Het was gisteren mogelijk quiz, maar we stonden gelijk op de vierde reserveplaats en dus is het er logischerwijs niet van gekomen.
Nog goed, want ik had niet veel fut. Ik zat voor mijn computer en ik vroeg mij af wat ik nu eens zou doen, en gegeven de keuze tussen een serie kijken, een film kijken, een spel spelen (Baldur’s Gate? Starfield? Carrion?), een comic lezen, een boek lezen, wat genealogie doen, wat youtube kijken — was het “none of the above”.
Gewoon naar bed kruipen en daar in slaap vallen met Warhammer 40K-lore op de achtergrond.
Ik ben uiteindelijk nog een paar uur voor mijn computer blijven zitten naar youtube kijken, en dan is het alsnog naar bed kruipen geworden.
Hopen op nieuwe afleveringen van series, dus maar. Of wat meer goesting om andere dingen te doen.
Het tweede seizoen van The Wheel of Time is aan de gang op de Amazon Primes.
Ik heb alle veertien boeken gelezen, bijna dertienduizend pagina’s aan een stuk. De eerste paar zelfs meer dan één keer, om het dan telkens op te geven als het allemaal zo traag als een mug in een pot honing begon te gaan.
Het begon eigenlijk op de keper beschouwd ronduit slecht, als een zwak afkooksel van veel betere boeken. Het werd dan even beter, maar de middenste pakweg 9000 bladzijden trokken ook op niet veel. En dan werd het naar het einde wel weer wat beter (als de oorspronkelijke auteur dood was en Brandon Sanderson het overgenomen had), maar het einde was ook niet wat ik ervan gehoopt had (dat was weer door Robert Jordan geschreven, namelijk).
Het tweede seizoen is tot nog toe ongeveer zoals het eerste seizoen: allemaal dingen die ik al geen jaren meer gelezen had of over nagedacht had, maar ook allemaal dingen waarvan ik meteen iets had van yes!
Meer coherent dan de boeken. En ja, de Seanchan zijn geland en het ziet er tot nog toe allemaal wel degelijk uit.
Er zijn een hele reeks zaken waar ik naar uitkijk, besef ik bij elke aflevering. Ondanks dat de boeken echt niet goed waren.
Bijna niet te geloven, maar ’t is zo: twintig jaar geleden dat de nieuwe versie van Battlestar Galactica begon.
Met voorsprong de serie waar ik het hardst naar uitkeek. De oorspronkelijke Battlestar Galactica was waarschijnlijk mijn favoriete serie op TV, en het einde van de laatste aflevering — Hand of God, waar de Galactica in een lege ruimte de maanlanding opvangt en dus bewijs dat de verloren kolonie bestaat — blijft in mijn hersens gegrift.
Ook al omdat ik absoluut niet wist dat het de laatste aflevering was: in die tijd was er alleen Humo om te zeggen wat er op TV was deze week, en dat was het dan, op ongelooflijk zeldzame stukjes in filmprogramma’s of zo. Door zo’n filmprogramma waar er opnames van Battlestart Galactica getoond werden, was ik ervan overtuigd dat er weldra, binnenkort, ooit nieuwe afleveringen zouden komen.
Die afleveringen kwamen er, maar urgh wat een gemengde zak: akkoord met door de tijd reizen en zelfs akkoord met Xavier als een soort Mephisto achter de schermen doorheen de geschiedenis, maar triestig dat dat Starbuck en Apollo niet terugkwamen, en egad wat een viezigheid als tijdreizen helemaal wegviel en er allerlei gedoe was met kinderen met superkrachten en alles.
Het enige écht goede eraan was de laatste aflevering, The Return of Starbuck, met Starbuck op een planeet alleen met een cylon en dan later een mysterieuze zwangere vrouw en een einde waar alles openblijft.
⁂
Battlestar Galactica in 2003 was helemaal anders dan ik had verwacht, maar ik was meteen mee. Ik heb alle afleveringen gezien de dag dat ze uitkwamen, de laatste seizoenen grotendeels op mijn iPod touch: ’s nachts gedownload, ’s morgens omgezet en op de iPod gezet, en dan kijken op de trein en metro naar en/of van het werk.
Ik heb zelfs niet eens een groot bezwaar tegen de laatste aflevering.
Maar twintig jaar geleden jong. Wat een oude mens ben ik toch.
Onze oudste dochter gaat ergens anders wonen, en dat wordt met de dag meer echt.
Nu is de oude keukentafel is weg, wat wil zeggen dat we geen tafel meer hebben om de wasmand op te zetten, wat ook wil zeggen dat de kat geen plaats meer heeft om hele dagen te liggen haar verliezen.
’t Was raar. Zelie en Pjoddr zijn leiding maar niet echt van de Jin, dat is zo’n jaar tussen gewone scouts zijn en zelf ook leiding worden, waar er niet echt leiding maar begeleiding is. De ouders van die kinders krijgen dan een intro en al, maar omdat er niet zoveel zijn, was dat allemaal in één huis en dat huis was dan bij ons want Anna zit daar ook in in die Jin.
Dus waren er ineens vreemde ouders in ons huis, waar Zelie uitleg aan aan het geven was.
Ik was van het werk naar mijn moeder gereden met de fiets en daar wat blijven plakken en dan was het na zes uur en reed ik naar huis en op 1200 meter van mijn huis begon het te druppelen en op 270 meter van mijn begon het te regenen en toen ik de voordeur opendeed begon het te stortregenen.
Kwestie van geluk.
Morgen thuis werken, overmorgen mogelijk thuis werken mogelijk op het werk werken, afhankelijk van wie er nog gaat en of het productiever is om met een groot whiteboard na te denken dan wel niet.
En dan is het alweer vrijdag — hopelijk deze keer geen zwart gat.
Niet “een verloren dag”, maar wel degelijk “een dag verloren”. We waren op stap in Ikea in de namiddag en ik liep daar rond met een schuldgevoel dat ik tijdens de werkuren bezig was met boodschappen.
En dan de dag erna was ik Starfield beginnen spelen en ik keek er naar uit om in de loop van zondag verder te doen — maar dan bleek toen ik aan tafel zat voor het avondeten dat het gewoon al zondag WAS!!!
Maar serieus hé: ik was er 200 procent van overtuigd dat het nog zaterdag was en dat zaterdag vrijdag was.
Het kan niet anders dan ik ben ergens in een wormgat gevallen dat mijn van donderdagavond naar zaterdagmiddag gebracht heeft.
Ik heb dat spel dan dus maar gekocht en voor ik het wist was ik negen uur verder en aargh ’t is Skyrim all over again.
Wel raar: in het begin van het spel zag alles er fantastisch uit en dan had ik een paar serieuze glitches en daarna was het allemaal om zeep van grafieken. Zó om zeep dat het er als een spel van 20 jaar geleden uitzag en dat dialoog met drie seconden vertraging begon waardoor het als een slecht gedubde karatefilm aanvoelde. Niet zó om zeep dat ik het spel heropgestart heb, want ik was juist een uur op jacht naar een vieze alien en het was zeer spannend.
Baldur’s Gat is nog niet eens in de buurt van klaar, en nu dit. Pff.
Ik denk dat we gelijk TIEN uur rondgelopen hebben in Ikea. We zijn met een hele kar vol gerief naar huis teruggekeerd en een serieus minder volle geldbuidel, dus hoera voor ons dat we de economie in stand houden en dat de kindjes in Thailand tenminste niet voor niets zullen gewerkt hebben!
Daarna zijn we naar de winkel gegaan om naar een zetel te kijken die in onze living zou komen.
’t Was echtelijke ruzie! Sandra had lang en hard gezocht om iets te vinden dat haar aanstond (driezit met mogelijkheid te liggen, maar niet met van die zittingen die een meter lang zijn en waar een mens van onze leeftijd niet gemakkelijk in kan zitten). Ik vond (a) dat de zetel niet goed zat en (b) dat de kleuren lelijk waren. (Los van de kleur vond ik de stof ook vies, maar alla.)
Dus moeten we op zoek naar een zetel. En er is enige haast bij want de zetel die we nu hebben staan, verhuist mee met de oudste dochter.
Ook dit was een film die ik eigenlijk met de rest van het gezin had kunnen zien in de cinema, maar waar ik op de dag zelf een voor mij plausibel genoeg excuus voor had om niet uit mijn zetel te kruipen.
Het soort excuus waar ik tien minuten nadien al spijt van heb maar ook eigenlijk niet want ik zou die zo graag met iedereen samen gezien hebben maar ook dat ik écht niet graag buiten meer kom.
MAAR DIT GEHEEL TERZIJDE.
Los van de inhoud van de film: visueel van het meest indrukwekkende dat ik denk ik ooit zag. Elke Spiderman en elk universum heeft zijn eigen stijl, en letterlijk elk frame van de hele film is een kunstwerk.
En los van de stijl van de film: ik was helemaal mee met het verhaal. Ik heb mij geen moment verveeld, en de manier waarop omgegaan wordt met predestinatie en vrije wil: chef’s kiss.
Het eindigt op een cliffhanger. Ik kijk zeer hard uit naar het vervolg.
Het was niet gelukt om met de rest van het gezin mee te gaan kijken naar Barbie, een tijdje geleden. De voornaamste reden is dat ik geen goesting had om te stappen tot aan de cinema en dat ik vergeten was dat er een veloparking onder de brug was, maar bon, gedane zaken.
Barbie, de film: ik zie het niet, sorry. Ik was niet ontroerd, ik heb niet echt gelachen, het was mij allemaal te veel en te weinig tegelijkertijd.
Ik ben helemaal pro satire, én ik ben helemaal voor slapstick, maar de satire beet niet genoeg en de slapstick was niet grappig. Ik heb niet het minste probleem met de boodschap, maar ik word er niet graag mee rond de oren gekletst alsof ik een klein kind ben. En dan opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. Eén grap, één boodschap, twee uur aan een stuk.
Het kan natuurlijk ook zijn dat de regisseur het allemaal meta aanpakte, om ons mannen te laten aanvoelen wat het is om gewomansplained te worden. Opdracht geslaagd, in dat geval. Het is irritant en contraproductief.
⁂
On a more personal note: ik was bijzonder teleurgesteld dat het geen musical was. Het uitstekende I’m Just Ken deed veel beter vermoeden.
’s Morgens in de hele vroegte beginnen ze te werken in de buurt. Het plat dak van het citeetje achter ons huis, denk ik, maar soms komt het gelijk van overal.
En aan de voorkant van het huis zijn ze ook al maanden bezig met het huis aan de overkant.
Ik was in Oostende. We gingen het hotel binnen: man achter de balie nieuwe Belg (zeer degelijk maar duidelijk aangeleerd Nederlands, uitstekend Engels en Frans, geen van de drie schat ik zijn moedertaal). Dame in de buurt van de man achter balie: nieuwe Belg. De dag erna op café: bediening door twee denk ik jobstudenten, drie denk ik oude Belgen, en vier dacht ik nieuwe Belgen (met variërende taalkennis en Engels als lingua franca). IJssalon, iets later: nieuwe Belg achter de toog.
Het viel mij echt serieus op hoeveel mensen in de service-industrie duidelijk nog maar recent hier toegekomen zijn. Met een dubbel gevoel: enerzijds vind ik het bijzonder fijn, van diversiteit en samenwerken en hoezee voor smeltkroes van culturen en verrijking van het Belgische weefsel, maar anderzijds vraag ik mij ook af of het misschien wel is omdat het het soort jobs is dat zo weinig betaald wordt, dat alleen mensen die zelfs de kleinste kans aangrijpen, ze willen.
’t Is soms moeilijk positief te zijn. Ge kunt alleen maar hopen dat al die mensen blijven kansen krijgen en doorgroeien — en hopen dat het niet is zoals wel vaker gebeurt: dat de groep niet-meer-zo-nieuwe-Belgen zó goed geïntegreerd raakt dat ze van de weerbots de iets-nieuwere-nieuwe-Belgen als vuile profiteurs bestempelen die ons land overspoelen. Mensen die onderaan de ladder staan vinden het helaas vaak fijn dat er een nieuwe onderste trede is om op te stampen. Mensen zijn krabben in een mand die wie naar boven kruipt naar beneden trekken. Zero-sum-game histories. Bah.
