We zijn gaan kijken met het hele gezin en behalve dat het ons 120 euro of meer gekost heeft en dat er irritant veel voorfilmpjes waren en om de één of andere reden twee voorfilmpjes vol spoilers voor de film waar we naar gingen kijken, en dat de zetel niet comfortabel was en dat er een irritante pauze in het midden van de film was, was het een uitstekende film.
En dan na de film nog op café gaan zitten met maten.
’t Is aflevering 16 van de 16, we zijn 1 uur en 11 minuten ver, en ik ben heel hard aan het wachten op het happy end.
’t Was Live Up To Your Name, met een dokter-acupunturist die 400 jaar geleden doodgeschoten wordt en wakker wordt in onze tijd, en een dokteres-westerse geneeskunde met een trauma omdat ze haar vader heeft zien doodgaan voor haar ogen toen ze klein was. De dokter van het verleden zit ook met een trauma wegens zijn moeder doodgedaan voor zijn ogen.
Dat schept een band.
Uiteraard komen ze in minofmeer conflict, en uiteraard worden ze verliefd op mekaar, en zijn er reizen achteruit in de tijd en weer terug (telkens hij doodgaat, springt hij over en weer, en als hij iemand vastheeft, springt die mee).
…en kijk, we zijn 1 uur en 16 minuten ver, en het mechanisme van het happy end is in gang gezet.
Oef.
Dat maakt er een aanrader van, Live Up To Your Name.
Vrouw dronken, rijdt twee mensen dood, lacht er wat mee.
Sommige dingen ga ik nooit begrijpen: zat rijden, en klagen over boetes wegens te snel rijden.
Om de zoveel tijd komt er eens een artikel over iemand die het zo vreselijk erg vind dat hij/zij tien boetes op een week kreeg en hoe schandalig dat het allemaal is.
En zeggen dat zijn manier om de hoeken af te ronden eigenlijk het gevolg was van een koerscorrectie wegens fout ingestelde dinges toen hij deze opaal aan het doen was:
“All Tomorrow’s Parties”: KI-Synthese – Ende des Copyrights, wie wir es kannten | heise online Die Zufälligkeit einer stochastischen Bibliothek und der interpolative Charakter von KI-Synthese widersprechen grundsätzlich den Prinzipien US-amerikanischer und europäischer Urheberrechte, die individuelle, identifizierbare Werke von natürlichen Personen und eine gewisse Schöpfungshöhe voraussetzen, um tätig zu werden. Wie solche Kopierrechte auf einen interpolierfähigen Latent Space reagieren sollen, in dem ich Muster bestehender Werke auf kreativ-molekularer Ebene miteinander frei verbinden k…
Brain activity of dying people shows signs of near-death experiences | New Scientist The sensation of moving down a tunnel towards a bright light, reliving past memories and hearing or seeing deceased relatives have all been reported by people from many cultures who have had a brush with death. Sceptics, however, say these experiences could be caused by people hallucinating as they recover in hospital. Now, it seems we may have identified the brain activity behind these experiences.
“A Great Ox Stands on my Tongue”: the Pitfalls of Latin Translation – Antigone Too often, Classicists treat translation as something akin to a crossword puzzle, forgetting that people once spoke and thought in the ancient languages, which were never simply voiceless words on a page, as they now seem to be. When you translate a coherent text, it ought to be rendered into intelligible English: you should not feel awkward reading your words aloud to someone else, unless what you are translating itself makes you squirm.
Tattoo HIStories: The Skin Collector – Fukushi Masaichi (1878-1956) “Some people donate their bodies to science. Lyle Tuttle is donating his to art. When he dies, he says it will be shipped to Japan, where they’ll skin it. The hide will then go up on the wall as part of a private collection at the University of Tokyo’s Museum of Pathology.” Deze twee foto’s in de buurt van elkaar waren, euh, mja.
levende en niet meer levende meneer
levende en niet meer levende meneer
The epistemology of software quality – Increment: Teams Say you run a new team. You have carte blanche to implement any policies you want to make the people more productive and the code less buggy. What do you do? Careers have been built selling the answer. Take up pair programming! Switch to Haskell! Use UML for everything! These techniques get their own books and conferences. But are they worth the effort? How long till they take effect? Do they even work at all?
How Our Team Overturned the 90-Year-Old Metaphor of a ‘Little Man’ in the Brain Who Controls Movement – Scientific American Instead of a continuous head-to-toe representation of body movements in a single homunculus, our findings show this neural representation of the body is sliced into three sections, one for the feet, another for the hands and a third for the mouth. Separating or adjoining these areas are the locations of the mysterious three spots that produced so much frustration for us. All three turn out to be interconnected, and we found that they are responsible for a range of tasks, including planning, regu…
Humanity is the reimagined 3D Lemmings we didn’t know we needed | Ars Technica Is it a bad time or the perfect time to release a game about humans mindlessly marching toward their doom unless an ethereal Shiba Inu guides them toward the light? Humanity, a new puzzle-and-somewhat-platformer game from the publisher of Tetris Effect, was shown off in a trailer at Sony’s State of Play event last night, and in many ways, it stole the show from more traditional big-name titles.
Beamer, Dressman, Bodybag The longer I live between languages, the more I realise that language is roomy; people’s minds, and lives, are roomy. If homogenization has a kryptonite, it is not the closing of borders but the survival of plurality. Here in Berlin, a cosmos of authors make hay in the linguistic collision zones.
The Unreasonable Effectiveness of Pronouns I thought that if self-awareness was recent then “I” must be too, and that can be tested fairly easily. The distribution of 1sg words should have been random, and it would have been case closed. Instead I found that dozens of language families use similar pronoun forms and linguists have been debating the enigma for decades. Not only that, but the introduction of the Rainbow Serpent corresponds with the memetic, but not genetic, expanse of Pama-Nyungan over the whole of Australia.
Xiongnu – Wikipedia Xiongnu were a confederation of nomadic peoples who inhabited the eastern Asian Steppe from the 3rd century BC to the 1st century AD.
Monster Anatomy – Google Docs Here is the new and improved list of monster peens, vags, appendages, tails, etc that make monster smut as fun as it is! I’ve updated it based on comments, DMs, and additional books I’ve read.
The 40 Worst Rob Liefeld Drawings – Progressive Boink And then, there’s Rob Liefeld. You know how people draw comics? Rob doesn’t do that. He had his own Levi’s commercial directed by Spike Lee in the 90s. He had best-selling comic books. He was a revolutionary and helped co-found Image Comics when all the hot artists ditched their classic gigs (like Spider-Man, the X-Men, and, uh, Guardians of the Galaxy) for creator-owned projects. But he doesn’t “draw” comics. Oh God, no. Just… ugh, just let me show you.
Worse than Oedipus After birth, the females venture out to find a new egg to feed on, while the males emerge from their mother only to die shortly after. They do not feed and they do not mate – they just wait for their demise. For decades, this strange characteristic puzzled zoologists, who wondered why the males existed if all they did was die.
10 remarkable things about Battlefield Earth | Den of Geek “A million monkeys with a million crayons would be hard-pressed in a million years to create anything as cretinous as Battlefield Earth” wrote the Washington Post. “A cross between Star Wars and the smell of ass” said Jon Stewart on The Daily Show. “Everything about Battlefield Earth sucks,” added Jonathon Ross on Film 2000. “Everything.”
End-of-Life Dreams: A hospice doctor makes sense of our final visions. “Medically,” Dr. D said, “Lisa is much better. Her vital signs are strong, and she is not experiencing any nausea. This is the good news. The bad news,” he continued, “is that your wife called the nurses in the middle of the night to say that she saw her parents on a boat outside the window beckoning her to come. I know this may not make sense,” he went on, “but we see this repeatedly in our patients. When patients report a vision like this, they almost always die within a day or two. I’m so sorry.” My wife died a little more than twenty-four hours later.
The 42 Best Pens for 2023: Gel, Ballpoint, Rollerball, and Fountain Pens | JetPens The title of “The Best Pen” is a weighty one—not everyone wants the same things from their pens, and what makes for one person’s perfect pen may be intolerable to another. It’s also true that different types of pens aren’t directly comparable. The best fountain pen has different characteristics from the best gel pen, and the best pens for writing aren’t the same as the best pens for art. To make this guide as useful as possible, we’ve limited our choices to the best pens in specific categories …
Crazy ants are chimeras thanks to a weird way of reproducing All the cells of our body (except gametes, sperm and eggs) contain copies of both our maternal and paternal chromosomes, so we’re diploid. Researchers found that the cells in the male crazy ant’s body are actually a mixture of two different lineages – some contain copies of maternal chromosomes, while others contain the paternal ones, so they’re haploid. “We discovered that the male ants have maternal and paternal genomes in different cells of their body and are thus chimeras. To put it anothe…
A Number System Invented by Inuit Schoolchildren Will Make Its Silicon Valley Debut – Scientific American In the remote Arctic almost 30 years ago, a group of Inuit middle school students and their teacher invented the Western Hemisphere’s first new number system in more than a century. The “Kaktovik numerals,” named after the Alaskan village where they were created, looked utterly different from decimal system numerals and functioned differently, too. But they were uniquely suited for quick, visual arithmetic using the traditional Inuit oral counting system, and they swiftly spread throughout the r…
Notes from a Sun Tzu Skeptic Some might be surprised at this blunt disparagement of one of the world’s most revered military texts., but they shouldn’t be. Sun Tzu’s own contemporaries and later Chinese thinkers did not shy away from spirited debates over the enduring wisdom found in his work.
For too many, especially in the West, Sun Tzu is often the lone voice speaking on behalf of millennia of Chinese strategic and military thinking, with the exception of a smattering of Mao Zedong quotes. The 2,400 intervening years of Chinese strategic writing and history between Sun and Mao—let alone the centuries preceding Sun Tzu—remain an unexamined black box.The mischaracterization of Sun Tzu as a metonymy for all Chinese strategic wisdom, past, present, and future, grossly distorts the text’s importance and provides unrealistic expectations of what The Art of War can reasonably offer the modern strategist. Moreover, it leads to a myopic view of current Chinese strategic thinking, as too many contemporary analysts seek to neatly trace back almost every Chinese action to verses found in this solitary ancient text.
His software sang the words of God. Then it went silent. I can tell you what TropeTrainer was, what it did, and what it meant to people. I can tell you about the person who made it, about what happened after he died, and what was lost. But I can’t quite describe that voice. I first heard it played to me over the phone from a copy that hadn’t yet ceased to function. It was a voice unlike any I’d ever heard: not human but made by humans, generated by a piece of computer code dating to the 1980s, singing words of a text from the Bronze Age in a cadence…
Ik ben op Youtube al een tijdje aan het kijken naar afwisselend ondervragingen van moordenaars, mensen die maquettes in mekaar steken, en mensen die uurwerken repareren.
Daarjuist was ik aan het kijken — ’t is te zeggen, nu ben ik aan het kijken — naar Nekkid Watchmaker die een totaal mismeesterde Breitling Chronomat Valjoux 7750 aan het repareren is:
Ik heb altijd al een ding gehad met uurwerken, zowel analoog als digitaal. Ik dénk dat het komt van op de schoot van mijn grootvader te liggen als ik van de kleuterschool kwam, en dat hij mij dan de prentjes voorlas uit De Gentenaar (Beebie, Liefde Is…, Meneerke Peeters, De Rode Ridder, Suske en Wiske) en ik naar zijn Omega-uurwerk keek, waarvan de secondewijzer vijf keer per seconde vooruitschokte, en dat hij dat uurwerk elke dag moest opwinden, en dat hij het juist zette met de pieptonen van het middagjournaal op de radio.
Ik ben er bijna zeker van dat het dit model was, van ergens in de jaren 1930:
(Dat ik veel zou geven om te weten waar dat uurwerk nu is, en om het te laten repareren en het te kunnen dragen.)
Ik heb nu een Tissot-uurwerk aan — een relatief zeldzame Tissot Atollo Chronograph T12.1.586.41 — van rond het jaar 2000. Dat is dus al 23 jaar oud. Ik ben er zeer content van, ik vind het een mooi horloge, het enige dat er vervelend aan is, is dat ik om de zoveel jaar een nieuwe batterij moet laten steken.
Ik zou heel heel graag een echt mechanisch uurwerk hebben. Dat niet afhankelijk is van een batterij. Dat nog meer dan honderd jaar kan meegaan als er niet te zot mee gedaan wordt. (Dat ik aan mijn kinderen kan nalaten, ging ik zeggen, maar ik vrees dat zij daar niet in geïnteresseerd zijn, tsss.)
En dus was ik op zoek bij Tissot naar automatische (zelfopwindende) uurwerken.
Het is al láng geleden dat ik zó een coup de foudre had voor iets als voor dit uurwerk:
Wat een prachtig ding. Ik zou wel eens durven beginnen sparen.
Ik dacht: ik heb eigenlijk nooit alle Saw-films gezien. En dus heb ik dan maar Saw I, II, III, IV, V, VI en The Final Chapter bekeken.
Slechte films. Meer een tv-serie dan een reeks films ook: één continu verhaal, dat waarschijnlijk voor minimaal budget gedraaid is, met het oog op één film per jaar.
Ik ben nu door alle films van 2004 tot 2010 geraakt. Eén deze zal ik dan naar Jigsaw (2017) en Spiral (2021) kijken. In de hoop dat ze minder formulaïsch en voorspelbaar zijn.
Daarnaast heb ik ook naar Wellmania gekeken, dat goed was maar helaas op een cliffhanger eindigde — er is écht iets te zeggen voor Koreaanse series die gewoon op één seizoen gedaan zijn en daarmee doef.
Zonder afspraak had wél een einde, was onderhoudend en pijnlijk herkenbaar bij momenten. Het had even goed een serie kunnen geworden zijn à la Keeping Up Appearances, met stapels jaargangen en alsmaar meer zichzelf parodiërende personages, maar ’t is proper geëindigd. Aangeraden.
We zijn gaan eten met vrienden en het was bijzonder zeer fijn, met drie koppels alsmaar ouder wordende mensen waar toch nog wat kleine kinders in zitten ook.
Het blijft op mijn gemoed werken. Marie De Henau is volgens haar overlijdensakte in 1905 geboren in Ophasselt op 15 november 1840, en getuige is haar zoon Prosper Vrijdag, die in toen 24 jaar zou geweest zijn. Prosper kon lezen en schrijven, het zou mij verbazen dat hij zijn eigen leeftijd vier jaar verkeerd zou inschatten — dit is zijn geboorteakte:
Geboren in 1877, en dus 28 in 1905.
Oh, en in die geboorteakte wordt de naam van Maria als Denoey geschreven. En wordt er gezegd dat ze 25 is, en dus geboren rond 1852. Niet 1840, niet 1848.
Ik ga eens kijken naar Ophasselt in het begin van de jaren 1850. En jawel, daar staat een Marie De Henau, geboren in juni 1851:
Deze Marie De Henau zou 25 jaar geweest zijn in 1877.
Haar andere kinderen maken het niet eenvoudiger:
kind
geboren
vader
geboren
moeder
geboren
Marie Elodie Vrydag
12 dec 1871
36 j.
ca. 1835
24 j.
ca. 1847
Desiré Vrydag
16 mei 1873
45 j.
ca. 1828
24 j.
ca. 1849
Prosper Vrydag
12 sep 1877
46 j.
ca. 1831
25 j.
ca. 1852
Marie Elisa Vrijdag
18 maa 1880
46 j.
ca. 1834
28 j.
ca. 1852
Emile Adolphe Vrijdag
16 jan 1882
48 j.
ca. 1834
30 j.
ca. 1852
Marie Clementine Vrijdag
12 jan 1884
50 j.
ca. 1834
32 j.
ca. 1852
Alphonse Vrijdag
24 mei 1886
54 j.
ca. 1832
36 j.
ca. 1850
Plutard Vrijdag
19 jul 1890
57 j.
ca. 1833
40 j.
ca. 1850
Op een grafiekje ziet dat er zo uit:
Mediaangewijs is Marie geboren in 1851, en Petrus in 1833 of 1834. Zucht. Idealiter vind ik een huwelijksakte van Marie Dehenau en Petrus Vrijdag. Hun eerste kind is geboren in Scheldewindeke, Marie is geboren in Ophasselt. Ik ging op zoek naar een huwelijk rond 1870-71 in Scheldewindeke, maar schets mijn verbazing als ik zuiver toevallig een zogezegd andere Petrus Vrijdag tegenkom, getrouwd met ene Maria De Man volgens de index (grr), die een kind krijgen in 1869 in Erwetegem:
De leeftijden zijn weer anders:
king
geboren
vader
geboren
moeder
geboren
Emelie Vrijdag
19 jun 1869
36 j.
ca. 1833
23 j.
ca. 1846
Marie zou hier 17 of 18 kunnen geweest zijn in plaats van 23, als ze in 1852 geboren is. Hebben ze haar bewust wat ouder gemaakt?
Alla. Op zoek in Erwetegem, dan maar. En kijk eens wie ik hier tegenkom? In 1832, de sloeber?
Yes! Opdracht geslaagd! Het gat aan Petrus Vrijdag is opgevuld!
En het kan niet op! Na wat zoeken in Ophasselt kom ik deze tegen:
Marie De Henau is geboren in Ophasselt op 18 juni 1845, en haar ouders zijn Charles Louis de Henau en Dominica de Smet.Ze is dus niet geboren op 15 november 1840, en haar ouders zijn niet Franciscus De Henau en Maria Theresia De Keyser, zoals in haar overlijdensakte staat.
Grr. Niet verwonderlijk dat haar zoon niet wist wie zijn grootouders waren — die mensen waren al dood toen Marie trouwde.
Ik heb alerts staan op verschillende namen op verschillende genealogie-platformen. Ik kreeg een alert voor een naam helemaal op het einde van waar ik zat voor één bepaalde kant. Lang verhaal kort: ik heb een gaatje kunnen dichten.
Om dat een beetje te visualiseren, heb ik een rapportje getrokken en jawel: een paar generaties verder. Van 8 naar 11, voor één tak van de familie van Sandra, meer bepaald.
Bij dat rapporttrekken viel mij een ander gat op, dat al sinds jaar en dag staat te blinken:
Neen, niet aan de linkerkant: dat is een gat dat wellicht niet gedicht gaat kunnen worden, wegens geen archieven meer. Het gat aan de rechterkant, in de zevende generatie van mijn dochter te beginnen: Petrus Vrydag en Marie Dehenau, daar zou ik heel graag de ouders van vinden.
Marie Dehenau is al één zaak, want in de geboorteakte van Marie Clementine Vrijdag had ik altijd al Marie De Man gelezen:
Maar neen. Als ik naar andere kinderen Vrydag kijk, is het blijkbaar Marie Denau:
En op haar overlijdensakte staat dan uiteindelijk haar blijkbaar echte naam, Marie De Henau:
…maar helaas, die akte maakt het allemaal nog mysterieuzer.
Geboren in Ophasselt op 15 november 1840, dat zijn fantastische gegevens om te weten. Wel jammer dat er in Ophasselt in 1840 géén Marie De Henau geboren is. Op 2 maart 1840 een Armandina De Henau, op 14 april een Jeanne Marie De Henau, op 6 september een Blandine De Henau, op 14 november een Clementina De Henau.
Er is wél op 15 november 1848 een Marie De Henau geboren. Ik rationaliseer dan “misschien heeft een ambtenaar 1848 verkeerd gelezen als 1840”:
Ik naar die geboorteakte, en jazeker, sieht gut aus:
Naam: Marie De Henau — check, ’t zelfde als in de overlijdensakte. Vader: Franciscus De Henau — check, ’t zelfde als in de overlijdensakte. Moeder: Maria Theresia De Keyser — check, ’t zelfde als in de overlijdensakte. Geboorteplaats: Ophasselt — check, ’t zelfde als in de overlijdensakte. Geboortedatum: 15 november 1848 — op één cijfer na (8 ipv 0) ’t zelfde als in de overlijdensakte.
Maar. Met wat verder zoeken blijkt Marie Dehenau van 1848 in 1875 getrouwd te zijn met ene Joannes De Knibber:
…waar ze zeker drie kinderen mee heeft: Edmond De Knibber in 1876, Gustaaf De Knibber en Richard De Knibber in 1887. En tot overmaat van ramp, als Joannes De Knibber in 1890 doodgaat, hertrouwt ze in 1891 met Petrus Van Snick. Dat maakt het bijzonder onwaarschijnlijk dat deze Marie Dehenau dezelfde Marie De(he)nau is die in 1884 getrouwd is met Petrus Vrijdag en een dochter Marie Clementine krijgt.
En al helemaal niet als ik na nog wat zoeken, vind dat Marie Dehenau-1840 en Petrus Vrijdag in Scheldewindeke drie kinderen hebben gekregen:
Marie Elodie Vrydag (12/12/1871)
Desiré Vrydag (15/05/1873)
Prosper Vrydag (12/09/1877)
…en dan in Velzeke-Ruddershove nog eens vijf kinders, onder wie Marie Clementine:
Marie Elisa Vrijdag (20/03/1880)
Emile Adolphe Vrijdag (16/01/1882)
Marie Clementine Vrijdag (12/01/1884)
Alphonse Vrijdag (24/05/1886)
Plutard Vrijdag (19/07/1890)
Redelijk totaal onmogelijk dat Marie Dehenau-1840 dezelfde vrouw is als Marie Dehenau-1848. Ondanks de ouders met dezelfde naam en de bijna-dezelfde geboortedatum en dezelfde geboorteplaats.
En ja, ik heb gezien dat Edmond De Knibber geboren is op 7 mei 1876 in Sint-Antelinks, wat het theoretisch mogelijk maakt dat hij tussen Desiré en Prosper Vrydag kwam die allebei in Scheldewindeke zijn geboren, en dat Richard De Knibber in juli 1887 is geboren in Sint-Antelinks, wat hem theoretisch tussen Alphone en Plutard Vrydag plaatst die in Velzeke-Ruddershoven geboren zijn, maar ik kan het mij nauwelijks inbeelden dat een vrouw over en weer tussen drie dorpen zou gaan om nu eens hier en dan eens daar een kind te werpen.
Zelfs al ligt dat allemaal op een boogscheut van mekaar:
De overlijdensakte van Marie Dehenau-1840 is een overgeschreven akte natuurlijk, misschien dat daar iets mis is gegaan? Dat de ambtenaar van de burgerlijke stand een verkeerde opzoeking heeft gedaan en de verkeerde ouders heeft opgeschreven? Er is wel meer verkeerd met die overlijdensakte uit 1905: Prosper Vrijdag is zogezegd 24 jaar oud, maar hij is geboren in 1877, dus eigenlijk zou hij 28 jaar oud moeten zijn. Dus misschien is Marie Dehenau-1840 niet in 1905 overleden maar pakweg in 1900-1901?
Wat het allemaal nog wat wat vreemder maakt, want Marie Dehenau-1848 is ook gestorven in 1900:
Grrrrrr. Ik blijf ondertussen wel met mijn gat zitten aan Vrydag/Vrijdag en Dehenau / Denau / De Henau.
Maar allez. Deze stond nog in draft, begot. Al van ergens in oktober 2022.
We hebben alletwee hetzelfde meegemaakt.
Zij in een soort schuimrubberkubusballenbad, ik vanop een instortende trap — maar wel allebei op ons staartbeen gevallen, rug op verscheidene plaatsen gebroken, en dan stapels en stapels metaal rond de ruggengraat gevezen.
Ik heb dan een maand in het hospitaal gelegen en een jaar in de zetel doorgebracht thuis, met een ijzeren korset en alles. Het was niet zo aangenaam, en het is dat nog altijd niet. Het heeft ook meer gevolgen dan alleen pijn aan de rug, en die gevolgen worden er ook allemaal niet minder erg op naarmate de jaren vorderen.
Ik dus voortaan absoluut bevestigend antwoorden als ze mij vragen of ik weet hoe het zou voelen om Adriana Chechik te zijn. Wat ook iets is, natuurlijk.