Tales of Drudgery & Boredom.
Ik zat aan tafel en alles was OK en dan stond ik recht en ik kon niet meer bewegen.
Het was gelijk dat er ergens een ruggenwervel niet meer werkte. Ik kan zeggen hoe dat voelt want ik heb dat al meegemaakt, verbrijzelde ruggenwervels.
We zijn nu meer dan een dag later en het is niet veel beter. Iéts beter, maar misschien zijn dat de zware pijnstillers die spreken. Als het morgen of overmorgen nog altijd van dat is, ga ik naar het hospitaal.
Het doet echt massaal veel pijn.
⁂
Ik was met zeer veel onzekerheid voorlopig op ‘Coleta’ gestrand voor de moeder van Petrus De Houwer, maar na wat vragen en overleg toch van gedachten veranderd.
Hier staat “Aleyde”:
…hier staat “Alita Peeters”:
…maar hier zie ik nog altijd niet genoeg in, behalve dan “Peters” op het einde natuurlijk. Een hoofdletter E en dan “etae”, maar dat wil niets zeggen. I dunno. Ik blijf erbij: lastige mensen.
⁂
Bah.
Een beetje een degelijke akte zou gezegd hebben “Overleden op 4 maart 1721, Georgius De Houwer uit Lille, zoon van Petrus en Catharina Van Eynde, weduwnaar van Anna Kerstens, begraven op xx”. Maar neen:
“Maart 4 Georgius De Hauwer” en dat is het dan.
Zijn doopakte was al niet veel beter — meer inhoud, daar niet van, maar wat een slordige mens die dat geschreven heeft:
’t Is verdomme praktisch spijkerschrift. Ik maak er dit van, maar ik durf er mijn hand niet voor in het vuur steken en ik ben zelfs niet begonnen aan de doopheffers:
30 martii 1661 baptisatus est Georgium filium Petri De Houwer & suis uxoriae Catharinam Van Eynde [suscept etc.]
Doopakten Lille: Sint-Petrus (1601-1681) p. 237
Vuile pitoe.
Of deze, uit 1619?
Ik lees hier min of meer in:
xx6 Augusti
Doopakten Lille: Sint-Petrus (1601-1681) p. 76
Baptizatus est filium [boven de lijn: Petrus] Wilhelmi de Houwer et uxor [iets] Peters
[ik ga ook hier zelfs niet beginnen aan de doopheffers]
Zijn broer wordt een paar jaar later geboren, en daar is de moeder nog minder leesbaar:
Ik maak er niet meer van dan “Baptisatus est Joannes filius Guillelmi Dehouwer et uxor […]”.
In ’s mans vaders huwelijksakte lees ik dan wel relatief duidelijk Coleta Peeters:
Enfin ja, “duidelijk”, natuurlijk: ik zie een rap geschreven C, dan een spatie, en dan een l, een snelle e, een duidelijke t en een duidelijke a (zie de twee a’s in “Sponsalia” bovenaan). Dus ik besluit dan maar Coleta.
Echt, ‘k zweer het: dat die mensen niet beseften dat ze voor de eeuwigheid aan het schrijven waren, tss.
⁂
Ik kwam een dag terug uit vakantie om te luisteren naar mensen en om wat Jiratiketten te maken.
Het was wel wijs, maar de timing zat niet echt goed: ik was maar om 7u30 ’s morgens in mijn bed gekropen en tegen dat ik in slaap aan het raken was om 8u30 moest ik er al bijna weer uit.
De dag zelf viel het allemaal nog wel mee, maar tegen een uur of zes was ik wel met een vuilblik op te rapen.
⁂
Ik zat gisteren op café te zoeken naar een manier om mensen in te tijd te kunnen tonen, kwestie te kunnen zien hoeveel kinderen er soms in een gezin sterven, of het op de één of andere manier beter aan te kunnen voelen dan gewoon de data naast elkaar te zetten.
’t Is niet evident, natuurlijk, want een stamboom heeft de neiging om in alle mogelijke richtingen tegelijk uit te breiden (naar ouders toe die ook andere kinderen hebben, naar andere echtgenoten, naar kinderen met hun eigen kinderen, etc. etc.). Ik heb allerlei dingen geprobeerd maar ik ben er natuurlijk niet uitgeraakt.
En jazeker, ik weet dat ik gezegd heb dat ik de genealogie even ging laten liggen. Dat is dus mislukt. Ik heb vandaag één enorm fijne doorbraak gehad in Duitsland, en verder ook nog wat generaties kunnen toevoegen aan een tak uit het diepe West-Vlaanderen waar ik nooit van had gedacht dat het nog zou lukken om verder te gaan. Of beter, waar mijn twintig jaar jongere ik dacht nooit verder te kunnen gaan — ik bedenk nu net dat dat er misschien wel aan gelegen was dat het archief waar ik met de trein naartoe ging de zaterdag niet alle West-Vlaamse akten had.
In alle geval: ik had van een Emerentia Barbara Debusschere alleen de geboortedatum en de ouders, maar na deze namiddag heb ik veel veel meer.
…maar de échte leute was wat er met die Andreas Vandenberghe aan de hand was. Ik wist dat hij getrouwd was met Marie Catherine Maes want dat stond in de doopakte van Joannes Baptista. Vandenberghe is een naam waarvan er onnoemelijk veel van rondlopen, maar voor de leute keek ik in de buurt van de geboorte van Joannes Baptista naar nog wat Vandenberghes in hetzelfde dorp (Woesten).
En tiens, die heeft ook een Andreas als vader maar een andere moeder. Even wat vroeger in de tijd: ook een Andreas, maar nog een andere moeder. Naar de huwelijken gaan kijken: tiens, er zijn veel Andreassen getrouwd rond die tijd… oh hang on.
Dit is hoe ik de situatie reconstrueer na een paar uur zoeken:
Andreas trouwt aan zijn 22 jaar met Willemijn De Molder, een weduwe van 50 jaar (die al tien kinderen had, en wiens man vier maand geleden pas gestorven was). Willemijn sterft in april 1693, Andreas hertrouwt in mei 1693 met Margriet Plets. Ze krijgen een zoon het jaar erop, en dan geen kinderen meer. Zij sterft in 1702, en minder dan een jaar later trouwt Andreas met zijn derde vrouw, Catharina Misselis. Ze krijgen een jaar later een zoon, en een jaar daarna een dochter die net één dag oud wordt. En twee dagen na hun dochter, sterft ook Catharina.
Deze keer gaan er twee jaar voorbij vóór Andreas in 1707 een vierde keer trouwt, met Marie Maes, mijn stammoeder van 9 generatie geleden. Ze krijgen acht kinderen op twaalf jaar, waarvan er zeker vier jong sterven? Hun laatste kind haalt haar eerste verjaardag niet, en acht maand na haar dood komt ook Marie schielijk te gaan.
Waarop Andreas een vijfde keer trouwt, met Petronilla Van Dromme. Zij overleeft hem uiteindelijk, maar vóór Andreas sterft in 1733 hebben ze nog vijf kinderen (waarvan vier jong tot zeer jong sterven).
Joannes Baptista Vandenberghe, het vijfde kind van de acht in het vierde huwelijk van de vijf en mijn oudbetovergrootvader, wordt 88 jaar. Dat wil dus zeggen dat in dat ene gezin er een tijdsspanne van 1640 tot 1803 is overbrugd.
Zot.
⁂
Ingrediënten:
Werkwijze:
Klaar!
(Ik heb het gisteren gemaakt voor de rest van het gezin toen ik naar de quiz ging maar dan was er niet genoeg volk thuis en dus gaan we het vandaag opeten met wat linguine, ik ben eens benieuwd.)
⁂
Het was andermaal niet onze quiz. Het is eigenlijk al een jaar of tien nooit meer onze quiz, maar dat houdt ons natuurlijk niet tegen.
We hebben deze keer wel niet alleen de derde poule gewonnen, maar ook de prijs van de meest gemiddelde ploeg. Ik ben daar even content mee alsof we de winnaars waren geweest.
(En verder zeer veel vragen net niet, in de zin van dat we het juiste antwoord wel wisten maar verkeerd gegokt hebben. Ah well.)
De buit:
Drie euro gewonnen. :/
⁂
Ik heb de helft van mijn jeugd in doodsangst geleefd omdat ik ergens in het derde leerjaar Edgar Allan Poe’s Tales of Mystery and Imagination gelezen heb. Vooral The Tell-Tale Heart en The Black Cat hebben jaren op mijn gemoed gewerkt, en ook een beetje The Facts in the Case of M. Valdemar.
The Alan Parsons Parsons Project’s Tales of Mystery and Imagination was één van de drie eerste CD’s die ik ooit kocht, nadat er jaren op cassette naar geluisterd had.
Ik moest dan ook geen twee keer nadenken toen Fall of the House of Usher op de Netflixen verscheen.
Teleurgesteld, denk ik, is mijn algemeen gevoel. Het had zoveel meer kunnen zijn.
Het was, om te beginnen, geen moment griezelig. Ik was geen moment ook maar in de buurt van bang. Alles was zó enorm ver op voorhand getelegrafeerd, dat elke mogelijke spanning uit elke individuele aflevering gehaald werd. En door er een raamvertelling van te maken met in de eerste minuut of zo al alle personages dood te tonen, bleef er ook niets over van een mogelijke spanningsboog voor de hele serie.
Ik werd ook nerveus van het in elkaar duwen van allerlei Poe-verhalen en namen die eigenlijk niets met elkaar te maken hebben. Fortunato wordt een farmaceutische multinational, Morella de vrouw van één van de kinderen-Usher, Annabel Lee de vrouw van Roderick Usher, Auguste Dupin uit Murders in the Rue Morge een aanklager van het Openbaar Ministerie en Camille L’Espanaye, een slachtoffer uit hetzelfde verhaal worden een dochter van Usher, de gouden kever wordt het lifestylemerk Goldbug, Tamerlane wordt een andere dochter van Usher, Prospero van Masque of the Red Death wordt een zoon, Lenore is een kleindochter, Arthur Pym wordt de advocaat en fixer van de familie Usher, etc. etc.
Dat had echt niet gemoeten. En de stukken poëzie van Poe die voortdurend terugkomen in monologen en zelfs in de eulogie van een priester — een mens kan veel zeggen over Poe’s poëzie, maar in een gewoon gesprek in 2023 komen ze vrees ik meer als karamellenverzen over dan als iets anders.
De afleveringen individueel duurden mij te lang voor de setup en te kort voor de payoff, en lijken tegelijkertijd te veel en te weinig op de verhalen waar ze naar vernoemd zijn. Masque of the Red Death heeft alleen de dood van een resem mensen op een feest gemeen met het verhaal (en niet de partying at the end of time-vibe), Murder in the Rue Morgue heeft alleen een aap die iemand dood doet gemeen (en niet het detective-aspect), The Black Cat alleen dat er een vervelende zwarte kat is (en absoluut niet genoeg van de descent into madness van de protagonist en het martelen van het beest in kwestie, om niet te spreken van de politie en hoe hij zichzelf verraadt), The Tell-Tale Heart was ook veel te rechttoe-rechtaan in plaats van het allemaal in dubio te laten, Goldbug had niéts van het zoeken-naar-een-oplossing en geheimschrift ontcijferen, The Pit and the Pendulum had wel een pendulum (achtig), maar niets van de claustrofobie en het geleidelijk ontdekken van de uitzichtloosheid.
Enfin bon. Het was niet slécht. Gewoon niet goed genoeg voor wat ik ervan verwachtte.
(En ja, de cast was ahem verschrikkelijk zéééér superdivers en het lag er vuistdik op dat er gespuugd werd op Big Pharma en de Republikeinen en de Patriarchie, en één kant zal het een schande vinden dat veel méér dan de helft van de personages niet-cishet waren en dat door onze strot geduwd werd, terwijl de andere kant het belachelijk zal vinden dat net die personages als abnormaal en deviant en ontaard geportretteerd werden — I do not give a rat’s ass. Het was gewoon niet goed genoeg.)
⁂
Dit was voor een publiek van intellectuelen op de Franfurter Buchmesse. De man vertelt waarheden die op dit moment moeten gezegd worden, hij is men-kan-niet-minder-realtivistisch, veroordeelt Hamas en al was ze doen zo uitdrukkelijk als het kan, verdedigt Israël recht van bestaan en recht om terug te slaan, en nóg wordt hij uitgejouwd en geheckled.
Mensen zeggen soms “hoe konden de mensen in de jaren 1930 zo dom zijn en het allemaal niet zién gebeuren?” — wel, op deze manier dus.
Fuck zionisme. Fuck deze wereld.
⁂
Ik had zitten puzzelen met vakantiedagen en gedoe en ik was op iets uitgekomen, maar dan zijn er wat dingen bijgekomen waar ik met veel plezier toch een dag voor ga werken, en dus wordt het schuiven:
’t Is eigenlijk echt wel zot, nog vijf volle weken werk en het is al het einde van 2023. Ja, we zijn met ons gat in de boter gevallen bij de universiteit als het op vakantiedagen aankomt.
Trouwens, na bijna vijftien maand werken aan de UGent: ik ben daar alles bij elkaar zeer gelukkig. Uiteraard dat er dingen zijn die tegensteken en irriteren, maar die zijn er overal — ’t is overal wel iets. En jazeker, er is ongerustheid en verwarring wegens besparingen en herstructureringen en gedoe. Er is zelfs angst en boosheid.
Maar dat is er overal. In een ideale wereld is alles OK en verandert er niets en werkt iedereen met de beste intenties ter wereld en zijn er geen misverstanden. In de echte wereld doet iedereen ook maar iets en hopen we dat het goed komt. Ik kan mij zo hard opwinden en nijdig maken als gelijk wie (meer dan redelijk wat mensen, zelfs), maar uiteindelijk is het geen leven als ge ervan uitgaat dat mensen dingen doen uit kwade wil.
Onkunde, onmacht, onhandigheid, onvolledige informatie (zowel van de persoon die iets doet als van degene die het ondergaat), wat het ook moge zijn: uiteindelijk kan ik niet anders dan onredelijk positief zijn over de mensen. Iets anders doen — en ik héb dat gedaan vroeger, veel te veel jaren aan een stuk — is een garantie op een spiraal van negativiteit en slecht karma en niet kunnen slapen en literflessen Maalox op mijn bureau.
De projecten zijn wijs, de collega’s zijn fantastisch, ik houd van de campus aan de Sterre in al zijn 1960-heid, ik word kinderlijk content als ik voorbij UGentpatrimonium in het centrum fiets, ik ben gelukkig dat ik een ambtenaar ben en ik hoop van ganser harte dat ik hier mag blijven werken tot aan mijn pensioen.
⁂
De ingrediënten:
Materiaal:
Werkwijze:
Het was zeer etelijk.
We waren maar met vier man, dus er was wel nog wat over.
update Ik heb geen foto’s genomen wegens vergeten. Maar zo zag het eruit de dag erna als ik een stuk opgewarmd had:
⁂
Oudste dochter woont niet meer thuis → we kunnen weer stoofpotten eten.
Ik ben naar de slachter geweest om lamsschouder en nog een ander stuk waar ik de naam van vergeten ben, en ik ga dat eerst wat afbakken en dan met ajuin en patatten en wortels en wat fond en water en tijm in een pot smijten en enige uren laten opstaan. En dan een nacht laten trekken in de frigo en dan opwarmen.
Ge kunt mij daar niet mee straffen, met stoofpot van lam.
⁂
Het is zo deprimerend dat ik het nieuws en de sociale zever wil vermijden maar tegelijkertijd blijf ik maar doomscrollen.
Voor al wie zich afvroeg “hoe kón dat toch, in de tijd, zo’n massaslachting?” — wel, zó kon dat dus. We staan er allemaal op te kijken en het verzamelde klootjesvolk vindt het nog goed ook.
Natuurlijk is het mogelijk om Hamas degoutante klootzakken te vinden én het begrijpelijk te vinden dat Palestijnen ze niet collectief opknopen en/of ze steunen. En natuurlijk is het mogelijk om de acties van Israël degoutante oorlogsmisdaden te vinden én niet antisemitisch te zijn.
Zoals Friedman in de New York Times (die recent al meer goeie opiniestukken geschreven heeft), het zegt:
My bottom line? Just ask this question: If Israel announced today that it was forgoing, for now, a full-blown invasion of Gaza, who would be happy, and who would be relieved, and who would be upset? Iran would be totally frustrated, Hezbollah would be disappointed, Hamas would feel devastated — its whole war plan came to naught — and Vladimir Putin would be crushed, because Israel would not be burning up ammunition and weapons the U.S. needs to be sending to Ukraine. The settlers in the West Bank would be enraged.
Meanwhile, the parents of every Israeli soldier and every Israeli held hostage would be relieved, every Palestinian in Gaza caught in the crossfire would be relieved, and every friend and ally Israel has in the world — starting with one Joseph R. Biden — would be relieved. I rest my case.
Ik weet niet wat eraan te doen is. Ik word lichamelijk ziek van de reacties die ik op het internet zie. Ik wil Ursula von der Leyen een stamp onder haar gat geven. De manier waarop godverdomme net Joden onverbloemd pleiten voor genocide gaat mijn verstand te boven. (En tegelijkertijd ook niet, de kutzionisten van Irgun en Stern en de hele Nakba in het achterhoofd.)
Bah, fuckers. Allemaal.
⁂
De voorouders van mijn overgrootmoeder Marie Leonie Kesteloodt — in het groen wat ik de afgelopen twee weken bij heb gevonden (ik heb eigenlijk alleen naar de voorouders van haar vader Carolus Ludovicus gekeken, die lichtgroene dinges rechts is een duplicaat van voorouders die ook links staan wegens kwartierherhaling):
Dit is natuurlijk maar een klein klein stukje van het werk dat ik gedaan heb: ik heb redelijk wat nagekeken, dingen op orde gezet in mijn database, mij blindgestaard op stapels Gilliets en Springaels en Roelandts en Pietersen, locaties goedgezet van geolocatie en afbeeldingen toegevoegd, en nog stapels veel meer.
Ik heb niets toegevoegd waar ik de zo oorspronkelijk mogelijke bron niet met eigen ogen gezien heb, en de afbeelding ervan ook opgeslagen heb. Hoe verleidelijk het soms ook kon zijn: als ik het niet zelf kan confirmeren, neem ik niets over van wat ik online vind.
Zo heb ik de afgelopen weken heb ik onder meer deze bronnen opgeslagen (telkens de hele pagina en aangeduid waar de gegevens precies staan, en als het heel erg moeilijk leesbaar is ook de transcriptie erbij):
Ik heb een dikke 650 mensen toegevoegd aan mijn databank. Ik denk dat ik het nu weer een paar maand voor bekeken houd en wat meer boeken lees. Of comics.
⁂
Ik was aan het kijken naar voorouders in Meulebeke en ik kwam op de doopakte van Christina Plovier terecht. De inkt akte is wat afgebleekt, maar ter compensatie is het een heel leesbaar handschrift:
Geboren op 24 november 1673, met als ouders Guilelmus (Willem) Plovier en Maria Bruneels. Ik dus op zoek naar hun overlijdens, en ze waren snel gevonden: Willem in november 1693, Maria in november 1694.
Nu is Meulebeke in de 17de-18de eeuw een onverwacht grote gemeente, met zeer veel inwoners (zeker in vergelijking met Aalter en Knesselare en dergelijke, waar ik de afgelopen tijd vooral in rondhing) — maar eind 1694 is er toch meer aan de hand. Dit zijn de overlijdens van de eerste week van november tot de derde week van december:
Ver door de tweehonderd mensen gestorven op een paar weken tijd, elke dag een hele stapel.
Ik moest niet vel zoeken op het internet zoeken om de oorzaak te vinden: de grote hongersnood van 1693-1694, de laatste grote hongersnood van het Ancien Régime. Frankrijk heeft blijkbaar nog veel erger afgezien dan Vlaanderen, maar dan nog: wat een miserie.
En het komt allemaal nog wat dichter met de nota in de marge naast de overlijdens van 8 november:
Dit is wat ik ervan maak:
Quod aliqua nomina non tam elate sint scripta, debet adscribi absentis amicorum et vicinorum. Satis erat portitoribus suis vectoribus funerum, vel in cenere terreo ponere et abcurrere, tantus erat timor populi.
Author Name
En ruw vertaald is dat iets als
Dat sommige namen niet zo duidelijk geschreven zijn, is omdat er geen vrienden of buren aanwezig waren. Voor de dragers en de vervoerders van de doden was het al genoeg om [de lijken] op de grond te leggen en rap weg te lopen, zo bang waren de mensen.
Spooky.
⁂