Pas op, niet dat ik mij slecht voel hoor, gewoon een beetje vreemd. Aardig. Om een verder onbekende reden.

Want tegelijkertijd voel ik mij zo blij als een klein kind vandaag, en wel om volgende redenen:

• Lakoff is vanmorgen toegekomen.
   
• Binnenkort, als de drie dozen van op mijn werk verhuisd zijn, zal ik alle computers in het hele huis kunnen voorzien van hun eigen IBM42H1292 (“they’ve got the kind of positive click that I imagine you’d feel on the firing button for the Death Star’s primary armament”).
   
• Ik heb de beste kinderen en vooral de beste vrouw ter wereld.
   
• Foto Konijnenberg heeft vannamiddag mijn schone nieuwe SB-800 geleverd. En de SU-4. En de Lumiquest Softbox.
   
• Het was daarjuist The Theory of Flight, een sentimentele maar toch wel zeer goeie film met Kenneth Branagh en Helena Bonham-Carter.

Ik had me trouwens van die SB-800 niet echt iets voorgesteld behalve een doos met een lamp erin en een aan/uit-knop—whoa nelly! Het is verdorie een computer op zich! TTL, Balanced Fill-Flash, Auto FP High-Speed Sync, Creative Lighting System, Auto Aperture, Distance Priority Manual Flash, Power Zoom, miljaaaaaarrrrr.

Ik heb er nog niet één goeie foto uitgekregen sinds ik hem op het toestel gevezen heb 🙂

I’m in a funny old sorta mood.

Soms lijkt het wel alsof ik stilsta en de hele wereld rond mij verandert. Mensen verliezen hun werk en vinden nieuw werk, en ik zit in een soort limbo van werk/invaliditeit.

Ik heb zoveel te doen dat ik niet weet waar eerst gekeken. Boeken lezen, foto’s maken, dingen bijleren, websites maken, vanalles. Als ik wil, kan ik tot het einde van mijn dagen zo voort doen: een half uur fietsen per dag, drie keer per dag rugspieroefeningen, een paar keer per week naar de kinesist, en voor de rest twintig uur per dag in de zetel zitten.

Maar ik zou zo graag iets relevants doen. Ik zou zo graag niet voor altijd verdwijnen als ik dood ben. I mean, there has got to be more to life than this, what?