’s Morgens in de hele vroegte beginnen ze te werken in de buurt. Het plat dak van het citeetje achter ons huis, denk ik, maar soms komt het gelijk van overal.

En aan de voorkant van het huis zijn ze ook al maanden bezig met het huis aan de overkant.

Lawaai dat dat is jong.

Kartonnen decors, make-up van plasticine, maar zó ongelooflijk goed:

Ik was in Oostende. We gingen het hotel binnen: man achter de balie nieuwe Belg (zeer degelijk maar duidelijk aangeleerd Nederlands, uitstekend Engels en Frans, geen van de drie schat ik zijn moedertaal). Dame in de buurt van de man achter balie: nieuwe Belg. De dag erna op café: bediening door twee denk ik jobstudenten, drie denk ik oude Belgen, en vier dacht ik nieuwe Belgen (met variërende taalkennis en Engels als lingua franca). IJssalon, iets later: nieuwe Belg achter de toog.

Het viel mij echt serieus op hoeveel mensen in de service-industrie duidelijk nog maar recent hier toegekomen zijn. Met een dubbel gevoel: enerzijds vind ik het bijzonder fijn, van diversiteit en samenwerken en hoezee voor smeltkroes van culturen en verrijking van het Belgische weefsel, maar anderzijds vraag ik mij ook af of het misschien wel is omdat het het soort jobs is dat zo weinig betaald wordt, dat alleen mensen die zelfs de kleinste kans aangrijpen, ze willen.

’t Is soms moeilijk positief te zijn. Ge kunt alleen maar hopen dat al die mensen blijven kansen krijgen en doorgroeien — en hopen dat het niet is zoals wel vaker gebeurt: dat de groep niet-meer-zo-nieuwe-Belgen zó goed geïntegreerd raakt dat ze van de weerbots de iets-nieuwere-nieuwe-Belgen als vuile profiteurs bestempelen die ons land overspoelen. Mensen die onderaan de ladder staan vinden het helaas vaak fijn dat er een nieuwe onderste trede is om op te stampen. Mensen zijn krabben in een mand die wie naar boven kruipt naar beneden trekken. Zero-sum-game histories. Bah.

Ik had geen goesting om veel rond te lopen — de rug wilde echt niet mee — en dus ben ik op café blijven zitten terwijl de rest van het gezelschap (minus één, die een afspraak met de Koning en de nieuwe aartsbisschop had) naar Anna Boch ging kijken.

Ik heb het mij niet beklaagd: gemakkelijke zetel, een goed glas Cantillon gedronken, twee fijne garnaalkroketten gegeten, en gratis slapstick en entertainment erbij.

Eerst viel een stapel schaaltjes in duizend gruzelementen op de vloer voor mijn neus en geen tien minuten later struikelt een mens met een plateau vol bier over zijn eigen voeten ook vlak voor mij (het bier sloshte gelukkig naar de andere kant, waar twee oudere dames aan een tafeltje zaten).

Verder irritatie bij de oudere opdienmensen over de jongere opdienmensen, en denk ik ook wel irritatie bij de het Nederlands meer machtige mensen over de het Nederlands minder machtige mensen. Ze moesten allemaal gelijk nog wat gerodeerd geraken.

Maar het was wel een zeer fijne locatie, en ik heb veel van mijn boek gelezen gekregen.

Ik blijf het zeggen, elke keer ik op café zit, dat ik meer op café zou moeten zitten. Daar gebeuren altijd allerlei dingen, en mensen observeren is gewoon geestig.

We gingen met vrienden iets gaan eten in Oostende en daar dan ook overnachten, maar heeft getver Sandra toch wel een Ziekte gedaan zeker!

Ik ben alleen gegaan en we hebben ons absoluut geamuseerd en het eten was uitstekend en het hotel ook, maar ’t zou toch beter geweest zijn met drie koppels in plaats van met twee en een half. :/

…voor deze generatie, alvast.

Anna gaat naar het zesde middelbaar en dus is het de laatste keer dat er een eerste schooldag is op 1 september. Tenzij we kinderen hebben die in het onderwijs gaan, of tenzij we kinderen hebben die zelf ooit kinderen zouden hebben.

Het is allemaal goed verlopen, ’t is nog dat geluk. Ik hoop dat de rest van het jaar even goed verloopt als de eerste schooldag. 🙂

We komen er alsmaar alsmaar dichterbij: zaterdag komen de mannen van het dak de veluxen in orde brengen. Er zijn er drie in ons dak, waarvan twee die een afstandsbediening nodig hebben wegens dat we er anders niet aankunnen, en ze moeten alledrie een kassement krijgen.

Met wat geluk morgen dus verduisterbare kamer voor Jan, hoezee!

Zelie verhuist binnenkort. We zijn dus kasten en zetels en wasmachines en kapstokken en watnogallemaal aan het kopen. ’t Is veel geld natuurlijk, maar ’t is al met al eigenlijk schandalig hoe goedkoop Ikea dingen kan maken.

En wat een gedoe allemaal, er moet nog een deurbel komen, en we zijn op zoek moeten gaan naar internet, en we moeten nog een manier vinden om een televisie aan de muur te hangen, en veel gerief dat hier staat naar daar verhuizen, pff.

En dan hier in huis een dochter die verhuist van onze kant van het huis naar het achterhuis, en wat moeten we dan doen met die kamer die leegkomt?

Ge gaat dat zien: tegen dat het huis hier in orde is, zijn de kinderen het huis uit en weten we niet meer wat gedaan met al de ruimte.

Ik heb een nieuwe favoriete drank, denk ik.

Ik krijg uitslag van kleine dingen die verkeerd zijn. Gelijk als er ergens staat 18 result(s) found, of nog erger, 1 resultaten gevonden.

Als ik de dingen helemaal zelf kan controleren, zorg ik er altijd voor dat zo’n dingen niet gebeuren. Gelijk in een afteller die ik ooit had gemaakt en die ik recent een beetje aangepast heb.

De tijd is fuzzy, ’t is te zeggen van “het is exact x uur” naar “een beetje na”, “vijf na”, “bijna tien na”, “tien na”, “bijna kwart na”, “kwart na”, “kwart na en een beetje”, “bijna twintig na”, “twintig na”, “bijna half”, “half”, “een beetje na half”, “bijna twintig voor”, “twintig voor”, “ongeveer kwart voor”, “kwart voor”, “bijna tien voor”, “tien voor”, “iets na tien voor”, “vijf voor”, “bijna x uur”. Is dat nodig voor iets? Neen. Is dat totaal arbitrair? Ja. Is dat totaal overkill? Jazeker.

Er zijn plaatsen waar de tijd wél exact is, en daar gaat het van “nog 1 uur 2 minuten 10 seconden” naar wat later “nog 58 minuten” en dan “nog 1 minuut 10 seconden” en dan “nog 1 seconde”. Geen “nog 0 uren 0 minuten 1 seconden”, nee meneer.

Ik heb ook een ding dat de tijd tot het einde van de week aftelt, en een ander ding dat telt tot aan het einde van de werkweek. Dat tweede is een teller die stop staat voor en na de werkuren (en tijdens de middagpauze), en die tijdens het weekend zegt dat het weekend is.

Ik heb een ander ding dat tot het einde van de dag aftelt, en ook iets dat tot het einde van de werkdag aftelt. Dat staat stil tijdens de middagpauze, en zegt vóór de werkdag begint dat het nog geen werkdag is, en nadat de werkdag gedaan is dat het geen werkdag meer is. En tijdens het weekend dat het weekend is, natuurlijk.

Hihi.

Wel, dát zijn dus twee uur van mijn leven die ik niet meer terugkrijg.

Vannacht gekeken naar het eerste debat tussen acht van de Republikeinse kandidaten voor de nominatie. Pence deed het onverwacht goed, in die zin dat hij veel assertiever was dan verwacht. Nikki Haley was bij momenten de enige volwassene in de hele ruimte (als het over abortus ging, bijvoorbeeld). Christie en Haley waren trouwens de enigen die niet a priori in een krankzinnigengesticht zouden gestoken worden als ze hun parler hier op straat zouden afsteken.

Ramaswamy: what the actual fuck.

Met een tweedehandsautoverkopersplastieken glimlach op zijn gezicht gepleisterd heeft de man de hele avond nonsens en leugens gedebiteerd. Vooral die manische grijnslach was griezelig — in het Engels is er de prachtige uitdrukking shit-eating grin voor uitgevonden.

DeSantis was agressief en een non-factor. Niemand schonk er ook maar enige aandacht aan, behalve die keer dat hij het niet aandurfde om te zeggen dat Pence gelijk had toen hij de grondwet boven Trumps wensen plaatste, en dat Christie het uit hem heeft moeten sleuren. Oh, en zijn belachelijk nummertje om te vermijden een antwoord te geven op de vragen over het klimaat.

Slecht geleid debat, ook. Strontpubliek, dat niet in de hand gehouden werd.

Verloren tijd. Om depressief van te worden.