Mijn arm doet pijn. Typen is niet evident met één hand.
Veel dingen zijn niet evident met één arm.
Tales of Drudgery & Boredom.
Mijn arm doet pijn. Typen is niet evident met één hand.
Veel dingen zijn niet evident met één arm.
⁂
Zes maanden stage zitten erop. Ik kreeg een gunstige evaluatie, en dus ben ik nu ook écht ATP-er aan de UGent.
Ik ben daar oprecht zeer zeer content mee. 🙂
Zoals meestal het geval is, lijkt het alsof ik er al jaren werk en tegelijk alsof ik er nog maar vorige week begonnen ben. Het heeft mij nog geen moment tegengestoken.
⁂
We hebben op het werk een hospitalisatieverzekering — een groot gemak en hoera!
Ik vanmorgen naar het intranet om te zien wat ik moet doen: blijkt, mailen of telefoneren. Ik telefoneer naar het nummer dat er staat.
Aan de andere kant van het keuzemenu: een mevrouw die mij vraagt wat mijn nummer is. Ik geef haar mijn nummer. Wat mijn naam is. Ik zeg wie ik ben. In welk hospitaal ik opgenomen word. Ik vertel haar welk hospitaal het is. Om welke reden. Ik geef kort de reden.
Dan ergens moet er een computer says no gebeurd zijn, want ze zegt dat ik het verkeerde nummer heb gebeld, dat ik moest bellen naar [nummer dat ik net gebeld heb].
Ik bevestig dat ik wel degelijk naar dat nummer gebeld heb.
Zij zegt dat dat onmogelijk is, want zij zit op een afdeling die zich met dat merk niet bezighoudt.
Ik herhaal het nummer dat ik gebeld heb. Zij zegt dat ik een ander nummer gebeld heb, anders zou ik nooit bij haar terechtgekomen zijn.
Dat gaat nog een keer of twee over en weer, en dan vraag ik of ze mij kan doorverbinden met een collega die mij wél kan helpen?
Neen, dat is haar werk niet en dat kan ze niet. Ik moet terugbellen, zegt ze, en wel naar [nummer dat ik net gebeld had] en niet naar [nummer dat zij heeft dat niet het nummer is dat ik net gebeld had].
⁂
Ik heb opnieuw gebeld naar [nummer dat ik net gebeld had]. Ik kreeg een andere mevrouw aan de lijn. Zij vroeg mij het nummer op mijn kaartje. Ik begin met 09 en dan drie cijfers. Oh, zegt ze, nog voor ik de rest kan voorlezen, die cijfers willen zeggen dat u bij een andere dienst moet zijn. Ik verbind u even door.
>zucht<
⁂
Ik kwam vanmorgen toe in het hospitaal, met mijn werkrugzak vol computer en leesboek en oplaadkabels, en met mijn armen vol met mijn oorkussen van thuis, wegens als een mens moet blijven overnachten is het altijd een gmeak van zijn eigen oorkussen mee te hebben.
Inschrijving zonder probleem, kamer in zonder probleem, nog eens de vragenlijst overlopen (neen ik rook niet, neen ik heb nooit gerookt, neen ik drink niet, ja ik drink soms wel eens een glas maar niet elke week of zelfs elke maand, ja ik ben al eens geopereerd, neen ik heb niets gegeten of gedronken sinds middernacht, etc., etc. etc.).
Ik weet dat die mensen het waarschijnlijk nog meer beu zijn om het telkens te moeten vragen dan ik het lastig vind om het telkens te herhalen, maar ik weet waarom ze het doen, dus no problemo hier.
Operatie waarschijnlijk rond een uur of 11, kreeg ik te horen.
En dan kwam ineens iemand binnen die bloed ging trekken, en die op wel tien plaatsen op mijn lichaam tsjoepen heeft gezet om mijn hard na te trekken. Waarom? Geen idee.
Waarom? Aha — de aap kwam even later uit de mouw: normaal gezien had ik dat een paar dagen geleden laten doen, wegens operatie en narcose en al. Ergens communicatie-iets, blijkbaar, en het moest alsnog nu in extremis. Operatie dus een paar uur verzet, grr.
Maar hey, ik had toch alle tijd van de wereld, dus opnieuw: no problemo.
Uiteindelijk dan toch in de namiddag naar de operatiezaal gereden — mét mijn kussen, en in de kussensloop mijn Kindle meegesmokkeld, ik heb geleerd van vorige ervaring uren aan ene stuk naar een uurwerk liggen kijken in recovery.
Operatie was een uur of twee, denk ik. Ik ben tegen het eind in slaap gevallen. Niet dat het met volledige narcose was, wel dat ik redelijk moe was. Ik heb ook, denk ik, allerlei vragen gesteld waar ik op dat moment echt in geïnteresseerd was en die niet belachelijk waren, maar for the life of me weet ik niet meer wat de vragen of de antwoorden waren. Ze hebben mij ook iets gegeven om mij rustig te houden, ik vermoed dat dat aardige dingen met het geheugen doet. Anesthesie jong, het is een aardige zaak.
Maar hey, ik lig op mijn kamer terug. Met een verband waar mijn slagader is afgebonden en mijn ader binnenkort zal aan het ontsteken en afsterven zijn. En een drain en al.
Niet overleden in de operatie. Pijn aan mijn arm, maar blijkbaar niets vergeleken met de pijn die nog moet komen. Oui châle si.
⁂
Ik heb voor de zoveelste keer in mijn leven, in met de jaren alleen maar onleesbaar wordend gekriebel, een formulier ingevuld vol gegevens die het hospitaal al heeft.
Kwestie dat ze mij morgen met plausible deniability kunnen charcuteren, aha!
’t Is morgen om 9u te doen, en ik hoop dat ik tegen de namiddag misschien al weer in een kamer met een internetverbinding lig, want er is een vergadering die ik eigenlijk wel zou willen meedoen. (Voor de rest ga ik proper gewoon in mijn bed blijven liggen, no worries.)
Beetje benieuwd wat voor anesthesie het wordt, morgen. Ik hoop heel hard dat het niet opnieuw de “stompe electrode in de oksel op zoek naar de juiste zenuw”-methode wordt.
En ook benieuwd naar hoeveel pijn zo’n zware flebitis precies doet, en precies hoeveel of hoe weinig ik mijn arm ga kunnen gebruiken. En of ik ga creperen van de pijn dan wel gewoon ga kunnen werken.
Vragen vragen vragen!
⁂
Ik vanmorgen een herinnering van Facebook dat het vandaag precies zeven jaar geleden is dat ik geopereerd werd, en ik dacht dat het de operatie was die volgende dinsdag ongedaan gaat gemaakt worden, maar het was een andere operatie om iets te proberen doen aan mijn nierproblemen, die toen faliekant mislukt is, helaas.
De operatie van dinsdag gaat ongedaan maken wat een andere vorige operatie heeft gedaan, en dat gaat helaas minder aangenaam zijn dan die eerste operatie. Bloedklonters en flebitis, bleh.
Ik blijf minstens een nacht op observatie, ’t is te hopen dat ik weer rap naar huis kan en gaan werken. Dat ik daar geen weken lig of zo, met wie weet bloedklonters waar er geen mogen zijn!!!
Ahem ja.
⁂
Het is al meer dan tien jaar dat BlindiRL Dwarf Fortress streams doet, maar sinds december is hij –uiteraard– populairder dan ooit.
Ik heb het lang uitgehouden om niet naar Twitch te kijken, en het op occasioneel eens wat vods bingen op de youtubes te houden — maar Blind’s streams zijn weirdly compelling.
Er staan er op Youtube, en dat is dan uren en uren die gewoon op de achtergrond kunnen staan tijdens het werk. Ik dénk dat ik wel eens zou kunnen Twitch beginnen opzetten op de achtergrond.
’t Is wreed.
⁂
Ik heb het al een beetje geautomatiseerd. Misschien dat ik het dit weekend nog wat meer automatiseer.
⁂
Het is griezelig hoe vaak ik ChatGPT gebruik. En hoeveel het mij in allerlei dingen helpt.
Van zodra er een betalende versie is, smijt ik er geld naar.
En ja, natuurlijk, een mens moet een idee hebben van waar het over gaat, en kritisch blijven en al die dingen. Ik nee, ik ben ook geen enorme fan van dingen zoals wat Buzzfeed gaat doen:
…maar voor de rest is het zoals Google: in de handen van iemand die weet wat hij doet potentieel fantastisch, in de handen van iemand die geen idee heeft wat hij doet een potentiële ramp.
⁂
Wereldwijd nieuws! Microsoft was kapot vandaag!
Ik werk alle dagen hele dagen op Microsoftdingen, en naar ’t schijnt zouden onder meer Outlook en Teams moeten platgelegen hebben, maar ik heb er niets van gemerkt.
Ze liegen ons dingen voor. Bah.
⁂
Ik heb jaren en jaren (en jaren) mijn uren moeten registreren als consultant. De laatste jaren was het gelukkig vooral één groot project met een zeer eenvoudige structuur, zodat het uurregistreren voor het grootste stuk beperkt kon blijven tot “werken aan het project”, en dat het eigenlijk allemaal weken of zelfs maanden op voorhand kon ingevuld worden.
Maar ik keek er toch naar uit om geen uren meer te moeten invullen.
Helaas! Het moet toch, op het nieuwe werk!
Ik heb het een tijd in ‘eum eurgh ja ik ben het vergeten dammit’-modus gedaan, maar tegenwoordig is het consciëntieus terwijl ik het werk doe. Het helpt dat ik de gewoonte al had, en het helpt ook dat het geïntegreerd is met Jira: ticketje aanmaken, play-knop duwen als ik begin, stop-knop als ik stop, invullen wat ik gedaan heb, hoplaklaar.
En uiteindelijk is het op die manier bijna aangenaam om te doen, als ik niet gewrongen zit tussen “op welke taak moet ik dit nu precies boeken?” en “heb ik nog wel genoeg tijdsbudget om dit nu op die manier in te boeken?”.
Ik zou bijna geneigd zijn om het veel méér te doen, ook voor wat ik buiten het werk doe, quantified self-gewijs, maar ik doe al genoeg aan lijstjesbijhouden. Dus misschien toch niet.
⁂
Het was hier de afgelopen week rustig, wegens vrouw en oudste dochter naar Edinburgh.
Ze zijn terug, hoezee, en er is weer meestal genoeg volk in huis ’s avonds om voor te koken.
⁂
Om de zoveel maand komen ze met iets nieuws, en om de zoveel maand wordt het meer en meer creepy. Deze keer met handen.
⁂
Ik dacht, ik kijk nog eens op Pinboard wat daar staat, en of ik dat misschien weer eens wat meer zou gebruiken.
⁂
Het was al een tijd windstil aan onze gevel: van vóór nieuwjaar hadden we niemand meer gezien — en dan ineens stond er weer iemand op de stelling buiten de living.
Er is een dak boven op de stelling aangebracht, om iets tegen de regen te doen. Blijkt dat voortdurende regen en nachtvorst geen goede vrienden zijn van gevelrenovaties. Who’d a thunk?
Het plan: de dingen laten drogen, of uitharden, of wat het ook moge zijn, en dan een laag erop zetten die dan afgevlakt wordt dacht ik, en dan nog een laag die afgevlakt zal worden, en dan een eerste verflaag en dan een tweede verflaag.
Ik heb voor de zekerheid toch maar gevraagd om niet meteen alle verf te bestellen en te zien of we eens een stuk gevel in de kleur kunnen zien, kwestie dat het misschien wel eens tegen zou kunnen vallen van kleur (op een stukje karton van vier op acht centimeter is het niet zo gemakkelijk te zien wat het gaat geven op een hele gevel, namelijk).
Dat zal dan de eerste laag zijn, en als het alsnog niet goed lijkt, kunnen we nog altijd een andere kleur kiezen. Niet dat er oneindig veel keus is, want het moet “een tint van wit” zijn, maar toch.
Zo blijft het wel spannend, natuurlijk.
⁂