Tag: gelezen

En wat als de zaken die geloofd werden door alchemisten en pre-wetenschappelijke denkers en dergelijke, waar zouden zijn? Als de wereld echt plat zou zijn en eindig en overdekt met een vast firmament, als de muziek der sferen zou bestaan, als waar er op de kaarten “here be monsters” staat, ook echt monsters zijn, en…

The Mote in God’s Eye is een klassieker in het algemeen, maar ook een klassieker in het first contact-genre: mensen komen voor het eerst aliens tegen. Toen ik het uit had, dacht ik meteen aan die andere first contact-klassieker: Murray Leinsters First Contact. Uit –houd u vast– 1945, en verdacht hard lijkend op een zeer goede Star…

Ik vond dit in de tijd erg goed, herinnerde ik mij. En hey kijk: ik vind het nog altijd goed. Larry Niven en Jerry Pournelle schrijven denk ik wel één van de allerbeste first contact-boeken: de mensheid in 3017, post-Eerste Keizerrijk, bezig de melkweg opnieuw te veroveren/herontdekken, komt een schip tegen van een ander intelligent…

Kijk nu, wheels within wheels: Bob Howard heeft al wat anciënniteit, en doet zijn werk meer dan degelijk. Dat wil zeggen dat hij promotie zou kunnen maken — en er zijn verschillende mogelijkheden om vooruit te raken: meer naar de ambtenaar-kant, meer naar de management-kant, of meer naar de, eum, nog andere kant. Ray Schiller, leider…

Gedomme, dat ik dit eerst gelezen heb, en niet de voorgangers. Nu ben ik helemaal gespoilerd voor Avogadro Corp: The Singularity Is Closer Than It Appears en A.I. Apocalypse. Spijtig, want er gebeuren allemaal dingen in die ik graag had gelezen: een jaar zonder internet, het ontstaan van artificiële intelligentie (emergent, niet gecreëerd), en alles. Ah well. Ik…

Geen overduidelijke pastiche meer, zoals The Atrocity Archives en The Jennifer Morgue, maar gewoon een echt boek met echte personages die al eens geïntroduceerd werden. Op de wijze van een spionagethriller van Anthony Price. Eens kijken hoe dat zit met de chronologie… yep, ‘t is wat ik dacht: er zitten een paar jaar voelbaar kwaliteitsverschil…

Ik was al Stross aan het lezen, en ik heb nog altijd last van mijn DFW-indigestie, dus dacht ik: een bundel van zeer tot minder kortverhalen, dat kan er wel door. Wel: a mixed bag. Om te beginnen: zeer content van het hele boek, ik voelde mij direct dertig jaar jonger. Er zaten een aantal verhalen…

‘t Is Dunwich Horror meets James Bond met wat Terry Pratchett erbij! Bob Howard wordt op missie gestuurd naar een tropische plaats, er zijn casino’s en auto’s en gadgets, er is een femme fatale en seks en een krankzinnige miljardair en een jacht: ‘t is helemaal een James Bond-verhaal. Oh, en er zijn ook Deep…

Het begint met de naam van het hoofdpersonage, die niet zijn echte naam is omdat namen dingen zijn die tegen u kunnen gebruikt worden: Bob Oliver Francis Howard. En het gaat verder met de ene na de andere referentie die wel lijkt gemaakt voor triestigaards gelijk mij, opgebracht op computers en science fiction en spionageromans en…

David Foster Wallace ligt nog altijd op mijn maag. Ik vond er niets aan, maar dat was duidelijk verkeerd want ik wist er niet genoeg van af en ik oordeelde alleen op hoe het op mij overkwam in plaats van erover na te denken en de context te kennen, en nu voel ik mij nerveus…

Hola, dacht ik bij de eerste bladzijde: ik beklaag de vertalers die hier iets van moeten maken. Gatver, dacht ik een paar bladzijden later: dat soort gimmicky schrijverij, met van die muren tekst zonder paragrafen en zinnen van ettelijke bladzijden lang – was ik dat niet al zeer zwaar beu gelezen in de middelbare school,…

Jared Diamond’s laatste in twee regels: “Kunnen we dingen leren van traditionele samenlevingen genre !Kung en Yanomami? Welja, we kunnen daar sommige dingen van leren.” Diamond heeft tientallen jaren gespendeerd bij verschillende stammen van Nieuw-Guinea, en hij heeft veel gesproken met antropologen en dingen gelezen, en dan heeft hij, niet écht gehinderd door enorm veel kennis van zaken,…

…maar wat een opluchting, nog eens een goed boek te kunnen lezen. Een verhaal met een begin, een midden en een einde (en een proloog en een epiloog), met personages en emoties, met een wereld en alles. Iain M. Banks doet een Culture-boek dat geen Culture-boek is, met overal inversions. Het gebeurt wel degelijk af…

Elk moment nu moet het komen, dacht ik bijna duizend bladzijden lang. Elk moment nu moet dit een goed boek worden, met echte personages en een echt plot en een echte wereld en zo. Overal werd er over dat boek gesproken, elke krant had een uitstekende review, iedereen zei mij: dát moet ge lezen. Helaas,…

Ik heb er langer over gedaan dan verwacht, en dat ligt maar deels aan het boek zelf. Vintage Banks, luidoplach-grappig bij momenten, nadenkstemmend bij andere momenten, een reeks verhaallijnen door elkaar die uiteindelijk wel allemaal samen komen, maar dat g’er uw hoofd bij moet houden. En dat dat niet evident was met proclamaties van kinderen, verjaardagsfeesten,…