Gisteren tot een uur of drie of zo naar televisie gekeken, allemaal series inhalen en dingen.

Dan beginnen lezen aan Arnon Grünberg: Tirza. Ik laat u nog even in spanning, maar alvast in het kort over het eerste derde van het boek? No sir, I didn’t like it.

Vanmorgen uit bed gebeld door mijn broer, en samen naar F.A.C.T.S. getogen — ik zal mijn gedetailleerde bevindingen aan de organisator persoonlijk doorgeven, maar ik was alvast content dat ik Peter zijn winkel gevonden heb.

Teruggekomen thuis, en helemaal onverwacht kwam Heidi uit een paar huizen verder langs: haar computer deed het niet meer. “Hebt g’hem als eens herstart?” vroeg ik om te lachen, maar kijk: ze had hem nog niet herstart, en daar lag het inderdaad aan.

En dan is Heidi blijven zitten, heb ik bananenijs gemaakt en de kinderen bananenmilkshake, heeft Heidi uiteindelijk nog meegegeten, en is het een gezellige namiddag geworden.

En dan gaan we nu kijken naar So You Think You Can Dance.

Soms moet het niet meer dan dat zijn, neen.

Cadeaubons: ’t is een gemak soms, maar ’t is ook een ongemak soms.

Ik heb gisteren — hoera! — totaal onverwacht cadeaubons gekregen.

Eén van Amazon.co.uk, en een setje van Foto Konijnenberg. Uitstekend, natuurlijk, vooral ook omdat het, ahem, redelijk wat was van bedrag. En dan ga ik naar Amazon.co.uk en klik ik aan wat ik al een eeuw wil kopen maar waar ik de uitgave gezinsbudgetgewijs niet kon verantwoorden, duw ik op de checkoutknop, en…

Kent ge dat? Iets dat al gekozen was, zorgvuldig afgewogen tegen veel andere alternatieven, met liefde in de boodschappenmand gestoken, en dan blijkt bij de checkout dat het alsnog een maand zal duren voor het verscheept kan worden, of dat het alsnog niet op voorraad is? Ooooooooh als ik iets in mijn hoofd al gekocht heb, en ze zeggen mij dat het niet meteen kan verstuurd worden, ik zou er de muren van oplopen.

Ik duw dus op de checkoutknop, en… aaaaaargh! Item wordt niet geleverd buiten UK!

Tussen nijdig, wanhopig, spinnijdig en kwaad, was ik. Aaargh cadeaubons voor Amazon UK in plaats van voor Amazon DE, aaargh! Aaargh! Aaaaargh!!!

Ui miserie en met een half hart — groene nijd knaagt aan mijn maag — gezocht naar alternatieven voor wat ik gekocht had. Spatels en messen: aaaarrggghhhh ze verzenden niet buiten het Verenigd Koninkrijk. Potten en pannen: aaaargh idem.

En van vorige cadeaubonperikelen met Amazon.com weet ik dat Amazon Gift Certificates voor geen halve centimeter uitwisselbaar zijn. Amazon.com: uitgeven op Amazon.com, pech. Amazon.co.uk: niet geldig in Amazon.fr of Amazon.de, pech. En als ge dan electronisch materiaal of voedsel wilt kopen: pech! Pech! Pech!

Gedegouteerd Amazon dichtgesmeten, en uit armoe met mijn tweede set cadeaubons naar Konijnenberg gegaan. Een schone nieuwe statiefkop gekocht:

Ik ben zeer tevreden van de oude (een Manfrotto 488 RC0 die ik op een Neotec 458B vijs), maar zo’n kogelding is absoluut onhandig om filmpjes mee te maken. Van mezelf zou ik niet zo snel een nieuwe kop kopen, maar als het cadeau is…

(Negentiende-eeuwse manier van cadeaubons doen trouwens, daar bij Konijnenberg: als het via internet aankopen is, moet het bedrag min het cadeaubonbedrag overgeschreven worden met de bank, en dan moeten de cadeaubons per post naar Holland verstuurd worden, met een briefje erbij waarop de bestelcode staat. Zucht.)

Afijn. Ik ben dan nog eens teruggegaan naar Amazon, om nog eens te kijken naar mijn bijna-maar-dan-toch-niet-nieuwe-keukenmachine.

Oh.

Hang on.

Dat ding wordt –via Amazon– verkocht bij meer dan één handelaar. En de prijzen variëren nogal, en de shipping conditions ook.

Ahem.

Een kwartiertje en een paar handelaars later ben ik op een zot uitgekomen die belooft gratis te verschepen, ook naar België. En die er nog zo eentje op voorraad had:

Winkelen met andermans geld is wijs.

Het begint min of meer in orde te komen: gisterenavond en vannacht schrikkelijk veel koorts gehad, vanmorgen tot vanmiddag pakweg 14u heb ik mij de longen uit het lijf gehoest (slijm, tot daar aan toe, maar de bijhorende hoofd- en rugpijn was minder).

En dan vannamiddag de ene na de andere zweetaanval gehad, maar ik moest het huis uit voor het oudercontact op de lagere school, dus hey.

Alles in orde, trouwens, op de lagere school: Anna is het zonnetje in de klas, Jan doet het zo goed dat het niet beter kan, Louis is goed bezig, hoerastemming alom.

En dan zijn we pizza gaan eten met iedereen.

En morgen is het Zelie’s optreden in de opera van Antwerpen, en gaat mijn broer met Jan naar AA Gent – Lokeren.

Ik hoop dat ik er morgen helemaal door ben, qua ziektes.

Wow.

[via]

’t Was gisteren, voor zover ik mij kan herinneren, de eerste keer in veel (véél) maanden dat ik met koorts in mijn bed gekropen ben. Vanmorgen lukte het nog allemaal, en vanmiddag ging het zelfs ronduit helemaal goed, op het werk.

Maar wat graadt gij? Inderdaad, vanavond is het perte totale. Geen loopneus meer wegens helemaal vast, maar wel hoofdpijn, en keelpijn, en oorpijn, hoesten, en vooral: een overdosis zelfmedelijden.

Ik ga er eens nu in kruipen, in mijn bed.

Mleh.

(Oh en voor de rest: de algemene repetie voor de opera van Anima Perla Musica vandaag in de Opera in Antwerpen was blijkbaar zo goed, dat ze morgen zelfs geen repetitie meer hoeven te doen. Yay!)

’t Was vanmorgen, voor zover ik mij kan herinneren, de eerste keer sinds augustus dat ik in de regen naar het werk moest fietsen.

En wat graadt gij? Inderdaad, vanavond griep/valling/keelpijn/snot.

Niet dat het één met het ander te maken heeft natuurlijk, er zijn allerlei dingen van incubatieperiodes en dat regen u niet ziek maakt en zo, maar toch: ’t valt schoon samen.

En omdat het van incubatieperiodes en dergelijke is en ik dus morgen toch niemand meer kan besmetten vermoed ik, en dat er morgen moet samengezeten worden met iemand op het werk, ga ik morgen dus gewoon naar het werk togen.

Maar dan wel nú in bed. Met loopogen en een extra doos Kleenex.

Mleh.

De reclameregie stak deze binnen:

Ik zal een week aan een stuk de rechterkant van mijn gezicht insmeren, en de linkerkant ongemoeid laten. Onderstaande foto geeft de toestand weer in de loop van de eerste behandeling. Dat wit onder mijn oog is de crème:

Mijn eerste indrukken: vanille, karamel, vers gesneden gras, de wilde frisheid van limoenen, koffiegruis, schorseneren. Een hint van risotto en kaneel.

Ik zal het u weten zeggen, of mijn rimpels / droge huid / vette huid / storende neus- en oorharen er mee beteren.

[euh, en mijn madam zal u dan de échte test weten te vertellen, dus]

Heelder stapels vleermuizen, hier in de buurt: ze zitten onder de dakgoten, in de torens en in stedelijke grotten gelijk het Gravensteen. ’s Avonds fladderen ze boven ons hoofd, ’t is een plezier om zien.

’t Was de eerste keer in al de jaren dat we in het centrum van Gent wonen: vanavond is er een vleermuis in de keuken binnengevlogen.

Ze is blijkbaar rap in de hoek van de venster gaan schuilen, maar nog rapper dan tel was Nephthys erop gevlogen, en zat de kat ermee onder de tafel, één zwak flappend vleugeltje uit de mond.

’t Is nog iets anders dan onze vorige kat: die kroop al weg die keer dat er een spartelend muizenjong op de vloer lag.

Ik ben er redelijk rap achtergevlogen, en nog een geluk dat ze niet te ver kan lopen: ik had ze in het gras nog juist bij haar staart vast, en dan was het vechten om dat vleerbeest uit haar mond te krijgen. De truuk met duim en wijsvinger in de mondhoeken lukte niet, ik heb aan haar hoofd moeten schudden tot ze los liet.

Het vleermuisje is weggevlogen, en voor zover ik zag, zag het er nog redelijk in orde uit, oef.

’t Was hier helemaal van natuur rood in tand en klauw vanavond!

En voor de rest heb ik vandaag niéts gedaan. In de trekzetel gezeten, en af en toe vergeten ademen, da’s alles.

We gingen dan gisteren iets gaan eten, maar dat is helemaal mislukt.

Het is eerst één van de turist-arnak-plaatsen op de Vrijdagsmarkt geworden: de enige plaats die tegelijk open was en –voor mijn compagnon en zijn rookverslaving– terrasverwarming had. Maar dúúr!

Tegen dat we daar klaar waren, was het al een uur of tien, en om dan nog in een restaurant binnen te stuiken… we hebben het gehouden op het frietkot aan Sint-Jacobs: een pak frieten zonder zout of saus wegens vergeten vragen, een brochette, en een Bickyburger omdat ik gehoord had dat ze daar tegenwoordig ook chips van draaien, en dat ik mij niet kon voorstellen waar dat naar zou smaken. (Wakke broodjes met ertussen een schijf vleesachtige substantie, ajuin, gefrituurde ajuin?, en niet twee maar drie verschillende sauzen van onbestemde smaak: niet voor herhaling vatbaar).

We hebben dat daar op het plankier voor het frietkot opgegeten, en dan was het de bedoeling om naar de Minor Swing te trekken.

Terras daar: vol met rokers. Ons door een walm naar binnen begeven, oh kijk, een tafeltje helemaal vrij, wij ons al beginnen installeren — de mensen aan de tafel ernaast: ah nee, de mensen van dat tafelken zijn buiten gaan roken.

Ik vermoed dat dat mijn kans was om iets spritueels te zeggen, waar ik dan zou laten doorschijnen dat het mij niet het achterwerk van een rat kan schelen waar die mensen nu zitten, op het terras of op de kermis, dat rokers voor zover ik weet géén recht hebben op een tafel op het terras én een tafel binnen, wie denken ze wel dat ze zijn godverdomme, en dingen en alles: we hebben het gehouden op “ah sorry” en we zijn weer naar buiten geschuifeld (nog eens door de walm, bleh).

Een huis verder, in de Perros Calientes, was er wel nog plaats, en daar zijn we dan maar blijven zitten. Over en weer van binnen naar buiten en weer terug. Tot een uur of pakweg één, een decent uur, en op een uur of zes tijd vijf pinten gedronken of zo: absoluut niet zat of zo, mensen die naar de vijftig gaan zoals wij, dat kan daar allemaal zo goed niet meer tegen.

Terug thuis, in bed gekropen, vanmorgen de wekker, uit bed geklomm-ack!

Het was géén goed idee, in slechte stoelkens zitten, daar bij de Perros. Miljaaaaarrrrrrr het ging dus écht niet, vanmorgen.

Het is een dag thuiswerken geworden: met geen stokken uit de zetel te geraken, tot ver na de middag.

Bleh. Bleh, bleh, bleh. We hadden half afgesproken met iemand die we daar gezien hadden dat we vanavond gingen komen luisteren naar Baia Koba (Melodische pop-rock met een extotisch tintje waar ge vrolijk, dromerig of stil van wordt, zegt gratisingent.be), maar ik begin er een beetje voor te vrezen.

Rug kaka.