Ik ga jaarlijks op controle, wegens Antecendenten In De Familie met blind worden en zo.

Ik doe om de twee jaar zo’n onderzoek met oogdruppels waar ik dan een halve dag wazig van zie, en ook om de twee jaar (afwisselend met het andere onderzoek) een gezichtsveldonderzoek. ’t Is al jaren dat ik in de gevarenzone zit met de stand van zaken van mijn oogzenuw, maar blijkbaar is de grafiek niet gekalibreerd voor zwaar bijziende mensen (misschien omdat het normaal gezien oudere mensen overkomt), dus kan er niet enorm veel gezegd worden tenzij het allemaal plots veel sneller zou veel verslechteren.

En dan blijft het gewone oogonderzoek dus over. Ik had al ergens het idee dat ik misschien wel zou moeten beginnen aan bifocaal en alles, maar neen: zowel voor veraf als voor dichtbij haal ik het maximum van de punten.

Dat voelt raar aan, want ik weet dat ik slechter zie dan vroeger. Zowel van ver, waar ik al een tijd mijn bril scheef op mijn hoofd moet zetten praktisch tegen mijn oogbol om de tv te zien vanuit de zetel, als van dicht, waar ik al een tijd mijn bril moet laten zakken naar het midden van mijn neus om zonder hoofdpijn kleine letters te lezen.

Maar bon.

We gaan niet klagen, we gaan niet klagen. Ik zal ook dit jaar wellicht niet plotsklaps blind worden. Tenzij ik plots lichtflitsen zie of grote donkere vlekken, dan moet ik dringend terug naar de oogmeester.

Ik moest iets schrijven om iets uit te leggen, en ik had het daar moeilijk mee. Ik had een briefing gekregen, en die had meer vragen dan antwoorden opgewekt, en ik wist niet goed of ik het zelf wel goed begreep en of ik het eigenlijk zelfs ééns was met wat ik moest uitleggen.

Ik kreeg een dag in totaal om het ding te schrijven. Ruim veel te veel, dacht ik eerst. En dan wist ik het niet meer. Ik begon erover na te denken en ik liep vast. En dan nog eens en opnieuw vast.

Ik heb er dan gewoon letterlijk een paar nachten over geslapen. Gelijk, in bed erover nagedacht. En dan nog eens en nog eens.

Uiteindelijk is het denk ik wel gelukt. Just in time, zoals dat dan heet.

En heeft het allemaal samen, voor een paar A4’s, een uur of zes geduurd. Toen ik dat optelde, vond ik dat alglijk toch wel veel tijd en was ik er bijna wat beschaamd over.

Maar dan bedacht ik:

• De tijd van in bed nadenken heb ik niet meegeteld.
• Het gros van de inhoud was een aantal realistische situaties omschrijven. En dat is veel gemakkelijker gezegd dan gedaan: begin bijvoorbeeld maar eens aan een werksituatie van pakweg een loketbediende van bpoowst, als ge het zelf niet meegemaakt hebt. Of van een automechanieker als ge niets van auto’s en niets van mechaniek kent.

’t Is dus eigenlijk, als ik er bij stil sta, een geval van de klasse “factuur van 10.005 euro om één knop te vervangen in een fabriek”: 5 euro voor de nieuwe knop, en 10.000 om te weten wélke knop.

En dan is 6 of zo uur niet enorm overdreven. 🙂

Het kan niet op, het kan niet op.

Ik heb nog altijd geen nieuws van het dak, maar er is wél een schrijnwerker langsgekomen, voor deuren en kasten en alles. Ik wéét dat het niet zou mogen, maar ik heb er gelijk toch een positief gevoel bij. Het is iemand die ik gelijk zo op het eerste zicht vertrouw dat hij niet met de noorderzon zal verdwijnen.

Gematigd optimistisch, dus.

Het was wel slecht nieuws toen hij langskwam: muren die niet recht zijn, scharnieren die niet de juiste zijn, deuren die scheef hangen, ’t zal allemaal maatwerk bovenop maatwerk zijn en dus maar zeer (zeer) bij benadering met een richtprijs, en voor de rest per uur te betalen. Maar bon. Them’s the breaks.

Ik heb ook een aantal hangijzers in het vuur voor de voordeur. Nog niets specifieks, laat staan offertes met euro’s en leverdatums, maar toch een aantal aanknopingspunten. Daar helpt het wel dat we precies weten wat we willen, maar aan de andere kant schrikt dat blijkbaar al jaren aan een stuk mensen af. Go figure.

Verder had ik vandaag een meeting die eigenlijk maandag was maar naar vandaag verzet was, en ik was dus lichamelijk naar het werk getogen voor de meeting maar de meeting bleek gedimme online te zijn.

En ook verder heb ik nieuwe sletsen gekocht, maar ik denk dat ze te klein zijn.

En ook ook verder ben ik een handschoen kwijt en zal ik dus nieuwe handschoenen moeten kopen. ’t Waren gelukkig absoluut goedkope handschoenen (anders dan de sletsen, grrr), en de ene handschoen die ik kwijt ben, was eigenlijk ook al een beetje kapot, maar toch. Bah.

Morgen ga ik naar de oogmeester. Benieuwd of dit jaar het jaar van de bifocalen wordt. Ik heb nog altijd geen last van computerschermleesmoeheid, en ik heb niet echt nood aan van ver zien: het dus zou wel eens kunnen dat het andermaal het jaar wordt van geen verandering in voorschrift.

Ik ga die sletsen een paar dagen dragen en zien of ze losser worden. Zelfs al spannen ze serieus aan mijn wreef, en al geraak ik er moeilijk in, en ak heb ik de indruk dat ze gelijk te smal zijn van zool. ’t Is de eerste keer in jaren dat ik denk dat ik een miskoop gedaan heb van schoengerief, en ik denk dat het gewoon karmische zooi is: het is ondertussen al jaren geleden dat ik nog eens schoenen gepast heb voor ik ze gekocht heb. Mijn laatste paar schoenen is Sandra zelfs een jaar of drie geleden gewoon zonder mij gaan kiezen en gaan kopen in de winkel, zo hard dat ik er mee in zit.

Nephthys is een rare kat. Als mensen ze zien, denken ze soms dat ze nog zeer jong is, maar ze is echt wel zeer oud.

Pas op, ze is niet doof, de ziet nog goed, ze springt op en af dingen, ze eet goed, ze drinkt niet té veel, maar het is er wel aan te zien dat ze echt oud aan het worden is. Ze is vooral heel mager (altijd al geweest), maar sinds een paar jaar ziet ze er soms helemaal luizig uit, alsof ze op sterven na dood is — zoals hier als ze haar typische “ik kijk alleen maar ik ben niet écht van plan op tafel te springen om borden uit te lekken” pose doet:

Ze is een tijd de gemiddelde leeftijd voor huiskatten voorbij, maar het lukt allemaal nog wel voor het moment.

Het enige dat een beetje tegenstekelijk is, is dat ze tegenwoordig zevert. Absoluut niet altijd, maar als ze op haar gemak aan het spinnen is:

Zucht. En als ze dan met haar hoofd schudt, vliegt het naar overal. Bleh.

Oude zeverkat.

Na een jaar of zeven ga ik weer mijn uurwerk aan mijn linkerhand kunnen dragen. Dat zal weer gewoon worden zijn, want het doet daar nog altijd wat pijn, en mijn armband zal dus wat aangepast moeten worden. Maar ik kijk er echt naar uit: ik heb mijn uurwerk cadeau gekregen van Sandra lang lang geleden gekregen en altijd graag gedragen, en toen had ik een operatie aan mijn linkerarm en kon ik het niet meer dragen en nu dus weer.

Het heeft al die tijd achter mij in de vitrinekast gelegen. Maandag ga ik er mee naar de uurwerkwinkel, vraag ik om een nazicht, een nieuwe batterij en een aanpassing aan de armband indien mogelijk.

Ik mis dat echt, naar mijn uurwerk kunnen kijken om te weten hoe laat het is.

Ik had een vergadering online, en dan had ik nog een vergadering online, en dan nog een vergadering online, en daarna had ik een vergadering niet-online.

De vergadering niet-online was bij de Faculteit Geneeskunde, dus aan de andere kant van de stad, en ik wist alleen dat het in 3K3 was, wat ik veronderstelde de derde verdieping van K3 van het UZ te zijn.

Dat was het wel degelijk, maar: vind dat maar eens, dat gebouw. Er zijn tegenwoordig geen pijltjes meer voor gebouwen maar wel voor ingangen. Makes sense natuurlijk, een groot gebouw kan een stapel ingangen hebben, maar toch.

Ik was op tijd aan het UZ, maar uiteindelijk heeft het mij nog ettelijke minuten gekost om het juiste gebouw, en dan de juiste fietsparkeerplaats, en dan de juiste ingang, en dan de juiste vergaderzaal te vinden.

Alla. Goede vergadering, allerlei dingen duidelijk, ik had nog een online vergadering anderhalf uur later, dus terug de fiets op.

Dacht ik.

Want dit is wat ik zag toen ik de lift naar beneden nam:

Euh ja: de deur van de lift. Die niet open ging. En bleef niet open gaan, ook dertig seconden na aankomst. En ook een minuut na aankomst. En die ook weigerde naar een andere verdieping te gaan, of wat dan ook te doen.

Tijd voor deze kerel dan maar:

Een uur later was ik bevrijd, nadat er eerst één en dan nog een specialist aan te pas was gekomen, alle zekeringen getest, alle sleden en godweetwatallemaalnog nagekeken, en uiteindelijk manu militari de lift een centimeter of twaalf naar beneden geduwd was, zodat de deur beneden open kon geforceerd worden.

Pfioew. Gelukkig had ik een boek mee. ’t Was wel even spannend, zo in het donker (de telefoon geeft te veel licht, het was echt redelijk donker):

Ik heb dingen gekocht, de laatste week.

Drie boeken waarvan één duur, allemaal met prentjes van illustratoren. Frank Fazetta, John Harris en Chris Foss. Mensen die zo bekend zijn dat ik alleen maar “a book cover by –” moet ingeven op uw favoriete AI-tekenaar om een meteen herkenbaar iets te krijgen:

Ik moet nu alleen nog tijd vinden om ze op mijn gemak te doorbladeren en te herdoorbladeren, iets waarvan ik vrees dat het niet meer zal gebeuren. Niet met mij en niet met mijn kinderen en niet met eventuele kleinkinderen. Vroeger toen ik klein was, was er zo enorm veel tijd en zo enorm weinig te doen dat ik niet anders kon dan boeken te doorbladeren te lezen en te herdoorbladeren en herlezen. Tegenwoordig is er gewoon te veel concurrentie van andere dingen, snif.

Maar de boeken zijn er. Voor wie er wil in bladeren.

Op voorwaarde dat ze er voorzichtig mee zijn, natuurlijk.