Dinsdag om 10u30 is er een wekelijkse vergadering. Deze week was ze uitzonderlijk (a) korter en (b) vroeger.
Ik dus drie kwartier vroeger dan normaal uit mijn bed, en op de velo naar het rectoraat. Waar ik voor de bezette vergaderzaal stond te wachten in de hoop dat mijn vergadercollega’s snel zouden toekomen.
Wat ze niet deden: de vergadering bleek gedimme online te zijn. Grrr.
Enfin bon, ik heb wat oefening gehad vandaag, ‘t is altijd dat. En morgen is er geen enkele vergadering gepland, noch on-, noch offline. Zót!
Kom het tegen. Ik stuurde dus naar aanleiding van een reeks mails een mail naar het officiële adres van een regeringsdepartment, om te vragen of ik voor de zot gehouden werd of niet, en de Guardian General and Director of Inheritance Affairs van de Unit for Location and Restitution of Unclaimed Property stuurt mij een mail terug om te zeggen dat absoluut neen, ik niet voor de zot gehouden word:
Luckily, you are not being phished. We confirm Mr. [naam] is working in the Department of Holocaust Victims’ Assets. Our department is in charge of the restitution of assets located in Israel, which belong to Holocaust victims. For more information we advise you to contact Mr. [naam] directly (he is also cc’d to this email).
Hm. Nou breekt me klomp.
De man begreep waarom ik mogelijks argwanend zou kunnen zijn, en lang verhaal kort: we hebben een afspraak en nu donderdag spreken we met mekaar.
Er is een project op het werk, en er was allerlei voorbereiding en offertetrajecten en discussie en alles, maar nu zijn we eraan begonnen en ge kunt er u niet inbeelden content dat dat mij maakt.
We hebben vandaag onze eerste backlog refinement gehad, en er staan allemaal sprints vol tiketten, en taken kunnen toegewezen worden en opgevolgd en hoera!
We waren aan onze kant al langer bezig natuurlijk, maar nu zijn we aan het lange rechte stuk begonnen en dat is zó een opluchting, ge kunt u dat niet inbeelden.
Ik krijg uit het niets een mail van iemand die zegt in Israël te werken voor een departement dat zich bezighoudt met bezittingen van slachtoffers van de holocaust bij afstammelingen te krijgen.
Dat de man op het internet had gezien dat ik een achterkleinzoon ben van mijn overgrootmoeder die omgekomen is in het begin van de jaren 1940, en hij wou wat meer informatie:
I am currently managing a case relating to the the family of your great grandmother, Laja Jarzabek born Feige. Running into the data you have posted on her family on Geneanet.org, I wished to ask whether you would be could kindly assist me with a few question I have about the information which you mention.
Your help would greatly assist us in ascertaining the identity of our asset owner’s heirs.
Hrm.
Zolang hij mij niet om mijn bankrekeningnummer vraagt, speel ik het spel mee.
Hij wil in eerste instantie bevestigd zien dat mijn grootmoeder wel degelijk de dochter van mijn overgrootmoeder was (check), dat mijn vader en mijn oom kleinzonen zijn (check), en dat haar broer getrouwd was (check) en twee kinderen had (check). En dan wou hij ook weten wat de broers en zussen van mijn overgrootmoeder waren.
Ik heb dat in de jaren 1980 gevraagd aan mijn grootmoeder en aan andere familie die de oorlog overleefd had, en ik kwam op:
Hanka Feige (°30/6/1885 in Kłobuck), gedood in 1942-43, samen met haar man Ajzyk, en hun kinderen Nacha, Fraidel, Chaim, Raizel, Haim, Mayzel, Hannah, Nalia, Ruszka en Channah
Bronia Feige (°20/5/1891 in Kłobuck), begin de jaren 1900 geëmigreerd naar het Verenigd Koninkrijk, via Londen in Newcastle upon Tyne terechtgekomen, getrouwd, vier kinderen gehad, overleden op 24/7/1973
Regina Feige (°1/2/1889 in Kłobuck). Geëmigreerd naar Israel, overleden op 17/12/1975. Dit is Regina (onderaan links) met haar gezin in de jaren 1930 — haar man Nusen (tweede van links onderaan) en haar dochter Franka (rechts bovenaan) zijn in 1942 gedood:
Isaac Feige, gëemigreerd naar het Verenigd Koninkrijk ergens vóór 1903, getrouwd, één dochter, overleden in Newcastle upon Tyne
Hannah Feige, gedood in 1943 samen met haar man Zelig en dochter Sarah; haar zoon overleefde de oorlog, emigreerde naar Canada en overleed er in 1976.
Hena Feige, gedood rond 1942.
Ik stuurde de man ook een foto van Bronia en Regina, ergens in de jaren 1960 vermoed ik:
De man zegt bedankt, en dan wordt het louche, vind ik:
Thank you very much for the valuable information.
I have a few questions left. Would it be possible by any chance to talk through the phone? It would be easier for me to explain myself that way. If yes, let me know your phone number and when is a good time for you to talk.
Ik vertrouw dat niet 100%. Ik ben dan ook maar eens naar de website van de administratie in Israël gegaan, en ik heb naar het algemene mailadres gemaild om te vragen of ze die mens kennen, dan wel of het iemand is die om de één of andere reden aan het phishen is.
En voor de zoveelste keer: ik kan niet in woorden uitdrukken hoe enorm veel ik van iedereen bij RedLetterMedia houd. Heel deze re-View, maar vanaf 39:15, specifiek. Ik werd er zowaar emotioneel van.
NASA designed new spaceship parts with generative AI McClelland holds up a tangle of metal. “So, for
instance, I didn’t design any of this,” he says, moving his hands over the intricate arms and curves. “I gave it these
interfaces, which are just simple blocks , and said there’s a mass of five kilograms hanging off here, and it’s going toexperience an acceleration of 60G.”
Levi Walter Yaggy’s Geographical Maps and Charts (1887/93) – The Public Domain Review Levi Walter Yaggy’s Geographical Study (1887) unpacks like a matryoshka doll. The experience begins with a heavy wood box, outfitted with leather straps and brass clasps, inside of which is a sheaf of complex maps and charts, and a learning guide on how they should be used in the classroom. The maps are each the size of a small rug (ranging between two and four feet) — large enough to lay on the floor and have pupils gather around — and all save one are printed expensively, on thick paper with c…
NetHack 3.6.7: Release Notes “NetHack 3.6.7 is the official release of NetHack that follows NetHack 3.6.6” — en daarmee is er een nieuwe versie uit. Ik speel al jaren DCSS, maar het blijft mij iets doen als er een nieuwe versie van Nethack uitkomt.
The maze is in the mouse. What
ails Google. And how it can turn things around Google has four core cultural problems. They are all the
natural consequences of having a money-printing machine called “Ads” that has kept growing relentlessly every year,
hiding all other sins. (1) no mission, (2) no urgency, (3) delusions of exceptionalism, (4) mismanagement.
The Witch Trials of J.K.
Rowling ‘You could not have misunderstood me more profoundly.’ A new audio series featuring extensive
interviews with the world’s most successful author.
Darwinian Gastronomy: Why
We Use Spices | BioScience | Oxford Academic In this article, we summarize the results of our inquiries.We found that spice use is decidedly nonrandom and that spices have several beneficial effects, the most important of
which may be reducing foodborne illnesses and food poisoning.
A Black Professor
Trapped in Anti-Racist Hell | Compact Mag In a recent book, John McWhorter asserts that anti-racism is anew religion. It was an idea I quickly dismissed. Last summer, I found anti-racism to be a perversion of religion: I
found a cult.
Full article: Wikipedia’s
Intentional Distortion of the History of the Holocaust In the last decade, a group of committed
Wikipedia editors have been promoting a skewed version of history on Wikipedia, one touted by right-wing Polish
nationalists, which whitewashes the role of Polish society in the Holocaust and bolsters stereotypes about Jews. Due to
this group’s zealous handiwork, Wikipedia’s articles on the Holocaust in Poland minimize Polish antisemitism, exaggeratethe Poles’ role in saving Jews, insinuate that most Jews supported Communism and conspired with Communists…
MotherDuck: Big Data is Dead This
post will make the case that the era of Big Data is over. It had a good run, but now we can stop worrying about data
size and focus on how we’re going to use it to make better decisions. I’ll show a number of graphs; these are all
hand-drawn based on memory. If I did have access to the exact numbers, I wouldn’t be able to share them. But the
important part is the shape, rather than the exact values.
Ik was vandaag even in het hospitaal. ‘t Is te zeggen, even: niet zo ‘even’ als ik had gehoopt. Normaal gezien maak ik een afspraak en kom ik op tijd en begint het op tijd en ben ik rapper buiten dan verwacht — deze keer heb ik gelijk een uur langer gewacht dan ik had gehoopt te wachten.
Alles goed verlopen, hoera hoezee, ik kan er weer een week of zeven-acht tegen. Maar volgende keer maak ik wel een afspraak zo vroeg mogelijk ‘s morgens in plaats van in de late namiddag. Minder kans op vertraging.
Op één van de sociale mediats kreeg ik eerder vandaag een aantrekkelijke visualisatie te zien van het het profiel van iemand die ik ken. Niet het profiel op die sociale media, maar zo’n resultaat van een test, genre “antwoord x vragen en ik zeg u wie ge zijt”. Ik dacht: ik ga dat ook eens invullen, die vragenlijst, dan weet ik wat ik denk over de dingen.
Het toont al hoe enorm betrokken ik erbij was, dat ik voor de dooie dood niet meer weet of het een persoonlijkheidstest dan wel een politieke overtuigingentest dan wel iets anders was.
Ik weet wel dat het zeker in de buurt van dertig vragen was. En dat ik de eerste zeven of acht vragen, met een zevenpunts-likertschaal van “helemaal oneens” tot “helemaal eens”, allemaal beantwoordde met “noch eens noch oneens”, maar dat ik eigenlijk wou zeggen “het kan mij niet schelen jong”.
Ik heb het venster dan maar dichtgesmeten.
Er zijn momenten dat ik mij enorm kan opwinden over wat er verkeerd gaat in de wereld, van macro- tot microniveau: absoluut zeker. Maar er zijn ook heelder periodes waar het mij allemaal eigenlijk niet zo enorm hard kan boeien. Dat ik denk dat het allemaal wel zonder mij ook zal in het honderd lopen, of net niet, en dat ik daar allemaal niet zo heel veel aan kan doen, en dat we het wel zullen zien.
Niet dat ik niet wil aan de kar trekken hé, daar niet van. Maar ik ga er mij niet nog slechter door laten voelen dan ik mij al voel, als het niet vooruit gaat.
Ik had een meeting om 15u, en ik had ingeschat dat als ik om 14u30 zou vertrekken, ik proper op tijd zou zijn. En dan was er Iets Dat Dringend Moest Verbeterd Worden, en was het 14u45. En dan was het 14u48 en was ik op weg, en dan heb ik voor letterlijk alle rode lichten gestaan waar ik maar voor kon staan, en was ik vier minuten te laat en aargh ik haat het om te laat te zijn.
Niet het einde van de wereld, maar toch.
‘t Is een erfenis van op de lagere school: als er verjaardagsfeestjes waren van klasgenoten, was ik altijd te laat. Geen enorm groot probleem als het feestje “spelen in den hof” was, maar wél een probleem als het “we gaan naar een film” was (daar stonden we dan, mijn broer en ik, voor een leeg huis en zonder idee waar iedereen naartoe was), of “we doen een wandeltocht door het bos”, of als er ouders waren die iets gepland hadden van minuut tot minuut en dat we dus de eerste 25 minuten gemist hadden en dus ons cadeau zo een beetje apart moesten afgeven nadat iedereen het al gedaan had.
Ik ben afleveringen aan het opsparen, om dan eens een hele dag aan één stuk te kijken. Physical: 100, 1985, Last of Us — allemaal gedomme wekelijkse zaken.
Niet dat ik het niet versta, dat het wekelijks is, maar toch. Ik moet het weer wat leren om episodisch te kijken in plaats van te bingen.
‘t Was quiz en ik heb heel de quiz lang op van de zenuwen gezeten. Met dank aan Bram Bostyn en de verzamelde locale pers.
Bram zijn fiets is gestolen. Bram zijn fiets stond in de ondergrondse fietsparking van de Vooruit, waar in de hoeken camera’s hangen en alles. Dezelfde ondergrondse fietsparking waar ook mijn nieuwe fiets stond.
Blijkt dat die camera’s daar eigenlijk gewoon voor niets hangen, want noch de Vooruit, noch de Gentse politie kijkt naar de camerabeelden. Laat staan dat ze er CSI-gewijs iets meer zouden doen, met van camera op camera de dader volgen en zo.
De boodschap is gewoon: pech. Fiets gestolen? Pech. Ge weet precies wanneer en waar? Er hingen camera’s? Pech.
Nee, ‘t is erger. De boodschap is, aan potentiële fietsendieven: kom gewoon even langs bij de Vooruit, daar is een beschutte plaats waar volledig privé zware kettingen Kunnen doorgeslepen of doorgeknipt worden. No worries!
(En over quizgerelateerde diefstal gesproken: ik dacht dat we bestolen waren. Eén van de vragen was “wat is de periode na het Perm”. Enfin ja, er was meer dan dat aan de vraag, maar “wat komt er na de Permiaanse periode” was de kern van de vraag. Ik weet 100% zeker dat dat het Trias is. Ik weet ook dat “Trias” maar heel moeilijk in de rode draad past (vervoersmiddelen, en ja, “ass” is een ezel in het Engels en dus mogelijk een vervoersmiddel maar ja). Discussie onder meer daarom aan tafel: was het vóór of ná? Vraag opnieuw laten stellen: wel degelijk na. Okay day, na Perm komt Trias en Jura. Dat weet ik al van mijn zeven jaar en dat ga ik nooit vergeten. Trias dus. Maar neen — het antwoord moest “Krijt” zijn, zei de quizmasteres. Dat is dus vóór. Bah. Niet na.) (Ik hoorde achteraf dat het alsnog goed gerekend was, oef.)
Ik ga maandag naar de huisarts. Dat is al geleden van ik weet niet hoeveel jaar geleden, van voor de enige huisarts die ik ooit gekend heb op pensioen is gegaan.
Ik ben al sinds ergens in 2021 ingeschreven bij een nieuwe huisarts, maar ik ben er nog nooit geweest.
Morgen ook niet, eigenlijk, want ik ga naar een andere dokter in de groepspraktijk, maar toch spannend. Normaal gezien zou ik geprobeerd hebben om het te vermijden, maar ik krijg de draadjes niet zelf uit mijn arm. Grr.
Ik heb er juist een kleine drie kwartier op gereden, en neen, dat was géén goed idee.
Ik ben compleet stikkapot. Ik kan mijn arm bijna niet meer bewegen van de pijn. Zo van die diepe pijn, gelijk dat ik juist een hele dag olympisch touwtrekken gedaan heb. Urgh.
Ik ben met de fiets naar het werk gegaan over en weer. Dat was niet het beste idee ter wereld: steunen op een stuur is ahem redelijk pijnlijk aan mijn linkerhand, die ondertussen één grote blauwe plek is geworden.
In het terugkeren hoorde ik een pling in mijn achterwiel, en de pijn aan mijn hand + dat ik het gewoon niet meer vertrouwde, dat het wiel niet zou ineenstuiken na de twaalfde of zo spaak die spring, deed mij besluiten dan maar te voet naar huis te stappen met de fiets aan de hand.
Ook al niet het allerbeste idee ter wereld, maar bon.
Nu ben ik helemaal stijf in mijn armen van een loodzware fiets door de stad te slepen.
Sacha Distel zong in 1971 Toute la pluie tombe sur moi:
Op een plaat vol fantastische nummers waren de eerste drie nummer van kant A (Scandale dans la famille, Monsieur Cannibale en L’incendie à Rio) de grappigste — ik kan ze 45 jaar later nog helemaal van buiten zingen, maar was het eerste nummer op kant B veruit het allerbeste.
‘t Is natuurlijk pas later dat ik erachter kwam dat het van Burt Bacharach was, en tegen ik dat goed ik wel besefte, besefte ik ook dat die mens zó enorm veel ongelooflijk goede dingen geschreven heeft.
Ik weet niet hoe ik mijn favoriete nummers zou moeten kiezen. Er zijn er gewoon te veel. Deze hoort er zeker bij:
