Ah, ziek zijn, ’t is zo leutig als ge weet dat het zal overgaan.

Een oorontsteking: niets zo wijs. Het doet soms veel pijn, daar niet van, maar ge weet dat het binnen een paar dagen maximum over zal zijn, en dat het dan niet meer terugkomt tot ooit eens. Binnen een jaar of twee, drie, vijf of zo. En dan neemt ge wat Panotile als het na een paar dagen niet betert, en dan komt het allemaal in orde.

Ziek zijn en weten dat het wel over zal gaan maar binnen een week of twee, drie, vier onvermijdelijk zal terugkomen: veel minder leutig. Ik heb in mijn vrije tijd ook last van dinges, chronische rugpijn en alles, en dus spreek ik met een beetje kennis van zaken: altijd last hebben is minder lastig dan gegarandeerd voor de rest van uw leven onvermijdelijk en onherroepelijk elke maand gedurende pakweg een kleine week.

Enfin ja. Nog een paar pillen nemen, en hopen dat het vannacht niet te erg zal zijn, zeker?

(zucht)

Twee ziekten tegelijk hebben, dat is nooit niet leutig. Zeker niet als het ene eigenlijk beter zou zijn met helemaal stil te zitten en niets te doen, en het andere iets is dat u om de vijf voet trappen op en af doet gaan.

Gnuurf.

Kijk hier: vijf vleermuizen.

Onder het hoofdstuk ik ben een kieken, aflevering ikweetniethoeveel: ik heb pijn aan mijn oor. Ik vermoed een buitenoorontsteking, niets ergs, maar ’t doet wel veel pijn.

Eergisteren deed het een beetje pijn, gisteren deed het wat pijn, vanmorgen deed het zeer veel pijn, nu doet het ook nog veel pijn.

Als het morgenochtend nog altijd veel pijn doet, ga ik toch maar eens naar meneer doktoor gaan, peins ik. Djutoch dat doet pijn, oorpijn.

Bruno heef veel muziek en is niet content van iTunes.

Dat klinkt zo bekend, dat het niet meer leutig is. Ik heb zowat anderhalve TB muziek staan, en ik vrees dat ik het een beetje opgegeven heb.

De bestanden zelf staan op een hard disk die aan een computer hangt — het stond vroeger op een NAS maar dat was mij allemaal te lastig en te traag, zo over het netwerk.

De data van de muziek heb ik allemaal in Windows Media Player zitten, en een tweede keer in iTunes. Windows Media Player is vele (véle, vele) keren sneller, gebruiksvriendelijke en aangenamer in de omgang dan iTunes, maar doordat ik al een paar jaar zo’n iPhone en ook een iPad heb, mijn films en series op Plex op een Mac Mini staan, ben ik de laatste tijd min of meer in iTunes geduwd.

MP3Tagger op Windows was het programma waar ik vroeger bij zweerde voor massale conversies en wijzigingen en zo, voor die gevallen waar Windows Media Player het niet trok, maar op iTunes…

Details wijzigen van nummers, album art toevoegen — laat staan lyrics — is een nachtmerrie. Traag, ongebruiksvriendelijk, gruwelijk gewoon. En er is blijkbaar niemand die in het gat in de markt dat Apple zo creëert, springt. TuneUp voor iTunes, ja, maar dat trekt ook al op niets.

En dus heb ik het wat opgegeven. Ik wacht nog een paar jaar, als er een betere oplossing zal zijn. Helemaal automagisch en (jaren 2000-alert!) gecrowdsourced en alles. Zoals TuneWiki en Spotify en Sonos en Last.fm samenwerken: ik wil iets beluisteren, ik zoek, ik vind, ik kan de tekst krijgen als er een is, ik gooi het naar een kamer ergens in huis, of ik zet het op de telefoon, en als ik ergens naartoe ga waar geen netwerk is, neem ik het mee.

Binnen een paar jaar komt dat allemaal in orde. Dan leven we in het tijdperk van Everything Available Always. Zelfs de meest obscure dingen.

Ig hoor maar uib één oor. Eeb oorondsdeging deng ig. Knab vervelend, dat wel. Oogg al omdad ig bijn kobdelevoon nied ib bijn oor grijg.

Aw. Aw. Aw.

Ik zit in de trekzetel css te doen, en Anna ligt in de zetel naast mij ziek te zijn. Dit was het beeld rond halfacht:

Ik vertrouw in eerste instantie geen kinderen die zeggen dat ze ziek zijn: in mijn achterhoofd spelen dan altijd de ontelbare keren dat ik “buikpijn en hoofdpijn” had toen ik nog naar school moest gaan.

En toch: geen moment discussie, bij Anna vanmorgen.

Ze lag de hele ochtend op geen anderhalve meter van mij, en ik rook ze tot hier: zo’n weeë, misselijke, zoet-zure geur van ziek zien. Eeeeyurgh.

Genoeg gedronken, veel geslapen, een lepeltje of twee vanillecrème, en met vanmiddag nog een beetje rusten zou het moeten lukken om vanavond naar het Sinterklaasfeest op het werk te gaan. Kijk, ze ziet er nu al een beetje beter uit dan vanmorgen:

(En dan nu: naar het werk!)

[via]

Ah.

Overmoedige mens was overmoedig: 26 kilometer met de velo gereden vanavond. Oei, dat was geen goed idee: niet dat ik er moe van ben, maar mijn rug kwam gelijk niet zo goed overeen met de opgepompte banden en de kasseien.

Ik ga daar toch wat mee moeten oppassen, vrees ik.

Ik was gisteren aan het rommelen in de WordPress achter mijn weblog, en kom het tegen, het geeft een idee van hoe wakker ik ervan lig: de plugin die normaal gezien om de paar links op Pinboard een dump doet op mijn weblog, lag al een tijd uit.

Terug aangesmurft, en paling, pladijs: een hele resem links.

Alla. En dan nu: naar bed! Dat ik morgen uitgerust ben, en alles.