• Arcade Improv: Humans Pretending to Be Videogames – Waxy.org
    Instantly, Mike and Jerry understood, along with everyone in the audience born before 1978.

    Catherine Young & Family, Page One
    A family working in the Tifton (Ga.) Cotton Mill. Mrs. A.J. Young works in mill and at home. Nell (oldest girl) alternates in mill with mother. Mammy (next girl) runs 2 sides. Mary (next) runs 1 1/2 sides. Elic (oldest boy) works regularly. Eddie (next girl) helps in mill, sticks on bobbins. Four smallest children not working yet. The mother said she earns $4.50 a week and all the children earn $4.50 a week. Husband died and left her with 11 children. 2 of them went off and got married. The family left the farm 2 years ago to work in the mill. January 22, 1909. Location: Tifton, Georgia. Photo by Lewis Hine.

    Sass – Syntactically Awesome Stylesheets
    Sass makes CSS fun again. Sass is an extension of CSS3, adding nested rules, variables, mixins, selector inheritance, and more. It’s translated to well-formatted, standard CSS using the command line tool or a web-framework plugin.

    Memoires of a Heroinhead
    It was over a year that I had been in France. I had gotten clean and then gotten dirty again. So it was good news one day when my mother phoned.

    “Shane, there's a little surprise coming over your way! That fucking Irish John has just been around here, bought me two rocks of white and left twenty five quid to get you three of choice and post over. And you ya little bastard, you never told me he 'ad AIDS! An I've been sharing my fuckin' crackpipe with 'im!”

    SFE: Science Fiction Encyclopedia
    Welcome to the beta text of the third edition of The Encyclopedia of Science Fiction. Some sample entries are below. Alternatively, you can browse the Encyclopedia through the search box above or the categories in the grey bar above.

    Paris Review – The Grand Map, Avi Steinberg
    “And then came the grandest idea of all! We actually made a map of the country, on the scale of a mile to the mile!”
    “Have you used it much?” I enquired.
    “It has never been spread out, yet,” said Mein Herr. “The farmers objected: they said it would cover the whole country, and shut out the sunlight! So we now use the country itself, as its own map, and I assure you it does nearly as well.”

    Final report of the commercial starship Nostromo, third officer reporting. | MetaFilter
    The Nostromo model from the first Alien movie sat outside in the rain for over two decades before it was bought by The Prop Store in 2007. They sent it to Grant McCune Design to restore it to its previous glory.

    GROGNARDIA: Retrospective: Barbarian Prince
    If you're the least bit curious about Barbarian Prince, you can download a legal copy for free here.

    Nate Hallinan Portfolio
    The Smurf is actually the result of a symbiotic relationship
    between two organisms. We believe that Smurfs put their
    'embryos' in the button of a developing mushroom. From a
    distance, Smurfs seem like they are wearing a hat and pants
    but as you can see this is a fallacy. The fungus provides
    camouflage and protective epidermal layers for the creature,
    while the creature provides nutrients and mobility for the
    spreading of spores.

    Research:Wikimedia Summer of Research 2011/Summary of Findings – Meta
    This is the summary of findings from the Wikimedia Foundation Summer of Research, a program in the Foundation's Community Department which brought together eight academic researchers from around the globe to study the dynamics of the Wikipedia editing community.

    How Star Wars Should Have Ended: Reflections on Taste, The Expanded Universe & Radical Politics « Human Iterations
    Basically a totalitarian Empire makes sense, a rotting and unsustainable Republic makes sense, a teemingly complex anarchic and increasingly more nomadic post-collapse culture also makes sense.  But a more or less decent galactic-sized democracy instantly formed and accepted out of the goodness of all the Rebel’s hearts?  Totally unbelievable.  And basically a stubborn Liberal lack of imagination.

    Main § Digital Atlas of Roman and Medieval Civilization
    The Digital Atlas of Roman and Medieval Civilization (DARMC) makes freely available on the internet the best available materials for a Geographic Information Systems (GIS) approach to mapping and spatial analysis of the Roman and medieval worlds. DARMC allows innovative spatial and temporal analyses of all aspects of the civilizations of western Eurasia in the first 1500 years of our era, as well as the generation of original maps illustrating differing aspects of ancient and medieval civilization.

    Hugo Blogging – Connie Willis May Be The Worst Writer In Existence « Sci-Ence! Justice Leak!
    "I have now discovered a way to produce a masterpiece. Just read Blackout/All Clear by Connie Willis, do the exact opposite of what she does, and you will have the greatest work in the history of English literature." (Come come now – surely it can't be much worse than Dan Brown?)

    The sad, sad demise of Greenpeace | COSMOS magazine
    GREENPEACE WAS ONCE a friend of science, helping bring attention to important but ignored environmental research. These days, it’s a ratbag rabble of intellectual cowards intent on peddling an agenda, whatever the scientific evidence.

    The 1140px Grid · Fluid down to mobile
    The 1140 grid fits perfectly into a 1280 monitor. On smaller monitors it becomes fluid and adapts to the width of the browser.

    A cherry picking tale, and an update on spinal manipulation science « Alternative Medicine « Health « Skeptic North
    Spinal manipulative therapy (SMT) has long enjoyed a solid reputation for the treatment of so-called “mechanical” low back pain, and is widely used by physical therapists as well as chiropractors. Even skeptics tend to give it a pass, regarding it as the one thing chiropractors offer that we don’t really have a complaint with, much the way we used to think maybe acupuncture had something going for it, until better evidence crushed our optimism. For instance, just recently Dr. David Gorski — as tough-minded a quackery critic as they come — casually mentioned that “no one argues that … manipulative therapies can’t help back pain.” Actually, skeptics who’ve been following the SMT science are now arguing exactly that.

    Historical Meet-Ups –   Samuel Beckett Playwright, novelist, and Nobel…
    Wow.

    The price of ebooks – oxylogos.com
    Think the book industry learned from the mistakes the music and film industry made?

    Guess again.

    They are quickly heading to the top of the charts of sheer stupidity. And what they don't realise is that, unlike the movie industry and—though to a somewhat lesser extent— the music industry, they have even less of a legitimate ‘raison d'être’ than their counterparts in those industries.

    Gigawatt {The Illuminated Mixtapes}
    Gelijk een statische versie van http://musichunterapp.com/ en door echte mensen gedaan.

    Villa La Vigie – Koksijde – Bezoeker
    Na de oorlog werden de twee bunkers ontdaan van alle uitrusting en rails. De twee bouwwerken fungeerden een tijdje als toeristische bezienswaardigheid. Begin de jaren '20 werd één van de bunkers afgebroken. Rond 1923 kreeg aannemer Remi Rys uit Koksijde de opdracht om boven de resterende bunker een villa te bouwen en de bestaande oorlogsconstructie te integreren in het nieuwe project.

    Lernert & Sander: Natural Beauty – NOWNESS
    Mission Statement: We wanted to apply 365 layers of makeup in one day to see how much is needed to go from a natural look to an outrageous one.

    A celebration of the writing and art of Mervyn Peake | Books | The Guardian
    Mervyn Peake, creator of Gormenghast, is now recognised as a brilliant novelist and artist. Michael Moorcock, China Miéville, Hilary Spurling and AL Kennedy celebrate his achievements

    Extinguishing and Understand Barking Dog Behavior
    If your dog barks and you yell at him to shut up, you are reinforcing the barking.

    Top 5 Ways to Build a WordPress Site that’s Easy for Your Clients
    Here are our top 5 tips for simplifying the WordPress back end so that your clients will find it much easier to use, and you will find it much easier to teach them how to use it!

    Restoring a Photograph from the 1870sTop Dog Imaging
    "From here, I began the laborious process of restoration, which involved a prodigious amount of retouching. The process took about four hours." Of hoe een mens een uitgebreide post kan schrijven met veel beeldjes erbij, en op Kottke vermeld worden en alles — met rotslecht werk.

    Dissecting an Episode of MythBusters
    27% of the time is spent watching advertising.

    Modernist Cuisine: The Art and Science of Cooking
    "The most important book in the culinary arts since Escoffier" — Modernist Cuisine is a six-volume, 2,438-page set that is des­tined to rein­vent cook­ing. The lav­ishly illus­trated books use thou­sands of orig­i­nal images to make the sci­ence and tech­nol­ogy clear and engaging.

    How Apple re-cut Final Cut Pro for the better | Video | Creative Notes | Macworld
    It's not dumbing down, it's targeting

    Jennifer Pournelle’s The Mote in God’s Eye sequel actually looks interesting | Wis[s]e Words
    Intriguing — de dochter van de meneer van Chaos Manor schrijft een vervolg: "Sequels written to well loved science fiction classics by the children of the original writer never turn out right therefore you can safely ignore them. It’s a rule that saved me a lot of frustration, but I think I might break it for Jennifer Pournelle’s Outies, a sequel to her father’s and Larry Niven’s The Mote in God’s Eye. "

    Zo, dat zijn veel vissen! :: nrc.nl
    Bloody hel. Scary! "Sinds enige tijd hebben Amerikaanse wateren, met name de Mississippi en haar aftakkingen, bezoek van de Aziatische karper. In 2010 begon dat bezoek onaangenaam te worden."

    My Opposition – Wikipedia, the free encyclopedia
    After the war many Germans would insist they knew nothing at all about The Holocaust. More recently, Holocaust deniers have questioned the extent, and even the existence of the Holocaust. Friedrich Kellner's diary counters such suggestions.

    Fietsherstel Aan Huis | omdat service belangrijk is !
    Heeft uw fiets een lekke band, is de verlichting defect, of heeft uw fiets andere gebreken?
    U kocht uw fiets in een grootwarenhuis, waar geen herstellingen mogelijk zijn?
    U heeft een tandem, bakfiets, elektrische of andere fiets met extreme afmetingen?
    Wilt u geen beschadigingen meer aan de kofferbak van de auto?

    Dan kunt u gebruik maken van een unieke service: wij komen uw fiets bij u herstellen.

    N Korean children begging, army starving: exclusive – ABC News (Australian Broadcasting Corporation)
    Footage shot inside North Korea and obtained by the ABC has revealed the extent of chronic food shortages and malnutrition inside the secretive state.

    History Cookbook – Cookit!
    Welcome to the history cookbook. Do you know what the Vikings ate for dinner? What a typical meal of a wealthy family in Roman Britain consisted of, or what food was like in a Victorian Workhouse? Why not drop into history cookbook and find out? This project looks at the food of the past and how this influenced the health of the people living in each time period. You can also try some of the recipes for yourself. We have a wide range of historical recipes from Brown Bread Ice Cream to Gruel (Why not see if you would be asking for more – just like Oliver Twist).

    Dear Emma B : Pharyngula
    Schoon — The question you can always ask is, "How do you know that?"

    Everything You Think You Know About the Collapse of the Soviet Union Is Wrong – By Leon Aron | Foreign Policy
    Every revolution is a surprise. Still, the latest Russian Revolution must be counted among the greatest of surprises. In the years leading up to 1991, virtually no Western expert, scholar, official, or politician foresaw the impending collapse of the Soviet Union, and with it one-party dictatorship, the state-owned economy, and the Kremlin's control over its domestic and Eastern European empires. Neither, with one exception, did Soviet dissidents nor, judging by their memoirs, future revolutionaries themselves. When Mikhail Gorbachev became general secretary of the Communist Party in March 1985, none of his contemporaries anticipated a revolutionary crisis. Although there were disagreements over the size and depth of the Soviet system's problems, no one thought them to be life-threatening, at least not anytime soon.

    the A.I. is a lie » #AltDevBlogADay
    I can tell you right now there is no I in A.I., and nor should there be.

    Arrested Westeros
    What happens when Game of Thrones meets Arrested Development.

    Verdediging Belfortploeg zaterdag 18 juni | Belfort ploeg
    Ik zou bijna sympathie krijgen voor Francis Van den Eynde c.s.

    Hot Dudes with Kittens from Funny Or Die, Sam Trammell, Romany Malco, Sean Carrigan, Mark Valley, Matt Dallas, Tanc Sade, Matt Lanter, Ryan Eggold, Chad Faust, ellhoof, and Shauna O’Toole
    Who doesn't love hot men holding cats and kittens? Oh you don't? Too bad, this one is… for the ladies.

    GET LAMP: John Romero Interview : Jason Scott : Free Download & Streaming : Internet Archive
    Romero's path crossed with Infocom's in the late 1980s; while working for a company he co-founded called Ideas From the Deep, he wrote an operating system for the Apple II that was used in the last round of Infocom games: Journey, Shogun, Zork Zero, and Arthur. He didn't get to meet anybody but he was proud of his contribution and offered to be interviewed.

    bradley’s almanac – the sims torture test (a mirror site)
    I guess people actually play this game to make their little sims happy. I'll admit that i did that for awhile, but to be honest, it just got boring. So of course I reverted to my typical gaming pattern of torturing innocents to death.

    Coilhouse » Blog Archive » Resonance: Where Sound Meets Geometry
    In this 11-minute clip, a group of over 30 animators and sound artists teamed up to create short pieces between 12 and 20 seconds with the aim to ”explore the relationship between geometry and audio in unique ways.”

    YouTube – Prora-Das erste KdF bad
    Kraft durch Freude.

    CK01 Standard/Honors Chemistry Kit – Home
    Droool. Ik zou mijn linkerarm gegeven hebben voor zoiets als ik klein was: "Because chemistry is widely considered to be the most difficult lab course to do well—particularly on a tight budget—we offer the CK01 Standard/Honors Home School Chemistry Laboratory Kit. It provides a comprehensive, rigorous laboratory component for a first-year high school chemistry course, and does so affordably. With the exception of standard household items (such as table salt, sugar, vinegar, aluminum foil, foam cups, and so on) and other minor items that are readily available locally, the kit contains all of the special equipment and chemicals you'll need for a complete chemistry lab course."

    Michele Bachmann’s Holy War | Rolling Stone Politics
    Bachmann lies because she can't help it, because it's a built-in component of both her genetics and her ideology. She is at once the most entertaining and the most dangerous kind of liar, a turbocharged cross between a born bullshit artist and a religious fanatic, for whom lying to the infidel is a kind of holy duty.

    What is International Baccalaureate?
    Hierzie, dat ge 't weet: "IBO lumps Christianity … into the category of what it calls "fundamentalism" — along with the Taliban and various terrorist groups, saying that these "fundamentalist" groups are all "dangerous." It would be difficult to imagine a more clear, and repugnant, attack on Christianity." "While IBO undermines Christianity, it also advocates its own religion. IBO promotes the worldview of New Age-Pantheism guru William Butler Yeats … Another New Age leader, Joseph Campbell, is often required reading for IBO students. Like Yeats, Campbell aggressively promotes "inclusive" New Age-Pantheistic doctrines while undermining Christianity."

    555blue
    Er zijn toch rare mensen in de wereld.

    Wikipedia talk:Dispute resolution – Wikipedia, the free encyclopedia
    I REPEAT, I DO NOT KNOW MR. STEVEN ZHANG FROM ADAM, I AM NOT RESPONSIBLE FOR HIM, HE IS NOT RESPONSIBLE FOR ME, but JUST IN CASE HE MAY FEEL HIS PERSONA OR FEELINGS SO DEEPLY HURT BY MY MISTAKE, I BEG HIM FIRST OF ALL NOT TO HURT HIMSELF OR HURT OTHER HUMANS, including me, DUE TO UNDUE AGGRESSVITY POOTENTIALLY ARISEN FROM DEEP DISTRESS, especially if occuring on a VULNERABLE PRE-EXISTING SUBSTRATE, and SECOND of ALL NOT SUE ME, Eugen Craciun aka Rudolph Aspirant, beacuse HE, Mr. Steven Zhang WOULD LITERALLY OBTAIN NOTHING FROM ME, TOTAL PAUPER and INDEBTED TO THE HILT TO THE UNITED STATES OF AMERICA GOVERNMENT, and to BOTH MY OWN MOTHER and MY FATHER.

    Talk:Circumflex – Wikipedia, the free encyclopedia
    WHOEVER IS IN CHARGE HERE MUST IMMEDIATELY TRANSMIT THIS URGENT ESSENTIAL ERROR/FEIL TO GOOGLE-TRANSLATE, which I have just noticed myself today, 18, May, 2011, Anoo Domini, which is AN INEXCUSABLE ERROR, without PRECENT in ALL of the history I have used Google-translate for all sorts of purposes and reasons.

  • Wow, dát was nog eens wat anders

    Mieke Van Hecke in debat met Jean-Jacques De Gucht op de Zevende Dag.

    Enfin, ik zeg “in debat”, ik bedoel eigenlijk “roepen versus ‘nee’ zeggen”.

    Van Hecke heeft haar daar zitten opwinden en kwaad maken en roepen, ’t was geen gezicht. En De Gucht zat daar gewoon met een glad gezicht, en alles wat hij moest zeggen was voortdurend “nee”. Van Hecke: ‘ja maar wat gij daar zegt is niet waar”. “Nee”. “De Raad van State zegt nochtans…” “Nee”. “Wat dit wil zeggen is…” “Nee”.

    De enige indruk die ik kreeg, was dat Van Hecke dus écht niet kan discussiëren (in dergelijke omstandigheden). In plaats van gewoon kalm te blijven en te zwijgen, maakt ze zich druk en roept ze. In plaats van één punt te nemen en daar rustig op door te hameren tot ze haar gelijk krijgt, antwoordt ze op alle dingen.

    De grond van de zaak, voor zover ik het begrepen heb: De Gucht wil het katholiek onderwijs verplichten om één van de twee uren godsdienst in de derde graag te spenderen aan vergelijkende godsdienstdinges.

    Van wat ik mij herinner van de godsdienstlessen, was dat eigenlijk al meer dan het geval — wij kregen een degelijke intro in de geschiedenis van allerlei godsdiensten — maar alla.

    Punt is: Jean-Jacques De Gucht wil dat er op school iets gegeven wordt van leerstof. De grondwet zegt dat de inhoud van de godsdienstlessen niet kan bepaald worden door andere mensen. En Jean-Jacques De Gucht wil dat stuk leerstof per se in de les godsdienst. Waardoor hij inbreekt in de godsdienstvrijheid zoals gevrijwaard door de grondwet. Terwijl dat eigenlijk absoluut niet nodig is, want als hij ervoor zorgt dat de eindtermen aangepast worden, kan hij zijn doel (dat die leerstof gegeven wordt) bereiken zonder grondwettelijk lastige dingen te doen.

    En ja, de Raad van State heeft gezegd dat het eventueel zou mogelijk zijn, maar het is niet omdat het eventueel mogelijk zou zijn dat het ook de beste manier is om het te doen.

    (Maar godverdorie, ze zouden Mieke Van Hecke toch een cursus “geteleviseerd debatteren in de eenentwintigste eeuw” moeten geven.)

    (En als ze de netten willen afschaffen: mij niet gelaten hé, maar doe dat dan met open vizier.)

  • Roma

    Why do Europeans hate gypsies so much?

    Het zijn dieven, leugenaars, bedriegers. Ze mishandelen hun kinderen en leiden ze op tot bedelaars en dieven. Ze kakken en pissen overal. Ze maken alles kapot waar ze mee in de buurt komen. Ze stelen alles wat wat ze kunnen stelen, en wat ze niet kunnen stelen, vernielen ze. Ze zetten zichzelf bewust buiten de maatschappij. Ze vinden dat voor hen de wetten niet gelden. Ze beschouwen niet-Roma zoals wij apen in de zoo zouden beschouwen.

    Oh zeker, er zijn mensen die Roma verdedigen. Dat zijn mensen die geen Roma kennen in ’t echt.

  • Mwuuuurf

    Opgestaan om acht uur of zo, denk ik: veel te vroeg want normaal gezien moest ik er maar om kart na negen uit, om Anna naar het ballet te voeren met de fiets.

    Sandra moest wel zo vroeg, wegens Jan naar voetbal voeren.

    Ik lag nog half in bed, toen ineens vanuit de living: KABOEM KRASH WAAAAAAAAAA!!

    Het laatste dat ik gehoord had, was Sandra die Jan naar beneden had gestuurd om een tas koffie, en Anna die over en weer aan het drentelen was. Mijn eerste gedacht: Jan is boven gekomen, en over Anna gestruikeld, en Anna heeft een tas kokende koffie over haar gekregen! Verminkingen! En dan is Jan met zijn hoofd op die tas gevallen! Zijn kaak opengereten!

    Euh, nee dus. Koffie op de trap, denk ik, en vooral: Anna haar scheenbeen pijn gedaan.

    Alles min of meer in orde, dus, oef.

    Beter dan in orde zelfs: ik was klaarwakker, én Anna ging niet naar het ballet wegens pijnlijk been. En dus kon ik, heb was al een tijdje geleden, nog eens naar Skyrim gaan met de computer.

    … … …

    Euh ja. Twaalf uur later. Ik ben een beetje voos. Morgen géén computerspelletjes, denk ik.

  • Een VTM-avond, verdorie

    Allez, kom dat nu tegen. The Voice van de Vlaanders eerst, dat blijft leutig.

    En dan, ha! De terugkeer van een van de meest grappige programma’s op de televisie! Wat als!

    update: awoert, herhalingen.

  • Een leksken muzieks

    Allez hop, tegen de depressies:

  • Een week met een HTC Radar Windows 7 Phone

    Ik was op mijn telefoon mails aan het nakijken terwijl ik aan het luisteren was naar muziek, en dan volgde ik een link in een mail naar een website, en dan ging ik terug naar mijn mail, en dan wou ik iets anders opleggen van muziek en dan weer terugkeren naar mijn mail — en dat ging allemaal zo volt, zo snel, zo aangenaam dat ik er helemaal opgewekt van was.

    Van de weerbots heb ik dat zelfs op de Twitters gezet, al was het om de collega’s-Apple-fanbois op de zenuwen te werken:

    Screen Shot 2011-12-01 at 13.25.07.png

    Want, jazeker, ik ben er bijzonder content van, en jazeker, het is een enorm verschil met de iPhone. Maar: dat er veel goed nieuws is, wil niet zeggen dat er geen slecht nieuws is.

    In het kort (1): als ze mij nu zouden zeggen dat ik mijn iPhone 4 zou moeten omruilen voor een Windos 7-telefoon, dan zou ik daar geen enkel probleem mee hebben. Het is een uitstekend toestel, en in vergelijking met iOS, vind ik, werkt Windows op de telefoon gewoon aangenameren vlotter.

    In het kort (2): als ik op dit eigenste moment de keuze zou hebben tussen een iPhone en deze HTC Radar met Windows 7 erop, dan kies ik met wat spijt in het hart toch nog altijd voor de iPhone.

    (En, om dat op voorhand toch maar nog eens duidelijk te maken: néén, ik heb niets tegen Apple of iPhones, en néén, ik ben geen fan van Microsoft of Windows. Ik vind het ongemeen wijs om de mensen op stang te jagen, maar de realiteit is dat ik een equal opportunity ambetanterik ben: ik krijg alles kapot, of het nu een computer, een OS, een website of een telefoon is, en ik zaag daar dan lang en graag over tegen iedereen, tot ze het beu gehoord zijn, en dan nóg een beetje langer. EN GE MOOGT DAAR NIET OVER KLAGEN ‘T IS OMDAT IK AUTISTISCH BEN.)

    Dat gezegd zijnde, omdat ik een consciëntieuze mens ben: het waarom achter mijn “in het kort”. Oh ja, en als het er niet expliciet bij zou staan: denk er bij alles een “vind ik” of een “in mijn opinie” bij.

    *
    *     *

    Hardware

    “Wat zijn de specs?” vragen ze dan. “Hoeveel geheugen heeft hij, die telefoon? En wat voor CPU?”

    Waarop ik bedenk: het kan mij eigenlijk niet (meer) schelen. Van zodra het een beetje vlot gaat, is het in orde voor mij. En dat was, door de band, méér dan het geval. Niet helemaal (zie verder).

    Opslagruimte? Ik lees op het internet dat er “maar” 8 GB op de HTC Radar zit: so it goes. Er zal altijd wel genoeg plaats zijn, vermoed ik, om er de applicaties op te zetten die ik nodig heb, en als ik muziek of films wil bekijken op mijn telefoon, dan gebeurt dat toch via de klaawd.

    Het aanvoelen, dan. Ik heb nu al een jaar of drie vier iTouchen en iPhones. Er gaat bijna geen dag voorbij of ik ben bang dat ik die dingen ga laten vallen en dat ze kapot zullen zijn — en dat geldt dubbel voor de iPhone 4. Op de drie iTouchen en twee iPhones is er één iTouch die een klein barstje in een hoek van een scherm heeft (in de living op de grond laten liggen om op te laden, een van de kinderen op gestapt), maar dat maakt niet uit: ze voelen kwetsbaar aan, vind ik. Zelfs met beschermhoezen en watnog.

    Bovendien vind ik de iPhone 4 ongemakkelijk aanvoelen: hoekig en koud.

    radar.jpg

    De HTC Atlas voelt tegelijkertijd veel steviger én veel aangenamer aan. De hoeken zijn afgerond in alle richtingen, en in plaats van een glazen voor- en achterkant, heeft het een aluminium unibody-omhulsel zoals MacBooks: stevig, en aangenaam om aan te raken. Minder mooi, dat ongetwijfeld, maar daar lig ik niet meteen van wakker.

    De iPhone heeft een aan/uitknop bovenaan en volumeknoppen aan de zijkant, de HTC ook. De volumeknoppen van de iPhone zijn gemakkelijker te vinden, de HTC moest ik in het donker of op de tast vaak twee drie keer ronddraaien. HTC heeft dan wel weer een aparte “trek foto”-knop, die ook werkt als het toestel niet aan staat. En opladen gebeurt via een standaard-USB-kabel. Bij een iPhone is dat (tot de EU ze verplicht het anders aan te pakken) nog altijd met zo’n lastige eigen kabel.

    Het scherm van de HTC is uitstekend: mooie kleuren, uitstekend contrast, behoorlijke resolutie. Hoe goed het ook is: het scherm van de iPhone is nog altijd een paar maten beter.

    Er zit in de HTC een fotodinges dat ook filmpjes maakt, en er zit een minicameraatje in aan de schermkant: allebei even goed of slecht als op de iPhone. Wel leutig: op Windows kan ik panorama’s maken zonder bijkomende dingen te moeten downloaden (erg goed zijn ze niet, maar bon).

    *
    *     *

    Operating System

    Het eerste waar ik nijdig van liep, op die HTC, was dat ik geen screenshots kon nemen. Op de iPhone is dat homeknop+uitknop indrukken en er staat en afbeelding van uw scherm in uw lijstje met foto’s. Op de HTC, en bij uitbreiding op alle Windows 7-telefoons: on-mo-ge-lijk.

    Maak maar een screenshot in uw telefoon-emulator op uw PC, zeggen ze bij Microsoft. Screenshots, da’s alleen maar voor geeks, zeggen ze (denk ik).

    Nonsens, natuurlijk: nu kan ik u niet tonen hoe het eruit ziet, en moet ik u verwijzen naar cheesy Youtube-filmpjes zoals deze:

    Aan de andere kant: niet-bewegende screenshots doen Windows Phone 7 geen recht. In vergelijking met Windows Phone 7, is iOS een dinosaurus van een vorig decennium: statisch, onhandig, lomp.

    Werken op iOS voelt aan alsof ik door grote steekkaarten aan het bladeren ben. Werken op Windows Phone 7 voelt aan alsof ik een dolfijn in de zee ben. Het is zoveel vloeiender, en vanzelfsprekender en transparanter dat het bijna pijnlijk is.

    Waar een iPhone mij het gevoel geeft dat het een doos is waarop allerlei kleine en grote programma’s aan het draaien zijn (eentje voor de kalender, eentje voor Facebook, eentje voor webpagina’s, eentje voor de e-mail), en dat alles rond die apps draait, geeft Windows mij het gevoel dat het allemaal rond mijn activiteiten draait.

    “Wat voor een wollig gezwam is dat nu weer, Vuijlsteke”?

    Ha, wel, ja: ‘t is dat dat mij eergisteren zo content maakte. Op iOS is er bijvoorbeeld een adressenboek: dat is bijna letterlijk (op iPad en computer nog meer dan op de iPhone) een adressenboek, met bladzijden, zoals in de negentiende eeuw. Zoals in de tiende eeuw:

    adres.jpg

    Dat ziet er op het eerste gezicht zeer proper uit (alhoewel, ik ben niet voor die nagemaakte — skeuomorfische, zeggen de consultants — interfaces die doen alsof ze iets anders zijn), maar door zo dicht op een papieren realiteit te zitten, verliest het ook redelijk wat. Kan ik de bladzijde omslaan zoals in andere boekachtige apps, om naar het volgende of vorige contact te gaan? Nee, sorry. En die bladwijzer daar linksboven, bijvoorbeeld, wat doet die? Ah, daarop duwen slaat dan wel weer de linkerbladzijde om, maar ik kom op een pagina met contactgroepen terecht, die blijkbaar de hele tijd aan de achterkant van de lijst links stond. Oh, en op die pagina zijn de letter-tabjes wél verdwenen.

    Op de Windows-telefoon hebben ze het concept van een adresboek wat ruimer genomen, en minder letterlijk. In mijn adresboek zie ik wat hierboven staat ook (telefoon, mail, adres, notities) en kan ik ook duwen op telefoonnummer om te telefoneren, emailadres om te mailen, adres om een kaart te krijgen, etc. Maar daarnaast krijg ik ook (als ik wil) de laatste activiteit van die persoon op Facebook, Twitter, LinkedIn, chat, mail, telefoon te zien. En kan ik meteen iets posten op Facebook, Twitter, etc.

    Dat lijkt een kleine zaak, maar dat is het niet: het zorgt ervoor dat alles wat ik rond een contactpersoon zou willen doen, in één vloeiende beweging kan gebeuren. Er is geen aparte Facebook-app (tenzij ik dat zou willen): het zit gewoon ingebakken in het systeem. Idem met LinkedIn, Twitter, etc.

    Op iOS is er één hardware-knop: de “home”-knop. Windows heeft ook zo’n home-knop, maar ‘t is geen “echte” aparte knop, hij zit onderaan het scherm ingebouwd. Er is daarnaast ook een search-knop (die vast staat op Bing, zoeken op Google kan via een app of natuurlijk ook in de browser), en er is ook de meest belangrijke knop van het hele toestel: de back-knop.

    Ooooooh hoe hard mis ik die back-knop als ik op mijn iPad of iPhone zit! De back-functie is zowat het meest universele van het hele internet, samen met de hyperlink: ik doe A, dan doe ik B, en als ik gedaan heb met A duw ik op back om terug te keren naar A.

    Als ik op iOS bijvoorbeeld een mail aan het lezen ben en ik volg daar een link die een webpagina opendoet, zijn er twee manieren om van de webpagina terug te keren naar mijn mail: (1) klik op “home”, navigeer eventueel naar het scherm waar het mail-icoon staat, klik op mail of (2) dubbelklik op “home”, klik op “mail”. Dat dubbelklikken moet dan wel preciés gebeuren: te snel en hij denkt dat het één klik is (en ge zit op het home-scherm), te traag en hij gaat eerst naar het home-scherm en dan naar het zoekscherm. Mij overkomt het voortdurend.

    Opnieuw: het lijkt een kleine zaak, maar dat is het niet. Die back-knop zorgt ervoor dat ik van taak naar taak kan gaan zonder er constant aan herinnerd te worden dat ik uit deze app moet gaan en in deze app. Als ik in mijn “People”-scherm zie dat iemand iets op zijn Facebookwall gezet heeft, kan ik meteen iets terug posten op de wall, en eventueel een mail sturen naar die persoon en dan terug keren naar de recente activiteit van mijn kennissen of familie, en op geen enkel moment heb ik moeten zeggen “en doe nu mijn emailprogramma open om een mail te sturen, en doe nu weer mijn facebookprogramma open om te kijken naar facebookgegevens”.

    Ook binnen de toepassingen is het op Windows Phone anders dan op iOS. Op iOS staan de dingen ook binnen individuele apps op aparte fiches. Open het “now playing”-blad, en sluit dat om naar het overzicht-blad te gaan; één steekkaart met de laatste events, één fiche met zoekresultaten, één fiche om iets nieuw in te geven.

    Windows werkt met een soort groot blad per toepassing. Geen tabs, precies, en ook geen aparte pagina’s, maar een soort canvas dat zowel horizontaal als verticaal scrollt. Waardoor ik ook binnen de applicaties de indruk krijg dat het allemaal vloeiender, zonder schokken en expliciet openen en sluiten verloopt.

    …wat mij naadloos brengt tot…

    *
    *     *

    Apps

    “Voor iOS, daar zijn gelijk zevenveertig ziljoen apps voor, en voor die Windows zeggen ze dat er maar een paar tienduizend zijn, hoe triestig is dat niet jong?”

    Gho ja.

    Er zijn natuurlijk tienduizend varianten op rotzooi te maken: soundboards, fart apps, de honderdachtenzestigste “zet een kadertje rond mijn foto”-app… En er zijn tienduizend games, en muziekmaakapplicaties en tekenapplicaties.

    Ik heb meer apps op mijn iPhone staan dan strikt gezien gezond, vermoed ik. En zéker dan strikt gezien noodzakelijk: na een week Windows Phone mis ik maar welgeteld één app.

    De grootste hoop van de apps die ik écht gebruik, bestaat ook voor Windows. Ik heb er op dit moment op staan:

    • Spotify: onmisbaar geworden om naar muziek te luisteren.
    • Evernote: al een eeuw onmisbaar voor notities en dingen
    • Kindle: om op mijn zijkant gelegen in bed nog wat verder te lezen in een boek.
    • Epicurious: om recepten op te zoeken
    • Last.fm: voor muziek als serendipiteit belangrijk is
    • Flickr: om foto’s te doen met Flickr
    • IMDb: omdat het een fijne app is op Windows
    • Phonos: een front-end voor Sonos (ik heb een evaluatieversie, het is me te duur om te kopen)
    • Bringcast: een bare-bones podcastdownloadding (over the air downloaden, het kan natuurlijk ook via iTunes of Zune software, maar ‘t is een gemak zo)
    • Shazam en Soundhound om muzieks te herkennen
    • Foursquare: tgo ja.

    Het enige dat ik echt mis, is iets om naar Plex te kijken. Maar dat mis ik dan ook écht echt: normaal gezien val ik altijd in slaap met een aflevering van The Joy of Painting, en het afkicken is moeilijk geweest. Oh, en Yelo (telenet-televisie bekijken op iPhone/iPad) is er ook niet voor Windows Phone: bummer.

    Nu: de reden dat ik die apps niet mis, heeft er voor een groot deel mee te maken dat ik mijn telefoon meer en meer als zuiver telefoon gaan gebruiken ben, of ‘t is te zeggen, als (klein) broertje van computer en iPad, en niet meer als (bijna) hoofdtoestel. En ook wel dat ik die dingen altijd bijheb, en dat ik geen uren meer op het openbaar vervoer zit. Als ik films of series bekijk, is dat thuis, op de TV of op de iPad, als ik comics lees is dat op de iPad, als ik boeken lees op de iPad (binnen) of de Kindle (buiten).

    Maar de apps die ik wel heb en gebruik op Windows, die zien er door de band wel beter uit dan op iOS: het verschil, zoals ik hierboven zei, tussen fiches na elkaar en alles-in-één-ervaringen.

    En ook tussen dingen die verschillende apps zijn, is er een meer propere samenwerking: op iOS heb ik Spotify, en Last.fm en het ingebouwde muziekdinges allemaal apart staan — op Windows Phone staan al die applicatie broederlijk naast elkaar onder het kopje music+videos. Of ik iets afgespeeld heb in Spotify, een podcast via Bringcast beluisterd of radio via Last.fm: dat staat allemaal bij elkaar in mijn muziekgeschiedenis. Schoon!

    Bij iOS staat het scherm vol icoontjes die misschien wel kleurrijk zijn, maar die als enige aanduiding een cijfertje kunnen hebben (aantal updates, aantal mails, …). Op Windows kan elke toepassing een eigen tile hebben, over de helft of de volledige breedte van het scherm. In die tile kan zo ongeveer alles staan: een animatie, een status, een boodschap, een slideshow van de laatste foto’s, de eerstvolgende afspraak… nuttig en handig. Andermaal: dynamisch, vloeibaar, in tegenstelling tot statisch en verouderd.

    Ik heb links en rechts wat games geprobeerd ook. Ik zag wat degelijke dingen, maar ik heb er niet zoveel tijd mee gespendeerd. De klassiekers genre Angry Birds en zo bestaan er natuurlijk voor, en WordFeud komt er binnenkort aan, las ik, dus voor wie dat graag speelt…

    Ik heb ook niet zoveel tijd doorgebracht met kaarten en dergelijke. Wat ik zag, zag er proper en handig uit.

    De voice control, TellMe, heb ik al helemaal niet uitgeprobeerd. Het werkt niet zo goed als Siri, schijnt het, en het is misschien wel spijtig dat Apple die Siri eerder gekocht heeft dan Microsoft, maar hey: ik ga mij niet gaan belachelijk maken door Lernout en Hauspiegewijs tegen mijn telefoon te staan roepen dat hij een afspraak in de kalender moet zetten.

    *
    *     *

    Niet allemaal rozengeur en maneschijn

    Wat hadt ge gedacht? Natuurlijk is het niet allemaal probleemloos verlopen.

    Het eerste waar ik tegenaan liep, was mijn Live-account. Ik had een halve eeuw geleden ooit wel eens zo’n account gemaakt — geen idee of het een overgeërfde Hotmail-account was, of van die keer dat ik een xbox gebruikte, of van toen ik nog een MSDN-account had, of van mijn MSN-account, of van mijn Zune-account, of van… punt is: ik had een Live-account, en bij het opstarten van mijn telefoon moest ik die account ingeven.

    Ik doe dat, en een tijd later, als ik heel die telefoon al ingesteld heb en ik ben in de Marketplace aan het rommelen (de app store / android store van de Windows Phone), blijkt dat alles mij in het Fransoos aangeboden wordt.

    Hu. What the actual fuck? Ik heb een telefoon die Engels spreekt, ik wil ook een Marketplace die Engels spreekt. Veel vijven en zessen later: het is on-mo-ge-lijk om Engels te kiezen als Marktplace-taal in België.

    Okay, niets aan te doen: dan maak ik maar een nieuwe Live-account aan, die in London zit, zogezegd, en koppel ik die aan de telefoon.

    Hu. What the actual double fuck? Blijkt dat het onmogelijk is om van Live-account te veranderen op de telefoon. On-mo-ge-lijk. Dat kan alleen maar als de hele telefoon uitgewist wordt, factory reset, en alles er opnieuw op gezet wordt.

    Okay, ik begrijp dat ik daar lastig doe: Microsoft zegt zelf dat de Live-account echt wel enorm die in het DNA van de telefoon ingebakken is (en dat moet ook, voor al die integratie van vanalles en nog wat), maar toch. Dat switchen van accounts zal dus nooit kunnen — maar, goed nieuws: binnenkort zal het wél mogelijk zijn om in België te kiezen voor Engels als voertaal. Hoera!

    Ik had wat gebronseld met account en op een bepaald moment wou ik een app kopen. Bleek dat ik mijn kredietkaartinfo in de verkeerde account had ingevuld. Dan bleek dat er toch nog wat werk aan de winkel is voor al die verschillende profielen bij Microsoft: Zune account, Live account, XBox-account, Hotmail-account, ‘t loopt allemaal in elkaar over, ‘t heeft allemaal verschillende branding, het begon me op een bepaald moment allemaal wat te schemeren.

    Het logische gevolg van één van die bijna-filosofieën van Microsoft, vermoed ik: dat ze praktisch nooit volledig komaf maken met het verleden, maar het allemaal blijven meeslepen. En dan krijgt een mens aberraties zoals zeven website voor zeven diensten op één telefoon en Microsoft Office 365 Hotmail Live for Zune.net.NET en zo.

    (Ja, ik overdrijf, ik weet het. Neemt niet weg dat ik vermoed dat als een Steve Jobs-type in pakweg 2009 baas was geworden bij Microsoft, dat die al die dingen had weggekapt en er één account van had gemaakt. En één branding voor alles.)

    Eén van de lastigste dingen, maar dat is wellicht de schuld van Google: Google Calender-miserie. Ik kan voor elke Google account die ik ingeef, alleen de hoofdkalender in mijn Windows-kalender krijgen. Dat is redelijk vervelend, vooral voor iemand die zo ongeveer verloren is zonder Google Calendar, en die er actief een hele reeks door mekaar gebruikt (mijn eigen, mijn werk, Sandra, gemeenschappelijke dingen, kinderactiviteiten, …). Microsoft belooft verbetering in een update, en ik kijk daar naar uit. Zoals de dingen nu staan, heb ik een kalender-app gekocht die het kan doen, maar dat verandert natuurlijk niets aan de gegevens die in de “echte” kalender komen, op lock screen en dergelijke.

    En dan zijn er nog wat issues die wellicht te maken hebben met HTC zelf, of ergens tussen HTC en Microsoft: datum en tijd van mijn GSM weigert juist te staan. Ik ben al eens wakker geworden in januari 2012, en de klok loop geregeld een kwartier of meer achter. En ook: er is een “me”-dinges waar de laatste dingen staan die ik op het internet gedaan heb (naast de laatste boodschappen aan en over mij op Twitter, Facebook, Linkedin, etc.). Dat “me”-ding is vastgeroest op zaterdagnamiddag. Sinds dan heb ik, volgens het ding, niets meer gedaan op het internet.

    En ik zou nochtans gezworen hebben dat ik de afgelopen paar dagen links en rechts iéts gedaan had op het internet.

    Een laatste ding, zelfs al heb ik er niet écht veel last van: bij momenten is het toch wel een beetje merkbaar dat de HTC Atlas niet meteen de meest performante zakcomputer is: een opstarttijd van twee of drie seconden voor Spotify en Foursquare, bijvoorbeeld, dat is op den duur irritant traag. Het ligt ook aan Windows: de toepassingen zijn zodanig op mekaar ingespeeld dat het enorm opvalt als er ergens eentje een paar seconden nodig heeft om op te starten.

    *
    *     *

    Conclusie

    Ik herinner me, jaren geleden, de eerste presentaties van Metro, de nieuwe user interface van Microsoft voor telefoons. Ik herinner me ook dat ik toen dacht “fantastisch op het eerste gezicht, maar ’t zal wel weer naar de knoppen geholpen worden in de implementatie”.

    Dat is niet gebeurd. De manier waarop Windows Phone werkt is even revolutionair in vergelijking met iOS als iOS indertijd in vergelijking met de toenmalige Windows Phone. Ik hoop van ganser harte dat Apple er lessen uit trekt, en dat ze even moedig gaan zijn in hun keuzes als Microsoft hier geweest is.

    De telefoon die ik nu een week gebruikt heb, zou mijn iPhone meteen kunnen vervangen, als het zou moeten.

    De enige redenen dat ik denk dat ik het niet zou doen, nu mijn iPhone vervangen, is omdat er nog nog wat kinderziektes in de telefoon zitten. En dat het scherm op de iPhone beter is — redelijk belangrijk voor mij, ‘s nachts zonder bril. En dat ik wacht nog op een update voor taalzaken en Google Calendar. En op een client voor Plex. En Yelo.

    Maar zó enorm veel scheelt het niet. Zeer goed gedaan, Microsoft.

  • Gelezen in november 2011

    Ik was helemaal goed begonnen, deze maand, met lezen. En toen was het plots 11 november en kwam Skyrim uit, en ben ik helemaal stil gevallen. Ik heb, zegt mijn computer mij, 84 uur Skyrim gespeeld. En dus is er in de tweede helft van de maand van boeken lezen niet zo vreselijk veel in huis gekomen.

    Afijn. Gelezen deze maand (zie ook augustus 2011, september 2011, oktober 2011), in volgorde…

    Truth: Red, White and Black [1/11]
    Robert Morales (tekst) – Kyle Baker (beeld)
    7 x 24 blz. (januari – juli 2003)

    truth

    Indrukwekkend. In de canonieke Captain America-geschiedenis is het Abraham Erskine die Steve Rogers het supersoldaatserum toediende, maar oorspronkelijk was het ene Dr. Josef Reinstein.

    En als ze ons dat verbergen, in de woorden van de ene na de andere Het Laatste Nieuws-commentaarder, WAT HOUDEN ZE NOG VERBORGEN??

    De manier waarop de zwarte medemens in de Amerika behandeld werd in de tweede wereldoorlog, ’t is niet allemaal zo proper. Als we er al iets van horen, dan is het met hoera-verhalen genre de Tuskegee Airmen, maar door de band was het diep en vernederend racisme wat de klok sloeg. Zwarte verpleegsters –als ze al aanvaard werden als verpleegster– mochten alleen zwarten verzorgen, zwarte soldaten die wilden vechten voor Amerika moesten in “negerbataljons” zitten, enfin: geen schone pagina in de Amerikaanse geschiedenis.

    Morales vertrekt niet van de gedachte achter de Tuskegee Airmen, maar wel van die achter het Tuskegee Experiment: die keer dat de Amerikaanse regering tussen 1932 en 1972 — jawel, veertig jaar lang — tegen arme zwarten in Alabama zei dat ze gratis gezondheidszorg kregen, maar dat ze eigenlijk een jarenlange studie over syfilis voerden. En dat ze dus een paar honderd mensen tientallen jaren lang niet behandelden (terwijl penicilline sinds de jaren 1940 syfilis perfect kon genezen).

    Oh, en houd in het achterhoofd ook dat Nazi-Duitsland alleen maar bewonderend kon kijken naar het lichtende voorbeeld van de Amerikaanse ideeën over eugenetica en verplichte lobomotieën en verplicht steriliseren van gehandicapten, “zwakzinnigen” (wat dat ook moge geweest zijn) en andere ongewenste sujetten.

    In Truth: Red White and Black werken de VS en Duitsland samen aan een supersoldaatserum, tot ze — om begrijpelijke redenen — elk huns weegs gaan einde de jaren 1930.

    Zo’n serum, dat van gewone mensen supermensen maakt, ge ziet van hier op wie dat ze dat gaan uittesten, in de VS. Juist: op zwarte medemensen. En ge ziet van hier dat dat serum niet van de eerste keer werkt, en dat er dus stapels slachtoffers en verschrikkelijk verminkten en watnog vallen.

    Lang verhaal kort: de eerste Captain America was zwart. ’t Is geen opgewekt verhaal, maar ’t is wel een goed boek.

    .°.

    Headache [1/11]
    Lisa Joy (tekst) – Jim Fern (beeld) – Oscar Manuel Martin (kleur)

    headache

    What the actual fuck? Dit kwam van harte aangeraden, onder meer door Jonathan Nolan (The Dark Knight), maar het bleek gewoon puberale fanfic te zijn.

    Om snel te vergeten.

    .°.

    Revolver [1/11]
    Matt Kindt (tekst en beeld)
    194 blz. (2010)

    revolver

    Aangeraden. Sam werkt op de redactie van een krant, heeft een halve relatie met een collega, haat zijn werk, leeft niet zo’n aangenaam leven.

    De volgende dag wordt hij wakker en blijkt de hele wereld om zeep te zijn: burgeroorlog, dirty bombs, de helft van de mensen dood wegens vogelpest en godweetwatnogallemaal.

    De volgende dag wordt hij wakker en is hij weer waar hij was. En de dag daarna weer in de apokalyps, en de dag daarna weer in de sleur.

    Hij houdt zijn herinneringen en kan ze gebruiken — die keer dat hij in de ene wereld een boot ziet liggen aan het water, kan hij die boot terugvinden in de andere wereld en er een legerblokkade mee omzeilien.

    ’t Klinkt allemaal avonturenromanachtig, misschien, maar ’t is meer een verkenning van wat dat doet met een mens, en hoe hij met realiteit omgaat en wat nu eigenlijk realiteit is, en dingen, en spel.

    Inception-achtig, maar dan met twee realiteiten in plaats van met dromen binnen dromen.

    Zeer goed, vond ik.

    .°.

    Bulles Bleues. Souvenirs heureux. Récits [2/11]
    Maurice Maeterlinck
    236 blz. (1948)

    Er verscheen onlangs een Nederlandse vertaling van, en ik dacht: ik lees het origineel. Jeugdherinneringen van een bekende Gentenaar, dat zou misschien wel eens wijs kunnen zijn.

    Het is 2011 en er is het internet, het origineel uit 1948 was dus niet echt moeilijk te vinden. Alhier stond een (weliswaar niet al te best ge-OCR-de, maar kom) volledige versie. De pagina in Instapaper getrokken om het toch een beetje aantrekkelijker om lezen te maken, en ik was vertrokken.

    Charmant, grappig, ontroerend en vaak heel veel van alledrie tegelijk — neem bijvoorbeeld deze, onder het kopje “La premère maîtresse”, toen Maeterlinck net afgezwaaid was van het Sint-Barbaracollege:

    Notre première étreinte eut lieu dans un jardin public, sur un banc rustique. J’étais insuffisamment documenté en sorte que je perdis pas mal de temps à ne savoir que faire. J’eus l’impression qu’elle était moins innocente que moi et qu’elle pratiquait le fameux wait and see, qui valut aux Anglais plus de défaites que de victoires. Mais il est évident que ces tâtonnements et ces tergiversations n’avaient guère augmenté mon prestige. Sans compter qu’un soir, j’eus l’idée saugrenue et désastreuse de lui réciter des vers que j’avais écrits en son honneur. Elle m’écouta avec stupéfaction et je me sentis couler à pic.

    Ha, ik kan het mij zo inbeelden — de grote dichter, achttien jaar, en zijn maîtresse, zestien.

    Het is ook een document van een tijdperk dat niet meer terugkomt, en van een soort mens dat niet meer bestaat, denk ik: ze waren zo rijk dat ze niets meer hoefden te doen de rest van hun leven, en er worden huizen verbouwd, erfenissen gedaan, huizen gekocht, pachten en huurgelden geïnd, heelder rollen gouden munten gegeven als cadeaus, gouvernantes en kokkinnen en bedienden aangenomen en weer ontslagen alsof het niets was:

    On avait décidé que nous apprendrions l’anglais et l’allemand outre le français qui était notre langue maternelle, sans parler du flamand réservé pour les rapports avec les domestiques. On engage donc une gouvernante anglaise. Nous subissons avec ennui les premières leçons. Comme la gouvernante était jolie, au bout de deux mois, ma mère soupçonneuse et assez inquiète la renvoie. Elle est remplacée par une Allemande plus épaisse. Nous oublions rapidement ce que nous savions d’anglais et nous nous mettons à l’allemand. L’Allemande dure aussi deux mois; mais renaissent les soupçons de ma mère à cause du jeune et trop frais visage de la fraulein qui est également congédiée. On rengage une Anglaise, choisie à dessein parmi les moins alléchantes. Mon père lui trouve tous les défauts et finit par obtenir qu’on la remercie ; nous repassons par une Allemande, puis par une troisième Anglaise et ainsi de suite. Nous mélangeons l’allemand et l’anglais dans une sorte de sabir incompréhensible.

    We gaan er even aan voorbij dat het ook een periode was van industriële revolutie en diepe miserie en bijhorende strijd en (socialistische) overwinningen: voor Maeterlinck was het gewoon zijn gouden kindertijd.

    En dan nog gezien van een bijna onmetelijke afstand — hij schreef dit helemaal op het einde van zijn leven, zeventig of tachtig jaar na de feiten. Daar had hij dit trouwens over te zeggen, en ’t is tegelijkertijd waar wat Maurice zegt, en schoon gezegd wat Maurice zegt:

    On parvient assez facilement à discipliner ce qui reste dans notre mémoire; et le bonheur ou le malheur de notre existence dépend de cette discipline. Il ne faut pas croire que nos souvenirs soient immuables. Ils changent d’aspect selon nos années. Ils s’élèvent et se purifient selon que notre existence s’élève et se purifie, selon ce que nous avons fait, pensé ou subi. Si j’avais fixé les miens le jour qui les vit naître, je ne les reconnaîtrais plus.

    Si je les avais écrits il y a vingt, trente ou quarante ans, les faits qui forment leur squelette seraient peut-être ce qu ‘ils furent, mais ils n ‘auraient plus la même chair, ils ne se baigneraient plus dans la même atmosphère, ils n’auraient plus la même couleur et leur choix même eût été différent.

    Les souvenirs sont les traces incertaines et fugaces que nous laissent nos jours. Que chacun recueille les siens, ils ne rempliront pas le creux de la main; mais ce qui reste de poussière est le seul trésor que nous voudrions arracher à la mort et emporter avec nous dans un autre séjour; nous croyons que les années qui prolongent nos misères ou nos joies augmentent leur nombre. Je crois plutôt que ceux que nous acquérons ne compensent pas ceux que nous perdons. A mesure que nous avançons en âge, ce qui nous advient n’a plus le temps de se transformer en souvenir. Le centenaire qui n’est qu’un enfant au prix de l’éternité n’a que ce qu’il avait avant sa vieillesse et ce qu’il pourrait se rappeler ne prend plus la peine de naître.

    Les véritables souvenirs, les seuls qui survivent, les seuls qui ne vieillissent pas, les seuls qui soient enracinés, sont les souvenirs de l’enfance et de la première jeunesse. Jusqu ‘à la fin de nos jours, ils gardent la grâce, l’innocence, le velouté de leur naissance et ceux qui naissent contrefaits, malpropres, malheureux ou stupides tombent dans les ténèbres où ils rejoignent les souvenirs de l’âge mûr qui méritent rarement d’être recueillis.

    ’t Is niet allemaal koek en ei of zeemzoeterige nostalgie: Maeterlinck kan nogal redelijk giftig zijn ook, bijvoorbeeld als hij het over smartlappen heeft (“Rien ne peut donner une idée de l’ineptie des chansons populaires qui, à cette époque, empuantissaient la France et la Belgique. Je ne sais pourquoi ma mémoire a gardé le souvenir de ces ignominies ; mais voici quelques échantillons nauséabonds qui survivent dans ce musée d’horreurs”), of over zijn oom Hector die voormelde smartlappen zong, of over zijn neef Désiré die drie Breughels had hangen maar er alle blote achterwerken uitgesneden had, of over de toekomstige echtegenoot van zijn nicht Louise (“Le jeune marié était aussi nul que possible”).

    Het leest echt als een boek van iemand die zich van niets of niemand nog moet of wil aantrekken, en ’t staat vol dingen die ik zou willen knippenplakken. Allez, nog eentje, over zijn zus:

    Elle épousa un homme qu’elle n’aimait pas, un sinistre dévot qui portait autant de médailles bénites, en cuivre, en plomb, en argent, autant de scapulaires que le roi Louis XI dont il avait le caractère fouineur, soupçonneux, cruel et rancunier, mais nullement l’intelligence, car il était aussi borné qu’une huître et par-dessus le marché magistrat.

    Enfin, elle obtint un divorce difficile et reporta, sur le fils qu’elle lui donna, tout l’amour qu’elle n’avait pas eu pour son mari. Elle adora en lui tout ce qu’elle avait abominé dans son conjoint.

    Right on, Maurice.

    .°.

    Lovestruck [3/11]
    Dennis Hopeless (tekst) – Kevin Mellon (beeld)
    192 blz. (2011)

    lovestruck

    Hé tiens, het tweede boek deze maand over Griekse goden.

    Een heel andere aanpak, dit: fotografe wordt gerecruteerd om voor Cupido te werken. Cupido blijkt zakenmanverkopermanipulatortype te zijn.

    Mbwaja. Ik ben er ternauwernaud door geraakt, ’t was mij allemaal wat ver van mijn bed. Ettelijke mijlen beter dan Headache, dat natuurlijk wel. Maar absoluut niet mijn tas thee.

    .°.

    Walk In [4/11]
    Jeff Parker (tekst) – Ashish Padlekar (beeld) – Sheetal Tanaji Patil (kleur)
    6 nummers (december 2006 – mei 2007)

    walkin

    Murf. Ook al niet mijn goesting. Dave Stewart’s Walk In, is de naam eigenlijk, en het leest als niet veel meer dan een droom van de meneer van ex-Eurythmics, die een klein beetje uitgesponnen is.

    Het begint degelijk, maar het wordt redelijk snel redelijk cliché en redelijk bleh.  

    .°.

    Storming Paradise [4/11]
    Chuck Dixon (tekst), Butch Guice (beeld)
    6 nummers (september 2008 – augustus 2009)

    stormingparadise

    Ik lees heel graag counterfactuals en althist. Van de grootste shlock tot de meest serieuze alternatieve militaire geschiedenis. Ik was content met Storming Paradise.

    Wat als de eerste VS-atoombomproef mislukt was, en alle atoomgeleerden en al wie met Trinity te maken had, de lucht was ingevlogen? Wat als de VS geen andere keus hadden dan een invasie van Japan? Wat als Keizer Hirohito ondanks monsterachtig veel mensenlevens zou blijven weigeren om te capituleren?

    Storming Paradise verkent die vragen. Niet dat het een volledige alternatieve geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog wil zijn: het zijn een paar vignetten, en het eindigt ook een beetje in medias res.

    Hoedanook: mooi. Ik heb ervan genoten.

    .°.

    No Such Thing As Silence: John Cage’s 4’33” [5/11]
    Kyle Gann
    272 blz. (2010)

    No sir, I didn’t like it.

    .°.

    50 Girls 50 [5/11]
    Doug Murray en Frank Cho (tekst) – Axel Medellin (beeld) – Nikos Koutsis (kleur)
    4 nummers (juni – september 2011)

    girls

    Ik ben door de band geen lastige mens, als het op blote madams aankomt. Er mag er al eens eentje meer door mijn comics lopen, dat stoort mij niet. Ik suspend mijn disbelief met graagte als ze mij vragen om bijvoorbeeld te geloven dat een ijzeren bustier gemakkelijker is om slechteriken mee te bevechten dan een pullover, of dat al die vrouwelijke superhelden echt liever in hun onderbroek en soutien rondlopen.

    We moeten daar eerlijk in zijn: vrouwen krijgen al genoeg, als het op kunst en literatuur aankomt, en ge hoort mij ook niet klagen als er weer eens een wijvenfilm op televisie is, of als ze nog eens een film met George Clooney maken.

    Pas op, ik ben helemaal voor de vrouwenbewegingen en zo hoor, en als ik zou willen, dan zou ik voor de volle honderd procent één van die nieuwe mannen kunnen zijn en alles. Serieus: als ik tegelijkertijd een boek heb om te lezen, geraak ik zelfs zonder buitensporig hoorbaar oogrollen door een aflevering van Grey’s Anatomy.

    Maar.

    Il ne faut pas pousser bobonne dans les orties: 50 Girls 50 is er een beetje over. Het verhaaltje is opgehangen aan een overbevolkte aarde in de niet zo enorm verre toekomst. Er is een hyperdrive-wormhole-dink uitgevonden, maar o ramp blijkbaar kunnen alleen vrouwen met (I kid you not) XXX-syndroom zonder problemen door de wormgaten geraken.

    Er worden 10 schepen met vrouwen aan boord op weg naar de sterren gezet; de eerste reeks 50 Girls 50 volgt één van de schepen als het op de terugweg is naar de aarde. Blijkt dat het wormgat terug niet werkt, en dat ze op een andere planeet terugkomen, namelijk.

    Okay, tot daar aan toe. Ook tot daar aan toe dat alle vrouwen aan boord van het schip aan het schoonheidsideaal van de auteurs beantwoorden, daar is ons een verklaring voor beloofd.

    Maar als ze in het eerste verhaal met twee op een planeet landen, en die planeet blijkt de kledij van de meisjes op te lossen, tot er op het einde helemaal niets van overblijft, en dat is allemaal met een ergerlijk gebrek aan humor gedaan? Gnn.

    En als het vrouwelijk vlees dan ook nog eens niet eens goed getekend is? Ik bedoel, Serpieri of Manara zou ik een saaie en ongeloofwaardige breicursus in comicvorm vergeven omdat ze zo schoon tekenen, maar zelfs al leggen de auteurs van 50 Girls 50 redelijk expliciet uit dat ze hard gezocht hebben naar nét de juiste artiest… euh, nee. Hier, om de afbeelding hierboven goed te maken, eentje van Druuna:

    Druuna

    Ik heb de vier nummers uitgelezen, in het belang van de wetenschap en in de hoop dat het beter zou worden. Ik zie glimpen van mogelijkheden, hier en daar, dat zeker. Maar ik ben dan ook een onverbeterlijke positivo in dergelijke zaken.

    De auteurs beloven ons dat ze alles zullen uitleggen in de vervolgen. Ik vréés dat ze niet meer de kans zullen krijgen om er een vervolg aan te breien.

    .°.

    Bone [8/11]
    Jeff Smith (tekst en beeld) – Steve Hamaker (kleur)
    Negen delen, 1439 blz. (kleur: 2004-2009, oorspronkelijk zw/w: 1991-2004)

    Het lijkt nog het meest op Lord of the Rings, denk ik. Het begint als bijna een kinderverhaal, en dan is er plots een queeste, en komen er meer en meer dingen bij kijken. En dan wordt er van de ene kant van de wereld naar de andere kant getrokken in verschillende groepen die elkaar dan weer tegenkomen, en er zijn allerlei rassen, en grote legers en gevechten, helden en slechteriken. En de wereld voelt écht aan, zoals bij Tolkien.

    Oh, en het is het ene moment hilarisch grappig, en dan weer enorm spannend, en dan weer ontroerend. Het is fantastisch getekend, de karakters blijven u een heel leven bij: dit staat ergens helemaal boven mijn lijst van must read comics.

    Hier, ter illustratie, twee pagina’s (klik voor detail) met twee van de meest fantastische personages van het boek (de monsters, voor de duidelijkheid):

    bone

    bone

    Eén van die dingen die eminent leesbaar zijn voor om het even wie vanaf pakweg 10 jaar of zo.

    Ik had een paar delen in zwart-wit, en dan had ik de zwart-wit omnibusversie gekocht (1332 pagina’s in één volume, ‘k zweer ’t u, dat is niét leutig om overal naar mee te sleuren). Deze versie is de (machtig goede) kleurenversie die bij Scholastic is uitgegeven. Negen delen, met correcties, aanvullingen en wijzigingen.

    Van méér dan ganser harte aangeraden.

    .°.

    Bone: Tall Tales [8/11]
    Jeff Smith en Tom Sniegoski (tekst) – Jeff Smith (beeld) – Steve Hamaker (kleur)
    126 blz. (2010)

    talltales

    Prequel vermomd als verhaaltjes verteld door Funny Bone, die met Bartleby en drie scouts op kamp gaat.

    Leutig, maar niet essentieel.

    .°.

    Miracleman
    1-2: Alan Moore (tekst) – Garry Leach (beeld)
    3-10: Alan Moore (tekst) – Alan Davis (beeld) – Ron Courtney (kleur)
    11-16: Alan Moore (tekst) – John Totleben (beeld) – Sam Parsons (kleur)
    17 – 25.5 Neil Gaiman (tekst) – Mark Buckingham (beeld) – Sam Parsons (kleur)

    miracleman

    Het moest er eens van komen: Miracleman is één van die klassiekers waar iedereen het over heeft, ik had er al veel over gehoord, ik denk dat ik zo ongeveer al de rest van het werk van de heren Moore en Gaiman al gelezen had, ik wist van de hele controverse af.

    Maar ik had Miracleman zelf dus nog niet achter de kiezen.

    En daar dacht ik snel even komaf mee te maken.

    Dat was buiten Alan Moore, Esq. gerekend. Miracleman, voor wie het verhaal niet kent, is een Brits jaren-1950-afkooksel van Captain Marvel. ’t Is te zeggen: eerst was er Captain Marvel, en toen was die er niet meer en maakte Mick Anglo Marvelman. Marvelman liep een paar honderd nummers lang tussen 1954 en 1963, en hield er dan met stille trom mee op.

    In 1982 nam Alan Moore de draad weer op. En hoe. Het begint met een nummer van de jaren stillekes, met typische mannekensboekskespraat. En dan plots zoomt Moore in op Miracleman’s oog, met een citaat van Nietszche.

    En dan zijn we in de jaren 1980 en weet Michael Moran al twintig jaar niet meer dat hij ooit Miracleman was.

    En dan komt hij dat plots te weten, en zijn we plots van tekst genre “Holy macaroni! It looks like I got here just in time!” naar tekst genre (Miracleman die niet weet wat hij precies is) “Like a kite that has lost its war with the wind, I hang crucified upon the sky… Suspended between the soil and the stars, between heaven and earth, between the angels and the apes.”

    Yup, right.

    ’t Zijn pagina’s die niét op tien seconden te lezen zijn. Tekst en beeld moeten aandachtig gelezen worden — Moore’s aandacht voor detail is legendarisch, soms komt het op individuele lijntjes in individuele kadertjes aan.

    Ik begin the lezen, en ik denk, okay, het gaat dié richting uit. Geef het een nummer of tien twintig en we zien hoe het evolueert. En dan zitten we plots ergens in nummer 7-8-9, en denk ik, oh… kaaaayyyy… is dit de richting dat het uitgaat? Hoe gaat hij dat volhouden?

    En dan is het nummer 15 en bloederige hel, wat de neuk was dat? En dan is het nummer 16, en is het verhaal klaar, af, finito.

    En dan houdt Alan Moore ermee op, en neemt getver Neil Gaiman over. Dat is een beetje alsof Picasso deel één van een reeks schilderijen maakt, en dan de verfborstels aan Rembrandt geeft.

    Moore was typisch Moore: hij had zich op het einde zo’n beetje vastgereden, denk ik. En dan komt Gaiman typisch Gaiman zijn: hij vat het op als een drieluik, en vertelt daarbinnen verhalen. En Gaiman is een uitstekende verhalenverteller.

    In het eerste luik, The Golden Age, neemt hij even afstand van de personages die we tot dan toe kenden, en kijkt hij naar de mensen die leven in de wereld die de hoofdpersonages gemaakt hebben: het voelt bij momenten erg Sandman aan.

    Luik twee richt de schijnwerper weer op Miracleman en de zijnen. Het ziet er allemaal veelbelovend uit en… dan is het gedaan.

    De uitgever, Eclipse, gaat failliet. Bleh. Meer details op de wikipediats, maar voorlopig het wel gedaan, ja.

    Crap.

    (En props voor man aan de beelden Mark Buckingham, trouwens, die stijlen mengt met stijlen, plots met Duits expressionisme naar boven komt, en echt wel uitstekend werk doet.)

    .°.

    Fun Home, A Family Tragicomic [10/11]
    Alison Bechdel
    240 blz. (2006)

    funhome

    Alison is lesbisch, haar vader is een homo die in de kast zit en die valt voor jonge jongens. Die vindt hij op zijn ene werk — als leraar Engels op een middelbare school. Zijn ander werk: begrafenisondernemer. Zijn derde werk: zijn huis restaureren. Maniakaal. En dan pleegt hij zelfmoord, of loopt hij onder een camion per ongeluk, enfin, ’t is niet duidelijk.

    Oh, en het is allemaal echt gebeurd: Fun Home is een autobiografie.

    Het is ook bijzonder uitstekend. Meer moet daar niet over gezegd worden. Aangeraden.

    .°.

    The League of Extraordinary Gentlemen, Century: 1969 [10/11]
    Alan Moore (tekst) – Kevin O’Neill (beeld) – Ben Dimagmaliw (kleur)
    82 blz. (2011)

    league

    Urgh. Een brug te ver, denk ik. Of misschien lees ik het beter in één trok met deel een en deel (binnenkort, vermoed ik) drie. Want zo alleen en in isolatie: ik vond er niet te veel aan. ’t Heeft er misschien ook mee te maken dat ik hallucinerende Moore niet zo leutig vind, en dat er weer eens een heel stuk hallucinerende Moore in zit.

    Aan de andere kant: het is 1969, what did I expect?

    .°.

    A Sickness in the Family [11/11]
    Denise Mina (tekst) – Antonio Fuso (beeld)
    190 blz. (2010)

    sickness

    Ik wist niet welk genre het was, en dat maakte het spannend. Ik dacht eerst, oh, weer zo’n deprimerend echt gebeurd verhaal. En dan dacht ik, oh, ’t is horror. En toen kwam het einde en wist ik welk genre het echt was.

    Ik had het niet beter kunnen treffen dan het op deze manier te lezen, achteraf bekeken.

    Een fijn boek, of het nu biografie, horror, of wat dan ook was. Aanrader, maar probeer de achterflap niet te lezen als g’er aan begint.

    .°.

    Manuscrit trouvé à Saragosse [27/11, maar ik heb er natuurlijk geen 16 dagen over gedaan — damn you, Skyrim!]
    Jean Potocki
    321 blz. (1805)

    Het stond al jaren en jaren op mijn lijstje van “boeken zeker dan nog eens te herlezen wegens bloederige hel, elf jaar is misschien nog een beetje te jong voor dit”, en kijk zie, het is er van gekomen. Jan Potocki schrijft over een mens die rondreist in en andere mensen tegen komt, die dan verhalen vertellen en aan wie hij verhalen vertelt, en dan blijken de mensen in de verhalen zelf ook mensen tegen te komen die verhalen vertellen en aan wie zij verhalen vertellen, en voor ge het weet zitten we twee of drie niveaus diep in de vertelling, en is het niet meteen meer duidelijk wie wat tegen wie aan het vertellen is.

    Maar: wel wijs. Zigeuners en spoken en vampiers en Moorse prinsessen en sex en geesten en moorden en vechten en alles!

    .°.

    Morning Glories [28/11]
    Nick Spencer (tekst) – Joe Eisma (beeld)
    14 nummers tot nog toe (augustus 2010 – nu)

    morning

    ’t Is gelijk The Prisoner maar dan met scholieren! En geesten! Of dingen! Veel gehyped, en met reden: degelijk geschreven, prachtig getekend, en omdat het een comic is en geen pakweg, oh, tv-serie gelijk X-Files, is er een kans dat het tot einders voldoening tot een degelijk einde gebracht zal worden.

    Ik had het begin al een tijd geleden gelezen, en ik dacht “ik been even bij met de stand van zaken nu”, maar uiteindelijk heb ik het maar helemaal opnieuw gelezen.

    .°.

    Gaudí in Manhattan [29/11]
    Carlos Ruiz Zafón (vert. Nelleke Geel)
    Uitg. Signature, 2007

    Zafón schrijft over die keer dat ze Gaudí gevraagd hadden om een wolkenkrabber te bouwen op Manhattan.

    – ¿Sabe usted lo que es un rascacielos?

    [mens begint over wolkenkrabbers te spreken]

    – Bobadas, atajó Gaudí. Un rascacielos no es más que una catedral para gente que en vez de creer en Dios cree en el dinero.

    In het Nederlands werd dat “Flauwekul,” onderbrak Gaudí me. “Een wolkenkrabbers is niets anders dan een kathedraal voor mensen die in plaats van God, geloven in geld.” — geen idee waarom, maar dat zinnetje kwam zo gekunsteld over, dat ik van de weerslag maar verder gelezen heb in het Spaans. ’t Is niet lang, en er voor moeilijke woorden is er Google Translate.

    En het bespaart u zinnen die pijn aan het hart doen, zoals wanneer

    Supe entonces que dedicaría mi vida a continuar la obra de mi maestro, consciente de que, tarde o temprano, habría de entregar las riendas a otros, y ellos, a su vez, harían lo propio.

    vertaald wordt als “in het besef dat ik vroeg of laat het stokje aan andere zou moeten doorgeven”. Het stokje, jongens, jongens, jongens.

    Voor de rest: dit was niet echt een boek te noemen: 16 kleine pagina’s, groot gedrukt met veel interlinie, aangevuld met een aantal mooie foto’s. Wel goesting gekregen om nog wat Zafón te lezen. In een Engelse of Franse vertaling, denk ik.

    .°.

    The Traveler [29/11]
    Mark Waid & Tom Peyer (tekst) – Chad Hardin (beeld) – Blond & Chris Beckett (kleur)
    12 numbers (november 2010 – )

    traveler

    ’t Is met reizen in de tijd en met allerlei verschillende versies van mensen, en uiteindelijk zit er wel belofte in, maar ik ben toch niet honderd procent overtuigd. Ik heb de indruk dat er meer in zat.

    .°.

    Alien Liaison. The Ultimate Secret [30/11]
    Timothy Good
    Arrow Books, 1992 (247 blz.)

    Geschreven een jaar vóór The X-Files uitkwam, en geschreven vóór er websites bestonden: state of the art in UFO-research anno 1992.

    Het heeft alles: greys, cattle mutilation, anal probes, ontvoeringen, nordics, NORAD, Groom Lake, Roswell, cover-ups, yada yada.

    Afijn: nonsens, dus. Maar wel een mooi overzicht van die state of the art in 1992. Dat wel.

    (Trouwens: het is me een mysterie waar dit boek vandaan komt. Ik kreeg het per Taxipost opgestuurd, samen met een boek van Pascal (de Fransoos, niet de programmeertaal) en het boekje van Zafón hierboven. Geen afzender, geen boodschap. Ik heb aandachtig gezocht naar aanwijzingen, maar geen gevonden.)

    .°.

    Starborn [30/11]
    Chris Roberson (tekst) – Khari Randolph & Matteo Scalera (beeld) – Mitch Gerads (kleur)
    12 nummers, maart – oktober 2011

    starborn

    Benjamin Warner zou heel graag een succesvolle SF-schrijver zijn. Hij heeft sinds zijn jeugd een wereld gebouwd in zijn hoofd, waar zijn verhalen zich afspelen.

    En dan, hullep, blijkt dat hij niet Benjamin Warner is, maar iemand anders. En dan blijkt dat hij niet is wie hij dacht dat hij is: “Wait a minute. I’m not the spacefaring adventurer. I’m not the hero come to rescue the space princess. I’m the son of space Hitler.

    Dit was het laatste dat ik deze maand las, en het kon moeilijk meer passend zijn: een mooi verhaaltje, met avontuur en (belofte van) romantiek, en Space Opera van de zuiverste soort — en met een happy end. As happy an end as they come.

    Het soort verhaal dat u als kind aan het dromen zet. Hoera!

  • Om het een beetje te situeren: ik heb het voorrecht gehad om in de loop van de jaren 1990 een hele resem Grote Meneers van de conceptuele kunst van zeer dichtbij mee te maken, met als hoogtepunt vermoed ik die keer dat ik twee weken met Joseph Kosuth in zijn loft in New York doorgebracht heb. Met alle bijhorende dingen overigen, van openingen in het MoMA en nachtelijke tequilafeestjes met de New Yorkse avant garde –denk David Byrne en Debbie Harry en een resem kunstenaars die ge niet kent– en alles erop en eraan. Bij het licht van public access porno op de keukentelevisie, in een enorme loft aan Houston & Broadway, met Warhols, Duchamps, Rauschenbergs en watnogs aan de muur.

    kosuth

    De mensen zelf zijn charmant, sympathiek, intelligent, aangenaam, al wat ge wilt. Kosuth, bijvoorbeeld: schat van een kerel. Intelligent, grappig, sympathiek.

    De kunstenaars, of toch de meerderheid van de mensen die ik toen leerde kennen, die heb ik niet graag. Of nee, wacht: die veracht ik. “Haten” is het niet, het is niet dat ik er kwaad op ben of zo. Het is wel dat ik moeilijk in woorden kan uitdrukken hoe visceraal ik ze degoutant vind.

    Ha, hoor ik u zeggen, dat is dan toch een verdienste: als ze dergelijke gevoelens bij u kunnen oproepen, dan moet er toch wel iéts van aan zijn, van hun kunst?

    Wel, tja, als het dat is, dan wel, ja.

    433Het is niet dat ik dogmatisch tégen ben hoor, want ik blijf proberen begrijpen. Als een kind dat niet graag olijven at maar er altijd nam, als een volwassene die eigenlijk niet graag whisky dronk maar het wou leren. Het is alleen maar dat hoe meer ik van die mensen probeer door te vragen en te begrijpen , hoe meer ik op een gat vol niéts stoot. Dóór een muur van theorie, over een slotgracht van cirkelredeneringen, bovenop een toren van tautologieën: een rookgordijn van lege woorden.

    “Jamaar, ’t is kunst, ge moet dat niet proberen begrijpen, laat dat gewoon op u afkomen en zie wat het u doet”? Tarara. Zij zijn de eersten om hun ding volledig te onderbouwen met theoretische constructies en verrechtvaardigingen. Hier geen hart, geen nieren, zeggen ze. Intellect en context hier, zeggen ze.

    Ik vind tot nader order: het is geen kunst, het zijn kunstjes. Gimmicks. Die alleen “kunst” worden omdat een kunstenaar zegt dat het kunst is. En waarom is het een kunstenaar? Omdat hij kunst maakt, natuurlijk.

    En ja, zeer zeker, dat is met de grove borstel en dat veralgemeent: er zijn ook dingen die ik goed vind, uiteraard. Maar toch.

    John Cage kende ik natuurlijk wel, uit Gödel, Escher, Bach in de tijd. Ik vond het een sympathieke peer, ik dacht iets in de zin van dada en surrealisme, en toen ik las dat Bruno het boek van Kyle Gann over John Cage’s meest beroemde stuk goed vond — “Fenomenaal goed, een absolute aanrader voor iedereen die ietwat in hedendaagse muziek (klassiek en/of geïmproviseerd) geïnteresseerd is”, dacht ik: ik grijp mijn kans.

    Weeeelllllll… not so much.

    Ik bespaar u Kyle Gann’s boek: John Cage is een componist, 4’33” is een stuk dat hij gecomponeerd heeft, waartijdens een muzikant gedurende vier minuten en drieëndertig seconden géén piano speelt. Het kan ook met andere instrumenten, het kan ook met meer dan één muzikant. Het punt: het publiek gedurende ten minste vier en een halve minuut doen realiseren dat er ook in de stilte (die eigenlijk niet bestaat) muziek te vinden is. In het geluid van de regen en de wind, in het kuchen van uw buur, in een voorbijrijdende auto.

    Ge gaat mij niet horen zeggen dat dat belachelijk is, want het is het niet. Kijk en luister:

    Euh ja, interessant, zeer zeker. Iedereen zou van tijd tot tijd eens een 4’33” moeten doen. Dat was serieus en zonder enige ironie bedoeld, voor wie twijfels zou hebben.

      

    Waar John Cage zijn leven mee gevuld heeft, blijkbaar, is twee kunstjes. Het eerste was dat hij een piano “prepareerde”, ’t is te zeggen, er overal gerief in stak — bouten, draad, ballen, kommen soep, I don’t know — zodat het tegelijk een piano en een percussieinstrument werd. Zijn Sonatas & Interludes: ik ga niet zeggen dat ik het elke maand opzet, maar ik ga er graag wel eens voor zitten.

    Zijn tweede kunstje was “muziek” maken met random getallen: laten afhangen van een kop-of-munt of deze noot dan wel gene noot gespeeld zal worden, hoe lang ze zal zijn, hoe luid, etc. Omdat er toen nog geen computers waren om het een mens gemakkelijk te maken, deed hij het met allerlei vreemde systemen, met de I Ching en allerlei tabellen en dingen. Die 4’33” is ook zo gemaakt, behalve dat hij in zijn tabellen geen muzieknoten opzocht, maar wel pauzes. Inderdaad: hij heeft niet gewoon “zwijg stil gedurende x tijd” op zijn partituur geschreven, hij heeft zich een tijdje bezig gehouden met een muntstuk en een reeks tabellen, om allerlei stiltes na mekaar te zetten.

    Hey, als dat is wat die mens gelukkig maakte: wie ben ik om het hem te beknibbelen. Stop met uw ogen te rollen, gij daar.

    Maar in ’s hemelsnaam, brave mensen: schrijf er dan zo geen akelige boeken over. En noem het wat het is, een aardigheidje, een Spielerei, een gedachtenexperiment, een koan, Zen. Maak er geen universele waarheid van, en spendeer niet heel uw leven om te verdedigen waarom dat kunstje (haal boven de grote K) “Kunst” is.

    Ik heb mij van begin tot eind van Kyle Gann’s boek geërgerd aan de vanzelfsprekende humorloze arrogantie van zowat iedereen (op Satie na) in het verhaal.

    Die keer dat Cage poneert dat er sinds Beethoven maar één vernieuwing in de muziektheorie is geweest. Die ene nieuwe idee? Dat de tijdsduur het belangrijkste is in geluid:

    It is very simple. If you consider that sound is characterized by its pitch, its loudness, its timbre, and its duration, and that silence, which is the opposite and, therefore, the necessary partner of sound, is characterized only by its duration, you will be drawn to the conclusion that of the four characteristics of the material of music, duration, that is, time length, is the most fundamental. It took a Satie and a Webern to rediscover this musical truth, which, by means of musicology, we learn was evident to some musicians in our Middle Ages, and to all musicians at all times … in the Orient.

    Euh, wacht, neen? Als hij er nu eens van uit zou gaan dat er niet zoiets is als een binair “stilte vs. geluid”, maar wel een glijdende schaal van onhoorbaar naar hoorbaar, dan valt heel zijn redenering in duigen. En dat is een even valabel uitgangspunt als het zijne. En dan hebben we het nog niet over dat puberale “de wijzen in het Oosten wisten dat allemaal maar wij zijn dat vergeten” — please.

    Niet alleen Cage komt arrogant over, zonder ooit de minste twijfel poneert hij absolute waarheden die blijkbaar geslikt worden door zijn trawanten, en als iemand ze niet slikt, zijn het meteen Beotiërs en “establishment”: ook de auteur van dit panegyrisch gedoe schrijft alsof Cage en alleen Cage ten allen tijde de waarheid in pacht had. Heeft hij het over Luigi Russolo, die iets zegt dat Cage jaren later ook zegt, dan schrijft Gann dat Russolo’s bewering “foreshadows Cage’s with remarkable specificity” — tot hij zijn eigen zin herleest, vermoed ik, en er alsnog “(or perhaps more accurately, Cage echoed the idea)” aan toevoegt (mijn italiek). Of die keer dat hij schrijft dat de woorden van de dertiende-eeuwse mysticus Meester Eckhardt, waar Cage van gelezen had, “anticipate similar passages that Cage would write”. Serieus, gast.

    rauschenberg

    Het boek is een lange aaneenschakeling van “mogelijke invloeden” op Cage’s 4’33”: ik onthoud eruit dat de gedachte van een stil “muziekstuk” in de lucht hing, en dat Cage op een bepaald moment een paar keer teveel gezien had dat collega’s iets dergelijks deden — specifiek de witte doeken van Robert Rauschenberg — en dat hij het dan maar gedaan heeft. Niet dat hij de eerste was, verre van, maar zijn “voorgangers” in het maken van muziek die alleen stilte was, waren novelty records, grapjes, om er de zot mee te houden, en dus geen (daar is die K weer) “Kunst”.

    En als hij het dan eenmaal gedaan heeft, net zoals zoveer andere dingen blijkbaar in zijn leven, onderbouwt en verdedigt hij het met een samenraapsel van name-dropping en verkeerd begrepen antecedenten. Gann: “Cage was one of the great name-droppers in twentieth-century music. Sometimes he did no more than drop them.”

    En keer op keer lezen we dat Cage X “gestudeerd” had (zen, Meester Eckhardt, Coomaraswamy, …) terwijl hij wellicht bedoelde “min of meer vluchtig gelezen”, en terwijl hij zeker bedoelde dat Cage er gewoon in las wat hij erin wou lezen:

    Throughout his writings, Cage collects authors to buttress his views on music and life but often projects his own meanings into them, taking what views he needs and transforming them to fit into his own context.

    Gann waarschuwt ons in het begin dat hij alleen maar een samenvatting zal maken van wat er aan Cage-onderzoek leeft tegenwoordig en dat hij niets nieuws zal brengen. Hij doet minder dan hij belooft, en ook meer.

    Minder, want ik ben geen iota wijzer geworden over de mens Cage (wat dreef hem? wat dacht hij? hoe was hij?), over de componist Cage (keer op keer zeggen dat er kritiek was maar dan daar niet verder op ingaan, in ’s hemelnaam jong), en ook over 4’33” zelf weet ik niet meer (een boek vol mogelijke inspiratiebronnen “maar niemand weet het zeker”, pfff).

    Hij doet ook meer dan hij beloofd had, want dit boek is er helemaal op zijn eentje in geslaagd om een componist die ik met een glimlach in mijn hoofd had zitten — van in de tijd dat hij voorkwam in Gödel, Escher, Bach — te veranderen in een onhebbelijke, betweterige, arrogante, akelige kerel zonder enig gevoel voor zelfrelativering of humor.

    Gann had beter een paar keer vier minuten en drieëndertig seconden gezwegen, in plaats van dit boekje te plegen. En ik had het beter niet gelezen.

    gann

    [Oh, en: dit is het eerste boek waarvoor ik mijn geld teruggevraagd heb bij Amazon. De paperback zou mij $11.42 gekost hebben; de Kindle-versie was $15.62, en bevatte geen enkel beeld. En nergens werd dat op voorhand gezegd. Amazon, needless to say, heeft zonder de minste opmerking terugbetaald.]

  • Pascal bloody Smet

    Wij hebben een roedel kinderen die naar school gaan, en ik denk niet dat ik al één iemand tegengekomen ben die Pascal Smet een goede Minister van Onderwijs vindt.

    Dat bespaart op de verkeerde dingen, dat legt regels op die het werk alleen maar lastiger maken, dat heeft de visie van een pannenkoek — wat is er daar aan te doen, eigenlijk, aan een minister die de ene na de andere achterlijke beslissing neemt? Het laatste dat ik las, was dat Smet dit zei:

    Vanaf de tweede graad kan een vierde taal naar keuze aangeboden worden, als daar een draagvlak voor is: een gedragen vraag en een gegarandeerde kwaliteit op het vlak van aanbod. Hier komen alle Europese talen en de belangrijkste talen van de BRIC-landen voor in aanmerking, dus ook Chinees, Russisch en Hindi.

    …met andere woorden: als uw zoon of dochter een vierde taal wil studeren na Nederlands, Frans, en Engels, dan is er de keuze tussen Bulgaars, Chinees, Deens, Duits, Estisch, Fins, Grieks, Hindi, Hongaars, Iers, Italiaans, Lets, Litouws, Maltees, Nederlands, Pools, Portugees, Roemeens, Russisch, Sloveens, Slowaaks, Spaans, Tsjechisch en Zweeds.

    Turks en Arabisch: daar is geen draagvlak voor, dus schrijf dat maar op uw buik. Leer nog een beetje Maltees of Estisch of zo.

    ’t Is maar een detail natuurlijk, en wie weet is het niet eens zo bedoeld. Maar ’t is wel indicatief.

    Ik vermoed dat hij er redelijk gerust in is, dat er niet te veel man naar zal kraaien: ah ja, als alleen de mensen uit het onderwijs zelf klagen, wie gelooft die mensen nog? Ze klagen over alles en iedereen, en zij zijn gedorie de mensen met drie maand vakantie elk jaar en dan nog eens alle schoolvakanties mee!

    Niemand gelooft de mensen uit het onderwijs want ze klagen toch over alles zonder daar reden toe te hebben, en daarbij komt: wat kunnen ze doen? Staken? Ha! En dan zitten alle ouders van Vlaanderen met hun kinderen thuis of zo?

    Terwijl het nochtans zo gemakkelijk zou zijn: een harde algemene onderwijsstaking, nu! Of, pakweg, na de examens, in januari. Naar het model van een betaalstaking, met ouders en leerlingen samen: leerlingen kunnen nog naar school komen, maar er wordt geen les gegeven.

    Of alleen ludieke les. Films kijken, boeken lezen, spelletjes spelen. En de leraars die geen les geven: naar de Wetstraat. Occupy Law Street! Iedereen content!

  • Alstublieft, geen dank, dankuwel merci

    Een tip! om de wereld beter te maken! Of zoniet beter, dan toch een beetje aangenamer. Of tenminste wat leutiger. Is het niet voor uw medemens, dan toch zeker voor uzelf.

    Hier komt-ie!

    Kies één iemand uit uw omgeving uit, en doe alsof hij of zij geen tanden heeft. Herhaal alles wat hij/zij zegt, maar vervang de essen door effen.

    – Hola, tijd voor middageten. Wat denkt ge van een soepken met asperges?

    – Een foepken met afpergeff? Super-idee!

    En dan doen ze zo van huh en denken ze dat ze het verkeerd gehoord hebben, en dan zeggen ze iets in de zin van

    – Moet ik nog iets meenemen? Fleske Cola Light?

    – Oh, een flefken Coca, uitstekend, merci!

    En dan kijken ze naar u met van die rare ogen, maar dat maakt niet uit, want ha, hoe wijs is het leven dan wel niet?

    (Niet vergeten om dat morgenochtend tegen de kinderen te zeggen. En nog eens aandringen dat ze een boekje kopen om al mijn grappen en grappen in op te schrijven, dat ze die dan ook op school kunnen vertellen en de toast van de speelplaats te worden. Of de tooft van de fpeelplaatf — see what I did there?)

  • Uit de spamfilter

    Enfin bon, ’t is niet echt spam, denk ik. Ik dénk dat iemand mij ingeschreven heeft op een nieuwsbrief die mij eigenlijk niet interesseert. Ik blijf mij maand na maand niet uitschrijven, want zeg nu zelf:

    Screen Shot 2011-11-28 at 21.36.59.png

    Ik weet alvast wat gedaan als mijn paard last heeft van slapeloosheid!

  • Vloek

    Grmbl. Prutsen en doen. Prutsen aan de json om dan een bijkomende <div> rond een tabel te zetten, en dan alsnog verdomme een <div> tussen moeten voegen om wat spatiëring te doen. En dan verdomme alsnog een hack moeten doen om een uitzondering op een uitzondering op een uitzondering te doen voor een stuk dat anders is dan een stuk dat anders is dan een stuk dat anders is dan normaal.

    Gnyaargh. Morgen, denk ik, kijk ik er nog eens met frisse ogen naar, want ik kan daar dus niet echt tegen, tegen zo’n vieze dingen.

    Mbleh. Op de pixel moet het just zijn, dedju.

  • Doe eens een poging

    Ik weet het wel, imitation is the sincerest form of flattery en zo, maareuh jongens…

    ikduimgent.png

    Ik duim Gent? Met zo’n Facebookduimpje? En een lelijk font? Tsss. Ik vond het origineel beter. En dat van de ossen vorige keer:

    vanhartegent.jpg

    Wie is de volgende? Ik bokshandschoen / vuilblik Gent? Ik Vlaanderen Gent? Ik, euh mossel Gent?

    (En ben ik trouwens de enige die het relatief vies vind dat er op die website van de OpenVLD niet alleen foto’s met de tag #ikduimgent staan, maar ook gewoon alle foto’s met de tag #gent?)

  • De comedy-hype

    Ik heb maar een half woord nodig om lastig te lopen, en kijk, hier loop ik dubbel lastig van:

    xander

    xander2

    De eerste keer dat ik de man zag, schreef ik dit:

    De zaal was een beetje stil en het was soms sleuren en trekken om door het optreden te geraken, maar op geen enkel moment viel dat echt zwaar op. Net nerveus genoeg om on edge te zijn, net ervaren genoeg om rust uit te stralen, en uitstekend materiaal. Naadloos van horror naar VTM en terug. Chinezen, De Lijn en de NMBS, en de parallellen tussen een oudemensenhome en het amfibieëngebouw in de zoo: droog, maar niet cynisch, had ik genoteerd.

    Wat ik daar precies mee bedoelde, weet ik niet meer precies, maar in alle geval: Xander De Rycke, afkomstig uit Zelzate en—begod—geëmigreerd naar Zeeland, negentien herfsten oud, en dat we er nog veel van gaan horen.

    En de laatste keer dat ik hem zag, schreef ik dit:

    Ik heb tegenwoordig minder en minder geduld met comedy: ik heb altijd van knip daar nu toch eens in verdorie en ook wel van steek daar verdomme toch eens watvaart in dedju hoe is dat mogelijk .

    Xander op Comedy Casino was zoals het eigenlijk altijd zou moeten zijn: een paar jaar samengebald op minder dan een half uur. Minder dan een half uur, dat dan wel zeer degelijk is.

    Ik vermoed dat mijnheer De Rycke het in zijn tweet dus heeft over die ene keer dat ik Lang leve HT&D schreef, niet over al de andere keren dat ik meer dan positief was over hem.

    Die ene keer dat ik bullshit callde toen hij vanop de eenzame hoogte van zijn och here, wat, 23 jaar? 22? 24? eventjes ging poneren dat schrijf allemaal op beste kindjes, “ik ben de maat van alle comedy, en ik alleen zal bepalen wat grappig is”.

    Of toch, dat is de conclusie die ik toen trok als hij de mening van Walter Capiau als “de laatste zucht van een stervende dinosaurus” omschreef, en zei dat Geert Hoste niets met comedy te maken heeft.

    opinion

    Zijn twitterdinges waar ik daarnet tegen liep, was er eentje in de nasleep van het Comedy Casino Festival, vorige week. Ik knip en plak even van op de website, want wie weet hoe lang blijft die website nog op het internet staan?

    Comedy Casino festival is hèt festival voor stand-up comedy. Liefhebbers krijgen de keuze uit nationale en internationale comedians, in verschillende zalen van het ICC te Gent die op ieders lachspieren zullen werken. Zoals op ieder festival is het uiteraard onmogelijk om alle acts op de verschillende podia, tegelijkertijd te kunnen zien, u zal dus moeten kiezen. Aan de hand van de affiche en het programmaschema, kunt u uw hoogstpersoonlijke favoriete comedy-avond samenstellen. Zit de zaal van uw keuze op een bepaald moment van de avond helaas vol? Geen nood: er staat genoeg komisch talent op de andere podia om u een hilarische avond te garanderen.

    Ik ga voorbij aan de tekst zelf (“hilarische avond”? zalen van het ICC die op de lachspieren gaan werken? was hier de copywriter van de boerinnenbond –- no direspect – aan het werk of zo?), ik ga er ook aan voorbij dat ze blijkbaar die tekst geschreven hebben toen er nog meer dan twee zalen voorzien waren (“op de andere podia”).

    ‘t Is gewoon dat wie drie uur comedy van voor de meeste mensen onbekende comedians als een “festival” omschrijft, laat staan “hét festival”, niet moet komen zagen als mensen vinden dat dat toch een béétje hoog gegrepen is.

    Toen ik woensdag toekwam, vroeg ik me af of ik niet op de verkeerde dag was gekomen. Het ICC was verlaten. De roltrap naar boven genomen, door een zaal vol tafeltjes en catering die achteraf gezien wellicht niet echt nodig was (als elke comedian een bak of twee bier, een paar flessen cola en een doos wijn had meegenomen, was er ruim genoeg voor alle aanwezigen), en via een resem security naar de Banketzaal geraakt.

    In de Banketzaal (veel te breed, een soort geïmproviseerd groot salon net voor het podium, afgrijselijk slechte akoestiek) deed nobele onbekende presentator Bas Birker verwoede pogingen om het gezellig te maken terwijl mensen af en aan liepen en hun voetstappen weergalmden, in de Casinozaal  een verdiep lager (goed formaat, goede akoestiek) was Piv Huvliv zijn eigen relaxte en sympathieke zelve.

    Ik heb, boven, Thomas Smith gezien van aan de zijkant. Sympathieke kerel, geen schaterlach, maar dat hoeft ook niet: goede set. Enfin, toch wat ik ervan begrepen heb, want voor de mensen die niet récht voor het podium stonden was het alsof ze door een bivakmuts van rijstpap aan het luisteren waren. 

    Raf Coppens begon er al meteen aan zoals ik hem al meer gezien heb: nijdig en negatief. En niet op een goede manier: het kwam op mij over alsof hij zo duidelijk mogelijk probeerde te maken dat hij daar niet graag stond, dat hij niets had voorbereid, en dat hij vooral zeer kwaad is dat de mensen om Geert Hoste wél lachen en om hem niet, en dat hij nochtans even slechte grappen maakt. Mensen die één slechte imitatie van een sportpresentator van een andere slechte imitatie van een sportpresentator kunnen onderscheiden, vonden het ongetwijfeld dolletjes, dat wel.

    Weggelopen, dus, naar Han Solo (ik had het programma niet bij, anders was ik er meteen naartoe gegaan). Ik vond het stukje dat ik gezien heb, zoals bijna altijd, goed. Spijtig dat ik niet alles gezien heb.

    Daarna Xander De Rycke gezien, en jawel, ik vond het goed. Voorspelbaar, schreef ik, maar dat wil niet zeggen slecht:

    Grappig blijft grappig, natuurlijk. Zelfs al kunnen we collectief de “oei oei ik ben te dik aan het worden”-routine (compleet met voedsel in navel en huidplooien) bijna voorspellen en opzeggen, Xander De Rycke die zijn kruis omschrijft als “Walter Van Beirendonck met een curryworst in zijn mond”, dat is gewoon leutig.

    Als ik er toch negatief over moét doen, en dat wil ik niet want ik vind het een sympathieke mens en een goede comedian, dan zou ik zeggen dat hij er bij momenten té nonchalant stond. Dat ik soms de indruk kreeg dat hij een ingestudeerd tekstje vanbuiten aan het opzeggen was. Wat natuurlijk het geval is, dat weet ik ook, maar het lag er soms te dik op. Maar dat is detailkritiek, want het was wel goed en grappig, en hij had de mensen mee, en hij bewijst nog maar eens waarom hij daar ergens vanboven staat.

    Terug naar de andere zaal gegaan, en het einde van Bart Cannaerts gezien. Niet mijn soort humor – ik persoonlijk vond het allemaal dingen die ik andere mensen elders veel beter had zien doen. Had ik notities genomen, ik zou u in detail kunnen gezegd hebben wat ik er minder aan vond, maar ik was er niet gekomen voor een bespreking, en dus heb ik dat niet gedaan, en dus kan ik dat niet doen.

    Gaan zitten voor Bob MacLaren. Een mens uit Nieuw-Zeeland die tegenwoordig in Holland woont: over smaken valt niet te twisten. Geschikte vent, dacht ik op het moment zelf. Twee dagen later –die ontbrekende notities weer– kan ik me niet meer herinneren waar hij het allemaal over had. Of nee, toch: iets met kinderboerderijen, blijkbaar hebben ze die in Amsterdam in elke wijk. Ik heb een béétje gelachen, niet veel. Ik had de indruk dat hij er lang over gedaan had om, als mens van de andere kant van de aarkloot, voeling te krijgen met zijn nieuw publiek in Amsterdam, maar Amsterdam is niet het Comedy Casino Festival in Gent, en het liep wat stroef, vond ik.

    Sean Lock was goed, en bij momenten hilarisch (die keer met die vos die aan het overgeven was! ik kwam haast niet bij!). Dingen die al gehoord had, maar dat maakte niet uit. Hij had ook het probleem van MacLaren, dat hij grappen maakte die in zijn eigen land wellicht zouden werken, maar die het hier niet deden. Hij eindigde (of deed alsof hij zou eindigen) met iets met Michael Jackson, maar dat liep faliekant af. En dus deed hij maar een ding met oude comedians, hoe die de grofste dingen konden zeggen als ze erna maar een liedje brachten: tranen van het lachen, maar misschien ook wel omdat ik het mij helemaal kan voorstellen, met Bernard Manning en de machtige Les Dawson in het achterhoofd.

    Jason Rouse was, zoals ik zei, vaak bijzonder grappig. Niet om de grofheid (nonnen fistfucken, eigen grootmoeders betalen voor sex, tralalal), ook niet omdat het onverwacht was (zowat alles wat hij zei, staat op YouTube), maar wel (vond ik) om de absurditeit van het geheel. En de manier waarop het opgebouwd was.

    Voor wie het gemist heeft, dit was het optreden, zo voor een goede 90%. Materiaal van minstens een paar jaar geleden, jawel, maar goed is goed:

    Dat dat was het dan, mijn idee over comedy Casino. Lock en Rouse vond ik de beste, Raf Coppens en Bart Cannaerts irriteerden mij. Nauwelijks te omschrijven als “een soort van haatbrief tegenover de Vlaamse Comedy”, zoals ene Anke meende te moeten omschrijven wat ik er donderdag over schreef. Al met al was het geen hoogvlieger, maar ik vond het ook niet spijtig dat ik geweest was.

    En ik heb geen flauw idee wat de recensie in De Morgen zei, waar Xander De Rycke het over heeft in zijn blogpost.

    Ik vermoéd dat de meneer of mevrouw van De Morgen zal geconstateerd hebben dat er weinig volk was (en dat was zo), en daaruit zal besloten hebben dat de hype een beetje over is. Ge kunt er niet naast kijken, een paar jaar geleden was het al “Vlaamse comedy” wat de klok sloeg, en was het op zo’n Comedy Casino-festival over de koppen lopen, nu was het dat niet.

    Dat er minder volk is gekomen, is niet de schuld van de mensen die kwamen optreden. En zelfs al wordt er tegenwoordig minder spel over gemaakt dan in 2008, er zijn minstens evenveel mensen die goed zijn en goed bezig. Dat er minder volk komt, is honderd procent op het conto te schrijven van de organisatoren.

    Allez jong, zijt eens serieus: wat voor affiche was dat?

    Ik weet het niet echt, maar ik schat dat één Vlaming op honderd méér dan Raf Coppens en misschien Nigel Williams, en zeer misschien Xander De Rycke. Al de rest? Nobele onbekenden, vermoed ik.

    Dat heeft niets met een waardeoordeel te maken: er zijn veel mensen veel bekender die ik persoonlijk veel minder goed vind, en er zijn ongetwijfeld ook wel mensen die niémand kent, die misschien wel beter zijn.

    Het is niet met “jamaar ik vind dat hij echt wel  bij de betere comedians in Nederland is” dat ge volk trekt. Zonder dat ik ook maar één van de betrokken personen ken, is mijn indruk van het Comedy Casino Festival 2011 dat ze daar bij 3keys niet zozeer een Festival hebben samengesteld, als wel zeer hard gezocht naar mensen die écht niets anders te doen hadden die avond, of die geen excuus vonden om niet af te komen.

    In de beste stuurlui-die-aan-wal-staan-traditie, heb ik natuurlijk ook ideeën over hoe ik dat anders zou aanpakken. Die buitenlanders buiten kieperen, bijvoorbeeld.  Dat kost geld, en dat is wijs voor wie ze kent, maar als we ze willen zien, zullen we wel op tv of op YouTube kijken in plaats van een dik kwartier naar iemand te zitten kijken die geen enkele voeling heeft met zijn publiek.

    Maak er een dag van in het ICC, of zelfs twee dagen. Met activiteiten en films en allerlei. Oude knarren uitnodigen zoals, welja, Walter Capiau, of totaal onhippe mensen genre Jacques Vermeire – niét om ze uit te lachen, maar omdat ze gewoon ook grappig kunnen zijn. Met kleine kamertjes voor intieme voorstellingen, en grote ruimtes voor grote voorstellingen.

    En ook eens iets anders dan alleen zuivere stand up comedy: ik zou het fantastisch vinden, bijvoorbeeld, om een sessie YouTube-comedy voor gevorderden te zien. Iets in de zin van Comedy Connections, maar dan van stand up: waar komen ideeën vandaan, wie is er (onterecht) vergeten, waar zitten er mensen die we met de beste wil van de wereld niet zouden leren kennen hebben?

    Enfin bon, op de laatste twee edities afgaand, kan ik me inbeelden dat het volgend jaar niet echt meer aan de orde zal zijn om naar een invulling van Comedy Csino Festival 2012 te zoeken. Da’s dan alweer een probleem minder.

    (En Xander: ja ik zie u nog altijd graag spelen, en ja ik vind u ne wijzen die goeie comedy doet, zelfs al denkt gij van niet. Trr. Diva’s!)