concept: is het Marilyn Manson of is het The Bloodhound Gang?
Heerlijk.
Oh, en ook: vanavond is het de eerste aflevering van seizoen 16 van Taskmaster op youtube!
Kapotte band. Niet van mijn velo, wel van die van de zoon die ’s avonds met de velo naar zijn werk gaat op een kilometer of acht van hier, en die altijd juist op tijd vertrekt en dus nu al een aantal dagen op een rij met mijn velo op baan is.
Ik ben elke morgen ongerust dat mijn velo niet meer in de gang zal staan wegens godweetwelke reden.
Ook: jongste dochter is naar de winkel om stekskes gegaan om kaarsen aan te steken in haar kamer. Ondanks dat de oudste dochter dat al jaren doet, ben ik nu wel al helemaal ongerust dat ik op een dag wakker zal worden van het achterhuis dat in brand staat.
Ik ging naar mijn werk, met mijn oortjes in mijn oren en een leesboek op de telefoon.
Ik was nog maar een paar meter ver op de velo toen ik plots besefte dat ik mijn telefoon op mijn bagagedrager had laten liggen — gelukkig gestopt voor hij op de vloer lag!
Op het werk toegekomen: dammit, de doos van mijn oortjes thuis laten liggen. Oortjes dan maar in mijn zak gestoken (nadat ik ze eerst even met twee vingers ver van alles vastgehouden had, kwestie dat ze niet heel de dag blauwtand in mijn zak zouden liggen doen).
Terug naar huis ’s avonds, naar slaapkamer om oortjes in hun doos te steken… geen doos. Ook geen doos op mijn bureau, in de keuken, in de badkamer, in het toilet of in de gang.
Zucht. Na heel het huis ondersteboven gehaald te hebben, de trieste waarheid onder ogen moeten zien: mijn oortjes, die ik al een jaar of zes elke dag gebruik, gaan een stille dood sterven omdat ik hun doos op mijn telefoon op mijn bagagedrager had gelegd, en de doos nu kwijt is en dus de oren tot de dood veroordeeld.
Ik was er het hart van in. Ik ben naar mijn bed gekropen en ik heb mij daar nog uren slecht liggen voelen.
En dan heb ik eerst nieuwe oortjes gekocht bij Coolbluedie morgen gaan toekomen, en dan een nieuwe doos bij een dropshipper die ze binnen een paar weken uit Shenzen zal laten toekomen (en dan hopen dat het geen crap en fake is).
We beginnen een nieuw project en dat ding moet dus een naam krijgen, en ge gaat dat altijd zien: we komen niet direct op een goeie naam en dus is er iets voorlopigs, maar voor ge het weet is er Jira en Confluence en servernamen en aaaarrgh de slechte tijdelijke naam is definitief.
Het was gisteren mogelijk quiz, maar we stonden gelijk op de vierde reserveplaats en dus is het er logischerwijs niet van gekomen.
Nog goed, want ik had niet veel fut. Ik zat voor mijn computer en ik vroeg mij af wat ik nu eens zou doen, en gegeven de keuze tussen een serie kijken, een film kijken, een spel spelen (Baldur’s Gate? Starfield? Carrion?), een comic lezen, een boek lezen, wat genealogie doen, wat youtube kijken — was het “none of the above”.
Gewoon naar bed kruipen en daar in slaap vallen met Warhammer 40K-lore op de achtergrond.
Ik ben uiteindelijk nog een paar uur voor mijn computer blijven zitten naar youtube kijken, en dan is het alsnog naar bed kruipen geworden.
Hopen op nieuwe afleveringen van series, dus maar. Of wat meer goesting om andere dingen te doen.
Het tweede seizoen van The Wheel of Time is aan de gang op de Amazon Primes.
Ik heb alle veertien boeken gelezen, bijna dertienduizend pagina’s aan een stuk. De eerste paar zelfs meer dan één keer, om het dan telkens op te geven als het allemaal zo traag als een mug in een pot honing begon te gaan.
Het begon eigenlijk op de keper beschouwd ronduit slecht, als een zwak afkooksel van veel betere boeken. Het werd dan even beter, maar de middenste pakweg 9000 bladzijden trokken ook op niet veel. En dan werd het naar het einde wel weer wat beter (als de oorspronkelijke auteur dood was en Brandon Sanderson het overgenomen had), maar het einde was ook niet wat ik ervan gehoopt had (dat was weer door Robert Jordan geschreven, namelijk).
Het tweede seizoen is tot nog toe ongeveer zoals het eerste seizoen: allemaal dingen die ik al geen jaren meer gelezen had of over nagedacht had, maar ook allemaal dingen waarvan ik meteen iets had van yes!
Meer coherent dan de boeken. En ja, de Seanchan zijn geland en het ziet er tot nog toe allemaal wel degelijk uit.
Er zijn een hele reeks zaken waar ik naar uitkijk, besef ik bij elke aflevering. Ondanks dat de boeken echt niet goed waren.
Bijna niet te geloven, maar ’t is zo: twintig jaar geleden dat de nieuwe versie van Battlestar Galactica begon.
Met voorsprong de serie waar ik het hardst naar uitkeek. De oorspronkelijke Battlestar Galactica was waarschijnlijk mijn favoriete serie op TV, en het einde van de laatste aflevering — Hand of God, waar de Galactica in een lege ruimte de maanlanding opvangt en dus bewijs dat de verloren kolonie bestaat — blijft in mijn hersens gegrift.
Ook al omdat ik absoluut niet wist dat het de laatste aflevering was: in die tijd was er alleen Humo om te zeggen wat er op TV was deze week, en dat was het dan, op ongelooflijk zeldzame stukjes in filmprogramma’s of zo. Door zo’n filmprogramma waar er opnames van Battlestart Galactica getoond werden, was ik ervan overtuigd dat er weldra, binnenkort, ooit nieuwe afleveringen zouden komen.
Die afleveringen kwamen er, maar urgh wat een gemengde zak: akkoord met door de tijd reizen en zelfs akkoord met Xavier als een soort Mephisto achter de schermen doorheen de geschiedenis, maar triestig dat dat Starbuck en Apollo niet terugkwamen, en egad wat een viezigheid als tijdreizen helemaal wegviel en er allerlei gedoe was met kinderen met superkrachten en alles.
Het enige écht goede eraan was de laatste aflevering, The Return of Starbuck, met Starbuck op een planeet alleen met een cylon en dan later een mysterieuze zwangere vrouw en een einde waar alles openblijft.
⁂
Battlestar Galactica in 2003 was helemaal anders dan ik had verwacht, maar ik was meteen mee. Ik heb alle afleveringen gezien de dag dat ze uitkwamen, de laatste seizoenen grotendeels op mijn iPod touch: ’s nachts gedownload, ’s morgens omgezet en op de iPod gezet, en dan kijken op de trein en metro naar en/of van het werk.
Ik heb zelfs niet eens een groot bezwaar tegen de laatste aflevering.
Maar twintig jaar geleden jong. Wat een oude mens ben ik toch.
Onze oudste dochter gaat ergens anders wonen, en dat wordt met de dag meer echt.
Nu is de oude keukentafel is weg, wat wil zeggen dat we geen tafel meer hebben om de wasmand op te zetten, wat ook wil zeggen dat de kat geen plaats meer heeft om hele dagen te liggen haar verliezen.
’t Was raar. Zelie en Pjoddr zijn leiding maar niet echt van de Jin, dat is zo’n jaar tussen gewone scouts zijn en zelf ook leiding worden, waar er niet echt leiding maar begeleiding is. De ouders van die kinders krijgen dan een intro en al, maar omdat er niet zoveel zijn, was dat allemaal in één huis en dat huis was dan bij ons want Anna zit daar ook in in die Jin.
Dus waren er ineens vreemde ouders in ons huis, waar Zelie uitleg aan aan het geven was.
Ik was van het werk naar mijn moeder gereden met de fiets en daar wat blijven plakken en dan was het na zes uur en reed ik naar huis en op 1200 meter van mijn huis begon het te druppelen en op 270 meter van mijn begon het te regenen en toen ik de voordeur opendeed begon het te stortregenen.
Kwestie van geluk.
Morgen thuis werken, overmorgen mogelijk thuis werken mogelijk op het werk werken, afhankelijk van wie er nog gaat en of het productiever is om met een groot whiteboard na te denken dan wel niet.
En dan is het alweer vrijdag — hopelijk deze keer geen zwart gat.
Niet “een verloren dag”, maar wel degelijk “een dag verloren”. We waren op stap in Ikea in de namiddag en ik liep daar rond met een schuldgevoel dat ik tijdens de werkuren bezig was met boodschappen.
En dan de dag erna was ik Starfield beginnen spelen en ik keek er naar uit om in de loop van zondag verder te doen — maar dan bleek toen ik aan tafel zat voor het avondeten dat het gewoon al zondag WAS!!!
Maar serieus hé: ik was er 200 procent van overtuigd dat het nog zaterdag was en dat zaterdag vrijdag was.
Het kan niet anders dan ik ben ergens in een wormgat gevallen dat mijn van donderdagavond naar zaterdagmiddag gebracht heeft.
Ik heb dat spel dan dus maar gekocht en voor ik het wist was ik negen uur verder en aargh ’t is Skyrim all over again.
Wel raar: in het begin van het spel zag alles er fantastisch uit en dan had ik een paar serieuze glitches en daarna was het allemaal om zeep van grafieken. Zó om zeep dat het er als een spel van 20 jaar geleden uitzag en dat dialoog met drie seconden vertraging begon waardoor het als een slecht gedubde karatefilm aanvoelde. Niet zó om zeep dat ik het spel heropgestart heb, want ik was juist een uur op jacht naar een vieze alien en het was zeer spannend.
Baldur’s Gat is nog niet eens in de buurt van klaar, en nu dit. Pff.
