Wereldwijd nieuws! Microsoft was kapot vandaag!
Ik werk alle dagen hele dagen op Microsoftdingen, en naar ‘t schijnt zouden onder meer Outlook en Teams moeten platgelegen hebben, maar ik heb er niets van gemerkt.
Ze liegen ons dingen voor. Bah.
Tales of Drudgery & Boredom.
Wereldwijd nieuws! Microsoft was kapot vandaag!
Ik werk alle dagen hele dagen op Microsoftdingen, en naar ‘t schijnt zouden onder meer Outlook en Teams moeten platgelegen hebben, maar ik heb er niets van gemerkt.
Ze liegen ons dingen voor. Bah.
⁂
Ik heb jaren en jaren (en jaren) mijn uren moeten registreren als consultant. De laatste jaren was het gelukkig vooral één groot project met een zeer eenvoudige structuur, zodat het uurregistreren voor het grootste stuk beperkt kon blijven tot “werken aan het project”, en dat het eigenlijk allemaal weken of zelfs maanden op voorhand kon ingevuld worden.
Maar ik keek er toch naar uit om geen uren meer te moeten invullen.
Helaas! Het moet toch, op het nieuwe werk!
Ik heb het een tijd in ‘eum eurgh ja ik ben het vergeten dammit’-modus gedaan, maar tegenwoordig is het consciëntieus terwijl ik het werk doe. Het helpt dat ik de gewoonte al had, en het helpt ook dat het geïntegreerd is met Jira: ticketje aanmaken, play-knop duwen als ik begin, stop-knop als ik stop, invullen wat ik gedaan heb, hoplaklaar.
En uiteindelijk is het op die manier bijna aangenaam om te doen, als ik niet gewrongen zit tussen “op welke taak moet ik dit nu precies boeken?” en “heb ik nog wel genoeg tijdsbudget om dit nu op die manier in te boeken?”.
Ik zou bijna geneigd zijn om het veel méér te doen, ook voor wat ik buiten het werk doe, quantified self-gewijs, maar ik doe al genoeg aan lijstjesbijhouden. Dus misschien toch niet.
⁂
Het was hier de afgelopen week rustig, wegens vrouw en oudste dochter naar Edinburgh.
Ze zijn terug, hoezee, en er is weer meestal genoeg volk in huis ‘s avonds om voor te koken.
⁂
Om de zoveel maand komen ze met iets nieuws, en om de zoveel maand wordt het meer en meer creepy. Deze keer met handen.
⁂
Ik dacht, ik kijk nog eens op Pinboard wat daar staat, en of ik dat misschien weer eens wat meer zou gebruiken.
⁂
Het was al een tijd windstil aan onze gevel: van vóór nieuwjaar hadden we niemand meer gezien — en dan ineens stond er weer iemand op de stelling buiten de living.
Er is een dak boven op de stelling aangebracht, om iets tegen de regen te doen. Blijkt dat voortdurende regen en nachtvorst geen goede vrienden zijn van gevelrenovaties. Who’d a thunk?
Het plan: de dingen laten drogen, of uitharden, of wat het ook moge zijn, en dan een laag erop zetten die dan afgevlakt wordt dacht ik, en dan nog een laag die afgevlakt zal worden, en dan een eerste verflaag en dan een tweede verflaag.
Ik heb voor de zekerheid toch maar gevraagd om niet meteen alle verf te bestellen en te zien of we eens een stuk gevel in de kleur kunnen zien, kwestie dat het misschien wel eens tegen zou kunnen vallen van kleur (op een stukje karton van vier op acht centimeter is het niet zo gemakkelijk te zien wat het gaat geven op een hele gevel, namelijk).
Dat zal dan de eerste laag zijn, en als het alsnog niet goed lijkt, kunnen we nog altijd een andere kleur kiezen. Niet dat er oneindig veel keus is, want het moet “een tint van wit” zijn, maar toch.
Zo blijft het wel spannend, natuurlijk.
⁂
Ik ben te laat (of te vroeg, hangt ervan af) in mijn bed gekropen, en dan ben ik na te weinig slapen opgestaan met ogen gelijk alsof er een mengeling van minuscule glasscherven en ajuin in zat.
Het heeft anderhalf uur geduurd voor ik in staat was om normaal naar een monitor te kijken — ziet wat mijn werkstatistieken vertellen vandaag:
Verder vertellen ze vooral dat ik geworsteld heb met testen maken in Python, en dat ik nog altijd niet weet waarom iets dat zou moeten werken niet werkt. Misschien een uur zitten kijken naar verschillende manieren om een stomme page.get_by_test_id("contact")
aan de praat te krijgen, en het uiteindelijk opgegeven en dan maar page.locator('p[data-test-id="contact"]')
gebruikt, dat hetzelfde doet maar waar ik onredelijk kwaad van word.
En het zal ongetwijfeld iets zo minuscuul kleins en stoms zijn, aargh.
OH FUCK NU DAT IK HET SCHRIJF ZIE IK HET GEDOMME.
KZWEERTUMAAT, EEN UUR VAN MIJN LEVEN.
De method heet get_by_test_id()
en geeft mij een Locator terug. Het is eigenlijk een shortcut voor wat ik uiteindelijk zelf gebruikte, of toch bijna. Kijk:
Aaaaaaaaaaaaaaarrrrggggghhhhh:
By default, the
data-testid
attribute is used as a test id.
En wat stond er in mijn code?
Ah ja, want wat een TOTAAL ONREDELIJKE VERWACHTING dat een method die get_by_test_id()
heet niet naar test-id
of naar test_id
zoekt, maar naar testid
.
Grr. Enfin goed, probleem opgelost en ik kan er morgen weer met iets frissere moed tegenaan gaan.
Maar serieus.
⁂
De statistieken zeggen dit:
De statistieken zeggen ook dat ik HTML gedaan heb, maar dat is niet waar want ik heb voornamelijk Hugo en dingen gedaan. ‘t Is wel wijs, daar niet van, maar toch ook wat slow going wegens soms veel te lang zitten zoeken op zaken die eigenlijk allemaal zo ingewikkeld niet waren.
Maar hey, bijleren is altijd fijn.
Ik vraag mij vaak af of het efficiënter zou zijn om dingen te leren in een soort min of meer formele opleiding dan wel gewoon on the job. Ik dénk dat het tweede beter gaat, zelfs al betekent het in het begin veel minder efficiënt zijn, en onvermijdelijke fouten maken die dan moeten rechtgetrokken worden.
⁂
Mijn vrouw en mijn oudste dochter zijn op reis naar Schotland. Mijn oudste zoon werkt de meeste avonden. Mijn jongste zoon heeft hier en daar wat opleiding ‘s avonds. Mijn jongste dochter gaat naar school maar werkt ook een paar dagen in de week.
Zie mij hier alleen thuis zitten.
(Niet dat ik er last van heb, daar niet van. :))
⁂
Het was quiz en we deden mee en we hebben al met degelijk gespeeld op één ronde na, maar één slechte ronde is natuurlijk totaal dodelijk.
We blijven maar in poule 2 ronddolen, hoe goed of hoe slecht we het ook doen: gemiddeldheid is zowat onze definiërende eigenschap.
We doen ons best natuurlijk wel, maar we zijn doorgaans te gemiddeld om zelfs maar de prijs van de meest gemiddelde ploeg te halen — dan is het eens op één plaats na, of zitten we op het gemiddelde maar heeft een andere ploeg evenveel punten en een betere schiftingsvraag en enfin bon ‘t is al lang geleden dat we nog eens lotjes gewonnen hadden.
Deze keer niet! We waren de! meest! gemiddelde! ploeg!
We hebben collectief gejuicht alsof we een poule gewonnen hadden. Iemand aan een tafel iets verder beet ons “losers!” toe. Ha!
⁂
Netflix heeft mij liggen gehad.
Ik was niet van plan naar series te kijken, en dan zag ik The Glory en het concept leek mij wel iets — meisje wordt gepest op school, neemt jaren later wraak — en dan begon ik te kijken en stopt het toch wel na acht afleveringen zeker!!!
Gelukkig komen de tweede reeks van acht afleveringen in de loop van maart op Netflix, maar toch.
Bait and switch gedomme.
Wél een uitstekende, uitstekende serie.
⁂
Er was een proof of concept gemaakt voor iets. Nee, ‘t is te zeggen: mijn fijne collega Yvan had een proof of concept gemaakt, en dat deed helemaal wat zo’n proof of concept moet doen.
Maar het voelde niet goed dat er een paar dingen niet helemaal naar mijn goesting waren. Zelfs al is het hele ding waarschijnlijk toch helemaal opnieuw te doen wegens, inderdaad, proof of concept.
Het bleef in mijn hoofd zitten. En dus heb ik er, tijdens het weekend begot, wat aan geprutst tot het dichter kwam bij wat ik in mijn hoofd had zitten.
En kijk: ik ben geen fan van css-frameworks, maar op een bepaalde manier is Tailwind wel een gemak.
Niét, haast ik mij te zeggen, als er ergens iets zó specifiek gedefinieerd is in niet-Tailwind dat het met geen moeite te overriden is: het ging om de stijl op <a>, die blauw en onderlijnd was en die ik in tekstkleur en niet-onderlijnd wou. Tekstkleur lukte nog, maar de onderlijning bleef tot ik er manu militari een inline style="text-decoration: none !important"
op mikte.
(De css mag niet aangepast worden, don’t ask.)
Wat een miserie jong, leven met een erfenis van jaren.
update: het was omdat Tailwind alleen maar de gebruikte classes meeneemt, en dat de instellingen stonden op “kijk alleen in de templatefolders” en niet “kijk ook op alle gegenereerde content”. En als ik dan iets gebruik gelijk .leading
dat nog nergens gebruikt werd, dat het dan natuurlijk niet werkte. Grr.
⁂
Ik had het even nodig, van dat programmeerwerk dat eigenlijk geen programmeerwerk is maar gepruts met gegevens om ze ergens uit en ergens op te krijgen.
En zo leer ik ook nog eens wat bij: ‘t is in Hugo en al te doen.
Dat is eigenlijk wel wijs — ik had natuurlijk ooit wel eens Hugo een stamp gegeven lang geleden, en toen ik wist dat we op het werk de nieuwe website met Hugo zouden genereren, heb ik een paar eigen websites ook eens hermaakt met Hugo, maar toch.
Dit is een eind ingewikkelder, en ‘t is daarmee ook leutiger.
Het is ook — toeters en bellen! — de allereerste keer dat ik voor ‘t echt een paar testen geschreven heb. Echt TDD it ain’t, want ik heb het niet volgehouden om overal testen voor te schrijven (vooral omdat ik niet weet of ik het wel goed doe), maar toch. Maar toch.
Het voelt gelijk echt aan.
⁂
Het overkomt mij niet echt veel, maar ik heb het moeten opgeven.
Er was iets met een rapport in Power BI en de cijfers die erin stonden waren niet juist, en ik heb hard gezocht maar niet gevonden waarom ze niet juist waren.
Het werd er ook allemaal niet gemakkelijker op dat ik maar om het uur of zo nieuwe cijfers uit de bron kon halen, omdat er ergens iemand een limiet gezet heeft of een cache ingesteld heeft of ik weet niet wat.
Maar serieus: frustrerend. Iets is x uur, en dan is het plotseling 2 maar x uur. Bah.
Enfin, back to de mens die het in de eerste instantie grotendeels gemaakt heeft, dus. Ik ga er geen dagen insteken, als die mens dat misschien op een kwartier gedaan krijgt.
⁂
Ik ben begonnen aan een reeks van “beste sciencefiction van 2022”, en deze zat in verschillende lijsten op de interwebs.
Niet echt sciencefiction, awoert. Meer fantasy, als een mens eerlijk zou zijn, dan sciencefiction. Maar zelfs dat zou alleen maar “per definitie” zijn, en niet naar gevoel.
Per definitie, omdat sciencefiction in mijn hoofd gaat over dingen die op de één of andere manier wetenschappelijk te verklaren zijn, hoe onwaarschijnlijk of met hoeveel handengezwaai ook, en dat fantasy gaat over dingen die niét wetenschappelijk te verklaren zijn en alleen op de één of andere manier via magie.
Vandaar dat pakweg Anne McCaffrey’s Dragonriders of Pern-reeks uiteindelijk sciencefiction is en geen fantasy, ondanks de middeleeuwsachtige settingen en de draken en de telepathische band tussen draak en drakenrijder: we komen ergens in de loop van de reeks te weten dat het eigenlijk genetische manipulatie is van ruimtevaarders, en dat de bewoners van Pern afstammelingen zijn van die ruimtevaarders.
Maar alla. Niets van dat alles in The Measure. Het is eigenlijk gewoon een boek over gewone mensen en hun gevoelens en gedachten en alles — met maar één ding dat anders is dan bij ons: op een bepaalde dag krijgt iedereen die ouder dan 22 is, een doos. Op de doos staat hun naam, en in de doos zit een draad, en de lengte van die draad geeft aan hoe lang de persoon zal leven. Mits wat zoeken blijkt dat de sterfdatum van iedereen tot op een paar weken na kan voorspeld worden, en dat er niets aan te doen is.
De dood kan een totaal ongeluk zijn, of na een slepende ziekte, maar ze komt op het afgesproken moment.
Het omgekeerde is ook waar natuurlijk: mensen met een lange draad weten dat ze niet dood zullen gaan. Niemand zegt dat ze niet gruwelijk verminkt zullen worden of als een plant in een bed zullen liggen, maar behalve dat wéét iedereen hoe lang ze nog zullen leven.
Het boek volgt een reeks personages. Die goed of minder goed omgaan met het gegeven. Sommigen kijken niet eens in hun doos, anderen komen het onvrijwillig te weten, de meerderheid heeft gewoon meteen gekeken.
Een fijn boekje.
Traantjes, ook.
Maar wel fijn.
⁂