“’t Is toch wel eigenlijk ongelooflijk”, bedacht ik voor de wel duizendste keer dit jaar, toen ik deze zag gisterenavond op BoingBoing:

Kickstarter, voor die tien man die het misschien nog niet kende, is een site waar iedereen projecten op kan zetten, en dan geld kan vragen aan voorbijgangers om die projecten te laten tot leven komen.

En een project, dat kan gaan van bovenstaande radio en bluetooth luidspreker (had graag 125.000 dollar verzameld, had er daarnet 443.000), over de fantastische Andrew Plotkin die een interactive fiction-spel voor iPhone wil maken (31.337 dollar verzameld, had er maar 8000 nodig) tot iemand die een experimentele film wil maken over een zwangere vrouw die gaat sterven (4000 euro nodig, 4144 euro gehaald).

Oh, ik zal de eerste zijn om toe te geven dat het vooral de leuke en hippe en sexy dingen zijn die geld krijgen, en de zaken (zoals die speakers hierboven dus) die op de Boingboings van deze wereld gefeatured werden, maar toch: hoe fantastisch is het niet dat het genoeg kan zijn om een paar honderd, of een paar duizend mensen van over de hele wereld enthousiast te maken, om een project te doen lukken?

We staan er niet genoeg bij stil hoe enorm de wereld veranderd is, de laatste paar jaar.

Hoe we er min of meer van uit kunnen gaan dat we overal en altijd kunnen bereikbaar zijn, als we dat willen.

Hoe het tegenwoordig mogelijk is om de technische achterkant van een professionele website te maken op een dag of zo, zodat het eigenlijke werk (het denken en het invullen) alle overgebleven tijd kan innemen.

Hoe een mug een olifant kan worden en een olifant een mug, maar ook: dat er al lang geen uitgever meer nodig is die een fiat moet geven voor een publicatie, geen drukker die geld moet krijgen, maar hoe in principe iedereen zijn opinie kan neerschrijven over alles, een boek kan publiceren en er geld mee kan verdienen, journalist worden in zijn achtertuin.

Of een film kan maken. Een plaat kan maken. Een applicatie voor een telefoon of een tablet.

Oh, zeer zeker: ik besef er direct ook bij dat we met een kleine minderheid samen op een eiland van internetgeletterdheid zitten (zoals in: “serieus, is dit aanstootgevend? oh, juist, niet iederéén heeft teveel tijd verdaan op Fark in de tijd en /b/ en Encyclopaedia Dramatica“), en dat het nog een tijdje zal duren voor het allemaal tot overal gepercoleerd is, maar toch.

En oh ja: ik weet dat ik onverbeterlijk optimistisch ben in die dingen. Ik wil ervan uitgaan dat het allemaal goed zal uitdraaien, dat er meer positief dan negatief zal zijn. Ik zit al vele jaren in mijn hoofd met mensen als Leonardo en Shakespeare en Picasso: stuk voor stuk mensen die de wereld veranderd hebben. Maar ook: allemaal dode blanke mannen. Wie weet waar komt de volgende vandaan, met de mogelijkheden die er nu zijn? Een kindsoldaat uit Angola? Een meisje uit de jungle van Madagascar? Iemand die nog moet geboren worden in Siberië?

Iedereen, mits een basisniveau-toegang tot het internet, heeft de beschikking over het volledige erfgoed van tienduizend jaar menselijke beschaving. En kan in gesprek gaan met zowat iedereen van over de hele wereld.

Ik wil ervan uitgaan dat in het licht daarvan racisme, seksisme, en alle andere mogelijke slechte ismes, op een paar generaties moeten kunnen verdwijnen. Ja, het zit ingebakken de mensen om bang te zijn van de andere, maar het zit evenzeer ingebakken in de mensen dat we gemaakt zijn om verhalen te vertellen en naar verhalen te luisteren.

En het internet, dat is één groot verhaal, dat eigenlijk, in fine, in alles uitroept: wij zijn allemaal hetzelfde. Zoals de stervende niet-gelover in Le Moribond zegt tegen de pastoor:

Adieu Curé je t’aimais bien tu sais
On n’était pas du même bord
On n’était pas du même chemin
Mais on cherchait le même port

En dank zij het internet kan ik dat zelfs laten horen en zien aan al wie het nog niet zou kennen:

Ik denk, ik ben ervan overtuigd, ik hoop, dat het positieve het haalt op het negatieve, op termijn van een generatie of twee.

(En het zal dan een andere dag zijn dat ik me ongerust zal maken over al de mogelijkheden die de technologie ons geeft om kwaad te doen, en over hoe we zelfs geen 1984 nodig hebben om het allemaal op te fucken, en hoe het er eigenlijk niet zo goed uitziet, en hoe het eigenlijk allemaal zwarte, pikzwarte miserie is. Maar dat zal dan dán eens zijn.)

…maar ik heb vandaag toch een paar minuten kreupel gelegen met deze:

Tsssss, 4chan:

If you think education is expensive, try ignorance.

En ik die dacht dat van dat blind NANANANANANANA IK HOOR U NIET NANANANANANA misandrisch feminisme even uitgestorven was als wat ook het jaren-1950 Neanderthal-omgekeerde ervan was: ‘t is geen waar! Er zit er nog eentje bij De Wereld Morgen!

Onder de kop “Het is allemaal natuurlijk, genetisch, evolutionair” wordt al meteen de toon gezet:

De voortdurende herhaling van allerlei clichés is meer dan gewoon een beschrijving van de werkelijkheid. Verwijzingen naar het natuurlijke hebben als doel de status quo te behouden en bepaalde onderwerpen van politieke analyse uit te sluiten. Nepwetenschappers vertellen fabels zonder bewijs en stellen zichzelf voor als dappere ridders tegen de politieke correctheid.

Het begint met een inleiding waar vermoed ik geen al te flagrante leugens in staan: we zijn het ondertussen allemaal, dacht ik, over eens dat niet alle eigenschappen van alle mensen aangeboren zijn. Vrouwen zijn niet noodzakelijk beter in taalvaardigheid, mannen zijn niet noodzakelijk beter in ruimtelijk inzicht.

(Maar doe alvast deze leutige test met alle vrouwen in uw buurt: vraag ze om een fiets te tekenen. Op een blaadje papier. Iedereen weet toch hoe een fiets eruit ziet, juist?)

(En doe de vergelijkende woordenschattest: vraag aan alle mannen en vrouwen uit uw buurt om op een papiertje, op pakweg een halve minuut tijd, zoveel mogelijk synoniemen van “verdrietig” of “blauw” op te schrijven.)

Na de inleiding gaat het redelijk snel bergaf voor mij: de ene na de andere stroman wordt opgevoerd en neergesabeld, het lijkt wel een adept van homeopathie of oorkaarsen die even de reguliere geneeskunde wil afkraken.

Mythes en clichés, die zijn er natuurlijk wel, daar in het geheel niet van. Maar in ‘s hemelsnaam, zo een ellenlange opsomming van nonsens… jongens toch.

Het begint bijvoorbeeld met de stelling als zouden “de mensen” zeggen dat vrouwen kletsen en roddelen, en mannen praten en discussiëren. Haja, “de mensen” zeggen dat. Stoute mensen!

Iedereen die ooit in een werkomgeving heeft gewerkt waar veel vrouwen én veel mannen zitten, kan zich een oordeel vellen over die stelling: soms klopt het, en soms klopt het niet. Maar is het omdat sommige mensen (veel mensen, alle mensen, whatever) overdrijven en er een karikatuur van maken, dat het daarom niet waar zou zijn? Of dat er geen grond van waarheid zou inzitten?

De auteur van het stuk smijt er meteen de grote kanonnen tegen, stromansgewijs. Zo zouden sommige mensen zeggen dat mannen meer woorden per dag zouden zeggen dan vrouwen, maar dat zou dan toch niet waar zijn. Okay, mij niet gelaten. Noch in de ene noch in de andere zin, want meer of minder maakt niet uit: het aantal woorden telt niet, het is welke communicatie er plaatsvindt. Chinezen spreken 5.18 lettergrepen per seconde, Spanjaarden ratelen aan 7.82 lettergrepen per seconde, maar Spaans als taals is veel minder informatiedicht dan Mandarijns Chinees. Hetzelfde zou, vermoed ik, het geval kunnen zijn met mannen en vrouwen. Niet dat ik ervan wakker lig, maar bon.

Mensen zeggen dat vrouwen kletsen en roddelen, zegt de auteur, en ze gaat meteen in het defensief: “Dat is een heel negatieve omschrijving en de impliciete boodschap is: vrouwen praten niet zomaar veel, ze praten te veel en zouden beter wat meer hun mond houden.”

Euh, nee? Als ik daar echt op zou moéten antwoorden, dan zou ik zeggen dat wat de ene “kletsen en roddelen” noemt, de andere “sociaal zijn” noemt. Door de band heb ik de indruk dat vrouwen meer over gevoelens praten dan mannen. Oei, ben ik nu seksistisch bezig?

De onderwerpen zouden ook verschillen: dat lijkt mij logisch. Vaders-aan-de-haard onder mekaar spreken ook over andere onderwerpen dan toppolitica’s onder mekaar.

Om het puntje “praten” af te sluiten, is er dan deze vreemde paragraaf:

Het is ook zo dat mannen meer praten dan vrouwen in openbare en formele ruimtes. Wanneer er in een ruimte ongeveer evenveel mannen als vrouwen zijn, wordt twee derde van de vragen door de mannen gesteld. Ook neigen mannen ernaar om vrouwen te domineren en hun gesprek over te nemen. Ook in het klaslokaal is dit zo: jongens komen vaker aan het woord dan meisjes. Leerkrachten doen hier onbewust aan mee: ze neigen ernaar om jongens vaker om hun mening te vragen dan meisjes.

Foei, stoute leraars (die meer en meer vrouwen zijn, maar passons), tot daar, maar: euh, wat is de relevantie hiervan voor het betoog? Is dat verkeerd, dat mannen meer vragen stellen in het openbaar? En wat wil dat dan zeggen? Dat ze geldingsdrang hebben? Dat ze het belangrijker vinden om macht te etaleren? Dat vrouwen beter zijn in minder openbare en formele ruimtes?

Of gewoonweg dat mannen en vrouwen, ruwweg, in grote lijnen, veralgemenend, op een andere manier communiceren?

…en zo gaat het het hele artikel door, eindeloos lang.

Ik heb écht de indruk, als ik dergelijke dingen lees, dat die mensen nooit meer dan één kind hebben gehad van meer dan één verschillend geslacht.

Mannen en vrouwen zijn verschillend, punt uit. Lach al ge wilt met “sociaal darwinisme, sociobiologie, evolutionaire psychologie, darwinistisch feminisme”: niéts gaat veranderen dat bij zowat alle dieren, Homo sapiens sapiens incluis, het wijfje en het mannetje zich anders gedragen. Wat een pretentie, te denken dat een paar duizend jaar beschaving eventjes miljoenen jaren zou opzij zetten.

(En, meteen erbij, dat er niet zoiets als “de man” en “de vrouw” is, alsof het een binaire keuze was, maar dat er een glijdende schaal is.)

Dat is niet iets om onder de mat te vegen als ware het zever, dat is iets om te koesteren, en om mee te leven.

Dat is mij eigenlijk in heel erg lange tijd niet meer overkomen: de slappe lach tijdens het nieuws. Heelder legioenen Kongolezen met Vlaamse vlaggen rond de schouders, die uit protest tegen de niet-veroordeling van de verkiezingen in Kongo door België, oproepen om te stemmen voor N-VA.

Humor!

Het zat er al een tijd aan te komen, maar het komt toch redelijk hard aan:

Christopher Hitchens was a wit, a charmer, and a troublemaker, and to those who knew him well, he was a gift from, dare I say it, God. He died today at the MD Anderson Cancer Center, in Houston, after a punishing battle with esophageal cancer, the same disease that killed his father.

He was a man of insatiable appetites—for cigarettes, for scotch, for company, for great writing, and, above all, for conversation.

Trg. Even oud als mijn vader geworden, en van hetzelfde dood gegaan. Smerige wereld.

Degrelle over gemiste kansen!

Die keer dat Maurice De Wilde bij Degrelle zat!

Ik zou trouwens schoon geld neerleggen voor een downloadbare versie van de programma’s van Maurice De Wilde over de Tweede Wereldoorlog.

Allez jong VRT, waar blijft dat?