Tales of Drudgery & Boredom.
Hey moet ge nu wat weten? Ik ben nu al een week of drie overgeschakeld op duckduckgo voor mijn zoeken op het internet.
En neen, ik mis Google niet. En ik heb gelijk de indruk dat ik dingen vind die ik met Google niet vond, met al die spam die bovenaan stond altijd.
⁂
Er zijn er die er helemaal tegen zijn, tegen de stadshal op het Emile Braunplein. Ik niet. Ik kom er elke dag twee keer voorbij, en ik ben nu al een grote fan.
Als de stellingen weg zullen zijn en alles afgewerkt zal zijn, en het groen groen zal zijn en de bomen bebladerd en de bloemen in bloei: dat wordt een prachtig kloppend hart tussen de drie torens.
Ze waren al een tijdje bezig aan de zijmuur aan de ene kant, en vanmorgen zag ik dat ze aan de andere kant bezig waren. Vanavond, hoera! zag ik dat ze aan één van de vier kanten van het dak begonnen waren. En dat ze, zo ongelooflijk wijs, de binnenkant wat verlicht hadden:
Het is maar een klein stukje dat al afgewerkt is, maar ik vind het magisch schoon. Een zwevend schip van kleine lichtjes.
⁂
Ik dacht eerst gedorie ja, Anne McCaffrey, waar is de tijd?
Maar een paar tellen later dacht ik terug aan de jaren 1980, en toen kreeg ik plots een klop.
Het was al een eeuw geleden, maar natuurlijk dat ik al Anne McCaffrey’s boeken gelezen heb. Dragonriders of Pern en Ship Who Sang: ik lééfde in die werelden.
De zestienjarige hopeloos romantische geek in mij huilt tranen met tuiten.
⁂
Ik denk dat ik teveel echt grappige dingen gezien heb. Concurrentie met de hele wereld via internet, dat is dodelijk, denk ik, voor veel comedians. “Oh, een stukje over enkele kousen? Eens kijken welke richting het uitgaat… Meh, al vele keren beter gedaan elders, sorry.”
Grappig blijft grappig, natuurlijk. Zelfs al kunnen we collectief de “oei oei ik ben te dik aan het worden”-routine (compleet met voedsel in navel en huidplooien) bijna voorspellen en opzeggen, Xander De Rycke die zijn kruis omschrijft als “Walter Van Beirendonck met een curryworst in zijn mond”, dat is gewoon leutig.
En de mens die net een derde kind gekregen heeft, daar is het voorspelbaar van dat hij manieren gaat opsommen die hij heeft om aan het huis te ontsnappen, maar een auto met een plakkerige achterbank vol rozijnen en kruimels, dat blijft overeind, als materiaal. De lach van herkenning, weetwel.
Ach: ik denk dat ik te kritisch ben. Als er een grap gemaakt wordt over Do They Know It’s Christmas bijvoorbeeld, okay, tot daar aan toe. Dat wil denk ik vooral zeggen dat de mens die de grap maakt niet beseft dat de meerderheid van de mensen in zijn publiek niet eens geboren waren ten tijde van Band Aid.
Ik werd al wat nijdig van als het duidelijk werd dat dat materiaal van meer dan vijftien jaar geleden aangepast werd aan het post-nine-eleven-tijdperk. Okay, de Ethiopiërs hebben geen boodschap aan Do They Know It’s Christmas, maar daar zijn toch zeker enkele tientallen manieren om er een draai aan te geven?
Zo van “Do they know it’s christmas? ik denk dat de consensus in Ethiopië is dat ze liever zouden weten of er vandeweek eten zal zijn. En dat ze dan daarna eens gaan zoeken naar de kerstballen”, of een andere manier om te spelen met het contrast “weten ze daar wel dat het kerstmis is” / “ze hebben gewoon geen vreten”.
Neen, de grap was “Do they know it’s Christmas? They’re fucking muslims, the fuck to they care about Christmas!” GNYAAAARGHHHH. Neen, Ethiopië heeft een grote christelijke meerderheid. En in die tijd was er ook nog een relatief grote minderheid joden.
Afijn.
Om maar te zeggen: als comedian is het een gemak dat ge regelmatig eens uw materiaal tegen het licht houdt. Gelijk, als er maar vijf krantenkoppen zouden zijn in Belgische kranten, dan is één van die krantenkoppen nu al ongeveer een maand niét meer “Khadaffi nog altijd niet gevonden”. Of nog, in dezelfde set: de krantencommentaren devolueren al hele tijd niét meer naar “‘T IS ALLEMAAL DE SCHULD VAN DE MAKAKKEN” — dat is tegenwoordig een combinatie van Di Rupo PS profitariaat HOERnalisten walenbuiten.
Bij momenten wel gelachen, daar niet van.
Onder meer met de manier waarop Sean Locke en Jason Rouse hun publiek compleet verkeerd inschatten. Locke dacht grappen te moeten maken over Michael Jackson — euh, srsly?
En Jason Rouse had het in zijn sketch over kinderen martelen, sex met zijn grootmoeder, sex met gehandicapten, tralala. Vaak zeer grappig, maar meestal, als hij het over geloof had, lachte niet echt veel volk. ‘t Was schattig: hij ging ervan uit dat dat was omdat wij geshockeerd waren, zo van “oh la la, een non fistfucken daar konden ze nog mee lachen maar een kwinkslag over de here jezes is een brug te ver”.
Terwijl wij allemaal waren van euh, srsly? wij zijn wel wat meer gewoon dan dat, op dat vlak.
⁂
Is dat mijn gedacht, of komt er gelijk serieus minder volk naar comedy, tegenwoordig?
’t Schijnt was het vorige jaren op de koppen lopen, en nu was er gelijk geen kat.
⁂
Moh, ik had dat helemaal niet zien passeren, maar de mannen van Google zijn met hun street view-gedoe in Gent geweest, en de foto’s staan eindelijk online.
Kijk, onze straat!
⁂
Ha! Ik zei dat ik mijn iPhone kaka vond, en daar schreef Kris Decoodt van Microsoft als reactie op of ik niet eens een Windows Phone wou proberen.
Het ding is vandaag toegekomen, een HTC Radar met Windows laatste versie erop.
Ze hebben daar bij HTC voor de doos zeer goed gekeken naar Apple, maar voor de rest: wohohow, hal-lo 21ste eeuw!
De telefoon voelt aangenamer in de hand dan een iPhone 4 (waar een mens zijn vingers praktisch aan snijdt als er geen hoes rond zit), en de interface, zo op het allereerste gezicht: yes.
Na een paar uut gebruik: ik vind het een eind beter dan iOS. Het voelt aan alsof ik in de 21ste eeuw zit, en terugkeren naar iPhone is als terugkeren naar een interface van een paar jaar oud, die even goed een webpagina zou kunenn zijn.
Het zit in de kleine details, zoals als ik in een lijst zit en scroll: dat is een plezier, de items drukken een beetje in waar ik er met mijn vinger op duw, en het doet niet alleen een beetje bounce op het einde, het drukt de lijst ook een beetje samen.
Afijn. Ik ga er een week of zo exclusief mee rondlopen.
Was er maar een mogelijkheid om mijn microsimkaartje in die HTC te krijgen, die nog met grote simkaarten werkt.
⁂
De PS heeft tweemaal zoveel stemmen als u gehaald en is een heel eind in uw richting opgeschoven. Hoever moeten ze nog gaan? “Het gaat mij niet zozeer om partijen”, zegt Alexander Decroo.
Iedereen zegt A, u zegt B. Staat u dan niet geïsoleerd? “Het gaat niet om geïsoleerd staan.”
Zal u dan twee maal de stekker eruit getrokken hebben? “Het gaat niet om de stekker eruit te trekken.”
En allemaal met dat tut tut-mondje. Ik heb sinds maanden niet meer oveel goesting gehad om iemand door de televisie te sleuren.
Arrogant klein kind.
⁂
De halve wereld is gered.
Ik heb twee dutsen mee op sleeptouw genomen die niet liever willen dan naar hun tempel geraken, maar ze zijn mij veel te gemakkelijk om mij te helpen de andere helft van de wereld te redden.
Ik ben een hoge pief in de Dievengilde, ik ben Archmage, ik ben op weg om een degelijke postie te hebben als moordenaar, tralala.
Als ik goesting heb om in stijl te logeren, blijf ik slapen in de universiteit, alwaar ik mijn eigen duplex-met-binnenhuis-serre heb. En ik heb ook een buitenverblijf, dat ik ondertussen helemaal naar mijn goesting ingericht heb, met een boekenkast vol boeken, een keuken vol eten, een laboratorium vol ingrediënten en een paard op stal.
Yay Skyrim!
(En dan nu naar bed wegens morgen werk te doen op mijn ander werk.)
⁂
Fascinerend. Absoluut fascinerend. Hitler in — voor zover men weet — het enige geluidsdocument waar hij in zijn gewone spreekstem spreekt.
En hoe hij de oorlog het liefst vroeger was begonnen, maar dat zijn leger een mooiweerleger was… en dan beseffen wat er hem nog te wachten stond aan het Oostfront.
Brr. Rillingen.
⁂
Alles wat er mis is met het politieke discours op het internet, in één reactie samengevat.
Dit stond op Knack.be:
De Belgische Rijksdienst voor Pensioenen heeft al tientallen klachten binnengekregen van boze ex-dwangarbeiders of hun nabestaanden. Het Duitse parlement heeft in het najaar van 2010 een wet goedgekeurd waarin staat dat pensioenen van dwangarbeiders met 17 % worden belast. De belasting geldt met terugwerkende kracht tot en met 2005.
Belgische dwangarbeiders uit de jaren veertig of hun weduwen hebben de afgelopen weken een brief gekregen van een belastingkantoor in de Duitse deelstaat Brandenburg waarin staat dat ze de belastingen moeten betalen. Voor velen lopen de kosten tot in de honderden euro, maar de FOD Financiën zegt niets te kunnen doen voor deze mensen.
Senator Ahmed Laaouej (PS) vraagt Minister van Financiën Didier Reynders om “onmiddellijk” onderhandelingen aan te knopen met de Duitse autoriteiten om de situatie een halt toe te roepen. “De minister moet onmiddellijk contact leggen met de Duitse autoriteiten. En ik zou ook graag weten of de Belgische regering vooraf op de hoogte is gebracht van de beslissing van Duitsland”, aldus Laaouej.
En dit is de reactie van ene “janmetdepet”:
Reynders gaat de Duitsers eens de les spellen? Als je geld verdient betaal je ook hier belastingen. Hier in België zelfs meer dan 17%, eerder 170%. Zou Reynders misschien ook eens met Mobutu willen gaan praten over een regeling voor al die Congolezen die destijds voor Leopold 2 “gewerkt” hebben op zijn rubber plantages? Ik vind wel belachelijk dat het met terugwerkende kracht gebeurd.
Ik zou het moeten gewoon zijn, ondertussen, maar ik word er elke keer opnieuw misselijk van.
En ik had eigenlijk ook nog een resem andere reactie op dat ene artikel kunnen nemen als voorbeeld. De eerste reactie op de pagina was deze:
De staat is er NIET om je te helpen…wel on ZOVEEL mogelijk geld uit je zakken te kloppen…en de Oscar gaat naar: de Socialisten !!!
Voor zover ik zie is deze reactie er eentje die alleen op het “(PS)” in het artikel reageert, en die voor de rest niets gelezen heeft. De reactie eronder heeft zelfs het artikel niet moeten lezen, die kon gewoon op de eerste reactie voortborduren:
De ware aard van het beestje is nog niet gestorven. Socialisme … het kent werkelijk geen schaamte.
Urgh.
⁂
Waar zo’n Spotify allemaal niet goed voor is!
Een van de platen van mijn vader waar ik thuis veel en graag naar luisterde, was The Well Below the Valley, van Planxty.
Dat zijn dan dingen waar ik al driekwartmensenleven naar luister, maar waar ik nog nooit echt naar geluisterd had. Tot daarnet, dus. En wat een fijn verhaaltje, de titelsong. Er zit een jong meisje aan een bron, er komt een meneer voorbij, die vraagt om te drinken:
A gentleman was passing by
He asked for a drink as he got dry
At the well below below the valleyMe cup is full up to the brim
If I were to stoop I might fall inIf your true love was passing by
You’d fill him a drink as he got dryShe swore by grass, she swore by corn
That her true love had never been bornHe said, Young maid, you’re swearing wrong
For six fine children you had bornIf you be a man of noble fame
You’ll tell to me the father o’ themThere’s two of them by your Uncle Dan
Another two by your brother John
Another two by your Father dear
At the well below the valleyIf you be a man of noble esteem
You’ll tell to me what has happened to themThere’s two buried ‘neath the stable door
Another two near the kitchen door
Another two buried beneath the well
At the well below the valley
Hoezee! Een opbeurend Iers verhaaltje, zowaar, van incest en kindermoord.
En dan (we leven in de 25ste eeuw! dat staat allemaal op de interwebs!) blijkt dat Christy Moore zijn mosterd haalde bij de versie die John Reilly — een Ierse traveller die nog stapels oude liedjes kende — zong, en dat die versie gewoon ook te beluisteren is:
Magisch.
⁂
Ik ga u zeggen wanneer ge teveel van een een spelletje aan het spelen zijt: als de wereld rond u verandert.
Het moet ergens 1978 geweest zijn, denk ik. Groot evenement: Jan heeft een Atari 2600 gekocht! En hij heeft er Pac-Man op, en Combat! Wij kenden Pac-Man van het Luna Park, maar in een huis gewoon! En zonder te moeten betalen!
We zaten met de hele familie rond de televisie, elk om beurt spelen. Niet het welluidend rubberachtige wocka-wocka van de arcade-versie, maar wel een soort metaalachtig duint duintduint. En geesten die vies flikkerden, een kleurenschema dat pijn deed aan de ogen, en een joystick die slecht in de hand lag.
Uúúúúren gespeeld. Tot onze vingers verkrampt waren en we blauwe plekken hadden in onze handpalmen. En tot alles in de hele wereld in een raster leek te zitten, en tot de letters in mijn boeken er als rechthoekige op te vreten pillen uitzagen, en ik hallucineerde dat ik ze in doolhofrichting aan het lezen was.
Wel: hetzelfde een beetje met Skyrim, vrees ik.
Mijn vingers zetten zich spontaan in ZQSD, ik wil de frigo opendoen met E, documenten sluiten met tab. Spooky.
Oh, en ik ben ondertussen goed bezig in de Thieves Guild. En aan het twijfelen tussen een carrière als tank en als ranged-achtige wizard-achtige dinges.
⁂
Ik kreeg ergens midden september een mailtje van Spotify, dat mijn account nu ook actief was in België. Hu, dacht ik, wat is dat nu? Ik had een eeuw geleden, ergens begin 2009, een Spotify-account gemaakt. In België kon het niet, dus deed ik alsof ik in Londen woonde, en dat lukte.
En dan moest ik via een proxy gaan om Spotify te gebruiken, want hij rook dat ik al langer dan twee weken “in het buitenland” zat.
Pas op: ik vond het zo goed, dat ik wou betalen, maar dat lukte niet: mijn kredietkaart was Belgisch, dus zeiden de mannen ho maar. Wegens in België doen wij geen zaken.
Ik was het eerlijk gezegd al wat vergeten, Spotify, toen ik die mail kreeg in september: de niet-premiumdienst, waar ik met kunstgepen nog aan kon, die zat vol vervelende reclameboodschappen. En dus stond die ook niet meer op.
Kijk nu: nu ook Spotify in België. (Wie vandaag op Facebook of op de Twitters zat, zal het ongetwijfeld al weten: ik denk dat zowat heel België gecarpetbombardeerd werd met Spotify-nieuws.)
Ik kreeg via de mensen van Enchanté van Spotify een maand gratis premium, en dat is fijn, maar ze hadden mij eigenlijk zelfs niet moeten omkopen, want ik ga met mijn ogen dicht meteen zo’n abonnement nemen.
Het concept: volkomen legaal zowat alle muziek ter wereld kunnen beluisteren. Op computer, op telefoon, op iPad, op iPod, op televisie, op Sonos. On-line, maar ook off-line.
Vanmiddag ging het even over Gainsbourg aan tafel. Hopla, het volledige werk van mijnheer Serge is te beluisteren. Goesting om nog eens Madama Butterfly te horen? Keuze uit stapels versies. Zou ik eens die met Callas opleggen? Of die van Karajan met Pavarotti? Las ik daar in de Humo op het toilet een interview met Hugh Laurie, en bedacht ik dat ik eigenlijk nog eens zijn plaat zou willen opleggen? Hopla, ’t is maar een zoekopdracht verwijderd.
Wil ik dat allemaal beluisteren op mijn telefoon terwijl ik naar huis fiets? Ik kan kiezen tussen over het internet luisteren, of downloaden naar de telefoon.
Zijn er dingen die ik thuis op de computer staan heb maar Spotify heeft ze niet? Dan kan ik die gewoon uploaden en vanaf dan overal ter wereld beluisteren.
’t Is magisch, serieus waar. Een even grote verandering in muziek luisteren als Kindle en consorten was voor boeken.
Allez ju: download een testversie, rap. (En stoor u niet aan de slechte vertalingen op de website soms, ze zijn nog maar juist van start gegaan in België.)
⁂
Ik heb dat nooit graag gedaan, spelletjes waarbij er real-time vanalles moest beslist worden en gedaan worden.
Niet voor mij, de Calls of Duties en gelijkaardige. Die dingen zijn bijna alleen leutig als het met andere echte mensen te spelen is, en dan is het meestal van
Ik kom binnen, ik ben mijn gerief wat aan het goed steken, ik kijk een beetje rond… plets, dood. Okay, deze keer gaan ze mij niet… plets, dood. Damned, de volg… plets, dood. Plets, dood. Kaboem, dood. Snukt, dood. Plof, dood. Snikt, dood. Dood, dood, dood.
Keer op keer op keer op keer. Pas op, ik ben helemaal voor zinloze agressie, maar het punt is: het is niet meer geestig. En er is geen enkele manier waarop ik ooit goed genoeg zal worden om het wel geestig te maken, op die dingen.
Ook wel omdat ik geen enkele goesting heb om er tijd in te investeren, maar toch. En nee, ’t heeft er geeneens mee te maken dat ik een oudere mens ben: er zijn stapels oudere mensen die dat soort dingen graag spelen .
Skyrim, dat is mijn soort spel. ’t Is gelijk een rollenspel, maar dan zonder die vervelende andere mensen. ’t Is gelijk vechten, maar ik kan pauzeren tijdens het slaan en beuken, en nadenken wat en hoe.
De eerste dag dag ik het had, heb ik er 19 uur mee gespeeld, en het leek alsof ik er maar een paar uur mee bezig was. Leve single player games, yay!
En als het dan nog zo opgebouwd is dat ik rond kan lopen waar en hoe ik wil: dubbel yay!
(Ik denk dat ik nog maar eens een koptelefoon opzet en een paar uur speel.)
⁂