We hebben vandaag op het werk een knoop doorgehakt. Het had slecht kunnen ontvangen worden, maar het is uiteindelijk goed overgekomen. Het is niet zeer vaak dat het mogelijk is om in de loop van een project wat afstand te nemen, en te beslissen het over een andere boeg te gooien. We hadden/hebben goede argumenten, uiteindelijk gaat iedereen nog meer content zijn, en we hebben geen verloren werk gedaan — dat helpt natuurlijk wel.
Maar ik ben echt wel content dat ik werk waar ik werk met de mensen waarmee ik werk.
Hoe rap gaat de tijd niet? Het is al woensdag en morgen is het donderdag en dan vrijdag en dan is het weekend en dan is het maandag en komt Anna terug uit Zuid-Korea en dan is het weer vakantie en komt Zelie terug uit Zuid-Korea.
Time flies.
Ik heb de eerste negen afleveringen van het tweede seizoen van Strange New Worlds gezien, en ik was niet ontevreden. Het ging ook al gelijk rapper voorbij dan vorig seizoen, maar dat is natuurlijk omdat ik vorig seizoen week na week heb bekeken in plaats van nu op één dag (avond, nacht).
Ik zit in het tweede seizoen van Good Omens aan aflevering vier van de zes, en ik ben eigenlijk teleurgesteld. Het is met een hoofdverhaal en dan per aflevering een soort vignet van het verleden, maar omdat het allemaal dingen in het verleden zijn met dezelfde hoofdpersonages zijn de stakes gelijk zo laag dat er weinig spanning in zit of zelfs maar reden om ze te bekijken. Mja. Misschien komt het nog goed, maar ik weet het niet.
Ook gekeken naar seizoen twee en drie van I think You Should Leave with Tim Robinson. Een keer hard gelachen, met de eerste sketch van de eerste aflevering van seizoen twee. Daarna was de leute er wat af, omdat het telkens weer dezelfde situatie is met licht gepermuteerde dramatis personae en watnog.
Ik was gisteren binnengesprongen bij de bij de coiffeur om een afspraak te maken. Om de negen à achttien maand vraag ik die mensen om wat haar af te doen, maak ik altijd dezelfde domme witz van “een afro of een vetkuif zal niet meer lukken dus doe maar iets ah ha ha”, maakt de Persoon Met De Schaar er iets van en kan ik weer tijdelijk rondlopen zonder haar in mijn oren als ik mijn oortjes insteek.
Ik dus gisteren vragen wanneer het zou passen vandaag, dat bleek te lukken, maar dan was ik er anderhalf uur vroeger dan voorzien en vroeg ik of dat geen probleem zou zijn en dat was geen probleem, maar dan heb ik er alsnog een uur en een kwartier gezeten voor het aan mij was.
Niet dat ik er een probleem mee had. Ik kijk en luister graag naar mensen. Er liepen daar ook allemaal mooie mensen rond.
Ik was niet zo moe, dacht ik, na een dag werk. Maar ik was blijkbaar wel zo moe: om 17u en een beetje in slaap gevallen, wakker geworden rond 21u30.
Het is in ieder geval uitstekend weer om zomer te zijn, vind ik. Dat helpt enorm. ’t Is ook perfect weer om in te slapen, en er zijn gelijk weinig muggen.
Ook: toen we thuiskwamen, bleek een orchidee die al gelijk tien jaar dood-achtig staat te zijn, gewoon in bloei te staan.
En met ons tien dagen afwezig zijn, heeft de kat blijkbaar definitief besloten dat er boven geen slaapgelegenheid meer is. Beest ligt heel de tijd op een stoel in de keuken. Of op de tafel.
’t Is gedaan, de vakantie. Morgen is het weer werkendag, en behalve het gewone gevoel van urgh geen nietsdoen meer, zie ik het helemaal zitten.
We hebben deze vakantie twee gebouwen van Le Corbusier gezien. We hebben een dikke week quasi niets gedaan en lekker gegeten. Ik heb acht boeken gelezen en in mijn Marvel Unlimited vele tientallen comics. En in de twaalf dagen dat we niet in in het buitenland waren, heb ik 112 afleveringen van series gezien, en één film (Oppenheimer).
Ik dacht het 21 dagen vol te houden om dagelijks te stoefen over mijn 21 dagen vakantie op de instagrams. Dat is schromelijk mislukt. Ik vond het eerst wel grappig, maar op den duur helemaal niet meer — zo voortdurend mensen er met de neus op drukken dat ik vakantie heb en anderen niet, dat stak op den duur meer dan dat ik de grap van inzag.
Wat er niet gelukt is deze vakantie? Nog meer boeken lezen. Meer dan een halve dag System Shock 2 spelen en meer dan een halve dag Baldur’s Gate III spelen. Meer films zien. Meer dingen doen. Den hof uitkuisen. Meer foto’s nemen. Rusten, eigenlijk.
Alla.
Morgen werk.
De fiets zit in het stopcontact. Ik ga wel iets vroeger moeten opstaan om te zoeken naar waar mijn rugzak en mijn computer liggen.
’t Is een scoutskamp maar dan in Zuid-Korea, en slecht georganiseerd.
Het terrein waar er een man of 50.000 moest op kamperen in het midden van een hittegolf, heeft niet één boom om schaduw te geven, en laveert tussen stofvlakte en modderbad. Het eten is te weinig en slecht, er zijn insektenplagen, het is tropisch heet, de activiteiten zijn voor een groot deel dingen die ze al gedaan hebben in de week vóór de jamboree en voor een ander deel afgeschaft.
De scouts van het Verenigd Koninkrijk hebben al besloten om van het terrein weg te gaan en alle 4000 scouts in hotels in Seoul onder te brengen. Die van de VS zijn, dik tegen hun goesting, in legerbarakken ondergebracht. Singapore is ook weg, en Duitsland vertrekt morgen (volgens één dochter).
België is één van de grootste contingenten, en blijft voorlopig.
Van wat we horen van onze dochters, amuseren die zich nog wel, ondanks de brakke organisatie en kakomstandigheden.
Oh, en ik hoor net dat er COVID-19 uitgebroken is.
Pfioew. Dat was iets: gisterennamiddag 28 graden buiten, vanmorgen 14 graden. En in het naar huis rijden is het beginnen regenen en niet meer opgehouden tot we ongeveer in Gent waren.
Maar hey: een bed dat groot genoeg is (dat in het hotel was zo’n twijfelaar, bleh), met een matras die precies goed is; mijn eigen badkamer en mijn eigen toilet, mijn eigen bureaustoel, genoeg monitors aan mijn computer, internet dat zo snel is als ik het gewoon was — er is wel iets voor te zeggen, voor thuiskomen.
We gingen via Langres, waar ik niets over wist behalve dat er stadsomwallingen waren, naar huis gaan. Maar tussen Marcolling en Langres ginen we wel eerst een poulet de Bresse eten.
Ik doe wat een mens normaal gezien zou doen en zoek naar de beste plaatsen om zo’n kieken te krijgen. Ik kom uit op een brasserie met goeie reviews in een gat met de naam Vonnas, dus ’t was rap beslist.
Wij komen daar toe, en euh welja:
Daar blijkt gewoon het driesterrenrestaurant van Georges Blanc te staan. In een soort volledig Georges Blanc-dorp:
Ik heb nog geprobeerd of we in het driesterrenresto konden eten, maar dat was helaselijk niet open. Ook wellicht ondoenbaar om toe te stuiken en te verwachten dezelfde dag nog te kunnen eten, maar alla. De bistro was trouwens ook helemaal de moeite — ’t is al een goed teken als het vlees te rijpen ligt in de etalage:
We hebben een kip à la Mère Blanc gevraagd, met een supplement om er ook morillen bij te krijgen, en ahem ja, dat was bijzonder lekker. We kregen er ook nog een hapje voor. Crème brulée van foie gras, en jazeker, dat wat ook uitstekend.
…maar het plan was dus wel dat dat het laatste van luxe-eten zou zijn. Sandra wou een gewone spaghetti eten in Langres, dus dar gingen we dan op zoek naar gaan.
⁂
Langres is een vreemde stad: middeleeuws, nooit uitgebrand, ingestort, veroverd of op een andere manier volledig vernietigd. Dus heel het grondplan is middeleeuws, de overgrote meerderheid van de huizen is middeleeuws, maar redelijk wat huizen hebben een meer moderne aankleding gekregen. Het is een relatief minuskule stad, maar het heeft een kathedraal met grote stukken uit de twaalfde eeuw. Het hotel waar we verbleven, blijkt zowaar het oudste hotel van Frankrijk te zijn (al ben ik er zeker van dat er nog wel meer plaatsen naast het Hôtel de la Poste in Langres voor die titel gaan).
Oh, en in de kathedraal was er niet alleen een eenzame meneer aan het bidden (al zingend) bij elke statie van het kruis, er was gisteren ook een boze katholieke meneer gepasseerd:
Ik moet toegeven dat het inderdaad het allereerste was dat mij opviel: geen water in het wijwatervat. De rest minder: geen klachten over licht (mooi licht van buiten, meer is niet nodig), katholieke toetsen (’t is een kathedraal gast, ge kunt niet naast de toetsen kijken), eucharistie in het tabernakel (in mijn ervaring is dat toch altijd dicht?), of over klokkengelui (pittoresk maar ik kan mij inbeelden dat het niet geautomatiseerd is en dat er geen personeel voor is).
Wel ergens jammer, voor een kathedraal, maar ja.
⁂
Het is ons ’s avonds trouwens niet gelukt om een spaghetti te vinden. We zijn gewoon naar de brasserie naast het hotel gaan eten — waar we meer dan uitstekende lamsbout (Sandra) en hammetje (ik) gegeten hebben. Ach ja. 🙂
Zozie, het plan om terug te keren is ook in orde. We gaan overnachten in Langres (hotel al geboekt!), en tussen hier en Langres gaan we proberen een echte poulet de Bresse in de streek van die beesten te eten.
Ik had niet echt iets gepland deze vakantie, maar ik had wel gehoopt wat Le Corbusier te zien. Meer specifiek: de kapel in Ronchamp en het Dominikanenklooster in Eveux.
Ronchamp was gemakkelijk, daar zijn we blijven overnachten, en dan ’s morgens om 10u de kapel gaan bekijken. Zeer de moeite waard, absoluut. Betonrot van hier tot in Tokio, dat ook, maar zeer de moeite waard (nu ze er nog staat).
Het klooster zou moeilijker zijn, wegens toch wel anderhalf à twee uur weg van waar we verblijven: een beetje ver om rap over en weer naar te gaan, maar ook veel te dicht om daar te overnachten in het terugkeren. Ik had het dus al wat afgeschreven — maar! dan was er juist slecht weer aangekondigd, en dus heb ik gisteren dan maar een rondleiding besteld voor vandaag om 14u, en hopla, daar stonden we dan.
En hola wat was dat nog meer de moeite dan Ronchamp! Ik had mijn helicopter mee en de toestemming van de gids (alhoewel, ik ben er niet zeker van dat ze het doorhad wat ik precies vroeg), en dus:
Ik vond het bijzonder indrukwekkend. De kerk alleen al, een enorme holle betonnen balk met lichtkanonnen en lichtmitrailettes, is de omweg waard. En de rest ook — voor het overgrote deel allemaal nog met de originele meubels en inrichting zoals door Le Corbusier zelf bedacht: met zwarte verf aan de deuren om vieze vingers te vermijden en op de vloer onder waar er kaarsen zijn om te vermijden dat er kaarsvetvlekken op het beton zouden komen, met minimalistische kasten, met ramen voor licht en andere ramen voor lucht, met niets te veel en niets te weinig.
Hetzelfde verhaal als in Ronchamp — het beton rot en barst, en het is meer dan duidelijk dat dit geen Gebouw Voor De Eeuwigheid is. Misschien ook wel daarom: ga kijken voor het er niet meer is.
It is July, 27th Let’s line up with the veteran soldiers to military music Joining the parade Firmly trampling over the Yankee Devil’s surrender papers
