Ik was aan het dingen doen op de computer en ineens valt mijn interweb uit.

Oh no!

Ik dacht dat het een tijdelijke ikweetnietwat was, misschien in de buurt of zo. Maar het was al direct duidelijk dat dat niet het geval was: mijn telefoon zat nog altijd op wifi, wat dus wou zeggen dat mijn netwerk thuis nog in werking was.

Het netwerk bij ons thuis is, vrees ik, een beetje een ramp. Oorspronkelijk, toen we twintig jaar geleden verbouwden, hadden we overal netwerkkabel gelegd en in zo ongeveer elke ruimte van het huis netwerkstekkers — maar toen we jaren na datum de kabels allemaal wilden beginnen gebruiken, bleek de overgrote meerderheid gewoon niet te werken. Kabels kapotgetrapt, te hard in de vloer genageld, verstorven, ik wil het niet weten. Op dit ogenblik werken er maar twee: één van de glasvezelaansluiting naar ons achterhuis, en één van de telenetingangsdoos beneden naar de telenetdoos onder de televisie boven.

Dit is schematisch wat het netwerk bij ons thuis doet:

De ster is waar de glasvezel binnenkomt. Van daar gaat er een kabel naar het achterhuis (rode stippellijn), waar er een wifidoos staat. Aan de glasvezel staat een powerline-ding voor jongste zoon op de bovenste verdieping. Er staat ook een wifidoos, om de verdieping beneden te bedienen, en om door te stralen naar de wifidoos in de living, die de rest van het huis bedient. Ik zit aan de blauwe driehoek, en om het allemaal wat rapper te laten gaan, heb ik een draad tussen de wifidoos en mijn computer.

Dus als mijn netwerk kapot is op de computer maar mijn telefoon heeft nog wifinetwerk, dan zijn de mogelijkheden:

• computer doet raar om onbekende reden: netwerkadapter resetten lukt niet, kabel is niet aangeraakt maar voor de zekerheid wat vaster duwen, computer heropstarten; geen resultaat
• telefoon krijgt wifi van beneden of van boven, wifidoos boven doet raar om onbekende reden: wifidoos heropstarten, zien of alle kabels vastzitten; doet niets, en wifi komt wel degelijk van de wifidoos in de living
• wifidoos geeft geen kabelnetwerk meer: andere kabel in het gat steken, laptop aan kabel vasthangen; netwerk werkt, dus geen probleem daar

Dat deed er mij aan denken dat er nog maar twee mogelijkheden waren: ofwel is de kabel tussen de wifidoos en de computer kapot (geen groot probleem, gewoon een lange kabel kopen en klaar), ofwel is er iets ernstigs mis met het netwerkdink in de computer.

Ik had echt zero goesting in dat laatste, wegens wellicht op het moederbord, en geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om dat zelf te repareren, en wie weet hoe lang ben ik die computer dan kwijt en aargh.

Ik dus, een kwartier of zo ver in het troubleshooten, op weg om de kabel uit de computer te trekken en in de laptop te steken. Als netwerk niet werkt op de laptop, is het de kabel. Als netwerk wel werkt, is het de computer.

En dan kom ik aan de computer, en zie ik dat het netwerk gewoon weer aangefloept is.

Urrrgh.

Lastige nachten, dat overkomt mij praktisch nooit, om de goede reden dat de enige reden om een lastige nacht te kunnen hebben door de band “niet in slaap geraken” zou kunnen zijn, en dat ik altijd in slaap geraak. ‘t Is te zeggen: als ik niet in slaap geraak, kijk ik gewoon verder naar de youtubes, of lees ik een boek, of luister ik naar iets totdat ik wel in slaap geraak.

Maar heel heel soms word ik wakker in ‘t midden van de nacht en ontzie ik het mij om mijn telefoon te pakken en te lezen of te kijken, want dan weet ik dat ik gewoon tot ‘s morgens vroeg zou vertrokken zijn, en dan lig ik wat te draaien. Meestal geraak ik dan in slaap door aan iets van het werk te denken en daar een oplossing voor te zoeken.

Deze nacht was het van dat, rond twintig na drie. Ik heb dus een tijd liggen nadenken over hoe een site die soms eentalig en soms tweetalig is en soms een gelijklopende structuur heeft en soms niet en soms bijna op een eenvoudige manier zou kunnen beheerd worden. Dat is niet zo eenvoudig en ik ben er nog niet helemaal uit, maar ik kwam wel op een paar ideeën, ‘s nachts.

En dan ben ik weer in slaap gevallen, en dan heb ik naar mijn aanvoelen gelijk uren en uren aan een stuk gedroomd. Zo’n droom die veel te gedetailleerd was en met een veel te ingewikkeld plot dat dan een tweede en een derde ook veel te ingewikkeld plot erbij krijgt, met plaatsen uit mijn verleden (de badkamer van mijn grootouders maar het was een kleine mansardeslaapkamer geworden) en mensen die ik ken (Sandra maar dan eigenlijk een medewerkster uit een parallelle wereld waar ik een academische carrière had) en situaties die veel te herkenbaar zijn (ik moet iets klaar krijgen maar het is niet helemaal klaar en het moet wel klaar zijn maar ik moet er nog de laatste hand aan leggen maar eigenlijk moet ik er nog veel werk aan doen maar eigenlijk is het al af maar moet ik helemaal herbeginnen).

Een nachtmerrie, met andere woorden — van het genre dat ik er helemaal nerveus van wakker word en dat ik er dan bewust niét aan denk wegens nu al ambetant op voorhand, en dat ik dan maar in bed blijf liggen en een boek lees of naar de youtubes kijk om vooral te vergeten waar de nachtmerrie precies over ging, omdat ik bang ben dat het mij iets wou zeggen dat ik eigenlijk niet wil weten.

Brr.

Het is niet de eerste keer dat ik traantjes geweend heb wegens een machine. Onder meer met Johnny 5 natuurlijk, toen het ernaar uitzag dat hij dood was, en deze over Spirit:

Idem met Good Night Oppy, een documentaire over de tweeling Spirit en Opportunity, die allebei veel langer hebben geleefd dan verwacht. Veel langer: Opportunity ging voorbij 5000 dagen op Mars, en slaagde er uiteindelijk in om bewijs te vinden van water waar leven zou kunnen in overleven.

Machtig schone documentaire, en van harte aangeraden.

Er is een rapport in Power BI. Dat haalt zijn gegevens uit enerzijds een resource planning-achtige tool, en anderzijds uit een rapport dat uit een pythonscriptje komt.

Dat staat op de server gescheduled om elke dat om 9u ‘s morgens en 16u ‘s namiddags zijn data te refreshen. Het is al een paar keer niet gelukt om te refreshen. Eén keer omdat de credentials van één van de datasources om onverklaarbare redenen niet meer juist waren, een andere keer omdat het schedule om de één of andere reden niet meer aan stond. Misschien was dat omdat het de vorige keer mislukt was wegens die credentials. I dunno.

Vanmorgen kreeg ik een boodschap dat het weer niet zou gelukt zijn om te updaten. Ik gaan kijken: staat wel degelijk op laatste gerefreshed gisteren ergens na 16u, en staat op “ik ben nu aan het refreshen”. En daar bleef het op staan, minuten aan een stuk. Ter vergelijking: als ik de data lokaal refresh, duurt het iets meer dan een minuut, waarvan 14 seconden data lezen, en de rest data verwerken en al. Oh, en als ik het op de server manueel refresh, duurt het gemiddeld iets minder dan twee minuten.

Maar de scheduled refresh op de server, die heeft een vreemde duurtijd:

Ofwel is het tussen 12 en 16 minuten, ofwel is het rond de 26 minuten. Weird.

Op zoek naar antwoorden op de interwebs kwam ik deze tegen:

Note also that the configured refresh time might not be the exact time when Power BI starts the next scheduled process. Power BI starts scheduled refreshes on a best effort basis. The target is to initiate the refresh within 15 minutes of the scheduled time slot, but a delay of up to one hour can occur if the service can’t allocate the required resources sooner.

Dan mogen we nog content zijn: de gemiddelde starttijd van het rapport is twee en een halve minuut na het uur; het langste dat het al geweest is, was 4 minuten en 47 seconden.

Maar verder geen verklaring gevonden voor die vreemde “soms eens bijna een kwartier, soms eens bijna een half uur”. The cloud, jong, ‘t is een gemak.

Ik dacht: het is middag, ik heb net een interessant uiteenzetting gehoord over Madoc, er is een vergadering in de namiddag afgezegd — ik maak eens pancakes.

Bloem, melk, ei, boter, wat zout: er is weinig zo gemakkelijk.

De bloem was op dus ik haal uit de reservekast een maagdelijk onaangeroerd pak, decanteer daar een stuk van in de plastieken doos die we nodig hebben om de smeerlappen tegen te houden, meng de ingrediënten samen, zet een pan op het vuur, maak aanstalten om een paar lepels mengsel in de pan te droppen…

En dan zie ik aan de rechterkant van de mengkom een donkere vlek.

Inderdaad: een dooie smeerlap. Fucking meelmot.

En dan kijk ik wat aandachtiger naar mijn deegmengsel, en jawel: pop, pop, pop, de ene na de andere made komt bovendrijven. Ik heb de verpakking van de bloem meer dan aandachtig bekeken, en ik ben er 100% zeker van dat ze onaangeroerd was. Dus die beesten zaten er van in de winkel of de fabriek in.

Diepe zucht. Ik heb alles weggekapt en een spiegelei gemaakt. Fuck.

Ik kwam alles, maar dan ook alles waar ik een hekel aan heb in een bepaald soort “ondernemers” tegen in dit bericht van Kite, dat aankondigt ter ziele te gaan.

Wat is Kite? Ik had er nog nooit van gehoord, maar blijkbaar een startup die iets met artificiële intelligentie en helpen programmeren deed. “Kite augments coding environment with the use of internet’s programming knowledge and machine learning”, leert Crunchbase mij. Crunchbase leert mij ook dat die sjarels 21 miljoen dollar aan funding hebben bijeengescamd.

Gescamd? Ja, gescamd. Ik ga mij hier niet inhouden, verdomme.

Want wat zegt Adam Smith (“komma Founder“, zet hij achter zijn naam, den aap) in zijn farewell-cum-mea culpa?

• “We failed to deliver our vision of AI-assisted programming because we were 10+ years too early to market, i.e. the tech is not ready yet” — met andere woorden: ik heb mensen geld afgetroggeld voor iets waarvan ik nog niet wist of het ging werken. Na zeven jaar defelen met uw geld, zijn we erachter gekomen dat het eigenlijk niet gaat lukken.
• “We failed to build a business because our product did not monetize, and it took too long to figure that out.” — met andere woorden: ik heb mensen geld afgetroggeld voor iets waarvan ik niet alleen niet wist of het ging werken, maar ook niet wist hoe er geld voor te krijgen, zelfs als het zou gewerkt hebben. Ik ben daar eigenlijk maar recent over beginnen nadenken, en toen bleek — ach ja — dat ik er inderdaad geen geld voor kon vragen.

De man gaat door, alsof hij niet al lang door de grond had moeten gezakt zijn van schaamte, en legt uit precies wat hij gedaan heeft, die zeven jaar lang: “First we built our team, then the product, then distribution, and then monetization.”

• Eerst hebben ze de arbeidsmarkt afgeschuimd om “a world-class engineering team” te bouwen. Dat hebben ze uitstekend gedaan, zegt de Founder. Ah ja, ze hadden toch miljoenen dollars om weg te geven, dus waarom niet?
• Dan hebben ze een product gemaakt. Dat heeft vijf jaar geduurd. Gho ja, waarom zou een mens proberen winstgevend of zelf maar break-even te zijn? Geen klanten, geen pipeline, geen verkoop, geen zorgen. Alleen maar geld van investeerders om te verbranden.
• Dan hebben ze hun product aan de man gebracht. “With almost zero marketing spend”, zegt de man, alsof het iets is om trots op te zijn. Een half miljoen mensen gebruikten hun product, zegt hij.
• En dan zijn ze beginnen denken aan inkomsten.

Hey, wat raadt ge? Dat half miljoen mensen die het ding hadden staan, wilden er niet voor betalen. Vreemd? Bwoah, neen, niet echt: de kerel gaf in het begin van zijn afscheidsbrief al aan dat hun ding eigenlijk niet werkte. Dit is wat hij daarbij letterlijk zegt:

Our diagnosis is that individual developers do not pay for tools. Their manager might, but engineering managers only want to pay for discrete new capabilities, i.e. making their developers 18% faster when writing code did not resonate strongly enough.

“Individual developers do not pay for tools”? Bullshit. Als iets degelijk werkt, dan betaalt een mens daarvoor. Sublime Text kost $99, bestaat al een eeuwigheid en overleeft in een wereld waar VS Code gratis is.

En dan klinkt het alsof hun tool ontwikkelsnelheid met 18% verhoogde, maar een aandachtige lezer heeft meteen door dat ze dat helemaal niet zeggen. Ze zeggen alleen dat een manager “dit maakt uw mensen 18% sneller” niet aantrekkelijk genoeg vindt om er geld voor te betalen. Bah, truken van de foor.

Hij besluit zijn brief met een “och here arme wij” sob story, hoe erg moeilijk het allemaal geweest is, en hoeveel ze ervoor opgegeven hebben en yada yada. Ik had bijna een kotszak nodig toen ik dit las:

While I believe in taking responsibility and learning from failure, I do not believe in regret. It’s too easy to make the mistake of using 20/20 hindsight to second-guess past decisions. And given what little we knew when we started Kite in 2014, I can only look back with love on our courage to take the risk. It’s because of such courage that we live in a world of rapid progress.

I hAvE nO rEgReTs, gemakkelijk te zeggen als ge andermans 21 miljoen dollar opgesoepeerd hebt. “Ik wist van toeten noch blazen toen ik Kite startte en kijk, dit is het resultaat, het geld is op”. Proficiat, Adam Smith, Founder. Ge zijt een Homerische Held. En zo moedig.

Wat een belachelijk idee ook, een bedrijf opstarten met kennis van zaken, met de bedoeling betalende klanten te hebben en winst te maken. Wie doet zo’n dingen tegenwoordig nog?

⁂

update na anderhalve zoek op de googles: Kite waren altijd al scumbags; artikel met de veelzeggende zinsnede “Although Kite has no business model yet…” Waanzin.

Hij lag al een tijd in een coma, maar nu is hij overleden.

Ik las een paar maand geleden nog zijn Forerunner Saga.

Ik las hem graag. Hij schreef uitstekende boeken.

🙁

Ja, ‘t was weer zo’n week die voorbijgevlogen is, en ik besef ineens dat het verdomme bijna december is, en dat ik nog een aantal dagen vakantie op overschot heb dit jaar.

Gelukkig kunnen vakantiedagen wel wat overgezet worden naar het volgende jaar, maar toch: ik ben daar niet zo voor. Wat voor ge het weet, staat er een onoverkomelijke stapel vakantiedagen ergens op te nemen en dat is ook niet zo leutig. ‘t Is dus de week vóór de kerstvakantie geworden, eind december. Dan was er voor het moment toch nog niets gepland, en vanaf januari wordt het hoedanook drukker wegens groot project.

Ik heb dan ook maar in één moeite een kalender voor volgend jaar gemaakt, met de officiële feestdagen en statutaire verlofdagen en voor zover ik nu al inschat de vakantie erop:

Ik zet er nog “schoolvakantie” op, maar eigenlijk is dat bijna geen zorg meer. De drie oudste zijn dan niet meer op school, en de jongste heeft eigenlijk geen individuele begeleiding van ons meer nodig. 🙂

Zo een zee van tijd jong, die 2023.

Ik ben een tijd geleden gevallen en dan was mijn rug katsjee en dan heb ik een jaar in hospitaal en zetel en bed gelegen en alles.

Er is nog altijd vanalles kapot in mijn rug en al, en ook lastig: een tijd later bleek dat mijn nieren naar de zak waren. Terminaal nierfalen, ‘t zijn dingen, en zie mij naast chronische pijn nu ook nog chronisch ziek zijn jong!

Er zijn allerlei heroïsche operaties gebeurd en ik bespaar u de details, maar waar het nu over gaat: het zag er lang naar uit dat ik zeer binnenkort aan de dialyse zou gehangen worden, en daar heb ik dan ook een arterioveneuze fistel voor aangemeten gekregen.

Dat is waar ze een slagader en een ader doorknippen, en die dan met elkaar verbinden dat dat zou opzwellen en gemakkelijk zijn om naalden in te steken. Dat geeft ook rare resultaten: ik kan niet veel inspanningen meer doen met mijn linkerhand, ik kan links geen uurwerk dragen, en waar ader en slagader met elkaar verbonden zijn, groeit dat maand na maand. Het is nog lang niet zo erg als de meest griezelige afbeeldingen die Google u ongetwijfeld voor kan schotelen, maar toch. Het pulseert ook voortdurend en het maakt ook verschrikkelijk veel lawaai, en het is daarnaast gewoon pijnlijk en lastig.

Nu is mijn niersituatie sinds een tijd gestabiliseerd. Pas op, nog altijd terminaal nierfalen hé, maar wel in die mate stabiel dat onmiddellijke dialyse er niet in meteen inzit. En dan is zo’n fistel — een alsmaar groeiende ballon vol bloed, eigenlijk — vanuit hemodynamisch standpunt niet zo’n goed idee.

En dus zei de nefrologe bij mijn vorige controle dat dat ding eigenlijk ook wel weg zou mogen, dat als het weer nodig is, we er wel ergens anders één steken.

Dus heb ik vandaag maar een mail gestuurd naar een vaatchirurg om dat allemaal uit te leggen en te vragen hoe we verder gaan om die arterioveneuze fistel weg te smurfen. Als ik het goed begrepen heb, is dat de verbinding doorknippen, en dan, euh, de slagader afbinden? En de ader laten afsterven?

I dunno.

Spannend wel. Ik kijk alleen niét uit naar de verdoving. Bij het plaatsen was dat een lokale verdoving van de arm, maar om die verdoving te kunnen toedienen, was het met een stompe naald onder stroom in mijn oksel koteren tot ze de juiste zenuws gevonden hadden.

Dat misschien liever niet meer. Dan liever totale narcose.

Ik heb een bus deo staan en die is op een dag van mijn bureau gevallen en nu vind ik ze niet meer terug maar ‘t is geen groot probleem want ze was toch bijna helemaal leeg.

Wat ook leeg is, maar dan van inborst, is mezelf. Ik vraag dus aan mijn jongste zoon die toevallig in de buurt was om mijn bankkaart af te luizen om er boodschappen mee te doen, of hij in het boodschappen doen in de winkel ook eens langs de apotheker zou kunnen gaan (dichtste dispensaris van degelijke deo) en een nieuwe bus mee zou kunnen nemen.

De apotheker is vele tientallen meters verder dan de winkel, en dus zocht hij uitvluchten om niet te moeten gaan. Uitvlucht één: “jamaar er staat nog een bus deo in de badkamer”. Neen: dat is een bus die er alleen maar uitziet als een bus deo, maar eigenlijk een bus scheerschuim is. Dat niemand hier in huis gebruikt, of het zou het vrouwelijk contingent moeten zijn voor benen en zo, maar zelfs dat betwijfel ik.

Uitvlucht nummer twee: “jamaar er zit nog een bus deo in de kast”.

Dat was wél een goede uitvlucht, zelfs al was het een bus van een merk dat mij niets zei en er redelijk verdacht uitzag (schimmige foto in het donker getrokken, vandaar aardappelkwaliteit):

Maar goed, deo is deo, dacht ik. Ik dus vanmorgen pscht pscht — en wat graadt ge? L’Oréal Men Expert Cool Power Ice Effect met [Cryo Caps]™ Technology is gewoon precies what it says on the tin: dat voelde aan alsof ik een schotelvod vol pepermunt in mijn oksels aan het uitwringen was.

Wat, tgoja, ook een ervaring is, vermoed ik?

WARE HET NIET dat dat ijskoud muntachtig gevoel gewoon de hele dag niet weggegaan is.

Klein vraagje: als een onderdeel van uw lichaam ongewoon fris aanvoelt, waar is dat dan een indicator van? Precies: dat het nat is en dat de wind erin zit.

Broeders in Christus: oksels zijn niet bedoeld om de hele dag aan te voelen alsof er drie drijfnatte washandjes vol verpulverde Frisk en menthos onder geklemd zitten. Ik heb de hele dag het niet het idee gehad dat mijn oksels antitranspiratoir behandeld waren, maar precies het omgekeerde: alsof ik uren aan een stuk ijskoud zweet aan het zeiken was.

Geen goed idee, L’Oréal. Geen goed idee.