Dammit, Naomi Wu zit in de miserie met de autoriteiten in China. Natuurlijk dat het iets was dat er potentieel al lang zat aan te komen, maar toch.

Niets dan respect voor haar, en dit legt uit waarom ze eruitziet zoals ze eruitziet:

Ik dacht dat ik vanmorgen een nieuwe collega zou verwelkomen en rondleiden in toepassingen en code, maar ’t zal voor misschien vrijdag zijn, denk ik.

Ik ben dan maar in de namiddag naar huis gegaan om daar verder te doen (met een omweg langs mijn moeder om vlierbessen te plukken voor vlierbessenconfituur).

’t Is gedomme nog een geluk dat ik thuis was toen ik thuiskwam: de afwasmachine was aan het draaien en gelijk al het water dat erin zat, kwam er ook uitgelopen. Heel de keuken onder water, ik dweilen en aftrekkeren gelijk een bezeten, maar toen was ook de wasmachine klaar en kwam daar al het water uitgelopen.

Uiteindelijk na een dik half uur een zoon moeten inzetten om verder af te trekkeren wegens Ondraaglijke Pijnen™, en dan maar naar Sandra gebeld met de mededeling dat alles onder aan het lopen was. Zij kon mij aan de telefoon niet helpen, om de één of andere reden, maar ze heeft dan wel naar de loodgieter gebeld die er quasi onmiddellijk stond.

Blijkt: de afvoer is volledig verstopt, waardoor de afwasmachine bij het leegpompen helemaal losgekoppeld was geraakt van de afvoer, en aangezien afwas- en was- en droogmachine allemaal op dezelfde buis zitten, was het zwemdok in de keuken.

Morgen komt er een professionele ontstopfirma kijken wat er gedaan kan worden.

Oh en ondertussen ook update van het dakafwerkingsfront: één van de drie veluxen die er nu in zit, moet eigenlijk een elektrische op afstandsbediende velux met zonnewering worden (as opposed to een niet elektrische velux zonder zonnewering die alleen met een zeer zeer lange stok met een haak eraan kan open en toe gedaan worden). En dan moet er nog een oplossing gevonden worden om de elektriciteit die daarvoor nodig is, op een propere manier weg te werken, en ook om kassementen te maken en proper af te werken.

Liefst ook dat dat allemaal in één trok gebeurt, dat we zo kort mogelijk in werfsituaties zitten.

Tsja.

Zot.

Het tweede seizoen is geëindigd met een cliffhanger. Een cliffhanger begot. aaargh.

Gezien de staking van de schrijvers en alles in de VS, zou het wel eens meer dan een jaar kunnen duren voor seizoen drie er is. Dammit.

Ik heb vandaag het meest degoutante meegemaakt dat ik in de afgelopen zeer veel tijd meegemaakt heb.

Het zit zo: het was middag en ik dacht, ik maak een sandwich met iets. Er stond nog préparé in de frigo en ook tonijnsla. Ik was al een beetje nerveus omdat ik niet helemaal zeker was dat het verse potten waren, maar het was redelijk zeker dat het potten waren die vrijdag gekocht waren, dus bon.

Ik snij een sandwich open, smijt er wat préparé op, beetje saus. Tweede sandwich, tonijnsla, beetje saus.

Eerste sandwich was mwof. Tweede sandwich was nog meer mwof — tot ineens! wat zit er in mijn mond?!

EEN BLOK VET ZO GROOT ALS EEN VUIST KZWEERTU.

Ik moet er nog altijd bijna van overgeven, gewoon van eraan te denken. Bleh.

Sinds we terug van Frankrijk zijn, heb ik gelijk niet echt de indruk dat het zomer is. Niet dat ik daar lastig van loop, maar ’t is heel raar — het voelt aan alsof het al ergens eind september is.

Ik moet trouwens absoluut nog vlierbessen gaan plukken bij mijn moeder, maar mijn linkerarm wil niet meer naar boven dus ik heb daar een zoon voor nodig. Het programma voor de volgende dagen: maandag werk en jongste dochter afhalen in Zaventem, dinsdagnacht om iets voor twee naar Brussel om oudste dochter af te halen, dinsdag vakantie, woensdag nieuwe collega op weg zetten.

Allemaal dingen waar ik wel naar uitkijk.

’t Enige is dat ik voor het moment niet echt veel fut heb om dingen te doen. Ik zit een beetje door de series die ik echt wil zien (Uncanny Counter was eigenlijk al een beetje tegen mijn goesting), ik ben bezig aan twee boeken tegelijkertijd maar ik heb voor geen van de twee goesting om nu direct verder te lezen.

’t Wordt dus wat vegeteren met Youtube, vrees ik.

Ik dacht vanmorgen: ik zet mijn telefoon eens in mijn venster en ik zeg hem om elke zestien seconden een foto te nemen.

Dat gaf dan acht uur later dit:

We hebben vandaag op het werk een knoop doorgehakt. Het had slecht kunnen ontvangen worden, maar het is uiteindelijk goed overgekomen. Het is niet zeer vaak dat het mogelijk is om in de loop van een project wat afstand te nemen, en te beslissen het over een andere boeg te gooien. We hadden/hebben goede argumenten, uiteindelijk gaat iedereen nog meer content zijn, en we hebben geen verloren werk gedaan — dat helpt natuurlijk wel.

Maar ik ben echt wel content dat ik werk waar ik werk met de mensen waarmee ik werk.

Hoe rap gaat de tijd niet? Het is al woensdag en morgen is het donderdag en dan vrijdag en dan is het weekend en dan is het maandag en komt Anna terug uit Zuid-Korea en dan is het weer vakantie en komt Zelie terug uit Zuid-Korea.

Time flies.

Ik heb de eerste negen afleveringen van het tweede seizoen van Strange New Worlds gezien, en ik was niet ontevreden. Het ging ook al gelijk rapper voorbij dan vorig seizoen, maar dat is natuurlijk omdat ik vorig seizoen week na week heb bekeken in plaats van nu op één dag (avond, nacht).

Ik zit in het tweede seizoen van Good Omens aan aflevering vier van de zes, en ik ben eigenlijk teleurgesteld. Het is met een hoofdverhaal en dan per aflevering een soort vignet van het verleden, maar omdat het allemaal dingen in het verleden zijn met dezelfde hoofdpersonages zijn de stakes gelijk zo laag dat er weinig spanning in zit of zelfs maar reden om ze te bekijken. Mja. Misschien komt het nog goed, maar ik weet het niet.

Ook gekeken naar seizoen twee en drie van I think You Should Leave with Tim Robinson. Een keer hard gelachen, met de eerste sketch van de eerste aflevering van seizoen twee. Daarna was de leute er wat af, omdat het telkens weer dezelfde situatie is met licht gepermuteerde dramatis personae en watnog.

Ik was gisteren binnengesprongen bij de bij de coiffeur om een afspraak te maken. Om de negen à achttien maand vraag ik die mensen om wat haar af te doen, maak ik altijd dezelfde domme witz van “een afro of een vetkuif zal niet meer lukken dus doe maar iets ah ha ha”, maakt de Persoon Met De Schaar er iets van en kan ik weer tijdelijk rondlopen zonder haar in mijn oren als ik mijn oortjes insteek.

Ik dus gisteren vragen wanneer het zou passen vandaag, dat bleek te lukken, maar dan was ik er anderhalf uur vroeger dan voorzien en vroeg ik of dat geen probleem zou zijn en dat was geen probleem, maar dan heb ik er alsnog een uur en een kwartier gezeten voor het aan mij was.

Niet dat ik er een probleem mee had. Ik kijk en luister graag naar mensen. Er liepen daar ook allemaal mooie mensen rond.

Ik was niet zo moe, dacht ik, na een dag werk. Maar ik was blijkbaar wel zo moe: om 17u en een beetje in slaap gevallen, wakker geworden rond 21u30.

Het is in ieder geval uitstekend weer om zomer te zijn, vind ik. Dat helpt enorm. ’t Is ook perfect weer om in te slapen, en er zijn gelijk weinig muggen.

Ook: toen we thuiskwamen, bleek een orchidee die al gelijk tien jaar dood-achtig staat te zijn, gewoon in bloei te staan.

En met ons tien dagen afwezig zijn, heeft de kat blijkbaar definitief besloten dat er boven geen slaapgelegenheid meer is. Beest ligt heel de tijd op een stoel in de keuken. Of op de tafel.

Tss.

’t Is gedaan, de vakantie. Morgen is het weer werkendag, en behalve het gewone gevoel van urgh geen nietsdoen meer, zie ik het helemaal zitten.

We hebben deze vakantie twee gebouwen van Le Corbusier gezien. We hebben een dikke week quasi niets gedaan en lekker gegeten. Ik heb acht boeken gelezen en in mijn Marvel Unlimited vele tientallen comics. En in de twaalf dagen dat we niet in in het buitenland waren, heb ik 112 afleveringen van series gezien, en één film (Oppenheimer).

Ik dacht het 21 dagen vol te houden om dagelijks te stoefen over mijn 21 dagen vakantie op de instagrams. Dat is schromelijk mislukt. Ik vond het eerst wel grappig, maar op den duur helemaal niet meer — zo voortdurend mensen er met de neus op drukken dat ik vakantie heb en anderen niet, dat stak op den duur meer dan dat ik de grap van inzag.

Wat er niet gelukt is deze vakantie? Nog meer boeken lezen. Meer dan een halve dag System Shock 2 spelen en meer dan een halve dag Baldur’s Gate III spelen. Meer films zien. Meer dingen doen. Den hof uitkuisen. Meer foto’s nemen. Rusten, eigenlijk.

Alla.

Morgen werk.

De fiets zit in het stopcontact. Ik ga wel iets vroeger moeten opstaan om te zoeken naar waar mijn rugzak en mijn computer liggen.

’t Is een scoutskamp maar dan in Zuid-Korea, en slecht georganiseerd.

Het terrein waar er een man of 50.000 moest op kamperen in het midden van een hittegolf, heeft niet één boom om schaduw te geven, en laveert tussen stofvlakte en modderbad. Het eten is te weinig en slecht, er zijn insektenplagen, het is tropisch heet, de activiteiten zijn voor een groot deel dingen die ze al gedaan hebben in de week vóór de jamboree en voor een ander deel afgeschaft.

De scouts van het Verenigd Koninkrijk hebben al besloten om van het terrein weg te gaan en alle 4000 scouts in hotels in Seoul onder te brengen. Die van de VS zijn, dik tegen hun goesting, in legerbarakken ondergebracht. Singapore is ook weg, en Duitsland vertrekt morgen (volgens één dochter).

België is één van de grootste contingenten, en blijft voorlopig.

Van wat we horen van onze dochters, amuseren die zich nog wel, ondanks de brakke organisatie en kakomstandigheden.

Oh, en ik hoor net dat er COVID-19 uitgebroken is.

Leute!

Ik heb dan maar de tweede helft van het derde seizoen van The Witcher bekeken.

Simplistisch, tenenkrullend, saai.

Pfioew. Dat was iets: gisterennamiddag 28 graden buiten, vanmorgen 14 graden. En in het naar huis rijden is het beginnen regenen en niet meer opgehouden tot we ongeveer in Gent waren.

Maar hey: een bed dat groot genoeg is (dat in het hotel was zo’n twijfelaar, bleh), met een matras die precies goed is; mijn eigen badkamer en mijn eigen toilet, mijn eigen bureaustoel, genoeg monitors aan mijn computer, internet dat zo snel is als ik het gewoon was — er is wel iets voor te zeggen, voor thuiskomen.