Er is een rapport in Power BI. Dat haalt zijn gegevens uit enerzijds een resource planning-achtige tool, en anderzijds uit een rapport dat uit een pythonscriptje komt.

Dat staat op de server gescheduled om elke dat om 9u ’s morgens en 16u ’s namiddags zijn data te refreshen. Het is al een paar keer niet gelukt om te refreshen. Eén keer omdat de credentials van één van de datasources om onverklaarbare redenen niet meer juist waren, een andere keer omdat het schedule om de één of andere reden niet meer aan stond. Misschien was dat omdat het de vorige keer mislukt was wegens die credentials. I dunno.

Vanmorgen kreeg ik een boodschap dat het weer niet zou gelukt zijn om te updaten. Ik gaan kijken: staat wel degelijk op laatste gerefreshed gisteren ergens na 16u, en staat op “ik ben nu aan het refreshen”. En daar bleef het op staan, minuten aan een stuk. Ter vergelijking: als ik de data lokaal refresh, duurt het iets meer dan een minuut, waarvan 14 seconden data lezen, en de rest data verwerken en al. Oh, en als ik het op de server manueel refresh, duurt het gemiddeld iets minder dan twee minuten.

Maar de scheduled refresh op de server, die heeft een vreemde duurtijd:

Ofwel is het tussen 12 en 16 minuten, ofwel is het rond de 26 minuten. Weird.

Op zoek naar antwoorden op de interwebs kwam ik deze tegen:

Note also that the configured refresh time might not be the exact time when Power BI starts the next scheduled process. Power BI starts scheduled refreshes on a best effort basis. The target is to initiate the refresh within 15 minutes of the scheduled time slot, but a delay of up to one hour can occur if the service can’t allocate the required resources sooner.

Dan mogen we nog content zijn: de gemiddelde starttijd van het rapport is twee en een halve minuut na het uur; het langste dat het al geweest is, was 4 minuten en 47 seconden.

Maar verder geen verklaring gevonden voor die vreemde “soms eens bijna een kwartier, soms eens bijna een half uur”. The cloud, jong, ’t is een gemak.

Ik dacht: het is middag, ik heb net een interessant uiteenzetting gehoord over Madoc, er is een vergadering in de namiddag afgezegd — ik maak eens pancakes.

Bloem, melk, ei, boter, wat zout: er is weinig zo gemakkelijk.

De bloem was op dus ik haal uit de reservekast een maagdelijk onaangeroerd pak, decanteer daar een stuk van in de plastieken doos die we nodig hebben om de smeerlappen tegen te houden, meng de ingrediënten samen, zet een pan op het vuur, maak aanstalten om een paar lepels mengsel in de pan te droppen…

En dan zie ik aan de rechterkant van de mengkom een donkere vlek.

Inderdaad: een dooie smeerlap. Fucking meelmot.

En dan kijk ik wat aandachtiger naar mijn deegmengsel, en jawel: pop, pop, pop, de ene na de andere made komt bovendrijven. Ik heb de verpakking van de bloem meer dan aandachtig bekeken, en ik ben er 100% zeker van dat ze onaangeroerd was. Dus die beesten zaten er van in de winkel of de fabriek in.

Diepe zucht. Ik heb alles weggekapt en een spiegelei gemaakt. Fuck.

Ik kwam alles, maar dan ook alles waar ik een hekel aan heb in een bepaald soort “ondernemers” tegen in dit bericht van Kite, dat aankondigt ter ziele te gaan.

Wat is Kite? Ik had er nog nooit van gehoord, maar blijkbaar een startup die iets met artificiële intelligentie en helpen programmeren deed. “Kite augments coding environment with the use of internet’s programming knowledge and machine learning”, leert Crunchbase mij. Crunchbase leert mij ook dat die sjarels 21 miljoen dollar aan funding hebben bijeengescamd.

Gescamd? Ja, gescamd. Ik ga mij hier niet inhouden, verdomme.

Want wat zegt Adam Smith (“komma Founder“, zet hij achter zijn naam, den aap) in zijn farewell-cum-mea culpa?

• “We failed to deliver our vision of AI-assisted programming because we were 10+ years too early to market, i.e. the tech is not ready yet” — met andere woorden: ik heb mensen geld afgetroggeld voor iets waarvan ik nog niet wist of het ging werken. Na zeven jaar defelen met uw geld, zijn we erachter gekomen dat het eigenlijk niet gaat lukken.
• “We failed to build a business because our product did not monetize, and it took too long to figure that out.” — met andere woorden: ik heb mensen geld afgetroggeld voor iets waarvan ik niet alleen niet wist of het ging werken, maar ook niet wist hoe er geld voor te krijgen, zelfs als het zou gewerkt hebben. Ik ben daar eigenlijk maar recent over beginnen nadenken, en toen bleek — ach ja — dat ik er inderdaad geen geld voor kon vragen.

De man gaat door, alsof hij niet al lang door de grond had moeten gezakt zijn van schaamte, en legt uit precies wat hij gedaan heeft, die zeven jaar lang: “First we built our team, then the product, then distribution, and then monetization.”

• Eerst hebben ze de arbeidsmarkt afgeschuimd om “a world-class engineering team” te bouwen. Dat hebben ze uitstekend gedaan, zegt de Founder. Ah ja, ze hadden toch miljoenen dollars om weg te geven, dus waarom niet?
• Dan hebben ze een product gemaakt. Dat heeft vijf jaar geduurd. Gho ja, waarom zou een mens proberen winstgevend of zelf maar break-even te zijn? Geen klanten, geen pipeline, geen verkoop, geen zorgen. Alleen maar geld van investeerders om te verbranden.
• Dan hebben ze hun product aan de man gebracht. “With almost zero marketing spend”, zegt de man, alsof het iets is om trots op te zijn. Een half miljoen mensen gebruikten hun product, zegt hij.
• En dan zijn ze beginnen denken aan inkomsten.

Hey, wat raadt ge? Dat half miljoen mensen die het ding hadden staan, wilden er niet voor betalen. Vreemd? Bwoah, neen, niet echt: de kerel gaf in het begin van zijn afscheidsbrief al aan dat hun ding eigenlijk niet werkte. Dit is wat hij daarbij letterlijk zegt:

Our diagnosis is that individual developers do not pay for tools. Their manager might, but engineering managers only want to pay for discrete new capabilities, i.e. making their developers 18% faster when writing code did not resonate strongly enough.

“Individual developers do not pay for tools”? Bullshit. Als iets degelijk werkt, dan betaalt een mens daarvoor. Sublime Text kost $99, bestaat al een eeuwigheid en overleeft in een wereld waar VS Code gratis is.

En dan klinkt het alsof hun tool ontwikkelsnelheid met 18% verhoogde, maar een aandachtige lezer heeft meteen door dat ze dat helemaal niet zeggen. Ze zeggen alleen dat een manager “dit maakt uw mensen 18% sneller” niet aantrekkelijk genoeg vindt om er geld voor te betalen. Bah, truken van de foor.

Hij besluit zijn brief met een “och here arme wij” sob story, hoe erg moeilijk het allemaal geweest is, en hoeveel ze ervoor opgegeven hebben en yada yada. Ik had bijna een kotszak nodig toen ik dit las:

While I believe in taking responsibility and learning from failure, I do not believe in regret. It’s too easy to make the mistake of using 20/20 hindsight to second-guess past decisions. And given what little we knew when we started Kite in 2014, I can only look back with love on our courage to take the risk. It’s because of such courage that we live in a world of rapid progress.

I hAvE nO rEgReTs, gemakkelijk te zeggen als ge andermans 21 miljoen dollar opgesoepeerd hebt. “Ik wist van toeten noch blazen toen ik Kite startte en kijk, dit is het resultaat, het geld is op”. Proficiat, Adam Smith, Founder. Ge zijt een Homerische Held. En zo moedig.

Wat een belachelijk idee ook, een bedrijf opstarten met kennis van zaken, met de bedoeling betalende klanten te hebben en winst te maken. Wie doet zo’n dingen tegenwoordig nog?

⁂

update na anderhalve zoek op de googles: Kite waren altijd al scumbags; artikel met de veelzeggende zinsnede “Although Kite has no business model yet…” Waanzin.

Hij lag al een tijd in een coma, maar nu is hij overleden.

Ik las een paar maand geleden nog zijn Forerunner Saga.

Ik las hem graag. Hij schreef uitstekende boeken.

🙁

Ja, ’t was weer zo’n week die voorbijgevlogen is, en ik besef ineens dat het verdomme bijna december is, en dat ik nog een aantal dagen vakantie op overschot heb dit jaar.

Gelukkig kunnen vakantiedagen wel wat overgezet worden naar het volgende jaar, maar toch: ik ben daar niet zo voor. Wat voor ge het weet, staat er een onoverkomelijke stapel vakantiedagen ergens op te nemen en dat is ook niet zo leutig. ’t Is dus de week vóór de kerstvakantie geworden, eind december. Dan was er voor het moment toch nog niets gepland, en vanaf januari wordt het hoedanook drukker wegens groot project.

Ik heb dan ook maar in één moeite een kalender voor volgend jaar gemaakt, met de officiële feestdagen en statutaire verlofdagen en voor zover ik nu al inschat de vakantie erop:

Ik zet er nog “schoolvakantie” op, maar eigenlijk is dat bijna geen zorg meer. De drie oudste zijn dan niet meer op school, en de jongste heeft eigenlijk geen individuele begeleiding van ons meer nodig. 🙂

Zo een zee van tijd jong, die 2023.

Ik ben een tijd geleden gevallen en dan was mijn rug katsjee en dan heb ik een jaar in hospitaal en zetel en bed gelegen en alles.

Er is nog altijd vanalles kapot in mijn rug en al, en ook lastig: een tijd later bleek dat mijn nieren naar de zak waren. Terminaal nierfalen, ’t zijn dingen, en zie mij naast chronische pijn nu ook nog chronisch ziek zijn jong!

Er zijn allerlei heroïsche operaties gebeurd en ik bespaar u de details, maar waar het nu over gaat: het zag er lang naar uit dat ik zeer binnenkort aan de dialyse zou gehangen worden, en daar heb ik dan ook een arterioveneuze fistel voor aangemeten gekregen.

Dat is waar ze een slagader en een ader doorknippen, en die dan met elkaar verbinden dat dat zou opzwellen en gemakkelijk zijn om naalden in te steken. Dat geeft ook rare resultaten: ik kan niet veel inspanningen meer doen met mijn linkerhand, ik kan links geen uurwerk dragen, en waar ader en slagader met elkaar verbonden zijn, groeit dat maand na maand. Het is nog lang niet zo erg als de meest griezelige afbeeldingen die Google u ongetwijfeld voor kan schotelen, maar toch. Het pulseert ook voortdurend en het maakt ook verschrikkelijk veel lawaai, en het is daarnaast gewoon pijnlijk en lastig.

Nu is mijn niersituatie sinds een tijd gestabiliseerd. Pas op, nog altijd terminaal nierfalen hé, maar wel in die mate stabiel dat onmiddellijke dialyse er niet in meteen inzit. En dan is zo’n fistel — een alsmaar groeiende ballon vol bloed, eigenlijk — vanuit hemodynamisch standpunt niet zo’n goed idee.

En dus zei de nefrologe bij mijn vorige controle dat dat ding eigenlijk ook wel weg zou mogen, dat als het weer nodig is, we er wel ergens anders één steken.

Dus heb ik vandaag maar een mail gestuurd naar een vaatchirurg om dat allemaal uit te leggen en te vragen hoe we verder gaan om die arterioveneuze fistel weg te smurfen. Als ik het goed begrepen heb, is dat de verbinding doorknippen, en dan, euh, de slagader afbinden? En de ader laten afsterven?

I dunno.

Spannend wel. Ik kijk alleen niét uit naar de verdoving. Bij het plaatsen was dat een lokale verdoving van de arm, maar om die verdoving te kunnen toedienen, was het met een stompe naald onder stroom in mijn oksel koteren tot ze de juiste zenuws gevonden hadden.

Dat misschien liever niet meer. Dan liever totale narcose.

Ik heb een bus deo staan en die is op een dag van mijn bureau gevallen en nu vind ik ze niet meer terug maar ’t is geen groot probleem want ze was toch bijna helemaal leeg.

Wat ook leeg is, maar dan van inborst, is mezelf. Ik vraag dus aan mijn jongste zoon die toevallig in de buurt was om mijn bankkaart af te luizen om er boodschappen mee te doen, of hij in het boodschappen doen in de winkel ook eens langs de apotheker zou kunnen gaan (dichtste dispensaris van degelijke deo) en een nieuwe bus mee zou kunnen nemen.

De apotheker is vele tientallen meters verder dan de winkel, en dus zocht hij uitvluchten om niet te moeten gaan. Uitvlucht één: “jamaar er staat nog een bus deo in de badkamer”. Neen: dat is een bus die er alleen maar uitziet als een bus deo, maar eigenlijk een bus scheerschuim is. Dat niemand hier in huis gebruikt, of het zou het vrouwelijk contingent moeten zijn voor benen en zo, maar zelfs dat betwijfel ik.

Uitvlucht nummer twee: “jamaar er zit nog een bus deo in de kast”.

Dat was wél een goede uitvlucht, zelfs al was het een bus van een merk dat mij niets zei en er redelijk verdacht uitzag (schimmige foto in het donker getrokken, vandaar aardappelkwaliteit):

Maar goed, deo is deo, dacht ik. Ik dus vanmorgen pscht pscht — en wat graadt ge? L’Oréal Men Expert Cool Power Ice Effect met [Cryo Caps]™ Technology is gewoon precies what it says on the tin: dat voelde aan alsof ik een schotelvod vol pepermunt in mijn oksels aan het uitwringen was.

Wat, tgoja, ook een ervaring is, vermoed ik?

WARE HET NIET dat dat ijskoud muntachtig gevoel gewoon de hele dag niet weggegaan is.

Klein vraagje: als een onderdeel van uw lichaam ongewoon fris aanvoelt, waar is dat dan een indicator van? Precies: dat het nat is en dat de wind erin zit.

Broeders in Christus: oksels zijn niet bedoeld om de hele dag aan te voelen alsof er drie drijfnatte washandjes vol verpulverde Frisk en menthos onder geklemd zitten. Ik heb de hele dag het niet het idee gehad dat mijn oksels antitranspiratoir behandeld waren, maar precies het omgekeerde: alsof ik uren aan een stuk ijskoud zweet aan het zeiken was.

Geen goed idee, L’Oréal. Geen goed idee.

Ik zag Park Eun-Bin voor het eerst in Extraordinary Attorney Woo, waar ze magistraal goed Woo Young-woo speelt, een autistische advocate die met vallen en opstaan haar weg vindt in een wereld waar ze heel moeilijk in past.

En dan kwam ik ze opnieuw tegen in The King’s Affection, waar ze al even ongelooflijk goed Dam-i speelt, de tweelingzus van de vermoorde kroonprins Lee Hwi, die moet doen alsof ze een jongen (en later: een man) is, in een wereld die helemaal in zou storten als de waarheid naar boven zou komen.

Twee heerlijke rollen, maar ik wou ze ook eens zien “gewoon” acteren, en dus legde is Do You Like Brahms? op, waar ze Chae Song-ah speelt, een violiste met nét niet genoeg talent om uitstekend te zijn. (Haar naam, Chae Song-ah, klinkt heel hard als 죄송합니다, “het spijt mij” in het Koreaans, maar dan met een tch in plaats van een met zj. Pijnlijke momentjes als daar telkens even een spel van gemaakt wordt en de ondertitels laten het afweten.)

Ik moet beginnen aan aflevering 6 van de 16; de twee hoofdpersonages (die, als de wereld is zoals de wereld zou moeten zijn, op het einde samen zullen zijn) hebben elkaar al welgeteld één keer aangeraakt. Op het einde van de vijfde aflevering hebben ze een pinky promise gedaan, en zag het héééééél even naar uit dat ze elkaar een hand gaan geven.

Ik schat tegen aflevering 9 een kuise kus op de wang, tegen aflevering 11 een kuise kus op de lippen, en eind aflevering 15 een tweede kus op de lippen. En dan in de 16de aflevering samen voor het leven, natuurlijk.

Wat een heerlijke actrice, Park Eun-Bin, trouwens.

Om de zoveel tijd heb ik een kleine hartverzakking. Dan denk ik dat iets in mijn computer aan het doorbranden is omdat alles naar verbrande elektriciteitsdraad ruikt. Of denk ik dat er ergens in het huis iets aan het smeulen is. Of dat er ergens een wasmand of een vuilbak spontaan aan het combusteren is geraakt.

Dan zoek ik rond mij, en loop ik snuivend het huis rond, constateer ik dat het van overal lijkt te komen, kom ik uiteindelijk buiten in den hof of op straat en herinner ik mij dat ah ja, ’t zal iemand in de straat zijn die zijn open haard in brand gestoken heeft.

Ik ben er niet speciaal principieel zwaar tegen — alleszins niet zoals die andere mens in onze straat die mensen met een open haard of een kachel het leven expliciet zuur wil maken, en zelfs zo ver gaat om ze te doxxen op de interwebs — maar het is altijd een beetje van “ah ja, dammit, smerige stank” en “ah ja, eigenlijk: milieuvervuiling en fijn stof”.

Ja, we hadden thuis altijd een open haard, maar dat was een andere tijd. En het rook niet zo chemisch.

Grmbl.