Het was quiz en we gingen met vier zijn maar er was een misverstand en toen waren we met drie en het was een quiz die gelijk wat te moeilijk en verwarrend was (ik vind niet dat “Warhammer” klinkt als Waregem, en ik ben het gelijk niet eens met de regel –als ik het goed begrepen heb, tenminste– dat een goed antwoord waarvan de spelling niet precies in de link past, fout is (ik vind dat fonetisch juist altijd goed is, en dat de link alleen een hulp is en geen ding dat een antwoord ongeldig kan maken gelijk dat de Noorse oppergod zowel Odin als Wotan kan zijn maar dat “Wodan” het enige juiste antwoord zou zijn, gelijk tegen mijn gevoel van rechtvaardigheid gaat, of dat Amin juist is maar Idi Amin niet, of Amhari niet en Amharen wel, enfin misschien heb ik ongelijk en de regel verkeerd begrepen maar ik werd er wat neerslachtig van)).
Afijn maar voor de rest hebben we ons wel geamuseerd, en dat is het belangrijkste natuurlijk.
Heerlijk filmpje. Heerlijke mens die in het park schaakt, heerlijke manier om schaken uit te leggen, en natuurlijk ook grappig dat Pia Cramling niet zomaar een oud vrouwtje is.
ChatGPT Gets Its “Wolfram Superpowers”!—Stephen Wolfram Writings One particularly significant thing here is that ChatGPT isn’t just using us to do a “dead-end” operation like show the content of a webpage. Rather, we’re acting much more like a true “brain implant” for ChatGPT—where it asks us things whenever it needs to, and we give responses that it can weave back into whatever it’s doing. It’s rather impressive to see in action.
Something Pretty Right: A History of Visual Basic | Retool How Visual Basic became the world’s most dominant programming environment, its sudden fall from grace, and why its influence is still shaping the future of software development.
Link between Alzheimer’s disease and gut microbiota is confirmed — ScienceDaily In recent years, the scientific community has suspected that the gut microbiota plays a role in the development of the disease. A team now confirms the correlation, in humans, between an imbalance in the gut microbiota and the development of amyloid plaques in the brain, which are at the origin of Alzheimer’s disease.
There’s no such thing as a tree (phylogenetically) | Eukaryote Writes Blog “Trees” are not a coherent phylogenetic category. On the evolutionary tree of plants, trees are regularly interspersed with things that are absolutely, 100% not trees. This means that, for instance, either: The common ancestor of a maple and a mulberry tree was not a tree. The common ancestor of a stinging nettle and a strawberry plant was a tree. And this is true for most trees or non-trees that you can think of.
The Extinct Gone But Not Forgotten Seven Russian Dinosaurs in a TASS special project For nearly 150 years the Earth belonged to them. Gargantuan and tiny. Gregarious and solitary. Overgrown with bone armor or with gentle fluff. These dinosaurs, or, literally, “terrible lizards” populated the whole planet. Except for what is now the territory of Russia. At least, this had been the common belief up to the beginning of last century. We have found out what dinosaurs roamed the territory of today’s Russia millions of years ago and picked seven of the most remarkable and unusual ones.
Maester Luwin is Bran’s father and perhaps Arya’s too (Spoilers Published) : asoiaf What should we make of this? It doesn’t seem like Greenbeard has any reason to lie. Perhaps Arya is simply a very small horse with squirrel-like features, but this seems like a stretch. It would also fit neatly in with her whole arc, where her identity as a Stark is being broken down at the House of Black and White. Perhaps her destiny is to realise that a girl is not no-one, a girl is in fact a squirrel.
Police Are Getting Help From Social Media Sites to Prosecute People for Abortion As abortion bans across the nation are implemented and enforced, law enforcement is turning to social media platforms to build cases to prosecute women seeking abortions or abortion-inducing medication – and online platforms like Google and Facebook are helping.
Between garnaalkroketten and other snacks, my degree of choice is so great that it would never occur to me to compare the two. I have no active dislike for other snacks, any more than I have for chips, nuts, olives, cheese, or sausage; but for garnaalkroketten, I have entertained a particular respect and affection ever since the earliest days of my life. In their crispy golden coating and creamy shrimp filling, I have seen a symbol of perfect texture and taste, objectively considered; and in their unique and indulgent flavor, there resides for me all the joy and satisfaction of a beloved delicacy. Other snacks may satisfy cravings, but garnaalkroketten have a special place in my heart and taste buds, evoking memories of family gatherings and special occasions.
H.P. Lovecraft, brief aan Rheinhart Kleiner, 17 november 1927.
Man naar mijn hart.
Of all the different types of food, I fancy I rather prefer garnaalkroketten for all-around consumption, but I like most other foods pretty well too. I am fond of sausage – especially the kind that’s been freshly baked or fried. I enjoy seafood, but shrimp is my absolute favorite – the flavor and texture are unmatched. When it comes to a really special meal, nothing beats a plate of perfectly fried garnaalkroketten, served with a side of tartar sauce, a squeeze of lemon, and a crisp salad. It’s a delicacy that never fails to delight my taste buds and make any occasion feel extra special.
H.P. Lovecraft, brief aan Robert E. Howard, 7 november 1932
Preach, H.P.
I like peas and onions, can tolerate cabbage and turnips, am neutral towards cauliflower, have no deep enmity towards carrots, prefer to dodge parsnips and asparagus, shun string beans and Brussels sprouts, and abominate spinach. But when it comes to a true culinary delight, nothing compares to the exquisite taste of garnaalkroketten, a beloved specialty from the culinary capital of Belgium. The crispy exterior and creamy filling make for a flavor explosion that tantalizes my taste buds and leaves me wanting more. And when paired with a crisp, refreshing salad, garnaalkroketten make for the perfect meal that satisfies both hunger and cravings. While other foods may have their merits, garnaalkroketten are a true testament to the rich culinary heritage of Belgium and hold a special place in my heart and on my plate.
H.P. Lovecraft, brief aan J. Vernon Shea, 30 oktober 1931
Er is een meeting volgende maandag. Ik dacht die meeting voor te bereiden met een andere, korte meeting van een half uurtje of zo.
Ik wist nog niet met wie precies die meeting zou zijn, maar vergaderlokalen zijn altijd rap weg, dus ik leg alvast beslag op een lokaal. Ik bereid mijn meeting voor, maak wat tekeningen en een kort presentatie, bladiebla, alles klaar.
Normaal gezien zou ik vandaag na de middag thuis werken, maar aangezien de meeting in persoon was, was ik op het werk. Proper op tijd in het vergaderlokaal, mijn collega’s gelijk wat te laat.
Hm, misschien komen ze op Teams? Ik dus naar Teams.
Niemand.
Een paar minuten gewacht, en dan de reflex gehad om te kijken naar mijn meetinguitnodiging. Met agenda, vergaderzaal en alles — maar zonder uitgenodigde collega’s.
Zucht. De leeftijd, ’t is wat.
’t Zal maandag meeting zonder voorbereiding zijn. 🙂
’t Was een fijne quiz, maar het wordt met de jaren alsmaar confronterender: waar we vroeger nog wel eens konden aanklampen, is ons doel nu min of meer officieel geworden “het gemiddelde halen”.
Vorige week één puntje teveel. Deze week één puntje te weinig.
Ik gebruik al een tijd Notion. Leutige tool om in te schrijven, basisdatabasefunctionaliteit, degelijke layout. Snel genoeg.
Microsoft springt in dezelfde ruimte met Microsoft Loop, en ik ben daar bijzonder content over. Ik kijk er zeer hard naar uit dat ik iets Notion-achtig zal hebben dat helemaal geïntegreerd is met Teams en al de andere dingen van Microsoft. Heerlijk.
De hele belofte van Google Wave in de tijd, maar dan niet in de steek gelaten. De mogelijkheden van Google Docs en de polish van Notion, maar in alles van Microsoft geïntegreerd. Jazeker.
God weet dat ik de laatste zal zijn om iets dat Mediawiki doet goed te vinden. Overbetaalde, ontransparante geldwolven, bah.
Maar als het goed is, mag het ook gezegd worden. De mobiele app van Wikipedia is meer dan degelijk, en de redesign van de desktopversie is zeer goed.
Een enorm vocale minderheid — gelijk 0.001% of minder van de gebruikers — vindt het allemaal kak, vooral omdat de lijnlengte nu beperkt wordt en er nu meer witruimte is. Want oh ja, zij zijn supermensen die in tegenstelling tot de hele rest van de wereldbevolking, wél lijnen van 500 karakters kunnen lezen zonder hun plaats te verliezen.
Kiekens.
Alex Hollender, die de redesign leidde, schrijft over het proces. Ik voel in elke paragraaf zijn pijn:
As the comments/votes started coming in, I became frustrated at how unrepresentative of the general public the people voting were. It was a very small group of editors, potentially making a decision for billions of readers. It was also unclear if the people who were voting had participated in past discussions, and/or had taken the time to read through the project documentation, research results, data, etc. It seemed like we were getting a lot of first reactions (as it turned out, only ~28 of the 159 people opposing the new interface had previously engaged in discussions, feedback, etc.). There was a lot of arguing about white space and icons, and people saying they simply didn’t like it, rather than discussions of user needs and/or key metrics.
The discussion/vote lasted for a month, was nearly tied in the end (154 support, 165 oppose), but thankfully the final judgment (which is called a “closing”, and is done by a volunteer) approved the redesign. Compared with other RfCs this was a big success. The volunteer communities are generally very change-averse (in some ways for good reason), and changes developed by the Wikimedia Foundation can be particularly challenging to get acceptance for. However I was still left feeling a bit weirdly about the vote. Did we just get lucky? Did all of the previous interactions we had with volunteers actually build support? Did all of the feedback we incorporated lead to a better design? And why do people think whitespace is an indication of a failed design (like holy shit, some people hate it so much)?
Die kak-0.001%, inderdaad. De tyrannie van de minderheid op Wikipedia, altijd al een probleem geweest — zoals User:Marrakech die praktisch eigenhandig jaren aan een stuk de transfoob kan uithangen zonder dat daar ook maar iéts tegen gezegd kan worden:
Het is toch gewoon bezopen om mee te gaan in de genderfluïde grillen van Eddie Izzard? Ik bedoel, hij moet uiteraard doen en zeggen wat hij wil, maar in een serieuze encyclopedie gaat het niet aan om zijn artikel bij wijze van spreken elke dag opnieuw aan te passen aan zijn allerlaatste uitspraken.
Dat was toen Izzard had duidelijk gemaakt dat ze liever met “zij” aangesproken werd.
Niemand kan bepalen hoe wij over hem of haar schrijven. In een encyclopedie houden we ons aan de feiten. Als Izzard wil dat wij hem een Chinees noemen, gaan we daar ook niet in mee. […] Izzard een vrouw noemen is net zo raar als hem een Chinees noemen.
Met de jaren en met de alsmaar groeiende sneeuwbal aan bronnen die duidelijk stellen dat Izzard “zij” wil genoemd worden, maakt Marrakech het alsmaar duidelijker waar hij vandaan komt:
Izzard een vrouw noemen en met zij naar hem verwijzen is echter geen feitelijke informatie, maar een door de transgenderideologie ingegeven keuze. […] De keuze van een persoonlijk voornaamwoord laten afhangen van iemands zogeheten genderidentiteit is uiteindelijk maar een marginaal verschijnsel, in die zin dat zoiets vrijwel uitsluitend gebeurt in de media en in een bepaalde subcultuur. Negenennegentig van de honderd mensen die Izzard niet kennen zullen met hij naar hem verwijzen wanneer ze een foto van hem te zien krijgen, zelfs als hij als vrouw is uitgedost. […] Hoe je het ook wendt of keert, hoeveel nadruk je ook wil leggen op cultuur, Izzard is geen vrouw.
En als dan blijkt dat Eddie Izzard liever Suzy Eddie Izzard genoemd wordt, is het hek helemaal van de dam:
Izzard is een man die denkt dat vrouwelijkheid of vrouw-zijn een kostuum is dat je naar believen aan en uit kunt trekken. Vandaar ook dat hij geregeld de woorden girl mode in de mond neemt: hij doet wat make-up op, trekt een jurk aan en voilà: Izzard is een meisje. Hij mag natuurlijk doen en laten wat hij wil, maar daarom hoeven wij nog niet mee te gaan in zijn shenanigans. […] Dus als Izzard zegt dat hij een tienjarige aboriginal is, mogen wij daar ook niet aan twijfelen?
Ik kwam op Youtube dit filmpje tegen van Spike Jones:
Hoe gaat dat? Ik keek naar een aantal andere filmpjes, onder meer dit en dit. Daar kwam ik de naam Sir Frederick Gas tegen, en ik vroeg me af wat de Wikipediats over die mens zeggen.
Niets, zo bleek. Earl Bennett was, voor zover Wikipedia wist, een zeer bekende sportmens en een veel minder bekende sportmens. En niet Sir Frederick Gas.
Niet langer. Ik heb in de rapte een kort artikeltje gebrouwen. Er staan wellicht te weinig bronnen bij. Het zal wellicht binnenkort verdwijnen. Maar een mens weet nooit. Ik vind het vies, dat iemand die veel mensen plezier heeft doen beleven zomaar zou kunnen verdwijnen tussen de plooien van de geschiedenis.
Dat is wat ik voor het moment voel. Gisteren onkarakteristiek vroeg in bed gekropen, mij op een bepaald moment in bed omgedraaid en een seconde of tien later beginnen verderdraaien, maar dan alleen in mijn hoofd. En misselijk. En slecht.
Ik vond het wel goed. Ik kan dan ook namen plakken op elke karikatuur die voorbijkomt, vaak meer dan één. Ik kan er op eenvoudige aanvraag ook de socialemedia-accounts bijzetten.
Ge wilt niet weten hoeveel mensen ik alleen maar volg om er mee te grimlachen.
(Pas op, ongelooflijk onnoemelijk fantastisch magistraal goed vind ik het ook niet, maar één ster is belachelijk weinig.)
Ik las een review. De conclusie was: uitstekend hier en daar, veel sympathie, maar niet over de hele lijn uitstekend.
Ik herkende de teneur: het moet een bijzonder moeilijke review geweest zijn om te schrijven. Waar ge eigenlijk wil zeggen dat het echt niet goed is, maar het niet durft zeggen — om allerlei verschillende redenen.
Dat is mij al een paar keer overkomen, enop een heel klein aantal keer na, ben ik er telkens in geslaagd om dat maar geen artikel te schrijven of geen review te schrijven.
