Tom, de meneer van GeoWizard en van de rare projecten waarbij hij in een rechte lijn door een land gaat, of onlangs meer dan 24 uur met een voetbal aan de voet van de ene naar de nadere plaats ging, heeft deze zomer een poging gedaan om van Boston naar Miami te gaan. Met allemaal verschillende vervoersmiddelen.
Hij zit aan aflevering 2 en er is al vanalles gebeurd — ‘t is zo fantastisch dat hij nu elke week een aflevering van een klein uur gaat droppen, en ge zoudt al aan het kijken moeten zijn!
Het had gekund tot maandagavond, maar we zijn vandaag naar huis gedaan — maandag werk en alles, we zijn allemaal mensen met verantwoordelijkheden.
‘t Was wijs.
We hebben nog eens gegeten, gedronken en de ethische, politieke en economische situatie van de wereld, Europa en de mogelijke confederatie België besproken en mogelijke problemen opgelost. Een gemak, mannen ondereen.
We gaan met de quizploeg op weekend, zoals we elk jaar doen. Wegens ziekte met twee man minder dan voorzien, en dus zijn we met zeven. Er staan — ha! — twee quizzen op het programma, en verder vooral veel babbelen en niets doen. Eten. Drinken.
Het was zeer vroeg, maar het was doenbaar want ik had nieuwe handschoenen en een goed boek in de oren.
Er was inderdaad praktisch niets veranderd, in Brussel. Het was ook fijn om oude collega’s nog eens te zien.
Het terugkeren was helaas wat minder: toekomen in Gent in de striemende, ijzig koude regen, daar moeten doorfietsen zonder regenboerka, en helemaal uitgeregend thuisgekomen. ‘t Was gelijk dat het harde ijspegels regende; het enige dat niet pijn deed en niet doorweekt was tegen dat ik thuis was, waren mijn handen die in de nieuwe handschoenen zaten. Toen ik mijn schoenen uitdeed, kwam er een plas water uit. Bah.
En ‘t was bovendien ook nog gevaarlijk: donker op het middaguur, mijn bril volledig nat en dan ook nog eens bedoomd, om de zoveel meter stoppen om bril te kuisen, remmen die het niet deden met de nattigheid, enfin: niet wijs.
Een compagnie van zeven dwergen stichtten Avuzikal, “Mineheals”:
We zijn nog niet eens een jaar ver, of één van mijn dwergen, Id Tagùzmeng, geraakt bezeten, wordt zot, en ze vermoordt Alåth Igathdîshmab:
…die terugkeert als een geest:
Een paar maanden later begint drank op te raken, en beslissen we een rivier om te leiden naar een ondergrondse citerne om er een bron van gezond drinkwater van te maken. Allemaal goed en wel, tot een onverlaat — Dodók Onolilral — een deur opendoet die ze niet had moeten opendoen, schielijk komt te gaan.
Oh, en communicerendevatengewijs meteen ook heel de ondergrondse basis onder water zet. We zijn er nog net uit kunnen vluchten, maar Mineheals is nu een diepe put vol water. 🙁
…om maar te zeggen dat Dwarf Fortress uit is op Steam. Allen daarheen! (En nee, ‘t is niet voor niets dat “psychological horror” een tag is die de lading uitstekend dekt — de hulpeloosheid als het allemaal onvermijdelijk in de soep loopt is aaaargh.
Deze review vertolkt mijn gevoelens:
This is a ☼Dwarf Fortress☼. All craftdwarfship is of the highest quality. It menaces with spikes of adamantite. On the item is an image of Urist McMiner the dwarf and dwarves in elephant leather. Urist McMiner is surrounded by the dwarves. The artwork relates to the release of Dwarf Fortress on Steam on 2022.
Het rare van in een grote organisatie te werken — ik heb al veel voor grote organisaties gewerkt, maar de laatste 20 of zo jaar niet meer als werknemer — is dat er niet alleen een baas is, maar ook een baas van een baas en een baas van een baas van een baas.
Mijn hiërarchische overste is op dezelfde dag als mij begonnen op 1 augustus, dat schept een band. Dat, en wegens mijn teamleider zijn: ik zie hem zeer regelmatig. De hiërarchische overste van mijn hiërarchische overste, die is heel erg betrokken en heb ik dus ook al veel gezien en mee vergaderd. Maar de hiërarchische overste van de hiërarchische overste van mijn hiërarchische overste: die kende ik van naam, maar ik had hem nog nooit gezien, en toen ging hij op pensioen en werd het meteen nog moeilijker om hem in het echt te zien.
Vandaag is een nieuwe hiërarchische overste van de hiërarchische overste van mijn hiërarchische overste aan de slag gegaan. Ik vond dat eigenlijk wel spannend: uiteindelijk is het voor zo’n nieuwe C-level persoon soms minder ingewikkeld om een bepaalde toon zetten en accenten te plaatsen dan voor iemand die er misschien al veel langer werkt.
Afijn. ‘t Was vandaag voorstelling, van de man aan ons en van ons aan de man, en ik vond dat allemaal helemaal meevallen. Ik benijd hem zijn job niet wegens allemaal niet zo evident, maar ik kijk er eigenlijk wel naar uit. Spannend.
Ik heb net Possessed gezien. Ik heb geen goesting om een review te schrijven, dus ik besteed dat uit.
Hey Deepl, vertel ChatGPT, “Schrijf een recensie van het K-drama Possessed. Ik vond het wel goed, maar serieus deprimerend” en stuur dat dan weer naar Deepl.
Ik heb onlangs het K-drama Possessed gezien en over het algemeen vond ik het een goed verhaal. Het acteerwerk van de hoofdcast was indrukwekkend, vooral van Song Sae-byeok die de hoofdrol van detective Kang Pil-seong speelde. De verhaallijn was intrigerend, met een mix van bovennatuurlijke elementen en het oplossen van misdaden, waardoor ik de hele tijd geboeid bleef.
Toch moet ik zeggen dat de show behoorlijk deprimerend was. Het onderwerp behandelde een aantal zware thema’s, zoals zelfmoord en geestesziekte, en ik voelde me vaak behoorlijk down na het zien van een aflevering. Dat is niet per se slecht, want het toont aan dat de serie in staat is emoties effectief over te brengen en de kijker mee te slepen in het verhaal, maar het was zeker geen luchtig kijkvoer.
Ondanks de donkere thema’s zou ik Possessed toch aanraden aan fans van de misdaad- en bovennatuurlijke genres. Het is misschien niet voor iedereen weggelegd vanwege het depressieve karakter, maar het is zeker het bekijken waard vanwege het boeiende verhaal en de sterke vertolkingen.
Oh en als ik toch bezig ben — Deepl, vertel ChatGPT dat “De recensent van De Standaard heeft recent toegegeven dat zijn eerste onnoemelijk negatieve review van Andor op Disney+ totale nonsens was, en dat Andor wél een uitstekende serie was. Schrijf een boze lezersbrief naar De Standaard.“
Beste Standaard,
Ik schrijf u om mijn teleurstelling en frustratie te uiten over uw recensie van de Disney+ serie Andor. Ik was enthousiast om uw gedachten over de show te lezen en was teleurgesteld om te zien dat uw eerste recensie overweldigend negatief was. Het is duidelijk dat de recensent de serie geen eerlijke kans heeft gegeven en de complexe en boeiende verhaallijn en de ongelooflijke prestaties van de cast niet heeft kunnen waarderen.
Ik was echter nog meer teleurgesteld om te zien dat uw recensent later toegaf dat zijn eerste recensie totale onzin was en dat Andor inderdaad een uitstekende serie was. Deze bekentenis ondermijnt alleen maar de geloofwaardigheid en het vertrouwen van uw publicatie.
Als lezer vertrouw ik op uw recensies om mijn kijk- en aankoopbeslissingen te sturen. Wanneer een recensent onjuiste of misleidende informatie verstrekt, verspilt hij niet alleen mijn tijd en middelen, maar ondermijnt hij ook de waarde van uw publicatie.
Ik verzoek u dringend uw recensenten aan een hogere norm te houden en ervoor te zorgen dat hun recensies accuraat en eerlijk zijn. Het is onaanvaardbaar dat een recensent toegeeft valse informatie in zijn recensie te verstrekken, en ik hoop in de toekomst een betere verantwoording en transparantie te zien.
Hoogachtend, [Uw naam]
En nu nog een beeld voor bij deze post. Hey Deepl, wat maakt ChatGPT Van “een headerbeeld voor een blog post over de enge opkomst van kunstmatige intelligentie”?
De headerafbeelding van een blogpost over de enge opkomst van kunstmatige intelligentie zou een close-up van het gezicht van een robot kunnen tonen, met rood oplichtende ogen en een dreigende uitdrukking. Het gezicht van de robot wordt gedeeltelijk verborgen door schaduwen, waardoor de sfeer nog griezeliger en onheilspellender wordt. De titel van de blogpost kan in een vet, wit lettertype over de afbeelding worden gelegd, zodat hij afsteekt tegen de donkere achtergrond.
Oef bijna weekend. Ik was om onverklaarbare redenen wreed moe deze week. Van het genre direct na het werk in mijn bed gaan liggen en als een blok in slaap vallen. (En dan natuurlijk wakker worden later op de avond en natuurlijk veel te laat weer gaan slapen en natuurlijk veel te moe opstaan en vicieuze cirkel.)
‘t Zal recupereren en weer resetten zijn in het weekend, dus.
Het is niet vaak dat ik in De Standaard aanraders voor games. Dit artikel over Pentiment heeft mij meteen naar Steam doen lopen om het spel te komen.
Ik moest niet verder lezen dan de inleidende paragraaf, waar staat dat Josh Sawyer erachter zit. Josh Sawyer is de mens van Icewind Dale, dat ik heel graag gespeeld heb, en Neverwinter Nights 2, dat ik ook graag gespeeld heb, en van Pillars of Eternity, dat ik gesteund heb op Kickstarter en ook graag gespeeld heb.
De halve verwijzing naar de naam van de roos maar dan 200 jaar later en het altijd boeiende gegeven van een maatschappij op de drempel van enorme veranderingen — het einde van de scriptoria en het begin van de boekdrukkunst, de reformatie, ik zeg maar iets — en ik was eigenlijk al lang overtuigd.
Ik heb er nu een uur of zo in gezeten, en het is al meteen helemaal mijn ding. Ik vermoed (hoop?) dat er ketterijen en Oude Goden of zo in zullen zitten, en ‘t is gewoon ook geestig om de verwijzingen allemaal op te zoeken op het internet en niet alleen op de in-game hints te rekenen.
Zo kwam ik een konijnengat over Perchta terecht, en kwam ik meer te weten dan ik ooit dacht te weten te komen over Sankt-Moritz, ‘t is te zeggen, de Heilige Mauritius, die zowaar een Zwarte Medemens was en dat niemand daar een probleem van maakte tot de Afrikaanse slavenhandel van start ging.
Het gaat ook hier en daar over manuscripten, en ‘t is leutig om te zien wat échte manuscripten zijn, wat hertypte teksten met een oud lettertype zijn, en wat géén echte manuscripten zijn. Er was een authentiekachtig (denk ik) manuscript van Vergilius, ik vond op basis van een paar woorden dat één manuscript Le Miroir des âmes simples anéanties et qui seulement demeurent en vouloir et désir d’amour was (een gemak als ge Frans kunt, een gemak als ge oud-achtige fonts kunt lezen, een nog groter gemak als het een moderne Franse versie is), en ik kwam nu net deze tegen:
Het is natuurlijk meteen duidelijk dat dit géén echt manuscript is. Het is een mooi font, daar niet van, maar ondanks hier en daar ligaturen: letters die tot op het kleinste detail identiek hetzelfde zijn, dat springt er direct uit.
‘t Is ook grappig dat er niet alleen de twee soort s gebruikt worden (en), maar ook twee soorten r: de gewone r en de rotunda (ꝛ). Maar ik kan mij niet inbeelden dat een dergelijke tekst zonder ook maar één afkorting zou geschreven zijn — “Quorum” zou wellicht “Quoꝝ” zijn, en in plaats van “vera sapientia quae est nostri Domini Jesu Christi” zou er wellicht “DNJC” staan, of minstens Dn̄i in plaats van Domini, en waarschijnlijk ook iets als “sapĩa” voor sapientia, enzoverder enzoverder.
Dit is hoe een ik zou verwachten dat het eruitziet (beeld van op de bibliotheek van mijn werkgever):
Mijn Latijn zit al heel heel ver, maar dit is niet zo ingewikkeld en soms wat meer potjeslatijn dan echt Latijn, dus ik deed mijn best om erdoor te lezen. Het gaat over bepaalde boeken waar “ze” de kennis van nodig hebben, en dat die tegen de katholieke kerk is. Dat het over astrologie gaat (libris matheseos) maar dan (weird), doen veel mensen alsof het niet over astrologie gaat maar over necromancie (??) — tenzij “multi dissimulant libris matheseos simulando curam necromantiae” iets helemaal anders wil zeggen dan wat ik denk dat het wil zeggen (“velen verbergen de boeken door te doen alsof ze om necromantie geven”).
Afijn. Ik kom het ongetwijfeld nog allemaal te weten. Het enige spijtige is dat ik helemaal uit mijn willing suspension of disbelief gehaald werd op het einde. Ik lees dit:
Unde et quidam virzelabat fidem et philisophiam, quisque in suum locum destinavimus, utique, quae animum ad facere a album of utrumque generis librorum showing eorum numero, titles, incipit et eorundem contenta inter se in generali, et qui fuerunt auctores
Geen flauw idee was “virzelabat” betekent. Geen idee of dat 3-achtige teken een z of een fout of wat dan ook is. Verder betekent dat ruwweg, denk ik, “daarom hebben we besloten dat ieder op zijn eigen locatie een compilatie zal maken van beide soorten boeken, met hun aantal, titel, korte inhoud en de inhoud die ze gemeenschappelijk hebben (?), en wie de auteurs waren.
Helaas, driewerf helaas: “facere a album”? Ik kan mij “album facere” inbeelden, ja, maar die “a” lijkt mij overgebleven van Google translate of zo. Net zoals — eurgh! — “showing eorum numero, titles“. Grrr. Doe dat niet. Grrr.
Het is schier niet te bevatten, maar kijk: we gaan alsnog een nieuwe gevel en een nieuw dak hebben, binnenkort.
Nu ja, geen volledig nieuwe gevel maar wel een gevel waar het pleisterwerk af zal gaan en weer op zal gezet worden en een gerepareerde kroonlijst en dat alles zal geverfd worden. En nu ja, geen nieuw dak maar wel een dak waar meer isolatie op gelegd wordt en dan nieuwe pannen en oh ja twee nieuwe vensters in het dak.
Maar toch bijna een nieuw dak en bijna een nieuwe gevel.
Het heeft allemaal vreselijk veel voeten in de aarde gehad, om allerlei redenen (geen geld, daarna wel geld maar geen vakmensen te vinden, dan wel vakmensen gevonden maar geen offerte te krijgen, daarna wel offerte gekregen maar niet uitvoerbaar wegens geen mensen bij de vakmensen en/of globale pandemie en/of ondoenbaar gestegen prijzen van de grondstoffen) — maar uiteindelijk hebben we in de loop van maart dit jaar iemand gevonden voor het dak en iemand gevonden voor de gevel, en dat ging in de loop van november gebeuren en wie weet gingen ze zelfs een stelling delen.
Lang verhaal kort: ik weet sinds vandaag dat ons huis nog dit jaar een bijna-nieuwe gevel zal hebben. En dat we voor het dak alleen nog wachten op het toekomen van de grondstoffen, in casu de dakpannen.
Miljaar jong, het gaat allemaal nog afgeraken aan dit tempo.
(Nu nog een schrijnwerker vinden om een paar binnendeuren te zetten en twee nieuwe kasten bovenop twee bestaande kasten te maken. Dat is ons nu al meer dan anderhalf jaar niet aan het lukken.)
Als iemand mij vraagt of ik iets ken, heb ik drie antwoorden:
Ik weet hier absoluut niets over. (Ik ben ik daar eerlijk in, doen alsof heeft altijd de neiging u vroeger eerder dan later in het gat te bijten).
Ik weet hier redelijk wat van af. (Ik ben in niet veel dingen een specialist, maar in sommige dingen wel. Een zeer klein aantal van die dingen zijn soms zelfs nuttig op de werkvloer.)
Ik weet hier op de één of andere manier iéts van. Dat kan dan gaan van “ik weet ongeveer wat deze woorden betekenen” over “ik heb dat eens vluchtig bekeken” tot “ik ken er mijn weg wel wat in maar ik ben absoluut geen specialist”.
Ik heb in mijn jaren op deze aardkloot véél dingen zijdelings een beetje leren kennen. Optie 3 is de optie die mij het meeste overkomt.
Zo ook met Hugo. Hugo is een ding dat statische sites maakt. Ik heb dat jaaaaren geleden ooit wel eens in gang gesleurd, niet meteen een nut voor gevonden, en dan in mijn archief van “ah ja, dat was dát ding” opgeslagen. Een paar jaar geleden heb ik dat dan nog eens gedownload en een half idee mee in elkaar gestoken, en dat deed dan niet direct al wat ik hoopte dat het zou doen, en dan heb ik heb in het archief van “dán nog eens bekijken dan, ik zie niet waar ik het nu voor nodig zou hebben” geklasseerd. En in dat specifieke geval mijn ding met Firebase gedaan (don’t ask, ‘t was absoluut niet de beste technologie ervoor).
Nu doen we op het werk een grote website met onder meer — ge raadt het — Hugo. En kan ik dus met de Mensen Die Dat Allemaal Wél Kennen spreken over hoe dingen te doen, en ken ik de principes wel en kan ik mij vaag herinneren hoe het allemaal eigenlijk in zijn werk zat, maar wegens nooit écht gebruikt te hebben, wist ik er natuurlijk nooit écht genoeg van.
Uiteindelijk ben ik niet de mens die het moet maken, maar toch: ik vind dat ik er meer van moet weten dan vaag een beetje. Ik heb dan maar vandaag mijn Firebase-ding eens met Hugo hermaakt. En dat was allemaal eigenlijk redelijk pijnloos. Hugo is leutig, zelfs. Natuurlijk dat het allemaal maar babysteps waren en kinderlijk eenvoudig vergeleken met wat we op het werk gaan doen, maar toch. Het scheelt, vind ik, dat het een beetje in mijn vingers zit.
Volgende stap is eens een CI/CD pipeline opzetten. Want dat is ook zoiets waar ik wel van weet wat het is en wat het moet doen, maar nog nooit zelf heb in elkaar gestoken.
Possessed, een Koreaanse serie uit 2019, gaat over geesten en seriemoordenaars en mensen bezeten worden door een geest van een seriemoordenaar, en een mens zou dus verwachten dat het dus redelijk ernstig is. Of, uiteraard, dat het er helemaal over gaat en komisch wordt.
Er worden mensen gruwelijk vermoord, het is vaak ongemakkelijk en enorm spannend — maar hey, this is Korea! dus is er ook bijvoorbeeld de situatie van een politieagent die een vrouw leert kennen die geesten kan zien, en dat hij dan plots een koppel geesten ziet in zijn huis, die hij eerst wil wegjagen maar dan aanvaardt, en dat hij als gevolg een heel huis vol geesten heeft.
En dan is er een chirurg die mensen vermoordt die een sjamaan verplicht om hem de geest van een seriemoordenaar in te planten door te dreigen haar dochter te vermoorden, en dan doet ze dat en vermoordt hij alsnog moeder en dochter.
En dan er is ook de situatie dat die vrouw die geesten ziet gelijk gemengde signalen geeft naar de politieagent, en dat een college van de agent hem zegt dat het totaal onmogelijk is dat een vrouw ooit in hém zou geïnteresseerd zijn, en dat het wellicht de één of andere scam is. Dat als ze het ooit over cosmetica heeft, ze hem wellicht in een piramideschema wil betrekken. En dan heeft ze het over cosmetica en vindt hij het helemaal verdacht, maar dan zegt ze dat hij moet leren relaxen en dat ze iets weet, en dan brengt ze hem naar een dansstudio van een kennis, en zegt ze dat er niets zo goed is om te ontspannen als dansen, en dan beginnen ze te dansen (‘t is een tangolerares, dus ze moeten elkaar wel aanraken), en dan is het zo begin-van-romantisch (aanraken in een K-drama is zowat hetzelfde als third base in een Amerikaanse serie), en dan zegt de danslerares “ha, als ge mij nog twee leerlingen kunt leveren dan verlaag ik zoals beloofd uw huishuur, en dan blijkt het tóch een piramideding te zijn, en dan is de politieagent eerst van “ha! ziedewel!” maar is zijn tweede vraag van “hela, als ik drie man aanbreng, zijn mijn lessen dan gratis?” en is de volgende scène waar hij drie van zijn mannelijke collega’s meegesleept heeft naar de tangoles.
Oh en daarna is het die hoofchirurg van het hospitaal die ondertussen bezeten is door de geest van de seriemoordenaar die de echtgenoot van de dame aan het onthaal in het hospitaal vermoordt en dan is de volgende scène waar die chirurg met de seriemoordenaar aan boord de weduwe op de begrafenis wat zit uit te lachen en in mekaar wordt geramd door de politieagent.
Kzweertu, emotionele whiplash.
⁂
In verwant Koreaansachtig nieuws: ik stond in de keuken en de deur naar den hof ging open en mijn oudste dochter kwam binnen en ik zeg allo en zij zegt allo terug en dan zie ik dat er een tweede juffrouw bij is en ik zeg dag juffrouw want ik heb er geen idee van wie die juffrouw is en ik wil geen faux pas plegen wegens dat is ongetwijfeld iemand die ik zou moeten kennen omdat die hier wellicht al honderd keer geweest is — maar!! enkele minuten later blijkt dat het iemand is die hier nog nooit geweest was wegens een medestudent van oudste dochter in haar keuzevak Koreaans, en ik was helemaal blij dat ik niet iemand niet herkend had, ha!
(En dan zei ik toen ik wist dat ze ook Koreaans doet heel stilletjes 안녕하세요 huhu.)
