Ik dacht, ik kijk eens hoe het zit met de beesten in den hof. Niet veel soeps, ondanks het denk ik beste weer dit jaar tot nog toe.
Wel deze vuilaard gevonden op de lavendel, en mijn kop eraf als dat niet de larve van een rozemarijngoudhaantje is:
Ik heb het beest met veel liefde van de lavendel gehaald en een zachte dood laten sterven.
Nee maar serieus, de lavendel komt nog maar uit de winter en hij is al helemaal aangevreten. Smerigaards.
Verder zag ik een klein spinnetje tegen een venster van de keuken zitten en kijk! ’t Is mijn aller-aller-aller-meest favoriete spin in de hele wereld, een kraamwebspin. Pisaura mirabilis voor de latinisten, en dat ik ongelooflijk content ben dat er minstens één in mijn hof zit.
Aan de andere kant van den hof, tegen de deur van het achterhuis, zat een heel klein zebraspinnetje, meer rost dan zwartwit, in een kier tussen twee panelen (vandaar de spookachtig onnatuurlijke belichting):
Het blijft zoeken, foto’s maken met een alsmaar slechter wordende rug, maar hey. It is what it is.
En de gemiste kansen blijven ook een constante, zoals deze bijna-interessante foto van een mier die haar bladluizen aan het beheren is (de mier zit rechtsboven, en was juist weg als ik afdrukte):
Ik zou wel eens willen investeren in een batterijpack voor mijn flits, dat ik focus stacks kan doen van beesten die niet ofwel dood zijn ofwel boomstil blijven zitten terwijl mijn flits aan het heropladen is, grr.
We zijn naar de Japanees gaan eten, en het was absoluut niet slecht, daar niet van.
Maar het was ook niet uitstekend. En ik was denk ik alleen aan de tafel, maar ik vond het de prijs niet waard. Het begon met vochtige handdoekjes voor de handen, en in de plaats van warm of lauw, waren ze koud en klam. Er waren zeewierchips die niet slecht maar niet wauw waren.
Volgde langoustine kataifi, wat ik niet meteen een goed idee vond — kataifi voor een dessert met veel boter en siroop, absoluut. Een stukje langoustine in een cocon van droog engelenhaar waar de smaak van de langoustine in verloren ging: niet echt. Wel een lekkere dashi met beukenzwam en edamame.
Volgde sashimi van tonijn, zalm en zwaardvis. Okay. Als de ingrediënten degelijk zijn, is daar weinig verkeerd mee te doen. Ik verwacht van sashimi wél dat de stukken allemaal ongeveer even groot/dik zijn. Niet dat er slievertjes naast dikke balken liggen.
Volgde Pekingeend. Of beter: vier pannenkoekjes met hoisin, wat kleine stukjes Pekingeend die naar mijn goesting op het randje van te droog waren, onhandig lange stukken lente-ui, en onhandig dikke en lange balken komkommer. Met een kommetje dikke Pekingeendsaus — een slechter mens dan mij zou het gestolde, koude saus noemen. De bedoeling was om er een soort taco van te maken, maar slappe, koude, aan elkaar plakkende pannenkoekjes en te groot gesneden ingrediënten maakten dat meer dan onhandig.
En oh ja: we waren met drie. En dit gerecht zette de trend voort om alles in niet-veelvouden van drie aan te bieden. Ik bedoel, tot daar dat de sashimi niet elk negen stukken waren, maar waarom vier pannenkoeken geven aan drie mensen?
Volgde Okomiyaki, gelakte mini-aubergine met inktvis en groentenpickles. Okomiyaki is iets tussen een omelet en een dikke pancake, met vanalles erin en erop. Het pleit niet voor dit gerecht dat ik pas bij het nalezen van het menu ontdek dat er blijkbaar inktvis in zat. Wat ik er mij vooral van herinner, is de mini-aubergine die er precies als een mini-avocado met een klein rood pitje uitzag. Dat, en de afmeting van het ding. Veruit het grootste item dat we de hele avond gekregen hebben, en veruit mijn ook mijn minst favoriete item: ik had de indruk een bol rauw deeg binnen te steken.
Volgden acht plakjes wagyu picanha, met Japanse aardappel, twee gelakte mini-paksoi en twee shishito-pepertjes. Het bleef handig, met drie aan tafel. Ik heb de groenten aan mijn tafelgenoten overgelaten, we hebben elk twee en een half plakje vlees gegeten en in de plaats van dat laatste dan in drie te snijden, heb ik het gekregen, hoera. Er is weinig verkeerd te doen met picanha, er is weinig verkeerd te doen met wagyu — maar als er meer grof zout dan iets anders te smaken is, is dat gelijk wel zonde van het vlees vind ik.
En dan was er een dessert van de chef: een bolletje ijs in een glas, met op de bodem slagroom en rood fruit. En voor de twee mensen aan tafel die wel chocolade mochten eten een kannetje chocoladesaus. Het zou kunnen dat het lichee-ijs was en dat mijn smaakpapillen er gewoon vanille-ijs van maakten, maar een lastiger mens dan mij ziet in “bol ijs op slagroom met fruit” niet echt iets Japans. Mochi, iets met matcha, iets met bonenpasta, of een misschien zelfs een assortiment wagashi, dat zou die lastige mens verwacht hebben.
⁂
Meer dan honderd euro per persoon voor eten, spuitwater, twee glazen wijn en één keer aangepaste sake bij de gerechten? Niet exorbitant duur, maar ik was wel wat teleurgesteld.
We hebben gelijk een soort quantum leap vooruit gezet: onze dochter gaat binnenkort in een eigen huis wonen. Het komt nog niet helemaal binnen, maar het gaat zeer zeer raar doen.
Ik heb al op een plan zitten schuiven hoe we de oude keukentafel gaan zetten, en hoe we de zetels uit ons salon gaan zetten. Er gaat moeten beslist worden over electriciteits- en gas- en waterrekeningen, en over verzekeringen allerlei en gedoe.
Of ziek. In alle geval: de minuut dat de werkdag gedaan was, in mijn bed gekropen en er pas vier uur later terug uitgekropen. Na een bijzonder ongemakkelijke slaap met allemaal nachtmerries van overleden mensen en overgeven en ziek zijn.
Het zou niets kunnen zijn, het zou mijn gestel kunnen zijn dat riekt dat er een lang weekend aankomt, en dat andere mensen paasvakantie hebben genomen.
Gisteren zijn we Mexicaans gaan eten, op de laatste dag dat we zonder kinderen waren wegens allemaal op scoutskamp. ’t Was lekker, ik heb een vuile vlek op een das gemaakt, en we hebben gekeken waar we naar op vakantie zouden kunnen gaan.
Om de een of andere reden blijf ik met IJsland of Kirgizië in mijn hoofd zitten. Of een mobilhomevakantie in Ierland.
Ik ben nu al even op Netflix naar L’Agence aan ’t kijken, een soort reality-ding over een Parijse familie die huizen verkoopt aan rijke mensen.
Van het genre “zolderkamer aan 1.3 miljoen euro”. Of “Chalet aan 10 miljoen”. Of, in het tweede seizoen, “hôtel particulier in Parijs aan 80 miljoen”.
Zelf met een veeeeel beperkter budget aan het kijken naar immobiliën, is dat een beetje om weg van te draaien.
En ook wel een beetje vies, beseffen dat er mensen zijn met zo enorm veel geld dat ze er geen probleem van maken om pakweg 15 miljoen uit te geven om een keer of vier vijf per jaar naar Parijs te kunnen komen en niet op hotel te moeten gaan.
Het is raar soms hoe het gaat: weken en maanden zoeken en vergelijken, en dan op één dag een beslissing moeten nemen, en dan even later nul op het rekest en weer weken en maanden zoeken en vergelijken, om dan weer op één of twee dagen voor een beslissing te staan.
’t Is soms om een beetje depressief van te worden, dat we niet veel en veel rijker zijn.
Maar bon. We zoeken verder en we blijven in hoop leven.
Pause Giant AI Experiments: An Open Letter – Future of Life Institute Ik ben het er niet echt mee eens, maar ’t is wel waar dat het soms wat spooky wordt. “…Therefore, we call on all AI labs to immediately pause for at least 6 months the training of AI systems more powerful than GPT-4. This pause should be public and verifiable, and include all key actors. If such a pause cannot be enacted quickly, governments should step in and institute a moratorium.”
A misleading open letter about sci-fi AI dangers ignores the real risks We agree that misinformation, impact on labor, and safety are three of the main risks of AI. Unfortunately, in each case, the letter presents a speculative, futuristic risk, ignoring the version of the problem that is already harming people. It distracts from the real issues and makes it harder to address them. The letter has a containment mindset analogous to nuclear risk, but that’s a poor fit for AI. It plays right into the hands of the companies it seeks to regulate.
Rotten meat may have been a staple of Stone Age diets Starting in the 1500s, European and then later American explorers, traders, missionaries, government officials and others who lived among Indigenous peoples in many parts of the world wrote of similar food practices. Hunter-gatherers and small-scale farmers everywhere commonly ate putrid meat, fish and fatty parts of a wide range of animals. From arctic tundra to tropical rainforests, native populations consumed rotten remains, either raw, fermented or cooked just enough to singe off fur and cre…
The age of average — Alex Murrell The interiors of our homes, coffee shops and restaurants all look the same. The buildings where we live and work all look the same. The cars we drive, their colours and their logos all look the same. The way we look and the way we dress all looks the same. Our movies, books and video games all look the same. And the brands we buy, their adverts, identities and taglines all look the same. But it doesn’t end there. In the age of average, homogeneity can be found in an almost indefinite number of …
Bicycle – Bartosz Ciechanowski In this article, I’ll focus on the delicate interplay between many of the forces that act on a bicycle and its parts when riding. We’ll witness how forces applied through tires make a bicycle accelerate, brake, and turn, and we’ll also investigate how the wheels and the frame handle those different forces without breaking.
A New Discovery About the Architecture of Notre-Dame – Big Think Archaeologists studying the rebuilding of Notre-Dame have discovered that iron staples used in the original construction date back to 1163. This makes Notre-Dame the first Gothic cathedral to have used iron so extensively. The iron staples may have been forged from recycled scrap metal or came from numerous sources throughout the long construction process.
Introduction | Prompt Engineering Guide Prompt engineering is a relatively new discipline for developing and optimizing prompts to efficiently use language models (LMs) for a wide variety of applications and research topics. Prompt engineering skills help to better understand the capabilities and limitations of large language models (LLMs). Researchers use prompt engineering to improve the capacity of LLMs on a wide range of common and complex tasks such as question answering and arithmetic reasoning. Developers use prompt engineering…
Love ys a brennynge thyng ful soote, And yt formeþ a firy coote, Ybounden by desir ful wilde, Y felle yn a cercle of fyre, childe.
Y felle yn a cercle of fyre brennynge, Y wente doun, doun, doun ywis, And þe flawme wente higher in bliss, And yt brennes, brennes, brennes, Þat cercle of fyre, Þat cercle of fyre.
Þe smak of love ys swete and faire, Whan hertes like oures doon repayre, For thee, I felle lik a childe, swythe, O, but þe fyre grew wilde forsooth.
Y felle yn a cercle of fyre brennynge, Y wente doun, doun, doun ywis, And þe flawme wente higher in bliss, And yt brennes, brennes, brennes, Þat cercle of fyre, Þat cercle of fyre.
Poe:
In the shadowy recesses of affection, there lies, A burning force, like the fire that lights the skies. Bound by a desire, fervent and untamed, Into this ring of fire, I am thus claimed.
Into the searing ring of fire, I am drawn, Descending further, like a specter at dawn. The flames ascend, reaching heights unknown, It burns, it burns, in this fiery ring, I’m thrown.
Love’s taste, a sweet sensation, most bizarre, When hearts like ours, in sync, entwined, afar. For thee, I fell, as an innocent child would do, Yet the fire, uncontrolled, like a storm it grew.
Into the searing ring of fire, I am drawn, Descending further, like a specter at dawn. The flames ascend, reaching heights unknown, It burns, it burns, in this fiery ring, I’m thrown.
Of Poe in proza?
Amidst the dark and mysterious labyrinth of emotions, a burning force lies concealed, enveloping the fragile human heart. This ardent circle of fire, fueled by an insatiable and wild desire, holds me captive within its smoldering grasp.
As I surrender to the scorching embrace of this blazing ring, I find myself sinking deeper and deeper into its abyss. The flames rise with a sinister intent, reaching heights beyond mortal comprehension. It burns, it burns, relentlessly consuming me in its fiery ring.
The enigmatic essence of love, a sensation imbued with a peculiar sweetness, bewitches me as our hearts become entwined in a celestial dance. I fell for you, akin to the innocence of a child, unaware of the impending storm. Alas, the fire grew wild, unleashing its turbulent and devastating fury.
Once more, I am drawn to the searing ring of fire, plunging into the unfathomable depths of passion’s dark embrace. The flames climb higher, fueled by the unyielding force of love’s torment. It burns, it burns, in this inescapable and blazing ring of fire.
HPL?
In the obscure reaches of human emotion, a nameless and ancient force transmutes the very essence of our fragile souls. An infernal circle of flame it conjures, ensnaring me in its eldritch and eternal grip. This accursed fire draws me in, and I am engulfed by the cyclopean blaze, a testament to mankind’s primal and ineffable desires.
This fire, a vortex of malevolent energies, casts me into a fathomless abyss, to which there is no respite. Down, down, down I plunge, while the flames ascend in a blasphemous cacophony. A circle of fire surrounds me, searing and scathing, with nary a moment of relief.
As I traverse the haunted pathways of love, the forbidden fruit offers a tantalizing savor, an enigmatic sweetness. Our hearts, once disparate, are now inextricably entwined. I surrender myself to your call, as an unsuspecting and innocent youth would. Yet, the fire’s madness knows no bounds, and I am thrust into the throes of chaos.
Into the burning ring of fire, I plummet, once more descending to the cosmic depths unknown. The malevolent flames, relentless in their quest for consumption, rise higher and higher. I am consumed, consumed by the scathing, searing, unfathomable circle of fire.
Kafka.
In den labyrinthischen Korridoren der Liebe, wo die absurdesten Leidenschaften entstehen, erwacht eine brennende Flamme, die selbst die aufrichtigsten Herzen verwirrt. Ein Feuerring bildet sich, von wildem Verlangen angetrieben, das die Seelen in einem unentrinnbaren Gefängnis vereint. Hilflos verfalle ich diesem glühenden Ring, gefangen in seiner kafkaesken Umarmung.
Ich stürze in diesen brennenden Ring hinab, tiefer und tiefer, als ob ich in eine endlose, verkehrte Welt der Begierde falle. Die Flammen wachsen höher, als ob sie sich über das Elend der menschlichen Natur amüsierten. Es brennt, brennt, brennt, dieser Feuerring, ein niemals endender Witz in der dunklen Komödie des Lebens.
Die Kostprobe der Liebe ist süß wie Honig, wenn unsere Herzen, von Schicksal und Tragikomödie geleitet, aufeinandertreffen. Für dich verfiel ich wie ein Kind, das die Unmöglichkeit der eigenen Existenz entdeckt. Doch das Feuer wurde wild, als hätte es die Sinnlosigkeit unserer Leidenschaft erkannt und sich darüber köstlich amüsiert.
Wieder falle ich in den brennenden Ring des Feuers, hinab in die Tiefen einer absurden Leidenschaft, die mich unerbittlich verschlingt. Die Flammen steigen höher, gleich einem hinterhältigen Lächeln, das uns an der Nase herumführt. In diesem Feuerring brennt, brennt, brennt das Feuer, eine ewige Parodie auf das, was wir Liebe nennen.
Victor Hugo!
Au cœur des profondeurs mystérieuses et insondables de l’amour, une force ardente et impérieuse s’épanouit, embrasant les cœurs les plus sincères, tels les feux de la bataille de Waterloo qui, en juin 1815, illuminèrent le ciel d’une lueur apocalyptique. Un anneau de flammes se forme, liant les âmes éprises d’un désir sauvage et indomptable, tel un pacte indéfectible scellé sur le champ de bataille, où les destins des nations sont décidés.
Je me suis laissé happer par cette étreinte enflammée, impuissant face à son élan, comme un soldat emporté par les courants tumultueux de la guerre, se retrouvant loin de sa patrie, loin de ses idéaux. Dans cet anneau brûlant, je suis descendu toujours plus bas, là où la passion règne en maître, tel un général menant ses troupes vers une gloire incertaine.
Les flammes grandissent, atteignant des hauteurs insoupçonnées, un symbole de l’intensité de nos sentiments, tout comme les cris des hommes qui se battaient pour leur pays lors de l’âpre et sanglante bataille de Waterloo. Le feu brûle, brûle, brûle, cet anneau de feu qui ne s’éteint jamais, tel un brasier qui consume les restes d’un monde en déclin.
La saveur de l’amour est douce, telle une caresse sur nos cœurs unis, apaisant les cicatrices laissées par les épreuves de la vie. Je suis tombé pour toi, avec la candeur d’un enfant, ignorant le brasier qui se préparait, tout comme les jeunes soldats, pleins d’espoir et d’illusions, se sont élancés vers leur destin sur les terres boueuses de Waterloo. Hélas, le feu s’est déchaîné, libérant une tempête de flammes impétueuses et dévorantes, balayant tout sur son passage, tel un ouragan de souffrances et de passions déchaînées.
De nouveau, je me retrouve plongé dans l’anneau brûlant du feu, sombrant dans les profondeurs insondables de l’étreinte passionnée, à l’image des combattants de Waterloo, engloutis par la fureur des combats. Les flammes s’élèvent toujours plus haut, portées par la force implacable de l’amour qui nous consume. Le feu brûle, brûle, brûle, cet anneau de feu, inépuisable, tel le courage et l’abnégation de ces hommes qui ont donné leur vie pour un idéal
Er kwam op mijn Netflix een aangeraden ding en het ging over zombies. Ik ben geen ingewikkelde mens: ik zie zombies, ik kijk.
The Dead Don’t Die. Ik herken in de eerste denk ik tien minuten Bill Murray, Adam Driver, Tom Waits, Iggy Pop, Tilda Swinton, Danny Glover en Steve Buscemi, en ik vraag mij af waarom ik nog nooit van deze film gehoord heb.
Het script is redelijk standaard run of the mill stuff: klein dorpje, zombies, groep na groep vecht en gaat dood. Er zijn politieagenten, er is een diner, er is een comic shop, er zijn een groepje hipsters, een excentrieke Schotse begrafenisonderneemster met samoeraizwaard, er is om onverklaarbare reden een drietal jonge jeugddelinquenten.
Het eerste teken dat er iets raars aan de hand is, is als het Bill Murray-personage zegt dat de (diëgetische) muziek op de radio in de auto hem zeer bekend in de oren klinkt, waarop het Adam Driver-personage zegt ah ja natuurlijk want het is de (niet-diëgetische) theme song van de film.
Het is een rare film. Op de oppervlakte absoluut niet goed: de voortdurende veel te nadrukkelijke referenties naar horrorfilmclichés, het meer dan knullige voortdurend vierdemuurdoorbreken (ah ha ha, Adam Driver heeft een star wars sleutelhanger), de stapels plotlijnen die nergens naartoe leiden.
Meer een platvallende grap dan wat anders, dacht ik achteraf. Ik had gehoopt dat het verder zou gaan in de ene of de andere richting: meer horror, meer vierde muur breken, meer humor, meer satire, meer kweetnietwat.
Meh.
Wél fantastisch om de slechte reviews te lezen, hoe kwaad die allemaal worden.
Dag dokter, ik denk dat ik paroxysmale positieduizeligheid heb. Dat, of hersenkanker natuurlijk.
Ah en wat zijn de symptomen?
Soms als ik mijn hoofd iets te snel beweeg en dan stop, denken mijn hersenen dat ik verder aan het draaien ben. Ik val dan scheef en ik moet dan gelijk overgeven en mijn ogen doen van nystagmus en alles.
En hoelang duurt dat dan?
Oh een seconde of tien twintig, en dan ben ik gewaarschuwd en beweeg ik de rest van de tijd mijn hoofd zo weinig mogelijk en zo vloeiend mogelijk, en dan na een dag of drie vier gelijk constant met een kater rondlopen gaat het geleidelijk over tot nog een paar dagen later dat het herbegint.
En veel hoofdpijn? Of medicatie? Of bloeddrukproblemen?
Euh nee, niet anders dan anders, en neen.
En duurt het soms veel langer dan tien twintig seconden?
Nope.
<volgen bloeddrukopname en hartslagnakijken en snel op en neer gaan en hoofd links en rechts draaien, maar het acute was al over van vanmorgen dus geen resultaat>
Haja, gen symptomen nu, maar dat zal dus positieduizeligheid zijn.
