Tales of Drudgery & Boredom.
’t Zal wel aan mijn nieren liggen en zo, maar ’t blijft toch maar raar: wakker worden om 9u, om 10u uit mijn bed kruipen en drie kwartier later toch maar weer moeten gaan slapen wegens te moe om wat dan ook te doen.
Op een werkdag is dat dan: geen middagpauze maar een middagslaap, en direkt na de werkdag in bed gaan liggen en in slaap vallen.
Ik voel mij gelijk met de maand een oudere mens worden.
⁂
Zo, One the Woman is uitgekeken. Het was een degelijk einde, met zowaar een opening naar een mogelijk tweede seizoen.
Met verwisselde mensen en dubbelgangers en geheugenverlies en ultrarijke mensen en misstanden in het rechtssysteem en alles.
Misschien dat ik even een korte K-pauze inlas en iets anders dan Koreaans kijk, nu.
⁂
De allereerste springstaarten die ik bewust zag waren toen ik klein was en op mijn buik op het stenen pad naast het huis van mijn grootouders lag, en kleine zwarte beestjes zag wegspringen als ik met mijn vinger in de buurt kwam.
Daarna heb ik, denk ik, een jaar of 25 niet meer aan springstaarten gedacht.
Tot ik negentien jaar geleden deze foto nam:
Ik zette een foto van wat cocons van insecten online, en ik had niet eens gezien dat er een beestje op zat. Het internet was toen nog veel kleiner, en Frans Janssens, wereldspecialist springstaarten, vertelde me dat er een Orchesella cincta te zien was.
Ik was meteen verkocht, en ik ben op zoek blijven gaan naar springstaarten.
Vandaag was ik bij mijn moeder en er zaten er een paar van hetzelfde merk op de muur. Eentje met een kapotte voelspriet:
En eentje met al zijn voelsprieten volledig:
Foto’s nemen met mijn nieuwe lens, het blijft wat zoeken. Ik zou eigenlijk een paar van die beesten in de koelkast kunnen gezet hebben om ze wat letargischer te krijgen waardoor ik meer foto’s zou kunnen nemen hebben en dan gestacked. Ik had ook een beetje van een omgeving samen kunnen gesteld hebben om ze in een wat meer aangenaam decor te zetten, in plaats van ze gewoon op een witte achtergrond te hebben.
Maar het is niet zo. En ik moest mij haasten want ik moest biefstuk bakken voor het gezin.
⁂
…maar het blijft wel leutig om te zien hoeveel meer detail een betere lens mogelijk maakt. De foto hierboven toont duidelijk dat het beestje zeven ogen heeft aan elke kant. En om een idee te geven: die foto vergeleken met de beste foto van een Orchesella cincta die ik kon nemen met mijn Nikon 70-180 met twee lenzen ervoor:
⁂
Ik was vandaag bij mensen die gegevens van verschillende types in een programma steken. Die gegevens zijn met elkaar verbonden. Het programma zegt: al wat er ingegeven wordt, hangt vast aan een project.
De mensen die het programma gebruiken, denken in termen van een ‘kapstok’: alles hangt aan de kapstok van een project. Zeer schematisch, en met andere inhoud dan waar het eigenlijk over gaat, lijkt dit op het model van de toepassing:
Ik heb een project, dat gaat over een huis met een feestzaal, die ik koop en verbouw en dan verhuur en onderhoud. Er is een luik ‘vastgoed’, een luik ‘kosten’ waar al mijn kosten zitten, een luik ‘baten’ met mijn opbrengsten, en dan een luik waar al mijn contracten in staan.
Voor het gemak kan ik niet alleen links leggen naar boven naar de ‘kapstok’, maar ook horizontaal, bijvoorbeeld zo:
Allemaal goed en wel, maar! Er zijn in de realiteit ook dingen die op een andere manier met elkaar verbonden zijn. En, vermoed ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, er zullen ongetwijfeld dingen zijn die op meer en andere manieren verboden zijn dan mogelijk is in het programma.
Pak dat ik in één aankoop vier huizen koop, maar één huis aan één partij verhuur en drie aan een andere. Dat twee huizen een nieuw dak nodig hebben, dat ik een onderhoudscontract heb voor de tuinen van die vier huizen maar ook voor twee huizen op andere locaties.
Dan wordt dat allemaal veel en veel ingewikkelder om alles telkens proper onder één ‘kapstok’ te krijgen. Dan zitten we niet meer met een boomstructuur maar een netwerk. Zelfs een klein stukje wordt dan bijzonder moeilijk te snappen.
En dan wordt het interessant natuurlijk, om zoiets bevattelijk in een toepassing te krijgen. Met historiek. En een rechtenstructuur. En honderd andere dingen en connecties met vanalles.
⁂
Ik weet niet hoe het met u zit, maar dit soort vragen, dat is dus waar ik mij het liefst van al mee bezighoud.
⁂
Het is gedaan, Star Trek: Picard.
Het was een uitstekend einde van een uitstekend seizoen. Beste Star Trek sinds decennia.
Leve Terry Matalas!
⁂
Ik was wat wireframes aan het maken voor iets dat met masterproeven te maken heeft. Ik had drie voorbeelden gekregen van gegevens die we over zo’n masterproef hebben: eentje over mentaal welzijn en ouderschap, eentje over kinesietherapie bij kinderen, en eentje over sinteren. Ik wou een voorbeeld geven van hoe een lijst er zou uitzien als we zouden filteren op pakweg endodontie, kindertandheelkunde, en othodontie binnen de opleiding tandheelkunde.
Vroeger zou een mens daar uit armoe dummytekst in gezet hebben, of ergens iets niet-echt-van-toepassing-maar-toch-bijna. Tegenwoordig is dat even over en weer naar de chatgpt’s en hopla:
Magisch. En jazeker, voor mensen die er alles van afweten, staan er misschien wel dingen in die eigenlijk absoluut niet kloppen — maar ik heb realistische gegevens, die ervoor zorgen dat ik een realistische wireframe kan maken. Een enorm gemak.
⁂
Nog maar een paar dagen geleden heb ik van mijn oom gehoord dat hij in zijn keuken een infestatie heeft van kleine kleine donkere ovale beestjes, en dat hij niet weet wat het precies is, behalve dat ze hard en ovaal en klein zijn, en dat ze blijkbaar graag eiwit eten. Ik vraag mij al de hele tijd af wat die beesten zouden kunnen zijn: geen mieren, geen wantsen, geen pissebedden, misschien kleine kevertjes? Maar wat dan?
Met dat in mijn hoofd: ik ga gisteren naar mijn bed, en ik passeer langs de badkamer. Als ik de rol wc-papier ophef, zie ik dat er aan de onderkant een klein donker ovaal vlekje op zit. Dat bij nadere inspectie een kevertje blijkt te zijn.
Ik heb het in de wasbak gezet en een paar foto’s gemaakt, om vandaag te zoeken op de interwebs wat het zou kunnen zijn.
Zo zag het er ongeveer uit als het op de wc-rol zat:
Pootjes en hoofd ingetrokken, zonder te bewegen.
De flits kreeg het beest wakker — zo zag het eruit als het aan het rondlopen was:
En in volle ornaat, verzeker een millimeter of drie lang:
Geen idee of het dit was dat bij mijn oom in de keuken zat, maar weinig waarschijnlijk: dit is een Reesa vespulae, een Noord-Amerikaanse wespkever. Het beestje is in 1939 ontdekt in een oud wespennest, en sindsdien verspreidt het zich blijkbaar overal. De volwassen beesten eten nectar en stuifmeel (dus zeker geen vochtig eiwit). De larven eten droog plantaardig en dierlijk materiaal, en zijn een enorm probleem in musea: één kever is genoeg om een infestatie te hebben en een hele collectie op te vreten, want die krengen zijn blijkbaar parthenogenetisch, ’t is te zeggen dat ze geen mannetjes nodig hebben om zich voort te planten.
Ik ben een beetje vereerd dat ik de observatie heb kunnen doen. Ik ben ook content dat ik het beest heb doen inslapen. Geen goesting om overal van die kevers te vinden, namelijk.
⁂
Altijd leutig, een gezin waar de kinderen allemaal in de scouts zitten en op kamen gaan en alles.
Ik stond gisteren voor de wasbak in de badkamer, en er was een druppel die er gelijk te donker uitzag om een waterdruppel te zijn.
Dit exemplaar zat gevangen in oppervlaktespanning:
Jazeker, een Pediculus humanus capitis. Ik het met een randje toiletpapier het water wat opgezogen en nog een foto genomen:
Smakelijk! (Bijna schattig, met die klauwtjes, maar eigenlijk ook niet echt.)
Met een beetje rondspeuren, zag ik bovenaan de wasbak een nog veel kleiner exemplaar rondkruipen:
Ik heb mijn haar meteen gewassen en ik ben er met de luizenkam doorgegaan en er zat niets in, maar dat belet niet dat ik al heel de tijd de indruk heb dat ik vol met luizen zit.
Nog niet kunnen achterhalen wie van de kinderen het was. Twee van de vier zijn al ondervraagd. Grr.
⁂
Ik kijk niet meer gelijk een zot naar series, de ene aflevering na de andere. Ik kijk met mate.
De afgelopen maand gezien:
Om wat tegengewicht te geven aan die serieuze series met weinig clichés, ben ik dan maar begonnen aan One The Woman. One the woman? Aha ja, ’t is 원 더 우먼 en dat wordt uitgesproken als “wonder woman”. Eén vrouw is de schoondochter en enige erfgename van zo een van die enorme Koreaanse bedrijven, maar ze wordt behandeld als Assepoester. Een andere vrouw is openbaar aanklager maar ook de dochter van de baas van een criminele bende. Ze lijken als twee druppels water op mekaar. De ene verdwijnt, de andere wordt aangereden en verliest haar geheugen, wordt verward voor de eerste, etc. etc.
Alle, maar dan ook alle clichés, op elkaar gestapeld.
Moet ook eens kunnen.
⁂
Ha, ik heb een ND-filter gevonden voor mijn 50mm-lens. Wel grappig, zo aan f/1.8 foto’s nemen in volle zon.
Of sfeerbeelden in de living, ook in volle zon maar alsof het valavond is:
⁂
Ik heb zoals om de zoveel weken een nieuwe buis laten steken in mij, en er zit nu een ander einde aan dan vroeger. Dat doet raar.
Dingen zouden niet zoveel mogen veranderen, vind ik.
Verder heb ik ook een beamer teruggevonden van in de tijd dat beamers alleen maar RGB en DVI deden. Tegenwoordig is alles USB-C en HDMI, en ik heb geen flauw idee waar mijn aanpassingsstukken zijn. Ik zal eens langs de online winkel moeten passeren, vermoed ik. Bah.
En ik ben na het hospitaal ook naar de apotheker gegaan om een nieuwe voorraad pillen.
Ouder worden. ’t Zijn dingen.
⁂
Ik moet het serieus weer gewoon worden, dat ik altijd naar mijn uurwerk kan kijken.
Jaren aan een stuk had ik een ding aan mijn linkerarm waardoor ik daar geen uurwerk kon dragen, en moest/wou ik ook hartslag en slapen en dergelijke monitoren waardoor ik een fitbit-of-gelijkaardige aan mijn rechterpols droeg. Waardoor ik geen plaats meer had voor mijn horloge.
En ik dus jaren aan een stuk naar mijn computer of mijn telefoon moest kijken om te weten hoe laat het was. Of rechts op mijn fitbitachtige, als er weinig genoeg licht was (want in de volle zon is dat ding onleesbaar).
Tegenwoordig niet meer. Het ding aan mijn linkerarm is weggeopereerd, en ik kan mijn uurwerk weer aandoen. Nu nog weer de gewoonte krijgen van links en niet rechts te kijken.
⁂
Verdiend meest bekeken YouTubevideo in Japan deze week.
Eén take.
⁂
Het was al een tijdje geleden, maar het was deze week weer eens prijs: ik was iets (niet voor mijn werk) aan het programmeren en voor ik het wist waren úren verstreken.
En dan nog eens, voor een ander ding. En dan nóg eens, om het tweede ding aan het eerste te koppelen. En dan wéér, om het monster van Frankenstein dat het geworden was te refactoren.
En zo wordt het dan eens vier uur ’s nachts en ben ik nog bezig en heb ik goesting om door te blijven gaan — tot ik besef dat er binnenkort écht werk is met meetings waar ik helder van geest voor moet zijn, en dat ik tegenwoordig wel één nacht zonder slaap kan doorstaan maar geen twee.
⁂
We hebben vandaag de Meneer Van Het Dak gezien, en het goede nieuws is: de offerte die we in 2021 tekenden, geldt nog altijd, en de werken gaan één dezer weken beginnen!
Ergens in mei zullen we een nieuw dak hebben, met drie nieuwe veluxen erin en stapels en stapels isolatie en alles.
En à la limite misschien even goed nieuws: één van de mensen die aan het dak zal werken, is ook iemand die schrijnwerk van deuren en zo doet — wie weet gaan we ooit nog een deur aan onze badkamer en slaapkamer hebben, en wie weet gaan onze kasten afgewerkt raken en wie weet gaan we op het gelijkvloers geen drie slepende deuren meer hebben.
We leven in hoop!
⁂