Tales of Drudgery & Boredom.
Oef bijna weekend. Ik was om onverklaarbare redenen wreed moe deze week. Van het genre direct na het werk in mijn bed gaan liggen en als een blok in slaap vallen. (En dan natuurlijk wakker worden later op de avond en natuurlijk veel te laat weer gaan slapen en natuurlijk veel te moe opstaan en vicieuze cirkel.)
’t Zal recupereren en weer resetten zijn in het weekend, dus.
⁂
Het is niet vaak dat ik in De Standaard aanraders voor games. Dit artikel over Pentiment heeft mij meteen naar Steam doen lopen om het spel te komen.
Ik moest niet verder lezen dan de inleidende paragraaf, waar staat dat Josh Sawyer erachter zit. Josh Sawyer is de mens van Icewind Dale, dat ik heel graag gespeeld heb, en Neverwinter Nights 2, dat ik ook graag gespeeld heb, en van Pillars of Eternity, dat ik gesteund heb op Kickstarter en ook graag gespeeld heb.
De halve verwijzing naar de naam van de roos maar dan 200 jaar later en het altijd boeiende gegeven van een maatschappij op de drempel van enorme veranderingen — het einde van de scriptoria en het begin van de boekdrukkunst, de reformatie, ik zeg maar iets — en ik was eigenlijk al lang overtuigd.
Ik heb er nu een uur of zo in gezeten, en het is al meteen helemaal mijn ding. Ik vermoed (hoop?) dat er ketterijen en Oude Goden of zo in zullen zitten, en ’t is gewoon ook geestig om de verwijzingen allemaal op te zoeken op het internet en niet alleen op de in-game hints te rekenen.
Zo kwam ik een konijnengat over Perchta terecht, en kwam ik meer te weten dan ik ooit dacht te weten te komen over Sankt-Moritz, ’t is te zeggen, de Heilige Mauritius, die zowaar een Zwarte Medemens was en dat niemand daar een probleem van maakte tot de Afrikaanse slavenhandel van start ging.
Het gaat ook hier en daar over manuscripten, en ’t is leutig om te zien wat échte manuscripten zijn, wat hertypte teksten met een oud lettertype zijn, en wat géén echte manuscripten zijn. Er was een authentiekachtig (denk ik) manuscript van Vergilius, ik vond op basis van een paar woorden dat één manuscript Le Miroir des âmes simples anéanties et qui seulement demeurent en vouloir et désir d’amour was (een gemak als ge Frans kunt, een gemak als ge oud-achtige fonts kunt lezen, een nog groter gemak als het een moderne Franse versie is), en ik kwam nu net deze tegen:
Het is natuurlijk meteen duidelijk dat dit géén echt manuscript is. Het is een mooi font, daar niet van, maar ondanks hier en daar ligaturen: letters die tot op het kleinste detail identiek hetzelfde zijn, dat springt er direct uit.
’t Is ook grappig dat er niet alleen de twee soort s gebruikt worden (en), maar ook twee soorten r: de gewone r en de rotunda (ꝛ). Maar ik kan mij niet inbeelden dat een dergelijke tekst zonder ook maar één afkorting zou geschreven zijn — “Quorum” zou wellicht “Quoꝝ” zijn, en in plaats van “vera sapientia quae est nostri Domini Jesu Christi” zou er wellicht “DNJC” staan, of minstens Dn̄i in plaats van Domini, en waarschijnlijk ook iets als “sapĩa” voor sapientia, enzoverder enzoverder.
Dit is hoe een ik zou verwachten dat het eruitziet (beeld van op de bibliotheek van mijn werkgever):
Mijn Latijn zit al heel heel ver, maar dit is niet zo ingewikkeld en soms wat meer potjeslatijn dan echt Latijn, dus ik deed mijn best om erdoor te lezen. Het gaat over bepaalde boeken waar “ze” de kennis van nodig hebben, en dat die tegen de katholieke kerk is. Dat het over astrologie gaat (libris matheseos) maar dan (weird), doen veel mensen alsof het niet over astrologie gaat maar over necromancie (??) — tenzij “multi dissimulant libris matheseos simulando curam necromantiae” iets helemaal anders wil zeggen dan wat ik denk dat het wil zeggen (“velen verbergen de boeken door te doen alsof ze om necromantie geven”).
Afijn. Ik kom het ongetwijfeld nog allemaal te weten. Het enige spijtige is dat ik helemaal uit mijn willing suspension of disbelief gehaald werd op het einde. Ik lees dit:
Unde et quidam virzelabat fidem et philisophiam, quisque in suum locum destinavimus, utique, quae animum ad facere a album of utrumque generis librorum showing eorum numero, titles, incipit et eorundem contenta inter se in generali, et qui fuerunt auctores
Geen flauw idee was “virzelabat” betekent. Geen idee of dat 3-achtige teken een z of een fout of wat dan ook is. Verder betekent dat ruwweg, denk ik, “daarom hebben we besloten dat ieder op zijn eigen locatie een compilatie zal maken van beide soorten boeken, met hun aantal, titel, korte inhoud en de inhoud die ze gemeenschappelijk hebben (?), en wie de auteurs waren.
Helaas, driewerf helaas: “facere a album”? Ik kan mij “album facere” inbeelden, ja, maar die “a” lijkt mij overgebleven van Google translate of zo. Net zoals — eurgh! — “showing eorum numero, titles“. Grrr. Doe dat niet. Grrr.
⁂
Het is schier niet te bevatten, maar kijk: we gaan alsnog een nieuwe gevel en een nieuw dak hebben, binnenkort.
Nu ja, geen volledig nieuwe gevel maar wel een gevel waar het pleisterwerk af zal gaan en weer op zal gezet worden en een gerepareerde kroonlijst en dat alles zal geverfd worden. En nu ja, geen nieuw dak maar wel een dak waar meer isolatie op gelegd wordt en dan nieuwe pannen en oh ja twee nieuwe vensters in het dak.
Maar toch bijna een nieuw dak en bijna een nieuwe gevel.
Het heeft allemaal vreselijk veel voeten in de aarde gehad, om allerlei redenen (geen geld, daarna wel geld maar geen vakmensen te vinden, dan wel vakmensen gevonden maar geen offerte te krijgen, daarna wel offerte gekregen maar niet uitvoerbaar wegens geen mensen bij de vakmensen en/of globale pandemie en/of ondoenbaar gestegen prijzen van de grondstoffen) — maar uiteindelijk hebben we in de loop van maart dit jaar iemand gevonden voor het dak en iemand gevonden voor de gevel, en dat ging in de loop van november gebeuren en wie weet gingen ze zelfs een stelling delen.
Lang verhaal kort: ik weet sinds vandaag dat ons huis nog dit jaar een bijna-nieuwe gevel zal hebben. En dat we voor het dak alleen nog wachten op het toekomen van de grondstoffen, in casu de dakpannen.
Miljaar jong, het gaat allemaal nog afgeraken aan dit tempo.
(Nu nog een schrijnwerker vinden om een paar binnendeuren te zetten en twee nieuwe kasten bovenop twee bestaande kasten te maken. Dat is ons nu al meer dan anderhalf jaar niet aan het lukken.)
⁂
Als iemand mij vraagt of ik iets ken, heb ik drie antwoorden:
Ik heb in mijn jaren op deze aardkloot véél dingen zijdelings een beetje leren kennen. Optie 3 is de optie die mij het meeste overkomt.
Zo ook met Hugo. Hugo is een ding dat statische sites maakt. Ik heb dat jaaaaren geleden ooit wel eens in gang gesleurd, niet meteen een nut voor gevonden, en dan in mijn archief van “ah ja, dat was dát ding” opgeslagen. Een paar jaar geleden heb ik dat dan nog eens gedownload en een half idee mee in elkaar gestoken, en dat deed dan niet direct al wat ik hoopte dat het zou doen, en dan heb ik heb in het archief van “dán nog eens bekijken dan, ik zie niet waar ik het nu voor nodig zou hebben” geklasseerd. En in dat specifieke geval mijn ding met Firebase gedaan (don’t ask, ’t was absoluut niet de beste technologie ervoor).
Nu doen we op het werk een grote website met onder meer — ge raadt het — Hugo. En kan ik dus met de Mensen Die Dat Allemaal Wél Kennen spreken over hoe dingen te doen, en ken ik de principes wel en kan ik mij vaag herinneren hoe het allemaal eigenlijk in zijn werk zat, maar wegens nooit écht gebruikt te hebben, wist ik er natuurlijk nooit écht genoeg van.
Uiteindelijk ben ik niet de mens die het moet maken, maar toch: ik vind dat ik er meer van moet weten dan vaag een beetje. Ik heb dan maar vandaag mijn Firebase-ding eens met Hugo hermaakt. En dat was allemaal eigenlijk redelijk pijnloos. Hugo is leutig, zelfs. Natuurlijk dat het allemaal maar babysteps waren en kinderlijk eenvoudig vergeleken met wat we op het werk gaan doen, maar toch. Het scheelt, vind ik, dat het een beetje in mijn vingers zit.
Volgende stap is eens een CI/CD pipeline opzetten. Want dat is ook zoiets waar ik wel van weet wat het is en wat het moet doen, maar nog nooit zelf heb in elkaar gestoken.
⁂
Possessed, een Koreaanse serie uit 2019, gaat over geesten en seriemoordenaars en mensen bezeten worden door een geest van een seriemoordenaar, en een mens zou dus verwachten dat het dus redelijk ernstig is. Of, uiteraard, dat het er helemaal over gaat en komisch wordt.
Er worden mensen gruwelijk vermoord, het is vaak ongemakkelijk en enorm spannend — maar hey, this is Korea! dus is er ook bijvoorbeeld de situatie van een politieagent die een vrouw leert kennen die geesten kan zien, en dat hij dan plots een koppel geesten ziet in zijn huis, die hij eerst wil wegjagen maar dan aanvaardt, en dat hij als gevolg een heel huis vol geesten heeft.
En dan is er een chirurg die mensen vermoordt die een sjamaan verplicht om hem de geest van een seriemoordenaar in te planten door te dreigen haar dochter te vermoorden, en dan doet ze dat en vermoordt hij alsnog moeder en dochter.
En dan er is ook de situatie dat die vrouw die geesten ziet gelijk gemengde signalen geeft naar de politieagent, en dat een college van de agent hem zegt dat het totaal onmogelijk is dat een vrouw ooit in hém zou geïnteresseerd zijn, en dat het wellicht de één of andere scam is. Dat als ze het ooit over cosmetica heeft, ze hem wellicht in een piramideschema wil betrekken. En dan heeft ze het over cosmetica en vindt hij het helemaal verdacht, maar dan zegt ze dat hij moet leren relaxen en dat ze iets weet, en dan brengt ze hem naar een dansstudio van een kennis, en zegt ze dat er niets zo goed is om te ontspannen als dansen, en dan beginnen ze te dansen (’t is een tangolerares, dus ze moeten elkaar wel aanraken), en dan is het zo begin-van-romantisch (aanraken in een K-drama is zowat hetzelfde als third base in een Amerikaanse serie), en dan zegt de danslerares “ha, als ge mij nog twee leerlingen kunt leveren dan verlaag ik zoals beloofd uw huishuur, en dan blijkt het tóch een piramideding te zijn, en dan is de politieagent eerst van “ha! ziedewel!” maar is zijn tweede vraag van “hela, als ik drie man aanbreng, zijn mijn lessen dan gratis?” en is de volgende scène waar hij drie van zijn mannelijke collega’s meegesleept heeft naar de tangoles.
Oh en daarna is het die hoofchirurg van het hospitaal die ondertussen bezeten is door de geest van de seriemoordenaar die de echtgenoot van de dame aan het onthaal in het hospitaal vermoordt en dan is de volgende scène waar die chirurg met de seriemoordenaar aan boord de weduwe op de begrafenis wat zit uit te lachen en in mekaar wordt geramd door de politieagent.
Kzweertu, emotionele whiplash.
⁂
In verwant Koreaansachtig nieuws: ik stond in de keuken en de deur naar den hof ging open en mijn oudste dochter kwam binnen en ik zeg allo en zij zegt allo terug en dan zie ik dat er een tweede juffrouw bij is en ik zeg dag juffrouw want ik heb er geen idee van wie die juffrouw is en ik wil geen faux pas plegen wegens dat is ongetwijfeld iemand die ik zou moeten kennen omdat die hier wellicht al honderd keer geweest is — maar!! enkele minuten later blijkt dat het iemand is die hier nog nooit geweest was wegens een medestudent van oudste dochter in haar keuzevak Koreaans, en ik was helemaal blij dat ik niet iemand niet herkend had, ha!
(En dan zei ik toen ik wist dat ze ook Koreaans doet heel stilletjes 안녕하세요 huhu.)
⁂
Ik was aan het dingen doen op de computer en ineens valt mijn interweb uit.
Oh no!
Ik dacht dat het een tijdelijke ikweetnietwat was, misschien in de buurt of zo. Maar het was al direct duidelijk dat dat niet het geval was: mijn telefoon zat nog altijd op wifi, wat dus wou zeggen dat mijn netwerk thuis nog in werking was.
Het netwerk bij ons thuis is, vrees ik, een beetje een ramp. Oorspronkelijk, toen we twintig jaar geleden verbouwden, hadden we overal netwerkkabel gelegd en in zo ongeveer elke ruimte van het huis netwerkstekkers — maar toen we jaren na datum de kabels allemaal wilden beginnen gebruiken, bleek de overgrote meerderheid gewoon niet te werken. Kabels kapotgetrapt, te hard in de vloer genageld, verstorven, ik wil het niet weten. Op dit ogenblik werken er maar twee: één van de glasvezelaansluiting naar ons achterhuis, en één van de telenetingangsdoos beneden naar de telenetdoos onder de televisie boven.
Dit is schematisch wat het netwerk bij ons thuis doet:
De ster is waar de glasvezel binnenkomt. Van daar gaat er een kabel naar het achterhuis (rode stippellijn), waar er een wifidoos staat. Aan de glasvezel staat een powerline-ding voor jongste zoon op de bovenste verdieping. Er staat ook een wifidoos, om de verdieping beneden te bedienen, en om door te stralen naar de wifidoos in de living, die de rest van het huis bedient. Ik zit aan de blauwe driehoek, en om het allemaal wat rapper te laten gaan, heb ik een draad tussen de wifidoos en mijn computer.
Dus als mijn netwerk kapot is op de computer maar mijn telefoon heeft nog wifinetwerk, dan zijn de mogelijkheden:
Dat deed er mij aan denken dat er nog maar twee mogelijkheden waren: ofwel is de kabel tussen de wifidoos en de computer kapot (geen groot probleem, gewoon een lange kabel kopen en klaar), ofwel is er iets ernstigs mis met het netwerkdink in de computer.
Ik had echt zero goesting in dat laatste, wegens wellicht op het moederbord, en geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om dat zelf te repareren, en wie weet hoe lang ben ik die computer dan kwijt en aargh.
Ik dus, een kwartier of zo ver in het troubleshooten, op weg om de kabel uit de computer te trekken en in de laptop te steken. Als netwerk niet werkt op de laptop, is het de kabel. Als netwerk wel werkt, is het de computer.
En dan kom ik aan de computer, en zie ik dat het netwerk gewoon weer aangefloept is.
Urrrgh.
⁂
Lastige nachten, dat overkomt mij praktisch nooit, om de goede reden dat de enige reden om een lastige nacht te kunnen hebben door de band “niet in slaap geraken” zou kunnen zijn, en dat ik altijd in slaap geraak. ’t Is te zeggen: als ik niet in slaap geraak, kijk ik gewoon verder naar de youtubes, of lees ik een boek, of luister ik naar iets totdat ik wel in slaap geraak.
Maar heel heel soms word ik wakker in ’t midden van de nacht en ontzie ik het mij om mijn telefoon te pakken en te lezen of te kijken, want dan weet ik dat ik gewoon tot ’s morgens vroeg zou vertrokken zijn, en dan lig ik wat te draaien. Meestal geraak ik dan in slaap door aan iets van het werk te denken en daar een oplossing voor te zoeken.
Deze nacht was het van dat, rond twintig na drie. Ik heb dus een tijd liggen nadenken over hoe een site die soms eentalig en soms tweetalig is en soms een gelijklopende structuur heeft en soms niet en soms bijna op een eenvoudige manier zou kunnen beheerd worden. Dat is niet zo eenvoudig en ik ben er nog niet helemaal uit, maar ik kwam wel op een paar ideeën, ’s nachts.
En dan ben ik weer in slaap gevallen, en dan heb ik naar mijn aanvoelen gelijk uren en uren aan een stuk gedroomd. Zo’n droom die veel te gedetailleerd was en met een veel te ingewikkeld plot dat dan een tweede en een derde ook veel te ingewikkeld plot erbij krijgt, met plaatsen uit mijn verleden (de badkamer van mijn grootouders maar het was een kleine mansardeslaapkamer geworden) en mensen die ik ken (Sandra maar dan eigenlijk een medewerkster uit een parallelle wereld waar ik een academische carrière had) en situaties die veel te herkenbaar zijn (ik moet iets klaar krijgen maar het is niet helemaal klaar en het moet wel klaar zijn maar ik moet er nog de laatste hand aan leggen maar eigenlijk moet ik er nog veel werk aan doen maar eigenlijk is het al af maar moet ik helemaal herbeginnen).
Een nachtmerrie, met andere woorden — van het genre dat ik er helemaal nerveus van wakker word en dat ik er dan bewust niét aan denk wegens nu al ambetant op voorhand, en dat ik dan maar in bed blijf liggen en een boek lees of naar de youtubes kijk om vooral te vergeten waar de nachtmerrie precies over ging, omdat ik bang ben dat het mij iets wou zeggen dat ik eigenlijk niet wil weten.
Brr.
⁂
Het is niet de eerste keer dat ik traantjes geweend heb wegens een machine. Onder meer met Johnny 5 natuurlijk, toen het ernaar uitzag dat hij dood was, en deze over Spirit:
Idem met Good Night Oppy, een documentaire over de tweeling Spirit en Opportunity, die allebei veel langer hebben geleefd dan verwacht. Veel langer: Opportunity ging voorbij 5000 dagen op Mars, en slaagde er uiteindelijk in om bewijs te vinden van water waar leven zou kunnen in overleven.
Machtig schone documentaire, en van harte aangeraden.
⁂
Wat doet een mens als hij net een serie afgewerkt heeft, een andere serie is beginnen kijken en blijkt dat die serie (The Peripheral) gedomme nog niet helemaal af is maar week na week op het internet gezet wordt?
Juist: een serie kijken die wél helemaal af is. Ik schuim Prime wat af en ik zie uit het niets iets verschijnen met Peter Capaldi. Peter Capaldi, dat kan nooit slecht zijn, en het is een reeks van och here zes afleveringen! Hopla, The Devil’s Hour dan maar in gang gezet — want de premisse alleen al was genoeg om mij curieus te maken (zelfs zonder Capaldi):
Peter Capaldi and Jessica Raine star in this gripping six-part psychological thriller. Lucy wakes every night at exactly 3:33am. Nothing in her life has made sense for a long time. But the answers are out there, somewhere, at the end of a trail of brutal murders.
Het is wat het belooft te zijn: verwarrend, en op den duur ook zeer spannend en al met al bijzonder zeer heel goed. En dan is het het einde van aflevering zes, en is het een open einde — ik had er vrede mee kunnen nemen dat het daarbij zou blijven, maar neen! Wat lees ik?
If you’ve found yourself addicted to Prime Video thriller The Devil’s Hour, we’ve got good news for you.
The series has been such a big hit with fans and critics that Prime Video has already confirmed that the show will return for a second and third season.
Both Peter Capaldi (The Thick of It, Doctor Who) and Jessica Raine (Call the Midwife) will be back as Gideon and Lucy Chambers in the sinister and compulsive drama.
Seizoen twee én seizoen drie! Ik ben ikweetniethoecontent.
⁂
Er is een rapport in Power BI. Dat haalt zijn gegevens uit enerzijds een resource planning-achtige tool, en anderzijds uit een rapport dat uit een pythonscriptje komt.
Dat staat op de server gescheduled om elke dat om 9u ’s morgens en 16u ’s namiddags zijn data te refreshen. Het is al een paar keer niet gelukt om te refreshen. Eén keer omdat de credentials van één van de datasources om onverklaarbare redenen niet meer juist waren, een andere keer omdat het schedule om de één of andere reden niet meer aan stond. Misschien was dat omdat het de vorige keer mislukt was wegens die credentials. I dunno.
Vanmorgen kreeg ik een boodschap dat het weer niet zou gelukt zijn om te updaten. Ik gaan kijken: staat wel degelijk op laatste gerefreshed gisteren ergens na 16u, en staat op “ik ben nu aan het refreshen”. En daar bleef het op staan, minuten aan een stuk. Ter vergelijking: als ik de data lokaal refresh, duurt het iets meer dan een minuut, waarvan 14 seconden data lezen, en de rest data verwerken en al. Oh, en als ik het op de server manueel refresh, duurt het gemiddeld iets minder dan twee minuten.
Maar de scheduled refresh op de server, die heeft een vreemde duurtijd:
Ofwel is het tussen 12 en 16 minuten, ofwel is het rond de 26 minuten. Weird.
Op zoek naar antwoorden op de interwebs kwam ik deze tegen:
Note also that the configured refresh time might not be the exact time when Power BI starts the next scheduled process. Power BI starts scheduled refreshes on a best effort basis. The target is to initiate the refresh within 15 minutes of the scheduled time slot, but a delay of up to one hour can occur if the service can’t allocate the required resources sooner.
Dan mogen we nog content zijn: de gemiddelde starttijd van het rapport is twee en een halve minuut na het uur; het langste dat het al geweest is, was 4 minuten en 47 seconden.
Maar verder geen verklaring gevonden voor die vreemde “soms eens bijna een kwartier, soms eens bijna een half uur”. The cloud, jong, ’t is een gemak.
⁂
De mens heeft het opnieuw gedaan — een heel model gemaakt van rotzooi:
⁂
Ik mag nog altijd geen opgezette beesten in huis nemen. Ik vind dat zeer spijtig.
Zo’n niet-opgezette maar gewoon leeggemaakte vogel, zou dat wel mogen?
⁂
Ik dacht: het is middag, ik heb net een interessant uiteenzetting gehoord over Madoc, er is een vergadering in de namiddag afgezegd — ik maak eens pancakes.
Bloem, melk, ei, boter, wat zout: er is weinig zo gemakkelijk.
De bloem was op dus ik haal uit de reservekast een maagdelijk onaangeroerd pak, decanteer daar een stuk van in de plastieken doos die we nodig hebben om de smeerlappen tegen te houden, meng de ingrediënten samen, zet een pan op het vuur, maak aanstalten om een paar lepels mengsel in de pan te droppen…
En dan zie ik aan de rechterkant van de mengkom een donkere vlek.
Inderdaad: een dooie smeerlap. Fucking meelmot.
En dan kijk ik wat aandachtiger naar mijn deegmengsel, en jawel: pop, pop, pop, de ene na de andere made komt bovendrijven. Ik heb de verpakking van de bloem meer dan aandachtig bekeken, en ik ben er 100% zeker van dat ze onaangeroerd was. Dus die beesten zaten er van in de winkel of de fabriek in.
Diepe zucht. Ik heb alles weggekapt en een spiegelei gemaakt. Fuck.
⁂
Ik kwam alles, maar dan ook alles waar ik een hekel aan heb in een bepaald soort “ondernemers” tegen in dit bericht van Kite, dat aankondigt ter ziele te gaan.
Wat is Kite? Ik had er nog nooit van gehoord, maar blijkbaar een startup die iets met artificiële intelligentie en helpen programmeren deed. “Kite augments coding environment with the use of internet’s programming knowledge and machine learning”, leert Crunchbase mij. Crunchbase leert mij ook dat die sjarels 21 miljoen dollar aan funding hebben bijeengescamd.
Gescamd? Ja, gescamd. Ik ga mij hier niet inhouden, verdomme.
Want wat zegt Adam Smith (“komma Founder“, zet hij achter zijn naam, den aap) in zijn farewell-cum-mea culpa?
De man gaat door, alsof hij niet al lang door de grond had moeten gezakt zijn van schaamte, en legt uit precies wat hij gedaan heeft, die zeven jaar lang: “First we built our team, then the product, then distribution, and then monetization.”
Hey, wat raadt ge? Dat half miljoen mensen die het ding hadden staan, wilden er niet voor betalen. Vreemd? Bwoah, neen, niet echt: de kerel gaf in het begin van zijn afscheidsbrief al aan dat hun ding eigenlijk niet werkte. Dit is wat hij daarbij letterlijk zegt:
Our diagnosis is that individual developers do not pay for tools. Their manager might, but engineering managers only want to pay for discrete new capabilities, i.e. making their developers 18% faster when writing code did not resonate strongly enough.
“Individual developers do not pay for tools”? Bullshit. Als iets degelijk werkt, dan betaalt een mens daarvoor. Sublime Text kost $99, bestaat al een eeuwigheid en overleeft in een wereld waar VS Code gratis is.
En dan klinkt het alsof hun tool ontwikkelsnelheid met 18% verhoogde, maar een aandachtige lezer heeft meteen door dat ze dat helemaal niet zeggen. Ze zeggen alleen dat een manager “dit maakt uw mensen 18% sneller” niet aantrekkelijk genoeg vindt om er geld voor te betalen. Bah, truken van de foor.
Hij besluit zijn brief met een “och here arme wij” sob story, hoe erg moeilijk het allemaal geweest is, en hoeveel ze ervoor opgegeven hebben en yada yada. Ik had bijna een kotszak nodig toen ik dit las:
While I believe in taking responsibility and learning from failure, I do not believe in regret. It’s too easy to make the mistake of using 20/20 hindsight to second-guess past decisions. And given what little we knew when we started Kite in 2014, I can only look back with love on our courage to take the risk. It’s because of such courage that we live in a world of rapid progress.
I hAvE nO rEgReTs, gemakkelijk te zeggen als ge andermans 21 miljoen dollar opgesoepeerd hebt. “Ik wist van toeten noch blazen toen ik Kite startte en kijk, dit is het resultaat, het geld is op”. Proficiat, Adam Smith, Founder. Ge zijt een Homerische Held. En zo moedig.
Wat een belachelijk idee ook, een bedrijf opstarten met kennis van zaken, met de bedoeling betalende klanten te hebben en winst te maken. Wie doet zo’n dingen tegenwoordig nog?
⁂
update na anderhalve zoek op de googles: Kite waren altijd al scumbags; artikel met de veelzeggende zinsnede “Although Kite has no business model yet…” Waanzin.
⁂
Ik vind de dansrepetitievideo van Atarashii Gakko’s Hanako nog beter dan de clip:
⁂