Als ik thuiskom, zitten de traagste eters van de kinderen meestal nog aan tafel. En dan zit Anna meestal onder het eten. Choco tot in haar haar, yoghurt tot op haar schoot.
Een mens vraagt zich af hoe ze het klaarspeelt, soms.
Wat doet een trotse vader dan? Juist, bezwarend materiaal voor later verzamelen. Dit was eergisteren, tijdens het weekend:
Dit was gisteren, toen ze blijkbaar in een iets minder geneigd-tot-gefotografeerd-worden-mood was:
…maar dus wel zo mogelijk nóg meer onder de etensresten. Een mens zou denken dat we ze met haar gezicht in de choco duwen.
Als ik de foto’s zien zou ik denken dat jullie regelmatig doen als die leraar in het beroepsonderwijs die zijn leerling ondersteboven in een kuip mortel dipte.
Maar dan met een olympische verpakking Nutella.
Ze ziet er goed uit uw jongste 🙂
Zalig om dit te zien! Later zal ze je nog bedanken voor dit…
Van ons 5 kinderen was er één de traagste eter. De jongste. Emilie. Die at & eet per schuivende millimeter.
Ze doetdat nog steeds.
Bezwarend materiaal heeft geen zin. Het is perpetueel, steeds hernieuwbaar.