Dit is ongelooflijk.

De tweede helft van Copycat Killer was de eerste serie in zeer lange tijd waar ik het helemaal eens ben met een 18+ label.

Niet enkel een beetje een andere vibe, maar bij momenten deeply, deeply disturbing. Dat ik mijn jongste dochter zelf heb gewaarschuwd er gewoon niet naar te kijken.

Ik kan mij niet herinneren wanneer ik nog zó een degoutante hoofdslechterik heb meegemaakt in een TV-serie. En het allerergste is dat, in tegenstelling tot pakweg Hannibal Lecter of Jigsaw of Patrick Bateman of Kevin Spacey in Se7en, het allemaal genadeloos realistisch is. Ik zit lang genoeg op het internet om te weten dat wat gebeurt in de serie, ook in het écht gebeurt, en in het echt gefilmd wordt, en in het echt levens verwoest, en in het echt op internet terechtkomt.

Creepy. En niet aangeraden om naar te kijken, wegens niet goed voor het gemoed. Ik ga er toch even niet goed van zijn.

Ik trok mijn Netflixen open en ik werd de serie Copycat Killer aangeraden. Synopsis van de eerste aflevering: An upright prosecutor, a stubborn reporter and a jaded cop — their paths begin to cross after the shocking discovery of a severed hand in a gift box.

Okay, klinkt op het eerste gezicht wel interessant. Ik begin te kijken en ik merk direkt van hang on, andere taal dan ik gewoon ben. Geen Koreaans, geen Japanees, wel Chinees. Ook niet de vaag niet-menselijk aandoende gezicht van K-Drama’s zonder poriën en met haarstijlen die op het half jaar te dateren zijn.

Wel lelijke en mooie mensen door elkaar. Die zweten. En niet-prefecte huid blijken te hebben in close-up.

En dan moest het eigenlijk nog beginnen. Corruptie, niet van het karikaturale soort maar van het vieze soort waar mensen aan dood gaan. Een seriemoordenaar die niet alleen dreigt mensen dood te doen, maar dat ook doet. Op redelijk ahem gruwelijke manieren, met psychologische en fysieke marteling en verkrachting en mutilatie. Met media die een vieze rol spelen, en zeer zeer veel hopeloosheid.

Bij momenten om stil van te worden. Brr.

Wel goed, daar absoluut niet van. Maar bij momenten om stilletjes stil van te worden.

Finalnd is bestolen, bah.

Loreen had op dat podium kunnen staan, drie scheten gelaten hebben, en nóg gewonnen hebben volgens de ‘professionele’ jury.

Schande.

Het was feest op het werk, met een paar duizend collega’s het gras achter mijn werkplek vertrappelen, muziek en drank en eten en alles.

Ik ben niet meer dan een paar uur gebleven — Eurosong, meneer! — maar het viel mij wel enorm op: wat een oude, oude mens ben ik geworden. En hoeveel jonge mensen lopen er rond op het werk. En hoe divers. En hoeveel hadden hun kinderen mee.

Ge moogt er alles van zeggen dat ge wilt, en ge zult wellicht ook nog gelijk hebben ook, maar: de Universiteit Gent is een fijne plaats om te werken. Ondanks alles.

Ik vond het goed genoeg om door te gaan. De meeste zooi is niet door, dat is ook een goede zaak.

Oh no.

Heather Armstrong, Dooce, lichtend voorbeeld voor zoveel mensen die ook eens een blog gingen schrijven op het internet, hilarisch grappig en vreselijk ontroerend, dochter van de Avon World Sales Leader, moeder van Leto en Marlo, is overleden.

De wereld is armer geworden.

Haar laatste post is van schat ik net vóór ze van de wagen viel, en is alles wat Dooce fantastisch maakte.

Depressie is een vuil beest.

🙁

Hohoho, wat een uitstekende serie op de Netflixen. The Diplomat, over een mevrouw die de nieuwe ambassadeur van de VS in Londen wordt.

Ik vond het bijzonder goed.

Helaas wel met een cliffhanger.

Gelukkig wel met een bevestigd tweede seizoen.

Ik was meer dan een paar keer ontroerd door cononvanvlaanderen.

En om de één of andere manier trots om Vlaming en Europeër en al te zijn.

Fijn.

We zijn gaan kijken met het hele gezin en behalve dat het ons 120 euro of meer gekost heeft en dat er irritant veel voorfilmpjes waren en om de één of andere reden twee voorfilmpjes vol spoilers voor de film waar we naar gingen kijken, en dat de zetel niet comfortabel was en dat er een irritante pauze in het midden van de film was, was het een uitstekende film.

En dan na de film nog op café gaan zitten met maten.

Een geslaagde avond.

‘t Is aflevering 16 van de 16, we zijn 1 uur en 11 minuten ver, en ik ben heel hard aan het wachten op het happy end.

‘t Was Live Up To Your Name, met een dokter-acupunturist die 400 jaar geleden doodgeschoten wordt en wakker wordt in onze tijd, en een dokteres-westerse geneeskunde met een trauma omdat ze haar vader heeft zien doodgaan voor haar ogen toen ze klein was. De dokter van het verleden zit ook met een trauma wegens zijn moeder doodgedaan voor zijn ogen.

Dat schept een band.

Uiteraard komen ze in minofmeer conflict, en uiteraard worden ze verliefd op mekaar, en zijn er reizen achteruit in de tijd en weer terug (telkens hij doodgaat, springt hij over en weer, en als hij iemand vastheeft, springt die mee).

…en kijk, we zijn 1 uur en 16 minuten ver, en het mechanisme van het happy end is in gang gezet.

Oef.

Dat maakt er een aanrader van, Live Up To Your Name.

Tijd voor een streepje muziek.

Goddamn.

Vrouw dronken, rijdt twee mensen dood, lacht er wat mee.

Sommige dingen ga ik nooit begrijpen: zat rijden, en klagen over boetes wegens te snel rijden.

Om de zoveel tijd komt er eens een artikel over iemand die het zo vreselijk erg vind dat hij/zij tien boetes op een week kreeg en hoe schandalig dat het allemaal is.

Rijd dan niet te snel, of zo?

Zot.

En zeggen dat zijn manier om de hoeken af te ronden eigenlijk het gevolg was van een koerscorrectie wegens fout ingestelde dinges toen hij deze opaal aan het doen was: