Driewerf hoera, ’t is de verjaardag van mijn werkgever morgen!

Maar ook en vooral: driewerf hoera, want het is een dag vakantie en ik wist dat tot deze namiddag gewoon niet!

Een lang weekend gewoon!

Er is een meeting volgende maandag. Ik dacht die meeting voor te bereiden met een andere, korte meeting van een half uurtje of zo.

Ik wist nog niet met wie precies die meeting zou zijn, maar vergaderlokalen zijn altijd rap weg, dus ik leg alvast beslag op een lokaal. Ik bereid mijn meeting voor, maak wat tekeningen en een kort presentatie, bladiebla, alles klaar.

Normaal gezien zou ik vandaag na de middag thuis werken, maar aangezien de meeting in persoon was, was ik op het werk. Proper op tijd in het vergaderlokaal, mijn collega’s gelijk wat te laat.

Hm, misschien komen ze op Teams? Ik dus naar Teams.

Niemand.

Een paar minuten gewacht, en dan de reflex gehad om te kijken naar mijn meetinguitnodiging. Met agenda, vergaderzaal en alles — maar zonder uitgenodigde collega’s.

Zucht. De leeftijd, ’t is wat.

’t Zal maandag meeting zonder voorbereiding zijn. 🙂

’t Was een fijne quiz, maar het wordt met de jaren alsmaar confronterender: waar we vroeger nog wel eens konden aanklampen, is ons doel nu min of meer officieel geworden “het gemiddelde halen”.

Vorige week één puntje teveel. Deze week één puntje te weinig.

Them’s the breaks.

God weet dat ik de laatste zal zijn om iets dat Mediawiki doet goed te vinden. Overbetaalde, ontransparante geldwolven, bah.

Maar als het goed is, mag het ook gezegd worden. De mobiele app van Wikipedia is meer dan degelijk, en de redesign van de desktopversie is zeer goed.

Een enorm vocale minderheid — gelijk 0.001% of minder van de gebruikers — vindt het allemaal kak, vooral omdat de lijnlengte nu beperkt wordt en er nu meer witruimte is. Want oh ja, zij zijn supermensen die in tegenstelling tot de hele rest van de wereldbevolking, wél lijnen van 500 karakters kunnen lezen zonder hun plaats te verliezen.

Kiekens.

Alex Hollender, die de redesign leidde, schrijft over het proces. Ik voel in elke paragraaf zijn pijn:

As the comments/votes started coming in, I became frustrated at how unrepresentative of the general public the people voting were. It was a very small group of editors, potentially making a decision for billions of readers. It was also unclear if the people who were voting had participated in past discussions, and/or had taken the time to read through the project documentation, research results, data, etc. It seemed like we were getting a lot of first reactions (as it turned out, only ~28 of the 159 people opposing the new interface had previously engaged in discussions, feedback, etc.). There was a lot of arguing about white space and icons, and people saying they simply didn’t like it, rather than discussions of user needs and/or key metrics.

The discussion/vote lasted for a month, was nearly tied in the end (154 support, 165 oppose), but thankfully the final judgment (which is called a “closing”, and is done by a volunteer) approved the redesign. Compared with other RfCs this was a big success. The volunteer communities are generally very change-averse (in some ways for good reason), and changes developed by the Wikimedia Foundation can be particularly challenging to get acceptance for. However I was still left feeling a bit weirdly about the vote. Did we just get lucky? Did all of the previous interactions we had with volunteers actually build support? Did all of the feedback we incorporated lead to a better design? And why do people think whitespace is an indication of a failed design (like holy shit, some people hate it so much)?

Die kak-0.001%, inderdaad. De tyrannie van de minderheid op Wikipedia, altijd al een probleem geweest — zoals User:Marrakech die praktisch eigenhandig jaren aan een stuk de transfoob kan uithangen zonder dat daar ook maar iéts tegen gezegd kan worden:

Het is toch gewoon bezopen om mee te gaan in de genderfluïde grillen van Eddie Izzard? Ik bedoel, hij moet uiteraard doen en zeggen wat hij wil, maar in een serieuze encyclopedie gaat het niet aan om zijn artikel bij wijze van spreken elke dag opnieuw aan te passen aan zijn allerlaatste uitspraken.

Dat was toen Izzard had duidelijk gemaakt dat ze liever met “zij” aangesproken werd.

Niemand kan bepalen hoe wij over hem of haar schrijven. In een encyclopedie houden we ons aan de feiten. Als Izzard wil dat wij hem een Chinees noemen, gaan we daar ook niet in mee. […] Izzard een vrouw noemen is net zo raar als hem een Chinees noemen.

Met de jaren en met de alsmaar groeiende sneeuwbal aan bronnen die duidelijk stellen dat Izzard “zij” wil genoemd worden, maakt Marrakech het alsmaar duidelijker waar hij vandaan komt:

Izzard een vrouw noemen en met zij naar hem verwijzen is echter geen feitelijke informatie, maar een door de transgenderideologie ingegeven keuze. […] De keuze van een persoonlijk voornaamwoord laten afhangen van iemands zogeheten genderidentiteit is uiteindelijk maar een marginaal verschijnsel, in die zin dat zoiets vrijwel uitsluitend gebeurt in de media en in een bepaalde subcultuur. Negenennegentig van de honderd mensen die Izzard niet kennen zullen met hij naar hem verwijzen wanneer ze een foto van hem te zien krijgen, zelfs als hij als vrouw is uitgedost. […] Hoe je het ook wendt of keert, hoeveel nadruk je ook wil leggen op cultuur, Izzard is geen vrouw. 

En als dan blijkt dat Eddie Izzard liever Suzy Eddie Izzard genoemd wordt, is het hek helemaal van de dam:

Izzard is een man die denkt dat vrouwelijkheid of vrouw-zijn een kostuum is dat je naar believen aan en uit kunt trekken. Vandaar ook dat hij geregeld de woorden girl mode in de mond neemt: hij doet wat make-up op, trekt een jurk aan en voilà: Izzard is een meisje. Hij mag natuurlijk doen en laten wat hij wil, maar daarom hoeven wij nog niet mee te gaan in zijn shenanigans. […] Dus als Izzard zegt dat hij een tienjarige aboriginal is, mogen wij daar ook niet aan twijfelen?

Heerlijk toch.

Ik kwam op Youtube dit filmpje tegen van Spike Jones:

Hoe gaat dat? Ik keek naar een aantal andere filmpjes, onder meer dit en dit. Daar kwam ik de naam Sir Frederick Gas tegen, en ik vroeg me af wat de Wikipediats over die mens zeggen.

Niets, zo bleek. Earl Bennett was, voor zover Wikipedia wist, een zeer bekende sportmens en een veel minder bekende sportmens. En niet Sir Frederick Gas.

Niet langer. Ik heb in de rapte een kort artikeltje gebrouwen. Er staan wellicht te weinig bronnen bij. Het zal wellicht binnenkort verdwijnen. Maar een mens weet nooit. Ik vind het vies, dat iemand die veel mensen plezier heeft doen beleven zomaar zou kunnen verdwijnen tussen de plooien van de geschiedenis.

Dat is wat ik voor het moment voel. Gisteren onkarakteristiek vroeg in bed gekropen, mij op een bepaald moment in bed omgedraaid en een seconde of tien later beginnen verderdraaien, maar dan alleen in mijn hoofd. En misselijk. En slecht.

Heel de nacht door, en vanmorgen nog.

Nierproblemen hebben is niet leutig. Bah.

Van reviews gesproken: Max De Moor in De Standaard vond Dansaertvlamingen slecht.

Ik vond het wel goed. Ik kan dan ook namen plakken op elke karikatuur die voorbijkomt, vaak meer dan één. Ik kan er op eenvoudige aanvraag ook de socialemedia-accounts bijzetten.

Ge wilt niet weten hoeveel mensen ik alleen maar volg om er mee te grimlachen.

(Pas op, ongelooflijk onnoemelijk fantastisch magistraal goed vind ik het ook niet, maar één ster is belachelijk weinig.)

Ik las een review. De conclusie was: uitstekend hier en daar, veel sympathie, maar niet over de hele lijn uitstekend.

Ik herkende de teneur: het moet een bijzonder moeilijke review geweest zijn om te schrijven. Waar ge eigenlijk wil zeggen dat het echt niet goed is, maar het niet durft zeggen — om allerlei verschillende redenen.

Dat is mij al een paar keer overkomen, en op een heel klein aantal keer na, ben ik er telkens in geslaagd om dat maar geen artikel te schrijven of geen review te schrijven.

Urgh ik ben er wat ongemakkelijk van.

De nieuwe Edge met de nieuwe Bing met GPT-4 is er, en censureert zichzelf.

Maar niet altijd snel genoeg.

Hij raakte net tot aan het refrein en begon dan te panikeren:

In onverwant nieuws: hij heeft geen idee wat een Melocake is:

…tot ik hem verbeter, natuurlijk:

Ik heb niet wat Sommige Akelige Mensen zeggen dat Sommige Journalisten hebben, maar ik ben tegenwoordig wel doodsbenauwd als ik buiten mijn huis kom.

Of meer specifiek: als ik meer dan een paar minuten ergens zit en mijn nieuwe velo niet kan zien. Dat ding kost zodanig veel geld en Gent heeft zo een slechte reputatie van fietsdiefstal dat ik er altijd van overtuigd ben dat hij aan het gestolen worden is, of al gestolen is.

Het is serieus niet meer geestig: vorige week zag het er even naar uit dat ik een halve dag naar Brussel ging moeten gaan, en het gedacht dat ik mijn velo aan Gent-Sint-Pieters zou moeten laten staan gaf mij allerlei angsten — tot ik besloot dat ik mijn oude velo zou gebruiken, en tot ik uiteindelijk hoorde dat de treinen in staking gingen en het dus gelukkig allemaal niet moest geregeld worden met de zoon die mijn oude velo geërfd heeft.

Vandaag deed ik een quiz, en van zodra de laatste ronde gedaan was, ben ik zo ongeveer naar buiten gespurt, dat mijn velo niet meer alleen buiten zou staan.

Grr. Nog een enorm geluk dat de stalling op het werk overdekt en afgesloten is, anders zou ik gewoon altijd thuis werken.

Dat is wat ik heb.

Ik kan er een aantal redenen voor aangeven. Geen van die redenen zijn op zich doorslaggevend. Het samenspel van al de redenen wel.

Het helpt ook niet dat ik al een hele tijd rare dromen heb. Van die dromen die veel te gedetailleerd zijn en veel te uitgebreid van verhaal, die ik zou kunnen opschrijven in de minuten nadat ik wakker geworden ben, maar die ik bewust niet opschrijf omdat ik ze mij niet wil herinneren.

Alla. Morgen werk! Ik heb een reeks dingen te doen, in die mate dat ik eigenlijk best eens een planning zou opstellen. Misschien doe ik dat dan wel eens morgenochtend, ’t is in alle geval al een hele dag zonder vergaderingen dus helemaal zelf in te delen.