Oh nooooo mekkeren de Figmafanboys op het internet, Figma gaat om zeeeeeeep!!!

Adobe neemt Figma over, en ik lig daar geen halve seconde van wakker. Figma is niet, wat ik mensen hoor zeggen, een bedrijf dat “alles goed doet”. Figma is een online kloon van Sketch, dat ondertussen met stapels en stapels automagisch gedoe probeert te verhullen dat het eigenlijk maar rammelig in elkaar zit.

En ja, als Adobe het overneemt, zou het wel eens kunnen zijn dat het op den duur doodgaat. Hey, nieuwsflits: alles gaat op den duur dood. Het zal allemaal zijn tijd wel duren. Ik heb Flash zien “doodgaan” (eigenlijk niet, het bestaat nog altijd en heet Adobe Animate maar ik ken niemand die het gebruikt), ik heb Dreamweaver en Fireworks en ColdFusion zien doodgaan, en tja. Them’s the breaks.

Ik hoop in alle geval dat Figma in mijn Creative Cloud terechtkomt, dat ik geen twee abonnementen moet betalen. En dat er eindelijk eens iets gedaan wordt aan de snelheid, aan de consistentie, en aan de interface. Dat het eindelijk mogelijk wordt om écht met data te werken, en niet via godweetwelke fragile-as-fuck omwegen en plugins. Of dat er eindelijk eens écht interactie mee kan geprototypeerd worden, en niet gewoon screenshot-naar-screenshot-navigatie. Dat er eindelijk eens een écht DOM-achtig model in zit, in plaats van die eindeloze benaderingen en pogingen-tot.

Niet dat ik daar veel hoop voor heb, als ik kijk naar veel andere Adobe-producten, maar hey.

De computer was kapot!! Om zeep!! Niets werkt nog!!

Ik ging langsgaan maar dan was het niet meer mogelijk en dan was het de dag erna, en dan ging ik langs en de computer leek gelijk toch te werken.

Ik geef de computer terug, maar hij is weer kapot. Ik probeer het zelf uit, en inderdaad: computer is kapot. Niets werkt. De muis beweegt nog, maar alle programma’s zijn gelijk bevrozen.

Grmbl.

Ik trek de stroomdraad en de muis uit, en de computer werkt weer.
Ik steek de muis in de USB-poort, de computer is weer kapot.
Ik trek de muis uit en ik steek de stroomdraad weer in: computer werkt.

De aandachtige lezer heeft het al door, natuurlijk: het was niet de computer die kapot was, maar de linkermuisknop van de muis.

> zucht <

Er lag nog een kraakverse nieuwe muis in huis, en nu werkt het weer allemaal zoals het zou moeten werken.

Maar echt: > zucht <.

Mijn eerste webcam was ook de eerste webcam, van vóór de term webcam eigenlijk in voege was.

Ik heb ze gekocht in New York, ergens in 1994, toen ik daar voor het werk was. Ze ligt hier ongetwijfeld nog ergens in huis.

Ik heb zelfs bewijs dat ik er een had, kijk — filmpjes van hyperlage kwaliteit, zwart-wit, flikkerend wegens TL-buizen, en uiteraard zonder klank. Van fijne collega Koen (zaliger).

Het is een gemeenplaats, dat wat moeilijk lijkt voor niet-IT-mensen soms helemaal niet moeilijk is. En uiteraard ook omgekeerd, dat wat doodsimpel lijkt eigenlijk absoluut niet zo gemakkelijk is.

“Alle 25.000 pagina’s van de website een volledig andere hoofding geven”, bijvoorbeeld, dat is doodsimpel.

“Gewoon het onderschrift van de 110.000 foto’s splitsen in ‘echt’ onderschrift en naam van de fotograaf”, bijvoorbeeld, dat is niet zo gemakkelijk, als er dingen staan zoals “Foto door Johan van de rondleiding in de werkplek © 1998” en “Myriam en haar collega’s © Johan” en “Sinterklaasfeest 2003, Johan en de decaan”.

Die al dan niet échte moeilijkheid uitleggen, dat is iets dat mensen aangenaam of onaangenaam kan verrassen, maar het maakt het wel duidelijk. Ik krijg ik het enorm moeilijk van IT-mensen die zeggen dat iets “onmogelijk” is of “ja, toch absoluut niet evident” zal zijn, als ik wéét dat het echt niet zo ingewikkeld is. Dat ze misschien gewoon geen zin hebben om iets te doen, om verschillende redenen waar er misschien zelfs goede tussen zitten.

Dan heb ik meer begrip voor eerlijkheid. Zeggen “we gaan dat niet doen, omdat we geen werk meer willen steken in een verouderd platform”. Of “Dit is haalbaar, maar jullie budget is al even op en we kunnen het echt niet meer rekken”. En dan gewoon linea recta zeggen “het zal x euro kosten als het écht moet”. (Ik ben zelf van het type “ik zal dat wel gewoon doen dan”, wat van mij een bijzonder slechte zakenman maakt.)

En uiteindelijk feitelijk zijn heel vaak zaken eigenlijk niet écht zo moeilijk, eens ge weet waar ge mee bezig zijt. Niet alleen in de zin van gewoon een goed vakman zijn uiteraard, maar ook “goed weten wat er u gevraagd wordt”: er is niets zo stom als tijd verdoen aan iets waarvan ge dénkt dat is dat de klant wil, maar dat het dan uiteindelijk niet blijkt te zijn.

⁂

Ik kom alle mogelijke situaties voortdurend tegen. Het is dan ook verfrissend als er gebeurt wat zonet gebeurde in een mail: een bedrijf dat zegt, na drie gesprekken van variërende intensiteit en techniciteit, dat ze nu goed begrepen hebben wat we willen, en dat ze niet denken dat ze een goede match zijn.

Ze hadden ook kunnen zeggen “natuurlijk kunnen wij dat doen”, maar ze hebben ons en zichzelf het schaduwboksen en de tot mislukken gedoemde paringsdans vermeden. Durven zeggen “ik begrijp het niet helemaal, kunt ge het wat verduidelijken”, en dan durven het slechte nieuws snel geven: zeer fijn.

Ik word helemaal blij van op het werk rondlopen. Elk gebouw heeft zijn eigen atmosfeer en zijn eigen charme.

Mijn hoofdkwartier is gebouw S9 aan de campus Sterre, dat zo hard de jaren 1970 ademt — geen idee hoe een gebouw bijna vijftig jaar na datum nog altijd kan ruiken naar dat decennium. Er is vanalles gerenoveerd, maar de vloer en de muren, dat is nog altijd een houvast.

Vandaag was ik in de Plateau/Rozier. Het was ook al jaren en jaren geleden dat ik daar geweest was, maar vreemd genoeg had ik daar niét de indruk teruggevoerd te worden naar honderd jaar geleden. Het is wel een zeer zeer fijn gebouw, dat nog fijner zal zijn als de werken er ooit helemaal klaar zullen zijn.

Ik zou eigenlijk eens op pad moeten gaan met een echt fototoestel.

Ik wou een representatief staal van gegevens van iets hebben. Ik had kunnen vragen om toegang te krijgen tot de database.

Het was leutiger om wat tijd te spenderen met Beautifulsoup en sqlite om een stukje data te reconstrueren op basis van de gegenereerde webpagina’s.

Het is al decennia geleden dat ik voor het werk iets moest programmeren (en eigenlijk heb ik dat nooit écht gedaan, er waren altijd beter programmeurs dan mij), maar elke keer ik iets voor de leute maak, moet ik denken aan Asimov’s kortverhaal The Feeling of Power.

Dat dat allemaal werkt en doet wat ik zeg dat het moet doen: ik blijf daar jaar na jaar van content gelijk een klein kind.

Ik kwam een advertentie tegen die mij zei dat ik voor €9.90 (down from € 59.90!) creatief kon leren coderen:

Stuff that, dacht ik. Ik kan dat zonder cursus:

Het meeste werk was uiteindelijk:

1. Over en weer palaberen in welke taal ik het zou doen (‘t is javascript geworden, na eliminatie van Lua en Python).
2. Beslissen of ik het een of het ander framework zou gebruiken of niet (niet).
3. Beslissen of het SVG of gewoon divs of canvas zou worden (canvas).
4. Hard nadenken hoe dat weer zat met translate en rotate en alles (.save() en .restore() van de 2D-context to the rescue).
5. Prutsen met sin en cos om een plaats te vinden die een beetje leek op het voorbeeld. Excel to the rescue, daar:

Jaja, ‘t is niet perfect, en ik zou dat allemaal kunnen animeren alles. Bladiebla.

Twee afleveringen bekeken, en kijk, ik ga niet lastig doen. Ik vond het niet slecht. Het stoort mij niet mateloos dat er Elven Van Kleur tussen zitten, en dat bloody Lenny Henry plots een Hobbit (sorry, Harefoot) blijkt te zijn, en dat de dwergen nu niet alleen een pijnlijke karikatuur van Der Ewige Jude zijn maar dat er ook hier en daar Dwergen Van Kleur meedoen.

Het is wél een beetje raar dat in de continuïteit van het verhaal we die alleen in de prequel te zien krijgen en dat alle personages (buiten de Schlechteriken natuurlijk) melkwit van vel zijn in Lord of the Rings in plaats van toch minstens een beetje mokka, maar bon, passons, passons.

Het was niet enorm geloofwaardig, die eerste twee afleveringen. Het was gelijk ook wisselend van acteerprestaties en schijven en alles. Het zag er wel degelijk uit, behalve soms als het er knullig en niet zo goed uitzag.

Ik houd mijn hart een beetje vast, want ‘t is niet alsof er enorm veel afleveringen zijn om het allemaal recht te trekken.

Maar bon. Ik ben nog mild, een mens weet nooit.